คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : chapter 1
Chapter 1
“แต่งงาน!!”เสียงประสานอันไพเราะ(?)ของฉันและใครก็ไม่รู้ที่นั่งอยู่ข้างฉันดังก้องไปทั่วบ้าน ทำให้ผู้ใหญ่ตรงหน้าทั้งสี่ท่านรวมใจเอามือขึ้นมาปิดหู
“ไม่ได้นะครับพ่อ ผมไม่ยอมแต่งงานกับยัยทอมนี้เด็ดขาด!!”นายใครก็ไม่รู้ปฏิเสธเสียงแข็ง แหม!! คิดว่าฉันอยากแต่งงานกับนายนักหรือไง!! แล้วกล้าดียังไงมาว่าฉันเป็นทอมย่ะถึงผมฉันจะสั้นแต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันเป็นทอมนะโว้ย!!
“หนูก็ไม่เอาด้วยค่ะพ่อ แล้วหนูก็เป็นผู้หญิงค่ะ ไม่ใช่ทอม”ฉันพูดออกไปเสียงเรียบ ทำไมอยู่ดีๆพ่อต้องจับให้ฉันมาแต่งงานกับคนที่ฉันไม่เคยเห็นหน้า ไม่เคยรู้จัก และไม่ชอบขี้หน้าตั้งแต่เห็นครั้งแรกด้วย!! ฉันไม่ใช่นางเอกนิยายนะโว้ย!!! สวยขอบอกตรงนี้เลยค่ะว่าสวยจะไม่ทน!!
“ไม่ได้นะคุมะ พ่อสัญญากับพ่อของสวยเขาไว้แล้ว ยังไงก็ต้องแต่ง”อ๋อ...ชื่อคุมะหรอกเหรอ แหวะ!!แบ๊วซะไม่มี
“สวย? ใครครับ?”อีตาคุมะมองซ้ายมองขวาข้ามหัวฉันไป
“ก็นี่ไงสวย ลูกสาวลุงสนเขาไงลูก”พ่อที่ดูจะดีกว่าลูก(เยอะ)มองมาที่ฉันอย่างเอ็นดู ฉันยิ้มให้พ่อของนายคุมะก่อนจะหันมามองคุมะที่มองฉันอยู่ด้วยสายที่...
“...”ฉันจ้องหน้าเขาที่ยังคงมองฉันอยู่
“ชื่อไม่ค่อยเข้ากับหน้าเลยเนอะ”ดู!! ดูมันพูดสิค่ะ มันเป็นประโยคที่ทำร้ายจิตใจหญิงมากเลยค่ะท่านผู้อ่าน เจอกันครั้งแรกมันยังพูดกับฉันขนาดนี้แล้วต่อไปคงจะ...ละไว้ในฐานที่เข้าใจแล้วกันค่ะ...
“ปากนายก็ไม่เห็นจะดีเหมือนหน้าเลยเนอะ”ฉันพูดเสียงเรียบแล้วเอื้อมมือไปหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่ก่อนจะหันไปมองนายคุมะที่เหมือนจะเมาน้ำเปล่า
“เธอว่าฉันเหรอ!!”
“บ้า!! ฉันชมต่างหากว่านายหน้าตาดีไง”แต่ปากเสีย ฉันคงได้แค่คิดในใจสินะ ฉันหันไปมองผู้ใหญ่ทั้งสี่ท่านที่กำลังมองฉันกับนายคุมะอยู่ด้วยหน้าที่ดูถูกอกถูกใจมาก ไม่ได้นะคะคุณแม่!! ห้ามจิ้น!!!
“สรุปเรื่องแต่งงาน...”พ่อของนายคุมะพูด
“ไม่แต่งค่ะ/ครับ”ฉันกับนายคุมะปฏิเสธพร้อมกัน
“โอเค..”ฉันกับนายคุมะหันไปมองแม่ที่พูดออกมาหลังจากเงียบอยู่นาน
“ไม่แต่งก็ไม่แต่งจ๊ะ ไว้รักกันเมื่อไหร่ค่อยแต่ง”แม่พูดแล้วยิ้มให้กับพวกเรา(ไม่สิ! ฉันกับนายคุมะต่างหาก!!)
