คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 10 พายุเข้า..........100%
10
วันนี้เป็นวันที่สองแล้วครับที่ผมเข้ามาทำหน้าที่เหมือนเป็นหมอเต็มตัวแล้วจริง ๆ .....ผมตื่นเต้นอยู่เหมือนกันนะ แม้ว่าวันนี้จะเป็นวันที่สองแล้ว...วันนี้ผมได้คนไข้เพิ่มมาอีกสองเคสครับ.....คงต้องเหนื่อยแน่ แต่ผมก็ไม่หวั่นอยู่แล้ว...ผมมีความสุขเสมอที่จะได้รักษาเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน...
ผมเดินตรวจคนไข้ไล่ตามรายชื่อมาเรื่อย ๆ ครับ จนมาถึงพักกลางวันผมก็ลงไปหาอะไรกินกับไอ้เก่งเหมือนเดิม....ผมคิดเหมือนกันนะว่าชีวิตคนเรามันก็แค่นี้เองหรอ...ตื่นนอนมาทำงาน กินข้าวกลางวัน กลับไปทำงาน เลิกงานกลับบ้าน กินข้าวอาบน้ำนอน....ผมคงต้องเบื่อแน่ ๆ ...... แต่ถ้ามีปอมผมว่าชีวิตผมคงมีสีสันกว่าที่คิดไว้ละนะ....
ผมไม่เคยคิดเผื่อใจไว้เลยว่าจะมีวันไหนที่ไม่มีปอม...ผมคิดเสมอว่าทุก ๆ วันเราจะมีกันและกัน..เป็นไงครับ เน่าได้ใจเลยมั้ย....
เอาละพูดมามากแล้ว ได้เวลาตรวจคนไข้ตอนบ่ายแล้วละ...ผมแยกกับไอ้เก่งก่อนจะเดินขึ้นตึกไปตรวจคนไข้ของผมที่เหลืออีก 4 คน....
“หมออ๋อง.....”
“ครับ......”
“หมออ๋องใจดี มาตรวจผมทุกวันเลยได้มั้ยครับ....”
“อ่า ได้สิครับ......หมอจะมาทุกวันเลยนะเด็กดี....”
“อะไรครับ ผมไม่เด็กแล้วนะ ใครว่าผมเด็ก....”
“ครับ ๆ ไม่เด็กก็ไม่เด็ก....”
“ครับ...คึคึ......”
เป็นไงละครับ..นี่แหละคนไข้รายใหม่ของผม...เมื่อเช้าเจอไปคนนึงแต่ก็ไม่กะล่อนแบบนี้....แต่ก็เอาเถอะ ผมว่ามันเป็นสีสันไปอีกแบบนะ.....
“หมออ๋อง......จะไปแล้วหรอ....”
“ครับ..หมอต้องไปตรวจพี่คนนั้นก่อนนะครับ...” ผมว่าก่อนจะชี้ไปที่คนไข้รายสุดท้ายที่ผมจะตรวจของวันนี้......
“ว้า...ยังอยากให้หมออ๋องตรวจอยู่เลย...แต่เอาเถอะครับ....ผมรอพรุ่งนี้ก็ได้....”
“อะไรเรา อยากให้หมอตรวจทุกวันไม่อยากหายหรือไง....” ผมแกล้งแหย่เด็กเจ้าเล่ห์ออกไป...
“ครับ ถ้าเป็นหมออ๋อง ผมยังไม่อยากหายเลย.....”
“เอาเถอะเรานะ...หมอว่าหายดีกว่านะครับ..อยากเจอหมออ๋องเมื่อไรเราค่อยเจอกันก็ได้นี่.....ไม่สบายแบบนี้มันไม่ดีนะ...”
“จริงนะครับ..ถ้าผมหายผมจะไปหาหมออ๋องได้จริง ๆ นะครับ....”
“ครับ....”
“พอแล้วน่าอเล็กซ์......คุณหมออย่าไปตามใจเด็กดื้อนี่มากนักสิคะ ....” คุณแม่ของเด็กน้อยน่ารักปลามเบา ๆ .....
“ครับ..ไม่เป็นไรครับ..น้องน่ารักดี.....ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ...ไปก่อนนะอเล็กซ์....”
“ครับ แล้วมาใหม่นะ ครั้งหน้าผมจะขอหมออ๋องเป็นแฟน......”
