[Mudblood] เลือดสีโคลนที่รัก (Draco/Hermione - Dramione)

ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 12 : แพนซี่รู้ความจริง

          หลายอาทิตย์ต่อมา เฮอร์ไมโอนี่ยังคงแอบลักลอบพบกับมัลฟอยตามระเบียงทางเดิน แต่ทั้งคู่ยังคงใช้เวลาหลังจากลาดตระเวรในห้องนอนของเฮอร์ไมโอนี่ ตอนนี้มัลฟอยย้ายห้องนอนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว โดยที่ไม่มีใครรู้ เขาพลางสบถออกมาสองสามคำเมื่อห้องของเฮอร์ไมโอนี่เต็มไปด้วยสัญลักษณ์จากกริฟฟินดอร์ ซึ่งเขาไม่เข้าใจเอาเสียเลย

          อีกไม่กี่วันพวกเขาต้องกลับเข้าหอเดิมของพวกเขาแล้ว เออร์นี่นั้นมีอาการหัวเสียออกมาอย่างเห็นได้ชัด เนื่องจากเขานั้นแอบมีใจให้กับเมริซ่า เขาพร่ำบอกกับเธอว่าเธอต้องมาพบเขาเหมือนเดิม ซึ่งเมริซ่ามีสีหน้าหนักใจเป็นที่สุด

          ''อีกไม่กี่วันก็จะได้กลับหอเดิมแล้วสิ ดีใจหรือเปล่า'' เฮอร์ไมโอนี่ถามมัลฟอย ทั้งสองคนนอนกอดกันหลวมๆอยู่บนเตียงนุ่มขนาดคิงไซส์ 

          ''เธอดีใจหรือไง'' มัลฟอยมองเฮอร์ไมโอนี่ตาขวาง เขาละมือออกจากเอวคอดของเฮอร์ไมโอนี่

          ''ไม่ใช่นะมัลฟอย ฉันหมายถึงนายจะคิดถึงฉันหรือเปล่า คิดหน่อยสิ!'' เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงเบา แต่แฝงไปด้วยความหนักแน่นเชิงว่ากล่าว เธอกลัวว่าห้องข้างๆจะได้ยิน

          ''คิดถึงสิเฮอร์ไมโอนี่ เราเป็นแฟนกันนี่'' มัลฟอยตอบ เขาสวมกอดเฮอร์ไมโอนี่อีกครั้งหนึ่ง เห็นได้ชัดว่าเธอหน้าแดง แต่เนื่องจากไฟในห้องที่มืดมาก มีเพียงแสงดวงจันทร์ส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างบานใหญ่ของเฮอร์ไมโอนี่ มัลฟอยจึงไม่ได้สังเกตเห็น

          ''ฉันก็คิดถึงนาย'' เฮอร์ไมโอนี่จ้องตามัลฟอยอย่างมีความหมาย ''นายรู้มั้ย ต่อจากนี้..จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป''

          ''ฉันไม่รู้หรอกเฮอร์ไมโอนี่ รู้แค่เพียงว่าฉันรักเธอ และฉันจะไม่มีวันนอกใจเธอ'' มัลฟอยจ้องเฮอร์ไมโอนี่กลับ

          ''สัญญานะมัลฟอย'' เฮอร์ไมโอนี่ยื่นหน้าเข้าไปใกล้มัลฟอย ซึ่งเขาบรรจงจูบเธออย่างอ่อนโยน มัลฟอยพลิกตัวขึ้นคร่อมเฮอร์ไมโอนี่ เธอยกมือขึ้นโอบรอบคอเขา ทั้งสองอ้อยอิ่งกันอยู่นาน ในที่สุดก็ค่อยๆผละริมฝีปากออกจากกัน

