Short Fic " Wonhyuk ft. 83lines "

ลำดับตอนที่ #4 : [Drama] wonhyuk.......รักของ (เรา) ?...........3 [end]

 

รักของ (เรา) ? "wonhyuk"

-3- 

หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ทั้งฮยอกแจและซีวอนก็ต่างไม่พูดคุยอะไรกันเลย ฮยอกแจรู้ว่าตัวเองทำความผิดไว้หนักเกินกว่าที่อีกคนจะอภัยให้ได้จริงๆ แต่ยังไงซีวอนก็เป็นคนเดียวที่เขารักมากที่สุด  

ฮยอกแจไม่อยากเสียซีวอนไป...

วันนี้ซีวอนมีเรียนคาบเช้าจึงออกไปตั้งแต่ฮยอกแจยังไม่ตื่น แต่อีกฝ่ายก็ยังหวังดีทำข้าวต้มร้อนๆไว้ให้ ฮยอกแจนึกกร่นด่าตัวเองในใจ ทั้งที่อีกคนทำดีกับเขามาโดยตลอด แต่ทำไมเขาถึงทำกับซีวอนแบบนี้กัน ร่างบางนั่งลงบนโต๊ะอาหาร แล้วลงมือกินข้าวต้มจนหมดถ้วย น้ำตาซึมอยู่ในดวงตาหวานตลอดเวลา 

ฮยอกแจจัดการเก็บถ้วยชามที่วางอยู่บนโต๊ะไปล้างจนเสร็จสรรพแล้วออกมานั่งที่ ริมระเบียงของห้อง ร่างบางปีนไปนั่งบนขอบรั้วคอนกรีตที่ตกแต่งด้วยกระเบื้องอย่างสวยงามสมกับ ความหรูหราของคอนโดแห่งนี้ พลางนั่งห้อยขาออกไปข้างนอกห้องที่มีความสูงกว่า 15 ชั้น ตาสวยมองเลื่อนลอยออกไปอย่างใช้ความคิด เขาควรจะทำอย่างไรต่อไปดี

ร่างบางหยิบโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงออกมา มองดูที่หน้าจอชั่วครู่ที่ตอนนี้มีรูปคู่ระหว่างเขา...กับซีวอน ก่อนจะตัดสินใจกดเรียกเบอร์โทรศัพท์ของฮันเกิงขึ้นมาแล้วกดโทรออกทันที

 (ไง...ฮยอก) เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างหูทำเอาฮยอกแจที่เหม่อออกไปกลับมาสนใจกับคนปลาย สายอีกครั้ง

"อ่ะ...พี่ฮันฮะ ตอนนี้พี่อยู่ไหนหรอ"

(ก็ต้องอยู่มหาลัยสิ มีอะไรรึเปล่าครับ)

"เอ่อ คือผมอยากคุยอะไรกับพี่หน่อยน่ะฮะ พี่พอจะว่างคุยกับผมมั้ย"

 (ก็น่าจะว่างนะ ตอนนี้เราอยู่ไหนล่ะ)

"อยู่ที่คอนโดอยู่ฮะ แต่เดี๋ยวผมจะไปหาพี่ที่มหาลัย ถ้าถึงแล้วเดี๋ยวผมโทรหานะฮะ"

เมื่อตกลงกับคนปลายสายเรียบร้อย ฮยอกแจก็รีบวิ่งไปอาบน้ำแต่งตัว ในที่สุดเขาก็ตัดสินใจได้เสียทีว่าควรจะทำอย่างไร 

เขาควรยุติความสัมพันธ์กับฮันเกิง 

 แล้วกลับมาคืนดีกับคนที่รักเขาและแสนดีกับเขามากกว่าใคร

...ซีวอน

 เวลาล่วงมาจนเกือบเที่ยง กว่าที่ร่างบางจะมาถึงมหาวิทยาลัย อันที่จริงฮยอกแจมีเรียนคาบบ่ายอยู่แล้ว จึงเหลือเวลาอีกราวชั่วโมงที่จะได้พูดคุยกับฮันเกิงให้รู้เรื่องเสียที

ร่างบางเดินมานั่งที่โต๊ะม้านั่งใต้อาคารเรียนของคณะ พลางหยิบมือถือขึ้นมาจะกดโทรออกไปหาคนที่นัดหมายเอาไว้ แต่ยังไม่ทันได้กดโทรออก ตาหวานก็เหลือบไปเห็นชายหญิงคู่หนึ่งนั่งส่งสายตาหวานให้กันและกัน และนั่นจะไม่ทำให้ฮยอกแจสนใจถ้าชายหญิงคู่นั้น..ไม่ใช่พี่ฮัน..กับใครก็ไม่รู้

