[นิยายแปล] Kyuuketsu hime wa barairo no yume o miru

ลำดับตอนที่ #56 : 3-14 Episode 11

Chapter 3 – Beast King of Borderland

Episode 11 หัวใจอันเย่อหยิ่ง-หัวใจที่ภาคภูมิ

“ที่นี้คงใช้ได้”

ร่างสูงใหญ่ที่สวมผ้าคลุมสีน้ำเงิน-ราชาสัตว์ป่ามองดูรอบๆแล้วพูดพลางพยักหน้าอย่างพอใจ

“ไม่มีปัญหา ยังไงก็จบในสามนาทีอยู่แล้วนี่, ไม่เห็นต้องมาไกลขนาดนี้เลย”

ผู้ที่พูดอย่างดูแคลนคือฮิยูกิที่สวมชุดกระโปรงสั้นเหนือเข่าสีดำที่ประดับประดาไปด้วยดอกกุหลาบ—ชุดที่เธอสวมอยู่คือ『กุหลาบแห่งสงคราม』

“อา, ก็เป็นการประลองแบบส่วนตัวจะให้ใครเห็นคงไม่ดีเท่าไรนะขอรับ”

เขามองไปยังฮิยูกิ, และผู้เดินตามมาเบื้องหลังอย่างใกล้ชิด สัตว์ร้ายสีขาวผู้มีเก้าหาง—สัตว์ศักดิ์สิทธิ์ อุสึโฮะ ซึ่งเปลี่ยนร่างมาอยู่ในร่างมนุษย์, ผู้มาพร้อมรอยยิ้มขมๆอย่างไม่เหมือนเคย

เป็นผู้ที่แม้แต่ราชาสัตว์ป่าที่นับได้ว่าเป็นจุดสูงสุดของเผ่าพันธุ์มนุษย์สัตว์ก็ไม่สามารถละเลยได้

“อา, ท่านสัตว์ศักดิ์สิทธิ์เจ้าค่ะ…”

อสึมินะ, มิโกะแห่งเผ่าสิงโต, แสดงท่าทีเหนียมอายอย่างไม่ค่อยจะเห็นได้บ่อยนัก เรียกขานอุสึโฮะ

“มีอะไรงั้นรึ, มิโกะแห่งเผ่าสิงโต?”

“หลังจากการแข่งขันจบแล้ว ไม่ผลจะเป็นเช่นไรก็ตาม, ข้าขอวิงวอนเชื้อเชิญท่านยังเผ่าของเรา พ้องเรายินดีต้อนรับท่านด้วยความยินดีจากก้นบึ้งของหัวใจ”

“—อืมม นานมากแล้วที่ไม่ได้ลิ้มรสงานเลี้ยงฉลองฤดูเก็บเกี่ยวกับไวน์ศักดิ์สิทธิ์, ข้านะไม่มีปัญหาหรอก แต่ทว่า.....”

หุบพัดแล้วกดแนบกับริมฝีปาก, เธอมองไปที่อสึมินะด้วยสายตาสนใจ—อันที่จริงแล้ว,เธอค่อนข้างชอบที่ยอมรับและพูดได้ว่าตนเองเป็น「สาวที่ชวนขนลุก」--แล้วพูดต่อ

“ข้าคือบริวารขององค์หญิง, ข้าไม่อาจทำสิ่งใดได้ถ้าหากปราศจากคำอนุญาตขององค์หญิง”

–ทันใดนั้นสายตาของอสึมินะก็ไปตกอยู่ที่ใบหน้าอันงดงามของฮิยูกิโดยอัตโนมัติ

“กรณีที่ต้านเราไว้ได้ 3 นาทีเท่านั้น ถ้าทำไม่ได้หรือทำได้ขี้ริ้วขี้เหร่, คงรู้กันดีละนะ”

คำตอบของฮิยูกิเรียกเลือดไปจากหน้าของอสึมินะ ก่อนที่เธอจะรีบคว้าแผ่นอกพี่ชายไว้แน่นแล้วเขย่าไปมา แน่นอนว่าเรวานที่ยืนอยู่ข้างเธอ, ยังไม่จับใจความอะไรไม่ได้

“ได้ยินแล้วใช่ไหมเจ้าค่ะ! เรวาน-นี่ซามะ, ความเป็นความตายของเผ่าเราอยู่บนเส้นด้าย, ไม่สิบางทีอาจเป็นความอยู่รอดของเผ่าพันธุ์มนุษย์สัตว์อย่างเราๆเลยก็ได้!! ถ้าฮิยูกิ-ซามะไม่สนใจพวกเราอีกละก็ต้องถึงจุดจบแน่ แล้วผู้ที่จะถูกเล่าขานต่อไปยังลูกหลานว่าเป็นต้นเหตุให้ท่านสัตว์ศักดิ์สิทธิ์ทอดทิ้งพวกเราไปก็คือพี่ชายน้า!! เข้าใจไหมเจ้าค่ะ!?”