          ''นอนนะครับเจ้าหญิงของผม'' มัลฟอยพูด

          ''นายก็เหมือนกันนะ'' เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดง จุ้บริมฝีปากมัลฟอยทีนึง เขายิ้มให้เธอพร้อมกับสวมกอดเธอจากทางด้านหลัง ก่อนที่เขาทั้งคู่..จะค่อยๆจมเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด




          ''เฮอร์ไมโอนี่!'' เสียงหนึ่งดังขึ้น หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่พาร่างตัวเองเข้ามายังห้องโถง เธอกวาดตามองไปรอบๆ และเธอก็พบใบหน้าคุ้นเคยใบหน้าหนึ่ง

          ''แฮร์รี่!'' เฮอร์ไมโอนี่วิ่งไปยังโต๊ะด้านหน้าของกริฟฟินดอร์ เธอโถมตัวเข้าไปหาแฮร์รี่ ซึ่งเขากอดเธอแน่นราวกับจะพยายามทำให้กระดูกเธอแตกออกเป็นเสี่ยงๆ

          ''นี่ แฮร์รี่ ปล่อยเฮอร์ไมโอนี่เถอะ เธอหายใจไม่ออกแล้วนะ'' รอนพูดออกมาอย่างเป็นห่วงเฮอร์ไมโอนี่

          ''อ๋อ ใช่สิ!'' แฮร์รี่พูด เขาผละตัวออกจากเฮอร์ไมโอนี่ ''เฮอร์ไมโอนี่ มีอะไรจะบอก นั่งลงเถอะ!'' แฮร์รี่กระซิบที่ข้างหูเฮอร์ไมโอนี่ เมื่อเธอได้ยินดังนั้น เธอจึงรีบรุดตัวลงบนเก้าอี้อย่างรวดเร็ว เธอมีสีหน้าอยากรู้อยากเห็น แฮร์รี่นั้นมีท่าทางตื่นเต้น ส่วนรอนนั้นมีสีหน้างงงันกับท่าทางของเพื่อนรักทั้งสอง 

          ''จินนี่เลิกกับดีนแล้วล่ะ'' แฮร์รี่กระซิบกระซาบข้างหูเฮอร์ไมโอนี่ เธอตาเบิกโพลงด้วยความตกใจปนแสดงความยินดี ส่วนรอนนั้นมีสีหน้างงงันเป็นที่สุด เมื่อทั้งสองไม่ขยายความ รอนจึงพูดขึ้นว่า

          ''อะไรกัน เล่าให้ฟังบ้างสิแฮร์รี่'' รอนพูดอย่างอารมณ์เสีย เห็นได้ชัดว่าทั้งคู่รู้กันแค่สองคน ''มีความลับอะไรทำไมไม่บอกฉันกันนะ!''

          ''โธ่..รอน อย่าอารมณ์เสียสิ แฮร์รี่เค้าแค่เล่าให้ฉันฟังว่านายกำลังคบกับลาเวนเดอร์อยู่ แค่นั้นเอง'' เฮอร์ไมโอนี่พูด แฮร์รี่มีสีหน้างงงันกับประโยคที่เฮอร์ไมโอนี่เพิ่งเอ่ยออกมา นี่เธอรู้ได้อย่างไรกัน และเขาทึ่งกับการโกหกอย่างแนบเนียนของเฮอร์ไมโอนี่ด้วย เธอขยิบตาให้เขาแว้บหนึ่งโดยที่รอนไม่เห็น

          ''นะ นะ นายบอกเธอหรือ'' รอนพูดตะกุกตะกัก สายตาหันไปมองแฮร์รี่

          ''อ๋อ ใช่สิ นายจะไม่บอกเธอหรือไง'' แฮร์รี่ตอบรอน

          ''ก็มันน่าอายนี่!'' รอนตอบ หน้ารอนกลายเป็นสีแดงจัด เขาก้มหน้าก้มตากินซีเรียลต่ออย่างรวดเร็วโดยที่ไม่เงยหน้าขึ้นมามองทั้งสองเลย

