The peach doll

มีนักเวทย์ผู้รอบรู้คนหนึ่งใช้ชีวิตปลีกวิเวกอยู่กลางป่า

ท่ามกลางขุนเขาและสายน้ำ  ชีวิตช่างสงบนิ่ง  ราวกับจะไร้ซึ่งกาลเวลา

วันหนึ่งเขาคิดทำตุ๊กตาขึ้นโดยใช้กิ่งและลำต้นของต้นท้อที่ขึ้นอยู่ทั่วไป

จากวันเป็นเดือนช่วงเวลาที่ว่างเปล่าของนักเวทย์ผ่านไปกับการค่อยๆเหลาไม้ที่ละนิดๆ

จากท่อนไม้ไร้ชีวิต  กลับกลายเป็นตุ๊กตาที่เริ่มมีรูปร่าง

ค่อยๆเติมสีปากและดวงตา  ค่อยๆต่อผมด้วยไหมทีละเส้น

ทีละเล็กทีละน้อย  และแล้วเจ้าตุ๊กตาก็เสร็จสมบูรณ์

วันคืนผ่านไปนักเวทย์รู้สึกว่าตุ๊กตาที่อยู่นิ่งๆนั้นช่างดูเศร้าหมอง

จึงได้ใส่พลังเวทย์ลงไปเล็กน้อย  และแล้วตุ๊กตาตัวน้อยก็ค่อยๆขยับแขนขา

.....เขามอบชีวิตให้มัน....

ทุกวันเขาออกเดินทางไปในป่ากับตุ๊กตาของเขา  แต่ตุ๊กตานั้นก็เป็นเพียงแค่ท่อนไม้ที่ขยับได้

คราวนี้เขาร่ายเวทย์ลงไป แล้วตุ๊กตาก็เริ่มยิ้ม  รอยยิ้มนั้นบริสุทธิ์ราวทารกแรกเกิด

......เขามอบความรู้สึกให้มัน.....

ราวกับทารกที่ต้องค่อยๆเลี้ยงดู  เขาเฝ้าถนอมตุ๊กตาของเขา  สอนทุกอย่างที่ควรรู้  ให้ในสิ่งที่ควรได้

....และแล้วเขาก็ตกหลุมรักตุ๊กตาของเขาเสียแล้ว....

วันคืนผ่านไปอีกกับการเฝ้ามองดูตุ๊กตาของเขาเติบโตขึ้นที่ละน้อย  และเขาก็รักมันขึ้นทุกวัน

รัก....เสียจนปวดใจ

ความปวดใจนี้ไม่ใช่ความรู้สึกปวดใจที่มาจากความรักใคร่ฉันท์ชู้สาวเพียงอย่างเดียว  เขารู้ว่าความรักที่มอบให้ตุ๊กตามันมากกว่านั้น  บริสุทธิ์กว่านั้น

แต่ที่เขารู้ดีกว่านั้นคือตุ๊กตาที่เขาสร้างยังไม่สมบูรณ์

.....มันไม่รู้จัก “รัก”.....

เขามีพลังเวทย์มากมาย  แต่ความรู้สึกรักนั้นเป็นสิ่งที่ไม่มีใครสามารถสร้างให้ใครได้  มันจึงยังเป็นแค่ตุ๊กตา

ตุ๊กตาตัวสวยที่มีรอยยิ้มงดงาม

ดวงตาช่างเปล่งประกายและน้ำเสียงก็แสนไพเราะ

.....แต่ไม่มี “รัก”.....

วันเวลาผ่านไปนักเวทย์เริ่มแก่ชรา  ความรู้สึกฉันท์ชู้สาวเริ่มเปลี่ยนไป  แต่กระนั้นความรักก็ยิ่งพอกพูน

รัก.....เหมือนดั่งบิดามารดารักลูกในอุทร

ตุ๊กตาตัวน้อยยังคงงดงามเหมือนเมื่อคราวที่ยิ้มครั้งแรก  แต่ทว่าเขาไม่อาจอยู่กับตุ๊กตาได้อีกแล้ว

ทุกคนล้วนต้องตาย  เขาก็เช่นกัน

เพราะอย่างนั้นจึงปวดใจ  ตุ๊กตาตัวน้อยจะอยู่ได้อย่างไร  ตัวคนเดียวมันช่างอ้างว้าง

เขาจึงร่ายคำสาป  สาปใส่ตุ๊กตาของเขา

สาปให้เป็นอมตะ  สาปให้อัปลักษณ์

จนกว่าจะรู้สึก “รัก”และพบ “รักแท้”