[Fake Mask] หน้ากากซาตาน (Yonghwa/Seohyun-YongSeo)

ตอนที่ 5 : Chapter 4 : โกหกหน้าตาย

          บุคคลปริศนาที่อยู่ด้านนอกเริ่มออกแรงกระชากมากขึ้น  ซึ่งนั่นก็เดาไม่น่ายากว่าน่าจะเป็นเมมเบอร์ในวงที่เหลือแน่นอน แต่ปัญหาไม่ใช่ที่พวกเขาหรอก ปัญหาอยู่ตรงที่ว่าทั้งเธอและยงฮวากำลังอยู่ในท่าที่ล่อแหลมเกินไปถ้าเกิดมีใครเกิดมาเห็นเข้า และรองเมเนเจอร์คนใหม่อย่างเช่นเธอที่เพิ่งจะเหยียบย่างเข้ามาในห้องซ้อมวันแรก แถมกำลังอยู่ในท่าทางที่น่าหวาดเสียวอย่างเช่นตอนนี้ เธอคงโดนคุณชเวไล่ออกตั้งแต่ยังไม่ครบยี่สิบสี่ชั่วโมงแน่นอน

          ‘’นี่ ช่วยออกไปหน่อยได้ไหม แล้วก็มาคิดแผนกันต่อว่าจะเอายังไงด้วย’’ 

          ซอฮยอนขมวดคิ้วใส่ยงฮวา ซึ่งเขายังคงตีหน้ามึนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ หน้าด้านชะมัด!

          ‘’คิดอะไร ก็แค่เปิดประตูต้อนรับพวกมันเข้ามา เธอจะคิดอะไรให้มันวุ่นวาย’’ 

          ‘’จะบ้าหรือเปล่า พวกเค้าก็มาเห็นเราในสภาพแบบนี้น่ะสิ!’’ ซอฮยอนกึ่งกระซิบกึ่งตะโกน เธอกลัวว่าคนด้านนอกจะได้ยินว่ามีคนอยู่ในนี้ และเธอจะดูไม่ดี

          ‘’สภาพไหนเหรอ’’ 

          ยงฮวาทำท่าทางตีหน้าซื่อ ซึ่งเธออยากเอามือไปตะปปข่วนหน้าเขาถึงที่สุด ผู้ชายอะไรหน้าตายเป็นบ้า!

          ‘’นายเลิกทำหน้ามึนสักสองสามนาทีได้มั้ย นายก็รู้ว่าถ้ามีคนมาเห็นเราในสภาพนี้มันจะดูไม่ดี และฉันก็เพิ่งเข้ามาใหม่ด้วย’’ ซอฮยอนอธิบายไปและเริ่มชักสีหน้าขึ้นเรื่อยๆ ถ้าเขาปล่อยให้เธอหงุดหงิดกว่านี้ในอีกไม่ถึงห้านาที รับรองว่าหายนะจะได้เกิดขึ้นแน่ๆ

          ‘’เออๆ เธอไปยืนสูดอากาศตรงระเบียงละกัน เดี๋ยวฉันแกล้งออกมาจากห้องน้ำ แล้วจะแกล้งบอกว่ามีคนมาทาสีห้องน้ำใหม่ให้พวกมันมาดู แล้วเธอก็เดินออกมาแล้วแกล้งทำว่าเพิ่งมาละกัน’’ ยงฮวาตัดความรำคาญ เห็นได้ชัดว่าเขาใช้น้ำเสียงเซ็งๆกับเธอ ซึ่งซอฮยอนรีบเดินไปยังระเบียงโดยที่ไม่ตอบรับอะไรเขาเลย เธอก้าวฉับๆตรงไปยังหลังห้องซ้อมเพื่อแกล้งสูดอากาศตามที่ยงฮวาบอก

          ใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งนาที เธอได้ยินเสียงคล้ายจองชินและเพื่อนอีกสองคนกำลังบ่นๆยงฮวาที่ปล่อยให้พวกเขารอนาน ซึ่งเสียงนั่นทำให้ลำไส้เธอบิดมวนด้วยความตื่นเต้นกลัวว่าพวกเขาจะรู้ ซอฮยอนได้แต่ภาวนาไม่ให้เพื่อนของเขาพูดอะไรไปมากกว่านี้

