[Fake Mask] หน้ากากซาตาน (Yonghwa/Seohyun-YongSeo)

ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 11 : รุ่นน้องเซฮุน

          ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงซอฮยอนก็เคลื่อนรถมาจอดยังลานจอดรถของบริษัทที่ชั้นล่างสุด เธอเหลือบเห็นรถหรูคันสวยสีทึบเคลื่อนมาจอดข้างเธอด้วยความเร็วเช่นกัน เดาได้ไม่ยากเลยว่าเป็นรถของศิลปินคนไหน ที่เดาได้ไม่ยากเพราะเธอเคยได้เชยชมรถหรูคันงามนี้แล้วครั้งหนึ่ง

          ซอฮยอนปลดเบลท์ออกก่อนจะเปิดประตูรถอย่างรวดเร็วราวกับไม่อยากจะเสวนากับใครบางคน เธอคว้ากระเป๋าคู่ใจก่อนจะกดน้ำหนักลงบนปุ่มกุญแจอัตโนมัติเพื่อล็อครถ เธอสาวเท้าอย่างรวดเร็วตรงไปยังทางเข้าตึกทันที

          ไม่กี่นาทีถัดมาซอฮยอนหยุดยืนอยู่ที่หน้าลิฟต์ตัวใหญ่สองตัวที่ตอนนี้มันกำลังให้บริการพนักงานที่มาก่อนหน้านี้อย่างใจเย็น ซึ่งเธอที่กำลังใจร้อนกลัวว่าใครบางคนจะตามมาทันเร่งกดปุ่มย้ำอยู่หลายครั้งแม้จะเห็นตัวเลขที่ปรากฏอยู่แล้วว่าตอนนี้มันกำลังหยุดอยู่ที่ชั้นสาม

          ‘’ซอฮยอน มาคุยกันให้รู้เรื่อง!’’

          เสียงหนึ่งดังขึ้นทางฝั่งประตูทางเข้าตึก เธอหันไปมองอย่างตกใจและแสดงออกชัดเจนว่าไม่อยากเจอหน้าเขา ลิฟต์ดังขึ้นเพื่อบอกว่าขณะนี้มันได้ลงมารับเธอแล้ว ซอฮยอนพุ่งเข้าไปอย่างไม่รีรอ มือเรียวสวยกดปิดลิฟต์อยู่ย้ำๆหลายที

          ลิฟต์เปิดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ซอฮยอนที่พยายามกดปิดเร่งมือเข้าอีกแต่ก็เห็นได้อยู่แล้วว่าพระเจ้าไม่เคยเข้าข้างเธอ ยงฮวาก้าวเข้ามาข้างในพร้อมมองหน้าซอฮยอนอย่างเหนื่อยหอบ เขามีเรื่องต้องคุยกับเธอให้รู้เรื่อง

          ‘’ทำไมไม่หยุดคุยด้วยกันดีๆ’’ ยงฮวาพูดขึ้น ตาก็พลางจ้องซอฮยอนอย่างเอาเรื่องที่เธอพยายามหลบหนีเขา แต่ซอฮยอนไม่ตอบ ‘’เออ ถ้าเธอไม่ตอบก็ช่างเหอะว่ะ แค่จะบอกว่าเรื่องนี้อย่าไปบอกคุณชเว เข้าใจที่พูดใช่มั้ย’’

          ‘’แล้วทำไมไม่เลิกทำตัวชั่วสักทีล่ะ คนเรานี่นะ’’

          ซอฮยอนพูดขึ้นครั้งแรกหลังจากที่ตั้งใจเงียบอยู่นาน ยงฮวามองหน้าเธออย่างไม่เชื่อหู แต่แล้วยังไม่ทันจะได้ทะเลาะอะไรกันลิฟต์ก็เปิดขึ้นอีกครั้ง

          ชายร่างสูงโปร่งเดินเข้ามาทันทีที่ลิฟต์เปิด ซอฮยอนจ้องหน้าเขาและพบว่าเขานั้นมีใบหน้าที่หล่อมากเลยทีเดียว โครงหน้ายาวพร้อมกับสันกรามที่ให้ความรู้สึกความเป็นผู้ชาย ปากเล็กสีกุหลาบ จมูกโด่งเป็นสันจนแทบทะทุออกมาด้านนอก แถมกับตาคู่สวยตัดกับคิ้วที่ไม่หนาไม่บางจนเกินไป เขานั้นเดินเข้ามาพร้อมกับพนักงานอีกประมาณห้าหกคน

