คุณท่านเจ้าคะ

“หนูคิดว่าคุณท่านทิ้งไปแล้ว หนูไปนั่งคอยที่ห้องตั้งนาน โทรหาคุณท่านก็ไม่รับ”

“ผมปิดเสียงไว้ ขอโทษนะ”

“อย่าโกรธหนูได้ไหมคะ หนูแค่ … แค่ตกใจ”

“ตกใจเรื่องอะไรแล้วผมจะโกรธตะวันทำไม ผมงงไปหมดแล้ว”

“คุณท่านจับปากหนูแล้วก็ไม่พูดกับหนูอีกเลย มาถึงตึกก็ไล่ไปที่อื่น”

“โธ่ … ตะวัน ไม่ใช่แบบนั้นเลย” บวรจักรถอนใจ ผ่านชีวิตมาหลายสิบปีผ่านปัญหามานับไม่ถ้วนแต่ตอนนี้จัดการเรื่องของเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ไม่ได้

“ไม่ร้องนะ เดี๋ยวตาบวม” เขาเช็ดน้ำตาให้เธอ ในใจว้าวุ่นไปหมด

“จับอีกสิคะ หนูไม่ตกใจแล้ว”

“ผมไม่ได้อยากจับหรอกตะวัน”

“แล้วคุณท่านอยากทำอะไรคะ”

“ผมอยากทำแบบนี้” บวรจักรประทับจูบกับตะวันเนิ่นนาน เขาลิ้มรสเธอผ่านปลายลิ้น สัมผัสเธอผ่านปลายนิ้ว

อากาศที่เคยเย็นสบาย ร้อนรุ่มขึ้นทุกที