          ''เธอรู้ได้ยังไงน่ะ'' แฮร์รี่กระซิบกระซาบกับเฮอร์ไมโอนี่ 

          ''แหม ข่าวนี้ออกจะดังไปหน่อยใช่มั้ยล่ะ อีกอย่างรอนก็เป็นเพื่อนแฮร์รี่พอตเตอร์ผู้โด่งดัง และลาเวนเดอร์ก็เที่ยวปล่าวประกาศไปทั่ว'' เฮอร์ไมโอนี่ทำปากขมุบขยิบ แฮร์รี่หน้าแดงระเรื่อเมื่อเธอเอ่ยชมเขา ''แล้วเรื่องจินนี่ล่ะ จะเอายังไง''

          ''ไม่รู้สิ ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี ดีนจะต้องไม่ชอบใจแน่ๆ'' แฮร์รี่พูด เฮอร์ไมโอนี่ตบบ่าเขาเบาๆสองทีเป็นการให้กำลังใจ 


           ตลอดทั้งวันทั้งรอน แฮร์รี่ และเฮอร์ไมโอนี่มีเรียนวิชาหินๆหลายวิชา โดยพวกเขาได้รับการบ้านกลับมาอย่างมหาศาล เฮอร์ไมโอนี่สัญญากับพวกเขาไว้แล้วว่าจะช่วยพวกเขา เมื่อทั้งสามคนเลิกเรียน ทั้งสามจึงเดินเข้าห้องโถงไปอย่างเหน็ดเหนื่อย ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่กวาดตาไปยังโต๊ะบ้านสลิธิริน เฮอร์ไมโอนี่เห็นมัลฟอยมองมาทางเธอ เธอจึงขยิบตากลับไป ซึ่งเขายิ้มออกมาบางๆอย่างขัดเขิน

           เฮอร์ไมโอนี่ รอน และแฮร์รี่ทานอาหารเย็นกันอย่างเอร็ดอร่อย ในขณะที่เฮอร์ไมโอนี่ทานอาหารไปด้วย อ่านตำราว่าด้วยการแปลงร่างที่มักกอนนากัลสั่งงานไปด้วย รอนนั้นท้วงว่าให้เธอควรจะกินข้าวให้หมดก่อน เพราะนั่นมันเสียมารยาท ซึ่งเธอไม่ได้สนใจ 

           เมื่อทั้งสามทานอาหารเสร็จก็รีบตรงไปยังหอกริฟฟินดอร์ เพราะเฮอร์ไมโอนี่นั้นมีลาดตระเวรต่อคืนนี้ ซึ่งมักกอนนากัลบอกเธอหลังจากเรียนวิชาแปลงร่างเสร็จ ทั้งสามเข้ามายังหอกริฟฟินดอร์ ซึ่งรหัสมีการเปลี่ยนแปลงใหม่แล้ว และลาเวนเดอร์รุดเข้ามาหารอนทันที แต่เขาสลัดเธอออกไปได้ทันเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของแฮร์รี่และเฮอร์ไมโอนี่ 

           หลังจากเวลาผ่านไปชั่วโมงกว่า พวกเขาทำการบ้านบางวิชาเสร็จบ้างแล้ว ซึ่งเฮอร์ไมโอนี่รีบขอตัวไปตรวจเวรคืนนี้ต่อ ทั้งรอนและแฮร์รี่เข้าใจ พวกเขากอดลาเฮอร์ไมโอนี่อยู่แปปเดียว และเธอก็เดินออกนอกหอไปทันที

            คืนนี้เป็นคืนที่เงียบสงบและมืดมาก เฮอร์ไมโอนี่เดินตามระเบียงทางเดินไปเรื่อยๆ เธอคอยตรวจตราทางลับออกนอกหออยู่เป็นเนืองๆ ซึ่งเธอไม่เห็นใครสักคนมาเดินท่อมๆอยู่แถวนี้ ก็แหงล่ะ คนนี้ก็จะน่ากลัวไปหน่อย แถมยังเป็นคืนที่มีอากาศหนาวอย่างรุนแรง  เฮอร์ไมโอนี่เดินวนรอบชั้นที่เธอได้รับมอบหมายอยู่สักพัก แต่แล้วเธอก็ต้องกรีดร้องออกมาเมื่อมีมือปริศนาลากเธอเข้าไปยังห้องเรียนเล็กๆมืดๆที่ไม่มีใครใช้

