[Fake Mask] หน้ากากซาตาน (Yonghwa/Seohyun-YongSeo)

ลำดับตอนที่ #15 : Chapter 14 : ยงฮวาของน้องไอรีน

          ร่างบางยืนรอเจ้าของคำสั่งที่เขาสั่งให้เธอรอเขาตรงนี้อย่างร้อนใจ เธอขมวดคิ้วแน่น จิกเล็บยาวทั้งห้าลงไปบนเนื้อมือ ในใจเต็มไปด้วยความโกรธที่เขาทำตัวเหมือนมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวเธอ แถมยังเอาเรื่องเมื่อคืนมาพูดเล่นราวกับกำลังนั่งจิบน้ำชาในสวนหลังบ้านด้วยท่าทีที่เธอเห็นแล้วไม่พอใจ

          รถหรูเคลื่อนตัวมาจอดเทียบเธอ ยงฮวาที่ขับออกมาด้วยอาการคล้ายกับจะลงแดงตายกับเหตุการณ์เมื่อครู่ยังมีสีหน้าเรียบนิ่งแต่ครุกกรุ่นไปด้วยอารมณ์โกรธ เขาเลื่อนกระจกรถลงก่อนจะพูดเสียงเย็นสั่งให้เธอขึ้นมา

          ซอฮยอนที่เห็นว่าขัดอะไรเขาไม่ได้แถมเขายังเหนือกว่าเธอทุกทางจำใจกระชากประตูรถเปิดออก เธอไม่มองหน้าเขา ขาเรียวก้าวขึ้นนั่งบนเบาะนุ่มทันทีอย่างกระฟัดกระเฟียด เธอดึงประตูปิดเสียงดังจนรถสั่นจากความแรงในการปิด

          ‘’อย่ามาลงที่รถคนอื่น มีมารยาทหน่อยซอฮยอน’’

          ‘’เงียบปาก’’

          ผู้ชายฝั่งตรงข้ามปรายตามองเธออย่างไม่พอใจกับท่าทีของเธอที่แสดงออก เขาทำได้แค่ส่งสายตาเย็นยะเยือกไปให้ก่อนจะตั้งสมาธิหันกลับมาสนใจกับการขับรถต่อ ซอฮยอนไม่สนใจเขา เธอยังคงนั่งนิ่งด้วยอารมณ์โกรธ

          ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรถหรูราคาแพงของยงฮวาก็ขับเข้ามาตามทางเข้าบริษัท เขาขับวนเข้าไปยังที่จอดรถอย่างชำนาญก่อนจะหาที่จอดทำเลดี ยงฮวาตัดสินใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเลือกที่จอดแถวสุดท้าย

          ‘’ลงมา’’ ยงฮวาออกคำสั่งเมื่อซอฮยอนมีทีท่าว่าจะไม่ทำตามคำสั่งเขา เธอนั่งนิ่ง มีสีหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงออกทางสีหน้า

          ‘’ซอฮยอน!’’

          ‘’ไม่ลง แล้วก็อย่ามาสั่งด้วย’’ ซอฮยอนดื้อดึงใส่เขา ซึ่งท่าทีอวดดีของเธอทำให้เขาอยากจะลงโทษเธอแบบทบต้นทบดอกเลยทีเดียว

          ‘’ไม่ลงเหรอ – แน่ใจแล้วเหรอซอฮยอนที่พูดแบบนี้’’

          พูดจบยงฮวาปิดประตูฝั่งคนขับพร้อมเดินมายังอีกฝั่ง เธอจ้องหน้าเขาอย่างอวดดี ยงฮวาปีนตัวขึ้นไปค่อมเธอทันทีก่อนจะปิดประตูฝั่งคนนั่ง เธอตาเหลือกอย่างตกใจ ยงฮวาปรับเบาะอัตโนมัติเอนลงไปทันที

          ‘’ไหน ขอดูหน้าคนดื้อหน่อย’’ เขาแกล้งยื่นหน้าไปใกล้เธอ ซอฮยอนปิดตาแน่น ฟันขาวสะอาดกัดลงบนริมฝีปากล่างอย่างประหม่า

