~วุ่นนัก รักสลับตัว~

ณ ซุปเปอร์มาร์เก็ตเล็กๆแห่งหนึ่งปรากฏชายร่างสูงสองคน สวมแว่นดำพร้อมผ้าพันคอผืนหนาทำท่างกๆเงิ่นๆกันอยู่สองคนตรงช่องขายผัก

พี่แน่ใจเหรอว่าผักแบบนี้ใช้ทำกิมจิอ่ะ หนุ่มร่างสูงกว่าสะกิดเรียกคนผมทองข้างๆเมื่อเห็นว่าในมือของอีกฝ่ายถือผักรูปร่างประหลาดอยู่อย่างไม่ไว้ใจ

ไม่รู้สิ นายก็ช่วยๆเลือกไปซัก2-3อย่างละกัน ถ้ามันทำไม่ได้เดี๋ยวแม่ครัวของเราก็จัดการทำเป็นอย่างอื่นให้อยู่ดีแหละน่า ^ ^ คนถูกทักตอบกลับอย่างไม่ใส่ใจเท่าไหร่แล้วหันกลับไปเลือกของตรงหน้าต่อ

เฮ้ยๆ!! นี่พี่กะจะเอาไปขายต่อรึไงถึงได้ซื้อซะเยอะขนาดนั้น เจ้าหนุ่มข้างๆโวยขึ้นมาเมื่อเนื้อไก่แพ็คอีกครึ่งโหลถูกโยนใส่ตะกร้ารถเข็นที่เจ้าตัวเป็นคนถือ

เถอะน่า เอาไปเพื่อไว้ไง เกิดพี่ทอดไหม้ขึ้นมาอีกจะได้มีสำรองไว้  ^ ^ ว่าแล้วคนพูดก็เดินตัวปลิวไปยังเป้าหมายถัดไป ปล่อยให้เจ้าน้องชายอย่างชางมินต้องคอยเป็นเบ้เดินเข็นตะกร้าตามต้อยๆไปอย่างน่าสงสาร

 (ผู้แต่ง:แง้ๆ ทำไมชีวิตของชางมินช่างรันทดเยี่ยงนี้ ผู้อ่าน: แล้วใครใช้ให้แต่งแบบนี้ฟร่ะ - - ผู้แต่ง: เง้อ...- - เถียงม่ายออก แป่วว) หลังจากโลมาเลือกซื้อของอย่างหนำใจโดยมีเจ้าน้องชายเดินหิ้วตะกร้าตามอยู่ข้างๆ สีหน้าเหนื่อยอ่อนปากพลางบ่นถึงระดับความดังของเสียงท้องที่บรรเลงร้องออกมาอย่างไม่ขาดสาย ทั้งคู่ก็ค่อยๆเลี่ยงเดินออกมาทางหลังร้านเพื่อหลีกห่างตัวเองจากฝูงชนให้ได้มากที่สุด

พี่จุนซูอ่า ผมหิวจะตายอยู่แล้วน้าTT ^ TT ยังจะต้องกลับไปทำอาหารอีกเหรอเนี่ย ให้ผมแวะซื้อไรกินกลางทางก่อนไม่ได้หรอ น๊ะๆๆๆๆ น้า... ผมจะตายอยู่แล้วววว ชางมินทำสีหน้าอ้อนวอนสุดๆ และด้วยความสงสารจุนซูเลยใจอ่อน

อะๆ ก็ได้ๆ แต่แค่ของรองท้องนะ

เย้ งั้นเดี๋ยวผมมานะ ว่าแล้วคนหิวก็ผลุบหายเข้าไปในร้านสะดวกซื้อที่อยู่ตรงหน้า

อ้าวเฮ้ย!! เดี๋ยวสิ แล้วของล่ะชางมิน... จุนซูทำท่าจะเรียกให้ชางมินกลับมาหากแต่ไม่ทันเสียแล้วเมื่อหนุ่มน้อยทิ้งกองข้าวของไว้ปล่อยให้นายโลมายืนโต้ลมเฝ้าของอยู่ข้างนอกอย่างโดดเดี่ยว

