จ้างเสน่หา

คำโปรย

            “ที่ผ่านมา คุณใช้ชีวิตยังไงน่ะ”

            กรรณามองหน้าชายหนุ่ม รู้สึกลังเลที่จะตอบแต่พอเห็นสายตาคาดคั้นจึงพยายามเรียบเรียงคำพูดบอกแก่เขา

            “ที่ผ่านมาก็ใช้ชีวิตปกติค่ะ ทำงานหาเงิน ใช้หนี้”

            ภีมหัวเราะเยาะ

            “แต่วันนี้ที่ผมเห็น มันห่างไกลคำว่าปกติอยู่นะ”

            กรรณาเม้มปากอย่างอัดอั้นตันใจ เธอถอนหายใจแรงทั้งโกรธระคนเสียใจผิดหวังจากการกระทำของแม่เลี้ยง ทำไมต้องโลภมากขนาดขายเธอกันนะ ทั้งที่สิบปีที่ผ่านมาเธอสูญเสียช่วงเวลาของชีวิตไปมากมาย

            “เพราะเมื่อก่อนแม่ไม่ได้คิดจะขายฉันค่ะ”เธอบอกเสียงสั่น

            คำตอบของเธอ ทำให้เกิดความเงียบไปครู่หนึ่งก่อนภีมจะถามต่อ

            “คุณติดหนี้เขาเท่าไร”

            “ห้าล้านค่ะรวมดอกเบี้ยแล้ว”เธอตอบ

            “ค่าตัวคุณมีแค่นั้นเองเหรอ” น้ำเสียงติดจะดูถูกของภีมทำให้กรรณาหมดความอดทนจะให้เขามาคอยถากถาง

            หญิงสาวลุกขึ้นยืน “ค่ะ แค่นั้นเอง”

            ภีมมองหน้าเธอนิ่งๆ กรรณาอดจะใจหายไม่ได้ที่เห็นความเฉยชาในสายตาคู่นั้น

            “ผมจะให้เงินคุณไปใช้หนี้”

            “อะไรนะคะ”

            กรรณาทวนถาม ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจแต่เพื่อให้แน่ใจว่าตัวเองฟังไม่ผิด

            ภีมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงและขยับเดินเข้ามาใกล้ เขาเชยคางเธอขึ้นมาและพูดอย่างหนักแน่น

            “ผมจะให้เงินคุณไปใช้หนี้”เขาเงียบไปนิดก่อนจะเอ่ยต่อ กรรณาฟังด้วยใจระทึก “แลกกับที่คุณมาเป็นผู้หญิงของผม”