ยังไม่ทันได้คิดอะไรต่อ ขาเรียวยาวก็พาเจ้าตัวมาหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะไม้ยาวที่อยู่ถัดจากโต๊ะตนเอง ไม่มากนัก ตาหวานมองมือที่จับเกี่ยวกันอย่างแนบแน่น ปากเรียวเอ่ยเรียกชื่ออีกคนเสียงสั่น

 "พ..พี่ฮันฮะ" คนถูกเรียกละสายตาออกมาจากดวงตาหวานสวยของหญิงสาว หันมามองต้นเสียง ใบหน้าหล่อเริ่มซีดลง

 "อ่ะ..ฮยอก มาแล้วทำไมไม่โทรบอกพี่ก่อนล่ะครับ" ฮันเกิงพยายามทำเสียงให้ดูเป็นปกติเพื่อไม่ให้หญิงสาวสงสัย ถึงยังไงเขาก็ต้องแคร์ผู้หญิงคนนี้ ว่าที่คู่หมั้นของเขา...มากกว่าฮยอกแจ เด็กที่เขาหวังเล่นสนุกไปวันๆมากกว่าอยู่แล้ว

 "นี่มันอะไรกันครับ ทำไมพี่..กับ..." ฮยอกแจพูดเสียงขาดห้วง ตาเรียวเริ่มมีน้ำตาซึม ใจไม่ดีเอาเสียเลย

"อ๋อ ฮยอกแจ พี่ลืมแนะนำไป นี่ พี่โซยอนนะ 'แฟนพี่และว่าที่คู่หมั้น' ครับ" สิ้นคำพูด เหมือนมีอะไรปักลงที่กลางใจ คำพูดกระแทกโสตประสาทอย่างแรงทำเอาร่างบางแทบจะล้มทั้งยืน แฟนพี่ฮัน คบกัน ตอนไหน..

"สวัสดีจ้ะน้องฮยอกแจ ดีจังที่ได้เจอซะที ฮันเค้าชอบมาเล่าให้พี่ฟังบ่อยๆเลยล่ะว่าน้องน่ารักมากๆ ให้ทำอะไรก็ยอมทำตาม เชื่อฟังรุ่นพี่ตลอดเลย" หญิงสาวเอ่ยทักทายอย่างเป็นมิตร ส่งรอยยิ้มหวานกลับมาให้ ร่างบางมองอย่างอึ้งๆกับคำพูดที่ได้ฟัง หมายความว่า ที่ผ่านมา พี่ฮันหลอกเขาใช่มั้ย?

"อะไร..นะ"

"น้องฮยอกได้ยินไม่ชัดหรอครับ งั้นพี่จะบอกให้ฟังชัดๆนะ พี่โซยอนเป็นแฟนพี่ครับ เธอไปเรียนต่อและเพิ่งกลับมาจากอเมริกา เราคบกันมา 3 ปีแล้วและกำลังจะหมั้นกันเร็วๆนี้ด้วยครับ"

"จ้ะ วันนี้ที่พี่มาก็เพราะอยากมาเจอน้องฮยอกแจโดยเฉพาะเลยนะ ฮันชอบพูดถึงบ่อยๆเลยอยากรู้ว่าตัวจริงจะน่ารักเหมือนที่ฮันพูดหรือเปล่า แล้วก็น่ารักจริงๆซะด้วยนะเนี่ย~" โซยอนพูดชมร่างบางด้วยรอยยิ้มแสนหวาน แต่ตอนนี้ฮยอกแจไม่อาจรับรู้อะไรได้อีกแล้ว ร่างบางก้มหน้างุดพร้อมกับน้ำในตาไหลหยดลงมากระทบมือบางที่กำแน่นไว้

วันนี้เขาตั้งใจมาบอกเลิกกับฮันเกิง แต่กลับกลายเป็นว่าเขากลับโดนบอกเลิกเสียเอง

ไม่สิ..เราไม่ได้เลิกกัน เพราะเราไม่ได้คบกันมาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

ทั้งหมดที่ผ่านมาฮันเกิงหลอกเขามาโดยตลอด

.....เหมือนที่เขาทำกับซีวอน

ฮยอกแจเข้าใจคำว่ากรรมตามสนองก็วันนี้ การโดนคนที่เรารักและไว้ใจหลอกมันเจ็บแบบนี้นี่เอง

"น้องฮยอกจ๊ะ เป็นอะไรไปรึเปล่า ไม่สบายหรอ" หญิงสาวที่เห็นอีกคนเงียบไปเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ฮยอกแจที่ยืนก้มหน้าอยู่นานยกมือขึ้นมาปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะเงยหน้ามาเผชิญหน้ากับคนทั้งคู่

