ร้อยเล่ห์ ซาตาน

ลำดับตอนที่ #15 : หึงหรือเปล่า ?

      หลักจากเสร็จงาน นราวดีกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้องแต่งตัว วิไลวรรณซึ่งเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วเดินเข้ามาคุยกับเธอ 
 
        ''    แก้มแกกลับกับฉันไหม '' วิไลวรรณถามเพราะรู้ว่านราวดีมากับณรงค์เดช
        ''    เดี๋ยวฉันขอโทรหาคุณแม่ก่อน ว่าท่านกลับบ้านหรือยัง '' นราวดีบอก หลังจากนั้นเธอก็โทรหาคุณเจนนิเฟอร์ พอคุยกันเสร็จเธอจึงวางหู แล้วบอกวิไลวรรณว่าเธอจะกลับพร้อมท่าน

        ภายในงานเปิดตัวคอนโด มีแต่คนพูดถึง การแสดงบนเวที ที่จบลง คริสโตเฟอร์ได้แต่โกรธหญิงสาวที่มีแต่ผู้ชายเกือบทั้งงานกล่าวถึงความเซ็กซี่ของเธอ จึงหนีออกมายืนคนเดียว ใกล้ทางออกของงาน

        ''    อ้าวไอ้คริส ฉันมางานนี้ตั้งนานแล้ว แต่ทำไมเพิ่งเห็นแกวะ '' ไมเคิลทัก เขากลับออกมาจากงาน แต่บังเอิญเห็นเพื่อนยืนอยู่คนเดียว จึงเดินเข้ามาทัก
        ''    ฉันก็มานานแล้ว แต่ยืนอยู่กับคุณพ่อ คุณแม่ ตรงนู้น ''  คริสโตเฟอร์บอก แล้วชี้มือไปทางที่คุณดิลก กับคุณเจนนิเฟอร์ยืนอยู่ 
        ''     แล้วแกมายืนอยู่ทำไมตรงนี้ '' ไมเคิลถาม
        ''     ฉันไปเข้าห้องน้ำมา ยังไม่อยากกลับเข้าไปในงาน เลยมายืนคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ตรงนี้  '' คริสโตเฟอร์ตอบ
        ''     เมียแก โครตเซ็กซี่เลยว่ะ ฉันอิจฉาแกจริง ๆ เลย ที่ได้นอนกอดทุกวัน '' ไมเคิลบอก
        ''     แกเงียบไปเลยนะ ฉันจะบอกให้ฉันไม่เคยยุ่งกับเขาเลย ตั้งแต่วันที่ฉันโดนวางยา '' คริสโตเฟอร์บอก 
        ''     แกนอนคนละห้องเหรอวะ ''
        ''     นอนห้องเดียวกัน เขานอนบนเตียง แต่ฉันนอนบนโซฟาโว้ย '' 
        ''     เฮ้ย !!! จริงเหรอวะ เป็นฉันนะ ไม่ยอมให้น้องแก้มนอนเหงาอยู่บนเตียงคนเดียวทุกวันหรอก เสียดายว่ะ  แกไม่สนใจน้องแก้มเลยเหรอว่ะ '' ไมเคิลบอก และถามคริสโตเฟอร์
        ''     ไม่สนโว้ย  ฉันมีผู้หญิงเยอะแยะ ''  คริสโตเฟอร์บอก
        ''      ถ้าแกไม่สน ฉันจีบน้องแก้มนะ  ''  ไมเคิลแกล้งถาม        
        ''      ไม่ได้ เขาเป็นเมียฉัน  ''
        ''      แต่แกไม่สนใจเขานิ '' ไมเคิลยังกวนต่อ
        ''      ใช่ แต่ฉันยังจดทะเบียนกันอยู่ ''
        ''      แกก็หย่าซิวะ จะไปยากอะไร แค่นี้ฉันก็จีบน้องแก้มได้แล้ว  '' ไมเคิลบอก
        ''      แต่ฉันเพิ่งแต่งงานกันนะ ยังไม่ถึง 2 อาทิตย์ เลย '' คริสโตเฟอร์ให้เหตุผล
        ''      ไม่เป็นไร ฉันรอให้แกหย่ากับน้องแก้มก่อนก็ได้ แล้วฉันค่อยจีบเขา '' ไมเคิลบอก แล้วขอตัวกลับบ้าน   คริสโตเฟอร์เลยยิ่งโกรธคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้นด้วย 