          ‘’ทำไมเปิดประตูช้าจังอ่ะฮยอง พวกผมงี้แทบจะพังประตูเข้ามาอยู่ละ’’ จองชินพูดเสียงหงุดหงิดกับยงฮวา ซึ่งเขายักไหล่ประมาณว่าช่วยไม่ได้

          ‘’นอนหลับเพลินสิท่า’’ 

          จงฮยอนหน็บยงฮวานิดหน่อยโทษฐานที่ทำให้พวกเขาต้องยืนคอยนาน ซึ่งยงฮวาไม่พูดอะไร ซึ่งเขากำลังรอจังหวะเหมาะๆอยู่

          ‘’เออ พวกนายรู้ป้ะว่ามีคนมาทาสีห้องน้ำใหม่’’ ยงฮวาดำเนินตามแผน เขาแกล้งพูดเสียงดังๆให้ซอฮยอนได้ยิน ซึ่งเธอใจเต้นแรงด้วยความกลัวว่าพวกเขาจะเห็นเธอหรือไม่ เธอค่อยๆเดินมาทีละก้าวน้อยๆ คอยฟังต่อว่าพวกเขาเข้าไปในห้องน้ำหรือยัง ‘’เข้าไปดูพร้อมกันดิ สีสวยดีนะ’’

          ‘’มีด้วยอ่อฮยอง เค้ามาทาตอนไหนไม่เห็นรู้เรื่องเลย’’ มินฮยอกทำท่างงๆ ซึ่งยงฮวาเริ่มไล่พวกเขาให้เข้าไปดู แต่เห็นได้ชัดว่ายงฮวาเล่นละครไม่ค่อยเนียนเท่าไร พวกเขาจึงเริ่มสังเกตได้

          ‘’เออ พวกแกเข้าๆไปเถอะน่า เอ้าเร็วๆ’’ ยงฮวาดันหลังของเมมเบอร์ทุกคนแล้วใช้แรงผลักไปยังห้องน้ำ ซึ่งซอฮยอนค่อยๆเดินออกมาจากระเบียง เธอถอดส้นสูงคู่แพงพร้อมกับค่อยๆย่องออกมาจนตอนนี้เดินมาถึงห้องซ้อม ซอฮยอนมองไปยังห้องน้ำซึ่งได้ยินทุกคนกำลังเถียงกันอยู่  เธอจึงรีบย่องเดินต่อไปยังประตู

          ‘’ฮยองตาบอดสีป้ะวะ นี่ก็สีขาวเหมือนเดิมอ่ะ’’ จองชินมองหน้ายงฮวาอย่างหงุดหงิดที่ยงฮวาให้เขามาดูอะไรก็ไม่รู้ ซึ่งมินฮยอกและจงฮยอนก็เริ่มพูดเป็นเสียงเดียวกันว่ายงฮวาท่าทางแปลกๆ

          ซอฮยอนที่ได้ยินพวกเขาพูดกันเธอจึงค่อยๆหมุนที่บิดประตูเลื่อนอย่างเบาๆ เธอกลัวว่าจะเกิดเสียงดังซึ่งพวกเขาจะแห่กันออกมาดูว่าเสียงอะไร ซึ่งแน่นอนว่าที่บิดของประตูเลื่อนนั้นมันค่อนข้างจะเสียงดังและแหลม เธอบิดทีมันก็จะมีเสียงออกมาคล้ายๆเสียง ‘’แกร๊ก’’ ซึ่งนั่นทำให้พวกเขาสนใจว่าเสียงนั่นมาจากไหน

          ‘’เสียงอะไรอ่ะ’’ จงฮยอนพูดขึ้นอย่างไม่ต้องการคำตอบ เมื่อเป็นสิ่งที่เขาคิดไว้ในหัวแล้ว จงฮยอนเปิดประตูห้องน้ำออกไปอย่างรวดเร็ว เร็วจนเขาเองก็ไม่ได้ยินเสียงที่ยงฮวาตะโกนมาว่าอย่าเปิด และแล้วสายตาของเขาเองนั้นก็ไปสบกับซอฮยอนที่อยู่ในท่าที่กำลังบิดกลอน ซึ่งเธอเบิกตาโพลงอย่างตกใจ

