ห้องมืด

เนื้อเรื่อง

แสงอาทิตย์อันน้อยนิดที่สาดส่องเข้ามา ผ่านช่องเล็กๆที่มีขนาดพอเพียงแค่สำหรับแมงมุมตัวเล็กๆตัวหนึ่งจะเดินผ่านไปได้

เสียงกระซิบของลมที่พัดเข้ามาเบาๆ พยามยามจะบีบตัวผ่านช่องเล็กๆช่องนั้น ผนังที่ปกคลุมไปด้วยฝุ่นและหยากไย่ที่จับตัวกันเป็นก้อน รอย

แตกร้าวบนฝาผนัง และประตูที่ปิดตาย เป็นสิ่งที่บรรยายสภาพของห้องๆนี้ได้เป็นอย่างดี แมงมุมตัวเล็กๆเดินไปมาบนใยของมัน เฝ้าคอย

แมลงที่แทบจะไม่เคยมีหลงเข้ามา เบื้องล่างเป็นชายสองคน ซึ่งไม่มีใครรู้ว่าเป็นใคร ชื่ออะไร และมาจากไหน แม้กระทั่งตัวพวกเขาเองก็ยัง

ไม่รู้คำตอบของคำถามเหล่านี้เลย
        
              
               ชายท่าทางอิดโรยสองคน ที่นั่งอยู่อย่างสิ้นหวังในห้องมืดห้องนี้ ห้องมืดที่มีแสงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาเพียงเล้กน้อยในเวลากลาง

วัน พวกเขาเหน็ดเหนื่อย อ่อนแรง สิ้นหวัง และที่สำคัญ ตาบอด พวกเขามองไม่เห็นอะไรในโลกใบนี้เลย แต่นั่นก็ดีแล้ว....

              
               ไม่เคยมีเสียงใดๆปรากฎขึ้นในห้องนี้ ยกเว้นเสียงแมลงตัวเล็กๆ ที่หลงเข้ามาและค้นพบว่าไม่มีสิ่งใดๆที่พวกมันต้องการอยู่เลย มี

เพียงภาพชายตาบอดสองคนที่นั่งอยู่อย่างนั้น กลางวันผ่านกลายเป็นกลางคืน และกลางคืนผ่านกลายเป็นกลางวัน เป็นอย่างนี้อยู่ตลอดไม่

เคยเปลี่ยน แต่วันนี้มีบางอย่างที่แปลกไป พวกเขาเริ่มพูด...


                \"คุณคือใคร\" เสียงแรกถามขึ้น

              
               เกิดความประหลาดใจขึ้นในใจชายอีกคนหนึ่ง ไม่เคยมีการพูดคุยเกิดขึ้นในห้องนี้ แต่เสียงที่เขาได้ยินเป็นเสียงของใคร ใครที่พูด

กับเขา เขาไม่รู้.... แต่ก็ตัดสินใจที่จะตอบ


                \"ผม....ไม่รู้จริงๆว่าผมเป็นใคร ผมคิดว่าผมหายไปจากโลกใบนี้นานแล้ว แต่ทำไมคุณมาอยู่ที่นี่\" เขาตอบ ในขณะที่อีกฝ่าย

พยายามจะหาเจ้าของเสียงที่ตอบคำถามของเขา ใครกันที่พูดกับเขา....


                 \"ผม หนีมา... หนีมาจากโลก หนีมาจากทุกสิ่ง ผมยอมรับสิ่งที่โลกใบนี้เป็นไม่ได้ มันเกิดอะไรขึ้นกับมนุษย์ มนุษย์เห็นแก่ตัว   หลอกลวง มนุษย์คดโกง ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการ ไม่มีใครสนใจทำสิ่งที่ตัวเองจะไม่ได้รับผลประโชน์ มนุษย์เป็นสัตว์ประเสริฐ เป็นสัตว์ชั้นสูงไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ ผมไม่เข้าใจ โลกนี้มีแต่การเอารัดเอาเปรียบกัน ผมยอมรับไม่ได้จริงๆ\"ฝ่ายหนึ่งตอบ


                \"ผมก็มาที่นี่ด้วยจุดประสงค์เดียวกับคุณ ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นการคดโกง การเอารัดเอาเปรียบ ความอยุติธรรม ผมจดจำภาพโลกที่เคยสวยงามได้นะ แต่นั่นมันก็นานมาแล้ว ตอนนี้มันชักจะเลือนรางซะแล้วล่ะ\"อีกฝ่ายหนึ่งตอบ


                 หลังจากนั้นก็ไม่มีเสียงใดๆเกิดขึ้นเลย มีเพียงแต่เสียงลมเบาๆที่ส่งเสียงผ่านช่องเล็กๆช่องเดิม แสงอาทิตย์ลอดผ่านเข้ามา กระทบเพดานเก่าคร่ำคร่าของห้อง หยากไย่ที่จับอยู่เต็มฝาผนังและเพดาน แมงมุมที่ยังคงรอคอยแมลงที่ไม่มีทางจะเข้ามา ทุกสิ่งทุกอย่างยังคงดำเนินต่อไป... เช่นเดิม....


                \"ที่นี่ไม่มีอาหารสำหรับเรา สักวันเราคงต้องตาย\" เสียงๆหนึ่งจากหนึ่งในชาย 2 คน พูดขึ้น ในขณะนั้น เสียงน้ำ.... น้ำที่ไม่รู้ว่าหยดลงมาจากที่ใด สิ่งมีค่าที่ทุกคนปรารถนา ขณะนี้กำลังหยดลงมา....


                 ชายทั้งสองคนได้ยินเสียงนั้นอย่างชัดเจน เสียงของน้ำ... น้ำหยด..


                ทันใดนั้น ทั้งสอวคนตรงเข้าต่อสู้กัน เพื่อแย่งน้ำเพียงหยดเดียว เสียงกรีดร้องของความเจ็บปวด จนกระทั่ง...


                ไม่มีใครได้น้ำไป มีเพียงสิ่งหนึ่งที่หลงเหลือไว้ สิ่งที่ชายทั้งสองคนไม่เคยรู้ แต่ตอนนี้พวกเขารู้แล้ว.. มันคืออะไร?


(จบแล้วค่ะ)