[Mudblood] เลือดสีโคลนที่รัก (Draco/Hermione - Dramione)

ลำดับตอนที่ #18 : Chapter 18 : เช้าแรก

          ''คุณเกรนเจอร์จะหายดีค่ะ ดิฉันเอาหัวเป็นประกัน'' 

       ''แล้วเค้าไปโดนอะไรมาคะ''

       ''ท่อนไม้อย่างแข็ง แต่ไม่ต้องกังวล'' 

       ศาสตราจารย์มักกอนนากัลกำลังถามไถ่อาการของเฮอร์ไมโอนี่กับมาดามพรอมฟรีย์ โดยมีดัมเบิลดอร์คอยกล่อมอยู่ข้างๆ สีหน้าของทุกคนดูเคร่งเครียด ตอนนี้เป็นเวลาห้าทุ่มกว่า เฮอร์ไมโอนี่ยังคงนอนสลบไม่รู้เรื่องเช่นเคย แต่สิ่งที่เปลี่ยนไปคือผ้าพันแผลอย่างดีของมาดามพรอมฟรีย์ ซึ่งแตกต่างไปจากผ้าพันแผลมักเกิ้ล 

       รอบเตียงของเฮอร์ไมโอนี่ถูกรายล้อมไปด้วยแฮร์รี่ รอน ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ มักกอนนากัล และมาดามพรอมฟรีย์ รอนนั้นยืนตัวแข็ง สีหน้าไม่แสดงอาการใดๆออกมา แฮร์รี่นั้นจ้องมองไปยังเฮอร์ไมโอนี่อย่างเป็นห่วง

       ''เธอไปเจอคุณเกรนเจอร์ที่ไหน แล้วไปเจอเขาได้อย่างไร'' ดัมเบิลดอร์ถามรอน

       ''ผมกำลังจะเดินขึ้นไปยังหอกริฟฟินดอร์'' รอนหยุด เขาหายใจเข้าเฮือกใหญ่ ''ผมมองอะไรไปเรื่อยเปื่อย จนผมไปสะดุดกับร่างของเฮอร์ไมโอนี่ มันค่อนข้างมืด แสงไฟสลัว ตอนแรกผมไม่กล้า แต่ผมก็ลองเดินไปดู และ --'' รอนหยุดพูด สีหน้าแสดงความเจ็บปวด

       ''ขอบคุณมากคุณวีสลีย์ ตอนนี้เราจำเป็นต้องตรวจตราความปลอดภัยให้แน่นหนายิ่งขึ้น'' ดัมเบิลดอร์ประสานมือเข้าหากัน 

       ''ผมกับรอนจะดูแลเธอให้ดีที่สุดครับ ส่วนตอนเข้าหอหญิงผมจะให้จินนี่ดูแลเธอต่อเอง'' แฮร์รี่เสนอความคิด สีหน้ามั่นคง

       ''นั่นคงไม่เพียงพอ นักเรียนของเราถูกทำร้าย ส่วนเรา จับคนร้ายไม่ได้'' ดัมเบิลดอร์หน้าขรึม

       ''บางทีคุณเกรนเจอร์อาจจะให้ข้อมูลกับเราได้นี่คะดัมเบิลดอร์'' มักกอนนากัลแย้ง ''อย่าให้ถึงขั้นปิดโรงเรียนเลย รอดูก่อนเถอะ''

       ''ก็จริงของคุณ'' ดัมเบิลดอร์พยักหน้าอย่างเห็นด้วยช้าๆ สีหน้าคลายลงบ้างเล็กน้อย ''แต่ผมขอให้มาดามพรอมฟรีย์ดูแลเธอยี่สิบสี่ชั่วโมง ผมจะส่งผู้ดูแลมาให้อีกสองคน คุณว่ายังไงครับ''

       ''ดีเลยค่ะ ดิฉันจะทำให้สุดความสามารถ แต่แม่หนูคนนี้คงจะใช้เวลาอย่างน้อยอีกสองวันนะคะ ถึงจะฟื้น หรือถ้าไม่ดีอย่างไรเราจะส่งเธอไปเซ็นมังโก'' มาดามพรอมฟรีย์มีสีหน้าจริงจัง