“ฮ่า ๆ ครับ ๆ .....”
“ตายแล้วตาอเล็กซ์ พูดอะไรออกไปฮะ....”
“ก็พูดความจริงไงครับแม่.....”
ผมเดินห่างออกมา เสียงพูดคุยของสองแม่ลูกก็เบาลงเรื่อย ๆ .....เด็กคนนี้โตไปต้องร้ายกาจแน่ ๆ ...แต่ก็น่ารักดีนะครับ..... ผมเดินมาจนถึงเตียงสุดท้าย.....คนไข้หน้าตาหล่อเหลาไม่บันยะบันยังเลยครับ...ผมละโคตรจะอิจฉา...
“สวัสดีครับ.....”
“ครับ.....” ดูครับ เริ่มจะกวนโมโหผมอีกแล้ว..ดูทำหน้าเข้าเถอะ...เหมือนผมจะอยากตรวจให้มันมากกกกก....
“โอเคขึ้นบ้างหรือยังครับ......ผมขอตรวจอีกครั้งนะ.....”
“อืม....”
ผมเดินเข้าไปข้าง ๆ เตียงก่อนจะเริ่มทำการตรวจเด็กนี่ตามขั้นตอนทันที.....
“ผมถามอะไรหน่อยดิ.....”
“ครับ.....”
“หมอชื่ออะไรนะ.....”
“อ๋องครับ.....”
“อ่อ....ผมชื่อไผ่นะ....”
“ครับ......”
“เอ้าคนพูดด้วยดี ๆ มองหน้าหน่อยดิอ๋อง......” ดูมันครับ รู้ชื่อปุบ เรียกซะสนิทเลย...
“ผมตรวจอยู่ไม่เห็นหรือไง.....”
“อืม ๆ ...ตรวจไปก่อน ตรวจเสร็จแล้วค่อยคุยก็ได้.....”
“อ๋อง...ถามอะไรหน่อยดิ.....”
“อืม....” ผมตอบปัด ๆ ครับ....พูดกับผมแบบนี้ ผมก็ไม่เป็นทางการแล้วครับ.....
“มีแฟนยังอะ....” เฮ้ย...ผมแทบจะเอาหัวทุ่มเข้าที่เตียง...นี่ผมได้ยินไม่ผิดใช่มั้ยเนี่ย......
“เอ่อถามทำไม....”
“ก็แค่อยากรู้ ก็ตอบมาดิ....” ดู ๆ มัน......บังคับเอาบังคับเอา...
“มีแล้ว.....”
“จริงอะ......” มันถามผมย้ำ...แต่ผมแอบเห็นแววตาที่แสดงความผิดหวังของมันนะ...
“อืม....”
“ผู้หญิงผู้ชาย.....”
“ถามทำไมเนี่ย.....”
“ตอบมาดิ....”
“ผู้ชาย.....” เอ้า แล้วทำไมผมต้องไปบ้าจี้ตอบมันด้วยวะ....เฮ้อ เอาเถอะไอ้อ๋อง....
“งั้นก็มีหวังดิวะ..อย่างนี้ต้องแย่ง....” เด็กนั่นพึมพรำเบา ๆ ผมได้ยินไม่ถนัดเลย...
“นายว่าอะไรนะ....”
“เปล่า ๆ ...เอาไลน์มาดิ.....”
“เรื่อง.......”
“เอามาเถอะน่า.....เอามือถือมานี่.....” ผมเตรียมจะเก็บมือถือที่โผล่พ้นกระเป๋าแต่ไม่ทันไอ้เด็กเปรตที่คว้ามือถือผมไปส่องคิวอาร์โค้ดซะแล้ว.....เหมือนจะเอาเบอร์ผมไปด้วยเหอะ..มีหวังปอมรู้ผมได้ตายแน่ ๆ ....ยิ่งย้ำ ๆ มาอยู่ว่าอย่ายุ่งกับคนไข้มากนะ...
วันนี้ผมกลับมาบ้านพร้อมกับความปวดหัวกับไอ้คนไข้รายสุดท้าย.....จะต้องเข้ามายุ่งกับผมได้ตลอด......แต่จะว่าไป มันก็ยังไม่ได้ไลน์หรือโทรมาหาผมเลยนะ.....แต่ก็ดีแล้วแหละ...ผมไม่อยากให้โทรมาหรือไลน์มาเท่าไร ผมไม่อยากมีปัญหา ทะเลาะกับปอมเลยบอกตรง ๆ ...