          ‘’อะ เอาหน้าออก ปะ ไปนะ’’ ซอฮยอนสะกดแต่ละคำออกมาได้อย่างยากเย็น บัดนี้ทั้งคู่ใบหน้าห่างกันไม่กี่เซ็นเท่านั้น ลมหายใจอุ่นเป่ารดลงบนใบหน้าของเธออย่างเป็นจังหวะ

          ‘’ไม่อยากลงรถเองแล้วจะมาโทษใคร ทีนี้ล่ะทำกลัว’’ ยงฮวาแกล้งใช้น้ำเสียง นิ้วเรียวหยิบเส้นผมของเธอขึ้นมาพันเล่นอย่างหยอกล้อ

          ‘’ขอโทษก็ได้ จะลงแล้ว – ออกไปซะสิ’’ ซอฮยอนหว่านล้อม

          ‘’สายไปมั้งมาพูดตอนเครื่องฉันกำลังจะร้อนขนาดนี้’’ ยงฮวาเลิกคิ้วหนึ่งข้างอย่างไม่เข้าใจในตัวเธอสักเท่าไร ‘’บทลงโทษของคนอวดดีอย่างเธอ’’

          ‘’ก็นายชอบออกคำสั่งกับฉัน – เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย ฉันก็มีสิทธิ์ที่จะไปไหนมาไหนกับเซฮุนก็ได้ไม่ใช่เหรอ’’

          ‘’ก็ฉันไม่ชอบให้เธอไปยุ่งกับมันไม่เข้าใจเหรอซอฮยอน ถ้าเธอเห็นฉันไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นบ้าง ชอบเหรอ เธอจะรู้สึกดีใจมั้ย’’

          ‘’นั่นมันนิสัยที่นายแก้ไม่ได้อยู่แล้วนี่ ไม่เห็นต้องพูดยากเลย’’ ซอฮยอนตึงหน้า เธอจ้องหน้ายงฮวาเต็มตาครั้งแรกหลังจากที่เขาใช้น้ำเสียงออกคำสั่งกับเธอ

          ‘’อย่ามายอกย้อน – เธอคิดอะไรกับมันกันแน่ ไอหน้าตี๋นั่น’’ ยงฮวาบีบบังคับให้เธอตอบ ซึ่งเธอคิดว่ามันออกจะปัญญาอ่อนไปสักหน่อย เขาเป็นอะไรนักหนากับเซฮุน แถมยังใช้คำเรียกน่าเกลียดแบบนั้นอีก

          ‘’จะคิดแบบไหนแล้วมันทำไมกันล่ะ อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้กอดจูบลูบคลำทำประเจิดประเจ้อกับเขาในลิฟต์เหมือนนายหรอกนะ ความสัมพันธ์ของฉันกับเขาบริสุทธิ์ รู้ไว้ซะด้วย!’’

          ‘’ซอฮยอน ทำไมเธอชอบประชดนักนะ’’

          ยงฮวาพูดเสียงดังแต่มีน้ำเสียงเหนื่อยล้าปนอยู่ในนั้น เขาจ้องตาเธออย่างมีความหมาย หวังว่าเธอจะเข้าใจ

          ‘’หรือที่ฉันพูดมันไม่เป็นความจริง เถียงไม่ออกล่ะสิ ตัวเองทำได้แต่คนอื่นทำไม่ได้หรือไง’’ เขาฟังจบก็กระตุกยิ้มหนึ่งที ถ้าเดาไม่ผิดนะ

          ‘’พูดแบบนี้ – หึงฉันหรือไง’’ ซอฮยอนเบิกตากว้าง นี่เขาคิดว่าตัวเองกำลังพูดเรื่องอะไรอยู่กันแน่ หึงเหรอ เขาหมายความว่าอะไรกัน!

