I want to love ฉันต้องการรัก

นี่คุณเคยรู้สึกปะ ตอนที่เรามีปัญหาแล้วปัญหานั้นดันเป็นสิ่งที่เราไม่ถนัดแล้วพอจ้างเขามาแก้ปัญหาให้ก็เสียเงินไปชะมากแถมไม่ได้ดั่งใจรู้สึกหงุดหงิดใช่ปะความคิดหนึ่งที่คุณอาจจะคิดก็คือ

'อย่าให้เก่งแบบนี้บ้างแล้วกันแม่งอย่าหวังว่ากูจะจ้างมึง'ไม่ก็'แม่งอย่าให้กูทำได้กูแม่งไม่ง้อมึงหรอก'อะไรประมาณนี้

และนั้นคือความคิดของฉันในวัยเด็กที่ทำอะไรไม่เป็นมีดีแค่มีเงินใช่ในตอนนั้นฉันต้องจ้างแม่งทุกคนที่อยู่ข้างกายวันๆหมดเงินไปเกือบพันอาทิตย์หนึ่งได้เงินแค่หมื่นและนั้นก็เป็นจุดเรี่มของฉันที่เรี่มเรียนแม่งทุกอย่างตั้งแต่วิธีเลือกผักปูกผักจนถึงสร้างคอมพิวเตอร์โดยสร้างทุกอย่างทุกองศ์ประกอบขึ้นมากับมือ

แล้วผ่านไป20ปีอยู่แต่ในบ้านในตอนที่ฉันอายุ29ปีฉันก็สามารถทำทุกอย่างได้โดยไม่ขาดไปเลยชักอย่าง

และฉันได้รู้ว่าร่างกายและสมองของฉันมันมีปฏิกิริยาตอบสนองกันเร็วกว่าคนทั่วไปหรือก็คือถ้าฉันคิดจะทำอะไรสมองของฉันจะมีข้อมูลเรื่องนั้นๆมาให้พร้อมกับร่างกายที่จะปฏิบัติตามอย่างคล่องแคล่วเหมือนเป็นโปรในเรื่องนั้นๆเฉพาะแม้ว่านั้นจะเป็นครั้งแรกก็ตามแล้วทุกสิ่งที่ฉันอ่านฉันสามารถจำได้ตลอดชิวิตแต่ถ้ามีเรื่องไม่อยากจำฉันจะสามารถลืมเหมือนเรื่องนั้นไม่เคยเกิดขึ้นได้เหมือนกันลบข้อมูลในคอมนั้นแหละต่างแต่ว่าฉันสามารถกู้คืนเรื่องที่อยากลืมไปได้

เหมือนตัวเองเป็นหุ่นยนต์แต่ว่าฉันไม่ใช่ฉันคือมนุษย์มีชิวิตมีจิตใจแต่ใครจะว่าอะไรก็ตามฉันไม่สนเพาะมันมีประโยชน์กับฉันทำไมฉันต้องสนคนที่ไม่รู้จักด้วยจริงปะ

ในตอนฉันอายุได้32ปีฉันได้รู้จักคำว่าเกมครั้งแรกและเกมที่ฉันเลือกคือเกมที่พึ่งถูกสร้างมามันเป็นเกมแนวสงครามมันก็สนุกนะมีแต่คนหล่อๆฉันเลือกเล่นจนจบแล้วคิดว่าคงอัพเดตไปได้ไกลมากแน่ๆจากนั้นฉันได้เที่ยวเล่นเกมไปเรื่อยๆจนถึงตอน38ปี

ฉันได้เจอเกมนั้นอีกครั้งเกมที่ฉันเล่นครั้งแรกแม้จะเปลี่ยนไปมากแต่ฉันจำได้เกมนี้มันอัพเดตจนกายเป็นเกมเนิฟเกียร์ไปแล้วแต่เกมนี้จะให้สร้างแค่ชื่อตัวละครและเลือกตัวละครเท่านั้นความสามารถของคุณนั้นเป็นความสามาถของคุณจริงๆชึ่งก็ไม่รู้ว่าระบบของเกมนั้นรู้ได้ยังไงแต่ฉันก็ไม่สนเรื่องนี้เท่าไรถึงจะสนใจอยู่ไม่น้อยแต่ก็นะเล่นเลยดีกว่า