          ‘’อ้าว พี่ยงฮวา สวัสดีครับ’’ ชายคนดังกล่าวเอ่ยทักยงฮวา ซึ่งเขาพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้มแถมให้ชายคนนั้นหนึ่งที แต่ก็ยังไม่วายแอบฟึดฟัดเล็กน้อยที่พวกเขาเข้ามากันได้ถูกจังหวะกันเหลือเกิน

          พนักงานที่เดินเข้ามานั้นต่างมองหน้ายงฮวาสลับกับซอฮยอนอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเริ่มทักทายยงฮวาก่อน ตามมาด้วยซอฮยอน

          ‘’สวัสดีค่ะคุณหนูซอ’’

          ทุกคนพูดขึ้นเกือบๆพร้อมกัน ซอฮยอนที่รู้สึกแปลกเพราะพวกเขาเลือกที่จะเรียกเธอว่าคุณหนูซอแทนที่จะเป็นซอจูฮยอนหรืออะไรก็ว่าไป เธอชะงักไปพักหนึ่งก่อนจะรีบโค้งรับทุกคน

          ‘’เอ่อ – ขอโทษนะครับ นี่คุณซอฮยอนที่เป็นลูกสาวท่านประธานหรือเปล่าครับ’’ ชายหนุ่มคนที่ดูสะดุดตาที่สุดเอ่ยขึ้น ซอฮยอนมีท่าทีสงสัยแต่ก็กำลังจะตอบกลับไป

          ‘’ใช่ แล้วเขาเป็นรองเมเนเจอร์ให้วงฉันเอง มีอะไรเหรอ เซฮุน’’  

          ยงฮวาชิงตอบคำถามตัดหน้าซอฮยอน เธอขมวดคิ้วเป็นปมขึ้นทันทีที่เขายุ่งเรื่องส่วนตัวของเธอ ผู้ชายที่ชื่อเซฮุนเบิกตาขึ้นเล็กน้อยอย่างทึ่งๆ

           ‘’ยินดีที่ได้รู้จักครับซอฮยอน ผมเซฮุนนะครับ อยู่ค่ายนี้เหมือนกัน’’ เซฮุนยิ้มตาหยีส่งให้ซอฮยอน เธอทึ่งเล็กน้อยที่เซฮุนจะขี้เล่นและทะเล้นขนาดนี้ เธอยิ้มแบบจริงใจส่งกลับไปให้เซฮุน ซึ่งเธอเห็นว่าเขาดูเป็นมิตรและไม่ค่อยมีพิษมีภัย แถมบุคลิกทะเล้นของเขายังดึงดูดเธอเป็นอย่างมากเสียด้วย

           ‘’แล้วซอฮยอนอายุเท่าไรครับ ผมจะได้เรียกถูก’’

          ‘’ยี่สิบสี่ค่ะ เซฮุนล่ะ’’ ซอฮยอนตอบ เธอไม่เคยพบผู้ชายคนไหนช่างถามช่างจี้จุดแบบเซฮุนเลยสักครั้ง แม้จะเจอกันไม่ถึงนาทีแต่เขาก็ถามนู่นนี่นั่นเสียแล้ว น้ำเสียงกับสีหน้าร่าเริงแบบนั้นมันคืออะไรกันนะ เด็กคนนี้เป็นดวงอาทิตย์หรือเปล่า

          ‘’อ่า – นูน่าสินะครับ’’ เซฮุนยิ้ม ‘’หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะครับนูน่า’’

          ‘’ถ้ามีโอกาสนะ’’

          ‘’มีแน่ครับ’’

          ลิฟต์มาหยุดอยู่ที่ชั้นสาม ซึ่งเซฮุนและพนักงานคนอื่นพากันทยอยออกจากลิฟต์ไป เซฮุนหันหลังกลับมาก่อนจะโบกมือให้ซอฮยอน เธอยิ้มบางๆกลับไป ซึ่งเขาไม่ลืมที่จะโค้งอย่างลวกๆให้ยงฮวาที่ตอนนี้กำลังทำหน้าเหมือนหงุดหงิดอะไรมา แต่แล้วเขาก็พยักหน้าให้ทีนึงก่อนที่ลิฟต์จะพาทั้งซอฮยอนและยงฮวาไปยังชั้นสี่