“รู้แล้วน่า อยากให้ข้าชนะ, ข้าก็ต้องชนะอยู่แล้ว”

เรวานผลักมือของเธอออกแล้วตอบด้วยท่าทีรำคาญใจ

อ๊า, เจ้าพี่โง่ของข้าไม่เข้าใจอะไรเลย! พี่ยังคิดว่าจะชนะได้หรือไง!? –ตระหนักได้ถึงความสิ้นหวัง, อสึมินะทรุดตัวลงอย่างอ่อนแรง

ในจุดที่ไม่ไกลกันนัก, ฮิยูกิพูดกับราชาสัตว์ป่าด้วยน้ำเสียงไม่ชอบใจ

“ให้ตายสิจะว่าไงดี, ถึงจะเคยเห็นเจ้าคนไม่คิดอะไรเลย (โจอี้) หรือเจ้าคนโง่ที่เชื่อมั่นมากเกิน (เจ้าชายแอชชิว) มาก่อน แต่เจ้าพวกนั้นก็ยังมีส่วนน่ารักอยู่บ้าง นี่เป็นครั้งแรกเลยที่ได้เห็นเจ้าโง่ที่ไม่ใส่ใจคู่ต่อสู้ของตัวเองเลย—เป็นนิสัยจากคนรอบตัวสินะ?”

“…กระผมรู้สึกอับอายจริงๆ”

ราชาสัตว์ป่าก้มหัวลงด้วยสีหน้าเหมือนถูกด่า

“เราคิดไว้ว่าจะสั่งสอนแค่นิดหน่อย แต่ดูเหมือนถ้าไม่ทำลายโดยสมบูรณ์คงไม่ได้สินะ —จะว่าไป —พวกเรามีผู้ฝึกสอนคนเดียวกัน ให้สู้กันเองจะไม่เป็นไรหรือ?”

“นี่ไม่ใช่เรื่องส่วนตัว ดังนั้นท่านควรลงมือให้เต็มที่และแสดงความแตกต่างของพวกคุณให้กระผมเห็น การที่ท่านคิดจะออมมือเกรงว่าจะเป็นการหยามเกียรติกระผมมากกว่า”

“—เอ๋!? ฮิยูกิ-ซามะก็เป็นลูกศิษย์ของปู่ใหญ่งั้นหรอ!? ถ้างั้นก็เป็นศิษย์พี่ศิษย์น้องกับพี่ชายนะสิ!?”

ฟังจากบทสนทนาของพวกเขาแล้ว อสึมินะก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงดังกังวาน

ดวงตาของเรวานฉายแววตกใจ

“อา, เราเพิ่งได้รับการฝึกฝนจากเขาเมื่อไม่นานมานี้ ก็คงพอพูดได้ว่าเป็นลูกศิษย์ได้ละ”

ฮิยูกิยักไหล่เบาๆ

“เข้าใจละ—งั้นก็, เป็นศิษย์น้องหญิงสินะเจ้าค่ะ”

ดวงตาของฮิยูกิวูบไหวแล้วมองไปที่อสึมินะ

“...อา, นั่นสินะ ศิษย์น้องหญิง, สินะ”

“ใช่แล้ว ดังนั้นไม่จำเป็นต้องออมมือ”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงเคร่งขรึมของราชาสัตว์ป่า เรวานตั้งท่าด้วยการกำมือทั้งสองข้างและพูดเป็นเชิงรับทราบ แต่ก็อย่างที่คาด, เขายังคงดูแคลนเธอ—ลูกศิษย์หน้าใหม่ ทั้งยังเป็นผู้หญิง—กลิ่นอายรอบๆตัวเขาบอกเช่นนั้น

“ถ้าเช่นนั้นเราก็พร้อมแล้ว”

ฮิยูกิก็ตั้งท่าเช่นกัน, แต่เธอแบมือออก

“องค์หญิง, ไม่ใช้『กุหลาบแห่งเหล่าคนบาป』หรือเจ้าค่ะ?”