          ‘’นี่ใช่มั้ยที่แกทำตัวแปลกๆไปน่ะ เรื่องแค่นี้เอง ไม่เห็นต้องอายเลย’’ จงฮยอนยิ้มกรุ้มกริ่มเล็กๆกับความร้ายกาจของยงฮวา ซึ่งเมมเบอร์อีกสองคนสงเสียงฮิ้วเล็กๆออกมาจากห้องน้ำ สีหน้าของจองชินและมินฮยอกในตอนแรกที่หงุดหงิดกับเรื่องบ้าบอที่ยงฮวากุขึ้น ตอนนี้กลับกลายเป็นว่าพวกเขามีสีหน้าแซวๆและยิ้มให้กับความกะล่อนของฮยองตัวเอง ซึ่งยงฮวาถอนหายใจแรงๆอย่างเซ็งๆหนึ่งที

          ‘’เรื่องอะไร ไม่เห็นต้องอายอะไรบอกมานะ’’ ซอฮยอนแกล้งตีหน้าซื่อ ‘’ฉันเพิ่งออกมาจากระเบียงย่ะ แล้วตอนเดินเข้ามาก็ไม่เห็นฮยองของพวกนายด้วย!’’

          ‘’ยังไม่มีใครถามเลยนะครับคุณเมเนเจอร์ซอฮยอน ร้อนตัวป้ะเนี่ย’’ จงฮยอนตอกกลับซอฮยอน ซึ่งนั่นทำเธอหงายเงิบไปเลย

          ‘’ก็แค่อธิบายให้ฟัง เดี๋ยวพวกนายจะเข้าใจผิด’’ ซอฮยอนรีบพูดเร็วๆ เธอนั้นแทบจะไม่กล้าหายใจเลยทีเดียว ใจเต้นเร็วและแรงมากด้วย

          ‘’แล้วนั่นจะถอดรองเท้าทำไมกันครับ น้ำท่วมบริษัทเหรอ’’ มินฮยอกพูดเสริม ซึ่งคำถามนั้นเล่นเอาเมมเบอร์ในวงหัวเราะครืนกันไปเลย ยกเว้นยงฮวาที่แค่กระตุกยิ้มเล็กๆ

          ‘’ท่วมปากนายน่ะสิ’’ ซอฮยอนตีหน้าตายตอบพวกเขา แต่แล้วเธอก็รีบสวมรองเท้าส้นสูงพร้อมกับยืนในท่ายืดอก ยงฮวานั้นสั่งให้พวกเขาไปนั่งที่ให้เรียบร้อย เพราะวันนี้มีซ้อมใหญ่กัน ซอฮยอนนั้นได้แต่ยืนอยู่กับที่โดยที่ไม่กล้าขยับ

          ‘’ซอฮยอน มานั่งสิ’’ ยงฮวาเรียกชื่อเธอ ซึ่งนั่นทำให้หัวใจเธอหล่นวูบไปเลยทีเดียว เขาเรียกชื่อเธอออกมาตรงๆ

          ‘’ที่นั่งเต็มแล้วอ่ะครับ แต่ตักพี่ยงฮวายังว่างอยู่นะ ไปนั่งสิ’’ มินฮยอกพูดเล่นกับซอฮยอน ซึ่งเธอควัดสายตามองเขาอย่างเอาเรื่อง นั่นทำให้มินฮยอกยิ่งชอบใจเข้าไปใหญ่ที่ได้แกล้งเธอ

          ซอฮยอนนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวที่ตั้งอยู่ห่างจากพวกเขานิดหน่อย เธอจับกระเป๋าแน่นคล้ายกับว่ากระเป๋าของเธอเป็นเพียงสิ่งเดียวที่ช่วยยึดเหนี่ยวจิตใจของตัวเองได้  ซึ่งสมาชิกในวงบางคนบ้างก็เล่นโทรศัพท์ บ้างก็งีบหลับ หรือบ้างก็จ้องตาเธอเหมือนเธอเป็นตัวประหลาด ซึ่งซอฮยอนรู้สึกอึดอัดมากที่ยงฮวาเอาแต่นั่งจ้องเธอแบบนี้ แต่เธอก็พูดอะไรไม่ได้ เพราะถ้าขืนเธอปริปากอะไรออกไปสมาชิกคนอื่นๆต้องหาเรื่องมาแซวเธออีกแน่ เธอจึงทำได้แค่นั่งตีหน้าตายอย่างหยิ่งๆรอคุณชเว ที่ป่านนี้ยังไม่มีแววว่าจะย่างกรายเข้าตึกมา

