[Mudblood] เลือดสีโคลนที่รัก (Draco/Hermione - Dramione)

ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 19 : ตัดสินใจ

          เที่ยงของวันนั้นแฮร์รี่และรอนมารับเฮอร์ไมโอนี่ที่ห้องพยาบาล โดยในห้องมีดัมเบิลดอร์และมักกอนนากัลอยู่ด้วย พวกเขายืนดูมาดามพรอมฟรีย์เช็คร่างกายเฮอร์ไมโอนี่อีกรอบ เธอใช้เวลาเช็คดูอาการเฮอร์ไมโอนี่อยู่ประมาณเกือบสิบนาที แล้วจึงให้เฮอร์ไมโอนี่ทานยาอีกรอบ ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่นั้นขยาดมันเป็นอย่างมาก แต่เมื่อเห็นสายตาของมาดามพรอมฟรีย์แล้วเธอจึงกลืนยาเข้าไปอย่างกล้ำกลืนฝืนใจ รสของยานั้นคล้ายกลิ่นน้ำมันพืชอยู่หน่อยๆ เฮอร์ไมโอนี่ฝืนใจกลืนยานี้ลงคอ เธอหลับตาข่มกลิ่นของยาอยู่สักครู่ แฮร์รี่นั้นเข้าใจความรู้สึกของเฮอร์ไมโอนี่ เพราะเขาเคยลิ้มรสยานรกนี่มาแล้วเมื่อตอนที่เล่นควิชดิชแล้วหัวเขากระแทกกับพื้นทรายอย่างรุนแรง แต่รอนนั้นกลับหัวเราะอย่างสะกดอารมณ์ไม่ได้ ดัมเบิลดอร์ก็เช่นกัน มักกอนนากัลนั้นถอนหายใจออกมาเบาๆกับความไม่รู้จักโตของอาจารย์ใหญ่ฮอกวอตส์

        ''เอาล่ะนะ มาดามพรอมฟรีย์ คุณช่วยให้คำแนะนำกับมิสเกรนเจอร์ด้วย ก็คงไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม ผมจะได้ถอนตัวผู้ดูแลออกไปเลย'' ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์พูด

        ''ใช่แล้วค่ะ ฉันจะให้ผ้าพันแผลกับมิสเกรนเจอร์เอง ส่วนเรื่องผู้ดูแลนั่นเอาออกไปได้เลย หน้าตาโหดจนฉันแยกไม่ออกระหว่างฆาตรกรกับผู้ดูแล'' มาดามพรอมฟรีย์เน้นประโยคหลังเล็กน้อย

        ดัมเบิลดอร์และมักกอนนากัลขอตัวออกไปข้างนอกเพื่อจัดการธุระต่างๆ เฮอร์ไมโอนี่นั้นกล่าวขอบคุณทั้งสองที่ดูแลเธอเป็นอย่างดี ดัมเบิลดอร์จึงบอกว่าไม่เป็นไร เป็นธรรมดาที่เขาจะช่วยลูกศิษย์ของเขา โดยเฉพาะลูกศิษย์คนโปรดของมักกอนนากัล เขาเต็มใจ เฮอร์ไมโอนี่นั้นหน้าแดงที่ดัมเบิลดอร์เน้นคำว่า ''ลูกศิษย์คนโปรดของมักกอนนากัล'' ซึ่งมักกอนนากัลเองก็หน้าแดงไม่แพ้เฮอร์ไมโอนี่ จากนั้นทั้งคู่ก็เดินออกไปพร้อมกัน มาดามพรอมฟรีย์ให้คำแนะนำเฮอร์ไมโอนี่อีกเล็กน้อย เธอบอกว่าเฮอร์ไมโอนี่ไม่ควรจะเครียดหรือคิดมาก ปล่อยใจให้สบาย ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้แน่นอน ในแต่ละวันเธอมีเรื่องให้คิดเยอะแยะมากมาย เมื่อมาดามพรอมฟรีย์พูดจบเฮอร์ไมโอนี่ก็กล่าวขอบคุณเธอที่ช่วยดูแลเธอตลอดสองวันมานี้ มาดามพรอมฟรีย์ยิ้มให้เธอเล็กน้อยและไม่ลืมที่จะให้ผ้าพันศีรษะกับสก๊อตเทปให้เธอไว้เปลี่ยน เฮอร์ไมโอนี่โอนี่รับมาพร้อมกับกล่าวขอบคุณอีกหน ก่อนที่เธอจะเดินหายไปลับตาไปกับแฮร์รี่และรอนอย่างรวดเร็ว เธอนั้นไม่ลืมที่จะหยิบจดหมายของเพื่อนๆทุกคนมาด้วย และรวมทั้งจดหมายของ ''มัลฟอย'' 