อุสึโฮะเอียงคออย่างไม่เข้าใจ

“วันนี้เราแค่มาทักทายเท่านั้น—จะเริ่มละนะ”

“เข้ามา!”

ทันใดนั้น, ฮิยูกิก็ใช้ความแข็งแกร่งของขาถีบพื้น, ร่นระยะห่างกว่า 5 เมตรด้วยเวลาที่เกือบจะเท่ากับ 0 วิ

ในเวลาเดียวกันนั้นเองเธอก็วาดมือขวาเข้าแก้มของเรวาน, ด้วยความเร็วที่อสึมินะซึ่งมองอยู่ไกลๆจับภาพไม่ได้, ฟาดซ้ำลงไปถึง 8 ครั้ง

-จากนั้นเสียงตบ「เพี๊ยะเพี๊ยะเพี๊ยะเพี๊ยะเพี๊ยะเพี๊ยะเพี๊ยะเพี๊ยะ!!!」ก็ดังลั่นไปทั่วบริเวณ

“ห๊ะ”

และการกระทำถัดมา, พร้อมกับเสียงตะโกนของเธอ, ฮิยูกิส่งเตะล่างไปที่ขาขวาของเรวาน—จากด้านหลังข้อพับ, และพับขึ้นมาในแนวทแยง

เรวานที่สูญเสียสมดุลไปมองที่ด้านข้าง และทันเห็นขาขวาของฮิยูกิที่ยกขึ้นพร้อมกับชายกระโปรงที่เลิกขึ้นเล็กน้อย

“ฉึบ”

แล้วมันก็บินใส่เขาด้วยลูกเตะวงกว้าง

กัง! พร้อมกันนั้นเสียงหนักๆก็ดังขึ้น จากการที่หน้าของเรวานและขาของเขาร่วงลงพื้น

“อ๊ากก!”

และยิ่งไปกว่านั้น ขณะที่งอขาขวา, เธอก็ใช้ขาซ้ายเป็นแกนและหมุนตัวราวกับดาวตก โดยที่ไม่ได้ใส่แรงเพิ่ม, เธอส่งลูกเตะวงกว้างเข้าใส่หน้าท้องของเรวานอีกครั้ง

ตร๊อง!!

เสียงหนักและทู่เหมือนเสียงตีกลองดังขึ้น, ร่างของเรวานลอยขึ้นไปราว 10m. จากพื้น และเมื่อไม่สามารถต้านแรงโน้มถ่วงได้ ในที่สุดร่างของเขาก็ตกลงพื้นจนเกิดเป็นหลุมเล็กน้อย เขากลิ้งขลุกๆเหมือนเศษผ้าก่อนจะหยุดลง

“…ได้แค่นี้หรือ”

อุสึโฮะที่คลี่พัดป้องปากพึมพำแล้วหุบพัดดังฉับอย่างเบื่อหน่าย

“ไม่ต้องถึง 3 นาทีแค่ 10 วิคงไม่ไหวสินะ”

ราชาสัตว์ป่าแสดงความเห็นอย่างไร้ปราณี

“อา, คงเป็นงั้นแหละ—?”

ฮิยูกิถอนหายใจอย่างเสียดาย

ผลลัพธ์ที่เลวร้าย, ทั้งสามแสดงท่าทีออกมาในแนวเดียวกัน

เวลานั้นเอง—

“แกร๊ก” พวกเขาก็ได้ยินเสียงบางสิ่งเคลื่อนไหวจากกลุ่มฝุ่นที่คละคลุ้งอยู่

เมื่อพวกเขามองดูก็เห็นเรวานที่น่าจะหมดสติไปพยายามยืนขึ้น

เขาช่างมีจิตวิญญาณในการต่อสู้อย่างน่าตกใจ—หรือบางที, ทั้งสามเหลือบไปมองด้านข้าง

ผู้ที่อยู่ตรงนั้น—อสึมินะแบฝ่ามือทั้งสองข้างไปทางพี่ชายของเธอ ที่ฝ่ามือส่งละอองแสงจางๆไปยังเขา

“…ฮะฮะ, อันที่จริง ปกติข้าจะร่ายเวทมนต์เสริมความแข็งแกร่งให้ท่านพี่ก่อนต่อสู้นะเจ้าค่ะ แต่ครั้งนี้ข้าลืมไปเสียสนิทเลย, ข้ามาร่ายกลางคันเช่นนี้ ...จะเป็นอะไรไหมเจ้าค่ะ?”

