[Fake Mask] หน้ากากซาตาน (Yonghwa/Seohyun-YongSeo)

ลำดับตอนที่ #13 : Chapter 12 : ค่ำคืนอาบยาพิษ

          ยงฮวาใช้ท่อนแขนแกร่งดันประตูเมื่อซอฮยอนพยายามจะปิดประตูใส่หน้าเขา เพียงแค่ออกแรงเล็กน้อยประตูก็ฟังคำสั่งของเขาอย่างเชื่อง่าย ยงฮวาเบียดตัวเข้าไปด้านในอย่างถือวิสาสะ เขาใช้เท้าปิดประตูอย่างลองดีโดยไม่ลืมที่จะล็อคกลอนประตูด้วย

          ซอฮยอนที่กำลังอยู่ในอาการตกใจและกลัวเขยิบถอยหนี แม้เธอจะเป็นผู้หญิงแกร่งแค่ไหน แต่ในเมื่อเขาเล่นก้าวย่างเข้ามาในห้องของเธอแบบนี้มีหรือจะไม่รู้สึกอะไรเลย เธอเบิกตาโพลง ปากเผยอขึ้นอย่างคนกำลังตกใจ

          ‘’ฉันถาม ตอบสิ!’’

          ยงฮวาตะคอกใส่ซอฮยอน เธอสะดุ้ง

          ‘’นี่มันอะไรกัน ฉันงงไปหมดแล้ว!’’ ซอฮยอนตะคอกกลับบ้าง แม้จะยังคงหวาดกลัวเขา แต่อะไรบางอย่างสั่งให้เธอโพล่งออกไป

          ‘’อย่ามาทำไม่รู้เรื่อง’’ ยงฮวายังคงใช้น้ำเสียงดุดัน ‘’รู้จักกันไม่ถึงวันแต่ก็ไปเดทกันสองต่อสอง ง่ายดีนี่!’’

          เพียะ!

         ไวกว่าความคิด ซอฮยอนฟาดฝ่ามือสวยลงไปบนใบหน้าของอีกฝ่าย เธอไม่รู้สึกเสียใจเลยสักนิดที่ทำแบบนั้นลงไป เขาสมควรแล้ว เกิดมาเธอไม่เคยโดยผู้ชายคนไหนสบประมาทเธอถึงขนาดนี้เลย แล้วเขาเป็นใครกันถึงมาพูดจาน่าเกลียดดูถูกผู้หญิงแบบนี้ นี่มันมากเกินกว่าที่เธอจะรับได้ และมันสาสมแล้วที่เขาโดนแบบนี้ ซอฮยอนจ้องอีกฝ่ายราวกับจะเลือดกินเนื้อ

          ยงฮวาสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่มุมปาก เขายกนิ้วขึ้นแตะและพบว่าซอฮยอนฟาดฝ่ามือลงมาแรงมากจนปากของเขาแตก ยงฮวามองมันอยู่ไม่กี่วิก่อนจะเลื่อนใบหน้าคมคายไปมองร่างบางตรงหน้า โทสะในตัวเขาก่อขึ้นมาจนควบคุมไม่ได้ เขามองผู้หญิงตรงหน้าอย่างโกรธจัด

           ‘’เธอเริ่มก่อนนะ ซอฮยอน’’

          ยงฮวากระตุกยิ้มอย่างน่ากลัว เขาพูดอยู่แค่นั้นก่อนจะเดินไปกระชากท่อนแขนเล็กของร่างบางตรงหน้าอย่างรุนแรงจนเธอร้องครางออกมาอย่างเจ็บปวด ซอฮยอนน้ำตาเล็ด เธอไม่สามารถต้านทานพลังกำลังของผู้ชายตรงหน้าได้เลย

          ‘’ปล่อยนะ ฉันเจ็บ!’’

          ซอฮยอนตะโกนออกมาอย่างเจ็บปวด ยงฮวาไม่สนใจเสียงของเธอ เขาลากซอฮยอนแล้วจับเหวี่ยงลงบนโซฟาตัวใหญ่ก่อนจะตามลงมาทันที เขาตรึงแขนของเธอไว้เหนือหัวอย่างหนาแน่นราวกับโซ่ตรวน ซอฮยอนไม่มีโอกาสจะได้ร้องออกมา ยงฮวากดริมฝีปากลงบนริมฝีปากของผู้หญิงตรงหน้าทันที ซอฮยอนที่พยายามจะขัดขืนปิดปากแน่น แต่นั่นไม่ได้ช่วยอะไรเมื่อเขาลากฝ่ามือร้อนลูบอกสวยข้างหนึ่ง เธอตกใจจนเผลอเผยอปากขึ้นอย่างตกใจ ยงฮวาสอดลิ้นอุ่นชื้นเข้าไปในโพลงปากของเธอก่อนจะขยับอย่างคนมีประสบการณ์ ฝ่ามือหนาเริ่มลากไล้ไปทั่วร่างกายหญิงสาว เธอบิดเร่าอย่างทรมาน

