คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapter 9 งอน...............ง้อ.....100%
9
“ครับ.....” เสียงตอบรับโคตรหล่อ....เฮ้ย ๆ ผมต้องไม่เคลิ้มนี่คนไข้นะเว้ยไอ้อ๋อง....
“ครับ จากที่ดูประวัติอาการก็เริ่มโอเคขึ้นแล้ว...พักรักษาตัวอีกไม่เกินเดือนก็น่าจะหายดีแล้ว....ผมขออนุญาตตรวจปอดกับหัวใจหน่อยนะครับ....”
“ครับ...” โห ไอ้คนไข้คนนี้เย็นชาโคตร ๆ ......
ผมใช้เสตทโทสโคปตรวจที่หน้าอกของคนไข้....เฮ้ยทำไมไอ้นี้มันหัวใจเต้นแรงจังวะ....
“เอ่อ หายใจเข้าลึก ๆ นะครับ..ตั้งสติ อย่าตื่นเต้นนะครับ....”
“ใครตื่นเต้น..พูดเองเออเองนะหมอ...”
“ก็หัวใจคุณมันฟ้องว่าตื่นเต้นนี่ครับ...” ผมก้มลงไปกระซิบกับคนไข้เบา ๆ .....เล่นเอาเด็กนั่นอึกอักไปไม่ถูกเลยครับ.....ผมเดาเอานะว่าเขาน่าจะเด็กกว่าผม...แต่อยากบอกแล้วบอกอีกว่าไอ้เด็กนี่มันหล่อ แบบว่าเว่อมากอะ...แต่ก็นะ.สู้ปอมของผมไม่ได้หรอก คึคึ....
“หมอ.....หมอโว้ย.ยยยย.....”
“เอ่อ ครับ....”
“เหม่ออะไรวะครับหมอ.....ผมเรียกนานแล้วนะ....”
“อืม..ขอโทษครับ..มีอะไรหรอ...” ผมถามออกไปแบบมึน ๆ ....
“ไม่มีอะไรจะบอกว่าตรวจเสร็จแล้วก็ไปดิ...จะนอนอะ....”
“อืม.....”
“ขอให้หายไวไวนะครับ...แล้ววันมะรืนผมจะมาดูอาการอีกครั้งครับ...”
“อืม....”
ฮึ่ย..ไอ้คนไข้นิสัยแย่...แม่งเกิดมาไม่เคยคิดว่าจะเจอคนไข้ประเภทนี้เลย...ให้ตายเถอะ..ถ้าเจอแบบนี้สักสิบเคสนะ...ไอ้อ๋องต้องตายแน่ ๆ ตายจริง ๆ ครับขอบอก....
หลังจากตรวจคนไข้เสร็จผมต้องเข้าไปที่ห้องประชุมของโรงพยาบาลที่อาจารย์หมอจองไว้เพื่อรายงานการรักษาในแต่ละวัน.... ผมรายงานเสร็จแล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่าไอ้เก่งมันจะมาสักทีเลย....สงสัยเจอเด็กนางฟ้าเยอะ หึหึ.....
“ไอ้อ๋อง....มานานแล้วหรอวะ...”
“เออดิ...มัวทำอะไรอยู่วะชักช้าโคตร..กูรอนานแระ...ไปเร็ว ๆ ดิ.....จะได้ออกไปพร้อมกัน...”
“เออ ๆ รอแปป....” ไอ้เก่งเข้าไปรายงานกับอาจารย์หมอ.ผมก็นั่งรอต่อไปครับ..จริง ๆ ผมไม่ต้องรอมันก็ได้..แต่ก็นะ รอแล้วก็รอไปอีกหน่อยละกัน....
ตู๊ดดดด ตู๊ดดดดดดดด ผมกดโทรหาปอมระหว่างที่รอไอ้เก่งครับ..ก็มันเหงานี่...
“อื้อ...ว่าไงอ๋อง....”
“อ้าวหลับอยู่หรอ....” อ๋องถามอย่างรู้ทัน...
“อืม..แต่ตื่นแล้วแหละ....จะกลับแล้วหรอ....”
“ใช่ ๆ ไปอาบน้ำแต่งตัวเลย..อ๋องหิวแล้ว.....”
“ครับ ๆ เจ้านาย....”
“เอออ๋อง....ซื้อยาแก้ปวดหัวเข้ามาให้ด้วยนะ....”
“ปอมไม่สบายหรอ.....”
