คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ~ซารางแฮโย~แจจุง [NG-18]
แฮ่ๆ ตอนนี้ติดเรทนีสๆน๊ะจ๊ะ ใครชอบก็อ่านได้เลยนะ ใครไม่ชอบก็ปิดเลยนะจ๊ะ
แฮ่ๆ ว่าแล้วก็ตามไปอ่นเล๊ย อิ0อิ
****************************************************************************************
รถแท็กซี่เลี้ยวเข้าไปจอดตรงหน้าอพาร์ตเม้นหรูแห่งหนึ่งซึ่งเมื่อสังเกตจากลักษณะตัวตึกด้านนอกไม่ต้องบอกก็รู้ว่าค่าห้องคงจะแพงบรรลัย ร่างบางเปิดประตูรถและหิ้วของออกมาจากรถอย่างทุลักทุเล
" โอ๊ยย!! รู้งี้ให้นายนั้นมาช่วยยกของซะก็ดีหรอก เฮ้อ...หนักขนาดนี้แล้วจะหิ้วขึ้นไปยังไงไหวเนี่ย " คนสวยบ่นอย่างท้อใจ ทันใดนั้นราวกับฟ้าส่งคนมาช่วย เขารู้สึกถึงแรงดึงจากด้านหลังคว้าถุงจากในมือไป
" อ๊ะ!! ใครน่ะ!...ยะ...ยุนโฮ! " หนุ่มร่างสูงตาคมฉายาหมีใหญ่จ้องมองคนตัวเล็กกว่าด้วยใบหน้าเฉยเมย แต่ในน้ำเสียงแฝงความเป็นห่วงไว้
" ฉันช่วยหิ้วเอง " และด้วยพละกำลังของหมียุน ถุงข้าวของนับสิบก็ถูกวางไว้ ณ ตรงเค้าเตอร์ห้องครัวหรูจนครบ
" อะไรกัน ป่านนี้แล้วยังไม่มีคนกลับมาอีกเหรอเนี่ย ว่าแต่...ยุนโฮทำไมนายกลับมาคนเดียวแบบนี้ล่ะ คนอื่นๆหายไปไหนกันหมด? " คนผมยาวถามด้วยความแปลกใจที่เห็นไฟในห้องยังปิดหมดทุกดวง ไม่มีวี่แววว่ามีคนอยู่บ้านเลยทั้งๆที่เกือบจะเป็นเวลาอาหารเย็นแล้วก็ตาม
" พวกนั้นคงออกไปกินข้าวข้างนอกหน่ะ "
" ....อ๋อเหรอ ใช่สินะ ก็จู่ๆฉันหายออกไปกลางคันซะงั้น พวกนั้นคงงอนไม่ยอมกลับมากินอาหารฝีมือฉัน ฮึ! " ร่างบางบ่นไปพลางจัดวางข้าวของไป ท่าทางคล่องแคล่วของหนุ่มหน้าหวานตรงหน้าทำให้เขามองอย่างชื่นชมเสมอ แต่แล้วผมยาวสยายของแจจุงทำให้ยุนโฮนึกถึงเหตุการณ์ตรงรถแท็กซี่ขึ้นมาได้ ที่รถแท็กซี่คันนั้น แจจุงอยุ่กับชายอื่นที่เขาไม่คุ้นหน้าอีกคนนึง...ใครกัน!!