          ‘’ปะ ปล่อย นะ!’’ ซอฮยอนเริ่มประท้วงหลังจากที่ยงฮวาละริมฝีปากออกจากเธอ เขาเลื่อนใบหน้าที่เต็มไปด้วยความปรารถนาลงมายังคางมนก่อนจะไล้ไปยังใบหู ยงฮวาใช้ปลายลิ้นลากลงใบหูของเธอเบาๆก่อนจะใช้ฟันขบมันเบาๆ ซอฮยอนรู้สึกแปลกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เธอเผลอจิกเล็บลงบนท่อนแขนแกร่งของเขาจนมันเป็นรอยแดงเต็มไปหมดทั้งสองข้าง ยงฮวายิ้มมุมปากเล็กน้อยที่เธอตอบสนองเขา

           สติของซอฮยอนเริ่มพร่าหายไปเรื่อยๆอย่างไม่ลดละ เธอแทบไม่มีสติ ยงฮวารุกหนักเข้า เขาเริ่มเปลี่ยนจากจูบนุ่มนวลราวกับไอศกรีมรสวานิลาเป็นดุเดือด เธอดิ้นเล็กน้อยอย่างเจ็บๆที่เขาใช้ฟันขาวกัดลงไปบนริมฝีปากล่างของเธอ ยงฮวาแกล้งถูริมฝีปากลากไปตามริมฝีปากบางของเธออย่างเชื่องๆ ซอฮยอนที่กำลังได้ที่ครางออกมาอย่างเสียวซ่าน แล้วเขาจึงเปลี่ยนจุดมุ่งหมายไปที่ซอกคอของเธอที่ตอนนี้ใส่เสื้อคอสูงเพื่อปกปิดลำคอแทน

          ยงฮวายกหน้าออกจากซอกคอของเธอก่อนจะจับปลายเสื้อคอเต่าของซอฮยอนแล้วถกมันขึ้นเพื่อถอดออก เขาพบว่ารอยเดิมที่ตัวเองได้ทำไว้ยังคงอยู่ไม่หายไปไหน เพียงแต่จางลงบ้างแล้ว ยงฮวามองมันอย่างพอใจอยู่ครู่หนึ่ง ซอฮยอนที่สติเริ่มกลับเข้ามาอีกครั้งเธอทำท่าจะร้องออกมาเพื่อห้ามเขาแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อยงฮวาโน้มคอลงไปยังริมฝีปากเธออีกครั้ง จูบที่พร่าสติที่เหลืออยู่ เขาจูบริมฝีปากบางอย่างนุ่มนวลหลังจากที่ตอนแรกนั้นเป็นความดิบเถื่อนอย่างถึงที่สุด ยงฮวาละริมฝีปากสวยอีกรอบก่อนจะพรมจูบไปทั่วใบหน้าของซอฮยอน เขาเริ่มจากหน้าผากมน เปลือกตาทั้งสองข้าง จมูกโด่งรั้น ขยับไปยังแก้ม แล้วท้ายสุดก็จบที่ริมฝีปากบางสวย ซอฮยอนเริ่มหายใจไม่ทัน หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างหมดแรง เมื่อเห็นว่าเป็นเช่นนั้นยงฮวาจึงเลื่อนริมฝีปากร้อนลงมายังเนินอกที่โผล่ขึ้นมาจากบราเซียตัวสวย เขาจูบมันเบาๆอยู่หลายที

          ‘’ถอดยีนส์ออกสิครับเด็กดี’’ สายตาอ่อนโยนประกอบกับน้ำเสียงแหบพล่ากระซิบขึ้นที่ข้างหู ต่างจากตอนแรกที่ยงฮวาโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เห็นได้ชัดว่าเขาก็หลงใหลไปกับร่างกายของเธอ ซอฮยอนขนลุกชันทั่วตัวหลังจากที่เขาใช้น้ำเสียงแบบนี้กับเธอ

          ซอฮยอนหันไปมองร่างหนาที่บัดนี้อยู่ใกล้กับซอกคอ เธอสบตากับเขาอยู่ไม่นานนักก่อนจะพยักหน้าเบาๆอย่างเขินอาย ยอมรับเลยว่านาทีนี้เธอต้องการเขามากจริงๆ แม้ก่อนหน้านี้จะโกรธหรือเกลียดเขาแค่ไหน แต่พอยงฮวาทำแบบนี้แล้วเธอทำใจให้ไม่ไหลตามเขาไปไม่ได้จริงๆ ทำไมกันนะ ทำไมเธอต้องตกเป็นรองเขาอยู่ตลอด

