[Fake Mask] หน้ากากซาตาน (Yonghwa/Seohyun-YongSeo)

ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9 : รู้สึกผิด

          ซอฮยอนไม่ได้ไปทำงานเลยวันนั้น เธอขอให้ท่านประธานซอช่วยโทรบอกคุณชเวว่าเธอจะขอลางานหนึ่งวัน ตอนนั้นเธอคิดอะไรไม่ออก จึงบอกไปว่าขอลาแค่วันเดียว ซึ่งเด็กมัธยมต้นยังรู้เลยว่ารอยแดงมันจะไม่มีทางหายไปในวันเดียวแน่นอน ซอฮยอนตกใจเป็นอย่างมากเมื่อตื่นขึ้นมาแล้วมีรอยอะไรต่อมิอะไรขึ้นเป็นจ้ำตามเนินอกสวยและมีอยู่หนึ่งที่ตรงลำคอระหงส์ เธอมองดูรอยพวกนั้นก่อนจะค่อยๆเดินไปนั่งยังเตียงหรู

          เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดบรรยากาศความเงียบภายในห้อง ซอฮยอนจ้องมันอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมาดังๆอย่างอึดอัด

          ‘’ว่าไง’’ ซอฮยอนกรอกเสียงลงไปยังปลายสาย

          ‘’นี่ยัยซอฮยอน เมื่อวานมันเกิดอะไรขึ้น!’’

          ซึงยอนตะโกนกลับเข้ามา ซึ่งเธอยื่นโทรศัพท์ให้ห่างจากตัวเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไปอย่างอารมณ์เสีย

          ‘’อะไรนี่มันอะไรล่ะ’’ ซอฮยอนรู้ว่าซึงยอนจะพูดอะไร แต่เธอขี้เกียจเกินกว่าจะพูดอะไรที่มันเป็นคำยาวๆออกมาได้

          ‘’อยู่ดีๆจองยงฮวาเดินเข้ามาแล้วบอกว่าไปส่งเธอถึงบ้าน แล้วเธอไปรู้จักกันได้ยังไง อย่าบอกนะว่า – เมเนเจอร์ที่เธอว่า เป็นเมเนเจอร์วงนี้น่ะ!’’

          ‘’นี่ เงียบหน่อยเถอะ แก้วหูฉันจะดับภายในห้าวินาทีนี้แล้วนะซึงยอน!’’ ซอฮยอนตัดบทรำคาญ ‘’ใช่ ฉันเป็นรองเมเนเจอร์พวกเขา – เธอก็รู้ว่าฉันไม่รู้จักวงเกาหลีนักหรอกนะ วงไหนดังไม่ดังอันนี้ก็ไม่รู้หรอก’’

          ‘’ทำไมไม่ชวนฉันไปทำด้วยนะ’’ น้ำเสียงผิดหวังปนอิจฉาดังขึ้นหลังจากซอฮยอนอธิบายให้ซึงยอนฟัง ‘’จริงสิ เมื่อวานจงฮ—‘’

          ‘’วันหลังนะซึงยอน แต่แค่นี้ก่อนนะ ฉันเหนื่อย’’

          ซอฮยอนกดตัดสายซึงยอนทันทีก่อนที่เธอจะได้พูดอะไรต่อ เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้สนใจว่าซึงยอนกำลังจะพูดอะไร แต่สิ่งที่เธอสนใจอยู่ตอนนี้และเวลานี้ก็คือชีวิตของเธอเอง มันดูวุ่นวายเกินไปแล้ว เธอไม่ออกว่าช่วงเวลาที่วุ่นวายที่สุดในชีวิตคือตอนที่เธอคลอดออกมาหรือตอนที่เธอเห็นหน้าเขาแล้วรู้ว่าเธอต้องเป็นเนเจอร์ให้พวกเขา

          เสียงโทรศัพท์แผดเสียงร้องขึ้นอีกครั้งท่ามกลางความเงียบที่ซอฮยอนไม่ได้ตั้งใจก่อ นี่ซึงยอนฟังเธอไม่เข้าใจหรือยังไงกันนะ