       ''เอาล่ะ งั้นตอนนี้แฮร์รี่กับรอนก็ไปนอนเถอะ เดี๋ยวศาสตราจารย์มักกอนนากัลจะพาพวกเธอไปส่ง ส่วนคุณ มาดามพรอมฟรีย์ รอสักครู่นะครับ ผมจะพาผู้ดูแลมาส่ง'' ดัมเบิลดอร์พูด

       แฮร์รี่และรอนนั้นจับมือเฮอร์ไมโอนี่คนละข้าง เธอนั้นไม่ได้สติ แฮร์รี่และรอนจ้องมองเธอเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่พวกเขาจะเดินออกนอกห้องไปอย่างแค้นเคืองผู้ที่ทำร้ายเฮอร์ไมโอนี่ เพื่อนรักที่สุดของพวกเขา 

       ''มันจะต้องไม่ตายดี'' รอนกัดฟันพึมพำ

       ''เห็นได้ชัด'' แฮร์รี่กำมือแน่น เขารู้สึกโกรธตัวเองและคนที่ทำร้ายเฮอร์ไมโอนี่ แฮร์รี่นั้นรักเฮอร์ไมโอนี่มาก แม้จะมีหลายครั้งที่เขารู้สึกรำคาญกับความจุ้นจ้านของเธอก็ตาม แต่ในตอนนี้ เขาเกิดรักเธอขึ้นมาจับใจ

       ''รหัสผ่าน'' สุภาพสตรีอ้วนพูดขึ้น

       ''นกฟินิกซ์'' แฮร์รี่ตอบอย่างรวดเร็ว เขาปีนขึ้นกำแพงไปเป็นคนแรก ตามมาด้วยรอน ซึ่งศาสตราจารย์มักกอนนากัลปีนเข้ามาเป็นคนสุดท้าย ด้วยความช่วยเหลือจากแฮร์รี่และรอน

       ทั้งหอปรากฏตัวขึ้นสู่สายตาทั้งสาม เด็กนักเรียนจองที่กันเต็มหอนั่งเล่นกริฟฟินดอร์จนแทบไม่มีที่ให้เดิน มักกอนนากัลหยุดยืนอยู่หน้าแฮร์รี่และรอน นักเรียนทั้งหอจ้องมายังเธอ ซึ่งเธอเริ่มต้นพูดขึ้นว่า

       ''ตอนนี้คุณเกรนเจอร์ พรีเฟ็คของพวกเธอ โดนดักลอบทำร้าย'' สิ้นเสียงมักกอนนากัล เด็กนักเรียนทั้งหมดดูตกใจมาก จินนี่นั้นที่นั่งอยู่ข้างเนวิลล์และปาราวตีกับลาเวนเดอร์ยกมือขึ้นอุดปากทันที ลาเวนเดอร์และปาราวตีเบิกตาโพลง เนวิลล์ก็เช่นกัน

       ''ทำไมล่ะครับ ใครทำเธอ'' เชมัสถาม

       ''แล้วเธอเป็นอะไรมากมั้ย'' จินนี่เสริมทัพ

       ''เป็นไปไม่ได้ เธอยังไม่มายึดของเราเลย'' เฟร็ดพูด จินนี่นั้นตวัดสายตาไปยังเฟร็ดที่ช่างไม่รู้กาละเทศะเอาเสียเลย

       ''เธอจะไม่รู้สึกตัวประมาณสองวัน หรือ มากกว่านั้น'' มักกอนนากัลหน้าขรึม ''ขอให้นักเรียนทุกคนจงเกาะกลุ่มกันไว้ เวลาจะไปไหนมาไหน อย่าสะเพร่า''

       ทั้งห้องนั้นตั้งใจฟังมักกอนนากัลอย่างตั้งใจ แฮร์รี่และรอนยืนอยู่ข้างหลัง พวกเขาก็เงียบเช่นกัน เฟร็ดและจอร์จนั้นมีสีหน้าจริงจังขึ้น ตอนแรกพวกเขาคิดว่ามักกอนนากัลพูดเล่น แต่เมื่อเห็นทุกคนมีสีหน้าหวาดกลัว จึงทำให้พวกเขารู้สึกเป็นห่วงเฮอร์ไมโอนี่