          ไม่นานนักซอฮยอนเริ่มปลดกระดุมกางเกงยีนส์เม็ดใหญ่ลงทีละเม็ดก่อนจะเลื่อนมือไปจับขอบกางเกงยีนส์ เธอเลื่อนมันลงช้าๆ ยงฮวาจ้องเธอ แววตาเขาเต็มไปด้วยความหลงใหลและความใคร่ เขาต้องการเธอ และเธอจะเป็นของใครไม่ได้ทั้งนั้น นอกจากตัวเขาเอง..

          Rrrr Rrrrrr

          โทรศัพท์เครื่องหรูแผดเสียงดังขึ้นซึ่งเหมือนกับเป็นระฆังคอยเตือนสติ ซอฮยอนหยุดชะงักทุกอย่างอยู่แค่นั้น มือเรียวค้างอยู่ที่กระดุมเม็ดสุดท้ายของยีนส์ตัวสวย ยงฮวาที่ไม่สนใจอะไรรอบข้างแล้วเป็นคนแกะกระดุมให้เธอเอง เขาพยายามลากมันออกจากตัวซอฮยอน แต่เมื่อเธอมีสติครบถ้วนแล้ว เธอจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นแน่

          ‘’ยงฮวา หยุด – หยุดก่อนนะ!’’

          ‘’อย่ามาสั่งให้ฉันหยุด ฉันหยุดไม่ได้แล้ว’’ ยงฮวายืดตัวขึ้นเสมอซอฮยอน เขาเริ่มต้นจูบริมฝีปากซอฮยอนอย่างนุ่มนวลเพื่อปิดปากไม่ให้เธอได้พูดอะไรได้อีก เธอหลับตาไปพักหนึ่งอย่างตั้งสมาธิแล้วเริ่มใช้พละกำลังที่เพิ่งกอบกู้มาผลักไสเขาออกไปพ้นตัว แต่เห็นได้ชัดว่าคนมีประสบการณ์อย่างเขาไม่ถอยออกไปง่ายๆ

          ‘’นะคะ – คุณพ่อฉันอาจจะโทรมาก็ได้’’ ซอฮยอนเริ่มใช้น้ำเสียงมารยาออดอ้อนเขา ‘’เอาหน้าออกไปก่อนค่ะ’’

          ยงฮวาจ้องหน้าซอฮยอนครู่หนึ่งแล้วจึงสบถออกมา

          ‘’รีบๆคุยเลย จะได้มาต่อ!’’

          ยงฮวาผละตัวขึ้นจากซอฮยอนทันทีอย่างอารมณ์เสีย เธอมองตามเขาที่เดินสะเปะสะปะไปยังระเบียงคอนโด ซอฮยอนขมวดคิ้วให้กับความประหลาดของเขาอยู่ครู่หนึ่งอย่างไม่เข้าใจในประโยคสุดท้าย บ้ากามจริงๆ เธอคิด จากนั้นเธอจึงหยิบโทรศัพท์เครื่องแพงจากกระเป๋าขึ้นมากดรับ

          ‘’สวัสดีค่ะ นั่นใครคะ’’

          เบอร์ที่เธอไม่รู้จักโชว์หราอยู่ ซอฮยอนชั่งใจสักพักจึงกดรับ เธอกรอกเสียงลงไปยังปลายสาย สักพักสายตาก็เหลือบไปเห็นว่าตัวปัญหาเดินกลับเข้ามายังด้านในอีกครั้ง ซอฮยอนหน้าขึ้นสีอย่างควบคุมไม่ได้ก่อนจะเพ่งสมาธิไปที่ปลายสาย

          ‘’นี่พ่อเองลูก ต้องใช้ซิมใหม่น่ะ’’

          ท่านประธานซอพูดน้ำเสียงอบอุ่นส่งมายังปลายสาย เธอตาโตเล็กน้อย รู้สึกขอบคุณคุณพ่อของเธอจริงๆที่โทรมาขัดจังหวะ

          ‘’อ้าวคุณพ่อเองเหรอคะ’’

          ‘’ใช่แล้ว ว่าแต่ – คอนโดใหม่เป็นไงบ้าง’’

          ‘’ คอนโดใหม่ก็สะดวกดี – ขอบคุณนะคะ’’