          ‘’อ่อยเหยื่อยังไงเหรอ ติดกับไม่ถึงหนึ่งนาที’’ ยงฮวาแค่นหัวเราะ เขาถามขึ้นอย่างไม่ต้องการคำตอบ เขานั้นไม่มองหน้าซอฮยอน ซึ่งเธอหันหน้ามามองเขาค้อนๆอยู่แว้บหนึ่งก่อนจะหันกลับ

          ‘’ไม่ต้องอ่อยอะไรมากหรอก แค่ยิ้มส่งไปหนึ่งทีก็น่าจะพอ หึ’’

          ซอฮยอนกระตุกยิ้มที่มุมปากหนึ่งทีก่อนจะก้าวเดินออกไปทันทีที่ประตูลิฟต์เปิดขึ้น เธอสาวเท้าออกไปอย่างรวดเร็วโดยที่ไม่หันกลับมามองผู้ชายคนข้างหลังเลยแม้แต่นิด และเธอก็ไม่รู้ด้วยว่าท่าทางอวดดีของเธอที่ทำอยู่ตอนนี้ มันทำให้เขากำลังคลั่งตาย

          การซ้อมในวันนั้นผ่านไปได้ด้วยดีจนคุณชเวเอ่ยปากชมและให้รางวัลเป็นการเลิกเร็วอีกหนึ่งวัน เวลาในขณะนี้ประมาณสี่ทุ่มกว่าๆแล้ว ลมหนาวพัดผ่านเข้ามายังหน้าต่างบานใหญ่อย่างเป็นจังหวะ ทุกคนที่ไม่เห็นว่าจะมีประโยชน์อะไรที่จะต้องอยู่ที่นี่จึงขอลากลับกันไป ซอฮยอนก็เช่นกัน ที่จริงเธอไม่ต้องมาทำงานก็ได้ เพราะช่วงนี้เป็นช่วงฟิตซ้อมของวง นั่นหมายความว่าเธอต้องบอกแคนเซิลงานทุกชิ้นที่ต้องการให้วงซีเอ็นบลูไปเป็นพรีเซ็นเตอร์หรืองานต่างๆ

          ซอฮยอนบอกลาคุณชเวก่อนจะชิ่งเดินออกไปทันที เธอไม่ต้องการให้มีช่องว่างระหว่างเธอและสมาชิกในวง ซอฮยอนลงลิฟต์พร้อมเดินไปยังลานจอดรถโดยเร็วที่สุด

          ‘’นูน่าครับ!’’

          เสียงใสเอ่ยดังขึ้นในทันทีที่เธอกำลังจะเปิดประตูรถ ซอฮยอนมองไปยังต้นเสียงแล้วก็พบว่าเซฮุนที่อยู่ในรถลดกระจกลง เขาเคลื่อนตัวรถมาใกล้ๆเธอจนสามารถพูดคุยกันได้โดยที่ไม่ต้องตะโกนคุยกัน

          ‘’อ้าว เซฮุน – จะกลับบ้านแล้วเหรอ’’ ซอฮยอนถามกลับไป เธอปิดประตูรถลงก่อนเมื่อเซฮุนเคลื่อนตัวรถเข้ามาทักทาย

          ‘’จริงๆก็จะกลับแล้วล่ะครับ แต่ผมจะแวะหาอะไรทานสักหน่อย’’ เซฮุนตอบ ซอฮยอนพยักหน้าอยู่สองสามที ‘’นูน่าว่างไหมครับ ไปหาอะไรทานกันมั้ย’’

          ‘’อ่า – นูน่าจะกลับคอนโดแล้วล่ะ’’

          ‘’เสียดายจังครับ – แต่แค่แปปเดียวเองนะครับ’’ เซฮุนทำหน้าเบะเมื่อเห็นว่าซอฮยอนจะไม่ยอมไปด้วย นั่นทำเธอถอนหายใจเบาๆอยู่หนึ่งที

          ‘’แล้วจะไปที่ไหนล่ะ’’

          ‘’ไม่ไกลจากบริษัทหรอกครับ เดี๋ยวผมขับรถมาส่งที่นี่’’ เซฮุนเริ่มคลี่ยิ้ม

          ‘’อ่า – ไปสิ แต่ขออาหารที่ไม่ทำให้อ้วนนะ – แล้วเธอคิดอะไรไม่ดีกับฉันหรือเปล่าเนี่ย’’

