ความรักของแม่นก (เรื่องจริง)

เนื้อเรื่อง

ความรักของแม่นก (เรื่องจริง)

                สำหรับตอนนี้ออกจะช้าไปสักนิดกับเรื่องราวฉลองวันแม่แห่งชาติ แต่แอนก็อยากลงมาให้อ่านนะคะ เป็นเรื่องจริงที่เกิดในช่วงปลายเดือน พฤษภาคมค่ะ

                ในช่วงปิดเทอมของแอน วันนี้เป็นวันปกติธรรมดาที่ฟ้าใสวันนึง เป็นเรื่องปกติที่ทุกคนรวมถึงฉันออกจะตื่นเช้าช้าไปสักหน่อยคือเป็นเวลาประมาณ เก้านาฬิกาเศษๆ เมื่อคืนนี้ แอนออกจะนอนดึกไปเสียหน่อย ก็ไม่มากหรอก แค่ตี 2 ตี3 เท่านั้นเอง ^ ^!'  

ด้วยแสงแดดอันแรงกล้ามากเกินไปสำหรับคนที่ เซนซิทีฟ ต่อแสงในการนอนหลับอย่างแอน ต้องค่อยขยับตัวอย่างเกียจคร้านลุกชึ้นมาปิดผ่านม่านผืนสีเขียวใบไม้อ่อนที่เปิดโล่งทิ้งไว้เป็นทางลมให้พัดเข้ามาในห้องนอนเล็กๆ

ใครกันเปิดทิ้งไว้   ฉันล้มตัวนอนอย่างหงุดหงิดเล็กๆกับการนอนหลับไม่เต็มตื่น แต่ก็นะ ก็คนมันตื่นไปแล้วนี่ จะทำอะไรดีล่ะ? รายการทีวีตอนเช้าก็น่าเบื่อ จะลุกไปกินข้าวก็ยังไม่หิวเลย ปกติกินตอนเที่ยงอยู่แล้ว เราเหลือบมองนาฬิกา เพิ่งจะเก้าโมงครึ่ง โอย....คงจะหิวหรอก เลยได้แต่นอนมุ่นเอาหน้าซุกลงกับผ้าห่มผืนหนา

ติก ติก ๆ เสียงนาฬิกาที่ไม่คิดว่ามันเคยดังทำเอาหงุดหงิด สุดท้ายหลังจากที่พลิกตัวไปมาสักพัก ก็ตัดสินใจก้าวลงจากเตียงด้วยขาขวา (ก็มันฝั่งลงจากเตียงนี่) เดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าอย่างเซ็งๆ แล้วออกไปนั่งในห้องนั่งเล่น บ่ายวันนี้แอนมีธุระต้องออกไปข้างนอก สิบเอ็ดโมงค่อยแต่งตัวก็ทัน

เรานั่งทรุดลงกับเก้าอี้ตรงหน้าทีวีข้างบานประตูมุ้งลวดที่เปิดแง้มไว้เล็กน้อยจ้องมองดูรายการทีวีช่อง 3 กาละแมกับอีกสามสาวกำลังเตือนภัยเหล่าหญิงสาวทั้งหลายให้ระวังตัวต่อภัยสังคมอันแสนร้ายกาจด้านนอก

ฉับพลันก็มีเสียง ปึง พร้อมซาวแทกต์ พึ่บพับๆ ทำให้ฉันรีบตวัดสายตาไปทันเห็น สิ่งมีชีวิตขนาดเล็กสีดำๆ ร่อนถลาเข้าไปหลบอยู่ใต้โต๊ะ คอมพิวเตอร์

"อะไรน่ะ?"