          ‘’คอนโดก็สะดวกกับผมดี ขอบคุณนะครับท่านประธาน’’ ยงฮวากระซิบที่ข้างหูซอฮยอน เขาสวมกอดเธอจากทางด้านข้างก่อนจะโน้มใบหน้าลงมาจุมพิตเบาๆบนซอกคอที่เต็มไปด้วยรอยคิสมาร์กที่เขาเพิ่งทำไว้ ซอฮยอนสะดุ้งโหยง เธอหันกลับไปมองผู้ชายข้างๆก่อนจะขมวดคิ้วอย่างกังวลส่งไปให้เขา เธอกลัวว่าคุณพ่อจะได้ยินเสียงของยงฮวา

          ‘’สบายดีไหมลูกสาวพ่อ’’

          ‘’เอ่อ – สบายดีค่ะ’’ ซอฮยอนพูดออกมาได้ยากลำบากเนื่องจากตัวปัญหาข้างๆที่เริ่มมือไวลูบนู่นลูบนี่บนร่างกายเธอ

          ‘’เหมือนหนูจะยุ่งนะลูก เดี๋ยวพ่อโทรไปวันหลังดีกว่า’’ ท่านประธานซอพูด ‘’ยังไงวันนี้ก็ฝันดีนะคนเก่งของพ่อ แล้วจะโทรไปใหม่นะ’’

          ‘’ค่ะ ฝันดีนะคะ’’

          ซอฮยอนพูดแค่นั้นก่อนอีกฝ่ายจะกดตัดสายไป เธอไม่อยากให้คุณพ่อตัดสายไปเลย แต่ถ้าไม่วางท่านคงจะได้ยินเสียงยงฮวาที่กำลังทำเรื่องบ้าๆอยู่ข้างเธออยู่ตอนนี้แน่ และเธอไม่ต้องการเช่นนั้น หลังจากวางสาย เธอรีบแกะมือหนาของเขาออกพลางผลักเขากลับไปนั่งที่เดิม ยงฮวาเอียงคอ วางศอกลงบนด้านบนของโซฟามองซอฮยอนเมื่อเธอผลักเขา เธอจ้องกลับไปครู่หนึ่งก่อนจะหยิบเสื้อคอเต่าที่ถูกเขาถอดออกไปขึ้นมาสวมต่อหน้าต่อตาอย่างไม่อายคนข้างๆ สีหน้าเย่อหยิ่งปนอวดดีของเธอกลับมาแล้ว ซอฮยอนกำลังคัมแบ็คเป็นคนเดิม

          ‘’ไม่ต่อกันเหรอ’’ ยงฮวาพูดขึ้นหลังจากที่ซอฮยอนสวมเสื้อเสร็จ เธอจิกตาใส่เขาอย่างไม่กลัวอีกต่อไป

          ‘’ไม่’’ ซอฮยอนพูดเสียงแข็ง ‘’ออกไปได้แล้ว’’

          ‘’ถ้าตอบว่า – ไม่ล่ะ’’ ยงวายิ้มให้ซอฮยอนอย่างน่าหมั่นไส้ เธอไม่เข้าใจที่เขาพูด ไม่ใช่ว่าเขาจะค้างที่นี่กับเธอหรอกนะ ‘’จะนอนกับเมีย’’

          ‘’ใครเมียนาย!’’ ซอฮยอนตะโกนใส่เขาอย่างตกใจที่เขากล้าพูดออกมาได้หน้าตาเฉย ‘’ไปนอนห้องตัวเองเลยนะยงฮวา!’’

          ‘’ก็บอกว่าไม่ไปไงพูดไม่รู้เรื่องไง’’ ยงฮวาพูดย้ำ

          ‘’แล้วนายจะไม่ไปได้ยังไง นี่มันห้องฉันนะ!’’

          ‘’ก็ฉันจะนอนกับเธอนี่ ไม่ได้เหรอ’’

          ยงฮวาใช้น้ำเสียงออดอ้อนซอฮยอน ซึ่งขัดกับบุคลิกเขาเป็นที่สุด เธออยากจะให้คนอื่นเห็นจริงๆว่ายงฮวาคนแมนของพวกเธอๆทั้งหลายใกล้จะเป็นเด็กปัญญาอ่อนเข้าไปทุกวัน พูดจาก็ไม่รู้เรื่องแถมยังตีหน้ามึนอีก

          ‘’อยากนอนมากใช่มั้ย’’ ซอฮยอนทวนคำถาม เธอยิ้มหวานให้เขา ยงฮวาตาเบิกกว้างเล็กน้อยอย่างตื่นเต้น ‘’ไปนอนตรงที่วางรองเท้า มีที่ให้แค่นั้น’’

          ‘’อย่ามาปัญญาอ่อน ไม่เอา จะนอนในห้องกับเธอ’’

          ‘’ไม่ได้ เอ๊ะ อะไรของนายกันนะ!’’ ซอฮยอนจิ๊ปากอย่างหงุดหงิด

          ‘’คนอย่างยงฮวาไม่มีคำว่าไม่ได้ มีแต่’ได้’เท่านั้น โทษนะครับ’’