          ‘’ซึงยอน พูดไม่รู้เรื่องหรือไงว่าฉันเหนื่อย’’ ซอฮยอนกรอกประโยคใจร้ายนั่นส่งไปยังปลายสาย เธอชะงักเล็กน้อยที่โพล่งออกไปแบบนั้น แต่แล้วก็เลือกที่จะเงียบฟังคำตอบ

          ‘’ฉันเอง’’

          เสียงเรียบพูดขึ้น ยงฮวาโทรหาซอยอน และไม่ใช่ซึงยงซึงยอนอะไรทั้งนั้น แล้วเขาไปเอาเบอร์เธอมาได้ยังไง

          ‘’นาย ไปเอาเบอร์ฉันมาได้ยังไง’’ ซอฮยอนเกิดอาการงุนงง แต่ก่อนจะได้พูดอะไรเขาก็ขัดขึ้นซะก่อน

          ‘’ทำไมไม่มาทำงาน’’

          ซอฮยอนขมวดคิ้วอย่างหนัก นี่เขาแกล้งโง่อยู่หรือเปล่านะถึงดูไม่ออกว่าทำไมเธอถึงไม่กล้าแบกหน้าไปบริษัท ซอฮยอนไม่โกรธมากมายนักที่เขาเป็นต้นเรื่องที่ทำให้บนตัวเธอมีรอยอะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด เพราะเธอเองก็ผิดส่วนหนึ่งที่เปิดทางให้เขาเข้าหาเอง ถ้ามันจะเกิดอะไรขึ้นก็ถูกแล้ว เธอจะไม่โทษใคร แต่แหม เธอก็โกรธเขาอยู่เหมือนกัน ไม่รู้ทำไมแต่เธอรู้สึกโกรธจริงๆ

          ‘’ไม่สบาย’’

          ซอฮยอนเลือกที่จะตอบคำถามเขาด้วยประโยคนี้ เห็นได้ชัดว่าเธอไม่กล้าพูดอะไรออกไป ถ้าเกิดเธอเลือกทางเดินผิดก็กลายเป็นว่าเธอไปกระตุ้นเรื่องเมื่อคืนขึ้นมา ซึ่งเธอไม่มีทางปริปากแน่นอน

         ‘’พรุ่งนี้มาด้วย อย่ามาอู้’’ ยงฮวาพูดคล้ายกับว่าเธอกำลังทำผิด

         ‘’รู้แล้ว’’ ซอฮยอนตอบเสียงเย็น เธอยังคงไม่เข้าใจจุดประสงค์เขาอยู่ดีว่าโทรมาเพื่ออะไร โทรมาแค่บอกแค่นี้เนี่ยนะ ตลกแล้ว

         ‘’อย่าลืมหาผ้าพันคอมาพันรอบคอด้วยล่ะ หึ’’

         ประโยคเมื่อครู่ทำให้หญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียงหรูถึงกับดีดตัวขึ้นจากเตียงทันที เธอไม่ได้หูฝาดใช่ไหม ยงฮวาพูดว่าอะไรนะเมื่อกี้นี้ คำพูดเมื่อกี้หลอกหลอนซอฮยอนไม่หยุดไม่หย่อน เธอหยิกแขนตัวเองจนได้รู้ตัวว่าเธอไม่ได้ฝันไป ทุกอย่างเป็นความจริง เขาพูดถึงเรื่องเมื่อคืน!

          หลังจากที่จัดการกับตัวเองเรียบร้อยแล้ว ซอฮยอนเลือกที่จะออกจากห้องนอนตัวเองในทันที ซอฮยอนแบกร่างตัวเองลงมายังสวนหน้าบ้านที่ครั้งหนึ่งเธอและคุณแม่เคยช่วยกันนำต้นไม้มาปลูกเรียงกัน พอคิดถึงเรื่องนี้แล้วก็น่าใจหายนะ ที่ครั้งหนึ่งเธอและครอบครัวเคยอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน

          คุณแม่ของซอฮยอนเสียชีวิตไปเมื่อเธอเพิ่งขึ้นมัธยมต้น คุณพ่อเธอเล่าให้ฟังว่าเรื่องมันเกิดขึ้นที่คุณแม่ของเธอนอกใจคุณพ่อเพราะหลงผู้ชายใหม่ ผู้ชายคนนี้สามารถพูดอะไรก็ได้ที่ทำให้ผู้หญิงหลายคนหลงกลไปกับฝีปากหวาน และนั่นก็รวมถึงคุณแม่ของเธอ แม่ของซอฮยอนขอหย่ากับท่านประธานซอ เธอให้เหตุผลไปตามความจริงว่าหมดรักท่านประธานซอแล้ว ส่วนซอฮยอนก็ควรจะอยู่กับคุณพ่อเพราะเธอคงดูแลซอฮยอนไม่ไหว

          หลังจากหย่ากับคุณพ่อไปไม่นาน แม่ของซอฮยอนเกิดทะเลาะกับสามีใหม่อย่างรุนแรงเพราะเธอจับได้ว่าเขาแอบมีบ้านเล็ก แล้วเธอก็เพิ่งรู้ตัวว่าเธอก็เป็นบ้านเล็กเช่นกัน แม่ของซอฮยอนเจ็บปวดมากกับความเจ้าชู้และความเลวของสามีใหม่ เธอวิ่งออกจากบ้านพร้อมกับนำรถคู่ใจติดตัวไปด้วย 

         วันนั้นฝนตกหนัก แม่ของซอฮยอนไม่ทันระวัง รถเกิดทรงตัวไม่อยู่เข้า มันส่ายไปส่ายมาอย่างไม่ติดพื้นถนน เธอกรีดร้องอย่างใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม แต่แล้วทุกอย่างดับเงียบไป เสียงกรีดร้อง เสียงเครื่องยนต์ รวมทั้ง.. ชีวิตของคุณนายซอก็เช่นกัน

          นี่จึงเป็นเป็นส่วนสำคัญว่าทำไมเธอถึงต้องสร้างกำแพงให้กับตัวเอง ซอฮยอนเก็บตัว เก็บความรู้สึกลึกๆข้างใน ใบหน้าหยิ่งจองหอง และอารมณ์ นี่จึงกลับกลายเป็นว่าเธอรู้สึกเหมือนขาดความอบอุ่นบางครั้ง และเรื่องนี้ก็เช่นกัน เธอเกลียดผู้ชายเจ้าชู้หลายใจเป็นที่สุด เธอจะไม่มีทางให้อภัยพวกเขาได้เลยไม่ว่าจะเป็นใคร แต่ก็พูดอะไรมากไม่ได้หรอกนะ เพราะซอฮยอนเองนี่แหละ ที่กำลังก้าวย่างเข้าไปยังเขตอันตรายนี่ เธอกำลังเดินเข้าไปสู่อ้อมกอดของเขา ของยงฮวา

          ‘’ซอฮยอน!’’

          เสียงผู้ใหญ่วัยกลางคนตะโกนเรียกซอฮยอนหลังจากที่เธอยืนเหม่อท่ามกลางบรรยากาศร่มรื่นอยู่นาน เธอหันไปยังต้นเสียง และพบว่าคนที่เรียกก็คือคุณพ่อสุดที่รักของเธอนั่นเอง

          ‘’มีอะไรหรือเปล่าคะ’’ ซอฮยอนตอบ เธอเดินตรงไปหาท่านประธานซออย่างรวดเร็ว คล้ายกับว่าเขามีอะไรจะบอกเธอยังไงยังงั้น

          ‘’พ่อมีอะไรจะคุยด้วยหน่อย เข้ามาก่อนสิลูก’’ ท่านประธานซอชักชวนซอฮยอนให้ไปยังห้องโถง เธองุนงงเล็กน้อยแต่ก็ยอมเดินตามไปด้วยดี

          ทั้งคู่เดินเข้ามาถึงห้องโถง ท่านประธานซอนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่โดยมีซอฮยอนนั่งตามมาอยู่ใกล้ๆ เธอเลิกคิ้วอย่างสงสัยในตัวคุณพ่อ