อสึมินะแก้ตัวน้ำขุ่นๆ

ทุกคนในที่นี้ต่างรู้ดีว่าเวทมนต์ที่เธอร่ายไม่ใช่เวทมนต์เสริมความแข็งแกร่งแต่เป็นเวทมนต์รักษา แต่ถึงอย่างนั้นอุสึโฮะก็ปล่อยผ่านไปอย่างไม่สนใจ, ราชาสัตว์ป่าเพียงยักไหล่เบาๆ และฮิยูกิ--

“เข้าใจละ ถ้าเป็นแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้ละนะ, แค่ครั้งนี้เท่านั้นละ”

แต่ไม่มีครั้งที่สองอีก, รับรู้ได้ถึงสิ่งที่ฮิยูกิต้องการสื่อ อสึมินะพยักหน้าเข้าใจแข็งๆ

“…ชิ, ข้าแค่ประมาทไป…!”

ต้องขอบคุณเวทย์รักษาของอสึมินะ, เรวานที่ฟื้นตัวจากอาการบาดเจ็บคายเลือดที่อยู่ในปาดและพยายามยืนขึ้น

“ประมาทหรือ,อย่าพูดอะไรเช่นนั้นเลยนะเจ้าค่ะ เรวาน-นี่ซามะ!”

ดูจากท่าทีของเรวานเหมือนจะไม่ตั้งใจฟังคำตำหนิของอสึมินะเลย ฮิยูกิหรี่ตาลงครึ่งหนึ่งมองเขาเล็กน้อย

“ดูเหมือนที่เราโจมตีไปเมื่อครู่จะไม่ได้บอกอะไรเจ้าเลยสินะ เอาเถอะ, รอบที่แล้วเราเป็นเริ่ม คราวนี้ก็ให้เจ้าเริ่มแล้วกัน”

“อย่ามาทำเป็นอวดดี–!”

จะว่าพาลหรือใจเสียดี เรวานก็ถีบพื้นอย่างแรงและเข้าไปในระยะโจมตีฮิยูกิด้วยการไถลไปมา

–อย่ามาล้อเล่นนะ! ข้าฝึกหนักมาตั้งแต่ 5 ขวบ, กว่า 10 ปีเชียวนะ! ข้าไม่มีทางแพ้ให้กับคนที่เริ่มฝึกเมื่อไม่นานมานี้ได้หรอก!

กู่ร้องอยู่ในใจ, เขาใช้สกิลที่เรียนรู้มาจากราชาสัตว์ป่า เทคนิคที่พุ่งโจมตีไปยังหัวของอีกฝ่ายอย่างเต็มแรง

“มีการเคลื่อนไหวที่ไร้ประโยชน์มากไป”

วิจารณ์การโจมตีนั้นเล็กน้อยแล้วฮิยูกิก็หลบไปด้านข้าง และเมื่อการโจมตีมาถึงก็คว้าข้อมือขวาของเขาไว้

“อะ…?!”

ไม่ให้โอกาสตอบโต้, ฮิยูกิเหวี่ยงขาขึ้นข้างหนึ่งและทุ่มเขาลงพื้นด้วยแรงจากแขนข้างเดียว

“อ๊ากกกกกก….!?!”

ขณะที่เรวานดิ้นรนอย่างทรมานอยู่บนพื้น, ฮิยูกิมองไปที่ราชาสัตว์ป่า

“ดูเหมือนจะอ่อนเทคนิคไปหน่อยนะ แค่อีกฝ่ายเปลี่ยนจุดปะทะหรือปล่อยให้ผ่านไปก็เป็นได้แค่ท่าโจมตีพื้นฐานเท่านั้น—อา, เพราะเจ้าหมอนี่อ่อนเกินไป, ยังไม่ทันได้ใช้ความคิดคู่ขนานด้วยซ้ำ”

“นั่นสินะ, บางทีถ้าปูพื้นฐานตั้งแต่เด็กๆให้มากกว่าสอนเทคนิคเล็กน้อยพวกนี้ บางทีอาจจะปล่อยพลังและความเร็วได้มีประสิทธิภาพกว่านี้....เฮอ, ไม่นึกเลยว่าจะอ่อนแอได้ถึงขนาดนี้”

“น่าสมเพช, ช่างเป็นผู้แพ้ที่ไม่รู้อะไรเลยจริงๆ”

รับฟังทั้งเสียงของฮิยูกิ, การตอบรับอันน่าชังของราชาสัตว์ป่า และเสียงเย้ยหยันของอุสึโฮะ

“หนอยแก…!”

