คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [Drama] wonhyuk.......รักของ (เรา) ?...........2
รักของ (เรา) ? "wonhyuk"
-2-
รถ BMW สีดำวาวจอดสนิทบนลานจอดรถของมหาวิทยาลัย ในรถมีชายหนุ่มสวมแว่นกันแดดนอนเอนพิงที่เบาะคนขับ ใบหน้าหล่อเหลาดึงดูดสายตาคนที่สัญจรผ่านไปมาได้เป็นอย่างดี แต่เมื่อรู้ตัวว่ากำลังถูกจ้องมอง ร่างที่หลับอยู่ก็ลืมตาตื่นขึ้น ก่อนจะดับเครื่องแล้วเปิดประตูรถออกมา ยิ่งดึงดูดสายตาคนมองเข้าไปใหญ่ ร่างสูงโปร่งยืนพิงกับประตูรถ กดโทรศัพท์ในมือเข้าสู่โหมดพิมพ์ข้อความแล้วกดแป้นพิมพ์อักษรอย่างชำนาญ
'พี่ วันนี้ผมมารับนะ ตอนนี้รออยู่ที่ลานจอดรถหน้าคณะ
เสร็จแล้วเดินมานะ ผมรออยู่'
เมื่อตรวจเช็คข้อความครบถ้วนก็กดหาเบอร์คนรักแล้วส่งไปอย่างรวดเร็ว หลังจากหน้าจอขึ้นว่าส่งเรียบร้อยแล้ว โทรศัพท์ที่เคยอยู่ในมือก็กลับไปอยู่ในกระเป๋ากางเกงดังเดิม ซีวอนเดินวนไปวนมาอยู่ลานจอดรถหลายต่อหลายรอบ เมื่อยังไม่เห็นวี่แววคนรักจึงตัดสินใจเดินไปรอใต้คณะนิเทศทึ่ฮยอกแจเรียนอยู่
ตาคมเหลือบมองเวลาที่นาฬิกาข้อมือไปพลาง บ่งบอกเวลาว่าตอนนี้เลยเวลาเลิกเรียนปกติมามากแล้ว แต่ทำไมฮยอกแจยังไม่ลงมา ครั้นจะโทรไปตอนนี้ก็กลัวจะเป็นการรบกวนถ้ามีประชุมกับชมรมก็น่าจะส่งข้อความกลับมาบอกกันบ้าง สุดท้ายซีวอนก็เจอเป้าหมายที่พอจะหาเบาะแสคนรักของเขาได้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน
....เพื่อนของฮยอกแจ...ลี ดงเฮ
"พี่ดงเฮ" ร่างหนาเอ่ยเรียกชื่อคนที่เดินผ่านมา เจ้าของชื่อมองหาต้นตอ ก่อนจะสายตาจะมาหยุดอยู่ที่ซีวอนที่กำลังเดินเข้ามาหา
"อ...อ้าว ซีวอน มารับฮยอกแจหรอ" เพื่อนคนสวยของฮยอกแจตกใจกับการมาเยือนของคนรักของเพื่อนเล็กน้อย แล้วถามดักคอซีวอนก่อนอีกฝ่ายจะพูดอะไรออกมา
"ครับ พี่พอจะเห็นบ้างมั้ย ผมเมสเสจไปหา พี่เค้ายังไม่ตอบมาเลย" ซีวอนถามน้ำเสียงร้อนรน ปกติทงเฮจะสนิทกับฮยอกแจมากแทบจะเรียกได้ว่ามีทงเฮที่ไหนมีฮยอกแจที่นั่น แล้วทำไมวันนี้ทงเฮเดินมาคนเดียว...
"เอ่อ ไม่รู้สิ เห็นพอเลิกเรียนบอกจะเอาของในชมรมไปเก็บที่ห้องเก็บของหลังคณะน่ะ นายลองไปดูก็ได้ เผื่อยังอยู่น่ะนะ เอ้อ ฉันไปก่อนนะ แฟนฉันรออยู่น่ะ" ทงเฮพูดยาวจนจบประโยคก็รีบตัดบทไปทันทีแล้วส่งยิ้มเขินๆกลับมาให้ ซีวอนจึงไม่ได้คาดคั้นอะไรมาก ได้แต่เดินไปตามหาที่ที่คิดว่าฮยอกแจจะอยู่
....ห้องเก็บของหลังคณะงั้นเหรอ....
