[Fake Mask] หน้ากากซาตาน (Yonghwa/Seohyun-YongSeo)

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 : เสียงหายใจ

         หลังจากที่แนะนำตัวกันเรียบร้อยแล้ว เลขาคิมเลือกที่จะให้ซอฮยอนทำความคุ้นเคยกับหนุ่มๆเมมเบอร์ในวง พร้อมกับเมเนเจอร์ใหญ่อย่างคุณชเวมินกยู ซึ่งเธอบ่ายเบี่ยงขอเป็นวันหลัง แต่คุณชเวก็พูดประมาณว่าเขาต้องคอยดูแลเมมเบอร์ในวงและมันเป็นงานที่หนักมาก เขาต้องการให้เธอศึกษางานและทำความสนิทสนมกับเมมเบอร์ในวงเลย เพื่อที่เธอจะรู้หน้าที่และแบ่งเบาภาระเขาไปในตัวด้วย คุณชเวนั้นใช้น้ำเสียงนุ่มทุ้มและน่าเกรงขามมาก และคนที่เคารพผู้อาวุโสมากอย่างซอฮยอนเลยจำยอมต้องทำตามจุดประสงค์ของคุณชเว แม้เธออยากจะลาออกอยู่เต็มทน แต่เธอก็อดทำลายความสัมพันธ์เล็กๆกับคุณชเวไปไม่ได้ ไม่มีคนสมัครตำแหน่งนี้ และกฏของบริษัทก็เข้มงวดอีกด้วย เธอเพิ่งจะทำความรู้จักกับวงที่เธอมีหน้าที่ดูแลแต่จะไปลาออกเลยอันนั้นก็น่าเกลียดไปหน่อย แล้วที่สำคัญเลยก็คือคุณพ่อได้พูดย้ำนักย้ำหนาแล้วว่าฉันเลือกงานไม่ได้และห้ามลาออก คนอย่างซอฮยอนจะทำอะไรได้ 

          ‘’งั้นตกลงตามนี้นะครับคุณซอฮยอน -- ยังไงถ้ามีปัญหาอะไรก็เรียกใช้ผมได้เลยนะครับ หรือจะสั่งผ่านท่านประธานซอก็ได้ครับ'' เลขาคิมบอกซอฮยอน ซึ่งเธอพยักหน้าสองสามทีอย่างจำยอมในโชคชะตา ยังไงเธอก็ไม่มีทางเลือกอยู่แล้วนี่ ลองมาสู้กับพวกปีศาจสักตั้งก็ดี!

          ในที่สุดเลขาคิมและคุณชเวก็ต่างโค้งให้กันครั้งสุดท้ายก่อนที่เลขาคิมจะเดินออกจากประตูไป  ตอนนี้ทั้งห้องปกคลุมไปด้วยบรรยากาศที่ผิดปกติและอึดอัดมากกว่าเดิม เมื่อไม่มีเลขาคิมแล้วซอฮยอนรู้สึกโหวงๆแปลกๆ คล้ายกับว่าเลขาคิมเป็นคนของคุณพ่อและถ้าเกิดอะไรขึ้นเขาจะสามารถช่วยเธอได้ แต่นี่เขาไปแล้วเสียนี่  ซอฮยอนเหลือบมองยงฮวาอย่างวางท่าเล็กน้อย หวังว่าเขาจะไม่มองมาทางเธอนะ ซอฮยอนคิด -- แต่สายไปเสียแล้ว ยงฮวามองซอฮยอนอยู่ตลอดหลายนาที นั้นทำให้เธอรีบหลบสายตาแล้วยืดตัวขึ้นอย่างหมั่นๆ เมมเบอร์คนอื่นๆที่เห็นเหตุการณ์เมื่อครู่กระแอมส่งเสียงแซวเล็กน้อยอย่างกวนๆ 

          ‘’ซอฮยอน -- ฉันเรียกเธอแบบนี้ได้ใช่ไหม'' คุณชเวถามขึ้น ซอฮยอนรีบพยักหน้าทันที 

          ‘’ได้ค่ะ'' ซอฮยอนตอบพร้อมโค้งเก้าสิบองศาให้คุณชเว ซึ่งเขาโค้งตอบเธออย่างยินดี

          ‘’แล้วพวกเราเรียกว่าอะไรได้ครับ ฮยอนนีได้มั้ยเอ่ย'' มินฮยอกแซวซอฮยอน ซึ่งเธอเบะปากเล็กน้อยอย่างแหยงๆ 

          ‘’แซวไปทั่วเลยนะมินฮยอก’’ คุณชเวตำหนิมินฮยอกเล็กน้อย เพื่อนร่วมวงของเขาทุกคนผิวปากอย่างยินดีที่มินฮยอกพูดถูกใจ ‘’เอาล่ะๆ เงียบหน่อยเถอะ ซอฮยอน เจ้าคนสูงๆนี่ชื่ออีจองชิน เป็นมือเบส’’ จองชินลุกพร้อมกับโค้งให้ซอฮยอนอย่างเป็นมารยาท ซึ่งเธอโค้งกลับตามมารยาทเช่นกัน