ด้วยท่าทางโกรธเกรี้ยว, เขาผุดลุกขึ้นแล้วทุ่มความรู้สึกทั้งหมดใส่ฮิยูกิ

“ไม่ยกโทษให้แน่!!”

ตะโกนแล้วเขาก็วิ่งใส่ฮิยูกิ

การเคลื่อนไหวของเขาไม่อาจนับเป็นอะไรได้ ทั้งความเชื่อมั่นและความภาคภูมิใจของเขาล้วนถูกทำลายไปหมดแล้ว เขาเพียงเคลื่อนไหวไปตามแรงอารมณ์, เหมือนสัตว์ร้ายที่บาดเจ็บ

ปล่อยศอกไปได้ครึ่งเดียว, ฮิยูกิที่หมุนตัวทวนเข็มนาฬิกาก็ศอกซ้ายเข้าที่ท้องของเรวาน--เพียงเท่านั้นก็พอจะหยุดเรวานได้แล้ว

“โอ๊ะ—!”

“อุกก…!”

พุ่งไปหลายเมตรจากแรงกระแทก, อากาศในปอดของเรวานไหลออกไปนอกร่างกาย, สติของเรวานถูกปกคลุมด้วยม่ายสีเข้มอย่างรวดเร็ว

.

.

.

“ซามะ”

.

“-นี่ซามะ!”

.

“แข็งใจไว้นะเจ้าค่ะ, เรวาน-นี่ซามะ!”

ในขณะที่กำลังจะจมหายไปในความมืด, เสียงอันคุ้นเคยของน้องสาวและสัมผัสอุ่นๆที่หยดลงที่ข้างแก้มก็เรียกให้เรวานเปิดตาขึ้นอย่างเลื่อนลอย

ดูเหมือนตอนที่เขาตกอยู่ในภวังค์, อสึมินะก็ร้องไห้เรียกหาเขาให้กลับมา

ถึงหมดสติไปไม่กี่วินาทีแต่ก็ช่วยทำให้ความโกรธของเขาเลือนหายไป และคืนสู่ความว่างเปล่า

–เธอกำลังร้องไห้, เพราะข้าหรือ....ข้าทำให้เธอร้องไห้หรือ

อสึมินะห่วงใยเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ เมื่อเขาตระหนักได้เช่นนั้น, ก็รู้สึกเหมือนมีบางสิ่งฉีกกระชากหัวใจของเขา

และเขาก็เห็น, ราชาสัตว์ป่าผู้คอยตำหนิติเตียนเขาแต่ก็ไม่เคยละทิ้งเขาไว้ และยังมีนัยน์ตาที่ฉายแววห่วงใยและกังวลของฮิยูกิหลังเอาชนะเขาได้ เมื่อตระหนักได้ถึงสิ่งเหล่านั้น, เขาก็รู้สึกอับอายขึ้นมาโดยไม่ตั้งใจ

–นี่ข้ากำลังทำบ้าอะไร…

หยิ่งทะนงเพราะถูกเรียกขานว่าเป็น『ผู้สืบทอดแห่งราชาสัตว์ป่า』และเชื่อว่าตนแข็งแกร่งและสามารถทำได้ทุกอย่างตามต้องการ และเพราะอัตตานั้นเองที่ทำให้เขาละเลยผู้คนรอบตัวและใช้ชีวิตตามอำเภอใจ

และสุดท้ายก็ไม่มีใครสนใจไยดีตัวเขาเลย แม้แต่ตัวของเขาเองก็ตาม

และเพราะความทะนงตนว่าแข็งแกร่ง, เมื่อพ่ายแพ้ให้กับเด็กสาวที่ตัวเล็กกว่า ก็ไม่ยอมรับความอ่อนด้อยของตนและโทษแต่คนอื่น

อา, นี่ข้าเป็นคนน่ารังเกียจขนาดไหนกัน

ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปก็คงไม่มีวันก้าวไปข้างหน้า, มีแต่จะทำลายตัวเองเท่านั้น

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เขาก็รู้สึกเหมือนมีไฟจุดขึ้นกลางอก

–จะปล่อยให้จบแบบนี้ไมได้!