          ‘’แล้ววันนี้’ได้’มั้ยล่ะคะ’’ ซอฮยอนกระตุกยิ้ม ‘’ก็ไม่เห็นได้เลยนี่คะ’’

          ‘’แล้วอยาก’ได้’มั้ยล่ะครับคนสวย’’

          พูดจบยงฮวาทำท่าจะตะครุบซอฮยอน แต่เธอเหนือกว่ารีบลุกจากโซฟาไปอย่างรวดเร็ว ซอฮยอนขมวดคิ้วหนักๆส่งให้เขาก่อนจะรีบเดินไปยังห้องนอน ยงฮวาไม่รอช้า รีบดีดตัวขึ้นจากโซฟาแล้วตามเธอไปทันที

          ‘’ถอยออกไป’’ ซอฮยอนที่กำลังจะปิดประตูดักขึ้น ‘’เดี๋ยวนี้’’

          ‘’เธอนั่นแหละถอยออกไป ฉันจะเข้าไปนอน’’ ยงฮวาพูดหน้าตาย

          ‘’อะไรของนายวะเนี่ย ห้องตัวเองก็มีอ่ะ’’ ซอฮยอนเริ่มเดาะลิ้น ‘’ออกไปเลย เดี๋ยวฉันจะออกไปอาบน้ำแล้ว -- กลับห้องตัวเองไปซะ’’                

          ‘’จะอาบด้วย’’

          ‘’ไอ้! – ไม่ออกใช่มั้ย เอ๊อ ไม่ออกก็ไปรอที่อื่น คนจะอาบน้ำ!’’ ซอฮยอนปิดประตูใส่หน้าเขาดังปัง ยงฮวาหัวเราะนิดๆก่อนจะเดินไปห้องครัว

          ซอฮยอนที่อยู่ในห้องหัวเสียเป็นอย่างมาก เธอพยายามระงับสติอารมณ์ตัวเอง นึกไม่ออกว่าค่ำคืนนี้จะเป็นยังไงถ้าเขายังอยู่ร่วมห้องกับเธอ ซอฮยอนเลือกหยิบเสื้อเชิร์ตสีขาวตัวยาวที่ใส่นอนเป็นประจำออกมา ตามมาด้วยผ้าขนหนูสีโปรด เสื้อคลุมอาบน้ำ พลางนึกในใจว่าเขาจะออกไปที่อื่นหรือยัง

          เธอค่อยๆแง้มประตูเล็กน้อยเพื่อสำรวจดูความเคลื่อนไหวด้านนอก ซอฮยอนไม่เห็นว่ายงฮวาอยู่ บางทีเขาอาจจะอยู่ห้องครัวหรือไม่ก็ระเบียง เธอจึงรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปอย่างเร็วที่สุดพลางปิดประตูให้เงียบที่สุดเท่าที่จะทำได้ก่อนจะล็อคมันอย่างเร่งรีบ

          ใช้เวลาไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมงซอฮยอนอาบน้ำเสร็จ เธอจัดการแต่งตัวและทำธุระทุกอย่างในห้องน้ำเลยเผื่อว่าจะไม่มีโอกาสได้ใส่อะไรอีก เธอยังคงกังวลว่ายงฮวาจะยังอยู่ด้านนอก เมื่อทำธุระทุกอย่างเสร็จแล้ว ซอฮยอนค่อยๆปิดประตูพร้อมก้าวเดินออกมาอย่างช้าๆ แต่ผิดคาด ยงฮวายังคงไม่กลับมา นั่นทำให้เธอสงสัยเป็นอย่างมาก เธอเดินไปยังห้องครัวกับระเบียงอย่างๆค่อยๆเพื่อสอดส่องหาผู้ชายอันตราย แต่แล้วก็พบว่ามันว่างเปล่า ยงฮวากลับไปแล้ว

          ‘’กลับไปได้ซะก็ดี’’