       ''ขอให้เข้าใจตามนี้ และถ้าคุณเกรนเจอร์หายดี ขอให้พวกคุณช่วยคุ้มครองเธอด้วยเวลาเปลี่ยนชั่วโมงเรียน คงไม่เหนือบ่ากว่าแรงพวกเธอหรอก'' มักกอนนากัลเสริม ''เอาล่ะ นี่ก็ดึกมากแล้ว ไปนอนกันได้แล้ว เดี๋ยวพรุ่งนี้จะไม่ตื่นเข้า'' 

       ''แล้วเฮอร์ไมโอนี่ล่ะคะ'' จินนี่ถามขึ้น

       ''เธอจะปลอดภัย ไม่ต้องห่วงหรอกคุณวีสลีย์'' มักกอนนากัลตอบจินนี่และคนอื่นๆ แฮร์รี่สังเกตเห็นเธอหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาซับน้ำตา เฮอร์ไมโอนี่เป็นลูกศิษย์คนโปรดของเธอตลอดกาลนี่ ไม่แปลกใจหรอก

       เมื่อมักกอนนากัลพูดจบ เธอก็หันหลังกลับเดินออกไปยังกำแพงทันที แต่ไม่ลืมที่จะตบบ่ารอนและแฮร์รี่เบาๆอย่างเป็นการให้กำลังใจ แฮร์รี่และรอนนั้นยิ้มบางๆให้มักกอนนากัล รอนนั้นดูเหมือนจะไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก เขาจึงขอตัวขึ้นไปยังหอชาย โดยมีลาเวนเดอร์คอยให้กำลังใจอยู่ข้างๆระหว่างทางเดิน จินนี่นั้นรุดมายังแฮร์รี่พร้อมกับพาไปยังมุมห้องเพื่อให้เขาดื่มอะไรร้อนๆก่อน เธอรู้กาลเทศะ จึงไม่ได้ถามอะไรแฮร์รี่ นักเรียนคนอื่นๆจ้องแฮร์รี่ตาเป็นมันเผื่อเขาจะเอ่ยอะไรออกมา แต่ก็ต้องเป็นอันต้องหันหนีเมื่อจินนี่จิกสายตาใส่พวกเขาซะก่อน

       ''เธอจะเป็นยังไงบ้างนะ'' แฮร์รี่พึมพำ

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

วันต่อมา

      

             เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่ได้สติ ข่าวของเธอแพร่กระจายไปรวดเร็วราวกับไวรัส เด็กกริฟฟินดอร์ตอนนี้เป็นที่สนใจหนักกว่าปกติ จากเดิมที่เป็นที่สนใจมากอยู่แล้ว เด็กนักเรียนบ้านอื่นต่างเดินมาถามถึงเฮอร์ไมโอนี่ว่าเป็นเรื่องจริงหรือไม่กับเพื่อนต่างบ้านของตัวเอง เมริซ่ากับลูน่านั้นรู้เรื่องแล้ว แต่พวกเธอไม่มีสิทธิ์ได้เข้าไปเยี่ยมเฮอร์ไมโอนี่ ผู้ที่เยี่ยมได้มีแค่ศาสตราจารย์และแฮร์รี่กับรอนเท่านั้น 

             แฮร์รี่และรอนทานข้าวเช้าเสร็จจึงขอตัวเพื่อนๆเพื่อขึ้นไปเยี่ยมเฮอร์ไมโอนี่ พวกเขาหวังว่าจะได้เห็นเธอตื่นขึ้นมาคุยกับพวกเขาได้ปกติ พวกเขาเร่งฝีเท้าไปยังห้องพยาบาล หน้าห้องพยาบาลมีผู้รักษาความปลอดภัยยืนอยู่สองคน ซึ่งปล่อยให้แฮร์รี่และรอนเข้าเยี่ยมได้ตามสิทธิ์ที่ดัมเบิลดอร์กำหนดไว้

             พวกเขาเดินเข้าไปยังมาดามพรอมฟรีย์เพื่อถามไถ่อาการเฮอร์ไมโอนี่ ซึ่งเธอบอกว่าเฮอร์ไมโอนี่น่าจะฟื้นขึ้นในวันพรุ่งนี้ เพราะอาการนี้แม้จะสาหัสแต่ก็ยังไม่ถึงที่สุด

