~วุ่นนัก รักสลับตัว~

ลำดับตอนที่ #7 : ~Who's call?~2

             
                โฮะๆๆ อันยองจ้าทุกคน หลังจากดองเค็มนิยายมาอยู่นาน คราวนี้เลยเอาลงเเบยาวพิเศษ ไม่งอกไม่ชิ้น(เกี่ยวกันไหมเนี่ย -_-") มาลงให้อ่านกัน
ยังไงก็ขอกำลังใจเป็นคอมเม้นตามเลยนะจ้า แต่ถึงไม่เม้นเราก็ขอบใจที่อุตส่าห์อ่านอยู่แล้วอะนะ อิ3อิ
*****************************************************************

" ไง นี่ฉันเองนะ " เสียงจากปลายสายทักทายอย่างคุ้นเคย

" อ้าว!! ผู้จัดการ ทำไมไม่โทรเข้าเครื่องผมล่ะครับ แล้วนี่เปลี่ยนเบอร์ใหม่เหรอฮะ ไม่คุ้นเลย " ชายหนุ่มเมื่อ

รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นใครก็รู้สึกโล่งใจและคุยกลับไปอย่างร่าเริง

" ก็ใช่น่ะสิ พอดีฉันมีปัญหานิดหน่อยก็เลยต้องเปลี่ยนเบอร์ แล้วไอ้มือถือของนายหน่ะ มีไว้ใช้นะ ไม่ได้มีไว้

เก็บ ฉันโทรหาเป็นสิบรอบแล้วก็ไม่เปิดเครื่องซักที เออนี่นายรับสายก็ดีเลย วันนี้ให้มาหาฉันที่อ็อฟฟิศต

อนบ่าย3นะ ฝากบอกเจ้าพวกที่เหลือด้วย พามาให้ครบล่ะ คราวนี้โปรแจ็คใหญ่มากพลาดไม่ได้เด็ดขาด อะ...

ฉันต้องไปแล้วนะแค่นี้แหละ อย่ามาสาย!! ตู๊ดๆๆ " สั่งเสียเสร็จสายก็ถูกตัดไปปล่อยให้คนตัวโต

ยืนงงอยู่กับที่

" อะไรกันเนี่ย บทจะพูดก็พูดบทจะไปก็ไปซะงั้น อะไรของเค้า...หืม? " คนบ่นกำลังจะวางมือถือไว้บนเตียง

ที่เดิมหากแต่ข้อความmiss call บนหน้าจอเรียกความสนใจเขาเข้าอย่างจัง

" Rain… ใครกันนะชื่อแปลกๆ "

" ยุนโฮ ชางมิน มากินข้าวเช้าได้แล้ว ไม่รีบเดี๋ยวจะเย็นหมดน้า~ " เสียงใสตะโกนเรียกทำเอาหมียุนสะดุ้ง

เฮือกเกือบทำโทรศัพท์หลุดมือ

" จ้าๆ กินไปก่อนเลย  " เจ้าตัวรีบพลุบออกจากห้องนอนแจจุงแล้วตะโกนกลับไปก่อนที่จะรีบสาวเท้าไปยัง

ห้องนอนชางมินที่ประตูยังปิดสนิทผิดวิสัยของชางมินจอมตะกละที่มักจะตื่นมาแต่เช้าเพื่อแย่งกินของอร่อย

ก่อนใครเพื่อนเสมอ

" ชางมิน...ชางมินพี่เข้าไปนะ " ไม่แปลกที่ประตูห้องนอนไม่ได้ล็อกไว้เพราะเมื่อคืนยุนโฮเป็นคนอุ้มชางมิ

นมานอนที่ห้องเอง ท่าทางคงจะหลับไม่รู้เรื่องเลยไม่ได้ตื่นขึ้นมาล็อคห้องไว้ตามปกติ ยุนโออคิดว่าภาพที่

เห็นจะเป็นภาพของหนุ่มน้อยนอนคลุมโปงอยู่ภายใต้ผ้าห่มหนา หากแต่ว่าเปิดเปิดประตูเข้าไปแล้ว เขากลับ

เห็นชางมินนั่งนิ่งอยู่บนเตียงพลางเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ท่าทางไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่สาวเข้ามาใกล้

เลยแม้แต่น้อย

" ตื่นอยู่นี่นา ทำไมไม่ไปกินข้าวเช้าล่ะ อาหารพร้อมแล้วนะ " ยุนโฮหย่อนตัวลงมานั่ง เมื่อไร้เสียงตอบกลับ

จากคนข้างๆเขาจึงยื่นหน้าเข้าไปดักมองจากด้านข้าง

" นายเป็นอะไรฮึชางมิน? ไม่สบายรึเปล่า? "