        ขนาดหนีออกมายืนตรงนี้เพื่อที่จะได้ไม่ต้องได้ยินที่ใครพูดถึงเธอแล้วนะ กลับต้องมาได้ยินเพื่อนรักบอกว่าจะจีบเธออีก เธอนี่มันแม่มดชัด ๆ เลย ยัยเด็กบ้า คิดแล้วจึงเดินกลับเข้าไปในงาน แต่ก็ต้องอารมณ์เสียหนักกว่าเดิม เมื่อเห็นเธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่สวมมาจากบ้านเสื้อคล้องคอสีเนื้อกับกระโปรงสั้นแค่คืบสีดำ ยืนคุยกับผู้ชาย 2-3 คนในงาน แต่ที่น่าเจ็บใจคุณพ่อ กับคุณแม่ก็ยืนคุยอยู่ตรงนั้นด้วย แถมยังกำลังหัวเราะกันอีก มันมีอะไรน่าสนุกนักเหรอ ถึงได้หัวเราะกันขนาดนั้น
         
          ''      จะกลับบ้านกันได้หรือยัง '' คริสโตเฟอร์ถามเสียงเรียบ ตามองนราวดี
          ''      แม่กำลังสนุกเลยตาคริส  อย่าเพิ่งกลับนะ '' คุณเจนนิเฟอร์บอก
          ''      พรุ่งนี้ผมต้องไปทำงานนะครับ  ''
          ''      บริษัทเราเอง ไปสายหน่อยก็ได้ '' คุณเจนนิเฟอร์บอก
          ''       มันไม่ดีนะครับ ไปสายกว่าพนักงาน ผมง่วงแล้วด้วย '' คริสโตเฟอร์บอกอีก
          ''       หนูแก้มง่วงหรือยังลูก '' นางหันมาถามนราวดี
          ''       ยังค่ะ คุณแม่ '' เธอตอบ
          ''       ถ้าลูกง่วงลูกกลับบ้านกับคุณพ่อก่อนนะ เดี๋ยวแม่กับหนูแก้มจะอยู่คุยกับหนุ่ม ๆ พวกนี้ก่อน กำลังคุยกันสนุกเลย ถ้าอยากกลับแล้วคงมีหนุ่ม ๆ แถวนี้สักคนอาสาไปส่งที่บ้านเอง ลูกไม่ต้องห่วงหรอก '' คุณเจนนิเฟอร์บอกลูกชาย  แล้วหันไปถามหนุ่ม ๆ แถวนั้น ว่ามีใครไปส่งเธอสองคนที่บ้านได้ไหม พอมีหนุ่ม ๆ พยักหน้าว่าจะไปส่งให้ ก็หันไปขอบใจ 
           ''      กลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย ไม่ต้องมีใครอยู่ที่นี่ทั้งนั้น '' พูดจบก็กระชากแขนนราวดีที่ไม่รู้เรื่อง เดินไปที่รถตู้ที่คนขับรถรออยู่ ส่วนคุณดิลกและคุณเจนนิเฟอร์ก็เดินตามคริสโตเฟอร์และนราวดีไป 
     
            ''     คุณก็เล่นงานตาคริสซะน่วมเลยนะวันนี้  '' คุณดิลกพูด
            ''     ช่วยไม่ได้ อยากมากวนประสาทฉัน หักหน้าฉันกับหนูแก้มเอง หลายงานด้วย ฉันเอาคืนมันทบต้นทบดอกแน่ นี่แค่เบาะ ๆ นะ ถ้าหนูแก้มร้องไห้ช้ำใจเพราะตาคริสอีก จะจะเอาให้มันช้ำใจยิ่งกว่าหนูแก้มอีก ''
            ''      คุณไม่สงสารลูกเหรอ '' คุณดิลกถาม
            ''      คุณไม่สงสารหนูแก้มเหรอ '' คุณเจนนิเฟอร์ถามกลับ 
            ''      เขาผัว เมียกัน เดี๋ยวเขาก็ดีกัน '' คุณดิลกบอก
            ''      กว่าจะดีกัน หนูแก้มของฉันช้ำใจตายพอดี ถ้าฉันไม่ช่วยกระตุ้นมันก็ยังทำตัว เก๊กแมน อยู่อย่างนั้น ''  หลังจากพูดจบก็เดินมาถึงรถที่คริสโตเฟอร์ และนราวดีนั่งรออยู่      

       พอกลับถึงบ้านนราวดีก็เดินขึ้นข้างบน คริสโตเฟอร์ก็เดินตามไป จนเข้ามาในห้องนอน เธอก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นนุ่งผ้าเช็ดตัวเตรียมอาบน้ำ 