          ‘’บ้าแล้ว ผมแค่อยากสนิทกับลูกสาวท่านประธานเฉยๆหรอก -- ไปเถอะ ขึ้นรถมา’’

         เซฮุนพูดอย่างดีใจพร้อมกับท่าทางทะเล้น ซอฮยอนยิ้มอยู่หนึ่งทีก่อนจะขอปลดล็อครถของตัวเองให้เรียบร้อยเสียก่อน เมื่อเสร็จแล้วเธอจึงเดินอ้อมตัวรถไปเพื่อนั่งอีกฝั่งหนึ่งที่ตรงข้ามกับคนขับ  ซอฮยอนเดินไปไม่กี่ก้าวสายตาก็ไปสะดุดกับชายกลุ่มหนึ่งซึ่งเธอรู้จักเป็นอย่างดี สมาชิกซีเอ็นบลูไง

         ซอฮยอนมองหน้ายงฮวาอย่างอวดดี เธอยักคิ้วขึ้นข้างหนึ่งก่อนจะยักไหล่พลางๆไปด้วย ท่าทางกวนโมโหนั่นทำให้ยงฮวาหน้าขึ้นสีกันเลยทีเดียว ไม่ใช่เขินหรอกนะ แต่เขาโกรธ

          ‘’พร้อมนะครับนูน่า’’ เซฮุนหันมาถามซอฮยอนที่กำลังคาดเข็มขัดนิรภัยอยู่ สายตาเธอก็พลางจ้องยงฮวาที่หยุดยืนอยู่ตรงหน้าประตูกับเพื่อนร่วมวงอีกสามคนไปด้วย ซอฮยอนยิ้มอย่างมาดร้ายส่งไปให้เขาก่อนจะหันมาให้สัญญาณกับเซฮุนว่าควรไปได้แล้ว

          อีกด้านหนึ่ง เพื่อนร่วมวงดูจะสับสนงุนงงกันมากเมื่อเห็นซอฮยอนนั่งรถไปกับเซฮุน รุ่นน้องร่วมค่ายจากวง Exo ที่ตอนนี้กำลังมาแรงมากเลยทีเดียวเมื่อเทียบกับ CNBLUE และ Black Devil ที่เป็นรุ่นพี่ผู้ทำกำไรมหาศาลให้กับค่าย

          ‘’นั่นเซฮุนป่ะวะ’’ จงฮยอนถามเพื่อนในวง ซึ่งบัดนี้ยงฮวาได้แต่ยืนนิ่ง สองมือกำเข้าหากันแน่นอย่างไม่ยอมปล่อย

          ‘’ไปสนิทกันตอนไหนอ่ะ ดูสนิทกว่าพวกเราอีกนะ’’ จองชินที่สงสัยเหมือนกันพูดขึ้น ทุกคนดูมีสีหน้าเห็นด้วย เว้นก็เสียแต่ยงฮวาที่ยังไม่ปริปากพูดอะไรขึ้นมา เห็นได้ชัดว่าเขาอารมณ์เสีย

          ‘’เคยเห็นไอหน้าตี๋นั่นชอบไปแดกข้าวที่ไหนมั้ยวะ’’ ยงฮวาถามอย่างต้องการคำตอบบัดเดี๋ยวนั้น สมาชิกอีกสามคนมองเขาอย่างทึ่งๆที่ยงฮวาสบถพร้อมเริ่มพูดคำหยาบออกมา เขาคงโกรธหรือหึงมากจริงๆตามความเห็นของสมาชิก ยงฮวาไม่เคยโกรธน่ากลัวแบบนี้ อย่างน้อยก็นานๆครั้ง

          ‘’ไม่เคยว่ะ แต่ศิลปินค่ายเราชอบไปร้านต๊อกบกกีอาจุมม่าตอนดึกๆนะ’’

          ‘’ดีเลย’’

          ยงฮวากระตุกยิ้ม เขาพูดแค่นั้นก่อนจะเดินไปยังรถของตัวเองที่ยังจอดอยู่ข้างๆกับซอฮยอน เขามองรถเธออยู่พักหนึ่งก่อนจะดึงสมาธิกลับมาอีกครั้ง เมื่อเริ่มได้สติ เขาขับรถออกไปทันทีอย่างไม่รีรอ

         ‘’นูน่าทำงานที่นี่เหรอครับ เป็นเกิร์ลกรุ๊ปเหรอ’’