          ในที่สุดในเวลาไม่กี่นาทีคุณชเวก็เลื่อนประตูเดินเข้ามา เขานั้นอยู่ในชุดที่สุภาพและดูน่าเกรงขามมากๆ ไม่แปลกใจที่ใครๆก็เคารพในตัวคุณชเว ซึ่งเธอเองก็เคารพคุณชเวมากเหมือนกัน บัดนี้สมาชิกทุกคนหันไปมองยังจุดเดียวซึ่งก็คือคุณชเว พร้อมกับทักทายกันอย่างผ่อนคลาย บ้างก็ทักแซวเล่นตามประสาคนสนิท คุณชเวนั้นเป็นที่รักของวงนี้มากๆ ด้วยความที่อยู่กันมานาน คุณชเวนั้นเปรียบเสมือนพ่อคนที่สอง ท่านคอยดูแลพวกเขาในทุกๆเรื่องและคอยตักเตือนพวกเขา ซึ่งซอฮยอนรู้สึกเคารพในเขา และที่เธอรู้ข่าวมาแบบนี้ก็เพราะได้ทำการถามมาจากเลขาคิมก่อนแล้ว และบวกกับความที่คุณชเวเป็นแบบนั้นจริงๆ เธอจึงรู้สึกดีที่ได้ร่วมงานด้วย แต่ไม่ใช่กับพวกปีศาจทั้งสี่คนหรอกนะ

          ‘’ขอโทษนะทุกคนที่มาช้า พอดีรถติดมากๆเลย’’ คุณชเวพูดขึ้น ‘’วันนี้ซ้อมใหญ่ใช่ไหม พวกนายทั้งสี่คนน่ะไปเตรียมตัวซ้อมได้แล้ว – ส่วนซอฮยอน เราต้องคุยกันถึงเรื่องหน้าที่ของเธอนะ เอาล่ะ ไปได้แล้ว’’

          สมาชิกทั้งสี่คนเดินไปยังตำแหน่งของตัวเอง ทุกคนนั้นทดสอบเครื่องดนตรีของตัวเองอย่างที่ต้องทำก่อนเล่นดนตรี ซึ่งคุณชเวนั้นนั่งลงบนโซฟาใกล้ๆซอฮยอน พร้อมกับพูดคุยกันถึงหน้าที่ที่เธอต้องทำ นั่นก็คือดูแลตารางงานของศิลปิน และคอยควบคุมงานอยู่เฝ้าพวกเขาอย่างใกล้ชิด และท่านก็ยังพูดถึงเรื่องที่ได้ข่าวจากเลขาคิมและท่านประธานซอมาว่าซอฮยอนนั้นมีความเป็นแฟชั่นนิสต้าสูง เธอรู้ว่าใส่อะไรแบบไหนแล้วจะดูดีและทันสมัย ซึ่งคุณชเวขอให้เธอช่วยดูให้หนุ่มๆด้วยเวลามีงานถ่ายแบบ ซึ่งซอฮยอนพยักหน้าอย่างอายๆเล็กน้อย ถึงเธอนั้นจะเป็นสาวมั่นแค่ไหน แต่เธอก็อดไม่ได้ถ้าจะมีคนมาชมเธอตรงๆแบบนี้ 

          ‘’เธอเข้าใจแล้วใช่ไหมซอฮยอน – ใช่สิ แล้วมีคอนโดที่อยู่ใกล้ๆบริษัทหรือยังล่ะ ขอบอกไว้ก่อนนะว่างานนี้งานหนักนะ เผลอๆเธอต้องตื่นมาตีสองตีสามมาบริษัทด้วยซ้ำ แล้วบ้านท่านประธานซอก็ไกลด้วยนี่’’ คุณชเวทักซอฮยอนขึ้นมา ซึ่งเธอลืมนึกไปเลยว่าจะต้องมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นแน่ ถึงเธอจะเพิ่งทำงานนี้แต่เธอก็ควรจะรู้ไว้ว่าเธอต้องตื่นมาแต่ตีสองตีสาม แล้วนี่จะไหวหรือนี่