             ''     ฉันอยากคุยด้วย '' เขาเอ่ยขึ้น
             ''     ฉันอยากอาบน้ำ '' เธอตอบ
             ''      ก็ได้ อาบน้ำก่อน แล้วค่อยคุย '' เขาบอก หลังจากนั้นนราวดีเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำ หลังจากเธอออกมา คริสโตเฟอร์ไปอาบบ้าง แต่พอเขาออกมาจากห้องน้ำ กับเห็นเธอนอนหลับแล้ว ยิ่งโมโหหนักเมื่อมองไปที่เตียงเห็นหมอนและผ้าห่มวางอยู่ 
คริสโตเฟอร์เดินมาที่เตียง 

            ''    นี่ยัยเด็กบ้า ลุกขึ้นมาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้นะ  '' เดินไปกระชากร่างคนที่นอนให้ลุกขึ้น
            ''    จะคุยอะไรล่ะ คุยวันหลังได้ไหม ฉันจะนอน '' 
            ''     ไม่ได้ '' 
            ''     แต่ฉันง่วงนอนแล้ว '' ตอบพร้อมนอนลงอีกครั้ง
            ''     แหม ทีที่งานบอกไม่ง่วง ที่ฉันจะคุยไม่ยอมคุยกับฉัน บอกง่วงนอน '' คริสโตเฟอร์โวยวาย พร้อมทั้งดึงร่างบางลุกขึ้นอีกครั้ง
            ''     มันดึกแล้วนะคะ และฉันก็ไม่อยากคุยกับคุณขี้เกียจทะเลาะกับคุณด้วย '' บอกพร้อมล้มตัวลงนอน แต่คราวนี้ คริสโตเฟอร์ไม่ยอม 
            ''     ดีถ้าไม่อยากคุยก็ทำอย่างอื่นแล้วกัน '' คริสโตเฟอร์ตอบ พร้อมจูบปากที่กำลังจะเอ่ยถามว่าทำอะไร ขณะกำลังจูบกันดูดดื่มมือของชายหนุ่มก็ปลดชุดนอนแสนเซ็กซี่ที่เขาเห็นเธอสวมก่อนนอนทุกวันแต่ไม่สนใจ เธอไม่ได้สวมบราข้อนี้เขารู้อยู่แล้ว เธอไม่เคยสวมทุกคืนเขาเห็น แต่คืนนี้เขาได้สัมผัสมันปทุมถันคู่งามที่เขาเคยได้สัมผัสและหลงใหลมันเมื่อครั้งที่แล้วและเขาก็ชอบมันมากมันเต็มไม้เต็มมือดีจัง แล้วยังสิ่งที่แสดงความเป็นผู้หญิงที่โหนกนูนที่ทำให้เขาหลงใหลไม่แพ้กันกับหน้าอกคู่นั้น อีกทำให้เขาวนเวียนสัมผัสมันอย่างคลั่งไคล้

       ด้วยความที่ไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้ และเมื่อครั้งที่แล้วที่มีเพราะโดนวางยา ทำให้นราวดี หลงอยู่ในสัมผัสที่เขาปรนเปรอให้จนไม่ได้คิดปัดป้อง และปฏิเสธสิ่งที่เขา
มอบให้ เมื่อชายหนุ่มใส่ความเป็นชายเข้าไปในตัวเธอ จนทั้งสองไปถึงยังฝั่งฝัน ส่วนชายหนุ่มหลังจากที่มีอะไรกับเธอครั้งนั้น เขาก็ไม่ได้ยุ่งกับผู้หญิงคนไหนอีกเลย  ทำให้เขาไม่รู้จักอิ่มแค่ครั้งเดียว เขาปรนเปรอให้ทั้งเขาและเธอ จนเกือบเช้า จึงได้หมดแรงและหลับในอ้อมกอดของกันและกัน 

        หลังจากรู้สึกตัวตื่นนราวดีก็หันไปมองคริสโตเฟอร์ที่ยังนอนหลับอยู่บนเตียง วันนี้เธอมีความสุขที่ได้ตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดเขา เธอลุกขึ้นไปอาบน้ำ และรีบลงไปทำอาหารเช้าให้เขา พอเธอทำอาหารเช้าเสร็จ เธอก็เดินเข้าไปในห้องอาหาร เห็นคริสโตเฟอร์นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารแล้ว เธอจึงส่งยิ้มให้เขา แต่เขากลับมองเธอเฉย ๆ ไม่ได้ส่งยิ้มตอบเธอ 
นราวดีก็หน้าเสีย แต่คิดว่าเขาอาจจะอารมณ์เสียเพราะมันสายแล้ว เธอพยายามจะไม่คิดมาก