" แจจุง "
" หืม? "
" ตอนที่นายหายไปวันนี้ทั้งวัน นายไปอยู่กับใครเหรอ? "แจจุงชะงักกึกหากแต่ยังรักษาฟอร์มนิ่งไว้ได้ต่อ
" นายพูดเรื่องอะไร? " ท่าทางไม่แยแสเช่นนั้นยั่วให้คนตัวโตว้าวุ่นหนักขึ้น
" แจจุง! ฉันเห็นนะตอนที่นายขึ้นแท็กซี่หน่ะ นายอยู่กับใคร! "
" ....... " คนถูกถามยังคงยืนหันหลังให้คนถามโดยใช้ความเงียบเป็นคำตอบ ยุนโฮทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาคว้าข้อมือบางแล้วดึงให้คนหันหลังมาเผชิญหน้ากับเขา
" นายหายไปทั้งวันแบบนี้ แล้วยังไม่บอกอีกว่าไปกับใคร นายทำให้ฉันจะคลั่งตายอยู่แล้วนะรู้ตัวบ้างมั๊ย!! " สีหน้าและแววตาที่เจ็บปวดของยุนโฮบ่งบอกได้ถึงความเป็นห่วงที่เขามีให้แก่คนที่เขารักตรงหน้า (อ๊ากก!!!ผู้เขียนอยากไปยืนแทนที่แจแจจัง / />0< แจแจ: ไม่ได้! ที่ของฉันคนเดียวเฟ้ยย ผู้เขียน: อะจะ ยอมให้คนสวยก็ได้
-_-") ทำให้ความรู้สึกผิดที่ก่อตัวขึ้นโถมเข้าไปกลางใจของคนหน้าสวย
" ฉัน... " มือเรียวยกขึ้นลูบแก้มเย็นๆนั้นอย่างเผลอไผล ยุนโฮจับมือนั้นแล้วจูบเข้าที่ฝ่ามือขาวด้านใน
" แจจุง...ฉันขอโทษนะที่วันนี้ฉันอารมณ์เสียใส่นาย นายยกโทษให้ฉันนะ " หมียุนอ้อนวอน เจ้าหล่อนยิ้มนิดๆกับลูกอ้อนของหมีตัวโตที่บัดนี้แปลงร่างกลายเป็นหมีน้อยขี้อ้อน
" ได้ แต่นายต้องสัญญาก่อนนะว่าจะไม่ว่าฉันแบบวันนี้อีก "
" ครับที่รัก แล้วนายก็ต้องสัญญาด้วยนะว่านายจะเป็นของฉันคนเดียว " ยุนโฮจ้องมองลึกลงไปยังนัยน์ตาสีนิลสวย ท่อนแขนแข็งแรงรวบเอวบางไว้แล้วดึงเข้ามาแนบชิด ดวงหน้าห่างกันแค่คืบ ยุนโฮโน้มใบหน้าลงช้าๆค่อยๆรับรสสัมผัสอุ่นๆจากริมฝีปากที่ทาบประกบกัน มือว่างอีกข้างยกขึ้นมาประคองใบหน้าสวยไว้ก่อนจะเริ่มรุกหนักขึ้น คนตัวสูงเริ่มกดน้ำหนักบดขยี้ริมฝีปากแดงอิ่ม ลิ้นร้อนลุกล้ำเข้าไปภายในเกี่ยวกระหวัดลิ้นของฝ่ายตรงข้ามราวกับจะดูดกลืนความหอมหวานนั้นให้หมดสิ้น มือขาวเรียวของอีกฝ่ายค่อยๆแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ด ยุนโฮถอนจูบออกแล้วเริ่มลุกล้ำส่วนอื่น เขาลากลิ้นผ่านลำคอขาวแล้วสร้างรอยประทับไว้เป็นรอยจ้ำแดง
"ฉันรักนาย นายเป็นของฉันนะ แจจุง... " ถ้อยคำหวานกระซิบแผ่วข้างใบหู แต่แล้วมันกลับทำให้เขานึกถึงเหตุการณ์เมื่อตอนเย็น ลมหายใจร้อนข้างหู ท่อนแขนแข็งแกร่งรอบเอว ใบหน้าของRainผุดขึ้นมาในห้วงความคิดแว่บนึงอย่างช่วยไม่ได้ แจจุงสะบัดหัวไล่ภาพนั้นออกไปจากสมอง เขามีคนที่เขารักอยู่แล้วนะ และคนๆนั้นก็อยู่ตรงหน้า หากแต่ปฏิกิริยาสับสนนั้นไม่อาจหลุดรอดพ้นสายตายุนโฮไปได้
" เป็นอะไรไป นายไม่รักฉันเหรอ " ยุนโฮละจากซอกคอมามองใบหน้าหวาน