"นกมั้งลูก.... มันบินเข้าบ้าน" แม่ฉันที่ นั่งอยู่ข้างๆเป็นผู้เอ่ยตอบ

"นกเหรอ ตายหล่ะ....ใต้โต๊ะคอมฯ มีแต่สายไฟทั้งนั้น" ว่าแล้วฉันก็ค่อยๆ เดินเข้าไปใกล้เครื่องคอมที่ฉันเพิ่งฉันปิดมันเมื่อตอนกลางดึก กวาดสายตามองหาสิ่งมีชีวิตเล็กๆที่หลงเข้ามา

"เจอแล้ว!!" มันทำตาใสๆอยู่ตรงกองขะยุกสายไฟ   เดี๋ยวก็กลายเป็นนกย่างหรอก ฉันคิดในใจพลางก้มตัวลงเตรียมมุดใต้โต๊ะ ปฎิบัติการจับเหยื่อ เอ้ย! จับนก

ฉันกลัวจริงว่ามันบินหนี  แต่ผิดคลาดแฮะ มันไม่ขยับหนี รึว่าบาดเจ็บ ฉันลังเลไปชั่วขณะที่จะจับต้องมัน แต่ก็ค่อยๆ จับตัวมันไว้ในอุ้งมือ

"พรึ่บ!!"  (O 0 O^) มันส่งเสียงร้องดิ้น บินถลาออกไปจากมือแอน หยา....าา ได้ไง (แอนเอามือขยี้หัวอย่างขัดใจ) 

เฮ่อ เอาไหม่ก็ได้ ว่าแต่ไอ้เสียงนกสองตัวที่ร้องอยู่ข้างนอกนี่หนวกหูจัง เงียบๆหน่อยสิ (สี่สาวในจอก็ด้วย เงียบๆหน่อยว่าแล้วฉันก็เดินไปเบาเสียง)

เอาล่ะสิ คราวนี้ไปอยู่ใต้เตียงนอน (ที่นอนเล่น ยายจ๋าของแอนนอนดูทีวีอยู่)

"ไหนลองก้มดูซิ" ใต้เตียง อะ..หวามืดไปหน่อย มองไม่เห็นเลย ไฟฉายอยู่ไหนเนี่ยะ

ฉันเดินดิ่งไปรื้อไฟฉายในตู้ หยิบขึ้นมาเปิด อะ....ถ่านหมด ไม่หรอกที่จริงมันไม่ได้ใส่ถ่านไว้ต่างหาก ฉันเลยเก็บมันเข้าที่แล้วปิดประตูตู้

หาไม่เจอ เอาไม้กวาดแหย่มันหน่อยก็ได้ จะได้บินออกมา โอ๊ยยยย ไอ้นกสองตัวข้างนอกมันมาร้องกวนอยู่ข้างๆเตียงอีกแล้ว

"เมื่อกี้ก็ข้างหน้าต่างหน้าบ้าน คราวนี้ก็ข้างเตียง" ฉันพูดเปรยๆ มองทะลุผ่านมุ้งลวดออกไปมองหาต้นเสียง

"พ่อ แม่นกล่ะมั้ง" แม่ฉันเอ่ยตอบคำพูดลอยๆ ของฉัน

"งั้นหรอ?" ฉันคิดในใจ "งั้นมันเป็นแค่ลูกนกเหรอ ตัวมันก็ใหญ่ออกนี่นา"

"มิน่าล่ะ มันถึงดูแปลกๆ เมื่อกี้มันไม่หนี ที่แท้มันก็ไม่รู้จักอันตรายนี่เอง แถมท่าทางบินไม่แข็งอีกต่างหาก"

"แล้วมันไปอยู่ตรงไหนเนี่ย?" ฉันลองใช้ปลายดอกหญ้าที่ปลายไม้กวาดเขี่ยๆ แต่ก็ยังไม่เห็นวี่แวว

"เฮ้อ...หาไม่เจอ ไฟฉายก็ไม่ติด"

"จริงสิ!!"  ฉันรีบไปหยิบโทรศัพท์เข้าระบบกล้องถ่ายรูปแล้วเปิดแฟลต แล้วมันก็ฉายไฟสว่างสีขาวออกมา

"ลืมไปได้ไงเนี่ย" ว่าแล้วฉันก็เริ่มส่องหามันจนทั่ว มันไม่อยู่ ใต้เตียงก็โล่งๆ แท้ๆ ไปหลบตรงไหนได้ล่ะ ฉันถอยออกมาอย่างงงๆ