“เปล่าหรอก..มึน ๆ หัวนิดหน่อยนะ....ไม่ได้เป็นอะไรมาก....”
“เห้ย ๆ ไม่ได้เลย.....เดี๋ยวอ๋องพาไปหาหมอ.....”
“บอกว่าไม่เป็นไรไง......”
“อืม ๆ ตามใจเดี๋ยวอ๋องซื้อยาไปให้..ถ้าไม่ดียังไงจะพาไปหาหมอนะ...ห้ามดื้อด้วย..ไม่งั้นจะงอนไปสามชาติเลย..ไม่ให้ง้อด้วย....”
“เออ ๆ รู้แล้วน่า.....กลับมาเร็ว ๆ ละ..เดี๋ยวอาบน้ำรอ...”
“ไอ้ปอมบ้า.....วางแล้ว แค่นี้นะ....”
“ครับ...”
“โห่ไรวะมึงสองคนนี่จะห่างกันไม่ได้เลยไงวะ...” ไอ้เก่งออกมาได้จังหวะผมวางสายพอดีแซวทันทีเลยครับ....
“มึงนี่ก็แซวกูอยู่ได้ ว่างว่างั้น...”
“เออ....”
“เออ กูไปก่อนนะเว่ย..ปอมไม่สบายจะซื้อยาเข้าไปให้ปอมด้วย....”
“เออ ๆ เจอกันวะ...”
ผมแยกกับไอ้เก่งที่ลานจอดรถครับ.....ผมขับรถออกมาช้า ๆ ก่อนจะมาหยุดที่หน้าร้านขายยาใกล้ ๆ กับคอนโดเพื่อซื้อยาให้ปอม..เอาแก้ปวดหัวธรรมดาไปก่อนก็แล้วกันวะ....เฮ้ย แต่ว่ายาปอที่หมอให้มามันหมดแล้วหรอวะ...
ตู๊ดดดดดดด ตู๊ดดดดดดดดด
“ว่าไงอ๋อง...”
“ปอมยาที่หมอให้มามันหมดแล้วหรอถึงฝากอ๋องซื้อยาเข้าไปเนี่ย...”
“ก็หมดแล้วอะดิ....”
“อ้าวแล้วทำไมไม่บอกจะได้พาไปเอายาที่โรงพยาบาล....”
“อ๋อง ปอมแต่งตัวอยู่รีบ ๆ ซื้อมา แค่นี้นะ...ตู๊ด ๆ ๆ ๆ ๆ....”
“อะไรของมันวะ โรคขี้เกียจไปโรงพยาบาลอีกแน่ ๆ ..เดี๋ยวจะโดนไอ้ปอมบ้า...ขี้เกียจอย่างนี้มันจะหายได้ยังไงวะ..”
ผมเดินเข้ามาซื้อยาอย่างฉุนเฉียว โมโหไอ้คนในสายเมื่อกี้ คนอะไรช่างไม่รักตัวเองเอาซะเลย....คอยดูนะ เจอหน้าแม่งจะด่า ๆ ๆ บ่น ๆ ๆ ให้ฟังไม่ทันเลย...
ปัง....ผมเปิดประตูเข้ามาดัง ๆ ทำให้ไอ้คนที่แต่งตัวรอนั่งดูทีวีอยู่ถึงกับสะดุ้ง...
“กลัวมันจะไม่พังหรออ๋องประตูนะ...”
“เออ......”
“อ๋อง อารมณ์เสียอะไรอีกวะฮะ...”
“ก็ปอมนั่นแหละ..ยาหมดแล้วทำไมไม่ยอมบอก จะได้พาไปหาหมอ..ไม่อยากหายใช่มั้ยฮะ...”
“เออ..เรื่องของกูน่า...เอามาเอายามากิน....”
“เออ..เรื่องของมึงใช่มั้ยปอม..ได้ ต่อไปนี้จะไม่ยุ่งอีกแล้ว..อยากจะเป็นตายยังไงก็เชิญไม่สนแล้ว...
ปัง...ผมว่าเสร็จก็เดินเข้าห้องนอนปิดประตูเสียงดัง..อะไรวะ..เรื่องของมันงั้นหรอ..ผมเป็นใครผมไม่มีสิทธิ์ที่จะห่วงมันเลยใช่มั้ย..น้อยใจชะมัด...เรื่องของกู...ฮึ่ย....
สักพักปอมก็มาเคาะประตูเรียกผม...