“ครับ งั้นผมลาล่ะครับ”นายคุมะที่ยิ้มระรื่น ยกมือไหว้ผู้ใหญ่แล้วเดินออกไปจากบ้านทันทีส่วนฉันก็ส่งยิ้มอ่อนให้ผู้ใหญ่อย่างมีมารยาทก่อนจะสวัสดีแล้วเดินออกไป
“ว่าแล้วว่าเรื่องต้องเป็นแบบนี้”
--------------------
ฉันเดินออกมาจากบ้านก็เห็นนายคุมะยืนคุยโทรศัพท์อยู่ข้างพุ่มไม้ ฉันเดินเข้าไปที่พุ่มไม้แล้วก้มลงหลบนายนั้น ดูสิ๊ว่าคนอย่างอีตานี่จะคุยเรื่องอะไร
“เฮ่ยแก...ฉันมีเรื่องจะเล่าให้ฟัง”เอ๊ะ!! เมื่อกี้ฉันฟังอะไรผิดหรือเปล่าอ่ะ ทำไมสำเนียงหมอนี้มันแปลกๆวะ! เอาใหม่ ฟังใหม่
“ก็วันนี้พ่อฉันอ่ะจับให้ฉันแต่งงานกับผู้หญิงที่ไหนก็ไม่รู้”เออ..แบบนี้ค่อยฟังดูเป็นผู้ชายหน่อย
“แต่ว่างานถูกยกเลิกไปแล้วแหละ”หมอนั้นพูดด้วยเสียงร่าเริงแบบสุดๆ ชิ!! ได้ยินแล้วหมั่นไส้ ฉันเลื่อนตัวออกมาก่อนจะลุกขึ้นยืน แต่โชคฉันดีเกิ๊นหัวน้อยๆของฉันเลยไปชนเข้ากับกิ่งไม้ทำให้ลูกมะม่วงที่สุกจนไม่รู้จะสุกยังไงแล้วหล่นลงมาดัง...
(ตุ๊บ!!)
“กรี๊ด!!!!!!!!!”เสียงกรี๊ดดังแปดแสนเดซิเบลที่ออกมาจากปากหมอนั้นทำให้มือของฉันยกขึ้นมาปิดหูโดยอัตโนมัติก่อนที่มันจะแตกเป็นเสี่ยงๆ แต่ที่น่าตื่นเต้นกว่านั้นคือหมอนั้นมันกรี๊ด! หมอนั้นมันกรี๊ดค่ะท่านผู้อ่าน!!!! ฉันมองไปที่เดิมอีกครั้งและพบว่าหมอนั้นนอนกองอยู่ที่พื้นหญ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
“เป็นใช่ป่ะแก”ฉันพูดออกมาก่อนจะยกแขนหมอนั้นขึ้นแล้วลากเขาเข้าไปในบ้าน
--------------------
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นลูก สวย?”เสียงนุ่มๆเนิ้บๆจากแม่ของนายคุมะ ฉันที่ยืนหน้าซีดอยู่ก็ได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆกลับไป
“คุณน้ารอถามตอนคุมะตื่นดีกว่านะคะ”แม่ของคุมะยิ้มให้ฉันก่อนจะเดินไปนั่งข้างๆลูกชายแล้วลูบหัวอย่างเอ็นดู
“ผีหลอก!!!”อีตาคุมะสดุ้งตื่น ตาโตๆของหมอนั้นทำให้ฉันเกือบหลุดขำออกมา
“อะไรลูก?”
“แม่ครับๆผีต้นมะม่วง! ผีต้นมะม่วงหลอกผม!”หน้าหมอนั้นซีด ตัวสั่นเทา โถ่...พ่อคุณขี้กลัวอะไรปานนั้น
“อะไรกัน ไม่มีหรอกลูกคิดไปเองหรือเปล่า?”ไม่หรอกค่ะคุณน้า ผีต้นมะม่วงอ่ะหนูเอง
“คืนนี้ผมไปนอนห้องคุณแม่นะครับ นะ นะ”นายคุมะเกาะแขนแม่ของเขาเหมือนเด็กน้อยขี้อ้อน แหม..แอบน่ารักเหมือนกันนะเนี่ย!
“จ้าๆ ไปอาบน้ำอาบท่าซะไปจะได้นอน”
“ครับแม่”นายคุมะเดินออกไปอย่างเรียบร้อย แม่ของเขามองมาที่ฉันแล้วส่งยิ้มให้ อ่า...แม่ของนายคุมะสวยชะมัด ถึงจะอายุขนาดนี้แล้วแต่ก็ยังดูสาวแถมยังสวยด้วยอ่ะ นายคุมะถอดแบบแม่มาชัดๆ!!
