รักวุ่นๆของคุณเจ้านาย

เนื้อเรื่อง

     โครม ! !  โอ๊ย  เจ็บชะมัด

    เสียงนี้ไม่ต้องเดาก็รู้ล่ะครับว่าเจ้านายจอมซุ่มซ่ามของผมตกบันไดแน่นอน   เจ้านายผมเป็นจอมโก๊ะประจำบ้านเลยแหละ 

   “ อ๊าย สายจนได้มีหวังโดนยัยมิ้มเฉ่งแน่งานนี้ ”  หญิงสาวก้มมาสั่งเจ้าสุนัขแสนรู้ที่นอนเกลือกกลิ้งบนพื้นอย่างสบายใจ

    หุ  หุ   งานแต่งงานเพื่อนทั้งทีขืนไปช้ามีหวังเจ้าสาวได้แปลงร่างเป็นนางยักษ์มาแหกอกเจ้านายแทนน่ะสิ

   “ เจ้ามู่ทู่เฝ้าบ้านฉันดีๆล่ะ ถ้าฉันรู้ว่าแกแอบอู้ล่ะก็อดข้าวหนึ่งอาทิตย์ ”  นอกจากจะซุ่มซ่ามแล้วเจ้านายผมยังขี้บ่น สั่งโน่น สั่งนี่ทั้งวันจนผมล่ะเบื่อแทน

                หลังจากที่จัดการสั่งเสีย  เอ้ย สั่งผมเรียบร้อยเจ้านายก็รีบขับรถบึ่งออกไปทันที  ทิ้งให้บอดี้การ์ดสี่ขาผู้น่ารักอย่างผมต้องเดียวดายอยู่ในบ้าน    ตอนที่เจ้านายซื้อผมมาใหม่ๆก็เอ็นดู เอาใจใส่ผมดีอยู่หรอกแต่พอนานเข้าก็เลิกสนใจผม  ตั้งแต่เจ้านายเป็นแฟนกะนายคิ้วหนาหน้าตาชินจังนั่น(เขามีชื่อย่ะ)

                ก็คิดดูสิครับตั้งแต่มีนายชินจังอะไรนี่ นอกจากเจ้านายจะสนใจผมน้อยลงแล้ว  ยังมาตั้งชื่อผมใหม่ว่ามู่ทู่  เพราะเห็นว่าผมชอบทำหน้าย่น คิ้วขมวด เครียดได้ตลอดเวลา ( ก็หน้ามันเป็นแบบนี้ตั้งแต่เกิดนี่นา)  ตั้งแต่นั้นมาเจ้านายผมก็เรียกผมว่ามู่ทู่ตามที่นายชินจังนั่นเรียก   ไม่ใช่แค่เจ้านายผมคนเดียวที่เรียกมู่ทู่   เพื่อนๆของเจ้านายก็เปลี่ยนมาเรียกผมว่ามู่ทู่กันหมด   ทั้งๆที่ผมก็ออกจะหล่อ น่ารักขนาดนี้

                เอาล่ะครับไหนๆวันนี้เจ้านายก็ไปงานแต่งงานเพื่อนแล้วก็นินทาเจ้านายกับก๊วนสาวโสดและไม่โสดของเจ้านายก็แล้วกัน  อิอิ   เจ้านายกับเพื่อนๆเจ้านายกว่าแต่ละคนจะลงจากคานกันได้ก็สาหัสเอาการเหมือนกันครับ  เล่นเอาบอดี้การ์ดอย่างผมต้องลุ้นแทบแย่ว่าบรรดาสาวๆที่ออกจะเฟอะและเพี้ยนเอาการบางคน( เจ้านายผมเองแหละ) จะแฮปปี้ดีแทค  เอ้ย จะแฮปปี้ในความรักกะเขาไหม

                ก็แต่ละคู่ถ้าไม่แอบรักก็ทำท่าว่าจะเป็นคู่กัด  หรือไม่ก็พรหมลิขิตให้มารักกันซะอย่างนั้น  ส่วนคู่ไหนจะมารักกันได้ยังไงเอาไว้วันหลังผมจะเล่าให้ฟัง  ส่วนวันนี้ผมของีบก่อนละกัน  ฮ้าวววว   ฟี้   ฟี้......

             ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปรายลงมา  ทำให้การจราจรในเมืองใหญ่อย่างกรุงเทพที่ติดขัดอยู่แล้วติดหนักขึ้นไปอีก 

                “ เยี่ยม  ให้มันได้อย่างนี้สิ ” นอกจากเธอจะมัวเสียเวลาแต่งตัวอยู่นานแล้ว  ยังต้องมาเจอรถติดอีกไม่รู้ว่าจะไปทันงานเริ่มไหมเนี่ย   เป็นเพราะนายปอนั่นแหละที่ไม่ยอมมารับ ผู้ชายอะไรใจดำชะมัดไม่รู้ว่าฉันหลวมตัวไปรักได้ยังไง

            เสียงโมบายห้อยระย้าส่งเสียงกรุ๋งกริ๋งบอกให้รู้ว่ามีคนเข้ามาในร้านโอ้ รักเอยแห่งนี้   จะว่าไปแล้วร้านนี้ไม่ได้ขายแค่ชา  กาแฟ  หรือฟรุ๊ตพั้นช์เย็นเจี๊ยบเท่านั้น  แต่ยังอบอวลไปด้วยความอบอุ่นระหว่างมิตรภาพของเพื่อน  คนรักหรือแม้แต่คนแปลกหน้าที่มีให้แก่กันแม้จะพบหน้าครั้งแรกก็ตามที

            หญิงสาวร่างระหงในชุดแส็คสีฟ้าอ่อนกวาดตามองไปรอบๆร้านก่อนจะมาหยุดสายตาที่โต๊ะด้านในสุดของร้าน 

              “ ว่าไงเจ้าหญิงสายเสมอมาคนสุดท้ายอีกตามเคย ” แม้จะรู้จักนิสัยด้าหรือรินรดาดีแต่หญิงสาวก็ยังแอบกัดเล็กๆน้อยๆไม่ได้

              “ บ่นอีกมาถึงได้ก็บุญแล้วเนี่ย ”  แค่มาสายแค่ครึ่งชั่วโมงเอง ยัยอัญก็บ่นซะยืดยาว(โห ไม่มีสำนึกอีก)

               “ ว่าแต่แกนัดพวกฉันมาทำไม ” มิ้มหรือ ปริตา สาวเปรี้ยวประจำกลุ่มหันมาถามอัญที่เป็นคนต้นคิดนัดเพื่อนๆออกมา

                เหอ  เหอ  จะให้บอกได้ยังไงล่ะว่าที่นัดออกมาเนี่ย  ก็เพื่อปรึกษาปัญหาหัวใจที่ดันไปแอบปิ๊งเพื่อนเก่าสมัยประถมเข้า  แต่ติดตรงที่ว่าเขามีหวานใจเป็นตัวเป็นตนแล้วนี่สิ

