~วุ่นนัก รักสลับตัว~

ลำดับตอนที่ #4 : การพบกันของเรื่องวุ่นๆ 3

อันยองจ้า~ ในที่สุดก็ได้เวลาอัพฟิคซะกะที อ่านแล้วช่วยเม้นหน่อยน้า
*************************************************************************************
                    ณ อีกฟากของถนนปรากฏหนุ่มร่างสูงรูปหน้าคุ้นตาท่าทางรีบร้อนราวกับกำลังตามหาใครอยู่ ในขณะที่ร่างบางกำลังจับจ้องทุกย่างก้าวของชายหนุ่ม มือเรียวก็เพิ่มแรงกระชับแน่นโดยไม่รู้ตัว ทำเอาเจ้าของมือหนานั้นหันมามองอย่างแปลกใจ

“ ยุนโฮ...นาย..มาทำอะไรแถวนี้? ” ริมฝีปากอิ่มรำพึงเบาๆ จังหวะนั้นเองชายที่เจ้าหล่อนเรียกว่า ‘ยุนโฮ’ หันมาทางที่พวกเขายืนอยู่ราวกับรับรู้ถึงเสียงที่แจจุงเอ่ยออกไป เห็นดังนั้นเจ้าตัวก็รีบดึงคนตัวสูงข้างกายมาบังไว้ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรถ้าคนฝั่งนั้นจะมองไม่เห็นคนซ่อนเพราะเกราะกำบังที่เจ้าตัวใช้ประโยชน์จากแผงอกกว้างและมือแข็งแกร่งโอบเอวบางแล้วเอาตัวเข้าบังไว้จนมิด

“ แฟนเหรอ? หล่อดีนี่ ” Rainก้มลงกระซิบข้างใบหู ลมหายใจร้อนรดเบาๆผ่านต้นคอเป็นผลให้แก้มขาวๆขึ้นสีเรื่อๆ

“ ปะ...เปล่าซักหน่อย แฟนซะที่ไหนล่ะ  ก็แค่...คนปากเสียที่รู้จักกันก็เท่านั้นเอง อีกอย่างนะ... ” คนถูกกอดช้อนตาขึ้นอย่างเซ็กซี่ แต่แล้วจู่ๆเจ้าตัวก็โวยออกมา

“ ใครบอกให้นายกอดมิทราบห๊ะ!! ฉันแค่ดึงให้นายมาบังตัวฉันเท่านั้นเองนะ! เดี๋ยวก็ได้เป็นข่าวกันพอดี ”

“ ก็ดีเหมือนกัน...”

“ นายว่าอะไรนะ ฉันไม่ได้ยิน ”

“ เปล่าๆ ไม่มีอะไร ไหนล่ะร้านที่เธอว่าน่ะ  รีบไปเถอะเดี๋ยวจะค่ำซะก่อน เร็วๆเข้า ” นายRainคลายแรงโอบรอบเอวออกพลางดันให้เดินไปข้างหน้าพลางคิดถึงหน้าหนุ่มตัวสูงที่เขาเห็นอีกฝากหนึ่งของถนน ‘เหมือนเคยเห็นเจ้านั้นที่ไหนซักแห่ง ’

“ นายไม่ต้องบอกฉันก็จะพาไปอยู่แล้วล่ะน่า นายดันฉันไปทางไหนล่ะเนี่ยมาทางนี้นี่! ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ก้าวฉับๆไม่รอผู้ร่วมเดินทางเลยแม้แต่น้อย ถ้าRainจะสังเกตให้นานกว่าน้อยอีกหน่อยละก็แจแจของเราคงไม่อาจปิดบังใบหน้าที่แดงอย่างน่ารักนั้นได้แน่ๆ

“ ใจเย็นๆสิเรา ไปตื่นเต้นอะไรกับไอ้บ้านั้น ” ปากบ่นมุบมิบ

“ แฮ่กๆ รอด้วยสิแจโฮ ผู้หญิงอะไรเดินไวชะมัด แฮ่กๆ ”

“ ถึงแล้ว!! ร้านนี้แหละ ทำไมช้านักล่ะ? ” คนนำทางยืนรอยิ้มร่าอยู่หน้าร้านก่อนแล้ว

“ ก็ฉันไม่ต้องคอยเดินหลบหน้าหลบตาเหมือนเธอนิ รีบๆเข้าไปเถอะคนเยอะชะมัด ” พูดจบคนยืนหอบก็หลบแวบเข้าไปในร้าน  ขณะเดินดูของคนชำนานก็จ้อสรรพคุณของตัวเองไปเรื่อยๆ