ขาเรียวยาวพาเจ้าตัวมาถึงห้องเก็บของเล็กๆเก่าๆหลังคณะในเวลาเพียงไม่นาน บรรยากาศที่เงียบจนรู้สึกวังเวงบวกกับเวลาที่เย็นมากแล้วทำให้ซีวอนคิดว่าไม่มีทางที่คนอย่างฮยอกแจจะมาอยู่ที่นี่แน่ รายนั้นกลัวผีอย่างกับอะไรดี เมื่อสำรวจรอบตัวก็เห็นแต่ซากขยะ กองเศษไม้เก่าๆ ไร้วี่แววสิ่งมีชีวิต ซีวอนจึงกดโทรศัพท์เตรียมจะโทรหาคนรักทันทีแต่ซีวอนคิดผิด....
ภายในห้องเก็บของมีเสียงแผ่วเบาดังเล็ดลอดออกมา มือหนาจึงหยุดสนใจที่มือถือแล้วให้ความสนใจไปที่เสียงแผ่วเบาที่ดังออกมา ซีวอนไม่ใช่คนกลัวผีหรือสิ่งเร้นลับอะไรจึงเดินไปดูอย่างสบายๆ แต่ประตูไม้หน้าห้องกลับถูกล๊อกจากข้างใน ซีวอนจึงเลือกเดินมาอีกฝั่งหนึ่งที่มีหน้าต่างไม้ผุๆเป็นรูพอให้ส่องเข้าไปเห็นภายในห้องได้
แม้จะมืด แต่ก็ไม่ใช่จะมองไม่เห็นอะไรเลย
ภาพคนสองคนในห้องกำลังนัวเนียกันอยู่ ร่างบอบบางของชายคนหนึ่งยืนเอนพิงไปกับกำแพง มือเรียวยึดไหล่ชายคนที่กำลังไล้ริมฝีปากไปตามซอกคอและหน้าอกบางไว้แน่น กระดุมเสื้อถูกปลดออกทั้งแถบ เช่นเดียวกับกางเกงที่ตอนนี้ทั้งกระดุมและซิปถูกปลดออกเช่นกัน ทำให้มือผู้รุกรานร่างกายลูบไล้สัมผัสสิ่งที่อยู่ภายในได้อย่างมันส์มือ เสียงหวานครางร้องออกมาอย่างพึงพอใจเมื่อลิ้นชื้นแตะลงบนยอดอกทั้งสองข้างและดูดดึงไปมา ความสุขที่ถูกปรนเปรอทั้งจากส่วนบนและส่วนล่างทำให้ความเสียวซ่านที่มีเก็บไว้แทบไม่อยู่จนต้องเชิดหน้าขึ้นมาส่งเสียงครางหวานให้อีกฝ่ายพอใจ และทันทีที่ใบหน้าเจ้าของเสียงครางหวานเงยขึ้นมา คนที่แอบดูอย่างภายนอกห้องก็แทบจะหมดแรงลงไปเสียดื้อๆ
คนนั้น...คนที่กำลังมีความสุขอยู่ในห้องกับใครไม่รู้ที่เขาไม่รู้จัก...คือ ฮยอกแจ
เหมือนโลกทั้งโลกกำลังหยุดหมุน...
ในหัวใจเหมือนกำลังถูกบีบรัดอย่างแรง...ทำไมกัน...?
ซีวอนเชื่อใจในตัวฮยอกแจมาโดยตลอด มั่นใจว่าฮยอกแจไม่คิดจะ "นอกใจ"
แต่สิ่งที่ซีวอนเห็นในวันนี้ มันเป็นตัวตอกย้ำอย่างชัดเจน
ว่าสิ่งที่เขาคิด...มันผิดถนัด
ภาพที่เห็นเมื่อครู่ แม้จะเพียงไม่นาน แต่กลับชัดเจนในความคิด วนซ้ำไปซ้ำมา ตาคมมองจอโทรศัพท์มือถือในมือ เห็นชื่อคนรักตัวเอง น้ำตาที่กักเก็บไว้ก็หยดลงบนจอทันที
............