            ''เฮอร์ไมโอนี่ เงียบหน่อยสิ'' มัลฟอยเอ็ดตะโร

            ''มัลฟอย!'' เฮอร์ไมโอนี่พูดเสียงดัง เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ชอบวิธีที่เขาทำ ''ลูมอส!''

            ''คิดถึงเธอแทบตาย'' มัลฟอยกอดเฮอร์ไมโอนี่อยู่ทางด้านหลัง เขาวางคอใบบนไหล่เฮอร์ไมโอนี่ ซึ่งเธอขนลุกซู่ 

            ''ปล่อยก่อนสิมะ มะ มัลฟอย'' เฮอร์ไมโอนี่ผลักมัลฟอยออกเบาๆ 

            ''คิดถึงเธอทั้งวัน เวลาเรียนก็ไม่ตรงกันอีก แถมเราจะได้กลับหอตัวเองแล้วด้วย ฉันจะลงแดงตายแล้วนะเฮอร์ไมโอนี่'' มัลฟอยบ่นออกมา เขามีสีหน้าเจ็บปวดอย่างเห็นได้ชัด

            ''โธ่..ฉันก็คิดถึงเธอเหมือนกัน'' เฮอร์ไมโอนี่มีสีหน้าเห็นใจ เธอเอื้อมมือไปลูบแก้มเขาเบาๆ 
            
            ''บอกก่อนสิว่าเธอรักฉัน ฉันไม่ได้ฟังมานานแล้วนะ'' มัลฟอยพูด เฮอร์ไมโอนี่หน้าแดง

            ''ก็ได้ๆ ฉันรักนาย ดะ ดะ ดะ เดรโก'' เฮอร์ไมโอนี่พูดคำหลังออกมาอย่างเบาเสียง เธอขัดเขินเกินกว่าจะเรียกชื่อเล่นเขา มัลฟอยมีสีหน้าตะลึง แต่แล้วเขาก็สวมกอดเฮอร์ไมโอนี่แน่น เขาจูบหน้าผากเธอ พลางไล่ลงมาจูบเปลือกตา จมูกเชิดของเธอ แก้มทั้งสองข้าง และท้ายที่สุด เขาจูบริมฝีปากเธออย่างอ่อนโยน ทั้งคู่ถลาตัวเข้าติดกำแพง เฮอร์ไมโอนี่ปลดกระดุมมัลฟอยออกทีละเม็ด เขาก็เช่นกัน

            แต่ไม่ทันไร ทั้งคู่ก็ต้องผละออกจากกันเมื่อได้ยินเสียงสิ่งของบางอย่างหล่นลงกระทบกับพื้นจากทางด้านนอกห้อง ทั้งสองมองหน้ากันอย่างเอะใจ แต่แล้วก็รีบแต่งตัวอย่างรวดเร็ว

