[Mudblood] เลือดสีโคลนที่รัก (Draco/Hermione - Dramione)

ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 13 : บอกเลิก

          

          เฮอร์ไมโอนี่เดินกลับหอพรีเฟ็คไปอย่างเหนื่อยอ่อน สภาพของเธอตอนนี้ไม่ต่างจากศพอินเฟอร์ไร ไหนจะใบหน้าที่แสดงออกถึงอาการอิดโรยจากการเฝ้าเวรอีก เฮอร์ไมโอนี่ลากขาขึ้นไปยังบันไดหินอ่อนอย่างเชื่องช้าทีละก้าว เธอเหนื่อยกับการทำงานวันนี้มาก ไหนจะมีการบ้านกองภูเขา(ที่ส่งอาทิตย์หน้า) และยังต้องอ่านหนังสือเพิ่มเติมสำหรับเตรียมตัวสอบ เฮอร์ไมโอนี่คิดอย่างวุ่นวายใจ แต่นั่นไม่ทำให้เธอเดินเร็วขึ้นเลย เพราะกำลังของเธอตอนนี้ใกล้จะหมดเต็มที

          เฮอร์ไมโอนี่แบกร่างตัวเองมาอยู่หน้าหอพรีเฟ็คได้สำเร็จ เธอกวาดสายตาซ้ายขวามองหาชายผู้ที่เธอปรารถนาที่จะเห็นหน้า แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะเจอใคร หรือบางทีมัลฟอยอาจจะเข้าไปแล้วก็ได้ เฮอร์ไมโอนี่คิดดังนั้น เธอจึงกล่าวรหัสผ่านเข้าหอกับแม่มดแก่ไวโอเล็ตและปลีกตัวเข้าไปทันที ชื่อมัลฟอยเปรียบเสมือนยาชูกำลังชั้นดีให้เธอ เธอปรารถนาที่จะพบหน้าเขา เฮอร์ไมโอนี่เดินตรงไปยังทางเข้าแคบๆ และในที่สุดหอทั้งหอก็ปรากฏขึ้นสู่สายตาเธอ ซึ่งเออร์นี่เข้านอนแล้ว เธอได้ยินเสียงกรนของเขา ส่วนเมริซ่ายังไม่เข้านอน เธอนั่งจิบไวน์องุ่นอยู่บนโซฟาหรูสีแดง 

          ''กลับมาแล้วเหรอเฮอร์มี่'' เมริซ่าลุกพรึ่บ เธอวางไวน์องุ่นบนโต๊ะตรงหน้า แล้วปรี่ตรงเข้ามากอดเฮอร์ไมโอนี่

          ''ใช่ แล้วเธอล่ะ มานานแล้วเหรอ'' เฮอร์ไมโอนี่ถาม ทั้งคู่ผละออกจากกัน

          ''กลับมาได้สักพักแล้ว วันนี้กะจะอู้น่ะ เออร์นี่ก็มาก่อนเวลาเหมือนกัน'' เมริซ่าฉีกยิ้มหวานให้เฮอร์ไมโอนี่ แต่แล้วเธอก็พูดขึ้นว่า ''มัลฟอยล่ะ ยังไม่มาเลยนะ''

          ''อะไรนะ?'' เฮอร์ไมโอนี่สีหน้าเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ปกติมัลฟอยจะชอบมาก่อนเวลาตลอดนี่ เขาไปไหนกัน 

          ''ฉันไม่เห็นเค้าเลย นึกว่าอยู่กับเธอ'' เมริซ่าตบไหล่เฮอร์ไมโอนี่เบาๆเป็นการปลอบ ''ไม่มีอะไรหรอกน่า อาจจะกลับหอก็ได้นะ อย่าคิดมากสิ''

           เมริซ่าเมื่อพูดจบ เธอชวนเฮอร์ไมโอนี่นั่งลงบนโซฟาสีแดงพร้อมกับยัดเยียดอาหารฝีมือเอลฟ์ประจำบ้านที่ตั้งใจทำเพื่อนักเรียนฮอกวอตส์ อีกทั้งยังมีขนมพุดดิ้งหลายรสชาติอีกด้วย เฮอร์ไมโอนี่แม้จะกังวลเรื่องมัลฟอยอยู่มาก แต่เธอก็ไม่อาจห้ามใจไม่ให้กินอาหารพวกนี้ได้เลย เธอรู้สึกหิวเหมือนกระเพาะจะขาดออกจากกัน เธอนั่งกินอย่างค่อนข้างจะเสียมารยาท แต่เมริซ่าก็ไม่ได้ว่าอะไร เธอนั่งมองเฮอร์ไมโอนี่กินอย่างอารมณ์ดี 

           เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง เฮอร์ไมโอนี่จัดแจงอาหารทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าจนหมด เธอลืมเสียสนิทเลยว่าเธอกำลังรอคอยใครอยู่ แต่แล้ว ก็มีชายผมบลอนด์ผิวซีด เดินเข้ามายังหอพรีเฟ็ค เสื้อผ้าของเขานั้นไม่ถูกระเบียบเหมือนครั้งที่เธอเห็นล่าสุดที่ระเบียงทางเดินที่เธอได้รับมอบหมายจากมักกอนนากัลว่าให้ไปตรวจเวร คิดดังนั้นเธอจึงออกอาการหน้าขึ้นสีหน่อยๆ 

           ''งั้น ฉันไปนะ'' เมริซ่ายิ้มมุมปากเล็กน้อย เธอโบกมือให้เฮอร์ไมโอนี่แล้วเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของเธอ เฮอร์ไมโอนี่เห็นดังนั้นจึงหันกลับมายังมัลฟอยอย่างช้าๆและขัดเขิน เธอยิ้มให้เขา แต่กระนั้น มัลฟอยก็ยังคงหน้าเฉยไม่พูดไม่จา ไม่มีทีท่าว่าดีใจเลยสักนิดที่เห็นเฮอร์ไมโอนี่

           ''เอ่อ มีอะไรหรือเปล่ามัลฟอย'' เฮอร์ไมโอนี่ถามขึ้น เธอมองหน้าเขาอย่างสำรวจความผิดปกติที่เกิดขึ้น มัลฟอยเป็นอะไรไป 

           ''ฉันมีเรื่องจะคุยด้วยนิดหน่อย'' มัลฟอยพูดเสียงเย็น 

           ''เอ่อ ได้สิ ไปห้องฉันก็ได้ หรือห้องนา--'' 

           ''ไม่ต้อง ฉันจะพูดแค่แปปเดียว'' มัลฟอยพูด สีหน้าไม่แสดงความรู้สึก

           ''นายเป็นอะไรไป ทำไมต้องทำเสียงเย็นแบบนั้นใส่ฉันด้วย'' เฮอร์ไมโอนี่เริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาบ้างแล้ว 

           ''ฉันคิดว่า'' มัลฟอยหยุดครู่หนึ่ง เขายังคงไม่แสดงสีหน้าต่อไป ''ฉันคิดว่าเราควรห่างกันสักพัก หรือไม่..ก็เลิกกันเถอะ'' ทันทีที่มัลฟอยพูดจบ เฮอร์ไมโอนี่ทรุดตัวลงกับพื้นทันที เธอได้ยินไม่ผิดใช่ไหม มัลฟอยบอกเลิกเธอ เป็นไปได้ยังไงกัน เขายังดีๆอยู่เลยวันนี้ มันต้องมีอะไรผิดพลาดแน่ๆ

           ''มะ มะ มัลฟอย มะ ไม่จริง ชะใช่ไหม'' เฮอร์ไมโอนี่เดินเข้าไปหามัลฟอยอย่างลุกลี้ลุกลน เธอจับมือเขา แต่มัลฟอยนั้นพยายามสลัดออก ''ทะ ทะ ทำไมล่ะ ฉันรักนายนะ''

           ''เลิกกันเถอะเฮอร์ไมโอนี่ ฉันไม่ได้ชอบเธอ ที่ผ่านมาฉันแค่รู้สึกดีก็เท่านั้น แต่ไม่ได้คิดกับเธอเกินเพื่อนเลย เข้าใจฉันนะ'' มัลฟอยพูด

           เฮอร์ไมโอนี่ได้ยินมัลฟอยพูดดังนั้น เธอจึงร้องไห้ฟูมฟายเหมือนคนบ้า ปากก็พลางด่าทอและตัดพ้อว่าทำไมเขาต้องเลิกกับเธอ เธอไม่ดีตรงไหน เธอทำอะไรให้เขาไม่พอใจเธอยินดีที่จะแก้ไขทุกอย่าง เพียงแค่มัลฟอยกลับมา กลับมาอยู่ข้างๆเธอเหมือนวันก่อนๆ 

           ''ลุกขึ้นเถอะเกรนเจอร์'' มัลฟอยพยายามฉุดตัวเฮอร์ไมโอนี่ให้ยืนขึ้น แต่เธอไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นเลย น้ำตาหลั่งไหลออกมาจากดวงตาคู่สวย ใบหน้าเปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตา ผมฟูของเธอนั้นยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง เฮอร์ไมโอนี่ทอดตัวลงอยู่บนพรมนั้น มัลฟอยซึ่งยอมแพ้และไม่อาจจะฉุดให้เธอลุกขึ้นมาได้ เขายืนมองเฮอร์ไมโอนี่อยู่ครู่หนึ่ง ใบหน้าฉายความเป็นห่วงอย่างสาหัสไปยังเฮอร์ไมโอนี่แว้บเดียว แต่แล้วเขาก็แสดงท่าทีเฉยชาและไม่สนใจผู้หญิงตรงหน้า 

            มัลฟอยเดินขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของเขา เสียงสะอื้นแทบขาดใจของเฮอร์ไมโอนี่ยังคงดังอยู่อย่างไม่ขาดสาย เฮอร์ไมโอนี่มองมัลฟอยขึ้นบันไดไปอย่างเจ็บปวด นี่เธอสูญเสียผู้ชายที่เธอรักที่สุดรองจากพ่อของเธอไปหรือนี่ เธอทำผิดอะไร แล้วทำไมมัลฟอยถึงบอกเลิกเธอดื้อๆ เธอเจ็บเหมือนจะดิ้นตายตรงนั้นให้ได้ เธอไม่เข้าใจกับสิ่งที่เขาทำ ทำไมกัน เธอไม่ดีตรงไหนหรือ เธอพร้อมจะปรับปรุงแก้ไขตัวเอง เฮอร์ไมโอนี่นอนแผ่บนพรมอยู่อย่างนั้น ไม่มีทีท่าว่าจะลุกขึ้นมาแต่อย่างใด เสียงกรนที่ไม่รู้สถานการณ์ของเออร์นี่ยังคงดังระงมอยู่ แต่เสียงเปิดประตูของเมริซ่านั้นทำให้เธอหันไปมอง เมริซ่ามีสีหน้าเจ็บปวด เธอเดินลงมายังบันไดหอพรีเฟ็คเพื่อมาดูเฮอร์ไมโอนี่ เมริซ่าทรุดตัวลงตรงข้างๆเฮอร์ไมโอนี่ มือก็พลางลูบหัวเธอไปด้วย เฮอร์ไมโอนี่นั้นไม่มีแรงแม้แต่จะพูดอะไรออกมา เธอยังคงร่ำไห้อย่างไม่แคร์สายตาของเมริซ่า..

             ''ไม่เป็นไรนะเฮอร์ไมโอนี่ เธอยังมีฉัน แค่ผู้ชายคนเดียว ไม่ตายหรอก'' เมริซ่าเอ่ยขึ้นครั้งแรกหลังจากที่เสียงเฮอร์ไมโอนี่เริ่มเงียบลง เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าเธออย่างเจ็บปวด แต่แล้วเธอก็พูดอะไรออกมา

              ''เค้าทิ้งฉันไปแล้ว ได้ยินมั้ย เค้าทิ้งฉันไปแล้ว'' เฮอร์ไมโอนี่พึมพำเหมือนคนบ้า สายตาเธอเลื่อนลอย เธอจำไม่ได้ว่าเคยเจ็บปวดเจียนตายและโดนทิ้งโดยที่เธอนั้นไม่รู้เรื่องเลยเมื่อตอนไหน แต่ครั้งนี้เธอเจ็บมากจริงๆ เจ็บจนจุก 

              ''แต่เธอมีฉันนะ เงียบเถอะ'' เมริซ่าปัดผมเผ้าที่ผิดบังใบหน้าของเฮอร์ไมโอนี่ออกเบาๆ เธอส่งสายตาเป็นห่วงไปที่เฮอร์ไมโอนี่ แต่เฮอร์ไมโอนี่นั้นยังคงสะอื้นอยู่ เธอนอนแผ่หราอยู่บนพรมโดยที่ไม่สนใจเมริซ่า ณ ตอนนี้ เธอไม่มีความรู้สึกอะไรอีกแล้ว..

--------------------------------------------------------------------------------------------------------

ก่อนอื่นต้องกราบขอโทษรีดเดอร์ทุกคนค่ะ ไรเตอร์เรียนหนักมากและไม่มีความรับผิดชอบที่จะสละเวลามาอัพฟิคได้ แต่วันนี้ไรเตอร์ตระหนักถึงอารมณ์ของรีดเดอร์ที่อ่านนิยายแต่นิยายนั้นไม่จบ ไรเตอร์เคยเป็นและรู้สึกไม่ชอบเหมือนกัน ขอโทษทุกคนนะคะ และตอนนี้เป็นตอนดราม่า อยากรู้ว่าทำไมมัลฟอยมาบอกเลิกเฮอร์ไมโอนี่แบบดื้อๆ แล้วเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อ ใกล้จบแล้วค่ะ ขอบคุณที่สนับสนุนฟิคเลือดสีโคลนที่รักนะคะ เม้นต์ให้กำลังใจกันด้วยเน้อ ขอบคุณมากค่ะ