          หลังจากนั้นคุณชเวก็ไล่ไปเป็นคนถัดมาซึ่งก็คือคังมินฮยอก เป็นมือกลอง ตามด้วยอีจงฮยอน มือกีต้าร์และนักร้องนำ และ –

          ‘’จองยงฮวาครับ หัวหน้าวง’’ ยงฮวาตอบหน้านิ่ง แต่เห็นได้ชัดว่าเขาใช้สายตาแบบไหนใช้มองเธอ ซึ่งเธอจิกตาใส่เขากลับอย่างเสียมารยาท ‘’เอ ได้ยินมาว่าคุณซอฮยอนจบมาจากอเมริกา อย่างนั้นเนี่ย – ต้องหอมแก้มทักทายใช่มั้ยครับ’’

          ‘’ไม่ต้องจริงจังขนาดนั้นก็ได้มั้ง’’ ซอฮยอนตอบเขาอย่างไม่กลัวว่าคุณชเวจะรู้สึกยังไงที่เธอแสดงออกอย่างชัดว่าไม่พร้อมที่จะเป็นมิตรกับเขา ซึ่งเธอไม่เสียใจแม้แต่น้อยเดียวที่ทำลงไป ต่อให้มีรีเพลย์ใหม่อีกรอบเธอก็จะพูดใหม่อีกรอบ เชื่อสิ

          ‘’พอก่อนเลยทั้งคู่ อย่าเพิ่งเถียงกัน’’ คุณชเวห้ามทัพทั้งคู่ด้วยคำพูดเด็ดขาด ซึ่งยงฮวากระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะนั่งลงที่โซฟา ส่วนซอฮยอนก็ยืนกอดอกเล็กน้อยอย่างวางท่า ‘’ยังไงก็รู้รายละเอียดแต่ละคนไปคร่าวๆแล้วนะซอฮยอน – ยังไงเริ่มงานวันจันทร์นี้เลยได้ไหม’’

          ‘’เอ่อ –‘’ ซอฮยอนมีท่าทีอึกอักเล็กน้อยถึงมากที่สุด เธอยังไม่พร้อมเลยแม้แต่นิดเดียว ตอนแรกเธอก็โอเคอยู่หรอก แต่พอมาเจอว่าเธอต้องทำงานร่วมกับศิลปินวงใดเท่านั้นแหละ ความพร้อมของเธอติดลบไปเลย  เธอต้องกลั้นใจทำงานกับผู้ชายที่ร้ายเหมือนกับปีศาจแถมเธอยังไปทำวีรกรรมเด็ดที่ทำเอาเขาและเพื่อนๆในวงก็ลืมไม่ลง แล้วอย่างนี้จะทำงานแบบนี้มีความสุขได้ยังไงเนี่ย คิดแล้วก็อยากจะวิ่งไปกลางสี่แยกตอนรถกำลังแล่นเร็วๆ ชีวิตเธอต้องไม่สงบสุขแน่

           ‘’แต่ลูกคุณหนูแบบนี้จะไหวเหรอครับ งานหนักๆแบบนี้เนี่ย’’ ยงฮวาพูดเหมือนท้าทาย สายตาของเขาเหมือนกำลังดูถูกเธอเล็กๆ ซึ่งผู้หญิงอย่างซอฮยอนไม่เคยให้ใครดูถูกเล่นแน่ๆ

           ‘’พร้อมค่ะ แล้วเจอกันนะคะ’’ ซอฮยอนเน้นทุกคำพูดพร้อมกับแววตาที่ปรากฏความมีเลศนัยของตัวเองออกมา ไม่รู้อะไรซะแล้ว ยิ่งเขาดูถูกเธอเธอยิ่งต้องอยู่เลยล่ะ แล้วเธอนี่แหละ ที่จะทำให้วงเจริญก้าวหน้าไปจนถึงดาวอังคาร ถ้าไม่ตกนรกหมกไหม้ด้วยมือเธอก่อนล่ะนะ

          เช้าวันจันทร์มาถึง ซอฮยอนนอนไม่หลับตั้งแต่เมื่อคืน ในหัวมีภาพแต่จะเอาชนะไอหัวหน้าวงปีศาจ เธอคิดอย่างไม่ตก กว่าจะหลับก็ปาไปเกือบตีสาม ซึ่งเมื่อตื่นแล้วซอฮยอนจึงอาบน้ำอาบท่า เมื่อเธออาบเสร็จก็เช็ดตัวพร้อมกับฉีดน้ำหอมกลิ่นผลไม้อ่อนๆที่เธอชอบใช้ประจำ  ซอฮยอนสวมเสื้อเชิ๊ตสีขาวตัวบางแบบแฟชั่นนิสตาและสวมยีนส์ยี่ห้อที่มีราคาแพง