" ไม่...ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมตามไปนะฮะ พี่ไปกินก่อนเถอะครับ " ชางมินหันมาตอบก่อนจะหลุบตาลงต่ำ

เขาไม่อาจสู้สายตาคู่นี้ได้ เพราะความรู้สึกกึ่งเสียใจกึ่งโกรธเคืองที่มันปะทะกันอยู่ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยนี้

ยุนโฮเงียบอยู่ครู่หนึ่งแล้วตัดสินใจลุกขึ้น

" อืม...รีบๆเข้าล่ะ เดี๋ยวอาหารเย็นหมด ถ้านายไม่ไปกินละก็ แจจุงจะเสียใจนะ... "  ยุนโฮกล่าวยิ้มๆแล้วเอา

มือตบบ่าก่อนจะบีบเบาๆ

" ชางมิน..."

" ฮะ? " หนุ่มน้อยเงยหน้าขึ้นตามเสียงเรียก ทำให้เห็นแววตาที่ห่วงใยจากใจจริง หากแต่ลึกๆนั้นแอบแฝงไว้

ด้วยความรู้สึกบางอย่างที่ดูแล้วช่างเจ็บปวดจากยุนโฮ

" พี่...ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ " แรงกระชับที่ไหล่บีบแน่นราวกับตอกย้ำในคำพูดก่อนที่พี่ใหญ่ของวงจะหัน

กลับไปยังประตู

" รีบๆมากินข้าวล่ะ ทุกคนรออยู่นะ " ยุนโฮกล่าวทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งไว้แต่น้องเล็กที่

นั่งนิ่งจมอยู่กับความคิดที่ว่า...

' พี่ยุนโฮขอโทษเราทำไม...หรือว่า...พี่เขารู้...พี่เขารู้ว่าเราคิดยังไงกับพี่แจจุงงั้นเหรอ? แล้วเราจะทำยังไงดี

ล่ะ ทำยังไงดี '

            ณ โต๊ะกินข้าว ทุกคนยังนั่งล้อมวงอยู่โดยไม่ได้แตะอาหารเลยแม้แต่น้อย

(เพราะแจแจสั่งไว้ =_=")

" แล้วชางมินล่ะ? " แจจุงถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง มันเป็นไม่ได้เลยที่ชางมินจะไม่ลุกขึ้นมากินอาหารฝีมือ

เขา นอกจากจะป่วยจนลุกขึ้นมาไม่ได้เท่านั้น เพราะงั้นเขาจึงรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา

" เดี๋ยวก็คงตามมาเองแหละ ฉันเข้าไปปลุกให้แล้ว "

" ชางมินไม่สบายรึเปล่า? ให้ฉันไปดูหน่อยดีกว่า "

" เดี๋ยว!! " ยุนโฮคว้าแขนเรียวนั้นดึงไว้เมื่อแจจุงทำท่าจะลุกไปตามเอง

" ผมไม่เป็นไรฮะ ขอโทษด้วยนะทุกคนที่ทำให้ต้องรอ " ในขณะที่แจแจกำลังจะขืนตัวยืนขึ้น ชางมินก็เดิน

เข้ามาพอดี

" เอ้า มากันครบทีมแล้วทีนี้จะกินได้รึยังคร้าบบบคุณโบแจ " มิคกี้ถามเสียงยานด้วยความที่หิวเต็มแก่ แต่ไม่

กล้าโวยวายขึ้นมาเนื่องจากมีชนักบางอย่างติดหลังอยู่

" มะมะชางมินนั่งลงเร้ว หิวจะแย่อยู่แล้ว " โลมาน้อยเอ่ยเสียงใสพลางดึงชางมินลงมานั่งข้างๆ

" นายเป็นอะไรรึเปล่าชางมิน ทำไมสีหน้าดูแย่ๆอย่างนั้นล่ะ นอนไม่พอเหรอ? " แจจุงยังไม่วายสงสัยจึง

เข้าไปนั่งเบียดชิดพลางก้มหน้าพากเข้าไปแตะกับหน้าผากของชางมิน

" เอ...ก็ไม่เห็นมีไข้นี่นา ตัวไม่ร้อนซักหน่อย " หนุ่มหน้าหวานถอนหน้าผากออก แต่ด้วยท่าวัดไข้ที่ดูแล้ว

ชวนเสียวไส้เล่นเอาสมาชิกคนอื่นในวงมองกันตาค้าง เลือกกำเดาแทบพุ่ง (อ๊ากกก ข้าน้อยแต่งไปจิ้นไป เลือด

จาหมดตัวตาย +-+)

" ผะ...ผะ...ผม ผมไม่...ไม่เป็นอะไร คะ..ครับ " ชางมินที่นั่งอึ้งหน้าแดงพูดตอบไปอย่างติดๆขัดๆ

