นิทาน เรื่อง นกน้อยขี้เหงา

ข้อมูลเบื้องต้น

 

  CR.SQW

 

เรื่อง นกน้อยขี้เหงา

          เรื่องมีอยู่ว่า มีนกน้อยตัวหนึ่งเกิดมาได้ไม่นาน เติบโตมาโดยได้รับการเลี้ยงดูจากพ่อนกแม่นกอย่างอบอุ่น แต่แล้วก็ถึงช่วงเวลาที่นกน้อยตัวนี้ต้องจากครอบครัวไปที่ไกลๆสักพักเพราะนกน้อยตัวนี้อ่อนแอเหลือเกินหากไปอยู่ในที่ต่างแดนจะทำให้มันเข้มแข็งขึ้นได้ อาจจะดูเป็นช่วงเวลาสั้นๆแต่ไม่เลยสำหรับนกน้อยตัวนั้น แน่หละก็มันอยู่กับพ่อและแม่มาตั้งแต่เกิดนี่นา อยู่ๆจะหักดิบเลยก็ท่าจะโหดร้ายเกินไปสำหรับใจน้อยๆดวงนั้น

          เมื่อนกน้อยไปอยู่ที่ไกลแดนตัวเอง ก็พบเจอนกตัวใหญ่ๆมากมายที่ดูมีเพื่อนรุมล้อมเต็มไปหมด บินไปด้วยกันเป็นฝูง แต่นกน้อยไม่มีใครอยู่ข้างๆเลย..อ่า ช่างน่าสงสารจับใจ

          นกน้อยอาศัยในที่ที่ไม่คุ้นเคย จิตใจห่อเหี่ยว บรรยากาศรอบกายช่างเหงาและเยือกเย็นเหลือเกิน นกน้อยจะทำยังไงดี มันคิดถึงครอบครัวจัง แต่มันจะทำอะไรได้ ในเมื่อตัดสินใจบินจากบ้านมาเพื่อให้ตัวเองเติบโตไปอย่างเข้มแข็ง

          ดูผิวเผินคงจะเป็นเรื่องน่าสนุกที่ได้มาต่างถิ่นแต่สำหรับนกน้อยมันลึกซึ้งกว่านั้น นกน้อยใช้ชีวิตต่อไปอย่างยากลำบากเพราะยังไม่คุ้นชินนัก รวมถึงอะไรหลายๆอย่างที่ก่อขึ้นในใจ แม้แต่นกน้อยเองก็ยังไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร

          นกน้อยไม่มีความสุขเลย ในทุกๆวันและทุกๆคืน โดยเฉพาะตอนดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปแล้ว ความมืดเข้าปกคลุมรังของมันรวมถึงความฟุ้งซ่านก่อเกิดในจิตใจ แน่หละ มันนอนไม่หลับ ทั้งกลัวต่างๆนานาว่าจะมีสัตว์ร้ายมาทำร้ายมันตอนหลับ หากมีพ่อนกอยู่คงช่วยขับไล่มันออกไปได้ อากาศเย็นยะเยือกนั่นอีก..นกน้อยคิดถึงครอบครัวมันเหลือเกิน

          ผลจากการฟุ้งซ่านคือการนอนไม่หลับและผลจากการนอนไม่หลับติดต่อกันหลายคืนจนไม่มีแรงทำอะไร จนมันป่วยเข้าสักวัน แต่ใครจะมาดูแลหละ? ความเศร้าก่อขึ้นในใจเพิ่มเรื่อยๆ ร่างกายอ่อนแอ จิตใจก็อ่อนไหวขึ้นไปอีก นกน้อยระเบิดน้ำตาออกมาจนได้..ใครก็ได้ปลอบผมที..นกน้อยคิดในใจ แต่คงไม่มีใครเข้าใจมันแน่ๆ มันทั้งเหงา โดดเดี่ยว และหวาดกลัว