ดวงตาของเขาเปิดออก ไม่มีม่านหมอกหลงเหลืออยู่ในดวงตาคู่นั้น

“ข้าไม่เป็นไร อสึมินะ, อย่ากังวล”

เขายิ้มและวางมือบนหัวของเธอเหมือนที่เขาเคยทำสมัยยังเป็นเด็กๆ

“…เรวาน-นี่ซามะ?”

ข่มความรู้สึกอยากอาเจียนและเหงื่อเย็นที่ไหลชโลมร่าง, เรวานลุกขึ้นหันไปโค้งให้ฮิยูกิ

“ท่านหญิง, ข้าขอโอกาสอีกสักครั้งได้หรือไม่ขอรับ?”

“ได้ ตามที่เจ้าต้องการ”

หันไปทางฮิยูกิที่แย้มยิ้มอย่างมีความสุข, เขาก็โค้งขอบคุณอีกครั้ง

“ผู้นำเผ่าสิงโตคนถัดไป, เรวาน, เข้ามา!”

“นายเหนือแห่งจักรวรรดิสีเลือด, ฮิยูกิ, ข้าขอรับคำท้าของท่าน!”

สิ้นสุดคำทักทาย, เรวานก็เป็นฝ่ายเริ่ม สภาพของเขา, แท้จริงแล้วคงสู้ต่อไม่ได้แล้ว แต่แรงใจที่เหลืออยู่ก็ทำให้เขาพุ่งแทงตรงไปยังฮิยูกิ

ต่างจากครั้งก่อน, ถึงความเร็วจะตกลงแต่ไม่มีการเคลื่อนไหวที่สูญเปล่าแม้แต่น้อย เป็นการเคลื่อนไหวตามพื้นฐานโดยแท้จริง

ฮิยูกิยิ้มและสวนแทงไปในลักษณะเดียวกัน

และเมื่อมันพบกันก็เกิดเสียงปะทะดังสะนั่นระหว่างพวกเขา

จากนั้น... ร่างของเรวานก็ไถลล้มลงอย่างเชื่องช้า ต่อหน้าอสึมินะที่กลั้นหายใจมองดู

ทั้งแรงกายแรงใจของเขาเกินขีดจำกัดแล้ว แต่ใบหน้าของเขาก็ฉาบด้วยความพึงพอใจ

ทิ้งที่เหลือให้อสึมินะที่รีบวิ่งไปหาเรวานจัดการ, ฮิยูกิคลี่ยิ้มเล็กน้อย มือข้างซ้ายชาจากการปะทะกับเรวานเมื่อครู่

“จะนับว่าถึงสามนาทีหรือดีไหมนะ?”

“ถึงจะมีอีกหลายสิ่งที่ข้าไม่พอใจ แต่ข้าว่าเขาน่าจะผ่านขอรับ”

ราชาสัตว์ป่าตอบรับคำพูดของฮิยูกิด้วยท่าทีดุดันเช่นเคย

“—อืม, ก็ดูมีหวังขึ้นมาบ้างนะเจ้าค่ะ”

ดูเหมือนอุสึโฮะจะมองเขาต่างจากเดิมเล็กน้อย

“อา, อย่างน้อยก็คงไม่ตกรอบแรกแล้วละนะ”

ไม่ไหวๆ, ฮิยูกิโคลงหัวเบาๆ

End

Talk: ตอนแรกนึกว่าคุณพี่ชายเป็นพวกไม่เอาไหนเสียอีก ดันเป็นพวกหยิ่งจนไม่มีใครเอานี่เอง //ทุบมือ  แต่เห็นแล้วก็น่าหมั่นไส้จริงๆนั่นแหละ ฮิยูกิน่าจะอัดให้มากกว่านี้หน่อยน้า จะได้รู้สำนึกถึงความแข็งแกร่งของผู้หญิงซะบ้าง—ว่าแต่อย่างฮิยูกินี่ นับว่าเป็นผู้หญิงเต็มตัวได้หรือยังนะ มีความเป็นผู้หญิงมากกว่าคนแปลอีก //หัวเราะ