ก๊อก ๆ ก๊อก ๆ .... “อ๋อง....”
“………” ผมเลือกที่จะเงียบ ไม่ตอบ..คนมันน้อยใจนี่ครับ....
“อ๋อง หลับหรอ.....ไม่ออกไปกินอะไรตามที่เรานัดกันไว้ใช่มั้ยฮะ...”
เหอะคิดจะเอาของกินมาล่องั้นหรอปอม....ฝันไปเถอะ มันไม่ได้ผลหรอก....
“อ๋อง..เปิดประตูให้หน่อยดิ....ออกมาคุยกันให้รู้เรื่อง....” เห็นมั้ยครับ...พอง้อไม่ได้ผลปอมมันก็เสียงแข็งใส่ผมอีกแล้ว....เหอะ..เคาะไปเถอะ....
“อ๋อง..ไม่ออกมากูพังประตูเข้าไปจริง ๆ นะ.....”
แอ๊ดดดด.... “มีอะไร...” ผมเปิดประตูออกมาหาปอมทันทีแบบหน้ามึน ๆ ไม่อยากให้มันทำลายข้าวของนี่ครับเสียดายเงินที่จะต้องมาซ่อมทีหลัง...
“เป็นอะไรวะฮะ...”
“เปล่า....”
“อ๋อง คำว่าเปล่ามันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลยนะ..เป็นอะไรก็บอกมา....”
“ปอม....ในเมื่อมันเป็นเรื่องของปอม อ๋องก็ไม่ยุ่งแล้วไง..แล้วจะมายุ่งอะไรกับอ๋องอีกฮะ...”
“น้อยใจ????.”
“.............”
“บอกมาดิ..ไม่รู้นะเว้ย.....จะได้ง้อถูก....”
“ปอม.......” ผมเรียกชื่อปอมก่อนจะนิ่งไป...
“อ๋อง...ขอโทษละกันที่พูดไม่คิด....”
“อืม.....แค่นี้ใช่มั้ย.....”
“เดี๋ยว....” ปอมรั้งประตูเอาไว้เมื่อผมทำท่าจะปิดมัน...
“อ๋อง....ไม่หิวหรอ.......”
“อืม...ยังไม่หิวนะ...” ผมตอบไปแบบนั้นครับแต่กระเพาะผมมันบอกไม่ใช่นะไอ้อ๋องบ้า...
“ปอมขอโทษ...ทีหลังจะไม่พูดอะไรแบบนั้นอีกแล้ว..ออกไปกินข้าวกันนะ...อ๋องคงหิวแล้ว....”
“อืม..รอแปป.....”
“อ๋อง ไม่มีอะไรจะพูดหน่อยหรอ....”
“อยากให้พูด???????.”
“ครับ.....”
“ปอมฟังอ๋องนะ..อ๋องรู้ว่าปอมไม่อยากไปหาหมอ ปอมไม่ชอบโรงพยาบาล..อ๋องรู้ แต่ตอนนี้ปอมต้องรักษาตัวเองต้องเป็นห่วงตัวเองนะ..เข้าใจใช่มั้ย..ที่อ๋องทำอ๋องบังคับเพราะอ๋องรัก..และเป็นห่วงปอมนะ....ไม่ได้คิดเป็นอย่างอื่นเลย...”
“เข้าใจครับอ๋อง....แต่อ๋องก็ต้องเข้าใจปอมเหมือนกันนะ...”
“เข้าใจอะไรหรอ..ไหนปอมลองอธิบายมาสิ.....”
“ปอมไม่อยากหาย..ปอมกลัว...กลัวว่าถ้าวันนั้นมาถึง วันที่ปอมหาย.ปอมกลัวว่าปอมจะจำอ๋องไม่ได้..กลัวว่าความทรงจำตอนนี้มันจะหายไป...อ๋องเข้าใจปอมมั้ย....”
“ปอม......” ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องตรงนี้เลย..ทำไมปอมถึงได้คิดไปขนาดนั้น..ผมไม่รู้เลย...
“แล้วพ่อแม่ปอมละ..ท่านอยากให้ปอมหายนะ....”