          แม้ปากจะเอ่ยออกมาแบบนั้น แต่ในใจเธอเบาโหวง เขาเพิ่งได้เชยชมร่างกายของเธออยู่เมื่อครู่ สาเหตุที่ทำก็ยังไม่รู้ว่าทำไปเนื่องจากอะไร โกรธที่เธอออกไปกับเซฮุนอย่างนั้นเหรอ ซอฮยอนใช้ความคิดอย่างหนัก ในใจไม่อยากนึกเข้าข้างตัวเองนักเพราะยงฮวาคงไม่ได้คิดอะไรกับเธอ แต่สิ่งที่เกิดขึ้นก็สร้างความผิดบาปให้เธอมากทีเดียว ไหนจะบรรดาผู้หญิงของเขาและโชรงอะไรที่ว่าอีกล่ะ พวกเธอจะรู้สึกยังไงโดยเฉพาะแม่สาวหน้าหวานคนนั้น เธอไม่อยากขึ้นชื่อได้ว่าแย่งของๆใครหรอกนะ แต่ยังไงก็ตาม เมื่อนึกถึงจูบร้อนสลับนุ่มนวลของเขานั้นสร้างความปั่นป่วนให้เธอมากทีเดียว เจอผู้ชายประเภทนี้มาก็เยอะ แต่ทำไมถึงได้หลงกลเขาไปเสียง่ายๆแบบนั้นนะ ช่างไม่มีภูมิคุ้มกันที่ดีเอาซะเลย เอาจริงๆก็รู้สึกเสียศูนย์ทุกครั้งเมื่อเขาพยายามทำเรื่องอย่างว่า ทำไมเธอถึงไม่ต่อต้านเขาเลย ทำอย่างกับว่าตัวเองเป็นผู้หญิงง่ายๆและเผลอไผลไปกับรสจูบที่เขามอบให้ทุกครั้ง ทั้งๆที่เธอควรจะเกลียดเขามากขึ้น แต่ไม่เลย เธอกลับสับสนและรู้สึกแปลกๆกับสิ่งที่เขามอบให้ จะเกลียดก็เกลียดไม่ลง จะรู้สึกดีก็ไม่ใช่ เธอต้องการอะไรกัน

          ซอฮยอนสะบัดไล่ความคิดไร้สาระนี่ออกไปก่อนจะเตรียมตัวเข้านอน เธอเดินเข้าห้องนอนไปอย่างเหนื่อยล้า ขาเรียวก้าวไปนั่งลงยังโต๊ะเครื่องแป้งทันทีที่เข้าไปถึง รอยแดงเป็นจุดๆเผยขึ้นตามลำคอระหงส์ มันเด่นชัดขึ้นอย่างไม่นึกอยากจะจางลง รอยเก่าก็ยังไม่จาง รอยใหม่ก็เพิ่มเข้ามาอีก ยงฮวากลายเป็นอะไรไปนะ นี่เขาไม่รู้หรือไงว่าที่ทำแบบนี้กับผู้หญิงมันแสดงว่าเขาแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ และเธอเองก็รู้ดีว่าเขาไม่ใช่เจ้าของๆเธอ ยงฮวาทำมันไปเพื่ออะไรไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้เธอรู้สึกแปดเปื้อนอย่างบอกไม่ถูก เหมือนกับเธอไม่ใช่ผู้หญิงบริสุทธิ์แม้จะไม่ได้มีอะไรกัน แต่รอยพวกนี้มันกลับบอกตรงกันข้าม และครั้งนี้…เธอก็สาบานได้เลยว่าเธอเสียรู้เขาอีกแล้ว เธอไม่ควรเข้าไปใกล้ปีศาจร้ายแบบเขาเลย ไม่ควรเลยจริงๆ…

          Yonghwa Special

          ยงฮวาใช้คีย์การ์ดที่แอบหยิบมาจากในกระเป๋าซอฮยอนรูดมันหนึ่งทีอย่างรวดเร็วก่อนจะผลักประตูเข้าไป ไม่ต้องสงสัยเลย เขาหยิบมันมาก็ตอนที่เธอเข้าห้องน้ำอยู่นั่นเอง เขาขึ้นไปยังห้องตัวเองเพื่อจัดการชำระเนื้อตัวหลังจากชุ่มเหงื่อมาทั้งวันแล้ว ยงฮวาจัดการธุระของตัวเองก่อนจะลงลิฟต์มายังห้องของเธอ และเธอต้องตกใจแน่เมื่อเห็นเขาอีกครั้ง

          นาทีแรกที่เดินเข้าไปคือทั้งห้องว่างเปล่า เขาเดินเข้าไปพลางปิดประตูเบาๆหนึ่งที สงสัยว่าร่างบางกำลังทำอะไรอยู่ตอนนี้ เขาก้าวเท้ายาวไปยังห้องนอนก่อนจะใช้กุญแจที่สอยมากับคีย์การ์ดด้วยบิดมันหนึ่งที ห้องนอนเปิดออก ซอฮยอนนอนขดตัวภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่อยู่บนเตียงหรูขนาดใหญ่สีครีม เสียงเครื่องปรับอากาศดังหึ่งๆอย่างเป็นจังหวะ