          ‘’อีกสามวันพ่อจะไปดูแลบ่อนที่ญี่ปุ่นแล้วนะลูก’’ ท่านประธานซอเปิดเรื่องขึ้น ซอฮยอนขยับตัวยุกยิกอยู่บนโซฟาก่อนจะพูดอะไรขึ้นบ้าง

          ‘’แล้วหนูจะอยู่ยังไงล่ะคะคุณพ่อ แล้วบริษัทคุณพ่ออีกล่ะคะ จะให้ใครทำแทน’’ ซอฮยอนเริ่มโน้มน้าวพ่อของเธอเอง

          ‘’คุณคิมจะจัดการทุกอย่างตอนพ่อไม่อยู่ ส่วนลูก พ่อไปแค่สามเดือนเองนะลูก แล้วพ่อก็ให้คุณคิมจัดการเรื่องคอนโดให้ลูกแล้วนะ’’

          ซอฮยอนฟังท่านประธานพูดจบ เธอเกิดอาการไม่พอใจขึ้นมาบ้างแล้ว ท่านประธานซอชอบหายไปญี่ปุ่นอยู่หลายครั้ง แม้เธอจะเกือบชินแล้วแต่เธอก็ยังอยากเจอหน้าคุณพ่อของเธอทุกวันอยู่ดี แล้วจู่ๆเธอจะต้องไปอยู่คนเดียวที่คอนโดเนี่ยนะ คุณพ่อนะคุณพ่อ คิดอะไรอยู่

          ‘’แล้วจะให้หนูไปอยู่ที่ไหนล่ะคะ’’ ซอฮยอนเบ้หน้า

          ‘’พ่อให้คุณคิมเตรียมให้แล้ว ก็เป็นคอนโดที่อยู่ใกล้บริษัทนี่แหละลูกไม่ต้องเป็นห่วงเลย อยากจะตื่นสายก็ได้ด้วยนา’’

         ท่านประธานซอยังคงโน้มน้าวลูกสาวตัวดีให้ติดกับ ซึ่งคนรักคุณพ่ออย่างซอฮยอนไปไหนไม่รอดแน่

          ‘’แล้วกุญแจล่ะคะ’’ ซอฮยอนถอนหายใจอย่างคนโดนขัดใจ เธอยอมคุณพ่อของเธออย่างหมดท่า

          ‘’พรุ่งนี้หนูไปทำงานไม่ใช่เหรอลูก ไปหาคุณคิมแล้วเอากุญแจห้องได้เลย พ่อให้เขาจัดการแล้ว’’

          ซอฮยอนพยักหน้ารับท่านประธานซอ เธอทำท่าจะลุกไปทานอาหารเช้า หรือบางทีอาจจะเป็นมื้อสายเพราะซอฮยอนเกิดนอนแบบกินบ้านกินเมือง

          ‘’พรุ่งนี้ตอนไปทำงานก็ใส่เสื้อคอเต่าแบบนี้ไปนะลูก’’ ท่านประธานซอขัดขึ้น ซอฮยอนหยุดเดิน เธอเกิดตัวแข็งขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้  ‘’จะทำอะไรพ่อไม่ว่าหรอก แต่หนูต้องรู้จักป้องกันด้วยรู้มั้ย’’

          ‘’อะ อะไรกัน—คะ’’ ซอฮยอนหันกลับมาเผชิญหน้าท่านประธานซอ เสียงดูตะกุกตะกัก

          ‘’ขอโทษที่ต้องพูดแบบนี้นะลูก แต่พ่อเหลือบไปเห็นพอดี’’ ท่านประธานซอพูดต่อราวกับกำลังพูดเรื่องดินฟ้าอากาศ ''แต่ถ้ายังไม่ถึงขั้นนั้นพ่อก็โล่งใจ ลูกสาวพ่อควรจะแต่งงานก่อนนะ’’

          ซอฮยอนเป็นใบ้ไปในทันที สมองสั่งว่าให้เธอบอกปฏิเสธท่านประธานซอไปให้เร็วที่สุด แต่ปากของเธอกลับไม่ขยับตามที่สมองต้องการเลยสักนิด เธอทำได้เพียงพยักหน้าอยู่หนึ่งทีพร้อมกับมีความกังวลปรากฏขึ้นบนใบหน้า เรื่องนี้จะต้องไม่มีใครรู้สิแม้แต่คุณพ่อของเธอ

‘’เพราะนายคนเดียวเลย ยงฮวา!’’

