WINNER Fiction x MinYoon - [OS] : Warm Bed

เนื้อเรื่อง

[OS] : Warm Bed

Paring : MINYOON - WINNER

Rating : PG

A/N : ไม่มีผ้าห่ม ก็ยังไม่หนาว ˊ▽ˋ







---------------------------------------









เกือบตีสี่แล้ว ....


หลังจากบอกลาพี่ผู้จัดการที่เหนื่อยล้าพอกัน
ร่างสูงจึงย่องเข้าหอพักอย่างเงียบกริบ ป่านนี้ทุกคนคงหลับกันไปหมดแล้ว


ตาคมกวาดมองไปที่ห้องนั่งเล่นและเห็นแสงสลัวจากโต๊ะตัวเตี้ย คนตัวผอมกำลังนั่งอยู่หน้าแลปทอปเครื่องบาง และเพราะว่าสวมหูฟังเอา คนที่นั่งอยู่เลยไม่ได้ยินเสียงเขาเดินเข้าห้อง


ริมฝีปากคลี่ยิ้มโดยไม่รู้ตัว


ตาเรียวๆ ที่เริ่มแดงด้วยความอ่อนล้ามองตรงมาเมื่อมินโฮเดินเข้าไปใกล้ แรพเปอร์หนุ่มนั่งลงตรงที่ว่างข้างๆ เด็กหนุ่มตัวผอม ปากอิ่มๆ แดงๆ นั่นขยับถามด้วยเสียงกระซิบ


"กลับดึกจัง"


"ทำเพลงอยู่น่ะ อีกไม่กี่วันก็ต้องแข่งอีกแล้ว" มินโฮพูดยิ้มๆ อย่างเคย แต่น้ำเสียงกลับอ่อนล้า "นายล่ะ นั่งทำอะไร ไม่ยอมนอน"

"นั่งฟังเพลงอยู่ เมื่อค่ำนั่งฟังกับคนอื่นๆ ไปแล้ว แต่อยากลองฟังอีกที เผื่อมีตรงไหนต้องแก้ พรุ่งนี้จะได้คุยกัน"


คังซึงยุนนึกโมโหตัวเองที่อธิบายเสียยืดยาว ทั้งจริงแค่บอกไปสั้นๆ ว่านั่งทำเพลงก็พอแล้ว ทำไมถึงต้องหาเหตุผลมากมายนักก็ไม่รู้


แค่บอกว่าทำเพลง คนเพิ่งมาก็คงไม่รู้ว่านั่งรออยู่


"ขยันจริงๆ เลย นอนเยอะๆ หน่อยก็ได้"

"ช่วงนี้ต้องขยันๆ หน่อยสิ เราก็ยุ่งกันทุกคน" หัวหน้าวงพูดแล้วทำหน้าทะเล้นตามนิสัย "แทฮยอนถ่ายละครเสร็จกลับมาก็สลบเหมือด ส่วนพี่จินอูกับพี่ซึงฮุนก็เพิ่งเข้าไปนอนตอนตีสามเอง"

"ทำงานหนักขนาดนี้เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก"


มินโฮจ้องหน้าคนที่นั่งข้างกัน ทั้งที่เวลาที่รู้จักกันไม่นานเลย แต่เขากลับเข้ากับคนคนนี้ได้ดีอย่างไม่น่าเชื่อ


คังซึงยุนเป็นเพื่อนที่คุยสนุก ไปไหนไปกัน และเข้ากับเพื่อนกลุ่มเดิมของเขาได้อย่างดี แต่บางทีเขาก็ไม่ชอบที่ซึงยูนออกไปกับคนอื่นโดยไม่มีเขา


หวงเพื่อนกลุ่มเดิมหรอก ... ไม่ได้หวงคนที่ยิ้มทะเล้นใส่ตรงหน้าซักนิด


"บ่นเป็นคนแก่เลยนายเนี่ย แล้วก็ชอบมาหาว่าฉันขี้บ่น"


มือบางกดบันทึกเพลงที่แก้ค้างไว้ และปิดเครื่องแลปทอป ซึงยูนโมโหตัวเองที่จู่ๆ ก็หงุดหงิดที่โดนมินโฮดุ ปกติตาดำขลับนั่นก็ดูสดใส แต่พอมองด้วยสายตาแบบนี้ทีไร ซึงยูนก็รู้สึกเหมือนตัวเองถูกตำหนิ


ไม่ชอบ ...


"ไปนอนได้แล้ว" ซึงยูนตัดบทเสียงห้วน "ไปๆ ฉันจะนอนละ"

"นอนโซฟาอีกแล้วเหรอ"

"ใช่ ฉันก็นอนตรงนี้ประจำ สบายดี"

"ไม่หนาวเหรอ"

"ไม่นี่"


ซึงยูนแกล้งหาวเป็นเชิงไล่ แต่ซงมินโฮก็ยังนิ่ง สุดท้ายเลยต้องแกล้งผลักไหล่แกร่งของคนที่นั่งเป็นรูปปั้น


"ไปนอนได้แล้ว ฉันง่วง"

"ไปนอนในห้องสิ มานอนอะไรที่โซฟา"


คิ้วเข้มขมวดเมื่อเห็นซึงยูนถอนหายใจเหมือนรำคาญ
เขารู้ว่าซึงยูนไม่ใช่เด็กๆ ที่จะต้องมานั่งดุ แต่เขาไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมคนตรงหน้านี่ถึงได้ดื้อนัก


"พี่จินอูเพิ่งหลับ เข้าไปตอนนี้ พี่เขาคงตื่นแล้วนอนไม่หลับ ยิ่งหลับยากๆ อยู่"

ซึงยูนพูด แล้วยกแลปทอปเครื่องบางไปวางไว้บนโต๊ะ ก่อนที่จะถูกคว้าข้อมือเอาไว้ จนตาเรียวต้องสบตาอีกฝ่าย


"ไม่อยากกวนพี่จินอูก็ไปนอนห้องฉัน"

"ไม่เป็นไร ฉันนอนโซฟาได้ เตียงนายเล็กนิดเดียว เบียดกันเปล่าๆ"

"เบียดก็ดีกว่านอนหนาวที่โซฟา เดี๋ยวเป็นหวัด"

"แต่ว่า ..."