" สงสัยเมื่อคืนชางมินดื่มมากไปหน่อยน่ะโบแจ อุ๊บ!!! " โลมาน้อยชะตาขาดรีบตะคลุบปากบางของตัวเอง

ไว้แต่ไม่ทันเสียแล้ว เขาหันหน้าไปมองยูชอนอย่างขอความช่วยเหลือ หากแต่เจ้าตัวอีกคนที่มีชนักติดหลังได้

แต่นั่งก้มหน้ากุมขมับ

' เจ้าบ้าจุนซูเอ๊ยย ดันเผลอบอกแจจุงเรื่องนี้ได้ไงเล่า ซวยละสิทีนี้ ' ยูชอนคิดในใจแต่ผลกลับแสดงออกมา

ด้านนอก

" นี่นาย!! พวกนายสองคนให้ชางมินกินเหล้าเรอะ!! ฉันบอกแล้วไงว่าชางมินยังเด็กอยู่อย่าเพิ่งให้ดื่ม!!!

" แจจุงโวยวายทันที เขาเตือนทุกคนในวงว่าอย่าเพิ่งให้ชางมินดื่มเหล้าเพราะเขารู้ว่าชางมินคออ่อนแค่ไหน

" เอาน่าๆ แจจุงใจเย็นๆ นั่งลงก่อนนะ  " หมียุนเห็นท่าทางไม่ดีจึงรีบเข้ามาห้ามทัพ

" ฉันว่าเรารีบกินเข้าแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะเพราะผู้จัดการโทรมาบอกว่าวันนี้ตอนบ่าย3พวกเราต้องไปหา

เขาที่อ็อฟฟิศกัน ย้ำนักย้ำหนาด้วยว่าให้ไปกันทุกคนเพราะโปรเจคใหญ่มาก " หัวข้อที่หมียุนยกมาเพื่อห้าม

ทัพตกเป็นที่สนใจของเหล่าสมาชิกในกลุ่มทันที

" โปรเจคอะไรอ่ะ? "

" ใหญ่ขนาดไหนอ่ะ? "

" จะมีเมื่อไหร่เหรอ? "

" แล้วจะมีวงอื่นมาด้วยป่ะ? "

" มีของกินเยอะมั๊ยฮะ? "

และอีกสารพัดคำถามที่ยิงมาเป็นกระสุนปืนเอ็ม16จนยุนโฮต้องยกมือห้าม

" เดี๊ยวๆๆ เดี๋ยวก่อนพวกนาย นี่เห็นฉันเป็นอะไรเนี่ย คนจัดงานรึไงถึงได้ถามซะเยอะแยะขนาดนี้น่ะห๊ะ

ฉันไม่รู้อะไรทั้งนั้นแหละ ผู้จัดการโทรมาบอกฉัน ฉันก็ได้แต่บอกพวกนายอะนะ เอ้า! ไปรีบกินจะได้มีเวลา

เตรียมตัว"

" จ้า.../เออ.../อื้มม.../ครับ... " เสียงตอบรับทั้งสี่ดังประสานกันในแบบที่ต่างกันไปตามแต่ละบุคลิกและ

อารมณ์ของแต่ละคน

            --------------------------------------------------------------------

***นอกเรื่อง***

นิสนึงๆ แบบว่าอยากอธิบายอะ

'จ้า...' คือคำขานรับของหนุ่มน้อยจุนซูที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ร่าเริงแจ่มใสเสมอ

' เออ... ' ตอบรับแบบขอไปที feelประมาณ 'ยังไงก็ได้' เป็นสไตล์ของมิคกี้เขาล่ะ

' อื้มม... ' แน่นอน ตอบแบบน่ารักน่าหยิกก็ต้องคนนี้ แจแจ(ของข้าน้อย^0^) นั่นเอง

' ครับ... ' สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุด สุภาพบุรุษตัว ช ที่ตอนนี้ท่าทางจะแก้ปัญหา(หัวใจ)ของตัวเองไม่ตก ชางมินน้องเล็กนั่นเอง

ปล.เอ่อ...เนื่องจากผู้แต่งก็มิได้รู้เรื่องในภาษาเกาหลีเลย จึงไม่อาจรู้ได้ว่าในภาษาเกาหลีนั้นมันจะมีคำตอบรับแบบต่างๆเหมือนเช่นคำไทยรึเปล่า อันนี้ใครพอมีความรู้ช่วยไขข้อสงสัยให้ได้จะเป็นพระคุณอย่างยิ่งเน้อเจ้า~ (feelประมาณคนเหนืออะนะ อิ3อิ)

                -----------------------------------------------------------------------------------------------------------------