          จนมาวันหนึ่งนกน้อยก็ได้พบกับเพื่อนใหม่ เป็นลูกนกอีกตัวซึ่งมาจากที่ไกลเหมือนกัน ลูกนกตัวนั้นคอยอยู่ ดูแล เป็นเพื่อนให้นกน้อย แต่นกน้อยยังคิดถึงครอบครัวมันอยู่ดี มันส่งสารไปให้แม่นกทุกวันว่าตัวเองเป็นอย่างไรบ้าง แม่นกก็ได้แต่บอกว่า..อดทนนะลูกเพื่อที่ลูกจะได้เข้มแข็งขึ้น..กำลังใจที่ได้มาทุกวันเทียบไม่ได้สัก     นิดกับการได้อยู่ใกล้ชิดครอบครัว นกน้อยไม่กล้าบอกความรู้สึกตัวเองให้ใครรับรู้ เพราะคิดว่าต้องเป็นเรื่องเล็กๆสำหรับผู้อื่น แต่ใครจะเข้าใจว่ามันเป็นเรื่องใหญ่สำหรับนกน้อยตัวนี้ วันที่นกน้อยเสียใจมากๆอีกวันหนึ่งก็มาถึง วันที่การส่งสารสิ้นสุดลงเพราะถึงนกพิราบไม่มารับสารจากที่แห่งนี้อีกแล้ว..นกน้อยยิ่งรู้สึกว่าตัวเองห่างไกลครอบครัวขึ้นไปอีก..มันช่างเหงาเหลือเกิน..

          นกน้อยสุดจะทนจึงแอบบินหนีกลับไปที่รังเดิมที่ที่มีครอบครัวมันอยู่ ในใจคิดว่าพ่อแม่คงโกรธนกน้อยมากแน่ๆ แต่อย่างไรก็ตาม ขอแค่ได้เจอสักนาทีก็ยังดี ขอแค่มีแรงสู้ต่อ เยียวยาใจท้อแท้ดวงนี้ให้กลับมาเป็นดังเดิม นกน้อยบินมาเรื่อยๆทั้งใจที่สับสนยิ่งใกล้ถึงยิ่งฟุ้งซ่าน มันไม่แน่ใจว่าหากโดนดุ ใจของมันจะยิ่งบอบช้ำไปมากกว่าเดิมหรือเปล่า จะคุ้มไหมกับการที่ได้เจอครอบครัวมันในครั้งนี้ หากมันจะขอกลับมาอยู่ที่รังมันเหมือนเดิมหละ อยู่กับครอบครัวแสนอบอุ่นนี้เหมือนเดิม พ่อแม่มันจะว่าอย่างไร จะเห็นว่ามันอ่อนแอไหม ความคิดตีกันในหัวหลายเรื่องไปหมด นกน้อยไม่เข้าใจตัวเองตอนนี้ ให้ตายยังไงก็ไม่เข้าใจ และไม่รู้จะทำยังไงต่อไปดี

          นกน้อยบินถึงรังในที่สุด บินเข้าไปในรังที่คุ้นเคยเงียบๆประจวบเหมาะกับพ่อนกกลับมาจากหาอาหารพอดี พ่อนกดูตกใจไม่น้อยที่พบลูกตนเองที่นี่ นกน้อยกลั้นหายใจชั่วขณะเตรียมโดนพ่อนกดุ..แต่ผิดคาด พ่อนกโผเข้ากอดนกน้อยทันที

นกน้อยทั้งดีใจปนตกใจ น้ำตาไหลพรากอย่างห้ามไม่อยู่ กว่าพ่อนกจะปลอบเสร็จก็ปาไปนานโข นกน้อยหยุดร้องและคิดได้ว่าต้องรีบบอกอะไรกับพ่อนก เพราะมันเองก็      ไม่มั่นใจว่าหากแม่นกกลับมาจากหาอาหารนั้นจะทำอย่างไรกับมัน จะโผกอดมันเหมือนพ่อนกหรือไม่หรือจะดุมันกันนะ