" ไม่นะ ฉันรักนาย รักมาก..." ริมฝีปากอิ่มจูบใบหน้าคมเป็นการย้ำในคำตอบ มือขาวจัดการปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายของเสื้อเชิ้ตขาวออก จากนั้นก็ค่อยๆไล่นิ้วเรียวไปตามแผ่นอกกว้างแล้วไล้ขึ้นไปตามหัวไหล่อย่างยั่วยวน เสื้อเชิ้ตตัวบางถูกคนตรงหน้ารูดลงผ่านแขนล่ำ อารมณ์ของหมียุนถูกปลุกจนกระเจิงเสียแล้ว
" เป็นของฉันนะแจจุง " มือหนาเลื่อนมาใต้เสื้อตัวบางแล้วจัดการถอดออกอย่างชำนานเผยให้เห็นผิวขาวเนียนราวน้ำนม ด้วยแรงที่มากกว่า ยุนโฮดันร่างบางนั้นไปจนติดเคาเตอร์ครัว ใบหน้าเข้มไล้ลงมาตามแนวคอขาวแล้วเลื่อนลงมาเรื่อยๆจนถึงจุดอ่อนไหวสีชมพูระเรื่อ เขาใช้ลิ้นหยอกล้อพลางขบเบาๆ ยังผลให้เจ้าของผิวขาวสวยนั้นแอ่นตัวรับแรงกดนั้น
" อา..ยุนโฮ " คนตรงหน้ารับรู้ได้ถึงอารมณ์ที่ถูกปลุกให้ปั่นป่วน เขาละจากจุดนั้นไล่ต่ำลงมาเรื่อยๆจนหยุดอยู่ที่ขอบกางเกงตัวหลวม ยุนโฮหยุดอยุ่แค่นั้นแล้วช้อนตาขึ้นมองหนุ่มหน้าสวยที่บัดนี้ยืนหอบกระเส่า ใบหน้าแดงจัดด้วยความเขิน
" ขอฉันดูหน่อยนะว่าขานายขาวสวยขนาดไหน "
" ไอ้บ้า! คนลามก " คนพูดทำหน้าฮึดฮัดแต่มิได้ขัดขืนใดๆทำให้คนด้านล่างได้ใจใช้ริมฝีปากบางงับขอบกางเกงตัวหลวมรูดลงช้าๆแล้วปล่อยให้ลงไปกองตรงข้อขาเผยให้เห็นเรียวขาที่สวยกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก
" ยุนโฮ...ฉัน...อาย " เสียงประท้วงเล็กๆดังขึ้นแต่มันไม่อาจทำลายความต้องการของอีกคนไปได้ มือหนาเริ่มทำหน้าที่รูดขอบกางเกงในตัวจิ๋วลง อีกมือหนึ่งลุกล้ำจากด้านหลัง
" อา...ยุนโฮ อืมม.. " เสียงหวานหอบกระเส่ากลับกระตุ้นอารมณ์คนด้านล่างให้รุนแรงขึ้น ปากบางค่อยๆมอบความสุขให้กับจุดที่อ่อนไหวที่สุด ความอุ่นที่ค่อยๆละลายเข้าไปในตัวแจจุงทำให้เขาแทบหมดแรงยืน ราวกับคนด้านล่างรู้ดี เขายกขาเรียวข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าเพื่อช่วยมิให้คนรักของเขาต้องยืนเมื่อย อีกมือหนึ่งก็จัดการเบิกทางด้วยนิ้วทั้งสามเตรียมไว้เพื่อสิ่งที่ใหญ่กว่า
" อึก! ฉัน..ฉันไม่ไหวแล้ว อ๊า! " ร่างบางกระตุกเกร็ง แล้วของเหลวขาวข้นก็ถูกปลดปล่อยออกมาหากแต่คนนั้นรับไว้จนหมด ทิ้งไว้เพียงคราบขาวบางๆที่ไหลออกมาข้างมุมปาก
" ขอโทษนะ ที่ฉัน..คือ... " ร่างสูงค่อยๆยืนขึ้นมาเชยชมกับผลงานของเขา ร่างขาวบางสั่นสะท้าน ลมหายใจหอบ ริมฝีปากแดงจัด มันช่างเซ็กซี่เกินบรรยาย ยุนโฮรู้ดีว่าหนุ่มหน้าหวานจะพูดอะไร เขาโน้มตัวลงไปแล้วกระซิบเบาๆ
" อร่อยดีออก นายลองชิมมั้งมั๊ยละ " แทนคำตอบนั้นแจจุงยืนหน้ามาค่อยๆเลียน้ำสีขาวข้างแก้มออกแล้วยิ้มยั่ว
" อืม นายพูดถูก ฮึๆ " ท่าทางน่ารักนั้นทำให้อารมณ์หมียุนกระเจิงอีกครั้ง
" นายนี่... " พูดได้แค่นั้นริมฝีปากของทั้งคู่ก็ประกบกันอีกครั้งอย่างโหยหา ร่างด้านบนค่อยๆผลักคนข้างใต้ให้นอนราบไปกับเคาเตอร์ มืออีกข้างยุ่งอยู่กับการปลดกางเกงตัวใหญ่ของตัวเองออก