“อ๋อง...ตอนนี้ทุกอย่างมันโอเคหมดแล้ว...พ่อแม่ถึงปอมจะจำท่านไม่ได้เลยในตอนแรก..แต่ตอนนี้ปอมรักท่าน ปอมรู้ว่าท่านคือพ่อ คือแม่ของปอม...ให้ความรักมันก่อตัวขึ้นใหม่ไม่ได้หรอ..ความทรงจำตอนเด็ก ๆ มันจะหายไปก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลยนี่..รู้แค่ว่าปอมคือปอม..ปอมรักอ๋อง ปอมรักพ่อแม่..แค่นี้ก็พอแล้วไม่ใช่หรอ....”
“ปอม.....” ผมน้ำตาไหลกับคำพูด และความคิดของปอมเลยครับ...ผมไม่เคยที่จะคิดอะไรลึกซึ้งขนาดนี้มาก่อนเลย....
“ฮึก ๆ ...อ๋องรักปอมนะ...รัก ๆ มาก ๆ รักที่สุด....”
“อ๋อง ขอได้มั้ย..อย่าบังคับให้ปอมไปหาหมออีก...นะครับ.....”
“ฮึก ๆ ..แต่ปอมก็จะปวดหัวอยู่แบบนี้.....อ๋อง ฮึก อ๋องเป็นห่วงปอมนะ....”
“เดี๋ยวมันก็หายปวดเชื่อปอมสิ.....”
“คนบ้า..อ๋องเป็นหมอนะ....”
“หึหึ..เถอะน่า....นะ..นะครับ....ฟอด....” ปอมว่าก่อนจะโอบกอดผมและหอมแก้มผมอย่างนุ่มนวล.....
“เลิกร้องไห้ได้แล้วนะคนดี..ปอมไม่ชอบเห็นน้ำตาของอ๋องเลย....” ปอมว่าพรางใช้นิ้วหัวแม่มือเกลี่ยน้ำตาให้เบา ๆ ไปด้วย......
“ปอม....”
“ครับ....”
“หิวแล้ว....”
“ครับ...ปะ..ออกไปกัน อยากกินอะไรค่อยคิดระหว่างทางก็ได้..”
“อืม.....”
ผมไม่รู้ว่าจะบรรยายความรักของปอมที่มีต่อผมออกมายังไงเลย...จะว่ายังไงละครับ...ถึงแม้ว่าจะยังไม่นานพอที่เราจะรักกันมากขนาดนี้..แต่บางครั้งความรักก็ไม่จำเป็นต้องอาศัยเวลาเสมอไปนี่ครับ....ขอแค่เรารักกันรักกันมากขึ้นเรื่อย ๆ ก็พอ...และผมตัดสินใจแล้วว่าผมจะตามใจปอมในเรื่องที่ปอมไม่อยากไปรักษาให้ความจำเก่า ๆ กลับมา...แบบว่ายังไงละครับ..ผมก็กลัวเหมือนกัน..กลัวจะเป็นในสิ่งที่ปอมคิดเหมือนกัน..มันมีทางเป็นไปได้นะครับ....แล้วอีกอย่างผมก็ไม่รู้ว่าปอมกับแฟนเก่านั้นรักกันมากขนาดไหน..นี่แหละครับคือประเด็นสำคัญที่ทำให้ผมก็ไม่อยากให้ปอมกลับไปจำได้เหมือนเดิม..ผมยอมเห็นแก่ตัวไปพร้อมกับปอมเพื่อความรักของเราครับ....
“คิดอะไรอยู่อะอ๋อง....”
“หืม...ก็คิดว่าทำไมอ๋องถึงรักปอมได้มากมายขนาดนี้ไง...”
“อืม..ชื่นใจจัง.....ตกลงอยากกินอะไรละ...”
“อยากกิน...........อะไรดีอะ....” ผมนั่งทำท่าเหมือนจะคิดออกแต่กลายเป็นถามปอมกลับซะงั้น...
“ฮ่า ๆ ไอ้บ้า....คิดว่าจะตอบแล้วว่าอยากกินอะไร..” ปอมว่าผมอย่างไม่จริงจัง...มีความสุขจังครับวันนี้....”
“ตกลงเอาไงอ๋อง ขับรถผ่านมาสามห้าง และหลายร้านอาหารแล้วนะ...”
“เออ ไปที่นี่ดีกว่า..ร้านอาหารอิตาเลียนของแม่ไอ้เก่ง...นะนะนะ.....อยากกินทุกอย่างที่มีชิสเลย..นะปอมนะ...”
“อืม..ไม่ต้องอ้อนหรอก ก็บอกแล้วไงว่าวันนี้จะตามใจนะ...”
