หัวอั้วหายปายหนาย?

เนื้อเรื่อง

   สงครามโลกครั้งที่2 นั้นยังฝังอยู่ในใจของคนเป็นจำนวนมาก แต่มันก็ค่อยๆมีผลลดลง ทั้งนี้เพราะ คนที่ประสบกับความทุกข์ยากเหล่านั้นเริ่มโรยรา คนที่ผ่านสงครามดังกล่าว เกือบทั้งหมด ปลดเกษียณกันไปแล้ว คนที่ขึ้นมาเป็นใหญ่ในวงการเมืองและเศรษฐกิจในปัจจุบัน เขาไม่เคยผ่านชีวิตอันยากแค้นเหล่านั้น เขาจึงไม่ค่อยจะกลัวสงคราม

แต่สงครามก็ใช่ว่าจะมีแต่แง่ร้าย เรามีเรื่องขำขันที่ตกค้างจากสงครามดังกล่าวด้วย เรื่องหนึ่งที่คุณแม่ของผมเก็บเอามาเล่าให้เด็กฟังอยู่เสมอๆก็คือ เรื่องของคนจีนปลูกผักที่ถูกลูกระเบิดตัดคอตาย เรื่องมันเป็นเรื่องง่ายๆ คนคิดตื้นๆจะไม่สนุกนัก ส่วนคนคิดลึกๆจะสนุกมาก เรื่องมันเป็นดังนี้

ญี่ปุ่นบุกขึ้นเมืองไทย และนั่งรถไฟไปเมืองเชียงใหม่ได้หลายปี แล้วเราจึงได้เห็นภัยพิบัติ คือฝ่ายสหรัฐเพิ่งจะสามารถส่งเครื่องบินไปทิ้งระเบิดที่นั่น เป้าหมายอันแรกก็คือสถานีรถไฟ

ในสมัยนั้น ฝั่งซ้ายของรางรถไฟ เมื่อมองจากกรุงเทพ จะเป็นทางเข้าเมือง มันมีบ้านเรือนพอสมควร แล้วก็มีค่ายทหารอยู่ด้วย ถัดมาจึงจะเป็นสพานนวรัฐ ข้ามมาก็จะเป็นถนนท่าแพและตลาดวโรรส แต่ฝั่งด้านขวามือนั้นจะเป็นสวนผักและทุ่งนา คนจีนจำนวนหนึ่งเขามาเช่าที่และปลูกผักกันแยะ

จากสภาพพื้นที่ดังกล่าวนี้ การทิ้งระเบิดจึงต้องทิ้งจากระดับสูง คือสูงให้พ้นปืนใหญ่ที่ยิงขึ้นไปจากค่ายทหาร ผลก็คือ ลูกระเบิดจำนวนไม่น้อยพลาดเป้าไปโดนสวนผัก

แล้วเราก็มีคนจีนคนหนึ่งที่มีเคราะห์ร้าย แกกำลังดูแลแปลงผักอยู่ข้างท่อน้ำใหญ่ที่ลอดไต้ทางรถไฟ เมื่อได้ยินเสียงตูมตามก็พยายามมองหาที่หลบภัย มือแกยังถือวัชพืชที่ถอนขึ้นมาจากแปลง

แล้วก็มีลูกระเบิดมาตกในแปลงผักของแก มันตกห่างตัวแกประมาณ 10 เมตร์ แต่เศษระเบิดชิ้นขนาดเท่าฝ่ามือมันวิ่งเข้าตัดคอแกพอดี หัวของแกกระเด็นหายเข้าไปในแปลงผัก ตัวแกนั้นกระโดดเข้าไปในท่อน้ำตามที่หมายตาไว้

แต่.....พอเข้าไปได้สักอึดใจหนึ่ง แกก็ถอยออกมา แกทิ้งวัชพืชในมือ แล้วเอามือทั้งสองข้างขึ้นไปคลำหาหัวของแก

หลังจากพบว่า มันมีแต่ความว่างเปล่า แกก็อุทานออกมาว่า "หัวอั้วหายปายหนาย?" และเมื่อรู้ตัวว่าหัวขาดไปแล้ว แกก็ล้มตึงลงไปในแปลงผัก

ครับ, ผมได้รับฟังมาอย่างนี้แหละ คุณแม่ผมจะเล่ามาถึงแค่นั้น แล้วก็จะดูว่าเด็กๆคิดกันอย่างไร ถ้าไม่มีใครถามอะไรเลย ก็จะพูดซ้ำๆว่า "หัวอั้วหายปายหนาย?" ทั้งนี้โดยทำสำเนียงล้อเลียนคนจีนที่พูดไทยไม่ชัด

ครับ, เรื่องนี้มันไม่ได้ขบขันที่การทำเสียงล้อเลียนคนจีน มันขำที่ว่า "เมื่อหัวขาดหายไปแล้วแกจะพูดได้อย่างไร" คนที่คิดลึกๆจึงจะรู้ว่า "นี่เป็นนิยายที่สร้างขึ้นมาเพื่อให้เด็กรู้จักคิด" และขณะเดียวกัน มันก็สอนให้รู้ว่า "สงครามนั้นเหี้ยมโหดและจริงจัง" คนต้องคิดให้ละเอียดจึงจะแยกได้ว่า "อะไรจริง อะไรเท็จ"