" เร็วเข้าสิยุนโฮ ฉันต้องการนายนะ " เสียงหวานออดอ้อน คนตัวใหญ่จึงสนองให้ตามความต้องการ เขายกขาขาวทั้งสองข้างขึ้นพาดบ่าเพื่อเปิดทางให้เขาเข้าไปได้ถนัดขึ้น มือหนาเลื่อนไปจับเอวบางไว้มั่นแล้วเขาก็ค่อยๆเลือนตัวเข้าไปอย่างช้าๆ
" อึก! อะ..โอ๊ย! "
" เจ็บเหรอ ขอโทษนะ " ยุนโฮชะงัก
" มะ..ไม่เป็นไร ทำต่อเถอะ " แจจุงยิ้มบาง เขาไม่ต้องการใครอีกนอกจากนาย...ยุนโฮ... ร่างหนาเลื่อนลงมาซุกไซ้ซอกคอ อีกมือนึงไล้ไปตามร่างกายมาหยุดที่จุดชมพูแล้วจัดการเค้นคลึงเพื่อปลุกเร้าอารมณ์อีกครั้ง แจจุงครางรับ ยุนโฮฉวยจังหวะนั้นดันตัวเองเข้าไปแนบชิดอย่างรวดเร็วทำเอาฝ่ายรับสะดุ้งเฮือกกับความคับแน่นภายในท้องน้อย ยุนโฮค่อยๆขยับเข้าออกเป็นจังหวะช้าๆแล้วค่อยๆเร่งความเร็วขึ้น เสียงครางของทั้งคู่ดังประสานกันตามจังหวะโยกขยับ แต่คราวนี้ความเจ็บปวดไม่หลงเหลืออยู่อีกแล้ว แจจุงรับรู้ได้แต่เพียงความรักที่ยุนโฮเติมเต็มให้จนหมดหัวใจแก่เขาเท่านั้น...
***********************************************************
ณ ด้านนอกของห้องได้มี3หนุ่มนั่งพิงประตูอยู่หน้าห้อง หนึ่งในนั้นหลับสนิทอยู่ตรงกลางระหว่างชายหนุ่มทั้งสอง
" เจ้าบ้าสองคนนั้น เข้าห้องได้เมื่อไหร่จะอัดให้เละเลย " มิคกี้ หรือ ยูซอน หนึ่งในวงดงบังชิงกิ แยกเขี้ยวบ่นอย่างหัวเสีย พวกเขากลับมาจากคาราโอเกะได้ชั่วโมงกว่าแล้วแต่ต้องนั่งรออยู่นอกห้องก็เพราะว่าเกรงใจคนข้างในจะเข้าไปขัดจังหวะเพื่อนมันก็ยังไงๆอยู่
" เอาน่ายูซอน ใจเย็นๆ แต่ดีนะเนี่ยที่ชางมินเมาหลับไปซะก่อน ขืนยังตื่นอยู่ฟังเสียงแบบนี้ มีหวังอาการหนักกว่าเดิมแหงๆ " โลมาน้อยได้แต่ปลอบคนรักของเขาแล้วมองไปที่ชางมิน น้องเล็กสุดของกลุ่มที่บัดนี้นอนหลับ
ฝุบอยู่ข้างๆเขาอย่างสงสาร ใครๆก็รู้ว่าชางมินคิดยังไงกับแจจุง
" อืมม...ว่าแต่ฉันได้ยินเสียงแบบนี้นานๆมันก็...อารมณ์ขึ้นเหมือนกันนะ " ยูซอนเหลือบมามองโลมาน้อยของเขาแล้วยิ้มกรุ่มกริ่มทำเอาหนุ่มหัวทองเขินหน้าแดง
" อะไรเล่ามิคกี้ นี่ยังอยู่หน้าห้องอยู่เลยนะ " คนเขินได้แต่หลบตายตาหวานเยิ้มที่อีกคนส่งมาให้
" งั้น...เข้ามาใกล้ๆสิ มีไรจะให้ "
" หืม...อะไรเหรอ? " จุนซูยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆอย่างว่าง่าย ความไร้เดียงสาแบบนี้นี่แหละที่ทำให้ยูซอนหลงนักหนา
" หลับตาสิ "
" อืม ...!! " พอจุนซูหลับตาเท่านั้น คนฉวยโอกาสก็ได้ทีจุ๊บเข้ากับริมฝีปากบางนั้นอย่างรวดเร็ว
" อันนี้มัดจำไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยไปต่อกันในห้องนะจ๊ะ " ยูซอนกล่าวแล้วยิ้มขำๆจุนซูที่ตอนนี้ทำหน้าเหวอกับจูบสายฟ้าแล่บที่เขามอบให้...
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น