....
.
ความรักที่เขามีให้มันยังไม่พอใช่มั้ย ถึงต้องทำแบบนี้.....
"อือ....พี่ฮัน~ พอแล้วฮะ..." ร่างบางครางเสียงแผ่ว ตอนนี้ผิวเนียนขาวมีแต่รอยรักเต็มตัวไปหมด รอยใหม่ที่เพิ่งถูกสร้างขึ้นจากรุ่นพี่กลบรอยเก่าที่ซีวอนทำไว้จนหมด ใบหน้าหล่อเงยขึ้นมามองร่างบอบบางที่ตอนนี้หลับตาแน่น ใบหน้าหวานแดงซ่านด้วยความสุขที่ถูกมอบให้ ฮันคยองละริมฝีปากออกจากยอดอกสวย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมากระซิบเสียงกระเส่าข้างใบหู
"คนดีเหนื่อยแล้วหรอครับ..." ฮันคยองเอ่ยถาม ร่างบางก็ได้แต่พยักหน้ารับทั้งที่ยังหลับตาอยู่
"งั้นพรุ่งนี้ค่อยมาต่อก็ได้เนอะ...วันนี้ถ้าฮยอกเหนื่อยพี่ไม่ทำต่อก็ได้ครับ" ร่างหนาว่าต่อ ก่อนจะจัดแจงกับเสื้อผ้าตัวเองและฮยอกแจให้เรียบร้อย
ฮยอกแจยิ้มรับบางๆ แล้วเดินไปหยิบกระเป๋าเป้ที่วางอยู่ที่พื้นขึ้นมา ร่างบางล้วงไปหยิบมือถือในกระเป๋าขึ้นมาดูก็เห็นแถบแจ้งเตือนข้อความเข้าของซีวอนเด้งขึ้นมา จึงรีบเปิดอ่านทันที
"อ่า ตายแล้ว ซีวอนมารับหรอเนี่ย" ฮยอกแจพึมพำกับตัวเองเบาๆ ฮันคยองหันมามองเล็กน้อยแล้วโอบไหล่คนตัวเล็กให้เดินออกมาจากห้อง จัดแจงล็อกห้องเสร็จสรรพ ในขณะที่ร่างบางกำลังวุ่นอยู่กับการโทรหาซีวอน
"ทำไมไม่รับนะ..." เสียงรอสายดังเข้าหูมาอย่างต่อเนื่อง แต่สิ่งที่ฮยอกแจต้องการตอนนี้คือเสียงของซีวอน...
"ฮ..ฮัลโหล ซีวอนหรอ ตอนนี้อยู่ไหน ฉันเพิ่งประชุมกับชมรมเสร็จน่ะ แล้วเอามือถือไว้ในกระเป๋าเลยไม่เห็นข้อความ ขอโทษนะที่ให้นายรอนาน เดี๋ยวฉันจะเดินไป..."
"ไม่ต้องแล้วครับพี่ ตอนนี้ผมอยู่บ้านแล้ว พี่กลับมากับพี่ดงเฮเหมือนเดิมแล้วกัน เจอกันที่บ้านครับ" ทันทีที่อีกฝ่ายกดรับ ฮยอกแจก็รีบรัวคำพูดใส่ แต่ซีวอนกลับพูดแทรกขึ้นมาเสียดื้อๆแล้วเป็นฝ่ายตัดสายทิ้งไปเอง ฮยอกแจยืนนิ่งอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
ทำไมคำพูดซีวอนดูแปลกไป...