ผมเปิดประตูห้องเข้ามาเห็นปอมทำอาหารอยู่ในครัว..วันนี้อะไรเข้าสิงวะนั่น...เข้าครัวทำอาหารรอผมเนี่ย....
“อ๋อง มาแล้วหรอ...ไปอาบน้ำแล้วออกมากินสปาเก็ตตี้ วันนี้ปอมทำสุดฝีมือเลยนะ....”
“อืม.....เดี๋ยวอ๋องออกมานะ....”
ผมว่าก่อนจะวางมือถือและกระเป๋าตังไว้ที่โต๊ะห้องรับแขกก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ...
เอาละผมทำสปาเก็ตตี้เสร็จแล้ว...อ๋องมันต้องชอบแน่ ๆ .....ผมทำทั้งทีนี่เนอะ.....เอะ.ใครไลน์มาหาไอ้อ๋องวะ...ขอดูสักหน่อย....ปกติผมไม่ค่อยยุ่งเรื่องส่วนตัวของกันและกันหรอกครับ..เชื่อใจกันไง...แต่วันนี้ไหน ๆ ก็วางไว้แบบนี้ละ ขอดูหน่อยละกัน....
ผมเปิดดูไลน์....ชื่อไผ่..ใครวะ..ไม่เคยเห็นอ๋องมันมีเพื่อนชื่อไผ่....ผมกดเปิดดูก็ต้องกำมือถือแน่นเลยครับ.....เมื่อผมอ่านแล้วมันไม่ตอบมัน..มันก็พิมพ์มาเรื่อย ๆ ครับ...
อ๋อง........ read
หมออ๋องเว้ย.ทำไมไม่ตอบอะ...... read
เฮ้ย..อ่านแล้วไม่ตอบพรุ่งนี้มีเคลียร์วะหมอ..... read
ไปก่อนก็ได้วะ...คิดถึงนะอ๋อง..... read
ความรู้สึกแรก..ผมโคตรโมโหครับ..และคำถามแรก...มันเป็นคนไข้ใช่มั้ย..แล้วเป็นคนไข้ประเภทไหนละ........ผมนั่งนิ่งเลยครับ....ไม่อยากจะพูดอะไรตอนนี้..นั่งสงบสติอารมณ์เงียบ ๆ เพราะอ๋องมันก็ยังไม่ออกมา.....
50%
ผมนั่งนิ่งรออ๋องอยู่ด้านนอกได้สักพักหนึ่งก่อนที่อ๋องมันจะเดินหน้าขาวยิ้มแย้มออกมาจากห้องนอน หึ เนียนได้เนียนไป....
“ปอม...เสร็จแล้ว..ไปอาบน้ำก่อนมั้ยหรือจะกินข้าวเลย....”
“………..” ผมเลือกที่จะเงียบก่อนครับ.นั่งตั้งสติ..ผมอดที่จะโมโหไม่ได้จริง ๆ ยิ่งเห็นหน้าตาที่เหมือนไม่รู้เรื่อง ไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรแล้วผมยิ่งโมโห...
“ปอม..เป็นอะไรอะเงียบเลย..อ๋องถามทำไมไม่ตอบละ....”
“หึ......” สมส่งเสียงในลำคอเท่านั้นครับ....อ๋องมันเดินเข้ามาใกล้ ๆ ผมก่อนจะค่อย ๆ นั่งลงข้าง ๆ ผมพรางเอื้อมมือมาโอบกอดเอวผมไว้หลวม ๆ ....
“ปอมเป็นอะไรอะ ทำไมไม่พูดกับอ๋อง.....” มันถามผมอย่างอ้อน ๆ ครับ...แต่อย่าหวังว่าครั้งนี้ผมจะใจอ่อนง่าย ๆ เหอะ.....
ปึก....ผมโยนโทรศัพท์อ๋องใส่ที่ขาของอ๋อง...ก่อนที่มันจะมองหน้าผมงง ๆ ...
“อะไรอะปอม ทำไมต้องโยนด้วย..ถามอะไรก็ไม่พูดปอมเป็นอะไรอะ....” เอาแล้วครับ..อ๋องก็เลือดร้อนพอ ๆ กับผมแหละ....ดีเหมือนกัน..ในเมื่อผมพยายามตั้งสติแล้ว...แต่มันมาเสียงดังใส่ผมจะได้ระเบิดอารมณ์ถนัด ๆ หน่อย....