"อยู่หลังแอร์มั้งลูก" แม่ฉันเอ่ยแนะนำ  ฉันเลยเหลือบสายตาไปมองที่แอร์แบบตั้งพื้น แบบสายพันธุ์ อึด ที่ฉันเกิดมาก็เห็นมันแล้ว งะ...ข้างหล้งแอร์ มันฝุ่นเยอะจะตายเพราะมันเป็นที่ทำความสะอาดยาก "เฮ้อ..." ฉันถอนหายใจ เหลือบไปมองไอ้เจ้าสองตัวที่อยู่นอกนอกนั่น...ก็วนเวียนไม่ไปไหน

"รอลูกล่ะสิ งั้นพวกเธอก็ช่วยเรียกออกมาหน่อยจะได้ไม๊ ฉันจะได้เอาไปส่ง" ฉันพูดไปอย่างงั้นล่ะ รู้ทั้งรู้ว่ามันฟังไม่รู้เรื่อง เฮ้อ... ฉันถอนหายใจอีกครั้ง

"ไปอาบน้ำเถอะเตรียมตัวไปโรงพยาบาลได้แล้ว เดี๋ยวคุณยายจะไปตรวจไม่ทัน"

" ฉันเหลือบไปมองดูนาฬิกาที่ลูกตุ้มมันยังคงไกวอย่างไม่รู้จักเหนื่อย (อันที่จริงมันเคยแล้วตอนถ่านหมด อิ ๆ) 11.05 น.(โม้ไปงั้น ประมาณนี้ล่ะมั้งจำไม่ได้) แต่รายการนั้นจบไปแล้ว( ผู้หญิงถึงผู้หญิง)

                "ค๊าาา...า" ไปก็ได้เดี๋ยวมาเล่นกันต่อนะ (แอบส่งจูบให้ในใจ)

                ฉันรีบอาบน้ำด้วยเวลาเพียงแค่ครึ่งเดียวของปกติ ด้วยความอยากออกมาเล่น เอ้ย ช่วยเหลือต่างหาก เจ้าสิ่งมีชีวิตเล็กๆ ขนนิ่มๆน่ารักแบบนั้นอ่ะ

                ฉันรีบแต่งตัวปร๊าด...ดด ออกมาห้องข้างนอก

                "แม่ขา...มันออกมายั้ง?"

                "ยังเลย ยังไม่เห็นตัว"

                "ลองอยู่นิ่งๆ มันสนใจสักพักซิเดี๋ยวมันก็ออกมา" ยายฉันที่อยู่บนเตียงบอกฉัน ฉันเองก็เหลือบมองไปที่หลังแอร์ แล้วก็ตัดใจเลิกไล่ตามหันมาจับจ้องที่คอมเตรียมพิมพ์ฟิคต่อไป แต่รำคาญเจ้าสองตัวนั่นจัง คิดไม่ออกเลย (โทษไปนั่น)

                สักพัก.......

                "จิ๊บ ๆ" ฉันหูผึ่งหันควับมาทางต้นเสียง มันโผล่มาแล้ว!!  อยู่บนหลังแอร์

                ฉันรีบผละตัวลุกออกจากเก้าอี้ เตรียมกระโจนคว้ามับ แต่นั่นมันหนีแน่หลังจากที่มันเริ่มรู้จักเรียนรู้จักคำว่า "อันตราย"

ฉันเลยแอบย่องไปด้านหลัง หวังให้พ้นรัศมีสายตามัน

"เอ้า...ไป" ไม่ทันทำอะไรยายฉันก็ปัดมือไล่ มันบินถลาตัดหนาฉันมาอยู่บนตั้งตัวกว้างที่ตั้งจักรเย็บผ้าไฟฟ้าอยู่ แล้วก็ต้องผงะเพราะแม่ฉันโบกมือไล่มันไปทางประตูที่ปิดอ้าทิ้งไว้ แต่เจ้านกเจ้ากรรมดันบินเข้าไปใต้โต๊ะไม้นอนยาวที่เต็มไปด้วยกล่อง ลัง ของเล่น และฝุ่น

"โธ่ เอ๋ย.....ที่ดีๆ มีตั้งเยอะ แล้วในนั้นมันกี่กล่องล่ะเนี่ย (10กว่าได้มั้ง)

"เอาวะ" ฉันคิดในใจไม่พูดออกมา ขืนลองพูดสิ... แต่ไงก็ต้องรีบเดี๋ยวไม่มีคนอยู่บ้านต้องปิดล๊อกหมด เดี๋ยวจะนอนอืดในนี้เอาเพราะหาตัวไม่เจอ