              “ ก็คิดถึงเพื่อนอ่ะ เลยนัดมาปาร์ตี้กัน ”  โกหกตกนรกหรือเปล่าเนี่ย    เอ  แต่จะว่าไปแล้วเราก็ไม่ได้โกหกนะแค่ไม่พูดความจริงเอง

                  “ โห  ความคิด แกอาทิตย์ก่อนก็เพิ่งเจอกัน ” ท่าทางเหมือนจะมีอะไรปิดบัง  โดยเฉพาะอาการยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนี้  หลอกคนอย่างมิ้มไม่ได้หรอกยัยอัญเอ๋ย

                   “  ไปแอบปิ๊งหนุ่มคนไหนเข้าล่ะสิแก ”  งานนี้จะมีอะไรนอกจากอินเลิฟสิท่า  แล้วหนุ่มผู้โชคร้ายคนนั้นเป็นใคร

               ‘ มันรู้ได้ไงฟะหรือว่ามันมีญาณทิพย์ ’ อัญได้แต่ส่งเสียงจิ๊กจั๊กในลำคอที่โดนเพื่อนๆรู้ทันจนได้

                “ คบกันมาสิบกว่าปี  ถ้าพวกฉันรู้ไม่ทันแกสิแปลก ”  ทั้งมิ้มและด้าหันมามองหน้ากันก่อนจะขำกิ๊ก  ที่ทั้งคู่พูดเหมือนกันเด๊ะเหมือนนัดกันมาล่วงหน้า

               ไม่รู้ว่าโชคชะตาหรือความรู้สึกของฉันเองกันแน่ที่มันเล่นตลกกับชีวิตฉัน    จากที่เคยลืมเลือนเพื่อนคนหนึ่งไปนานแสนนานแต่แล้วอยู่ๆ โชคชะตาก็เล่นตลกให้มาเจอกับเขาถึงสองครั้งสองครา   ไม่ได้เจอแค่เขาคนเดียวเท่านั้นแต่ข้างกายเขายังมีหญิงสาวผิวสีคมเข้มหน้าตาสวยหวานอีกคนซึ่งก็คือเพื่อนเก่าของเธออีกเช่นกัน  

              .......... พระเจ้าสร้างโลกมาให้กลมจนเราหาใครสักคนหนึ่งเจอ   แต่พระเจ้าไม่ได้สร้างให้ใครคนนั้นขึ้นมาเพื่อเรา........

          “ เขามีแฟนแล้ว ”  ฉันไม่รู้ว่าปัณณ์กะปอเป็นแฟนกันหรือเปล่า  แต่ภาพที่ทั้งสองคนใกล้ชิดสนิทสนมกันคงเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้

            “ เฮ้ย...แกว่าไรนะพวกฉันสองคนไม่ทันได้ฟัง ”  รินรดาที่กำลังเม้าท์กะมิ้มอย่างเมามันไม่ทันได้ฟังสิ่งที่อัญพูด

            “  คนที่ฉันชอบเขามีแฟนแล้วทีนี้ชัดพอหรือยัง ”  ยิ่งพูดก็เหมือนยิ่งตอกย้ำให้ตัวเองถอยออกมาก่อนจะเผลอใจรักเขาจนถอนตัวไม่ขึ้น

              “.....”   เพื่อนฉันจะแอบปิ๊งหนุ่มทั้งทีดันปิ๊งหนุ่มที่แฟนแล้วซะนี่  แล้วทีนี้จะทำไงล่ะ มิ้มหันไปขอความเห็นจากรินรดา เพราะเธอเองก็ไม่ค่อยจะมีประสบการณ์เรื่องความรักสักเท่าไร

             “ ตัดใจ ” มันอาจจะยากแต่ก็ไม่รู้ว่ายัยอัญเผลอใจไปรักเขาแค่ไหนแล้ว

               เฮ้อ   ถ้ามันตัดใจกันได้ง่ายๆเหมือนตัดกระดาษ  ตัดผมก็ดีสิ   ฉันจะได้ไม่มานั่งวุ่นวายใจอยู่อย่างนี้

             ‘ พระเจ้าทำไมต้องสร้างโลกมาให้กลมด้วยนะ ’ หวังว่าฉันคงจะตาฝาดหรือแสงมันหลอกตานะที่เห็นนายปอกะปัณณ์เดินเข้ามาด้วยกัน    ชิ  สวีตกันเชียว

              มิ้มโบกมือไปมาตรงหน้าอัญ  ก่อนจะหันกลับไปมองตามสายตาอัญ  “ แกอย่าบอกนะว่าคนที่แกชอบคือนายนั่นที่เดินมากับยัยดำดอทคอม ”

             อัญได้แต่พยักหน้าหงึกๆ  แต่เอ๊ะ...ทำไมมิ้มไปเรียกปัณณ์ว่ายัยดำดอทคอมล่ะ

                “ แกรู้จักหรือวะไอ้มิ้ม ” รินรดายื่นหน้าเข้าไปถามอย่างอยากรู้

                “ รู้จักดีเลยล่ะ  สองคนนั่นทำงานที่เดียวกับฉัน ”  ไม่รู้ว่าโลกจะกลมอะไรหนักหนา  แค่ทำงานที่เดียวกะยัยดำดอทคอมก็เซ็งพอแล้วยังต้องมากินข้าวร้านเดียวกันอีก

            “ แล้วปกติสองคนนี่เค้าไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยไหม ”  เห็นแล้วหงุดหงิดเฟ้ยจะมาน้ำตาลหกเรี่ยราดไรแถวนี้

             “ ไม่รู้ไม่ได้สนใจ  อ้อ อีกอย่างสองคนนี่ไม่ได้เป็นแฟนกันอย่างที่เข้าใจ ” ยัยอัญคิดไปได้ยังไงสองคนนี่เป็นแฟนกัน  อย่างยัยดำดอทคอมก็คงคั่วอีตาปอเล่นๆสิไม่ว่า

                ยังไม่ทันที่อัญได้สักถามอะไรมิ้มต่อ   ดิฎฐชัยหรือปอก็เดินเข้ามาทักทายมิ้มและเพื่อนที่โต๊ะเสียก่อน

                  “  ไม่ยักกะรู้ว่ามิ้มกับเพื่อนก็ชอบมาทานร้านนี้ ” ปอแวะเข้ามาทักทายมิ้มและส่งยิ้มเผื่อแผ่ไปยังรินรดาและอัญ “ แล้วจะไม่แนะนำเพื่อนเธอให้เรารู้จักเลยเหรอมิ้ม ”

             “ นี่ด้า  ส่วนนี่ก็อัญ ”  หญิงสาวจำต้องแนะนำเพื่อนตามมารยาท ทั้งๆที่ไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่ “ แล้วนี่ก็ปอเพื่อนร่วมงาน ”

                 เหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้เขาต้องหยุดพิจารณาที่อัญ  ใบหน้าที่ผุดผาดแม้จะได้รับการแต่งเติมเครื่องสำอางค์มา  ดวงตาวิบวับคู่นั้นที่มองเขา

             “ ไม่เคยเจอกันค่ะ ”  พูดไปแล้วอยากจะกัดลิ้นตัวเองจริงๆ เขายังไม่ทันได้พูดไรก็ปล่อยไก่ไปตัวเบ้อเริ่ม