          เส้นผมยาวสยายไปตามพื้นของเตียง เปลือกตาปิดสนิทอย่างเหนื่อยล้า ริมฝีปากเผยอออกเล็กน้อยอย่างคนหลับสนิท ยงฮวาเดินเข้าไปนั่งลงตรงข้างเตียง มันยุบเบาๆเมื่อเขานั่งลงไป ยงฮวาจ้องใบหน้าไร้มลทินของร่างสวยที่นอนหลับอยู่ไม่รู้สติ เขาลอบยิ้มออกมาบางๆอย่างพอใจในความไร้เดียงสาของเธอ

          เขายื่นหน้าลงไปจูบริมฝีปากเธอหนึ่งทีอย่างอดไม่ได้ สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นรอยแดงหลายรอยที่ปรากฏขึ้นอยู่บนลำคอของหญิงสาว เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยกับผลงานที่ตัวเองฝากไว้ นี่เธอต้องแปดเปื้อนเพราะโทสะของเขาอีกแล้วสินะ ยงฮวามองมันอย่างกังวลใจที่ทำลงไปอย่างไม่คิดหน้าคิดหลัง เขาลืมไปเลยว่าคนเสียหายไม่ใช่ตัวเขาเอง แต่เป็นเธอ

          ร่างบางที่นอนอยู่ขยับตัวเล็กน้อยเมื่อยงฮวาใช้นิ้วเรียวเกลี่ยเส้นผมที่ปรกใบหน้าใสสะอาดของเธออยู่ ซอฮยอนลืมตาขึ้นช้าๆอย่างปรับสภาพ เมื่อเธอเห็นว่าเป็นใครจึงขยับตัวอีกรอบแรงๆอย่างตกใจ

          ‘’อะ – อะไรกัน มาได้ยังไงน่ะ’’ ซอฮยอนเขยิบหนีอัตโนมัติ

          ‘’ฉันขึ้นไปอาบน้ำมา’’ ยงฮวาตอบ ‘’ที่เข้ามาได้เพราะมีคีย์การ์ด เธอมีสองอันนี่ ขออีกอันละกันนะ’’

          ‘’ได้ยังไงกันล่ะ’’ ซอฮยอนเสียงดังเล็กน้อย น้ำเสียงยังคงงัวเงีย ‘’อย่ามากวนประสาทนะ ฉันง่วงแล้ว ออกไปเถอะ’’

          ยงฮวาไม่รอช้านอนแผ่ราบลงไปกับที่นอน เขาเกี่ยวเอวคอดของเธอรวบเข้าหาตัวก่อนจะใช้เท้าดันผ้าห่มผืนหนาขึ้นคลุมกาย ซอฮยอนดิ้นเล็กน้อย แต่เมื่อเธอรู้ว่าสู้แรงเขาที่กำลังนอนกอดเธอจากทางด้านข้างไม่ได้จึงเลือกที่จะหยุด เปลือกตาของเธอเริ่มตึงขึ้นอีกรอบ ซอฮยอนจะหลับให้ได้เลย

          ‘’อยู่นิ่งๆก็เป็นนี่’’ ยงฮวากระซิบข้างหูขณะที่สวมกอดเธอจากด้านข้าง

          ‘’ทำแบบนี้ทำไม’’ ซอฮยอนที่จะหลับอยู่แล้วมะรอมมะร่อถามคำถามขึ้น

          ‘’ทำไมล่ะ ทำไม่ได้เหรอ’’

          ‘’แล้วไม่กลัวคุณโชรงเสียใจเหรอที่ทำแบบนี้ นิสัยไม่ดีเลยนะ’’ ซอฮยอนมีน้ำเสียง ยงฮวาเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

          ‘’โชรงก็แค่เล่นๆป่ะ’’

          ‘’สันดาน’’ ซอฮยอนพูดประโยคหนึ่งจนทำให้ยงฮวาเจ็บจี้ด แต่ก็หัวเราะเล็กๆไปพร้อมๆกันอย่างฉงนในคำด่าที่เธอคัดสรรค์มา

          ‘’แต่คนจริงอ่ะ – อยู่นี่’’ ยงฮวาใช้นิ้วชี้จิ้มลงไปที่แขนของซอฮยอน เธอหน้าขึ้นสีอย่างควบคุมไม่ได้ แม้จะง่วงนอนมากแต่ก็เข้าใจสิ่งที่เขากำลังจะสื่อ ‘’นึกเหรอ ว่าฉันทำกับเธอลงไปแล้วจะไม่รับผิดชอบ’’

          ‘’ไม่เห็นต้องรับผิดชอบอะไรนี่’’ ซอฮยอนพูดเสียงบนคล้ายบ่น

          ‘’ช่างมันเถอะ นอนได้แล้วนะครับคนดี’’