       ''หัวเธอเท่ห์ดีนี่ มีผ้าพันรอบด้วย'' รอนแซว เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้ง

       ''อะ อ๋อ ใช่ ผ้าพันแผล'' เฮอร์ไมโอนี่ทวนคำพูดอย่างเลิ่กลัก ''เท่ห์ดี ใช่ เท่ห์มาก''

       ''สติไม่ค่อยจะอยู่กับร่องกับรอยนะเธอน่ะ มีอะไรไม่สบายใจหรือไง'' รอนสงสัย เนื่องจากการพูดที่ผิดธรรมชาติของเธอไมโอนี่

       ''ฉะ ฉันเปล่า แค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย รีบไปกินข้าวเที่ยงกันเถอะ'' เฮอร์ไมโอนี่ตัดบท แฮร์รี่และรอนนั้นมองตากันอย่างมีความหมาย แต่เมื่อเห็นเฮอร์ไมโอนี่รุดตัวไปยังข้างหน้าอย่างรวดเร็วพวกเขาจึงตามเธอไปทันที

       เมื่อทั้งสามเดินเข้ามายังห้องโถง ทั้งห้องนั้นดูเหมือนจะลุกเป็นไฟเข้ามาทันที พวกเขาต่างซุบซิบกันเรื่องที่อยู่ดีๆเฮอร์ไมโอนี่ก็ร้องไห้ออกมาในวันนั้น แุถมเมื่อสองวันที่แล้วเธอก็โดนดักทำร้ายที่ระเบียงทางเดินชั้นสาม ผู้คนก็นินทากันไปสนุกปาก เฮอร์ไมโอนี่นั้นรีบนำหมวกคลุมฮูดขึ้นมาปิดศีรษะพร้อมกับหยิบผ้าปิดปากที่หยิบมาจากห้องพยาบาลสวมเข้าทันที 

       ''เธอดูเหมือนโรคจิตหน่อยๆนะฉันว่า'' เด็กคนหนึ่งจากบ้านฮัฟเฟิลพัพส์กระซิบกับเพื่อนข้างๆ

       ''เรียนมากก็แบบนี้แหละ'' อีกคนตอบกลับมา

       ''แต่เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก สำคัญที่ว่าใครดักตีหัวเธอเมื่อสองวันก่อนน่ะ ยังจับตัวไม่ได้เลยนะ'' นักเรียนปีสามคนหนึ่งพูดแจมขึ้นมา

       เฮอร์ไมโอนี่ไม่สนใจคำที่พวกเขาพูด เธอเดินโดยมีแฮร์รี่และรอนขนาบข้าง แม้เธอจะรู้สึกเสียศูนย์ที่โดนกล่าวหาแบบผิดๆแบบนั้น แต่พวกเขาไม่รู้เรื่องอะไรนี่ เธอและเพื่อนๆรู้ความจริงก็พอแล้ว ในขณะที่ทั้งสามรุดตัวลงยังโต๊ะบ้านกริฟฟินดอร์ ทั้งสามก็เริ่มทานอาหารกันอย่างเงียบเชีย รอนนั้นกินไม่ลืมหูลืมตา แฮร์รี่ก็เช่นกัน เพียงแต่เขาไม่มูมมามเท่ารอน

       จินนี่เดินเข้ามานั่งข้างเฮอร์ไมโอนี่ เธอสอบถามอาการของเฮอร์ไมโอนี่ จินนี่นั้นยิ้มเบาๆให้เพื่อเป็นกำลังใจ แต่เธอสัญญาว่าจะหาคนผิดมาลงโทษ พร้อมกับสั่งสอนเฮอร์ไมโอนี่เล็กน้อยว่าจะไปไหนอย่าไปคนเดียว อย่างน้อยก็ควรจะเรียกเธอไปด้วย