          ‘’เอ่อ ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ เดี๋ยวซอจะให้คุณพ่อจัดการให้เอง’’ ซอฮยอนรีบบอกคุณชเว ซึ่งเขาพยักหน้าอย่างรับทราบ

          ทั้งซอฮยอนและคุณชเวไม่ได้พูดอะไรกันอีก ทั้งคู่จ้องมองไปยังสมาชิกที่ตอนนี้เริ่มเล่นเพลงในลิสต์ที่พวกเขาต้องใช้แสดงในคอนเสิร์ตรวมของค่าย ยงฮวานั้นเปล่งเสียงคำแรกออกมา นั่นทำให้ซอฮยอนรู้สึกว่าเขามีเสน่ห์เป็นอย่างมาก แต่เอ้ะ เธอเกลียดเขานี่ ไม่ได้หรอก เสียงของเขาก็งั้นๆเท่านั้นแหละนะ

          ‘’เอาล่ะ เลิกซ้อมได้’’ คุณชเวให้สัญญาณว่าเลิกซ้อม สมาชิกทั้งสี่คนนั้นรีบลุกลี้ลุกลนจะออกจากตรงนั้นให้ได้เลย แม้แต่ยงฮวาเองก็รีบหาน้ำหาท่าคว้ามาดื่ม ทั้งหมดคงจะหิวมาก เนื่องจากซ้อมกันตั้งแต่เกือบบ่าย จนตอนนี้สองทุ่มกว่าๆแล้ว พวกเขาเลยรู้สึกว่าหมดแรง ซึ่งซอฮยอนที่ไม่ได้ทำอะไรมากยังหมดแรงไปด้วยเลย เธอควานหากระเป๋าพร้อมกับรอให้สมาชิกเก็บข้าวของเสร็จให้เรียบร้อยก่อนจึงค่อยๆเดินตามออกไป โดยมีคุณชเวเดินออกไปด้วยเช่นกัน  สมาชิกทั้งหมดรวมทั้งซอฮยอนและคุณชเวลงลิฟต์ไปยังชั้นล่างของตึกเพื่อแยกย้ายกันกลับบ้าน เมื่อลิฟต์เปิดออกแล้ว สมาชิกทุกคนรวมทั้งซอฮยอนโค้งให้กับคุณชเว แล้วจึงแยกย้ายกันออกไป

          ซอฮยอนเดินไปยังที่จอดรถชั้นแรก ซึ่งสมาชิกที่เหลือก็เช่นกัน นั่นทำให้ซอฮยอนรู้สึกอึดอัด เธอจึงเดินช้าๆเว้นระยะห่างพวกเขาไว้ ทั้งมินฮยอก จองชิน และจงฮยอนที่ถึงรถหรูของตัวเองก่อนได้บอกลากันและไม่ลืมที่จะบอกยงฮวาด้วย พวกเขาแล่นรถออกไปตามๆกัน ซึ่งนั่นทำให้ซอฮยอนสงสัยว่าทำไมยงฮวายังไม่ยอมเปิดประตูรถ หวังว่าเขาจะไม่หาเรื่องแกล้งเธอล่ะนะ

          รถของซอฮยอนจอดห่างจากยงฮวาประมาณสามสี่คันรถ ที่จอดในแนวเดียวกันคงเป็นเพราะตอนเช้าเธอมาไล่เลี่ยกับเขาล่ะมั้ง ซอฮยอนคิด แต่ตอนที่เธอกำลังกดกุญแจเปิดประตูรถของตัวเอง ยงฮวาก็มาหยุดอยู่ใกล้ๆเธอเสียแล้ว

          ‘’ฉันหิว’’ ยงฮวาพูดหน้านิ่ง ซอฮยอนขมวดคิ้วเป็นเชิงคำถาม

          ‘’ก็ไปหาไรกินดิ มาบอกฉันทำไม’’ ซอฮยอนตอบกลับอย่างกวนๆ นี่เขาคงจะไม่ชวนเธอไปหาอะไรกินหรอกนะ