          ยงฮวาพูดแค่นั้นก่อนจะจุมพิตลงไปบนหลังเนียนที่มีชุดนอนกั้นอยู่ ซอฮยอนขนลุก แต่เธอก็หลับตาลงเบาๆอย่างซึมซับปนกับความที่เธอง่วงนอนมากแล้ว ยงฮวากระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก ซอฮยอนไม่ขัดขืน เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่เธอรู้สึกดีมากจริงๆ

          ‘’ฉันอยากจะเกลียดนาย รู้ไว้ด้วย’’ ซอฮยอนพูดเสียงเบา แต่ความเงียบภายในห้องส่งให้คำพูดเธอดูดังชัดเจนต่อคนฟัง ‘’แต่เกลียดไม่ได้สักที ฉันต้องทำยังไงเหรอ’’

          เงียบ..

ความเงียบเข้าปกคลุม ซอฮยอนพลิกตัวอย่างลำบากหันเข้าหาชายที่นอนอยู่ข้างๆ เธอเห็นว่ายงฮวาหลับตาสนิท แสงโคมไฟสีนีออนมันบ่งบอกเธอแบบนั้น

          ‘’เพราะนายทำแบบนี้ตลอด ฉันเลยเกลียดนายไม่ได้สักที มันขัดแย้งกันไปหมดแล้ว ให้ตายเถอะ’’ ซอฮยอนพูดพลางจ้องหน้ายงฮวาที่สิ้นสติไปเสียแล้ว

          ‘’ฉันจะทำยังไงดีนะ ตอบทีสิ ไม่อยากเป็นแบบนี้เลย’’

          ‘’หลับแล้วสินะ คนบ้า’’ เสียงงัวเงียยังคงพร่ำต่อไป

          ‘’เกลียดนาย เกลียด เกลียดที่สุดเลย รู้ไว้ด้วย’’

          ‘’คนอะไรควงคนนู้นคนนี้เป็นว่าเล่น ไม่มีหัวใจบ้างเลยหรือไงนะ’’

          ‘’หน้าตาก็ดี ทำไมสันดานแย่’’

          ซอฮยอนจ้องหน้าไร้เดียงสาของยงฮวาเมื่อยามสิ้นสติ เธอหน้างอกับประโยคหลังๆที่เพิ่งพูดออกไป เธอยกมือข้างหนึ่งขึ้นสัมผัสใบหน้าของเขาเบาๆ เมื่อเห็นว่าความง่วงเข้าครอบงำ ซอฮยอนยื่นใบหน้าลงไปซบระหว่างซอกคอเขาทันที มันอบอุ่น อุ่นมากจนเธอนึกไม่ถึง อะไรบางอย่างสั่งให้เธอทำแบบนั้น บางทีอาจจะเป็นอารมณ์ชั่ววูบที่สั่งให้ซอฮยอนกล้าทำอะไรแบบนี้ก็ได้ หรือไม่…ก็คงจะเป็นความรู้สึกลึกๆที่อยู่ข้างในของเธอ

          ผ่านไปสิบกว่านาที ซอฮยอนหลับใหลไปโดยที่ไม่รู้สึกตัวอีกแล้ว ใบหน้าสวยยังคงแนบอยู่กับซอกคอของร่างหนา ยงฮวาค่อยๆลืมตาขึ้น เขายังไม่หลับ และเขาก็ได้ยินทุกอย่างที่เธอพูด แม้มันจะดูน่าดีใจขนาดไหนที่ได้เห็นอีกด้านของเธอ แต่มันก็หดหู่ไม่น้อยเลย

‘’เกลียดฉันมากเลยเหรอ – ทำถูกแล้ว เกลียดฉันมากๆเลยเถอะ

ฉันไม่มีค่าอะไรให้เธอรู้สึกดีหรอกนะ ถึงจะรู้สึก แต่หยุดอยู่ที่เธอคนเดียวไม่ได้จริงๆ ขอโทษด้วยนะครับ คนเก่ง’’

---------------------------------------------------------------------------------------------------

มาต่อกันแล้วค่ะสำหรับฉากนี้ นี่เป็นการเริ่มต้นที่มันกำลังจะเริ่มขึ้นอย่างจริงจังค่ะ ซอฮยอนคนเดิมเพิ่มเติมคือกำแพงที่เริ่มพังลง ยงฮวาคนเดิมเพิ่มเติมคือสันดานไม่ดี มือลั่นตอนประโยคสุดท้ายมาก #คือไรต์แต่งไงคะ #รักทุกคน #ไรต์อบปั่นฟิคค่ะอย่านอยด์เนอะเดี๋ยวตอนหลังก็แฮปปี้เอนดิ้ง สุดท้ายนี้ อ่านแล้วเม้นต์ซิคะ รออะไร