       ''ไม่ได้หรอก เธอก็ต้องมีชีวิตส่วนตัวของเธอบ้างสิ'' เฮอร์ไมโอนี่แย้งขึ้น

       ''จะบ้าเหรอ ฉันจะทิ้งพี่ได้ยังไงกัน'' จินนี่ขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม เห็นได้ชัดว่าเฮอร์ไมโอนี่นั้นเกรงใจจินนี่ 

       ''แต่เธอก็ต้องมีชีวิตส่วนตัวบ้างสิ'' เฮอร์ไมโอนี่ยังไม่ยอมแพ้

       ''เงียบไปเลย ต่อไปนี้พี่จะไปไหนฉันจะไปด้วย จะเกาะติดพี่24ชั่วโมงเลยล่ะ'' จินนี่เน้นคำหลังอย่างชัดถ้อยชัดคำ รอนและแฮร์รี่หัวเราะหึๆอยู่เบาๆ

       ''อ่าาา นั้นไง ใครมากันล่ะ'' เมื่อจินนี่พูดจบ เฮอร์ไมโอนี่หันไปมองที่ๆจินนี่กำลังมองอยู่ เธอพบว่าเนวิลล์ ลูน่า และเมริซ่าเดินตรงเข้ามาหาเธออย่างรีบร้อน

       ''เฮอร์มี่!'' เมริซ่ารุดตัวเข้ามากอดเฮอร์ไมโอนี่จนเธอร้องออกมาเบาๆ

       ''คิดถึงเธอจัง'' เฮอร์ไมโอนี่พูดกับเมริซ่า

       ''เหมือนกัน'' เมริซ่ากอดเธออย่างเนิ่นนาน นานจนลูน่าเริ่มมองเมริซ่าอย่างเซ็งๆ

       ''พอแล้วล่ะนะเมริซ่า ฉันยังไม่ได้กอดเธอเลยนะ'' ลูน่าขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจเล็กน้อย

       ''อย่าทะเลาะกันสิ ฉันของสาธารณะนะจำไม่ได้เหรอ มาสิ มากอดหน่อย ฉันคิดถึงเธอมากเลยนะลูน่า'' เมริซ่าผละตัวออกจากเฮอร์ไมโอนี่พร้อมกับเดินไปหยุดอยู่ที่ข้างๆ แฮร์รี่และรอนนั้นนั่งมองเหตุการณ์ไปด้วยยิ้มกริ่มไปด้วย จากนั้นเฮอร์ไมโอนี่ก็ลุกขึ้นไปกอดลูน่าพร้อมกับไม่ลืมที่จะคว้าเนวิลล์มากอดด้วย เนวิลล์นั้นหน้าแดงเล็กน้อย ผู้คนที่อยู่ในละแวกนั้นมองกันตาไม่กระพริบ คนที่นินทาเฮอร์ไมโอนี่ก็ดูเหมือนจะซึ้งใจไปกับมิตรภาพของพวกเขาเล็กน้อย ส่วนบรรดาคณะอาจารย์ที่นั่งทานข้าวกันอยู่ก็นั่งมองและยิ้มอยู่เล็กๆ พวกเราเปรียบเสมือนครอบครัวของกันและกัน อาจารย์ฟลิตวิกนั้นเช็ดน้ำตาลงกับผ้าปูโต๊ะ แฮกริดนั้นลุกขึ้นปรบมือพร้อมกับยกแก้วไวน์แล้วพูดว่า ''แด่เฮอร์ไมโอนี่'' นักเรียนบ้านเรเวนคลอและฮัฟเฟิลพัพส์หลายคนก็ชูขึ้นพร้อมกันว่า ''แด่พรีเฟ็คบ้านกริฟฟินดอร์'' เออร์นี่จากบ้านฮัฟเฟิลพัพส์นั้นพูดดังกว่าเพื่อน กลับกันบ้านสลิธิรินนั้นไม่ได้ยกหรือชูอะไรขึ้นมาเลย แถมหลายคนยังเบะปากอยู่บนโต๊ะเสียด้วย แต่คนที่อารมณ์เสียที่สุดคงจะเป็น ''แพนซี่ พาร์กินสัน''

       เฮอร์ไมโอนี่โค้งขอบคุณให้ทุกคน เธอไม่ลืมที่จะหันไปมองยังโต๊ะบ้านสลิธิริน ซึ่งมัลฟอยกำลังจ้องตามาที่เธออย่างไม่กระพริบ เขามีสีหน้าเหมือนอยากจะขอโทษเธอ ซึ่งทำให้เฮอร์ไมโอนี่นึกขึ้นได้ว่าเขาส่งจดหมายมาให้เธอว่าเขาจะอธิบายทุกเรื่องให้เธอฟัง แต่นั่นยิ่งทำให้เธอแค้นเขาเข้าไปอีก ถ้าไม่ติดว่าเขาส่งจดหมายล่อให้เธอไปยังระเบียงชั้นสามเสียก่อน!