“ นายน่ะเชื่อใจชั้นได้เลย เพราะว่าฉันมีพี่สาวตั้ง9คนแนะ เวลาจะเลือกของขวัญให้พี่คนไหนที่ไรนะก็มาที่ร้านนี้ประจำแหละ รับรองน้องสาวนายต้องชอบของขวัญที่ฉันเลือกให้แน่ๆ แต่ว่านะ...จะเลือกของขวัญให้เหมาะกับคนนั้นนายก็ต้องบอกข้อมูลให้ฉันหน่อยนะ ว่าน้องสาวนายอายุเท่าไหร่ ชอบอะไร หรือนายคิดว่าจะให้อะไรน้องสาวนายรึเปล่าล่ะ นี่! นายฟังฉันพูดรึเปล่าเนี่ย? ” เจ้าของใบหน้าหวานพูดไปเรื่อยๆโดยไม่ได้สังเกตเลยว่าคนข้างๆที่เดินตามต้อยๆนั้นเอาแต่มองหน้าของเจ้าหล่อนไม่ได้สนใจสิ่งของรอบกายเลยแม้แต่น้อย(ยิ่งแต่ง แจแจยิ่งกลายเป็นผู้หญิงเข้าไปมากขึ้นทุกที -_-“) เขาเอื้อมมือหนาขึ้นมาลูบผมยาวนุ่มของคนตรงหน้าอย่างลืมตัว

“ อ๊ะ! อย่าสิ! ” เสียงร้องอย่างตกใจประกอบกับมือขาวที่รีบยกขึ้นมาปัดป้องให้สติคนเผลอตัวรีบชักมือกลับ

‘ เจ้าบ้าเอ๊ย! เดี๋ยววิกฉันก็หลุดพอดี ’ คนสวยได้แต่แยกเขี้ยวบ่นอยู่ในใจแต่ใบหน้านิ่งเฉย“ ขะ...ขอโทษที ” ตัวRainเองก็เขินอยู่ไม่น้อยที่จู่ๆเขากลับทำอะไรโดยไม่คิดกับคนแปลกหน้าที่เพิ่งรู้จักกันมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมง

“ นี่ เลือกของขวัญเสร็จแล้วก็ไปเป็นเพื่อนฉันซื้อของหน่อยนะ ”

“ เอางั้นเหรอ? ”

“ ทำไม? นายไม่ว่างรึไง งั้นฉันไป คนเดียว ก็ได้! ” เจ้าตัวเน้นหนักคำว่า ‘คนเดียว’ แล้วแอบเหลือบมองเล็กๆดูปฏิกิริยา(เจ้าเล่ห์จิงๆ -_-“)

“ เอ้า! อยากไปที่ไหนล่ะฮึ แม่ตัวดี? ” คนตัวสูงส่ายหน้าแล้วยอมทำตามคำขอโดยดี เขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเขาเองก็อยากที่จะอยู่กับคนผมยาวนั้นต่ออีกหน่อยเหมือนกัน

“ เสร็จแล้วก็ตามฉันมาก็แล้วกัน ” แจจุงยิ้มกว้างเมื่อคำขอ(เชิงเผด็จการ)ได้รับคำตอบที่น่าพอใจ รอยยิ้มที่สามารถสะกดใจทุกคนได้เสมอ แม้ครั้งนี้ถึงคนตรงหน้าจะเป็นถึงนักร้องดังก็ยังอดหวั่นไหวให้กับรอยยิ้มใสซื่อนั้นไม่ได้

“ คร้าบบ เจ้าหญิง ”

“ อย่าเรียกฉันว่าอย่างนั้นอีกนะ! ” จู่ๆรอยยิ้มหวานก็อันตธานหายไปน้ำเสียหงุดหงิดเข้ามาแทนที่ หากแต่เจ้าตัวหยุดไว้ได้ทัน

“ ขะ ขอโทษ ฉันแค่...ไม่ชอบให้ใครเรียกแบบนั้นหน่ะ ” คนหงุดหงิดรีบขอโทษ จริงๆแล้วไม่ใช่เขาไม่ชอบ เพียงแต่มันทำให้เขานึกถึงวันนั้น ‘จูบท่ามกลางแสงจันทร์ที่แสนโรแมนติค’ วันนั้น วันที่เขายอมเป็นเจ้าหญิงให้กับเจ้าชายของเขา ‘ เจ้าชายยุนโฮ ’ (อยากรู้ที่มาของจูบนั้นหาอ่านได้ที่Ficของเราเรื่อง Midnight Story น๊ะจ๊ะ อิ3อิ)

“ อะ อืม ฉันขอโทษนะถ้าทำให้เธอรู้สึกไม่ดี ” คนถูกตวาดหน้าเจื่อนลง เขาไม่อยากทำให้คนตรงหน้าอารมณ์เสียเลย ซึ่งเจ้าตัวเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม

“ เธอมีมือถือรึเปล่า ”

“ ก็มีน่ะสิ ทำไม? อย่าบอกนะว่าคนดังอย่างนายไม่มีมือถือใช่หน่ะ ” คนที่หงุดหงิดเมื่อครู่กลับมายิ้มแย้มเหมือนเดิม

“ ทำไมจะไม่มี ฉันก็แค่จำไม่ได้ว่าเอาไปไว้ตรงไหนอ่ะ น่าเอามายืมก่อนสิ  ” คนดังพูดอุบอิบในลำคอชวนส่อ