“มึงแหกตาดูดิอ๋อง .....กิ๊ก...ไม่ใช่สิ...ผู้ชายคนที่เท่าไรของมึงส่งไลน์มาหาละ...ตอบมันหน่อยสิ.....” ผมว่าออกมาอย่างอัดอั้น....ผมไม่ชอบคนที่หักหลังผมไม่ชอบเลยจริง ๆ .... อ๋องหยิบโทรศัพท์ไปดูอย่างรวดเร็ว..ก่อนหน้าจะซีดทันที.....
“ปอมมันไม่ใช่อย่างนั้นนะ...ฟังอ๋องกะ....”
“ไม่ต้องพูดวะอ๋อง..มึงรู้มั้ยว่าคนประเภทไหนที่กูเกลียดที่สุดนะ....”
“ปอมฟัง....”
“คนประเภทหลอกลวง.....และหักหลังกูอย่างที่มึงกำลังทำอยู่ไงละ.....”
“ปอมมันไม่ใช่อย่างนั้นนะ....”
“ทำไม..หรือมึงจะบอกว่าผู้ชายคนนั้นเพิ่งเข้ามาใหม่.....ถามหน่อยเหอะอ๋อง...ไอ้ไผ่อะไรเนี่ย....คนที่เท่าไรของมึงแล้ววะ...”
เพี๊ยะ..... ผมหน้าชาทันทีเมื่ออ๋องมันฟาดมือลงมาอย่างแรง...
“ปอม....ฮึก..ทำไม...ถึงดูถูกกันขนาดนี้.....อ๋องคิดมาตลอดว่าปอมจะเป็นคนที่เข้าใจอ๋องมากกว่านี้ เข้าใจอ๋องที่สุด..แต่เปล่าเลย...ไม่เลย..ปอมไม่เคยรู้จักอ๋องเลย...”
อ๋องว่าก่อนจะวิ่งเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว.....
“อ๋อง...ไอ้อ๋อง....อย่าหนีนะกูยังพูดไม่จบ....”
“ไม่มีอะไรจะพูดแล้วปอม......”
“เหอะ....รับไม่ได้หรือไงที่ถูกจับได้ถึงสันดานของมึงนะหะ....”
“มันจะมากไปแล้วนะปอม....” อ๋องว่าก่อนจะเปิดประตูออกมาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบไม่ใหญ่มากนัก...
“มึงจะไปไหนฮะ...”
“ไปในที่ที่จะมีคนเข้าใจกูมากกว่านี้ไงปอม....”
“หึ กล้าขึ้นมึงขึ้นกูหรอฮะไอ้อ๋อง...”
“ทำไมละปอม ในเมื่อมึงยังพูดได้...”
“ทำไม มึงจะไปหาไอ้ไผ่กิ๊กมึงว่างั้น.....”
“เรื่องของกู.....” อ๋องมันทำท่าจะเดินออกไปครับ..แต่มีหรอผมจะยอมให้มันหนีไปง่าย ๆ นะ....
“มึงจะไปไหน.....”
“ปล่อย.....”
“ไม่.....”
“ฮึก ๆ .......ปล่อยเถอะ......”
“อ๊ะ..ปอมเจ็บ.....” อ๋องร้องออกมาเมื่อผมเหวี่ยงร่างของมันลงไปที่โซฟาอย่างแรง....
“เจ็บเป็นด้วยหรอฮะ...”
“ปอม..ขอร้องละ...”
“ทำไม..จะขอร้องเรื่องอะไร...จะให้ปล่อยให้ไปหาไอ้นั่นง่าย ๆ งั้นหรอฮะ...”
“หยุดดูถูกกันสักทีปอม.........”
“ทำไม..มันแทงใจดำหรือไง......”
“หึ......”
“อ๊ะ...ปล่อยนะปอม...อื้อ.....” อ๋องมันดิ้นเมื่อผมก้มลงไปซุกไซร์ที่ซอกคอมันอย่างรุนแรง...ผมโมโหไปหมด...ทั้งเรื่องไอ้ไผ่นั่นและเรื่องที่มันจะหนีผมไป...ผมไม่ยอมให้มันไปไหนหรอก....