       เฮอร์ไมโอนี่รีบหันหน้ากลับทันที เธอยิ้มให้เพื่อนๆทุกคน เมริซ่ากับลูน่านั้นจับมือเฮอร์ไมโอนี่อยู่ประเดี๋ยวพวกเขาจึงขอตัวกลับไปยังโต๊ะเรเวนคลอ ส่วนเนวิลล์นั้นรุดตัวลงข้างๆจินนี่ รอนและแฮร์รี่แซวเฮอร์ไมโอนี่ประมาณว่าเธอจะฮอตเกินไปแล้ว เฮอร์ไมโอนี่จึงตีแขนพวกเขาไปคนละทีอย่างขัดเขิน แต่ในหัวเธอก็ยังคงมีหน้ามัลฟอยและจดหมายของเขาเต็มไปหมด เฮอร์ไมโอนี่นั่งกินข้าวพร้อมคนอื่นๆอย่างใจลอย

      เวลาผ่านมาครึ่งชั่วโมงพร้อมกับจะเริ่มเรียนในวิชาต่อไป เฮอร์ไมโอนี่ แฮร์รี่ และรอนนั้นขอตัวจินนี่ไปเรียนวิชาประวัติศาสตร์เวทมนตร์ จินนี่นั้นพยักหน้ารับ เพราะเธอก็ต้องไปเรียนเหมือนกัน แต่ของเธอนั้นมีเรียนกับฟลิตวิก เธอนั่งมองทั้งสามคนหายลับตาไปอย่างช้าๆ จินนี่นั้นโฟกัสสายตามองไปที่เฮอร์ไมโอนี่ และจึงลองหันไปมองยังบ้านสลิธิริน มัลฟอยนั้นนั่งอยู่กับแครบและกอยล์ ส่วนแพนซี่นั้นดูเหมือนจะคลุ้มคลั่งอยู่หน่อยๆ ซึ่งเธอไม่แน่ใจว่าเรื่องอะไร 

      เฮอร์ไมโอนี่นั้นใช้เวลาไปกับการเรียนวิชาหินๆทั้งวัน เธอรู้สึกเหนื่อยล้ามาก แต่ก็ยังไม่วายกลับมานั่งทบทวนบทเรียนต่อที่หอกริฟฟินดอร์ กลับกัน แฮร์รี่และรอนนั่งทำหน้าเลื่อนลอยอย่างคลายอารมณ์อยู่ที่หน้าเตาผิงกริฟฟินดอร์ ลาเวนเดอร์ก็เช่นกัน เธอนั่งเอาหัวพิงไหล่รอนอย่างเหนื่อยล้า เฮอร์ไมโอนี่ส่ายหัวให้กับความขี้เกียจของพวกเขา

      ''ทุกคน ไม่คิดจะไปทานอาหารเย็นกันหรือไง'' จินนี่โผล่พรวดพราดเข้ามา ตอนนี้ทั้งห้องโถงดูเหมือนจะว่างเปล่า เด็กนักเรียนหลายคนลงไปทานอาหารกันหมด แฮร์รี่นั้นเมื่อได้ยินเสียงจินนี่ก็เด้งตัวขึ้นมาทันที เขาเดินมาจุ้บแก้มของเธอ ซึ่งจินนี่มีาการหน้าแดง รอนซึ่งเหนื่อยมากและหิวมากด้วย เขาจึงไม่ได้โกรธเคืองอะไรกับพฤติกรรมของทั้งสอง ดูเหมือนเขาจะเริ่มปลง เขานั้นเอ่ยปากขึ้นว่าหิวมากและจะลงไปทานอาหารเย็นที่อร่อยที่สุดในทุกมื้อ โดยรอนจูงมือลาเวนเดอร์เดินออกไป แฮร์รี่ชวนจินนี่และเฮอร์ไมโอนี่ตามไปด้วย พวกเขาลืมไปเลยว่ายังไม่ได้กินข้าว เฮอร์ไมโอนี่วางหนังสือไว้บนโต๊ะหน้าเตาผิงพร้อมกับเดินตามแฮร์รี่และจินนี่ที่รอเขาอยู่ที่ปากทางออกอย่างว่าง่าย

