Battle War Of Magic สงครามมนต์ตราทะลุมิติ

             
                                                                           บทเริ่มต้นของเริ่องราว
 

             “หากไม่มีเวทย์มนต์ก็ไม่มีสงครามหรอก” เสียงเด็กหนุ่มได้ตะโกนออกมาอย่างเบา เมื่อเขาได้เห็นผู้เป็นพ่อนอนจมกองเลือดอยู่ตรงหน้าของเขา มือของเด็กนั้นเต็มไปด้วยเลือดของพ่อ หลังจากที่เขาได้พยายามเขย่าตัวของพ่อของเขา แต่สุดท้ายพ่อของเขาก็ได้ตายไป เด็กหนุ่มนั้นก็ได้แต่ร้องไห้และเคียดแค้นคนที่ฆ่าพ่อของเขาซึ่งอยู่ด้านหน้าของเขา

“หึหึหึ ในที่สุดอาณาจักรแห่งก็เป็นผมแต่เพียงผู้เดียว ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เสียงของชายหนุ่มผู้ที่หัวเราะอย่างดีใจ มือของเขาได้ถือดาบที่เปื้อนเลือดพร้อมกับหัวเราะออกมา โดยที่ไม่แยแสเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าของเขา หลังหัวเราะเสร็จชายหนุ่มก็เริ่มทำหน้าดีใจพร้อมกับจ้องไปที่ตัวเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มที่ถูกจ้องนั้นก็มีอาการตกใจกับสายตาของชายหนุ่ม เพราะในตาของชายหนุ่มนั้นมีแต่ความสีหน้าที่หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง 

“อ๋า .... ผมลืมไปว่ายังเหลือแขกอีกตั้ง 1 คนเชียวน่ะ” ชายหนุ่มพูดไปพร้อมกับหันหน้าไปทางเด็กหนุ่ม

“ฉะ ฉะ ฉัน จะฆ่าแกซะ” เด็กหนุ่มได้ตะโกนบอกให้กับชายหนุ่ม พร้อมกับตั้งท่าเตรียมต่อสู้

หลังจากนั้นก็มีเสียงวิ่งเข้ามาที่ห้อง ชายหนุ่มได้ยินเสียงก็หันหลังกลับไปดูก็พบกับเหล่าทหารที่เป็นองค์รักค์ ของราขาออกมาจากด้านข้างของห้อง เด็กหนุ่มก็บอกกับเหล่าทหารให้จับตัวชายหนุ่ม เอาไว้ แต่ทหารกลับไม่ทำตามคำสั่ง ชายหนุ่มก็หัวเราะออกมาในขณะที่เด็กหนุ่มนั้น กำลัง งง กับสิ่งที่เหล่าทหารทำ

“คงจะสงสัยสินะครับว่า ทำไมพวกเขาเหล่าถึงไม่ทำตามคำสั่งขององค์ชาย เพราะพวกเขาเหล่านั้นแปรพักตร์มาอยู่กับทางผมแล้วยังไงละครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ”  หลังชายหนุ่มเอ่ย ก็หัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับเหล่าทหาร เหล่านั้นเเพราะไม่ชอบขี้หน้าของเด็กหนุ่ม

“เพราะชายหนุ่มผู้นี้ให้สิ่งที่ท่านพ่อของแกผู้นี้ให้ไม่ได้ยังไงละครับ องค์ชาย ฮ่า ๆ ” เสียงของทหารคนหนึ่งเอ่ย ขึ้นมาหลังจากเสียงหัวเราะดังเป็นเวลานาน ชายหนุ่มก็ทำการยกมือขึ้นให้สัญญาณเงียบ เหล่าทหารจึงเงียบตามสัญญาณ

“เมื่อตะกี้นายบอกจะฆ่าฉัน  แล้วนายจะทำอะไรได้ ?” ชายหนุ่มได้เอ่ยถาม

“ฉันก็จะ ฆ่าแกเหมือนกับที่แกทำกับพ่อของฉันน่ะเจ้าคนไม่รู้จักบุญคุณ” เด็กหนุ่มบอกดวงของเขานั้นจ้องมองไปที่ชายหนุ่มราวกับหมาป่าที่รอโอกาศขย้ำแหยื่อ หากมีโอกาศ