“คึคึ น่ารักที่สุดเลยแฟนใครเนี่ย.....” ผมว่าพรางเอื้อมมือไปบีบแก้มของปอมทั้งสองข้าง...
“อื้อ ๆ ... อ๋อง ๆ เยอะไป...ขับรถอยู่เห็นปะ.....”
“คร๊าบ...ขอโต้ดดดดดด....อิอิ.....”
ไม่นานเราก็ขับรถเข้ามาจอดที่หน้าร้านอาหารอิตาเลียนของไอ้เก่ง...มันนะโคตรขี้งกเลย..ไม่เคยจะให้ผมกินฟรีอะ..เก็บตังตลอด..แต่แม่มันจะโคตรจะใจดี...แถมตลอด ๆ และคืนเงินที่ไอ้เก่งมันเก็บไปให้ผมด้วยเหอะ..ผมละโคตรจะเกรงใจเลย..
“สวัสดีครับคุณแม่....” ผมไหว้แม่ของไอ้เก่งอย่างนอบน้อม...
“อ้าว..วันนี้มาอุดหนุนแม่อีกแล้วหรอจ๊ะอ๋อง...เข้ามา ๆ นั่งด้านในเลย....เดี๋ยวแม่เรียกเก่งให้....”
“เอ่อ มันยุ่งอยู่หรือเปล่าครับแม่ ไม่รบกวนมันก็ได้นะ...”
“ไม่ยุ่งหรอกจ้า กำลังเอาพิซซ่าเข้าไปให้รุ่นน้องกินนะ....”
“อ่าครับ....” รุ่นน้องคงจะเป็นน้องบอยสินะ...คืบหน้านี่หว่า...
ผมเดินเข้ามานั่งกับปอมที่โต๊ะด้านใน....บรรยากาศร้านโคตรจะหรู สไตล์อิตาลีเลยครับ ดูดีจริง ๆ ...
“อ๋อง สั่งเลย..อยากกินอะไร..ปอมกินได้หมด....”
“อื้อ....เตรียมเงินไว้เป็นพอ...”
ผมนั่งดูเมนูไปเรื่อย ๆ ครับ..จะว่าไปอยากกินหมดเลยอะ.....เฮ้อ...
“ผมขอ....พิซซ่าถาดใหญ่หน้าอะโลฮ่า.....ลาซานญ่าผักโขม....ผักโขมอบชีส....เบคอนทวิส....แล้วก็บรา ๆ ๆ ๆ.....” ผมสั่งมาเยอะมาก...แระมาณว่ากินสิบคนยังได้อะ...
“อ๋อง..กินให้มันหมดนะที่สั่งมานะ..ไม่หมดโดน...”
“อะไรอะปอม ปอมบอกว่าตามใจอ๋องไม่ใช่หรอ..ก็มันอยากกินทุกอย่างที่สั่งไปเลยนี่....”
“ครับ ๆ .....ไม่ว่าแล้วก็ได้....”
“ไอ้อ๋อง มึงสั่งหรอวะออเดอร์เมื่อกี้อะ....”
“เออ มึงมีอะไร....”
“มึงกินเองหรอเอาไปให้ควายแดกวะ..เยอะเว่ออะ....แล้วอย่าหวังว่าวันนี้กูจะให้แม่กูเลี้ยงมึงนะ...ขืนเลี้ยงมึงวันนี้ร้านกูเจ๊งแน่ ๆ ....”
“เออ ๆ พูดมากวะไอ้เก่ง...”
“เออ ๆ กูเข้าไปดูน้องบอยก่อนนะมึง..”
“เออ เชิญ........เฮ้ย ไม่มานั่งกินด้วยกันวะ...”
“ไม่เอาดีว่าไม่อยากเป็นก้างคนจะจู๋จี๋กันวะมันปาบบบบบบบบบบบบ.....”
ดูมันครับ กวนโคตร ๆ ...แต่ก็ดีแล้ว...ผมนั่งกินกับปอมสองคนดีกว่า...มีความสุขกว่าเยอะ....คึคึ ผมแอบเลวนะเนี่ย...
อัพให้แล้วคร่า อิอิ ตอนนี้มารวดเดียวจบเลย คึคึ..โทษฐานที่ไรเตอร์หายไปนาน....
ขอโทษน้า.......ตอนนี้แบบมึน ๆ งอนง้อ ...... อย่าเพิ่งเบื่อกันน้า....
อย่าลืมเม้นให้กำลังใจเค้าบ้างน้า....
ความคิดเห็น