          ‘’เธอไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ กินคนเดียวมาหลายเดือนแล้วเนี่ย’’ ยงฮวายังคงพูดต่อไป นี่เขาชวนเธอไปหาอะไรกินเนี่ยนะ บ้าไปสิ

          ‘’ผู้หญิงในสต็อคขาดหรือไงถึงมาชวนฉันเนี่ย’’ ซอฮยอนเหน็บยงฮวาอย่างเจ็บๆ ‘’ไม่ไปหรอก จะกลับบ้าน’’

          ‘’ฉันสั่ง เธอเป็นเมเนเจอร์ฉันนะ – ถ้าเธอไม่ไป ฉันจะไปเที่ยวหลีสาวตามข้างถนนเอาให้เป็นข่าว แล้วเมเนเจอร์ชเวก็จะรู้ แล้วเธอก็จะโดนด่า’’ ยงฮวาเอาเรื่องคุณชเวมาขู่ซอฮยอน ซึ่งเธอตะหงิดๆเล็กน้อย แต่นั่นก็ไม่ได้เกี่ยวกันนี่ เธอก็จะบอกเขาว่ายงฮวาทำตัวเอง แค่นี้เธอก็พ้นโทษ

          ‘’ไม่ไป เสียจะ --’’ ซอฮยอนพูดยังไม่ทันจบประโยค ยงฮวาลากเธอไปยังรถหรูราคาแพงของเขาที่จอดไว้ใกล้ๆเธอ ซึ่งเขาออกแรงจนซอฮยอนต้านไม่ได้ โดยที่จะไม่ลืมคว้ากุญแจรถของเธอมากดปิดประตูไว้ตามเดิมด้วย

          ยงฮวาผลักซอฮยอนให้นั่งลงไปบนเบาะรถตรงข้ามกับฝั่งคนขับ ซึ่งเธอดิ้นอย่างอารมณ์เสีย เขานั้นคาดเข็มขัดให้เธอ ซอฮยอนที่มองเหตุการณ์อยู่ก็สังเกตได้ว่าหน้าของเธอและเขาอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ เธอจึงใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ซะงั้น นี่เธอเป็นอะไรขึ้นมาเนี่ย

          ‘’ไม่ต้องพูดอะไรแล้วนะ ฉันหิวมากแล้ว’’ ยงฮวาพูดขัดขึ้น

          ‘’แล้วรถฉันล่ะ!’’ ซอฮยอนถามเสียงดัง

          ‘’กินเสร็จเดี๋ยวพามาส่ง’’ เมื่อพูดจบ ยงฮวาค่อยๆออกรถอย่างชำนาญ ซึ่งเวลาเขาตั้งใจทำอะไรสักอย่างแล้ว เขาดูหน้ามองขึ้นมากกว่าตอนที่ชอบแกล้งชาวบ้านชาวช่องกว่าตั้งเยอะ ซอฮยอนได้แต่นั่งนิ่งๆ ตอนนี้เธอแทบจะไม่เหลือเค้าความเป็นสาวหยิ่งอีกแล้วเมื่ออยู่ใกล้เขา ใจเธอเต้นแรงและควบคุมไม่ได้ เธอยอมรับว่ามีดาราวัยรุ่นหรือนายแบบมาติดพันอยู่บ่อยๆ แต่ถึงจะหล่อแค่ไหนเธอก็ไม่เคยแสดงออกเหมือนที่แสดงออกต่อยงฮวา แต่บางทีอาจจะเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ก็ได้ เธอไม่ได้ชอบเขาและเธอก็มั่นใจว่าเธอเกลียดเขาแน่ๆ

----------------------------------------------------------------------------------------------------------ต่อจากตอนนี้ไปอาจจะมาอัพช้าหน่อยนะคะ เพราะว่าที่ชาร์ตโน๊ตบุ๊คไรเตอร์ไหม้ค่ะ(ร้องไห้แปป) ตอนนี้ยืมของเพื่อนมาใช้ค่ะเลยมาแต่งให้รีดเดอร์ได้อ่าน แต่อ่านแล้วอย่าลืมเม้นต์ด้วยนะคะ เม้นต์เยอะไรเตอร์ก็มีกำลังใจในการแต่งเยอะขึ้น ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ เรื่องเข้มข้นขึ้นแล้วค่ะ