         ตอนนี้ทั้งคู่อยู่ที่ร้านต๊อกบกกีขึ้นชื่อ เซฮุนชอบมากินที่นี่บ่อยๆ ระหว่างทางมาเขาก็เล่าประวัติของตัวเองให้ซอฮยอนฟัง ซึ่งเขาก็คอยถามคำถามเธอมาตลอดทาง ดูเหมือนคำถามในหัวของเขาจะยังไม่หมดง่ายๆ เพราะเซฮุนคอยถามนู่นถามนี่ซอฮยอนอยู่ตลอด

          ‘’ตลกแล้ว หน้าอย่างฉันเป็นเกิร์ลกรุ๊ปเนี่ยนะ’’ ซอฮยอนสำลักเล็กน้อย เซฮุนยื่นน้ำให้ซอฮยอนทาน ซึ่งเธอรีบดื่มมันลงไปอย่างรวดเร็ว

          ‘’แล้วนูน่าทำงานอะไรอ่ะครับ’’

          ‘’เป็นรองเมเนเจอร์วงซีเอ็นบลูน่ะ ยงฮวาบอกนายไปแล้วนี่’’

          ‘’ผมไม่ได้ฟังหรอกครับ จำไม่ได้แล้วด้วย มัวแต่มองหน้านูน่าอ่ะ’’ เซฮุนยิ้มเขินๆเมื่อพูดถึงซอฮยอน เธอค้อนเขาอยู่หนึ่งทีอย่างแกล้งๆ

          ‘’ฉันสวยเหรอ’’

          ‘’สวยสิ เห็นหน้าครั้งแรกโครตชอบอ่ะ เห็นเขาพูดกันว่าลูกสาวท่านประธานทำงานที่นี่ แต่ไม่เคยเห็นหน้าเลย’’ เซฮุนร่ายยาว

          ‘’ขอบคุณนะ เอาจริงป่ะ นูน่าหยิ่งมากนะจริงๆอ่ะ’’ ซอฮยอนเริ่มคายนิสัยออกมาทีละนิด หลังจากที่เธอสัมผัสเซฮุน เขาดูจริงใจและเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสาคนหนึ่งเลย อยู่ด้วยแล้วรู้สึกไม่เครียด คุยด้วยแล้วเหมือนรู้จักกันมาสักสิบปี ยัยซึงยอนที่ว่าสนิทยังไม่ถามมากแบบเซฮุนเลย

          ‘’ไม่เห็นหยิ่งเลย โกหก’’ เซฮุนกินต๊อกบกกีอย่างทำท่าเอร็ดอร่อยจนซอฮยอนต้องหัวเราะออกมาเบาๆ

          ‘’จริงๆ แต่ที่เธอไม่เห็นก็เพราะนูน่าคิดว่าเซฮุนดูไร้เดียงสาเหมือนเด็กต่างหากล่ะ’’

          ‘’จริงเหรอ แล้วนูน่าชอบป่ะ’’ เซฮุนส่งสายตามีเลศนัยอย่างขำๆมาให้ซอฮยอน ซึ่งเธอเบะปากให้เขาหนึ่งทีอย่างเอือมๆ

          ‘’ไม่ชอบหรอก คนบ้าอะไรเพิ่งรู้จักกันวันนี้แต่เล่นพูดหูดับตับไหม้’’

          ‘’จะได้สนิทกันมากขึ้นไงครับ’’ เซฮุนยิ้มกว้าง เมื่อไม่มีอะไรจะถามแล้วทั้งคู่จึงเริ่มต้นกินต๊อกบกกีกันอย่างเงียบๆ ซอฮยอนที่กำลังคิดว่าถ้าเธอไม่ออกมาทานอะไรกับเขาเธอคงต้องนอนปวดท้องอยู่ห้องแน่ๆ เพราะตอนนี้เธอเกิดหิวมาแล้วจริงๆ

          หลังจากที่คิดเงินเสร็จซอฮยอนเถียงกับเซฮุนอยู่หลายทีเรื่องกลับบ้าน เขายืนยันว่าจะไปส่งเธอแทนแล้วตอนเช้าค่อยไปรับเธอมาทำงาน ซอฮยอนที่เห็นว่าไม่จำเป็นจึงเถียงกับไป ก็ตอนแรกเขาบอกแล้วว่าจะไปส่งเธอที่บริษัท แล้วไหงกลายเป็นว่าเขาจะไปส่งเธอที่คอนโดซะได้ ดื้อใหญ่แล้วเด็กคนนี้