          เช้าวันต่อมา ซอฮยอนมาถึงบริษัทเร็วกว่าเวลาที่กำหนดประมาณครึ่งชั่วโมงกว่า ปกติแล้วเธอมีเข้าบริษัทตอนประมาณสิบเอ็ดโมง แต่ด้วยความที่เธอกลัวว่าจะตื่นไม่ทันบวกกับไม่อยากมาสายแล้วต้องเจอสายตาล้อเลียนจากเมมเบอร์ในวงซีเอ็นบลูแบบครบทุกคน เธอจึงเลือกที่จะเข้าบริษัทก่อนอย่างเลี่ยงไม่ได้

          เธอพาร่างตัวเองขึ้นมายังห้องทำงานของคุณพ่อ ที่ตอนนี้มีคุณคิมบริหารตำแหน่งแทนชั่วคราวเนื่องจากคุณพ่อต้องเตรียมตัวไปญี่ปุ่น ซอฮยอนเคาะประตูอยู่สองครั้งก่อนจะเดินเข้าไปข้างใน

          ‘’สวัสดีค่ะคุณคิม ซอมาเอากุญแจคอนโดค่ะ’’

         ซอฮยอนทักทายคุณคิมก่อนจะพูดถึงจุดประสงค์ที่เธอเข้ามาในวันนี้ คุณคิมกล่าวทักทายซอฮยอนกลับก่อนจะยื่นกุญแจคอนโดให้เธอ

          ‘’คอนโดนี้ชื่ออะไรเหรอคะ’’ ซอฮยอนถาม

          ‘’GN Park ครับคุณซอ – ว่าแต่ไปถูกไหมครับ เดี๋ยวต้องย้ายแล้วนี่ครับ’’

          ‘’อ๋อ คอนโดนี้ซอรู้จักค่ะ เพื่อนซออยู่ตึกถัดไปนี่เอง แต่คนละโครงการ’’ ซอฮยอนเสียงดังขึ้นเล็กน้อย เธอรู้จักคอนโดนี้เพราะเคยผ่านตอนไปหาซึงยอนที่อีกคนโดนึงที่อยู่ใกล้กัน

          ‘’ศิลปินค่ายนี้ก็อยู่เยอะนะครับ มันสะดวกด้วยครับ’’

          ‘’ยังไงก็ขอบคุณมากนะคะ – ขอตัวค่ะ’’

          ซอฮยอนกล่าวลาคุณคิม เธอกดลิฟต์มาหยุดอยู่ที่ชั้นห้องซ้อมของวงซีเอ็นบลู ซอฮยอนผลักประตูเข้าไปอย่างไม่สนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นในวันนี้ เธอพาตัวเองเข้าไปยังห้องซ้อมทันที

          ภายในห้องซ้อมมียงฮวากับจองชินนั่งประจำเครื่องดนตรีของตัวเองอยู่ เธอมองพวกเขาก่อนครู่หนึ่งก่อนที่จะเลือกเดินผ่านพวกเขาไปยังหลังห้องซ้อม ซอฮยอนเดินไปยังระเบียงหลังห้อง ที่ๆสามารถเห็นตึกราบ้านช่องและความเจริญของถนนย่านกังนัม เธอปล่อยความคิดตัวเองให้ล่องลอยไปอย่างไม่รู้ตัวว่ากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่

          ‘’หายแล้วเหรอ’’

          เสียงหนึ่งดังขึ้นจากทางด้านหลัง ซอฮยอนลืมตาขึ้นอย่างตกใจหลังจากปล่อยให้สมองได้แล่นไปเรื่อยๆ เธอหันหน้าไปเผชิญกับผู้ชายตรงหน้า

          ‘’เชื่อฟังกันดีนี่ เรื่องเสื้อน่ะ’’ ยงฮวาพูดเสียงแผ่ว เขายิ้มอย่างพอใจที่ซอฮยอนใส่เสื้อคอเต่าปกปิดคอตัวเอง ซอฮยอนถลึงตาใส่เขาอยู่ไม่ถึงนาทีก่อนที่จะเลือกเดินออกไปจากระเบียงนี้