             รินรดาและมิ้มขำกิ๊กกับหน้าตาท่าทางเหวอๆของอัญที่เผลอหลุดอาการไปเต็มๆ  ส่วนปอก็ได้แต่กลั้นยิ้มไว้จนแก้มปริกับท่าทางโก๊ะๆของผู้หญิงตรงไหน

                  “ ผมยังไม่ได้ถามอะไรคุณเลยนะครับ ”  พูดเสร็จก็ต้องกลั้นยิ้มไว้แทบแย่กลัวหลุดขำออกมาผู้หญิงโก๊ะตรงหน้าจะพาลโกรธเขา

                  “ อ่า  เอ่อ....ฉันรู้ก็แล้วกันว่าคุณจะถามอะไร ”  ตอนนี้เธอยากจะหายตัวไปจากตรงนี้จริงๆเลย  

               “  ไม่ยักรู้ว่าเพื่อนเราหยั่งรู้ใจคนได้ด้วยนะด้า ”  มิ้มหันไปหาเสียงสนับสนุนที่ดูเหมือนว่าพร้อมจะเป็นกองหนุนได้ทุกเวลา

                  อัญทำอะไรไม่ได้มากนอกจากแจกค้อนให้แม่เพื่อนตัวดีทั้งสอง   “ ฝากไว้ก่อนเถอะแกสองคนเจอฉันเช็คบิลแน่ ”

             “ อ้าว  มิ้มเราสามคนนี่ใจตรงกันเลยนะทำงานที่เดียวกันมาพอยังชอบอะไรเหมือนๆกันอีก ” ปัณณ์เดินตามาสมทบกับปอหลังจากแวะทักทายเจ้าของร้าน

              “ ก็ว่ายังงั้นแหละ  ความจริงอาหารร้านนี้อาหารก็ไม่ได้อร่อยถูกปากฉันหรอกแต่ยัยอัญเพื่อนฉันชอบ ”  ความจริงร้านนี้ก็อร่อยอยู่หรอกถ้าไม่มียัยดำดอทคอมอย่างเธอมาขัดอารมณ์ มิ้มยังไม่วายแอบนินทาในใจ

              “ อัญ  นี่อัญใช่ไหมจำเราได้ไหม  ปัณณ์ไงแล้วนี่ก็ปอเพื่อนสมัยอนุบาลไง ”  ปัณณ์ทักทายเพื่อนเก่าอย่างคนมนุษย์สัมพันธ์ดี ( ความจำยังดีอีกด้วยไม่เหมือนบางคน)

              จะตอบว่าจำได้โว้ย  แต่ไม่อยากจำก็กระไรอยู่กลัวจะเสียภาพพจน์นางเอกแสนดีในสายตาของปอ  งานนี้ต้องรักษาฟอร์มไว้ก่อนจะไม่ยอมหลุดเทคสองเป็นอันขาด

               “ ขอโทษนะคะดิฉันจำไม่ได้จริงๆค่ะ ” น้ำเสียงเย็นชา กับใบหน้าที่ใสซื่อ  อินโนเซนท์สุดๆของอัญ ทำเอาเพื่อนอีกสองคนสยองไปตามๆกัน

                 ถ้าไม่สนิทกันจริงๆคงไม่มีใครดูออกว่า  ภายใต้สีหน้าท่าทางใสซื่อของอัญที่แสดงออกมานั้นแท้จริงแล้วข้างในเดือดปุดๆและพร้อมที่จะแผลงฤทธิ์นางร้ายได้ทุกเมื่อ

                 “ ถึงว่าสิปัณณ์   ผมก็คิดอยู่ว่าเคยเห็นหน้าที่ไหนปัณณ์นี่ความจำดีจริงๆเลย ”  ชายหนุ่มหันไปส่งยิ้มให้คนข้างกาย  เล่นเอาคนที่ถูกพูดถึงแอบเบ้ปาก

                 “ เรียนมาด้วยกันตั้งนานลืมเพื่อนเก่าได้ลงคอมันน่าน้อยใจจังนะปอ ”  ปัณณ์ตัดพ้อกับชายหนุ่มอย่างไม่จริงจังนัก

                  “ จะรังเกียจไหมครับถ้าเราสองคนของร่วมโต๊ะด้วย ”  ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าอัญจะจำเขากับปัณณ์ไม่ได้ก็ดวงตาวิบวับกับใบหน้ากวนๆก็ฟ้องอยู่แต่ทำฟอร์มไม่รู้

             “ รังเกียจค่ะ ” มิ้มและอัญพูดขึ้นพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

                 รินรดาได้แต่ทำหน้าปูเลี่ยนๆที่สองสาวแสดงอาการไม่ชอบขี้หน้าปัณณ์อย่างโจ่งแจ้ง

 “ เอ่อ  คือเราสามคนไม่ได้รังเกียจหรอกนะคะ  พอดีเราสามคนกำลังจะกลับค่ะ ”

             “ เหรอครับ เสียดายจังโอกาสหน้าคงได้ทานข้าวกับพวกคุณสามคนนะครับ ”  แม้ปากจะบอกว่าสามคนแต่ตากลับมองที่อัญ

                 “ คงไม่มี  เพราะฉันไม่ชอบขี้หน้านายคิ้วหนาหน้าชินจัง ”  อาการหมั่นไส้ทำให้เผลอหลุดเรียกฉายาสมัยเด็กของชายหนุ่มโดยไม่รู้ตัวทำให้อัญตะครุบปากตัวเองไว้กลัวจะหลุดอะไรมากกว่านี้ 

                 เจ้าของฉายายืนขำก๊ากกับความโก๊ะของอัญที่ยอมเผยไต๋ออกมา “ นี่ขนาดจำไม่ได้นะเนี่ย  ยังรู้ฉายาสมัยเด็กผมขนาดนี้ ”

             เขาไม่รู้หรอกว่าทำไมหญิงสาวถึงไม่ชอบขี้หน้าเขา  แต่ที่แน่เขาชักชอบท่าทางเป๋อๆ หลุดๆของหญิงสาวเข้าซะแล้ว   สงสัยงานนี้คงต้องทำความสนิทสนมกับมิ้มเพื่อนร่วมงานสาวของเขาซะแล้ว..... 