            ''    พี่คริสทานข้าวต้มเยอะ ๆ นะคะ แก้มทำเอง '' เธอเรียกเขาเหมือนเดิม และตักข้าวต้มเอาใจเขา
            ''    นิด ไปชงกาแฟให้ฉันนะ '' เขาหันไปบอกสาวใช้ 
            ''     พี่คริส ไม่ทานข้าวต้มปลา เหรอคะ '' เธอถาม
            ''     ฉันไม่กิน มันสายแล้ว ดูนาฬิกาซิกี่โมงแล้ว '' เขาบอก
            ''     ไหน ๆ ก็ไปทำงานสายแล้ว น่าจะมีเวลาพอทานได้นะคะ '' เธอยังเซ้าซี้เขา 
            ''      อย่ามายุ่งกับฉันได้ไหม อย่าคิดว่าเรื่องเมื่อคืนที่เราทำ เพราะฉันพิศวาสเธอนะ '' เขาบอก
            ''      แล้วคุณมายุ่งกับฉันทำไม เมื่อคืน ''
            ''      เพราะฉันเห็นเธอคอยยั่วฉันจัง ฉันเลยสนองให้เพราะรู้ว่าเธออยาก '' เขาตอบ พอได้ยินคำตอบเธอก็เจ็บขึ้นมาอีก 

       ไม่น่ายอมเขาเลยเมื่อคืน เธอคิดว่าเขาคงรู้สึกดีขึ้นมากับเธอบ้างแล้ว เขาถึงยอมมีอะไรกับเธอ นอนกับเธอ แต่สรุปแล้วเธอบ้าคิดไปคนเดียวอีกแล้ว 

            ''       ขอบคุณนะคะที่บอกฉัน '' เธอพูดจบแล้วเธอก็เดินออกไปจากห้องอาหาร เธอเดินไปหาคุณเจนนิเฟอร์ที่ห้องนั่งเล่น แล้วขออนุญาตออกไปข้างนอก

           คริสโตเฟอร์นั่งดื่มกาแฟอยู่ได้ยินเสียงรถขับออกไปด้วยความเร็วสูง ก็ถามสาวใช้ว่าใครออกไปไหน พอรู้คำตอบว่านราวดี ออกไปข้างนอกก็คิด จะรีบไปไหนตั้งแต่ 10 .00 น เช้า แล้วเขาก็ไปทำงาน

            ร้านกาแฟ มุมสบาย ร้านกาแฟที่เธอจะนึกถึงยามที่ไม่สบายใจ เธอนั่งอยู่ในโซนคล้าย ๆ โซนญี่ปุ่น คือนั่งที่เบาะนั่งที่พื้น รอบ ๆ โซนนี้จะเป็นบ่อปลาแล้วมีที่นั่งอยู่ สองโต๊ะ แต่อีกโต๊ะข้างเธอยังว่าง เพราะเวลานี้ไม่เหมาะกับลูกค้าแถวนี้จะมาใช้บริการ เพราะเป็นเวลาทำงาน เธอนั่งเหม่อดูปลาในบ่อ

           ''   มีอะไรไม่สบายใจเหรอวันนี้ '' ณรงค์เดชถาม
           ''   แก้มยังไม่พร้อมที่จะเล่าวันนี้ค่ะพี่เดช ''
           ''   อยากร้องไห้ไหม '' เขาถาม เพราะเขาเห็นเธอเหมือนอยากจะร้อง แต่บังคับน้ำตาไม่ให้ไหล 
           ''    ไม่ค่ะ แก้มสัญญากับตัวเองแล้ว ว่าแก้มจะไม่ร้องไห้ให้เขาถ้าไม่จำเป็น '' เธอตอบเสียงเศร้า 
           ''     แต่ถ้ามันอึดอัดนัก ก็ระบายมันออกมาเถอะ เผื่อบางทีมันจะได้รู้สึกดีขึ้นถ้าได้ระบาย '' ณรงค์เดชปลอบ
           ''     ไม่ค่ะ พี่เดชถ้าแก้มจะร้องไห้ให้เขาอีกครั้ง คือแก้มต้องตัดสินใจที่จะไปจากเขาแล้ว และถ้าถึงวันนั้นจริง ๆ แก้มจะร้องไห้ในวันนั้นเป็นวันสุดท้ายเพราะเขาค่ะ '' เธอบอก หลังจากนั่งอยู่ที่ร้านจนเกือบเย็น เธอจึงกลับบ้าน ระหว่างทางเธอแวะซื้อยาคุมฉุกเฉินที่ร้านขายยาก่อนกลับบ้าน หลังจากนั้นเธอจึงขับรถกลับบ้าน