“อื้อ...ปะ..ปล่อยนะปอม.....อื้อ.....” อ๋องมันดิ้นอยู่ครับ.....ผมก็อยากจะกดมันต่อแต่....
“ฮึก ๆ...ฮือๆๆๆๆๆ........” อ๋องนอนนิ่ง ๆ ให้ผมรังแกก่อนจะปล่อยโฮออกมาซะงั้น...ผมแทบทำอะไรไม่ถูกเมื่อเห็นมันเป็นแบบนี้....
“อ๋อง...เอ่อ...ขอโทษ.....”
“ออกไป.......”
“อ๋อง.......”
“บอกให้ออกไปไง.......” ผมค่อย ๆ ผละออกจากตัวอ๋องช้า ๆ ...และลงไปนั่งที่พื้นข้าง ๆ โซฟาที่อ๋องนอนร้องไห้อยู่..อ๋องมันสะอึกสะอื้นอยู่ครับ...ผมอยากจะกอดปลอบมันแต่มันไม่ยอมให้ผมแตะต้องตัวมันเลย....
อ๋องนอนร้องไห้จนหลับไป..ผมค่อย ๆ อุ้มอ๋องเข้ามานอนในห้องนอนให้อ๋องได้นอนสบาย ๆ พักผ่อนอย่างเต็มที่ครับ.... ผมผิดมั้ยเนี่ยที่หึงมัน....แต่ก็นะผมคงพูดแรงไปจริง ๆ นั่นแหละ...ก็ผมโมโหนี่...ทำไงได้ละ....ขอโทษนะอ๋อง..ขอร้องตื่นมาอย่างคิดที่จะหนีปอมไปนะ...ปอมคงอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีอ๋อง.... จุ๊บ... ผมพูดก่อนจะจูบหน้าผากอ๋องแล้วล้มตัวลงนอนกอดอ๋องเอาไว้หลวม ๆ .... ผมนอนไม่หลับหรอกครับ..กังวลไปหมด กลัวว่าถ้าอ๋องตื่นก่อนผมแล้วมันจะหนีผมไป..ผมระแวงไปหมดเลยครับ...
สี่ทุ่มกว่า ๆ คนข้าง ๆ ผมขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะลืมตาขึ้นช้า ๆ ...เมื่อเห็นหน้าผมที่มองตนเองอยู่..มันก็หันไปทางอื่นทันทีเลยครับ..แต่ก็ยังดีที่ไม่ดื้อที่จะลุกออกไปจากอ้อมกอดของผม...
“อ๋องครับ..ปอมขอโทษ.....”
“ขอโทษเรื่องอะไร..เรื่องที่อ๋องผิด มีกิ๊กเป็นสิบ ๆ คนงั้นหรอ...หึ..มันไม่เห็นเป็นเรื่องที่ปอมจะต้องขอโทษอ๋องสักนิดเลยนี่...”
“ไม่เอาดิ..อย่าประชดปอมดิอ๋อง..ปอมขอโทษ.ที่พูดจาไม่ดีใส่อ๋อง....”
“พูดดูถูกต่างหากละปอม..ไม่ใช่พูดไม่ดี...”
“นั่นแหละ ปอมขอโทษนะครับ.....อ๋องจะทำโทษปอมยังไงก็ได้....ยกโทษให้ปอมนะคนดี...”
“ปอม...ถามอะไรหน่อยสิ....ปอมเคยมีความเชื่อใจให้อ๋องบ้างมั้ย.ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเนี่ย...”
“อ๋อง....”
“ตอบไม่ได้หรอปอม....”
“ได้สิ..ปอมเชื่อใจอ๋องนะ..ปอมรู้ว่าอ๋องรักปอม...”
“แต่คำพูดและการกระทำของปอมเมื่อหัวค่ำมันไม่ได้เป็นอย่างที่ปอมพูดสักนิด....”
“ตอนนั้นปอมแค่หึงอ๋องมากเกินไป...ปอมขอโทษ....”
“แล้วปอมเคยคิดที่จะถามอ๋องสักนิดมั้ยว่าเรื่องมันเป็นยังไง..มาถึงก็ใส่อ๋องเอาใส่อ๋องเอา..ไม่คิดจะฟังอ๋องอธิบายทั้ง ๆ ที่อ๋องก็มีคำอธิบายของอ๋อง..ซ้ำยังพูดจาดูถูกอ๋องต่าง ๆ นานา....อ๋องเสียใจแค่ไหนรู้มั้ยที่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นของปอม....”