          ‘’หึงอะไรกัน – ฉันไม่ได้หึงนาย’’

          ‘’รู้อะไรมั้ย’’ ยงฮวาหยุดพูด เขาจ้องตาเธออย่างมีความหายอีกครั้งเพื่อให้เธอสงบลงบ้างหลังจากโวยวาย ‘’คนขี้โกหกต้องถูกลงโทษนะ รู้หรือเปล่า’’

          ยงฮวาทนไม่ไหวกับท่าทีน่ารักของเธอเมื่อยามรู้สึกหึงหวง เขาโน้มใบหน้าลงไปประกบกับริมฝีปากที่อยู่ด้านล่าง ยงฮวาขยับอย่างนุ่มนวลราวกับมาร์ชเมลโล่นุ่ม ฝ่ามือหนาก็ลูบวนอยู่ที่สรีระของหญิงสาว เขาทำแบบนี้อยู่ไม่กี่นาทีก่อนจะหยุดตัวเอง ยงฮวาผละริมฝีปากออกมา เขานึกเสียดาย

          เธอที่ตกใจและรู้สึกแปลกในท้องนึกฉงนขึ้นมาแต่ก็ยอมสงบแต่โดยดี คล้ายกับจูบสั้นๆของเขากลืนคำพูดของเธอออกไปจนหมด มือทั้งสองข้างหยุดอยู่บนอกกำยำที่ถูกปิดกั้นด้วยเสื้อยืดสีขาวแบรนด์แพง เธอจ้องหน้าเขา ทั้งคู่จ้องกันและกันอยู่นานโดยที่ไม่มีใครพูดอะไรออกมา

          ‘’เธอรู้สึกยังไงกับฉันบ้างไหม ซอฮยอน’’

          ยงฮวาเอ่ยถามหญิงสาวที่อยู่ตรงหน้าครั้งแรกหลังจากจ้องตากันอยู่นาน เธอครุ่นคิดกับคำถามของเขาอยู่หลายนาที เธอไม่รู้ว่าควรจะพูดยังไงออกไปดี

          ‘’ชอบฉันบ้างหรือเปล่า’’

          ‘’เคยฝันถึงฉันบ้างไหม’’

          ‘’หรือว่า – รักฉันแล้วหรือยัง’’

          ซอฮยอนนั่งเงียบไปพูดอะไร ในหัวสมองของเธอตอนนี้มีคำพูดร้อยแปดพันที่อยากจะพูดออกมา แต่ดูแล้วก็ไม่เข้าท่าเสียเลย… แต่แล้วเธอก็ตัดสินใจพูดออกไปเมื่อมันประทุขึ้นมาราวกับตัวเลข

          ‘’แล้วถ้าฉันชอบนายขึ้นมาจริงๆ นายพร้อมจะหยุดที่ฉันไหม’’

          ‘’พร้อมจะเลิกยุ่งกับผู้หญิงทุกคนเพื่อฉันได้ไหม’’

          ‘’รักฉันแค่คนเดียว ทำได้หรือเปล่า’’

          เธอมองหน้าเขานิ่ง ยงฮวาก็เช่นกัน นั่นทำให้ในใจเธอนึกอยากร้องไห้ที่ถามคำถามที่ตัวเองก็น่าจะรู้คำตอบอยู่แล้วว่าเขาจะตอบยังไง เธอไม่รอช้ารีบเอื้อมมือไปเปิดประตูรถพลางผละเขาให้ห่างจากตัว เธอรู้อยู่แล้วว่าเขาจะตอบยังไง ซอฮยอนเบียดอยู่กับยงฮวาอยู่หลายทีก่อนจะพาตัวเองออกมาจากตัวรถได้

          ‘’งั้นฉันไปก่อนนะ คุณชเวจะได้ไม่สงสัย’’ ซอฮยอนฝืนยิ้มออกมา ซึ่งเธอนึกสมเพชตัวเองอย่างที่สุด ยงฮวามองเธอนิ่งโดยที่ไม่คิดที่จะพูดอะไรออกมา เขากำลังจุกกับประโยคที่เธอถาม

          ยงฮวายังคงนั่งค้างอยู่อย่างนั้นแม้กระทั่งซอฮยอนเดินออกไปแล้ว ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น คำถามเมื่อกี้ยังตรึงในหัวเขาแม้อยากจะสลัดออกไปมากแค่ไหนก็ตาม ดูเหมือนว่าเขาจะไม่สามารถครอบครองเธอตามแบบนิสัยของเขาได้อีกต่อไปแล้ว เธอระวังตัวและหัวใจตัวเอง เธอฉลาด เธอกล้าถาม เธอสามารถทำให้เขาน็อคได้เพียงแค่คำถามที่ว่า ‘’เลิกยุ่งกับผู้หญิงทุกคนเพื่อฉันได้หรือเปล่า’’ เธอจริงจังกับความสัมพันธ์ และเขาไม่ควรลากเธอเข้ามาติดเบ็ดเลย เขาไม่น่าทำแบบนั้นกับเธอเลยจริงๆ…