                15 นาทีผ่านไป

มาแล้วๆ! ชางมินเดินยิ้มร่าออก ในถุงพลาสติกมีพิซซ่าที่อุ่นแล้วอยู่สองกล่อง แถมยังมีอันที่แกะแล้วอยู่ในมืออีกหนึ่ง

โหยเจ้าบ้า แล้วแบบนี้จะกินข้าวเย็นไหวมั๊ยล่ะเนี่ย พนักงานเฝ้าของจำเป็นบ่นแต่สายตากลับลอยไปปะทะกับพิซซ่าอีกกล่องที่กำลังส่งกลิ่นชวนน้ำลายสออยู่ในถุง เจ้าของพิซซ่ารับรู้ได้ถึงสายตาอันร้อนแรง(- -)ของโลมาน้อยเจ้าตัวเลยรีบซ่อนถุงไว้ข้างหลัง

หงะ...อย่าน้า!! นี่ของผมนะ 

แหม...ซื้อมาตั้งเยอะก็แบ่งกันมั่งดิ จุนซูทำท่าจะเดินเข้าไปแย่งแต่ชางมินเบี่ยงตัวหลบ

ไหนว่าจะกลับไปทำมื้อเย็นเอาใจพี่แจจุง กับพี่ยุนโฮไงล่ะ

ไม่ทงไม่ทำมันแล้ว มานี่เลย เอามาให้กินซะดีๆ!!

ม้ายยยย!!!!!! และแล้วศึกแย่งชิงพิซซ่าขนาดย่อมก็เริ่มขึ้น ณ หน้าร้านสะดวกซื้อนั้นเอง...

                *****************************************************************************

                กลับมาที่อพราต์เม้นสุดหรู ใครบางคนกำลังรอการกลับมาของสุดที่รักอย่างกระวนกระวายใจ

ฮึ้ย! ทำไมสองคนนั้นยังไม่กลับมาอีกนะ จะสามทุ่มแล้วด้วย โทรไปก็ไม่รับสายเกิดอะไรขึ้นรึเปล่าเนี่ย ปากงามนั้นบ่นพลางสายตาก็คอยชะเง้อมองไปที่ประตูสลับกับนาฬิกาบนพนังห้อง

หิวก็หิว กลับมาเมื่อไหร่จะหม่ำให้หนำใจเลยคอยดู แง่มๆ เมื่อทำอะไรไม่ได้ คนรอก็ได้แต่นั่งบ่นรอต่อไป

แต่ในขณะที่ห้องนั่งเล่นมีชายหนุ่มนั่งรอคนรักอยู่นั้น อีกมุมหนึ่งของห้องกลับมีบรรยากาศหวานๆก่อตัวขึ้นจนมดเริ่มเดินแถวออกมาจับที่พนังห้อง (^_^)

...เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ ก็นายอยากว่าฉันเต้นเหมือนผู้หญิงก่อนทำไมล่ะ ฉันไม่ผิดนะ  -- 3 -- ถึงคำพูดจะออกแนวปัดความผิดหน่อยๆ แต่อากัปกริยาของคนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักนั้นกำลังส่งสายตาออดอ้อนแปลได้ความว่า อย่าโกรธนะ ออกมาอย่างชัดเจน ซึ่งไม่แปลกที่คนอย่างยุนโฮจะตีความหมายออกและนึกขำกับท่าทางที่เหมือนลูกแมวนั้นแทน มือหนาเลื่อนขึ้นมาลูบแก้มใสนั้นเบาๆพลางดึงเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว

นี่แนะ...แกล้งประชดฉันโดยการปลอมเป็นผู้หญิงเหรอ นี่ๆๆ...

โอ๊ยๆๆ! เจ็บนะ ยุนโฮอ่ะ >_< แก้มช้ำหมดแล้ว คนถูกแกล้ง(คืน)ลูบแก้มป้อยๆก่อนจะจับมือข้างที่เพิ่งหยิกแก้มตัวเองนั้นมากุมไว้

ยุนโฮ ฉันขอโทษนะ นายหายโกรธจริงๆแล้วใช่มั๊ย?