             ''เธออาการดีขึ้นแล้วล่ะ แต่ก็ยังไม่ได้สติ ฉันให้เยี่ยมได้สิบนาทีนะ เพราะพูดอะไรไปเธอก็ไม่รู้เรื่องหรอก'' มาดามพรอมฟรีย์พูดกับแฮร์รี่และรอนรอบที่สาม

             ''เฮอร์ไมโอนี่จะหายดีใช่ไหมครับมาดาม'' รอนถามย้ำ

             ''แน่นอน เอาล่ะ ไปเยี่ยมซะสิ ตอนนี้เหลือแค่ห้านาทีแล้วล่ะ เธอถามฉันนานเกินไปแล้วพ่อเด็กโง่'' มาดามพรอมฟรีย์เม้มปากอย่างเหลืออด

             ''แน่นอนครับ ขอบคุณมากนะครับ'' แฮร์รี่ตัดบท เขาและรอนเดินไปยังเตียงของเฮอร์ไมโอนี่ ซึ่งเธอนอนนิ่งไม่รู้ความ แฮร์รี่และรอนนั้นพูดกับเธอว่า

             ''เป็นยังไงบ้างเฮอร์ไมโอนี่'' แฮร์รี่เริ่ม ''พวกเราคิดถึงเธอนะ มากจริงๆ''

             ''พวกเราเอาการ์ดมาให้ด้วยนะ ทั้งเนวิลล์ลูน่ากับเมริซ่าและทุกๆคนก็ฝากมาให้เธอ ส่งความคิดถึงมาให้เธอด้วย'' รอนพูด

             ''พรุ่งนี้เราจะมารับเธอกลับหอนะ ไม่ต้องห่วง'' แฮร์รี่พูดจบ เขาก็โน้มตัวลงจูบหน้าผากเฮอร์ไมโอนี่ รอนนั้นบีบมือเธอเบาๆอย่างเศร้าใจ เฮอร์ไมโอนี่นั้นเคยบาดเจ็บสาหัสมากก็เมื่อตอนปีสอง ตอนที่เธอสบตากับบาซิลิสผ่านกระจก พวกเขานั้นใจแทบสลายเมื่อเห็นเธอในสภาพนี้ แต่วันนี้ เกิดเหตุการณ์ร้ายขึ้นอีก ผู้ร้ายเป็นใครก็ไม่อาจรู้ได้ แต่สุดท้ายแล้ว ''พวกเขาจะนำลงผิดมาลงโทษให้ได้''

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

             เฮอร์ไมโอนี่รู้สึกตัวขึ้นในตอนเช้า เธอค่อยๆลืมตาเพื่อปรับสภาพ ภาพแรกที่เธอเห็นคือแฮร์รี่และรอน พวกเขาตื่นเช้ามาเพื่อมารอเธอ เฮอร์ไมโอนี่ยิ้มให้เพื่อนทั้งสองในสภาพที่ตาเธอยังลืมไม่ค่อยขึ้น เธอรู้สึกเจ็บศีรษะเล็กน้อย 

             ''อะไรกันเนี่ย'' เฮอร์ไมโอนี่ครางเบาๆ

             ''เรามารับเธอกลับหอ'' รอนฉีกยิ้มกว้าง จากนั้นเขาจึงโน้มตัวลงกอดเฮอร์ไมโอนี่จนเธอหายใจไม่ออก แฮร์รี่นั้นล้มทับลงไปด้วยอีกคน ทั้งสามหัวเราะครืนกับความติ๊งต๊องของตัวเอง

             ''โอ้ย หายใจไม่ออก'' เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะพร้อมกับพูดไปด้วย

             ''จริงสิ'' แฮร์รี่ยันตัวขึ้น รอนนั้นตามขึ้นมาอีกคน เฮอร์ไมโอนี่สัมผัสกับศีรษะตัวเองเบาๆ 

             ''โอ้ย'' เฮอร์ไมโอนี่ร้องออกมา

             ''เป็นอะไรเฮอร์ไมโอนี่!'' แฮร์รี่และรอนถามพร้อมกันอย่างตกใจ

             ''ล้อเล่นน่ะ'' เฮอร์ไมโอนี่หัวเราะออกมา

             ''ยัยตัวดี เดี๋ยวฉันจะทิ้งเธอไว้ที่นี่'' รอนถอนหายใจอย่างโล่งอก แฮร์รี่นั้นสูดหายใจเฮือกใหญ่เข้าไปอีกกับความทะเล้นของเฮอร์ไมโอนี่

