เพียงเราตราบนิรันดร์

พิกุลนอนซบอยู่บนแผงอกของชายหนุ่มที่ยังคงหลับสนิท เธอชอบช่วงเวลานี้ที่สุดได้อยู่ใกล้เขาได้ยินเสียงลมหายใจของเขารวยรินอยู่ข้างหู ใบหน้าของอิทธิกรมีริ้วรอยพอสมควรแต่มันไม่ทำให้ความหล่อเหลาลดน้อยลงแม้แต่นิดต่อให้มีตีนกาเกาะเต็มหน้าเขาก็หล่อสำหรับเธออยู่ดี

เธอจับมือใหญ่แสนอบอุ่นของเขามากุมแล้วยิ้มทั้งน้ำตา มือคู่นี้ปกป้องเธอมาเสมอ เธอกับเขาเติบโตมาด้วยกันผูกพันกันราวกับพี่น้องร่วมสายเลือด เธอรักเขารักมาตั้งแต่เด็กเขาเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวที่เธอใฝ่ฝันว่าจะใช้ชีวิตร่วมกันจนแก่เฒ่าและความฝันของเธอก็สวยงามเหลือเกินเพราะเขาให้คำมั่นว่าเรียนจบเมื่อไหร่จะกลับมาแต่งงานกับเธอทันที