          ‘’ซอฮยอน อย่าเดินหนีฉันนะ’’ ยงฮวาพูดเสียงเรียบ สีหน้าเริ่มจริงจังขึ้น เขารั้งข้อมือเรียวเธอให้หันมาเผชิญหน้ากับเขา ซอฮยอนไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจะต้องมาอะไรกับเธอด้วย

          ‘’มีสิทธิ์อะไรมาสั่งคนอื่นว่าต้องทำอะไรหรือไม่ทำอะไร’’ ซอฮยอนเอียงคอถามอย่างไม่เข้าใจ เธอใส่ลีลากวนคนตรงหน้าจนเขาเริ่มเครียดขึ้นมาบ้างแล้ว

         ‘’อย่าลืมสิ ว่าเธอก็เป็นคนร่วมมือเหมือนกัน หรือว่าจำไม่ได้ไปแล้วล่ะ แต่ฉันว่าเธอจำได้นะเรื่องเมื่อคืนน่ะ’’

         ยงฮวาจงใจเน้นย้ำทุกคำในประโยค ซอฮยอนทนฟังเขาพูดต่อไปไม่ไหว แม้เธอจะมีส่วนทำให้เรื่องมันเลยเถิดจนเขาต้องหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วพาเธอกลับบ้าน แต่อย่าลืมสิ ว่าเธอแค่ ‘ร่วมมือ’ ไม่ได้ ‘เริ่มก่อน  ซอฮยอนฟาดฝ่ามือสวยไปกระทบกับใบหน้าของยงฮวาอย่างอดไม่ได้ เธอโกรธมาก เธอไม่เคยคิดเลยว่าเขาจะพูดประโยคโสโครกแบบนั้นออกมา เธอโกรธเขามากจริงๆ

          ‘’ต่างคนต่างอยู่เถอะ อย่ามายุ่งกันอีกเลย คนอย่างนายต่อให้ชาตินี้หรือชาติไหน ถ้ายังทำสันดานดิบอยู่แบบนี้ ก็หาผู้หญิงที่รักนายจริงไม่ได้หรอก’’

          หลังจากสิ้นเสียง ซอฮยอนเดินผ่านยงฮวาที่หน้าชาไม่เหลือเค้าความเป็นผู้ชายที่เหนือกว่าคนอื่นมาตลอดอยู่เลย เขาเพิ่งถูกซอฮยอนตบหน้า แถมเธอจะพูดประโยคหนึ่งขึ้นมาที่ทำเอาเขาจุกขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ เขารู้สึกผิดที่พูดไปแบบนั้น แต่เธอเป็นคนทำท่าทางกวนโมโหเขาเอง แล้วทำไมคนผิดจะต้องกลายเป็นเขาด้วย

         ยงฮวารู้สึกผิดมากจนเหมือนมีผีเสื้อนับร้อยตัวบินวนอยู่ในท้อง เขาทำให้เธอโกรธถึงเพียงนี้จริงเหรอ เขานี่มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ

ซอฮยอนไม่ใช่ผู้หญิงที่สวยที่สุด

ซอฮยอนไม่ใช่ผู้หญิงที่น่ารักที่สุด

ซอฮยอนไม่ใช่สเป็คที่เขาตั้งใจไว้อย่างที่สุด

..แต่ทำไมกันนะ..

เขาถึงรู้สึกผิดมากมายกับเธอขนาดนี้

------------------------------------------------------------------------------------------------------

พี่ยงพูดอะไรไม่เข้าเรื่องเลยนะคะ ปากหมาเป็นที่หนึ่ง แกล้งน้องมากเป็นไงล่ะเจอน้องตบเข้าให้ งานนี้พี่แกจะง้อยังไงต่อไปก็ไม่รู้สินะ อย่าลืม 'เม้นต์' นะคะ บอกเลยว่าไรเตอร์กลับมาคราวนี้ ไม่ได้กลับมาเล่นๆค่ะ กลับมาเพื่อชงคู่นี้ให้เข้มเข้าไปอีก!