             ''มาดามพรอมฟรีย์ให้เธอกลับได้วันนี้ แต่เป็นตอนเที่ยง เพราะฉะนั้น ฉันจะมารับเธออีกทีตอนเที่ยง เข้าใจไหม'' แฮร์รี่บอกเฮอร์ไมโอนี่

             ''อยากกลับตอนนี้เลยนี่'' เฮอร์ไมโอนี่หน้าบูด ''ปวดหัวนิดหน่อยเอง''

             ''ไม่ได้เด็ดขาด เธอน่ะจะมากลับสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้หรอกนะเฮอร์ไมโอนี่'' รอนแย้ง

             ''โธ่..'' เฮอร์ไมโอนี่ย่นจมูก แต่เมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของเพื่อนรักทั้งสองเธอก็ถอนหายใจ ''ก็ได้ๆ เที่ยงนี้สัญญานะว่าจะมารับฉัน''

             ''แน่นอนสิ'' แฮร์รี่บอก ''แต่ฉันต้องไปแล้วล่ะนะ หิวข้าวมากๆ''

             ''อ๋อ จริงสิ พวกนายไปเถอะ ฉันรอได้'' เฮอร์ไมโอนี่รีบตอบ

             หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่พูดจบ รอนและแฮร์รี่โบกมือลาเฮอร์ไมโอนี่พร้อมกับเดินออกไปนอกห้องพยาบาล โดยมีมาดามพรอมฟรีย์ทำเสียงจิ๊จ๊ะพร้อมบอกว่าพวกเขานั้นเยี่ยมเกินเวลา เฮอร์ไมโอนี่นั้นมองไปยังข้างๆเตียง เธอพบว่ามีการ์ดทำเองวางอยู่หลายใบ เมื่อเห็นดังนั้นเธอจึงฉีกยิ้มกว้าง และเปิดอ่านทันที

             ใบแรกเป็นของแฮร์รี่ เขาเขียนบรรยายความในใจว่าเป็นห่วงเธอ และในเวลาที่เธอหายไปเขาเหมือนจะอยู่ไม่ได้ ไม่มีเธอก็เหมือนจิ๊กซอว์ที่หายไป ซึ่งเธอขำอยู่นานมาก ต่อมาเป็นของรอน เขาเขียนสั้นๆด้วยลายมือไก่เขี่ยว่าไม่มีเธอมันเหมือนฉันกำลังจะตาย แถมโดนลงโทษที่ไม่ทำการบ้านอีกด้วย ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่ส่ายหัวเบาๆ 

              จดหมายใบต่อมาเป็นของเมริซ่า ลูน่า เนวิลล์ และเพื่อนร่วมชั้นของเธอทั้งสิ้นรวมทั้งหมด 15 ฉบับ เธอนั่งอ่านมันไปยิ้มไป เธอรู้สึกมีความสุขมาก จนกระทั่งจดหมายใบสุดท้าย

             

ฉันขอโทษ ถ้าเธอหายดีเมื่อไรฉันจะอธิบายทุกอย่าง และสุดท้าย

'ฉันรักเธอ' 

                                                              เดรโก มัลฟอย 

              เมื่อเฮอร์ไมโอนี่อ่านจบ เธอมือสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ราวกับความทรงจำเมื่อสองวันก่อนรื้อฟื้นขึ้นมา มัลฟอยเป็นคนส่งจดหมายให้เธอ เขาให้เธอไปพบเขาที่ระเบียงทางเดินชั้น และสภาพเธอตอนนี้ก็เป็นอย่างที่เห็น เธอรู้สึกสมเพชตัวเองเป็นอย่างมาก เขาจะทำอะไรกับเธอก็ได้หรือ เขาจะบอกเลิกเธอตอนไหนก็บอก จะบอกรักตอนไหนก็ได้ เขาเป็นบ้าอะไรไปแล้ว!

---------------------------------------------------------------------------------------------------------

รอฟังความกระจ่างกันอยู่ใช่มั้ยคะ เดี๋ยวตอนหน้าเจอกันค่ะ ร่วมสนุกไปพร้อมๆกัน อ่านแล้วเม้นต์ด้วยเน้อ ขอบคุณมากค่ะ