หลังจากกลับไปทานข้าวกับแก๊งสามสาวโสดที่ร้าน โอ้ รักเอยแล้วอัญชิกาก็ตรงดิ่งกลับบ้านทันที

           “  กรี๊ด  มู่ทู่จ๋าฉันรักแกจัง ” หญิงสาวอุ้มเจ้าสุนัขตัวอ้วนกลมหน้าย่นยู่อยู่ตลอดเวลาขึ้นมากอด

           โอ้  อ๊อก  อ๊อก   เจ้าน๊ายยย  ผมหายใจไม่ออกเหมือนลมหายใจเฮือกสุดท้ายใกล้จะหมด

 ( เว่อร์ไป )  ไม่รู้วันนี้เจ้านานเกิดเสียสติอะไรขึ้นมาอยู่ๆก็วิ่งมากอดผมซะแน่น   สงสัยไปตกหลุมรักหนุ่มที่ไหนมาแหงมๆ  น่าสงสัยชายหนุ่มคนนั้นซะจริง ( เดี๋ยวปั๊ดจับชุบแป้งทอดกรอบซะเลย )

          “  มู่ทู่แกรู้ไหมวันนี้ฉันไปเจอใครมา ”  ด้วยความที่อยู่กันหนึ่งคนและหนึ่งตัวเมื่อไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังก็เล่าให้เจ้าบอดี้การ์ดสีขาซะเลยแต่เธอคงลืมไปว่ามันฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง อ๊ะหรือว่ารู้แต่ไม่แสดงออก (ว่าไปนั่น)

       แล้วผมจะรู้กับเจ้าไหมเนี่ย  นับวันความเป๋อของเจ้านายผมชักจะหนักเอาการ   ขนาดตัวเองไปเจอใครมาตัวเองยังไม่รู้แล้วสุนัขสุดหล่ออย่างผมจะหยั่งรู้ได้ไหมล่ะครับ 

          “  วันนี้ฉันไปเจอนายชินจัง  เอ้ย ไม่ใช่นายปอน่ะมาด้วยแหละ ” ยิ่งคิดถึงตอนที่เขามองเธอด้วยยิ่งมีความสุขแต่จะดีกว่านี้ถ้าไม่มียัยปัณณ์อยู่ด้วย

           เอ... ชินจัง    ปอไหนหว่ายิ่งคิดยิ่งคุ้นเหมือนมันติดอยู่ปลายจมูก   อ่ะ หวังว่าคงไม่ใช่นายเพื่อนเก่าสมัยประถมที่เจ้านายเฝ้าพร่ำเพ้ออยู่เรื่อยนะ  เพราะถ้าเป็นรายนั้นเจ้านายคงตาถั่วสุดๆ ก็นายชินจังไรนั่นขนาดในรูปสมัยเด็กยังขี้เหร่ขนาดนั้น  โตมาคงขี้เหร่สุดขั้วแน่ๆ   สู้ผมก็ไม่ได้สุดหล่อน่ารักประจำบ้าน  ถ้ามีประกวดสุดยอดนายแบบคุณตูบผมลงประกวดไปแล้วเนี่ย ( ขี้โม้ชะมัด)

             เฮ้อ...มนุษย์นี่ก็แปลกนะครับเวลามีความรักทีไรเป็นต้องนั่งตาลอยฝันหวานหรือไม่ก็นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียวยกตัวอย่างเจ้านายผมเป็นต้น  ตอนนี้เจ้านายผมนอกจากจะตาลอยๆ ฝันหวานแล้วยังนึกสนุกจับผมมาเต้นรำ เหวี่ยงผมไปทางโน้นที ทางนี้ที ผมเวียนหัวแล้วเจ้านาย....

             แฮ้ก    แฮก   โอ้ว  เสียงระฆังช่วยชีวิตครับ   ผมอยากจะขอบคุณคนที่โทรมาหาเจ้านายตอนนี้จริงๆเลยเพราะอย่างน้อยผมก็ไม่ต้องเหนื่อยเต้นกับเจ้านายต่อ

            ‘ เบอร์ไม่คุ้นเลย  ใครล่ะเนี่ย ’ ใครกันนะช่างโทรมาขัดจังหวะความสุขของเธอคอยดูนะเดี๋ยวจะป่วนให้ดู

            “  ติ๊ด ขณะนี้ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝากข้อความ ”  หุหุ อยากขัดความสุขฉันดีนัก

         “ ตู๊ด  ตู๊ด ” ดูเหมือนมุขหากินของหญิงสาวจะได้ผลเกินคาดเพราะปลายสายไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรเลยวางสายไป

            ไม่รู้เพราะความเพี้ยนผสมบ้าของเธอกันแน่    แต่ที่แน่ๆปลายสายน่ะเชื่อสนิทคนอะไรหลอกง่ายชะมัด  อ่ะ แล้วเธอจะรู้ไหมเนี่ยว่าใครโทรมาหา

            มุขนี้เจ้านายใช้เวลาคิดนานไหมเนี่ย    ติ๊งต๊องสุดๆ  ชักจะสงสารปลายสายซะแล้วสิที่ต้องมาเจอความบ้า บอของเจ้านาย อ่า  แล้วผมอยู่กับเจ้านายไปนานๆจะเสียสติไหมครับนี่

            วันนี้ผมได้มีโอกาสพบกับเพื่อนเก่าคนหนึ่ง   นานมากแล้วที่ไม่ได้เจอกับเธอหลังจากที่จบชั้นประถมแล้วต่างคนต่างแยกย้ายไปเรียนคนละที่ตั้งแต่วันนั้นก็ไม่มีโอกาสได้พบเธออีกเลย  จะมีก็แต่ปัณณ์และเพื่อนฝูงบางคนที่เขายังติดต่ออยู่

             มันอาจจะฟังดูแปลกที่อยู่ๆเราลืมเลือนใครสักคนหนึ่งไปพร้อมๆกับการลาจากและเวลา  แต่อยู่ๆเหมือนมีอะไรบางอย่างทำให้เขากลับมาคิดถึงเธอคนนั้นอีกครั้ง

             และดูเหมือนว่าโชคชะตาจะเป็นใจให้เขาเสียด้วยให้เขาได้พบเธอและรู้ว่าแท้ที่จริงๆเธออยู่ใกล้ๆตัวนี่แหละแต่เหมือนมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เราหากันไม่เจอกัน   ทั้งๆที่เพื่อนของเธอทำงานที่เดียวกับเขาแท้ๆ

             ไหนๆโชคชะตาก็เป็นใจขนาดนี้แล้วเขาก็ขอคว้าโอกาสนี้ไว้แล้วกัน “ ฮัลโหล  มิ้มนี่เราปอนะ ”

         “  อืม มีไรล่ะ ” นี่ถ้าไม่ติดว่ายัยอัญกรี๊ดหมอนี่อยู่ล่ะก็เธอคงไม่รับสายให้เมื่อยหรอก   ก็เธอไม่ค่อยชอบขี้หน้ายัยปัญญ์เท่าไรเลยพาลไม่ชอบหมอนี่ไปด้วย

            “  คือเราอยากรู้จักอัญให้มากกว่านี้น่ะ ”  ใช่เขาอยากรู้จักหญิงสาวให้มากกว่านี้   อยากรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับชีวิตเธอ

            “  แล้วไง ”  สงสัยงานนี้เพื่อนเธอขายออกเป็นคนแรกซะแล้ว  ไม่ได้ๆต้องแกล้งให้ทรมานซะหน่อย

            “  เราคิดว่าเราสนใจเพื่อนเธอเข้าแล้วเลยอยากจะทำความรู้จักไว้ ”  สนใจมากโดยเฉพาะดวงตาวิบวับคู่นั้นกับใบหน้าใสซื่อที่เห็นแล้วกวนอารมณ์แต่ดึงดูดใจเขาอย่างจัง