...คงโกรธที่เราปล่อยให้รอนานแน่ๆ กลับไปง้อนิดๆหน่อยๆก็คงหายโกรธเองล่ะน่า
"ทำไมหรอฮยอก" ฮันคยองถามขึ้นเมื่อเห็นร่างบางยืนบ่นพึมพำอะไรอยู่คนเดียว ฮยอกแจที่ตกอยู่ในความคิดตัวเองจึงสะดุ้งขึ้นมา
"อ่ะ คือซีวอนบอกผมว่าจะมารับวันนี้น่ะฮะ แต่ผมไม่เห็นข้อความที่เขาส่งมา เขาคงโกรธเลยกลับบ้านไปแล้ว" ร่างบางยืนเบะปาก ฮันคยองเลยขยี้หัวกลมๆไปทีนึง
"อย่าทำหน้างั้นสิ มีพี่อยู่ทั้งคน เดี๋ยวพี่ไปส่งเอง ปล่อยมันไปเถอะ" ฮันคยองพูดอย่างไม่สบอารมณ์ ฮยอกแจทำแบบนี้อีกแล้ว
บางครั้งฮันคยองเองก็นึกน้อยใจว่าทำไมคนที่ฮยอกแจเลือกถึงไม่เป็นเขา ทำไมต้องเป็นซีวอน....
แต่ถึงอย่างนั้นฮันคยองก็ไม่คิดจะเอาเรื่องนี้มาใส่ใจมากนัก
แม้ฮยอกแจจะเลือกซีวอน แต่ตราบใดที่ฮยอกแจยังคงยอมมอบร่างกายนี้ให้กับเขา
เขาก็ไม่สนใจแล้วว่าจะตกอยู่ในสถานะอะไรกับฮยอกแจ
เพียงแค่ได้ลิ้มรสความหอมหวานจากร่างกายนี้....
................
........
...
แค่นี้ฮันคยองก็พอใจแล้ว....
'กริ๊งงง'
เสียงกริ่งหน้าห้องที่คุ้นเคยส่งเสียงเรียกคนในห้องอีกครั้ง คนที่ยืนร้อนใจอยู่หน้าห้องเฝ้ารอให้ประตูเปิดออก แต่เมื่อผ่านไปซักพักกลับยังไร้วี่แววคนมาเปิดให้เสียที ฮยอกแจจึงตัดสินใจใช้กุญแจสำรองที่ตัวเองมีไขเข้าไปแทน
ห้องที่คิดว่าจะเปิดไฟสว่างดังเช่นปกติ ในตอนนี้กลับมืดสนิท ร่างบางก็คิดไปเสียเองว่าบางทีซีวอนคงจะหลับไปแล้ว เมื่อคิดดังนั้น ขาเรียวยาวก็ก้าวไปยังทางที่มีสวิตซ์ไฟติดตั้งอยู่ หวังคืนความสว่างให้ห้องที่มืดมิดนี้ แต่ยังไม่ทันถึงจุดหมาย ห้องที่มืดมิดก็สว่างจ้าขึ้นมาก่อนจะพบบุคคลที่ตนเองกำลังคิดถึงยืนอยู่ตรงหน้าพอดี
"อ่ะ ซีวอน..." ฮยอกแจอุทานอย่างตกใจ ใบหน้าที่นิ่งเฉยของซีวอนที่มองมาทำให้ร่างบางรู้สึกหวั่นอยู่ไม่น้อย
....ซีวอนคงโกรธมากแน่ๆที่ปล่อยให้รอนานขนาดนั้น จะง้อยังไงดีนะ...
"เอ่อ ซีวอน วันนี้ขอโทษนะที่ปล่อยให้นายรอนานน่ะ ทำไมไม่โทรมาหาฉันเลยล่ะ ส่งข้อความมาฉันก็ม่ได้สิ" ฮยอกแจบอกอีกคนที่กำลังจ้องมองมาอย่างเรียบเฉย....ไร้การตอบสนองใดๆทั้งสิ้น
"ฉันรู้นะว่านายโกรธ แต่ฉัน...."
