~วุ่นนัก รักสลับตัว~

ลำดับตอนที่ #6 : Who's call?

             เหอๆ...ม่ายได้อัพซะนานนมเนกาเล
ต้องขอโทษทุกทั่นด้วยนะคะที่ตอนนี้คงยังไม่มีอะไรให้เซอร์ไพร์ตามคำกล่าวอ้างTT_TT
เพราะว่าการบ้านเยอะเจงๆ ม่ายมีเวลาแต่งเลยอา
แต่พล็อตเรื่องคิดไว้แระน้า
ตอนหน้าเรื่องจะค่อยๆเริ่มเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆแน่นอน
ฝากติดตามเรื่องรักวุ่นๆเรื่องนี้ด้วยนะคร้า
*******************************************************

                     
                          เช้ารุ่งขึ้นที่สดใส  หนุ่มๆทั้ง4ถูกปลุกขึ้นด้วยกลิ่นอาหารอันหอมหวน วันนี้แจจุงแม่บ้านประจำวงแสดงฝีมือทำอาหารเป็นพิเศษเพื่อไถ่โทษเรื่องของเมื่อวานที่ปล่อยให้เพื่อนๆที่เหลือทั้ง3หลับคาหน้าห้อง

“ หอมจังเลยที่รัก ทำของอร่อยแต่เช้าเลยน้า แต่ว่านะ... ” ยุนโฮเดินมาสวมกอดที่รักเข้าจากทางด้านหลังอย่างอารมณ์ดี

“ แต่ว่าอะไรอ่ะ? ” คนถูกกอดหันหน้ามาถาม หมียุนจึงได้จังหวะขโมยจูบหวานเป็นของว่างก่อนอาหารเช้า

“ แต่ว่า...คนทำกลับน่ากินกว่าอาหารนะสิ อิ3อิ ” ทั้งคู่มองตากันหวานซึ้งจนกระทั่งจุนซูและยูชอนเดินเข้ามาแล้วก็ยังไม่ละออกจากกัน

“ วิ๊ดวิ้ว! หนิทหนมกันแต่เช้าเลยนะ ” โลมาน้อยเป่าปากหัวเราะคิกคัก

 “ อะแฮ่ม..พวกนายเมื่อวานยังไม่พออีกเรอะไง รู้มั๊ยว่านอนอยู่หน้าห้องหน่ะมันแย่ขนาดไหน ” ยูชอนแยกเขี้ยวพลางบ่นอย่างหัวเสียที่เมื่อคนเผลอหลับยาวจนอดได้กุ๊กกิ๊กกับโลมาน้อยซะนี่

“ แหม...ขอโทษน้า แต่ว่าพวกเราก็ไปปลุกแล้วนี่นา ถึงขนาดอุ้มพวกนายไปนอนที่เตียงให้เลยนะ แถมเช้านี้แจแจก็อุตส่าห์ทำอาหารอร่อยสุดฝีมือเป็นการไถ่โทษไง นะๆหายโกรธน้า...  ” หมียุนเอ่ยแก้ตัวให้แต่ตัวยังติดหนึบอยู่กับแจจุง มือรอบเอวบางนั้นกอดแน่นหยั่งกับมือปลาหมึก

“ ไม่เอาน่ายุ่นโฮ ปล่อยฉันก่อนสิ ไปๆ ไปจัดโต๊ะได้แล้ว อ้าว! ชางมินยังไม่ตื่นอีกเหรอ งั้นเดี๋ยวฉัน

ไปปลุกให้นะ ” ร่างบางอาสาพลางขยับหนีจากอ้อมกอดนั้น แต่ยุนโฮดึงมือเอาไว้

“ เดี๋ยว นายตักกับข้าวไปเถอะ ให้ฉันไปตามเอง สองคนนั้นจะได้ไม่ต้องรอนาน ” คนตัวโตเอ่ยน้ำเสียงเรียบขัดกับท่าทางเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิงทำเอาจุนซูกับยูชอนแอบมองตากันอย่างไม่สบายใจ

“ อะ...อืม เอางั้นก็ได้ ” แจจุงรับอย่างว่าง่ายแล้วหันไปตักกับข้าวต่ออย่างไม่คิดอะไร

‘ ติ๊ด ตะละลิด ติ๊ดชึ่งๆๆ~’(เหอๆ เมโลดี้เรียกเข้าสุดบรรยายเจงๆ -_-“) เสียงโทรศัพท์มือถือของแจจุงดังขึ้นหากแต่ไม่มีใครได้ยินเพราะมันได้ถูกซุกไว้ภายใต้ผ้าห่มผืนหนา เสียงบรรเลงดังอยู่นานสองนานก่อนปลายสายจะถอดใจ ทิ้งไว้เพียงชื่อบนหน้าจอมือถือเครื่องหรูว่า... ‘Rain’

‘ ติ๊ด ตะละลิด ติ๊ดชึ่งๆๆ~’ เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้หมียุนซึ่งเดินผ่านห้องของแจจุงเพื่อที่จะไปปลุกชางมินได้ยินเข้าพอดี

“ ใครโทรเข้ามาซะเช้าป่านนี้นะ ” ว่าแล้วหมียุ่นก็เดินเข้าไปยังเตียงนอนในห้องที่ประตูเปิดค้างทิ้งไว้อย่างถือวิสาสะพลางยื่นมือควานหาโทรศัพท์ใต้ผ้าห่มกองหนา

“ อยู่นี่เอง แจจุงเนี่ยน้า เดี๋ยวได้นอนทับมือถือเจ๊งเข้าซักวัน ใครโทรมาละเนี่ย ” หมียุนคว้ามือถือขึ้นมาดูเบอร์แล้วตัดสินใจรับสาย

“ ....ฮัลโหล นั้นใครพูดครับ...”