             “  อืม  แล้วไง ”  วุ้ยตานี่ก็ฟอร์มไม่เบาทีเดียว  ทำบอกว่าสนใจจริงๆน่ะชอบเพื่อนฉันเข้าแล้วล่ะไม่ว่า

              ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมมิ้มกับอัญถึงเป็นเพื่อนกันได้   ชอบกันนักไอ้เรื่อง กวนๆ รวนชาวบ้าน เขาอไม่อยากจะคิดเลยว่าเพื่อนอีกคนในกลุ่มของสามสาวนี่จะกวนขนาดไหน  เอาวะ พูดมันไปตรงๆนี่แหละดูซิว่าจะกวนได้อีกแค่ไหนกันเชียว

            “  ฉันชอบเพื่อนเธอมิ้ม  ที่โทรมาจะโทรมาขอเบอร์บ้าน มือถือของอัญ  อ้อ ไอ้แล้วไงของเธอช่วยเก็บเอาไปทิ้งด้วยก็ดี ”

         “  ด้ายยย  จัดให้นี่ดีนะที่ไม่ขอที่อยู่และประวัติแบบละเอียดยิบของมัน ”  นึกว่าจะฟอร์มจัดได้นานสักแค่ไหนนี่ถ้าพูดมาตรงๆแต่แรกก็บอกแล้ว

         “  ไม่ต้องฉันอยากจะเรียนรู้อัญด้วยตัวเขาเองไม่ใช่จากคนอื่น”  การได้รู้จักตัวตนจริงๆของใครสักคนมันไม่ใช่เรื่องยากและเกินความสามารถของเขาเลย

           หลังจากใช้เวลาพูดคุยไม่นานเขาก็ได้เบอร์โทรศัพท์ของอัญมาเรียบร้อยและจัดการโทรไปหาเธอทันที  

           “ สวัสดีครับ ขอสาย... ” ยังไม่ทันจะพูดจบเสียงสัญญาณรับฝากข้อความก็ดันขัดขึ้นมาเสียนี่  แต่  เอ๊ะ ทำไมเสียงมันคุ้นๆแฮะ แถมยังมีเสียงสัตว์ประหลาดดังมาอีก ( สุนัขเฟ้ยตาชินจังบ้าเดี๋ยวจะแช่งให้เจ้านายไม่รักซะเลย )

            เอ  หรือว่า  มิ้มจะแกล้งให้เบอร์ใครก็ไม่รู้มาให้เรานะ   ไม่ได้ต้องโทรไปถามให้รู้เรื่อง

  “  มิ้ม  นี่ปอเอง  มิ้มแน่ใจนะว่าเบอร์ที่ให้เป็นเบอร์อัญจริงๆ ”

         “ ก็ใช่น่ะสิ  มีปัญหาอะไรเหรอ ” อะไรของตานี่นะมาหาว่าเธอหลอก  เดี๋ยวก็ไม่ช่วยเป็นแม่สื่อให้ซะเลยดีไหม

            “  ก็เมื่อกี้เราโทรไปเบอร์ที่มิ้มให้แต่มันเป็นระบบฝากข้อความ ”  นี่เขาระแวงมากเกินไปหรือเปล่า  บางทีอัญอาจจะกำลังยุ่งอยู่หรือแบตโทรศัพท์อาจจะหมด

            มิ้มขำก๊ากออกมาทันทีเมื่อชายหนุ่มเล่าให้ฟัง  ก็จะไม่ให้เธอขำได้ยังไงล่ะตานี่ดันซื่อบื้อ กว่าที่เธอคิดซะอีกขนาดโดนหลอกยังไม่รู้ตัวอีก  “  แกโดนยัยอัญต้มซะเปื่อยแล้วยังไม่รู้ตัวอีก  จะบอกให้นะยัยอัญมันชอบเล่นมุขติ๊งต๊องแบบนี้แหละ ”

             มิน่าล่ะ  ทำไมเสียงโอเปอเรเตอร์สาวถึงได้คุ้นหูเขาเหลือเกิน   “ ขอบคุณที่บอก  เพื่อนเธอนี่ต๊องไม่ใช่เล่นนะ”

             ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงเห็นนิ่งๆเงียบๆ แบบนั้นนึกว่าจะเป็นสาวหวานเรียบร้อย  ที่ไหนได้กลายเป็นสาวแอบบ๊อง ต๊อง กวนซะนี่  หวังว่าคงไม่บ๊อง  ต๊อง  กวนเกินพิกัดนะถ้าเป็นแบบนั้นเขาคงรับมือไม่ไหว

          โทรศัพท์เจ้าปัญหาของเจ้านายเกือบๆสวยกรีดเสียงขึ้นอีกครั้ง   เจ้านายคร้าบรับโทรศัพท์ด้วยๆๆๆๆๆ

             หญิงสาวหยิบขึ้นมาดูเบอร์ที่โชว์บนหน้าจอก่อนจะกดรับ  “  ค่ะ สวัสดีค่ะ ”

          “  มุขฝากข้อความไม่ทำงานแล้วเหรอครับคราวนี้ ”  แหย่เล่นนิดๆหน่อยๆหวังว่าหญิงสาวจะไม่วางหูใส่เขาซะก่อนนะ

             “ อ่า  ใครอ่ะ ”  ใครกันนะที่บังอาจโทรมาขัดจังหวะความสุขของเธอ    แถมยังรู้มุขสุดแป๊กของเธออีก

          โว้  เจ้านายนี่ก็แปลกถามมาได้ว่าใครโทรมา   มันก็ต้องคนอยู่แล้วสิครับเจ้านาย  หรือเจ้านายจะให้แมวให้สุนัขผู้น่ารักอย่างพวกผมโทรมาล่ะครับ  ถ้าโทรได้ผมคงโทรหาสาวๆของผมไปแล้ว

          “ ผมปอคร้าบบ  เพื่อนสมัยประถมที่คุณแกล้งลืมไง ”  อยากเห็นหน้าของหญิงสาวตอนนี้จริงๆว่าจะทำหน้ายังไงถ้ารู้ว่าเขาโทรหา

          “ อ่า  ไม่ได้ลืมแค่ไม่อยากจำหน้าขี้เหร่ๆของนายต่างหาก ”  พูดไปแล้วเธออยากจะกัดลิ้นตัวเองจริงๆ โทษฐานที่ไม่ยอมรักษาภาพพจน์นางเอกผู้น่ารัก

              นั่นปะไร  ไม่ทันไรต่อมกวนก็ออกฤทธิ์ซะแล้วแต่มีหรือที่เขาจะยอม “ เหรอครับ  เอ แล้วทำไมใครๆก็บอกว่าผมหล่อระดับพระเอกฮอลลี่วูดเลยล่ะครับ ”

              “ อี๊  หลงตัวเองถ้าหน้าเหมือนตัวการ์ตูนชินจังว่าไปอย่าง ”  ตอนเด็กๆเห็นมาดนิ่งๆ ขรึมๆ ไหงตอนโตมากลายเป็นคนหลงตัวเองไปซะได้