อืม...ก็ได้...หายโกรธก็ได้ แต่ว่านายต้องใส่วิกผมนั้นให้ฉันดูก่อนนะ

ทำไมอ่ะ? แจจุงมุ่นคิ้วสงสัยกับคำขอนั้น

ก็เพราะว่า... ใบหน้าขี้เล่นนั้นค่อยๆเปลี่ยนอารมณ์ เสียงหัวเราะเมื่อครู่หายไป

...ฉันไม่ยอมให้ใครที่ไหนเห็นนายในแบบที่มากกว่าที่ฉันเห็นน่ะสิ ยุนโฮจ้องมองลึกเข้าไปยังดวงตาสีนิลคู่สวยด้วยแววตาจริงจัง ทำเอาคนถูกจ้องแทบจะละลายคาอ้อมแขน

หน่ะ...นายหมายความว่าไงนะ? แจจุงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสั่นๆเพราะความเขิน

มันก็หมายความว่า... นัยตาคมละสายตาจากใบหน้าสวยแล้วค่อยๆเลื่อนริมฝีบากบางไล้ไปตามซอกคอขาว

ถ้านายนั้นเคยเห็นนายผมยาว...ฉันก็จะต้องเห็นด้วย...

อ๊ะ!! ความร้อนแสนหวานที่อีกฝ่ายประทับให้ราวกับเป็นการประทับตราเป็นเจ้าของอย่างนัยๆทำเอาอีกฝ่ายสะดุ้งเฮือก รอยคิสมาร์กสีแดงเข้มตัดกับผิวขาวอมชมพูนั้นลอยเด่นอยู่บนลำขอระหงส์ เจ้าตัวคนทำยิ้มออกมาอย่างพอใจ

ถ้านายนั้นเคยกอดนาย...ฉันก็จะกอดคืนให้มากกว่าเป็นพันเท่า

...ยุนโฮ...

ถ้าเจ้าบ้านั้นเคย...จูบนาย... แววตาจริงจังของคนร่างสูงเลื่อนขึ้นมาประสานกับสายตาคนตัวบางที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง แววตาที่จริงจังจน...น่ากลัว...

ฉันก็จะเอาคืนเป็นล้านเท่า... สิ้นเสียงริมฝีปากแดงอิ่มนั้นก็ถูกรุกจากคนร่างสูง ลิ้นร้อนรุกล้ำเข้าไปเกี่ยวกระหวัดราวกลับจะดูดกลืนความหวานของคนตรงหน้าให้หมดสิ้นมิให้เหลือให้ใครอีก ร่างเล็กถูกแรงที่มากกว่าค่อยๆประคองลงนอนอย่างช้าๆ หากแต่จูบของทั้งคู่ยังดำเนินต่อไปอย่างดูดดื่ม

อืมม... ร่างเล็กออกอาการขัดขืนเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะไม่ยอมถอนจูบออกไปง่ายๆ มือใหญ่เริ่มเปะปะลูบไล้ไปข้างในเสื้อตัวบาง ปลายนิ้วสัมผัสผิวขาวเนียนนั้นอย่างแผ่วเบาหากแต่เป็นผลให้อารมณ์ของผู้ถูกสัมผัสกระเจิดกระเจิง

อา..ยุนโฮ เจ้าของสัมผัสนั้นยิ้มอย่างพอใจกับผลตรงหน้า ร่างที่อยู่ภายใต้อ้อมกอดของเขานั้นอ่อนไหวไปตามนิ้วเรียวที่ลากผ่าน ดวงหน้าสวยหวานในตอนนี้กลับมีเหงื่อออกชุ่ม แก้มใสขึ้นสีระเรื่อ ดวงตาสีนิลนั้นกำลังหลับพริ้มราวกับกำลังดื่มด่ำกับสัมผัสที่แสนหวาน

แจจุง...