พิรุษ แจจุงรู้ทันว่าอะไรเป็นอะไรแต่เขาขี้เกียจต่อปากต่อคำจึงยื่นให้ง่ายๆแต่ไม่วายเหน็บเข้าให้1ที

“ นักร้องเขาขอเบอร์กันอย่างงี้รึไงเนี่ย ที่หลังฉันจะได้ใช้มั่ง ”

            เมื่อทั้งสองเลือกซื้อของขวัญได้แล้วคนผมยาวก็เดินนำทางไปยังซุปเปอร์มาเก็ตร้านโปรดที่เขามักมาเป็นลูกค้าเป็นประจำ แจจุงเลือกข้าวของอย่างชำนานปากพลางคุยไปถึงเรื่องเพื่อนๆของตัวเอง

“ อืมม มื้อเย็นนี้ทำอะไรดีน้า...ทำไก่ทอดของโปรดจุน...เอ๊ย! โลมาน้อยดีกว่า ”

“ เธอทำอาหารให้ที่บ้านด้วยเหรอ เก่งจังสมเป็นแม่บ้านในฝันเลยนะเนี่ย ^_^ ” Rainพูดอย่างชื่นชมแต่แจแจ

กลับแอบปาดเหงื่อ เกือบพูดชื่อจุนซูออกไปแล้วมั๊ยล่ะ ดีนะที่นายนี่ไม่รู้จักฉายาของนายจอมซนประจำกลุ่มอย่าง ‘คิมจุนซู’ (ขอโทษสาวกหนูโลมาน้อยด้วยน้า...)

                กว่าแม่บ้านประจำกลุ่มจะเลือกซื้อของเสร็จก็ปาเข้าไปทุ่มกว่า เจ้าตัวนึกขึ้นได้ว่าต้องกลับไปเตรียมอาหารเย็นจึงรีบบอกลาคนตัวโตที่เดินตามหิ้วถุงให้อย่างเป็นสุภาพบุรุษเต็มที่

“ แน่ใจนะว่าหิ้วเองหมดไหวน่ะ มันเยอะนะเนี่ยซื้อไปหยั่งกับจะเอาไปขายงั้นแหละ ”

“ เถอะน่า ถือไหวก็ถือไหวสิ นายช่วยเรียกรถแท็กซี่ให้หน่อยก็แล้วกัน ” ปากงามๆเอ่ยสั่งพลางพยายามหิ้วของทั้งหมดขึ้นมาถือไว้

“ เดี๋ยวฉันถือให้ก่อนก็ได้น่า รถมาแล้วก็ค่อยเอาขึ้น ” มือใหญ่ดึงถุงบางส่วนในมือกลับไป

“ นั้นไงรถมาพอดี เอ้าช่วยฉันยกของขึ้นแล้วก็กลับบ้านซะ เดี๋ยวน้องนายก็รอนานหรอก ” แจจุงว่าแต่ก็ยอมให้อีกฝ่ายถือของบางส่วนให้(เพราะว่ามันหนักมากนั่นเอง ^_^;) เมื่อรถจอดสนิทถุงนับสิบค่อยๆถูกยกใส่ไว้หลังรถจนหมด เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นบนใบหน้าสวยของคนร่างเล็ก เขาเข้าไปนั่งในรถพลางยกมือขึ้นเช็ดหน้าผากหากแต่ผ้าเช็ดหน้าสีดำผืนใหญ่ได้ถูกยื่นไปไว้ตรงหน้า

“ อะ...นี่ ฉันยังไม่ได้ใช่หรอก เอาไปเช็ดหน้าสิ เหงื่อออกหน้ามันหมดแล้วแจโฮ ”

“ ขะ..ขอบใจนะ ” คนที่นั่งอยู่ในรถมือเรียวยกขึ้นมารับผ้าเช็ดหน้าพลางช้อนตาขึ้นมองคนตัวสูงที่ยืนเอามือกันไว้ไม่ให้ปิดประตู

“ นี่ ฉันต้องรีบไปแล้วนะ ”

“ อือ ขอโทษที โชคดีนะ อ้อ! ขอบใจมากนะสำหรับวันนี้ ” คนลืมตัวเอ่ยขึ้นอย่างเสียดายพลางถอยตัวออกมาแล้วปิดประตูให้ รถแท็กซี่ค่อยๆเร่งความเร็วขึ้นโดยมีRainยืนมองตามไปจนรถเลี้ยวหายไปจากสายตา

ทว่าไม่มีใครรู้เลยว่านอกจากพวกเขาสองคนแล้วยังมีดวงตาอีกคู่หนึ่งที่จ้องมองไปที่ทั้งสองคนนั้นอย่างไม่เข้าใจและเจ็บปวด เหตุการณ์ตั้งแต่แจจุงเรียกแท็กซี่จนกระทั่งตอนนี้อยู่ในสายตาคู่คมของเขาโดยบังเอิญ

ชายหนุ่มเอ่ยถามกับตัวเองเบาๆ

“ ยุนโฮ...นี่นายไปเห็นอะไรเข้าหน่ะ ”

to be continue...