             “  โอเค  ชินจังก็ชินจังครับแล้วถ้าชินจังอยากจะมีคนรู้ใจกับเขาบ้างจะมีใครแถวนี้สนใจหรือเปล่าน๊า ” 

             ความฝันใช่ฉันกำลังฝันไปแน่ๆ  ฝันดีซะด้วยฝันว่าเขากำลังจีบฉัน  เฮ้อ  ถ้ามันเป็นความจริงก็คงดี  เอ๊ะ  หรือว่าไม่ใช่ความฝัน  หญิงสาวลองหยิกแขนตัวเองดู  ‘ โอ๊ย! ’

          “  อัญ  อัญครับคุณเป็นอะไรหรือเปล่า ”  ชายหนุ่มรู้สึกตกใจที่อยู่ๆหญิงสาวเงียบไปแล้วจู่ๆก็ร้องขึ้นมาเล่นเอาเขาตกใจหมด

            “  อ่า  เปล่าๆ   ” ขืนบอกไปมีหวังเขาได้หัวเราะเยาะเธอให้น่ะสิ  

            “  แล้วคำตอบของผมจะว่ายังไงล่ะครับ  ตกลงว่าสนใจจะมาสมัครเป็นคนรู้ใจชินจังคนนี้ไหมครับ ”   บางทีเรื่องของหัวใจมันก็พูดยาก  แทนที่เราจะเริ่มความสัมพันธ์จากคำว่าเพื่อนแล้วค่อยพัฒนาเป็นคนรัก  มันคงไม่เร็วไปใช่ไหมที่เขาเลือกก้าวข้ามขั้นความสัมพันธ์กับเธอ

           ใจจริงของเธออยากจะตอบรับเขาใจจะขาดแต่ต้องรักษาภาพพจน์นางเอกผู้ใสซื่อเอาไว้จะตอบรับง่ายๆไม่ได้เด็ดขาด “ มันจะไม่เร็วไปหน่อยหรือคะอีกอย่างเราสองคนก็ยังไม่รู้จักกันดีพอ ”

            “  จะเร็วหรือช้าไม่สำคัญหรอกครับสำคัญที่ว่าเราสองคนมีใจตรงกันก็พอ ”  สำหรับเขาเวลาไม่ใช่ตัวแปร  เสียงหัวใจต่างหากที่เป็นตัวแปรสำคัญ

           “  ขี้ตู่ชะมัด  ใครมีใจตรงกับนายไม่ทราบ ” ไม่ยักรู้ว่านายปอนี่พูดอะไรเลี่ยนๆก็เป็นกับเขา

           “  เฮ้อ...แย่จังเลยนี่ผมเข้าข้างตัวเองไปเหรอเนี่ยที่แอบคิดว่าคุณมีใจให้ผม  ” ทำไมเขาจะดูไม่ออกว่าหญิงสาวคิดยังไงกับเขาก็เมื่อตอนกลางวันสายตามันฟ้องซะขนาดนั้น แล้วไหนจะมิ้มเพื่อนเขาที่นั่งยันนอนยันว่าอัญแอบหลงรักผมมานานแล้ว “ ต่อไปนี้ผมคงไม่มารบกวนคุณแล้วล่ะครับ ”  เขาแกล้งหย่อนระเบิดทิ้งไว้

           “  อ๊าย อย่านะถ้านายวางหูฉันจะโกรธนาย  ไม่รักนายไม่ยอมเป็นแฟนกับนาย ฉัน ฉัน....”  ระเบิดที่เขาวางไว้ได้ผลเกินคาดเพราะหญิงสาวเล่นหลุดปากบอกความในใจออกมาเป็นชุด

          โห  เจ้านายผมไม่รักษาฟอร์มกุลสตรีไว้เอาเสียเลย  อ้อ ลืมไปว่าเจ้านายคงไม่ค่อยมีความเป็นกุลสตรี  เล่นหลุดสารภาพรักเขาไปแบบนี้นายชินจังไรนี่ก็ดีใจแย่สิ  เจ้านายนะเจ้านายกลัวไม่ได้ลงจากคานหรือไงถึงได้ใจร้อนซะ

           “  ฮ่า  ฮ่า  ฮ่า   คุณนี่ผมแกล้งแหย่หน่อยเดียวเองไม่คิดว่าจะหลุดออกมาขนาดนี้ ”  ชายหนุ่มยังขำไม่หยุด

           “  ไม่ต้องมาหัวเราะเลย  สนุกใช่ไหมที่ได้แกล้งคนอื่น ”  ชิ ตาบ้านี่บังอาจมาแกล้งเธอได้  

          “  โอ๋ๆ อย่าเพิ่งงอนสิครับ  งั้นตกลงว่าเราเป็นแฟนกันแล้วนะ ” ชายหนุ่มพูดเองเออเองเสร็จศัพท์ก่อนจะรีบวางสายหนีไปโดยไม่รอฟังคำตอบ

          ‘ เฮ้ย ไรเนี่ย ยังไม่ทันได้ตอบตกลงไรเลยเข้าตำราที่ว่าเราคงต้องเป็นแฟนกัน ’ ฉันคงเป็นผู้โชคดีหนึ่งในล้านที่แอบรักเพื่อนเก่ามานานแสนนานแล้วฟ้าก็เป็นใจให้เขาและฉันได้มาพบกัน มีหัวใจสองดวงตรงกัน

          เจ้านาย  เจ้านาย  ตอนนี้เจ้านายผมคาดว่าวิญญาณหลุดออกจากร่างไปแล้ว  หลังจากคุยโทรศัพท์เสร็จก็นั่งยิ้มราวกับตัวเองเป็นนางงามอยู่นาน  ขนาดผมใช้ขาหน้าอันเรียวงามสะกิดยังไงก็ไม่รู้สึก  ท่าทางงานนี้จะต้องใช้ฟรีคิกสะกิดเจ้านายแทนซะแล้ว

          ‘ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด    ฉันมีความสุขที่สุดในโลกเลย   ฉันรักชินจังที่สุดในโลกเลย ’

        โธ่  เจ้านายไม่น่าเลยเห็นกันอยู่หลัดๆ ( ฉันยังไม่ตายย่ะ )  เจ้านายผมเสียสติคนเดียวยังไม่พอจะทำเอาผมประสาทไปด้วยอีกคน   ตอนนี้ผมชักจะเกลียดขี้หน้านายชินจังอะไรนั่นซะแล้วโทษฐานที่ป่วนหัวใจเจ้านายยังไม่พอยังมาทำให้ชีวิตผมปั่นป่วนไปด้วย  คอยดูนะเจอเมื่อไหร่จะแง่มให้ดู

           ‘  โดดเดี่ยวเหลือเกิน  เดียวดายด้วยใจเหงาๆ  อยากมีใครสักคนมาเคียงข้างกาย ’  แง่มๆ ได้แต่รำพึงรำพันด้วยใจเหงาๆ อยากมีหวานใจเหมือนเจ้านายบ้างจังเลย   เฮ้อ   เจ้านายใจร้ายที่สุดทิ้งสุนัขตัวน้อยๆผู้เดียวดายไว้เพียงลำพังท่ามกลางบ้านอันเงียบเหงา   ก็เจ้านายแอบชิ่งไปงานแต่งงานเจ๊มิ้มจอมโวยวายน่ะสิครับ  ไปแบบฉายเดี่ยวซะด้วยไม่มีนายชินจังนั่นมารับ  อิอิ  สมน้ำหน้าเจ้านาย ( ฉันจะไม่หาแฟนให้แก คอยดู )  อ่า  เดี๋ยวนายชินจังคงไปรอรับเจ้านายที่หน้างานแหละคร๊าบ  เจ้านายคนสวย ( ประจบสุดๆ )

          ไม่รู้ว่าป่านนี้เจ้านายจะถึงงานแต่งงานเจ๊มิ้มจอมโวย ขาวีนหรือยังน๊า  อยากจะรู้ว่าเจ้านายกับนายชินจังจะสวีตหวานเกินหน้า เกินตาเจ้าบ่าว เจ้าสาวไหม  อยากรู้จัง........