“รู้ครับ..รู้......”
“รู้แต่ก็ยังเลือกที่จะทำมัน.....งั้นหรอปอม....”
“ปอมขอโทษ..ปอมวู่วามเอง......อ๋องไม่ต้องอธิบายอะไรแล้วก็ได้...ปอมเชื่ออ๋องทุกอย่างแล้ว...”
“หึ...ปอม...ขอได้มั้ย...เราเป็นแฟนกัน มีอะไรคุยกันก่อน คุยกันด้วยเหตุผลไม่ใช่ใช้อารมณ์ก่อนเหตุผลแบบวันนี้....บอกตรง ๆ อ๋องเจ็บมากนะ...”
“ครับ....ต่อไปปอมจะไม่ทำอีก....”
“อืม.......”
“ถ้างั้นเดี๋ยวปอมไปอุ่นสปาเก็ตตี้ให้กินนะ...”
“อืม.....”
“อ๋องอย่าหนีปอมไปไหนนะ....”
“ไม่ไปหรอกน่า.........ไปเถอะ หิวแย่แล้ว....”
“ครับ...” ผมเดินมาอุ่นสปาเก็ตตี้ก่อนจะรู้สึกถึงอ้อมกอดที่อบอุ่นของอ๋องที่เข้ามาสวมกอดผมจากด้านหลังครับ....
“จะเอาอะไรครับคนดี...”
“ไม่หรอก....แค่อยากจะมาเล่าเรื่องให้คนงี่เง่าแถวนี้ฟังเท่านั้นแหละ.....”
“เรื่องอะไรหรอครับ...”
“เรื่องคนชื่อไผ่....”
“อืม..เล่ามาดิ....”
“เปลี่ยนเสียงเลยนะปอม....”
“เอ่อ ครับ ๆ ..เล่ามาดิ.....ปอมรอฟังอยู่.....”
“อืม...ไผ่นะ..เป็นคนไข้ของอ๋อง..กวนมาก ๆ ..เขาขอไลน์อ๋องวันนี้เอง...แล้วอ๋องก็บอกเขาไปแล้วว่ามีแฟนแล้ว...เขาก็เลยขอมาเอาไว้คุยเล่นตามประสาคนรู้จัก....”
“แต่ข้อความที่มันพิมพ์มาไม่เหมือนคนรู้จักตรงไหนเลยนะ...”
“ก็ไม่รู้เหมือนกัน...เพิ่งส่งมาครั้งแรก..ไม่เคยคุยกันก่อนหน้านี้....”
“ครับ..ปอมเชื่อ...ขอโทษอีกครั้งนะครับ....”
“อืม...”
“ว่าแต่....เลิกตรวจไม่ได้หรอคนไข้ที่ชื่อไผ่เนี่ย.....”
“ไม่ได้หรอก...อาจารย์หมอเค้าสั่งมานะ....”
“ครับ....อย่าให้มันมาจีบง่าย ๆ นะ....”
“รู้แล้วน่า..จุ๊บ......”
เฮ้อ..เกือบไปแล้วมั้ยละผม...ผมไม่น่าใจร้อนกับอ๋องเลย.....ต่อไปผมจะพยายามใจเย็น ๆ ก็แล้วกัน...แต่ก็ยังไม่อยากให้อ๋องไปตรวจไอ้เด็กบ้านั่นอยู่ดีอะ.....แต่ก็ต้องทำใจละนะ...
ว้าว ๆ ในที่สุดก็ครบ 100% แล้ว...อิอิ ฉลอง คึคึ
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้กำลังใจเค้าบ้างน้า....สละเวลาสักครึ่งนาทีเม้นให้เค้าบ้าง....
กำลังใจเต็มเปื่ยมเลยนะคะ^^ เรียกร้องอีกแล้ว....
มาแล้ว ๆ เค้าขอโทษที่หายไปนาน อิอิ ไรเตอร์มาทิ้งระเบิดไว้ตัวอย่างใหญ่ อิอิ
รอดูนะคะว่าพี่ปอมจะอาละวาดมั้ย อิอิ
ลุ้น ๆ ....... อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้เค้าบ้างน้า อิอิ
ความคิดเห็น