          เธอขับเบนซ์คันโปรดของเธอไปยังบริษัท รถค่อนข้างติดแต่ก็ยังพอไหลไปได้เรื่อยๆ เธอใช้เวลาประมาณเกือบชั่วโมงจึงมาถึงหน้าตึก

          เวลาผ่านมาชั่วโมงเศษๆ ซอฮยอนขึ้นลิฟต์ไปยังห้องซ้อมที่เธอต้องไปเจอพวกปีศาจในคราบศิลปิน เธอเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าหน้าห้อง ถอนหายใจออกมาแรงๆหนึ่งที  และแล้วเธอก็ผลักประตูเข้าไป

          ภายในห้องนั้นมืดมาก คล้ายกับว่ายังไม่มีคนมาเลยสักคน ซอฮยอนมือก็พลางควานหาสวิตซ์ไฟอย่างลกๆ แต่แล้วก็คล้ายกับว่ามีใครมาหยุดยืนอยู่ข้างหลังเธอ  เธอจึงหันไปอย่างลนๆและตกใจ

          ‘’มาเร็วจังนะ’’ ยงฮวากระซิบที่ข้างหูซอฮยอน พร้อมกับที่เธอกดเปิดไฟพอดิบพอดี

          ‘’เป็นบ้าอะไรของนาย ถอยไปนะ!’’ ซอฮยอนมีสีหน้าตกใจมาก ตาเบิกโพลงด้วยความช็อค นี่อีตาหัวหน้าวงมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย แถมเขายังใช้มือหนาดันเธอให้ติดประตูอีกด้วย 

          ‘’อ่า กลิ่นอะไรน่ะ เหมือนกลิ่นผลไม้เลย’’ ยงฮวาแกล้งดมๆอยู่ตรงซอกคอเธอ ซอฮยอนรู้ว่าเขาจงใจ เธอผลักไสเขาให้ออกห่างจากตัว แต่ยิ่งออกแรงมากเท่าไรเขาก็ยิ่งยื่นหน้ามาใกล้เธอท่านั้น ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ใกล้กันมาก มากจนได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน

          ‘’เกิดวิปริตบ้าอะไรขึ้นมา’’ ซอฮยอนกัดฟันกรอด เธอไม่กล้าขยับหน้าไปมากกว่านี้แล้ว เพราะเมื่อไรที่เธอเล่นเกมส์ผิด คงรู้นะว่านั่นหมายความว่าอะไร

          ‘’วิปริตแบบไหนดีล่ะ แบบที่ว่าตื่นมาตอนเช้าแล้วรับโทรศัพท์จากพวกเกย์เป็นว่าเล่นแบบนั้นหรือเปล่า’’ ยงฮวาพูดชัดเจนทุกคำ ซึ่งนั่นทำให้ซอฮยอนหน้าเสียเล็กน้อย 

          ‘’แต่นั่นมันความผิดของนาย!’’ ซอฮยอนเถียง เธอเชิดหน้าขึ้นอย่างท้าทายเขา

          ‘’งั้นนี่ก็ความผิดของเธอ หายกันละกันนะ’’ 

           ยงฮวาพูดจบ เขาแกล้งโน้มคอลงมาหาเธออย่างถือวิสาสะ ซึ่งฮยอนนั้นยกมือขึ้นกันใบหน้าเขาไม่ให้เข้ามาใกล้อย่างใช้แรง

          ‘’อื้อ ปล่อยนะ!’’ ซอฮยอนใช้กำลังที่มีทั้งหมดผลักยงฮวาออกไปให้พ้นตัว แต่เห็นได้ชัดว่าเขายังดื้อดึงโน้มตัวลงมาหาเธอ

          ‘’เฮ้ย อะไรติดประตูวะ เปิดไม่ออก’’ เสียงชายปริศนาพูดขึ้น เขาพยายามกระชากประตูให้เปิดออก

          ทั้งซอฮยอนและยงฮวาหยุดกระชากลากถู และจ้องไปยังตำแหน่งเดียวกันคือด้านหลังของซอฮยอน ตอนนี้เธอกำลังอยู่ในท่าที่แผ่นหลังติดอยู่กับประตูโดยที่มียงฮวาตามติดอยู่ด้วย

          ‘’ฉันไม่ได้ล็อคประตูนี่’’ ซอฮยอนพูดกับตัวเองเบาๆอย่างงงๆ

          ‘’เสียใจ ฉันล็อคว่ะ เผื่อมีใครมาเห็นฉันกับเธอกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม เลยล็อคเลย’’ ยงฮวาพูดหน้าตาเฉย เมื่อฟังจบ ซอฮยอนเกิดอาการช็อคยิ่งกว่าใครทั้งหมด!

          โอ มาย กอช

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

อ่านแล้วอย่าลืมเม้นต์ด้วยนะคะ เม้นต์น้อยไม่มีแรงแต่งต่อนะเออ