             ''เสียงอะไรน่ะ'' เฮอร์ไมโอนี่กระซิบออกมา

             ''ไม่รู้สิ คงไม่มีอะไรหรอก'' มัลฟอยบีบมือเฮอร์ไมโอนี่เบาๆ ''ออกไปจากที่นี่กันเถอะ'' มัลฟอยและเฮอร์ไมโอนี่ค่อยๆก้าวฝีเท้าไปยังประตู มัลฟอยนั้นค่อยๆเปิดประตูออกพลางมองซ้ายมองขวา เขาเห็นขวดแก้วใส่ดาวแตกออกกระเจอะกระเจิง อาจจะเป็นพีพส์ก็ได้มั้ง เขาคิดพลางค่อยๆจูงมือเฮอร์ไมโอนี่ออกมาอย่างเงียบเสียง มัลฟอยเสนอว่าจะอยู่กับเฮอร์ไมโอนี่จนหมดเวลาเฝ้าเวร แต่เฮอร์ไมโอนี่ยอม เธอบอกว่าเขาควรจะไปเฝ้าเวรเหมือนกันตามคำสั่งมักกอนนากัล ทั้งคู่ง้องแง้งกันอยู่นาน จนในที่สุดเฮอร์ไมโอนี่เป็นฝ่ายชนะ

             ''ไปเถอะ ถ้ามีเรื่องอะไรฉันจะตะโกนขอความช่วยเหลือ นี่นายดูสิ รูปปั้นพวกนี้มีอยู่ตั้งเยอะ เค้าช่วยฉันได้แน่'' เฮอร์ไมโอนี่ชี้มือไปยังเหล่ารูปปั้นที่พยักหน้าให้เธอหลายๆที

             ''ก็ได้ แต่เธอต้องรีบตะโกนเลยนะ'' มัลฟอยพูด

             ''โอเคๆ ไปเถอะ'' หลังจากที่เฮอร์ไมโอนี่พูดจบ มัลฟอยบีบมือเธออยู่สองที ก่อนที่เขาจะเดินหายไปยังชั้นล่างเพื่อเฝ้าเวร เฮอร์ไมโอนี่พึมพำคาถาตรวจหาสิ่งผิดกฏหมายอยู่สองสามบท แต่เธอก็ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้น สายตาเธอมองไปยังขวดแก้วที่มีดาวดวงเล็กๆคล้ายกับพับเองอยู่กระจัดกระจายเต็มพื้น เธอมองมันอยู่สักพัก พลางพึมพำเบาๆออกมาว่าของใครกันนะ เรื่องนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในสมองเธอ

             ไม่กี่นาทีถัดมา นาฬิกาบอกเวลาห้าทุ่ม ซึ่งเธอละสายตาและตัดสินใจเดินขึ้นบันไดไปยังหอพรีเฟ็คทันทีอย่างไม่รีรอ 

             ทันใดนั้น มีร่างของหญิงสาวใส่เน็กไทด์สีเขียวคนหนึ่งเดินออกมาช้าๆออกมาจากมุมระเบียง สายตามองตามหลังเฮอร์ไมโอนี่ออกไปอย่างเคียดแค้น และเธอคนนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่น นอกจาก แพนซี่ พาร์กินสัน 

             ''ของฉันเองแหละ ยัยโสเพณีเกรนเจอร์!'' แพนซี่กำมือแน่น เธอยืนแช่อยู่ตรงนั้นอยู่นาน สายตาพลันมองไปยังขวดแก้วที่เธอเพิ่งขว้างมันลงพื้น และน้ำตาก็ไหลออกมาเป็นทาง นี่เกรนเจอร์คบกับเดรโกหรือนี่ เป็นไปได้อย่างไรกัน เธอหยิบเศษแก้วขึ้นมาพลางบีบมันแน่นจนเลือดไหลออกมาเต็มฝ่ามือ สีหน้าและแววตาของเธอคล้ายกับอยากจะฆ่าใครสักคน เธอจะไม่ยอมให้ใครมาแย่งเดรโกไปเป็นอันขาด และยัยเกรนเจอร์ เธอต้องเจอดี!


-----------------------------------------------------------------------------------------------------

ไรเตอร์เปิดเทอมแล้วค่ะ และคงไม่ค่อยมีเวลามาอัพเท่าไรนัก แต่เรื่องนี้อีกไม่ถึงสิบตอนก็ใกล้จะจบแล้ว ขอบคุณคนอ่านที่ติดตามมาตลอดนะคะ จะพยายามมาอัพฟิคบ่อยๆค่ะ รักคนอ่านมากๆ