บริเวณงานถูกประดับตกแต่งด้วยซุ้มดอกกุหลาบสีขาว    เจ้าบ่าวและเจ้าสาวยืนเคียงข้างกันใกล้ๆกับซุ้มเพื่อรอต้อนรับแขกที่มาร่วมเป็นสักขีพยานความรักของทั้งคู่

        ขณะที่มิ้มยืนต้อนรับแขกเคียงข้างศตายุสายตาก็เหลือบไปเห็นนายปอเพื่อนตัวดีที่ชิ่งมางานก่อนแทนที่จะไปรับแฟนตัวเอง    หญิงสาวเดินไปเลียบๆเคียงๆถามชายหนุ่ม

         “ ไงล่ะแก  รอยัยอัญอยู่สิท่า ” หญิงสาวถามโดยไม่หันไปมองชายหนุ่ม

            “ อืม  นั่นไงมาแล้ว ”  หลังจากชะเง้อคอรออยู่ไม่นานแม่คนขี้งอนของเขาก็มาถึง

            “ คนใจดำ  ยินดีด้วยนะมิ้มที่ลงจากคานได้ซะทีแล้วก็นี่ของขวัญจากฉันคนเดียวคนอื่นไม่เกี่ยว ”  มาถึงหญิงสาวก็หันไปแว้ดชายหนุ่มทันทีก่อนจะหันไปแสดงความยินดีกับเพื่อน

            “ วันนี้คุณสวยจัง ” ชายหนุ่มก้มมากระซิบข้างๆหูหญิงสาวเล่นเอาคนถูกกระซิบหน้าแดงพอๆกับลูกตำลึงสุก

            “ ฮ่า ฮ่า แค่นี้ก็หน้าแดงซะแล้วยัยอัญเอ๋ย  ฉันว่าฉันไปรับแขกต่อดีกว่าทิ้งเจ้าบ่าวไว้คนเดียวนานไม่ดี  อ้อ ขอบใจสำหรับของขวัญ ” แอบแซวพอหอมปากหอมคอแล้วหญิงสาวกลับไปหน้าที่เจ้าสาวยืนเคียงข้างเจ้าบ่าวต่อ

           “งอนมากๆเดี๋ยวไม่สวยไม่รู้ด้วยนะ  เอาเป็นว่าผมขอโทษคุณนะคนดี ” ชายหนุ่มต้องหาสารพัดมุขมาง้ออยู่นานกว่าหญิงสาวจะหายงอนป่องได้

          “ ก็ได้  ว่าแต่ทำไมไม่ยอมรับอัญล่ะ ” ไม่ใช่ว่าเธอกลัวไม่สวยหรอกนะเลยหายงอนแต่ขี้เกียจจะเล่นตัวมากเกิดอีตานี่เลิกง้อหล่อนก็ซวยน่ะสิ

         “ เอ่อคือผมติดธุระสำคัญนิดหน่อยเลยไม่ได้ไปรับคุณ ”  ธุระสำคัญจริงๆ  สำคัญสำหรับเราสองคนเลยไว้งานเลิกเมื่อไรผมบอกคุณแน่ๆอัญ

         “ โอเคสำคัญก็สำคัญ  อัญว่าเราเข้าไปในงานกันเถอะค่ะ ” สำหรับเขาถ้าบอกว่าสำคัญมันคงสำคัญสำหรับเขาจริงๆเธอต้องเชื่อใจเขาสิ

         ไม่ว่าจะมองไปทางไหนมันช่างโรแมนติกจริงๆเลย  เหมือนหลุดเข้ามาในโลกนิยายยังไงยังงั้น  เพลงรักหวานที่ขับกล่อม  ดอกกุหลาบสีขาวที่ตกแต่งประดับประดาอย่างสวยงาม  หรือจะเป็นเค้กก้อนโตที่เรียงซ้อนกันถึงสามชั้นเจ้าบ่าวที่ยืนเคียงข้างเจ้าสาวเหมือนกับเจ้าชายที่ยืนเคียงคู่กับเจ้าหญิงเห็นแล้วมันน่าอิจฉาชะมัดเลย

              “ แอบอิจฉามิ้มหรืออยู่หรือไง ” ชายหนุ่มก้มลงกระซิบข้างๆหูหญิงสาว 

              “  เปล่าอิจฉานะ ” ไม่รู้ว่าวันนี้เป็นไงอีตาปอชอบกระซิบข้างหูเธอจัง  ไม่ใช่ไม่ชอบหรอกนะแต่มันอดเขินไม่ได้

             “  ครับผมเชื่อ   ผมว่าตอนนี้เราเข้าไปทักทายรินรดากับติณณ์ดีกว่าไหม ” ชายหนุ่มพาหญิงสาวไปนั่งที่โต๊ะที่รินรดาและติณณ์นั่งรออยู่ก่อนแล้ว

             “  ว่าไงคู่หวานแห่งยุคเมื่อไรจะมีข่าวดีมั่งล่ะ ”  คู่หวานแห่งยุคที่หญิงสาวพูดถึงใช่ใครอื่นนอกจาก รินรดาและติณณ์

              “ ถามแต่คนอื่นแล้วคู่ของเธอล่ะจะมีข่าวดีเมื่อไรน๊า ” รินรดาหันไปถามเพื่อนสาวตัวดีที่ตอนนี้อายหน้าแดงไม่ยอมสบตาใคร

          เฮ้อ....แค่คำว่ารักยังไม่เคยได้ยินจากปากเขาสักครั้งนับภาษาอะไรกับขอแต่งงาน  เธอก็เข้าใจนะว่าคำพูดมันไม่สำคัญเท่าการกระทำ  เท่าจิตใจที่เขาแสดงออกมาตลอดเวลาว่ารักเธอแค่ไหน  แต่เธอก็อยากฟังจากปากเขาให้ชัดๆ   ไม่รู้ว่าเขาจะปล่อยให้เธอรอเขาอีกนานแค่ไหน

            หลังจากอยู่ร่วมงานแต่งงานเพื่อนรักจนเสร็จพิธีเรียบร้อยแล้ว  เธอกับด้ากะอยู่ขัดคอความหวานของเจ้าสาวหมาดๆไปจนถึงเช้า  แต่ก็ถูกหวานใจของแต่ละคนลากกลับบ้านจนได้