          ซอฮยอนพาตัวเองมายังห้องน้ำชั้นล่าง แม้ขาจะอ่อนแรงจนแทบยืนไม่ไหวแต่เธอก็ยังอุตส่าห์พยุงร่างตัวเองมาจนถึงที่นี่ได้ เธอนึกโกรธตัวเองที่ถามคำถามนั้นออกไปกับคนอย่างเขา อย่างยงฮวา ที่เธอก็น่าจะรู้ว่าเขาไม่เคยจริงจังกับใคร หรือบางทีที่ผ่านมา เขาก็คงไม่เคยจริงจังกับใครเลย แม้กระทั่งเธอ

          ดวงตาคู่สวยมีน้ำตารื้นขึ้น ฟันขบกับริมฝีปากบางแรงเสียจนเลือดซึมออกมา เธอรู้สึกเจ็บเล็กน้อย แต่นั่นก็ไม่มากไปกว่าผู้ชายคนนั้นที่เล่นกับความรู้สึกของเธอตอนนี้หรอก ซอฮยอนก้มหน้ากับพื้นก่อนจะค่อยๆลากขาตรงไปยังห้องน้ำหญิง สภาพเธอตอนนี้ไม่ต่างจากคนที่เหลือแต่วิญญาณไร้ความรู้สึก

          ปึก!

          ‘’ระวังครับ!’’

          ซอฮยอนเดินกระแทกไหล่ชายร่างสูงคนหนึ่งจนร่างของเธอนั้นเซถลาไปชนกำแพงด้านข้าง แทนที่จะเป็นเขาที่เซแต่กลับกลายเป็นเธอ ด้วยความที่เธอกำลังไม่มีสติบวกกับเหม่อลอยจึงล้มพับไปได้ง่าย

          ‘’อะ อ้าว นูน่า!’’ เซฮุนร้องเสียงดังเมื่อพบว่าผู้หญิงที่เขาประคองไว้หลังจากเธอเซชนกำแพงด้านข้างเป็นใคร ซอฮยอนสะดุ้งเล็กน้อย

          ‘’เซฮุน’’ ซอฮยอนพูดออกมาเสียงเบา เธอฝืนยิ้มได้ยากเย็นเต็มที เมื่อเห็นว่าไม่ควรจะพยายามไปมากกว่านี้จึงทำได้แค่พยักหน้าเบาๆ ซอฮยอนแกะมือเขาออกเบาๆอย่างถนอมก่อนจะพยายามยืดตัวตรง

          ‘’นูน่า – เป็นอะไรอ่ะ’’ เซฮุนเริ่มมีสีหน้าจริงจังเมื่อเห็นท่าไม่ดีของซอฮยอน เขาขยับไปใกล้ซอฮยอนอย่างเป็นห่วง

          ‘’นูน่าไปห้องซ้อมก่อนนะ เจอกัน’’

          ซอฮยอนตอบปัด ลำคออัดแน่นไปด้วยก้อนอะไรสักอย่าง น้ำตาระรอกใหม่รื้นขึ้นทันทีที่นึกถึง เธอรีบหันหลังก่อนจะเดินหายไปอย่างรวดเร็วโดยไม่เปิดช่องว่างให้เซฮุนได้ถามอะไรอีก

          เธอเลือกเดินมายังบันไดหนีไฟ ซอฮยอนพาตัวเองเข้าไปยังข้างในอย่างรวดเร็วคล้ายกับไม่อยากให้ใครเห็น มือสวยควานหาโทรศัพท์ในกระเป๋า ขาเรียวค่อยๆก้าวขึ้นบันไดช้าๆอย่างไม่เร่งรีบ เธอกดเบอร์โทรหาใครสักคนก่อนจะยกโทรศัพท์เครื่องแพงแนบหู

