การเดินทางของคุณชาย

      สวัดีครับเพื่อนๆ วันนี้ผมตั้งกระทู้เรื่องยาวหน่อย  ผมเป็นคนหนึ่งครับที่ชอบเอาความรู้สึกมาเขียนเป็นตัวหนังสือ เพื่อนๆ คนไหนเป็นบ้างมัยครับ บ้างใครวันเวลที่เราอยากจะจดจำ หหรือไม่ก็ตาม พอเวลามันผ่านไปเรารองเอาย้อกลับมาอ่านดูว่าจะมีความสุขแค่ไหน ผมเป็นคนที่ไม่ค่อยมีเพื่อนสนิต ไม่ค่อยได้อยู่กับญาติมิตร ไม่ค่อยได้อยูกับครอบครัว ส่วนใหญ่จะใช้ชีวิตลำพังคนเดียวตังแต่ อายุสิบ 13 ปี ไปบวชเป็นสามเณรเพื่อจะได้ศึกษาต่อ พอสิกออกมาก็มาทำงานคนเดียวแถวสมุทรปราการ ( มาคนเดียวครับ ไม่มีคนรู้จักไม่มีญาติ สักคนเดียว ) บ้าไมละครับ ชีวิตผมบ้าๆบวมๆไม่ค่อยสมหวังกับชีวิต อาจดูทุกข์มากในบ้างครั้งจนต้องนอนกินน้ำตาเพราะไรคนที่จะปรึกษาไม่ค่อยมีคนให้คำเนาะนำเวลาว่างจึงคิดฟุ้งส้าน เลยเริ่มเขียนความรู้สึกในวันนั้งลงสมุดและเขียนมาเรื่อยๆ ถ้าพอเป็นประโยชน์กับใครหรือกับเพื่อนๆคนใดที่รู้สึกท้อแท้สิ้นหวัง หรือรู้สึกว่า เรานี้แย่ ทำอะไรก็ไม่สำเร็จ ทำอะไรก็ไม่ดีสักอยาง แต่อย่าท้อไปเลยครับ ผมก็ยังไม่ใช่ผู้สำเร็จอะไร แค่งูๆปลาๆ แต่อย่าจะเป็นกำลังใจ และปลอบใจคนที่เหงารู้สึกโดเดียวมาเเชกันมาคุยกันครับ  แต่นิสัยผมเป็นคนโลกสวยอะไรที่ผิดหรือล้มเหลวผมก็จะเอามาปลอบใจตัวเองว่าอย่าน้อยเราก็ได้ทำครั้งต่อไปต้องทำได้ดีกว่านี้ เราล้มเหลได้ แต่เราจะไม่นอนจม เราจะตั้งสติลุกขึ้นมาดูว่ามันล้มได้งัยที่สำคัญฝันที่เรามีอย่าทิ้งนะครับเอาความฝันตั้งไว้ถูกแล้ว ส่วนวิธีเดียวก็มาเองอาจจะต้องล้มลุกคุกครานอีกหลายครั้งก็อย่าท้อแท้สิ้นหวังไปก่อนครับผมมีบทความหนึ่งพอที่จะให้เพื่อนๆมีกำลังใจหากคนใดยังรู้สึกสิ้นหวังกับสิ่งที่ทำ

         ก่อนพบสุข ทุกข์ระทมจะโถมทับ      ผิดหวังนับไม่น้อยร้อยๆหน   หากใครหมความอดทน    ไม่อาจค้นพบแสงแห่งอรุณ 

                                                                                 ขอเป็นกำลังใจให้เพื่อนๆ ทุกคนครับ  แล้วอย่าลืมมาคุยกันบ้างนะครับ ติดตามผมด้วยละ