"เอาล่ะ  เล็งพิกัด" มุมนี้สว่างพอเพราะว่าแสงจากประตูส่องเข้าถึง เลยไม่ต้องเดือดร้อนหาอะไรมากส่อง

"ควับ ควับ" (เสียงมือคว้า)  ------>    "กระดึบ ๆ" มันเถิบหนี -*-

"หื๋ยย..ย" ฉันขบเขี้ยวเคี้ยวฟันอย่างหงุดหงิด

และแล้วสมองน้อยๆของนกก็ย่อมไม่ฉลาดเท่ามันสมองนิ่มๆ ของคนเราอยู่แล้ว ฉันแอบย้มที่มุมปาก ค่อยๆตวัดมือไล่ต้อนมันเข้าไปซอกระหว่างกล่อง เมื่อฉันเห็นว่าเหยื่อติดกับฉันก็รีบดันลังด้านขังปิดขังทันที

"ฮ่า ๆ ๆ ..เสร็จฉันหล่ะ" แอบหัวเราะอย่างชั่วร้ายในใจ

ฉันจ้องมองไปยังเจ้าลูกนกตาใสที่ท่าทางยังไม่รู้ชะตากรรมของตนเอง แล้วค่อยๆยื่นมือมุดเข้าไปประดุจงูเลื้อยค่อยๆกางฝ่ามือออก คว้าหมับเข้าที่เป้าหมายอย่างแม่นยำ

"จิ๊บบบบบบ จิบ ๆๆๆๆ!!!!!!!!"  "จิบ ๆๆๆ !!!! พึ่บพับ ๆๆๆ"

"อ๊ากกกก...กกก" เสียงประสานมันดังลั่นเกินกว่าจะเป็นแค่เสียงนกตัวเดียวกรีดร้อง

ฉัน... แม่.... และยายตกใจมาก รีบหันหน้าออกไปยังทิศต้นเสียงเป็นทางเดียวกัน

นกสองตัวที่บินกันจ้าละหวั่นส่งเสียงกรีดร้องปานขาดใจแทบจะถลาลงจากหลังคาชิงช้าหน้าบ้าน เข้ามาหาลูกน้อยของมันทันทีที่ได้ยินเสียงลูกของมันหวีดร้อง ฉันยืนอึ่งอยู่นานชั่วพักหนึ่ง แล้วก้มมองลงดูเจ้าตัวเล็กในมือที่ตัวสั่นๆ (น่ารักมากกกก เลยแอบจุบหัวมันไปสองที) แล้วรีบพามันออกไปวางไว้ที่โคนต้นไม้ข้างบ้าน

ชั่วพักหนึ่งที่ฉันเห็น นกสองตัวเดิมที่คาดเดาว่าเป็นพ่อและแม่มันลงมาหา ฉันแอบยิ้มเล็กกับภาพนั้น

"ปิดบ้านไปได้แล้วมั้งลูก" แม่เรียกฉันให้เดินขึ้นรถ พร้อมกับปิดประตูบ้าน

หายไปไหนแล้ว? ฉันแอบมองไปยังโคนต้นไม้อีกครั้งก่อนที่จะหันกลับไป

มันคงเป็นประสบการที่ดีเชียวละ สำหรับเจ้าลูกนกหัดบิน   ฉันอมยิ้ม

            "จิ๊บบบบบบ จิบ ๆๆๆๆ!!!!!!!!"  "จิบ ๆๆๆ !!!! พึ่บพับ ๆๆๆ"

เสียงของแม่นกและภาพที่แทบบินถลาเข้ามาหาของมันนั้นคงยังประทับใจฉันอยู่อีกนาน

                        ฉันเงยหลังขึ้นมองหลังของผู้เป็นแม่..... แม่ของฉัน........ แล้ววิ่งตามขึ้นรถไป

จบ...............        

                เป็นไงบ้างคะ อาจจะไม่ซึ่งเท่าไหร่ แต่เขียนด้วยใจเลยล่ะ

เพื่อนๆล่ะวันแม่ทำอะไรกันบ้างเอ่ย           

                                                                
                                      จากใจ.....       annRW