            เจ้าน้ายยยยย  เจ้านายผมกลับมาแล้วจะมีอาหารเหลา  ขนมนมเนยมาฝากผมหรือเปล่านะ  อ่ะ เจ้านายไม่ได้มาคนเดียวนี่มีหนุ่มที่ไหนตามมาส่งด้วย  หน้าตาคุ้นๆ  คุ้นมาก   อ้อ  รู้แล้วต้องเป็นนายชินจังหวานใจเจ้านายแน่ๆ  หน้าตาก็งั้นๆแหละสู้ผมก็ไม่ได้หล่อ  เท่  สมาร์ท  ซื่อสัตย์แถมเฝ้าบ้านได้ด้วย

           “ เข้ามาข้างในก่อนสิคะ  ” หญิงสาวเชื้อเชิญชายหนุ่มเข้ามานั่งเล่นในบ้าน

           ชิ   เจ้านายเป็นผู้หญิงยิงเรือมาชวนผู้ชายหน้าแปลกเข้าบ้านกลางค่ำกลางคืนได้ไง  ถึงจะเป็นแฟนเจ้านายก็เถอะ ( ยุ่งจริง)

           “  หวัดดีมู่ทู่  หน้ายังยับย่นเหมือนเดิมนะแก”   ชายหนุ่มเอื้อมมือมาเกาคางให้สุนัข

           แว๊ก   เอามือสกปรกออกไปนะนายชิน  เดี๋ยวจะมาทำให้หน้าหล่อๆของสุนัขตัวน้อยๆ น่ารักอย่างผมหมองมัวหมด   เจ้านายใจร้ายทำไมปล่อยให้นายชินจังมาแต๊ะอั๋งผม  กระซิก   กระซิก  เจ้านายใจร้ายที่สุดเลย  รักแฟนมากกว่ารักผม    ‘ จะมีใครๆรักหมาหน้าตาอย่างผมที่มันย่นชราไม่เข้าตาเหมือนใครๆ ’

         “  อ่ะนี่ฉันมีของโปรดแกมาฝากด้วยนะ ” ชายหนุ่มหยิบขนมให้เจ้ามู่ทู่ถุงใหญ่

            อร่อยที่ซู๊ดดด   ทีนี้นายชินจังสุดหล่อ แต่หล่อน้อยกว่าผมนิดนึงอยากเรียกผมว่ายังไงก็ไปเถอะ   จะหาว่าผมเห็นแก่กินก็ยอมคร๊าบบ   อ่ะ  เจ้านายส่งสายตาพิฆาตมามองผม   ผมไม่ได้แย่งนะชินจังให้ผมเอง  ฟิต ๆๆ  จมูกเริ่มได้กลิ่นรังสีริษยาของเจ้านาย    เหมือนๆเจ้านายจะส่งสัญญาณให้ผมไสหัวไปไหนก็ไป  เอ้ย  ให้หลบไปไกลๆหน่อยก็ฉากรักหวานแหววกำลังจะเริ่มนี่ครับ

            “  อัญครับวันนี้ที่ผมไม่ยอมมารับคุณ เพราะมัวแต่เตรียมของสำคัญบางอย่างให้คุณ ”  ชายหนุ่มหยิบกล่องกำมะหยี่สีน้ำเงินขึ้นมาเปิด    แหวนเพชรเม็ดเล็กส่องประกายระยับล้อแสงไฟ “  แต่งงานกับผมนะครับ ”

             “  คุณจะขอฉันแต่งงานโดยไม่บอกรักสักคำเลยเหรอคะ ”  แม้สิ่งของตรงหน้าจะยืนยันความรักของเขาที่มีต่อเธอได้เป็นอย่างดี  แต่เธอก็อยากได้ยินคำนั้นจากปากเขา

             ชายหนุ่มใช้มือข้างที่ว่างอยู่รวบหญิงสาวมากอดไว้ในอ้อมแขน “ ต้องบอกด้วยเหรอครับ  คุณก็รู้ใจผมแล้วนี่ ”

           “ ปล่อยนะคนเจ้าเล่ห์  ไม่รู้ล่ะถ้าคุณไม่บอกฉันก็จะไม่แต่งงาน ”  หญิงสาวได้แต่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมกอด

            “ ผมรักคุณ  รักตั้งแต่วันแรกที่ผมได้พบคุณ ”  เสียงกระซิบแผ่วเบาฟังแล้วชวนให้รู้สึกอบอุ่นหัวใจคนฟัง “ เอาล่ะ  ทีนี้ตาคุณบอกผมบ้าง ”

           แหวะ  เลี่ยน น้ำเน่า  ต้องขอประทานอภัยนะครับที่ต้องขัดฉากสวีตหวานของเจ้านาย  แต่ผมทนดู ทนฟังไม่ได้  ต้องเข้าใจนะครับว่าผมยังไม่มีความรัก  ไม่มีสุนัขนางฟ้าผู้น่ารักมาให้ชายตามอง ( อย่ามาขัดความสุขตอนนี้ได้ไหม )

           “  ดวงตาเป็นหน้าต่างของหัวใจ  ดวงตาของฉันบอกความรู้สึกของฉันไปหมดแล้วค่ะ ”  หญิงสาวทำตาโตๆหันมามองหน้าชายหนุ่ม

             “  ฮึ่ม  เจ้าเล่ห์จริงนะอย่างนี้ต้องลงโทษ ”  ร้ายนักมีอย่างที่ไหนหลอกให้เขาพูดแต่ทีตัวเองกลับไม่ยอมพูด

           ชายหนุ่มจรดริมฝีปากที่แก้มเนียนใสของหญิงสาว   ก่อนจะเลื่อนมาประทับที่ริมฝีปากคู่งามเนิ่นนาน     จากนี้ไปเสียงหัวใจของเขาและเธอที่เคยเต้นเป็นสองเสียงจะหลอมรวมเป็นเสียงเดียวกัน  เสียงแห่งความรัก................

            โอ๊ว  ฉากนี้เด็กอายุต่ำกว่าสิบแปดไม่ควรเลียนแบบนะครับ   ฉากรักหวานไหวมีไว้สำหรับคนชรา  ( ใครชราย่ะ)   มีไว้สำหรับความรักของผู้ใหญ่เท่านั้นคร๊าบบบบ

            โฮ่ง  โฮ่ง โฮ่ง  เห็นเจ้านายมีความสุขผมก็มีความสุขไปด้วย   ในที่สุดก็แฮปปี้เอนดิ้งไปเสียที  เล่นเอาสุนัขตัวเล็กๆผู้น่ารักอย่างผมแทบจะบ้า  ก็เจ้านายผมเอาแต่เพ้อฝันตาลอยๆ น้ำลายยืด( ไม่ใช่พิษสุนัขบ้านะเฟ้ย  )  ไม่ก็กรี๊ดๆเหมือนผีโดนน้ำมนต์ราดยังไงยังงั้น...
           นี่ละครับเรื่องราวความรักวุ่นๆของเจ้านายผม...