          ‘’ฮัลโหล’’

          ปลายสายพูดขึ้น น้ำเสียงเย็นปนสงสัยเล็กน้อย

          ‘’ฉันเอง’’ ซอฮยอนตอบ ‘’จูฮยอน’’

          ปลายสายเงียบไปเสียดื้อๆ แต่แล้วเธอก็ได้ยินว่าเขาหัวเราะตอบกลับมาเล็กๆก่อนจะพูดขึ้น

          ‘’โทรมาสถานการณ์เดิมๆทุกทีสินะ’’

          ‘’มารับที่บริษัทพ่อฉันหน่อย’’ ซอฮยอนพูดตัดบท

          ‘’ไหนว่าทำงานแล้วไงคนสวย ทำไมอู้ล่ะ’’

          ‘’อือ เร็วเหอะ จะตายอยู่แล้ว’’

          ‘’เออๆ รออยู่นั่นแหละ’’

          ซอฮยอนกดตัดสาย เกือบจะทันทีเธอก็ทรุดตัวลงบนบันไดขั้นแรกๆที่เธอเดินขึ้นมาไม่กี่ก้าว น้ำตาพากันหลั่งไหลลงมาเปรอะเปื้อนบนใบหน้า เสียงสะอื้นเล็กๆดังขึ้นอย่างติดขัดตามจังหวะ มือข้างหนึ่งจิกเข้าที่เส้นผมสยาย

          ทำไมเขาถึงมีอิทธิพลกับหัวใจเธอมากขนาดนี้นะ ซอฮยอนที่แข็งกระด้างกับเรื่องพวกนี้อย่างเธอแพ้เข้าอย่างราบคาบ หัวใจเธอพังจริงๆ เธอรักคนง่ายเหรอ? ก็ไม่ใช่ แต่ทำไมเธอถึงเจ็บจนใจจะขาดแบบนี้ด้วย เพียงแค่คำว่าจริงจังหรือไม่ได้จริงจัง ยงฮวายังตอบไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

          เธอรักเขาหรือเปล่า เธอไม่แน่ใจหรอก บางทีอาจจะเป็นเพราะสถานการณ์มันบังคับก็ได้ที่ทำให้เธอเผลอไผลไปกับเขา แต่ทำไมกันล่ะ เผลอไผลครั้งนี้มันกำลังจะฆ่าเธอให้ตาย เจ็บมากจริงๆ..

          Rrr Rrrrrr

          ‘’อยู่หน้าตึกแล้ว’’ ปลายสายพูดขึ้นหลังจากที่เธอกดรับโทรศัพท์ทันทีที่มันสั่นในมือสวย

          ‘’รออยู่นั่นนะ เดี๋ยวจะออกไป’’

          ซอฮยอนหลับตาลงหนักๆพร้อมกับถอนหายใจออกมาแรงๆ เธอลืมตาอีกครั้งพร้อมกับจัดแต่งทรงผมและใช้มือเรียวปาดคราบน้ำตาให้ออกห่างจากใบหน้า เธอยิ้มบิดเบี้ยวออกมาหนึ่งทีก่อนจะผลักประตูออกไปทันที

          เธอเดินมายังทางด้านหน้าตึกก่อนจะพบว่าเซฮุนกับกำลังถกเถียงอะไรกับใครสักคนเสียงดังโดยมีเพื่อนของเขาคอยรั้งตัวเขาไว้ด้วย แต่บรรยากาศรอบๆตอนนั้นยังไม่มีพนักงานคนไหนสักคน ทำไมเขาถึงทำตัวเสี่ยงขนาดนี้นะ

          ‘’มึงเอาซอฮยอนไปไว้ไหน!’’

          ยงฮวาตะโกนเสียงดัง จองชินและเพื่อนอีกสองคนต้องพยายามรั้งตัวเขาไว้โดยทางฝั่งเซฮุนมีชานยอลและเพื่อนร่วมวงอีกหลายคนรั้งไว้เช่นกัน

          ‘’เอาไว้ไหนเหี้ยอะไรล่ะครับฮยอง ผมต้องถามมากกว่ามั้ยว่าฮยองทำอะไรนูน่า!!’’

