เซเว่นกรีน ปริศนาป่าต้องมนต์

จินตนาการ…ทำให้คนสงสัย

ความสงสัย…ทำให้คนอยากค้นหา

การค้นหา…ทำให้เจอผลลัพธ์

แต่ผลลัพธ์…อาจไม่จริงเสมอไป

                ภายในคุกมืดแห่งหนึ่ง เป็นคุกที่ถูกขุดลึกลงไป ที่มีทางออกเพียงทางเดียวคือด้านบน ลึกลงไปเต็มไปด้วยนักโทษมากมาย แต่ละคนถูกจับขังแยก  ได้อาหารและน้ำเพียงคนละมื้อ แสงที่ส่องลงมาจากทางด้านบน ทำให้มองเห็นเพียงฝ่ามือของตนเอง พอมองขยับลงมาที่ข้อมือ ก็พบเพียงโซ่ ที่จองจำแขนทั้งสองข้างเข้าหากัน พอยืนขึ้น ก็มีโซ่ที่พันธนาการขาเอาไว้อีก

                “สกปรก” นักโทษหญิงหมายเลขหกบ่นกับตัวเอง เธออยู่ที่นี้มาได้ประมาณสองปีแล้ว เสื้อลายทางที่ตอนนี้ขาดยับเยิน และสกปรกที่สุดในโลก

                “ว่าไง ดารากอส  เธอจะยอมทำงานให้เรารึยัง” เสียงถามของบุคคลปริศนาที่ตอนนี้ยืนอยู่หน้าคุกของผู้ต้องขังหญิงรายนี้

                “ถ้าเธอยอม  เธอจะได้เป็นอิสระนะ ไม่สนเหรอ ไม่ต้องทนอดมื้อกินมื้ออยู่ที่นี้นะ” เสียงชายสวมสูทสีดำพูดกับคนในห้องขัง แต่ดูเหมือนจะไร้เสียงตอบรับ

                “นี่แก  กล้าเงียบใส่ฉันเหรอ” เสียงตะคอกแรงดังขึ้น แต่ทุกอย่างก็ยังคงเงียบอยู่

                “เฮ้ย!...ไปดูซิ มันตายรึยัง” ทันทีที่คำสั่งหลุดออกมา ผู้คุมก็รีบเปิดประตูเข้าไปดู พอเข้าไปถึง  เขาตัดสินใจ เปิดไฟฉายเพื่อส่องหาศพนักโทษหญิงรายนี้ แต่สิ่งที่พบกลับต้องทำให้ตกใจ เมื่อไม่มีนักโทษ มีเพียงโซ่ ที่ตอนนี้วางอยู่เรียบร้อย

                “แย่แล้วครับท่าน  นักโทษหมายเลขหกหนีออกไปแล้วครับ

                “ว่าไงนะ ออกตามหามันให้พบ ทางออกมีทางเดียวมันไม่มีทางหนีออกไปได้แน่นอน”

                “หาฉันเหรอ” เสียงหญิงสาวดังออกมาจากความมืด  ทำให้ชายในชุดสูทถึงกับชะงัก

                “ไปจับมันเร็ว” เขารีบผลักผู้คุมอีกคน  ไปยังนักโทษสาว ทันทีที่ชายผู้นั้นเข้าประชิดตัวของเธอ มือเรียวสวยก็ไม่รอช้าที่จะตะปบเข้าที่ใบหน้าของศัตรูทันที่ หลังจากนั้น ร่างของเขาก็ทำท่าทางราวกับหมดแรง พร้อมกับค่อยๆกลายเป็นคนแก่ ตลอดจนกลายเป็นโครงกระดูกไปในที่สุด ชายชุดสูทเห็นเช่นนั้นถึงกลับตะลึง แต่หลังจากนั้นไม่นาน เสียงโหยหวนของเขาก็ดังออกมา

                ในขณะนี้กองกำลังทหารกำลังล้อมรอบทางเข้าทางเดียวของคุก รอเวลาที่คนร้ายจะออกมาให้จับ แต่แปลกที่ทันทีที่เห็น เธอกลับไม่ใช่หญิงสาวตามที่ได้รับรายงานมา  กลับเป็นหญิงชราที่ตอนนี้สวมชุดคุมสีดำ

                “อย่าขยับ” เสียงนายทหารหนุ่มกล่าวขึ้น คาดว่าน่าจะเป็นหัวหน้า

                “แน่นอน” เสียงหญิงชราตอบกลับมา

                “เธอเป็นใคร นักโทษหมายเลขหกเป็นผู้หญิงวัยกลางคน ไม่ใช้หญิงชรา

                “งั้นก็ต้องขอโทษด้วย” ทันทีที่หญิงชราพูดจบ เธอก็พุ่งตัวมาด้วยความเร็วสูง ในขณะที่เหล่าทหารพยายามกระหน่ำยิงปืนใส่เธอ  แต่กลับไม่มีกระสุนนัดไหนเฉียดผิวกายของคุณยายได้เลย ทหารทุกคนที่คุณยายเข้าประชิดตัว จะหลับใหลทุกคน จนถึงคนสุดท้าย เพราะเป็นหัวหน้าจึงกำจัดยากแน่นอน

                “อย่าคิดว่าตัวเองทำได้คนเดียว” นายทหารวางปืนลง ก่อนที่จะชักดาบออกมา

                “เป้าหมายของฉันไม่ใช้การต่อสู้” หญิงชราพูด ก่อนที่จะหยิบระเบิดออกมา

                “แค่ระเบิดควัน ไม่ทำให้แกหนีได้หรอก” ทหารหนุ่มบอก

                “ก็เพราะมันไมมีไงล่ะ” ทันทีที่พูดจบเธอก็โยนมันไปต่อหน้าศัตรู ทันใดนั้นตามสันชาติญาณ นายทหารรีบหมอบลงทันที

                “…”

                “ระเบิดปลอม”

                ชายหนุ่มรู้ตัวอีกทีก็สายไปเสียแล้ว  เมื่อเจ้าของระเบิดได้หายไป…แบบไร้ร่องรอย