"อย่าดื้อ"


มินโฮทำตาดุแล้วดึงคนหน้างอให้เดินตามเข้าห้องนอนเล็กที่นอนคนเดียว หัวหน้าวงที่ตอนนี้ไม่มีสิทธิ์ต่อรองเดินไปนั่งบนเตียงโดยไม่ถามเจ้าของห้อง


"นอนไปก่อนเลย ฉันไปอาบน้ำก่อน"


มินโฮหันไปบอก แต่ต้องทำตาดุเมื่อเห็นซึงยูนตั้งท่าจะลุกออกจากห้อง


"จะไปไหน ก็บอกแล้วไงว่าให้นอนที่นี่ด้วยกัน"

"จะไปเอาผ้าห่ม"
"บนเตียงนั่นไงผ้าห่ม"

"นั่นมันของนาย ฉันจะไปเอาผ้าห่มฉัน"

"ห่มด้วยกันก็ได้" มินโฮได้แต่หัวเราะเมื่อคนฟังทำเสียงไม่พอใจ "รีบไปหยิบเร็ว เดี๋ยวฉันอาบน้ำเสร็จจะได้นอนกัน"


คังซึงยูนเม้มปากเมื่อได้ยินคำพูดของอีกฝ่าย แต่สุดท้ายก็ไปขนผ้าห่มของตัวเองเข้ามา และจัดที่นอนให้ตัวเองนอนชิดผนังโดยพยายามเหลือที่นอนให้เจ้าของเตียงมากที่ สุด


บ้าไปแล้วแน่ๆ ที่ยอมมานอนในห้องนี้


ตาเรียวเห็นเจ้าของห้องสวมกางเกงขาสั้นกับเสื้อยืด ผ้าเช็ดตัวผืนเล็กถูกใช้เช็ดหยดน้ำจากเรือนผมสั้น มือแข็งแรงพาดผ้าชื้นๆ ลงกับเก้าอี้ และเอื้อมไปปิดไฟกลางห้อง เหลือแต่แสงจากโคมไฟหัวเตียง


"จะนอนเลยเหรอ" ซึงยูนตั้งท่าเตรียมบ่น "ผมยังไม่ทันแห้งเลย"

"แห้งแล้ว"

"แห้งตรงไหนเนี่ยๆ ยังเปียกอยู่เลย"


มือบางจับผมสั้นที่ย้อมสีบลอนด์ทองไว้ แม้ผมจะยังชื้น แต่ก็ถือว่าค่อนข้างแห้งแล้ว คนที่โดนจับผมหัวเราะคิกคักจนซึงยูนหัวเราะไปด้วย และพยายามยีผมอีก จนมินโฮต้องคว้าแขนผอมๆ นั่นไว้


"หยุดเลยๆ ไม่เล่นแล้ว"

"ก็เนี่ย ผมยังเปียก"


ซึงยูนยังหัวเราะ แต่สุดท้ายก็เลิกแกล้งเมื่ออีกฝ่ายออกแรงจับแขนไว้แน่น ตาดำขลับที่มองมาเป็นประกายวิบวับ มันเป็นประกายเสียจน ...


ใจเต้นแรง


"เรา เอ่อ ... นอนดีไหม จะสว่างแล้ว"


หัวหน้าวงตัวผอมพูดและหลบสายตาคนที่มองมา พอมือแข็งแรงที่รวบแขนไว้คลายออก ซึงยูนก็รีบล้มตัวลงนอนหันหลังให้เจ้าของห้อง


มินโฮไม่รู้ว่าทำไมถึงได้ขำท่าทางตลกๆ ของเพื่อนร่วมวงนัก คงเป็นเพราะคังซึงยูนน่ารักเหมือนหมาน้อยขี้เล่น


ยิ่งเล่นด้วย ยิ่งชอบ


รอยยิ้มจางประดับบนใบหน้าคมตอนที่มินโฮเอื้อมมือไปปิดไฟตรงหัวเตียง ก่อนจะล้มตัวลงนอนข้างๆ คนตัวผอมที่ดูเหมือนว่าจะหลับไปแล้ว แต่กลับได้ยินเสียงพึมพำ


"ร้อนจะตาย มานอนเบียดกันเนี่ย"

"ร้อนตรงไหน อุ่นดีออก"

"เพ้อเจ้อ นอนๆ"


ซงมินโฮหัวเราะคิก เพราะเสียงเขียวๆ ที่ดุออกมาจากผ้าห่ม ก่อนจะค่อยๆ หลับตาลง ทั้งที่ไม่ได้ห่มผ้า แต่คืนนี้เตียงนอนกลับอุ่นกว่าทุกครั้ง


เพราะมีซึงยูนอยู่ข้างๆ กัน

















END










TALK ..... ยู้วฮุ มาสั้นๆ อีกตามเคย หวังว่าจะชอบกันนะคะ ขอบคุณค่า ^.^