          "พ่อครับ คือว่า@-)($\^#]^*[*\>$&/฿.." นกน้อยพูดเร็วรัว ลิ้นพันกันเรียบเรียงคำพูดก็ไม่ถูก ในใจอยากจะระบายทุกสิ่งที่ค้างคาออกไปให้พ่อนกฟัง แต่เมื่อมันเห็นพ่อทำหน้านิ่งจึงฉุกคิดได้ว่าพ่อนกคงไม่เข้าใจในสิ่งมันต้องการสื่อ มันจึงลงท้ายประโยคพลางทำท่าขบขันว่า"ไม่เข้าใจใช่ไหม?ช่างมันเถอะ ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ฮ่าๆๆ" จากนั้นก็ฝืนหัวเราแห้งๆ

          น้ำตาที่แห้งเหือดไปแล้วกำลังจะทะลักออกมาอีกรอบตอนนั้นเองที่กำลังเปลี่ยนเรื่องเป็นถามสารทุกข์สุกดิบแทน แต่หูดันได้ยินประโยคต่อมาที่พ่อนกพูดด้วยว่า "เข้าใจ"

          นกน้อยใจชื้นขึ้นมาและแปลกใจ พลางคิดว่าตัวมันเองยังไม่เข้าใจที่ตัวเองพูด ที่รู้สึกทั้งหมดเลย แล้วพ่อนกบอกแบบนี้หมายความว่าไง โกหกมันหรือ?

          จากใจพองโตก็แฟบลง พ่อนกเหมือนอ่านใจลูกของมันออกเลยพูดในสิ่งที่นกน้อยค้างคาทั้งหมดให้ฟังว่ารู้สึกแบบนี้หรือเปล่า เป็นแบบนั้นใช่ไหม แต่แปลกมาก ทุกอย่างดันถูกต้อง แม้แต่สิ่งที่นกน้อยไม่เข้าใจตัวเอง พ่อนกสามารถพูดจนมันกระจ่างได้ ทั้งๆที่ตัวมันเองไม่ได้ระบายอะไรให้พ่อนกรับรู้เลยแม้แต่น้อย ทำไมหละ ทำไมเข้าใจมากกว่าใจตัวมันเอง

          จากนั้นพ่อนกก็ลงท้ายประโยคด้วยคำว่า"จะไม่เข้าใจได้อย่างไร พ่อเลี้ยงมากับมือ" ตอนนั้นถ้าเป็นไปได้นกน้อยอยากเก็บความรู้สึกตัวเองไว้ในตู้เซฟใบใหญ่ มันทั้งดีใจและซึ้งใจสุดๆ จากช่วงที่รู้สึกแย่มากๆ มันคิดว่า อย่างน้องก็มีเรื่องดีๆท่ามกลางความเลวร้ายล่ะนะ

          นกน้อยร้องไห้โฮออกมาและโผกอดพ่อนกความทุกข์ใจแปลเปลี่ยนเป็นน้ำตาแห่งความสุข ความอบอุ่นจากอ้อมกอดเข้ามาแทนที่ความหนาวเหน็บที่นกน้อยได้รับมาก่อนหน้า คำปลอบใจมากมายปัดเป่าความรู้สึกโดดเดี่ยวให้หายไปจนหมด

          "เจ้านกน้อยขี้เหงาเอ๊ยย" พ่อนกพูดพลางใช้ปีกใหญ่ลูบหัวนกน้อยตัวนั้น

          นกน้อยมัวแต่ร้องไห้โดยไม่รู้ว่าแน่นกกลับมาถึงนานแล้วและได้ยินเรื่องทุกอย่างตั้งแต่ต้น และแน่นอนว่าแม่นกย่อมเข้าใจมัน พ่อแม่ของมันจึงตกลงกันว่าให้นกน้อยกลับมาที่รังเดิม ไม่จำเป็นที่นกน้อยต้องไปอยู่ที่ไกลๆ อยู่ที่ไหนก็สามารถเข้มแข็งได้อยู่ดี

          และนกน้อยก็ได้ครอบครัวตัวเองกลับคืนมาในที่สุด..

ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านจนจบ

ว่างๆเลยนั่งแต่งนิทานสั้นๆเกี่ยวกับพ่อลูก

ซึ้งสุดๆไปเลยย