“บุญคุณอย่างงั้นหรอ ...เห.. ผมก็ไม่เคยจำได้เลยนิ ผมข้านั้นต้องการขอให้ไอ้แก่นี้ช่วย ” พร้อมกับยิ้มใส่แต่เป็นการยิ้มที่เสแสร้ง

เด็กหนุ่มได้เห็นอย่างนั้นแล้วก็เลยพุ่งเข้าหาชายหนุ่มด้วยความโกรธสุดขีด และขณะที่วิ่งไปนั้นเด็กหนุ่มก็ได้ร่ายเวทย์มนต์ใส่มือด้านขวาของเขา พลังนั้นก็รวบมือของเขาแล้วก็พุ่งออกไปหาหน้าของชายหนุ่ม แต่ชายหนุ่มนั้นหลบได้อย่างไม่ยากเย็นนัก

“หึ ! พลังแค่นี้คิดจะมาสู้กับผมได้หรอครับ องค์ชาย” ชายหนุ่มก็เริ่มร่ายมนต์ พร้อมกับวางมือไปตรงที่เด็กหนุ่มแล้วก็ปล่อยพลังออกมาทางเด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มก็โดนเวทย์มนต์ระเบิดของชายหนุ่มก็กระเด็นออกไป เด็กหนุ่มพยายามจะลุกขึ้นแต่ก็ทำไม่ได้เพราะเวทย์มนต์นั้นได้ทำเกิดเป็นกระแสไฟฟ้าแผ่ไปทั่วร่างกาย

“ไม่ต้องห่วงหรอกมันก็แค่ทำให้องค์ชายขยับไม่ได้ซักพักหนึ่ง อีกเดี๋ยวมันก็จะหมดฤทธิ์แล้วละ” ชายหนุ่มบอก แล้วก็หันไปบอกกับพวกเหล่าทหารว่า   “เห้ยพวกแกช่วยกันพาองค์ชายไปส่งด้านนอกหน่อยเร็วเราจะพาองค์ชายไปเที่ยวซักหน่อย ฮ่า ฮ่า ฮ่า” เหล่าทหารก็รีบไปอุ้มร่างขององค์ชายออกไปที่ลานพิธี

ที่ลานพิธีนั้นตกแต่งไปด้วยคบเพลิงวางไว้ลายรอบลานพิธีไว้ พร้อมทั้งได้มีสัญลักษณ์วงเวทย์ขนาดใหญ่อยู่ตรงกลางของลานด้วย หลังจากนั้นเหล่าทหารก็ได้นำร่างของเด็กหนุ่ม ไปที่ตรงกลางของลานพิธี

“นะ นะ นี้แก จะทำอะไรฉันน่ะ ?” เด็กหนุ่มได้เอ่ยถามขณะที่เวทย์มนต์ไฟฟ้านั้นยังไม่หมดฤทธิ์

ชายหนุ่มก็เอ่ยบอกพลางยิ้มว่า  “ผมจะพาองค์ชายไปเที่ยวยังไงละครับ” พร้อมกับเริ่มท่องคาถา

จู่ ๆ เมฆจากที่เคยสว่างไสว ก็พลันกลายเป็นเมฆสีเทา พร้อมกับลมพายุอันรุนแรง และ ร่างของชายหนุ่มคนนั้นก็เริ่มจะมีแสงออกมา พร้อมกับหนังสือที่เขาท่อง สัญลักษณ์วงเวทย์ก็เริ่มมีแสงออกมาเหมือนกัน เด็กหนุ่มก็ได้แต่นอนรอชะตากรรมอย่างขัดขืนไม่ได้ ...

“ลาก่อนนะครับ องค์ชายอัลเต้” หลังจากนั้นก็ทำการปิดหนังสืออย่างรุนแรง สร้างแรงสั่นสะเทือนไปทั่วลานพิธี จู่ ๆ ท้องฟ้าบริเวธที่ทำพิธีนั้น ก็เปิดออกพร้อมกับลำแสงสีม่วงฟาดฟันลงมาตรงกลางของลานที่ ๆ อัลเต้อยู่ แสงนั้นได้ทำการนำเอาร่างของเขาขึ้นไปแล้วก็พุ่งขึ้นบนฟ้าหายไป