หลังจากใส่หมวกที่เหมือนหมวกกันน็อคเสร็จแล้วก็กดตั้งชื่อและสร้างตัวละครแล้วกดเล่น

ฟึดๆๆๆๆๆๆ

เหมือนมีเสียงบางอย่างคงเป็นเสียงวิ่งของระบบมั้งแต่ทำไมมันทั้งเร็วทั้งฟึดละและเหมือนจะเร็วขึ้นๆและในตอนที่คิดว่าจะถอดหมวกออกนั้น

ฟืดๆๆๆๆ

ปั้ง!

ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วแม้แต่ฉันก็ตามไม่ทันเกมนั้นได้ละเบิดออกมาพร้อมกับหัวที่ละเบิดออกอย่างน่าสยดสยอง อ่า นี่สินะที่เขาเรียกว่าตายอย่างอนาถ
.
.
.
.
.
.    
.
.
.
.
.
.
.
โดยไม่ทันสังเกตที่หน้าจอที่เสียบต่อกับเคื่องนั้นได้ปรากฏข้อมูลบางอย่าง


              ข้อมูลส่วนตัว
ชื่อ: อามาโนะ มาคาโอะ
เชื้อชาติ: ญี่ปุ่น-เกาหลี-ไทย
อายุ: 38 ปี
สีที่ชอบ: สีเทา
สีที่เกลียด: สมพู
สิ่งที่ชอบ: kiss(จูบ)
สิ่งที่เกลียด: สตอเบอรี่ และ มะเขือเทศ
แพ้:เห็ดทุกชนิด
อาการ:เมื่อกินเข้าไปประมาณ5นาทีจะเกิดผื่นขึ้นทั้งตัวยกเว้นใบหน้าที่จะขึ้นสีแดงอ่อนๆและจะอ้วกอยู่ประมาณ10นาทีนิสัยจะเปี่ยนเป็นขี้อ้อนจนกว่าจะหลับ
 



               ข้อมูลการต่อสู้(สามขั้น:ฝึกหัด<ระดับกลาง<มาสเตอร์)

ต่อสู้ประชิด: มาสเตอร์
ต่อสู้ระดับกลาง: มาสเตอร์
ต่อสู้ไลยะไกล: มาสเตอร์
ชุ่มโจมตี: มาสเตอร์
ป้องกัน: ระดับกลาง
อาวุธถนัด:.......
อาวุธไม่ถนัด: ?????
ความถนัด:.......
ความไม่ถนัด: ?????





                                ช่วยอ่านข้างร่างด้วยค่าาาาา
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
        
สวัสดีค่าาาาาา
ใครก็ตามที่หลงกด หรือ เต็มใจ(?)กดเข้ามาก็ช่วยคอมเม้นให้ด้วยนะค่ะ ไม่ว่าจะแจ้งเรื่องคำผิดชึ่งไรท์มักไม่รู้ว่ามันอยู่จุดไหน
คอมเม้นให้กำลังใจ อันนี้ไรท์จะปลื้มมากเป็นพิเสษ
หรือ ถ้าคอมเม้นมาด่าแบบไม่มีเหตุผล เชิญกด[x]ได้เลยค่า
เรื่องนี้คือ เรื่องที่ไรท์คิดสดแต่งสดแต่งเสร็จก็เอามาลงเลย
มีอะไรถามได้นะค่ะ
อา ลืมไปเลย เรื่องนี้เป็น ฮาเร็ม ค่าาาา(-,.-)
เรื่องนี้อาจจะ หยาบนิดๆ 18+ ไปหน่อย(?) ก็อย่าถือสาเลยนะค่ะ
ส่วนเนื้อเรื่องจะเป็นยังไงนั้นก็ติดตามดูเอาเองนะค่ะ
เห็นคำผิดที่ไหนก็เม้นบอกหน่อยนะค่ะ เพาะคำผิดคงเยอะมากกกกกกก
ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมแขนของนักอ่านทุกคนด้วยนะค่ะ


 



                              สุดท้ายนี้ก็  ขอบคุณ ค่าาาาา