          ‘’คอนโดนายอยู่ไหนเหอะ อย่าทำให้มันยุ่งเลยน่า’’

          ‘’นูน่าแหละทำให้มันยุ่ง คอนโดนูน่าอยู่กังนัมปาร์คไม่ใช่อ่อ ใกล้คอนโดผมเลยนะ’’ เซฮุนว่าซอฮยอนที่เธอทำให้เรื่องมันยุ่ง

          ‘’ก็ตอนแรกบอกจะไปส่งบริษัทนี่ ไม่ต้องลำบากหรอกเซฮุน ฉันขับกลับได้ แค่นายเอาฉันไปทิ้งที่บริษัท’’

          ‘’มันดึกแล้วนี่ เป็นผู้หญิงจะขับรถขับรากลับตอนกลางคืนได้ไง – ไม่ต้องเถียงแล้วนะนูน่า ขึ้นรถเลย แล้วตอนเช้าผมจะรับไปหน้าคอนโด แล้วนูน่าจะขับไปขับกลับก็ไม่มีใครว่าหรอก’’

          ซอฮยอนถอนหายใจออกมาดังๆหนึ่งทีอย่างคนถูกขัดใจ แต่แล้วเธอก็ต้องขึ้นรถตามเซฮุนที่ดุเธอไป เธอกลับบ้านเองได้หรอก ขับมาหลายปีแล้วนี่นะ

          ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงรถของเซฮุนก็มาหยุดอยู่ที่หน้าคอนโดของซอฮยอน แม้เธอจะไม่พอใจเล็กน้อยที่เขาดื้อกับเธอแต่ก็บอกขอบคุณไปแต่โดยดี ในเมื่อเธอมาถึงคอนโดแล้วก็ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะโกรธเขาอีกต่อไปแล้ว ซอฮยอนหยิบกระเป๋าก่อนจะลงจากรถไป

          ‘’พรุ่งนี้เจอกันสิบโมงนะนูน่า!’’ เซฮุนตะโกนไล่หลังมา

          ‘’ตื่นให้ไหวเถอะย่ะ เด็กโง่!’’

          ซอฮยอนพาร่างตัวเองขึ้นไปยังคอนโดชั้นสูงที่เธออยู่ เป็นครั้งแรกที่เธอสัมผัสกับการใช้ชีวิตคนเดียวในคอนโดแห่งนี้ที่คุณพ่อซื้อให้ เธอต้องเริ่มทำอะไรคนเดียวเสียแล้ว ในที่สุดก็มาหยุดอยู่ที่หน้าห้อง เธอควานหาคีย์การ์ดก่อนจะบรรจงรูดมัน

          ประตูเปิดออก ซอฮยอนยัดตัวเข้าไปอย่างเหนื่อยล้าพร้อมกับหนังตาที่หนักอึ้งพร้อมที่จะปิดไปได้ทุกเมื่อ ไม่ได้สิ เธอยังหลับไม่ได้ตอนนี้ ซอฮยอนยังไม่ได้อาบน้ำเลยด้วยซ้ำ

          ‘’ต๊อกบกกีอร่อยมั้ย ซอฮยอน’’

          ยงฮวาปรากฏตัวขึ้นหน้าประตูระหว่างที่ซอฮยอนกำลังจะปิดมันลง เธอตกใจจนทำกระเป๋าหล่นตกลงพื้น บัดนี้ ความง่วงในตัวมลายหายไปหมดแล้ว จะมีก็แต่ความตกใจสุดขีดที่เข้ามาแทนที่ นี่ยงฮวารู้ห้องเธอได้ยังไงกัน!

------------------------------------------------------------------------------------------------------

เอาแล้วไงพวกหล่อน ซอฮยอนที่รักของพวกเธอทั้งหลายจะโดนกินแล้วจ้า จะช่วยน้องยังไงดีคะ ไรเตอร์มีตัวเลือกมาให้ค่ะ 1.ให้เซฮุนคนไร้เดียงสามาช่วย 2.ให้อิยงโดนประตูหนีบตาย เม้นต์ค่ะ! มีเม้นต์นึงพิมพ์เข้าจังหวะมากที่บอกว่าขอให้น้องมีผู้ชายมาคุย ตรงกับตอนนี้พอดี เก่งมากค่ะลูก ทายถูกด้วยค่ะ เริด