“งั้นฉันขอตัวกลับก่อนนะคิมไว้เจอกัน”พ่อของฉันพูดกับพ่อของนายคุมะอย่างสนิทสนมสมกับที่เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่วัยบีบสิวจริงๆ พ่อของฉันตบหลังลุงคิมก่อนจะพาฉันกลับแม่เดินออกไป ฉันสวัสดีผู้ใหญ่ทั้งสองแล้วเดินตามพ่อกับแม่ออกไป
----------------------------
เย็นวันศุกร์ที่แสนจะสดใส ฉันกับ “บีม” เพื่อนคนสนิทของฉันกำลังเดินเล่นอยู่ในศูนย์การค้าอย่างเพลิดเพลิน(อิจฉาล่ะสิ!!) ฉันกับบีมเดินเข้าไปในร้านนมที่ตกแต่งอย่างเรียบๆแต่ก็ดูหรูหรา ฉันเลือกนั่งโต๊ะที่ติดกับกระจกส่วนบีมก็นั่งตรงข้ามกับฉัน แสงไฟสลัวสีส้มให้อารมณ์โรแมนติก...ฉันชอบที่นี้จังเลย
“เอานมจืดกับนมหวานอย่างละแก้วค่ะ”ฉันมองบีมที่สั่งนมให้ฉันอย่างรู้ใจ บีมกับฉันเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เรียนปีหนึ่งจนตอนนี้ต่างคนต่างมีงานทำกันแล้ว หลายๆคนที่เห็นฉันกับบีมมักจะพูดกันบ่อยๆว่าไม่น่าเป็นเพื่อนกันได้เลยจริงๆ ทั้งบุคลิกและนิสัยต่างกันคนละขั่ว...บีมเป็นผู้หญิงทีตัวเล็กน่ารักน่าถนุถนอมอีกทั้งนิสัยยังเรียบร้อย ส่วนฉันคงไม่ต้องอธิบายมากสลับกับบีมหมดเลยจ้า!!!
“เครื่องดื่มที่สั่งได้แล้วค่ะ”พนักงานสาวเดินเข้ามาเสริฟเครื่องดื่มอย่างสุภาพ ฉันหยิบแก้วนมมาดูดหนึ่งที ฉันมองไปนอกกระจกอย่างเพลินๆแต่ทว่าจู่ๆสายตาดุจนกอินทรีย์ของฉันก็ไปหยุดอยู่ตรงนายคุมะ!! และคงจะไม่แปลกเลยถ้าคนข้างๆที่นายคุมะเดินเกาะแขนอยู่ด้วยไม่ใช่ผู้ชายน่าตาดี(มาก)คนนั้น!! เฮ่ย!!สรุปแกเป็นใช่ป่ะคุมะ!!! ไม่น่า...ไม่ใช่หรอก ในขณะที่ฉันกำลังสับสน(อย่างมาก) เสียงกรี๊ดแปดแสนเดซิเบลที่นายคุมะเคยกรี๊ดฝังไว้ในหูฉันก็ลอยวนไปวนมาอยู่ในหัว
“สวย?เป็นอะไร?”บีมทักฉันที่เอาแต่จ้องนายคุมะ ฉันหาหน้ามายิ้มให้บีม
“เปล่าหรอกแค่เห็นคนรู้จักน่ะ”ฉันหันกลับไปมองนายคุมะ นายคุมะกับแฟนหนุ่ม(?)กำลังเดินเข้ามาในร้านที่ฉันนั่งอยู่ค่ะ!!! ฉันหันหน้าหนีไปนอกร้านตอนที่นายคุมะกำลังเดินผ่านฉันไปกับแฟนหนุ่ม....แฟนหนุ่ม!!! และนั่งลงข้างหลังฉัน...
“คุมะเอาอะไร เดี๋ยวเค้าสั่งให้”แหม..ทำมาเป็นเสียงอ่อนเสียงหวาน อย่าให้ฉันมีแฟนบ้างละกัน!!
“เอานมหวาน”
“เอานมหวานสองแก้วเลยครับ”เออ...หวานเข้าไป หวานกันเข้าไป ก่อนที่ฉันจะอิจฉาไปมากกว่านี้ที่ฉันสงสัยคือพ่อกับแม่ของนายคุมะรู้เรื่องนี้หรือเปล่า? แล้วถ้ารู้อยู่แล้วจะให้มาแต่งงานกับฉันทำไม? ถ้าอย่างนั้น...ก็คงยังไม่รู้สินะ!
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น