"กำลังประชุมกับชมรม จนไม่ได้ยินเสียงเตือนขัอความเข้า" ซีวอนพูดเสียงแข็ง ฮยอกแจไม่กล้าสบตากับอีกฝ่ายตรงๆเลยได้แต่หลบตาไปอีกฝั่ง แต่ยังไม่ทันที่ฮยอกแจจะได้พูดอะไร ซีวอนก็กระชากฮยอกแจเข้ามาหาตัวอย่างแรง แล้วจัดการกระชากเสื้อตัวบางที่ฮยอกแจสวมใส่อยู่จนขาดออกจากกัน เผยให้เห็นผิวขาวที่ตอนนี้มีแต่รอยกัดรอยจูบเต็มไปหมด
"ซีวอน!! นายทำอะไรน่ะ!" ฮยอกแจร้องลั่นอย่างตกใจ แขนเรียวที่ตกอยู่ข้างลำตัวถูกยกขึ้นมาปิดแผ่นอกขาวของตัวเองเอาไว้ทันที "พี่คิดว่าผมโง่มากหรอฮะ! อย่าคิดนะว่าผมไม่รู้ ที่ผ่านมาพี่โกหกผมใช่มั้ย ความจริง....พี่มีคนอื่นใช่มั้ย"
ซีวอนตะคอกกลับอย่างไม่สนใจความรู้สึกของฮยอกแจ ตอนนี้ซีวอนหมดความอดทนแล้ว..
"น..นายพูดเรื่องอะ.."
"หยุดโกหกผมซักที! วันนี้ผมไปหาพี่ที่คณะ แต่เจอพี่ดงเฮ พี่เขาบอกว่าพี่อยู่ห้องเก็บของหลังคณะ"
"....."
"พอผมเดินไปดู พี่รู้มั้ยว่าผมเห็นอะไร...."
ซีวอนจ้องลึกเข้าไปในดวงตาฮยอกแจที่ตอนนี้เริ่มมีน้ำใสๆคลอเบ้า ถ้าปกติซีวอนคงดึงร่างบางนี้เข้ามากอดปลอบ แต่ตอนนี้อารมณ์โกรธกลับปะทุรุนแรงยิ่งกว่าสิ่งอื่นใด
"ผมเห็นพี่...กับใครไม่รู้...กำลังกอด...จูบ..กันอยู่ในห้องนั้น..."
พูดจบซีวอนก็หันหน้าหนีไปอีกฝั่งทันทีพร้อมกับน้ำตาที่ไหลลงมาอาบใบหน้าหวานของอีกคน
...ซีวอนรู้แล้ว...
ร่างบางทั้งร่างทรุดฮวบลงกับพื้น น้ำตาไหลอย่างน่าสงสารไม่ต่างกับซีวอนที่เจ็บปวดไปถึงขั้วหัวใจ
"สิ่งที่ผมทำให้พี่ไปมันยังไม่พอใช่มั้ย...ถึงต้องไปหาคนอื่นอีกน่ะ" ร่างสูงพูดเสียงสั่น ฮยอกแจเงยหน้ามองก็เห็นซีวอนน้ำตาไหล ซีวอนร้องไห้เพราะเขา…….
"ซ..ซีวอน ฉัน...ฉันขอโทษ..." เสียงที่เอ่ยออกมาสั่นเครือ
มาขอโทษตอนนี้แล้วมันได้อะไรขึ้นมา
ความรู้สึกที่เสียไปมันเอากลับคืนมาไม่ได้แล้ว...
"เก็บคำขอโทษของพี่ไปเถอะ ผมไม่ต้องการ"
"......."
"เรา...คงกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว"
--------------TBC------------------
แฮร่...ไรเตอร์มาแหล่ว 5555
มีคนรออ่านอยู่มั้ยเนี่ย - -"
ตอนแรกกะไว้ว่าจะให้เรื่องนี้ยาวแค่สองตอนจบ แต่ปั่นไม่ทันเลยเอาเป็นสามตอนละกันเนอะ
เรื่องนี้จบตอนหน้านะฮับ -.-
อ่านแล้วเม้นท์บ้างก็ดี
ไม่งั้น #เรื่องนี้ถึงครูอังคณาแน่!
55555
ขอบคุณฮับบ >.<
ความคิดเห็น