       ทั้งห้าเดินเข้ามายังห้องโถง เด็กนักเรียนหลายคนเฝ้ารอคอยอาหารกันอย่างใจจดใจจ่อ แต่ก็ไม่ลืมที่จะดูว่าใครนั้นกำลังเข้ามา แต่ทุกคนก็มีปฏิกิริยาเดิมคือ ''หิวเกินกว่าที่จะพูดคุยเรื่องคนอื่น'' ดังนั้นทั้งห้าจึงไปนั่งยังโต๊ะกริฟฟินดอร์ รอคอยอาหารเหมือนกันกับคนอื่นๆ

       เมื่อดัมเบิลดอร์เห็นว่าทุกคนพร้อมกันแล้วจึงลุกขึ้นมาอยู่ตรงกลางโต๊ะอาหาร เขาเริ่มต้นพูดขึ้นว่า

       ''โปรดทราบว่านักเรียนฮอกวอตส์ทุกคน จะได้สนุกกันในงานเลี้ยงที่จะมาถึงภายในสามวันนี้ ก่อนที่พวกคุณจะต้องอ่านหนังสือสอบกันอย่างเคร่งเครียดและไม่มีเวลาแม้แต่กระทั่งจะกินข้าวด้วยซ้ำ การสอบครั้งนี้สำคัญมาก พวกคุณจึงได้รับสิทธิ์ให้มีงานเลี้ยงสองงาน คือ งานเลี้ยงก่อนสอบ และ หลังสอบ'' 

       สิ้นเสียงของดัมเบิลดอร์นักเรียนทุกบ้านต่างตะโกนกันอย่างดีใจ บ้างก็กระทืบเท้า บ้างก็ตบมือ ทั้งห้องโถงดูเหมือนจะลืมความหิวไปชั่วขณะ แต่แล้วตรงหน้าก็มีอาหารเลิศรสปรากฏอยู่ตรงหน้าของทุกคน พวกเขานั้นเริ่มต้นทานอาหารกันอย่างเอร็ดอร่อย เฮอร์ไมโอนี่ก็ดีใจเช่นกัน เธอไม่ได้มีปาร์ตี้แบบนี้มานานแล้ว ว่าแล้วสายตาเธอก็ไปสะดุดกับมัลฟอย ที่กำลังส่งยิ้มมาให้เธอเบาๆ นี่เขาจะฆ่าเธอให้ตายด้วยรอยยิ้มหรือนี่ เฮอร์ไมโอนี่มองกลับไปอย่างใจเต้นรัว เธอลืมโกรธเขาเสียสนิท มัลฟอยนั้นพูดออกมาไม่มีเสียงว่า ''ขอคุยอะไรด้วยหน่อย ที่ห้องสมุดพรุ่งนี้เช้า'' ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่ลังเลและคิดหนัก ถ้าเขาลวงเธอไปอีกล่ะ แต่เขาจะลวงเธอไปจริงๆหรือ แต่เธอก็อยากรู้ความจริงว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คราวนี้มัลฟอยเป็นคนพูดเอง เขาไม่ได้เขียนหรืออะไรทั้งนั้น ถ้าเขาจะล่อเธอไปจริงๆ มาดามพรินซ์ก็คงช่วยเธอได้ และเธอนี่แหละ จะฆ่าเขาเองถ้าเขาเกิดทำอะไรเธอขึ้นมา บางทีเธออาจจะบอกแฮร์รี่หรือรอนว่าช่วยไปส่งเธอที่ห้องสมุด ดังนั้น เฮอร์ไมโอนี่จึงพยักหน้าให้มัลฟอยเบาๆโดยที่ไม่ให้ใครสงสัยเห็น

-------------------------------------------------------------------------------------------------------

ฟิคเรื่องนี้ใกล้จะจบแล้วค่ะ ไรเตอร์จะพยายามมาต่อเรื่อยๆนะคะ ขอบคุณที่สนับสนุนมาตั้งแต่ตอนแรก ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ที่ทำให้มีกำลังใจแต่งต่อ ขอบคุณมากๆค่ะ