หืมม? เจ้าของชื่อปรือตามองชายที่ตนรัก ใบหน้าเข้มรับกับดวงตาเรียวนั้นห่างกับแค่คืบ

ฉันรักนาย เป็นของฉันคนเดียวนะ คำบอกรักแสนหวานหูที่คนพูดไม่มีทีท่าว่าจะเขินอายกับสิ่งที่เอ่ยออกมาเลยซักนิด กลับเป็นที่อีกฝ่ายเสียเองที่เขินกับคำพูดนั้นจนทำอะไรไม่ถูก ใบหน้าร้อนวูบวาบ นึกเสียใจที่ไฟในห้องนั้นสว่างจ้าจนไม่อาจปิดบังสีหน้าที่แสดงออกมาในตอนนี้ได้ ดวงตากลมโตนั้นเบิกกว้างหากแต่ไม่กล้าสบสายตาคมคู่นั้นตอบ

เจ้าบ้ายุนโฮเอ๊ย เล่นบอกกันแบบนี้มันก็เขินสิเฟ้ยย >///< แจจุงได้แต่ตะโกนบอกอยู่ในใจเพราะกลีบปากแดงอิ่มนั้นมิได้ขยับอย่างที่เจ้าตัวอยากพูด ท่าทางเขินอายนั้นเจ้าตัวไม่รู้ตัวเลยว่ามันทำให้เขาดูน่ารักน่าทนุทนอมมากยิ่งขึ้นในสายตาของหมียุน (ในสายตาคนแต่งด้วยจ้า เหอๆ^_^)

งั้นฉันขอหม่ำนายแทนข้าวเย็นละกันน๊ะ ^_^ ว่าแล้วหมียุนก็เริ่มบรรเลงเพลงรักขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่แล้ว...

ปึง!

ตุบๆๆๆๆ

กลับมาแล้ววว!!

พี่จุนซูง่า

ที่ร้ากกก กลับมาแล้วหรอออ เสียงประตูบ้านที่เปิดออกอย่างแรง พร้อมกับชายหนุ่มสองคนที่ท่าทางเหนื่อยหอบเหมือนเพิ่งไปวิ่งไล่จับกันมาเดินหิ้วของพะรุงพะรังเข้ามาข้างใน ตามมาด้วยเสียงทักทายที่บ่งบอกถึงเจ้าของประโยคได้เป็นอย่างดี

ไปซื้ออะไรมากันตั้งนาน ฉันหิวจะตายอยู่แล้วน้า~  ยูชอนโวยวายเสียงอ่อยเมื่อเจอกับสายตาพิฆาตของโลมาน้อย

ถ้าหิวก็มาช่วยกันหน่อยสิ! เจ้าตัวสะบัดเสียงใส่แต่กลับหันไปทำท่าเอาอกเอาใจชางมิน

ชางมิน~ เดี๋ยวนายไปนั่งรอก็ได้นะ ทางนี้พี่กับยูชอนจัดการเอง ชางมินที่เดินคอตกเข้ามาเหลือมองจุนซูทำนองว่า แน่ใจนะ?

เอาน่า นายไปนั่งดูทีวีที่โซฟาไปพลางๆก่อนน๊ะ โลมาจุนซูเดินไปพลางดันให้ชางมินไปนั่งคอยที่โซฟา ท่าทางเอาอกเอาใจจนออกนอกหน้าประกอบกับสีหน้าของชางมินที่บ่งบอกถึงความเซ็งนั้นส่อพิรุทให้คนอย่างมิคกี้เห็นอย่างชัดเจน

นายไปทำอะไรชางมินเข้าอีกล่ะ? คำพูดที่ดูเหมือนว่าจะจี้ถูกจุดของโลมาสันหลังแหละส่งผลให้เจ้าตัวรีบเปลี่ยนเรื่องเพื่อนเบนความสนใจ

ปะเปล่าซักหน่อย นายหน่ะมาช่วยฉันทำกับข้าวดีกว่า ว่าแต่สองคนนั้นเป็นยังไงกันมั่งล่ะ ฆ่ากันตายไปแล้วมั้ยเนี่ยเงียบขนาดนี้ ยูชอนลอบมองหนุ่มน้อยที่จ้อเอาๆอย่างสงสัย ในใจอยากจะบอกเหลือเกินว่าจริงๆก่อนหน้านี้มันก็ไม่ได้เงียบอย่างที่เห็นหรอก ใครจะรู้ว่าพนังห้องที่กั้นหน่ะมันบางขนาดไหน ยิ่งตอนที่นั่งอยู่ที่ห้องนั่งเล่นคนเดียวเงียบๆ  อะไรๆก็ได้ยินทั้งนั้นหน่ะแหละ =_=

                ................................................................................................................