          ‘’มึงไม่ต้องมาเปลี่-----‘’

          ‘’ไม่ต้องเถียงกันแล้วว่ะ’’ จองชินตะโกนเสียงดังห้ามทัพ ทุกคนหยุดการกระทำทั้งหมดพร้อมจ้องมายังจองชิน เขาชี้มือมาทางซอฮยอน ซึ่งเธอที่กำลังกึ่งเพ่งกึ่งเดินอยู่

          ‘’ซอฮยอน/นูน่า!!’’

          ทั้งสองเมื่อพบว่าผู้หญิงที่พวกเขากำลังทะเลาะถึงเธอหยุดยืนอยู่นั้น พวกเขารีบวิ่งเข้าไปหาเธอทันที ซอฮยอนถอยหนีเล็กน้อย หน้าตาก็พลางปรับให้มันปกติ(เหมือนเมื่อก่อน) ซอฮยอนมีท่าทางเย็นชาและดูวางตัวราวกับเธอกำลังป้องกันตัวเอง

          ‘’เธอไปไหนมาซอฮยอน’’ ยงฮวาลุกลี้ลุกลนตามระดับอารมณ์ที่ครุกกรุ่นอยู่ในอก เขาพยายามเข้าหาเธอ แต่แล้วซอฮยอนก็เขยิบหนี

          ‘’นูน่า บอกมาเลยว่าเขาทำอะไร!’’ เซฮุนพยายามคาดคั้นซอฮยอน ซึ่งเธอขมวดคิ้วให้เขาเล็กน้อยอย่างรำคาญในความจู้จี้และความเป็นห่วงของเซฮุน

          ‘’ไปกับฉันเดี๋ยวนี้ เรามีเรื่องต้องคุยกัน’’ ยงฮวาคว้าข้อมือเธอทันที ซอฮยอนสะดุ้ง เธอพยายามสลัดออก

          ‘’นูน่าจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ปล่อยมือเธอด้วย’’ เซฮุนแทรกขึ้นมาย่างชุลมุน

          ‘’ฉันจะไม่ไปไหนกับใครทั้งนั้นแหละ ปล่อยสักที!!’’

          นาทีที่ความอดทนของซอฮยอนขาดสะบั้นลง เธอตะโกนขึ้นเสียงดังอย่างโมโหกว่าเดิม นี่พวกเขาเห็นว่าเธอเป็นตัวอะไรกัน

          ‘’แล้วทำไมเธอถึงจะไม่ไปกับฉันล่ะซอฮยอน อย่าลืมสิ ฉัน—‘’

          ยงฮวายังไม่ทันพูดจบประโยค แต่แล้วก็มีเสียงปริศนาแทรกขึ้น

          ‘’ก็เพราะว่าเธอจะไปกับฉันน่ะสิ ยงฮวา’’

          ชายที่เป็นเจ้าของความสูงที่มากกว่าซอฮยอนถึงสิบเซ็นปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางเหตุการณ์วุ่ยวายที่เกิดขึ้นนี้ เมื่อซอฮยอนเห็นว่าเป็นใครจึงสบัดข้อมือออกจากยงฮวา เธอเดินเข้าไปหาผู้ชายที่เพิ่งเดินเข้ามาทันที ยงฮวาที่เห็นว่าใครมาปรากฏตัวขึ้นตาเบิกกว้างเล็กน้อย สีหน้าตกใจแสดงขึ้น เพียงแต่เขาไม่ได้แสดงออกมาตรงๆขนาดนั้น ยงฮวาจิกเล็บเข้ากับฝ่ามือหนาจนมันเป็นรอยเล็บ

          ‘’ไปนะ ดูแลตัวเองดีๆล่ะ ‘พี่ยงของน้องไอรีน’ หวังว่าจะจำได้นะมึง’’

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

ที่หายไปเพราะไรเตอร์ยุ่งค่ะ แอบนอยด์เล็กน้อยตรงเม้นต์ไม่ขยับ แต่ไม่เป็นไรค่ะ 

ยังไงก็มาต่อตอนนี้แล้วนะคะ ขอเม้นต์ดีๆไม่จิกเนอะ