"อ..ฮะ รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย ยังไงก็ขอแสดงความยินดีกับพี่ทั้งสองคนด้วยนะฮะที่จะหมั้นกันแล้ว ยังไงก็.  ขอให้รักกัน..นานๆนะฮะ " ร่างบางเอ่ยคำพูดสุดท้ายแล้วหันหลังกลับไปทันที ไม่มีการร่ำลาอะไรอีกแล้ว ฮยอกแจเดินออกไปจากใต้อาคาร แม้ตอนนี้ใกล้จะได้เวลาเรียนแล้วก็ตาม

ฮันเกิงมองตามร่างเล็กที่เดินออกไป แววตาฉายแววถึงความรู้สึกผิด แต่จะทำอย่างไรได้ ยังไงฮยอกแจก็เห็นแค่เขาเป็นตัวสำรองอยู่ดี 

"ฮึก พี่ฮัน..." ร่างเล็กออกมานั่งที่สวนหย่อมภายในมหาวิทยาลัย น้ำตายังคงไหลออกมาไม่หยุด คำพูดชัดเจนทุกถ้อยคำยังคงวนเวียนอยู่ในหัวซ้ำไปซ้ำมา กรรมตามสนองฮยอกแจของจริงก็วันนี้ ตอนนี้ฮยอกแจเจ็บ เจ็บมาก มือเรียวกดดูรูปในโทรศัพท์มือถือวนไปวนมา รูปคู่ตนเองกับฮันเกิง มองดูรูปเหล่านั้นเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะตัดสินใจกดลบ ลบไปให้หมด จะได้ไม่เหลือความทรงจำที่มีต่อกัน และเขาเอง จะได้ไม่เจ็บไปมากกว่านี้....

เมื่อกดลบไปหมดแล้วฮยอกแจพยายามปาดน้ำตาที่เปรอะเปื้อนไปทั้งหน้า เขาจะร้องไห้ไปทำไมกันนะ ในเมื่อเขาเองก็อยากให้เป็นแบบนี้อยู่แล้วนี่ ร่างบางสูดหายใจเข้าลึกๆเรียกกำลังใจให้กลับมา แล้วนึกอะไรบางอย่างได้ สิ่งสำคัญที่เขาควรจะทำมากกว่าร้องไห้ให้กับคนที่หลอกเขา

ไปหาซีวอนแล้วปรับความเข้าใจให้เร็วที่สุด

ฮยอกแจรีบลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปยังคณะวิศวะทันที แม้ระยะห่างจะไกลจากนิเทศอยู่มากพอตัวบวกกับอากาศที่ร้อนระอุจนพาลจะทำให้ เป็นลม แต่ฮยอกแจก็ไม่สนใจแล้ว ตอนนี้เขาสนใจแค่ว่าต้องไปหาซีวอนให้ได้ ร่างบางกึ่งเดินกึ่งวิ่งอยู่กลางถนน เพราะตอนนี้ยังเป็นเวลาเรียนอยู่จึงไม่ค่อยมีรถขับผ่านไปผ่านมาเท่าไหร่นัก แต่บางทีฮยอกแจก็คิดผิดไปบ้างเหมือนกัน

รถสปอร์ตสีเงินมันวาววิ่งมาด้วยความเร็วสูง พุ่งตรงมาที่ฮยอกแจที่เดินอย่างไม่สนใจใคร จนกระทั่งเสียงบีบแตรที่ดังขึ้นสติที่ลอยไปจึงกลับมา แต่ก็หลบไม่ทันซะแล้ว

 'โครม!!!'

"อืออ.." ร่างเล็กค่อยๆลืมตาขึ้นมา เพดานห้องสีขาวฉายขึ้นในแววตา ฮยอกแจขยับตัวไปมาเหมือนจะลุกนั่ง แต่ก็ทำไม่ได้อย่างที่คิดเพราะความเจ็บที่ขาปวดจี๊ดขึ้นมา

"โอ้ย..." ฮยอกแจร้องเสียงแผ่ว ไม่ใช่ว่าไม่เจ็บ แต่ตอนนี้เขารู้สึกเหมือนไม่มีแรงจะพูดจะทำอะไรแล้ว ร่างบางมองดูขาตนเองก็พบว่ามีเฝือกหนาพันอยู่รอบขาข้างหนึ่ง มองไปรอบๆห้องก็พบว่าสถานที่ที่ตนเองอยู่คือห้องพักในโรงพยาบาล ฮยอกแจขมวดคิ้วใช้ความคิดก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง เขากำลังจะไปหาซีวอน แต่อยู่ๆก็มีรถใครไม่รู้ขับตรงเข้ามาชนเขา

 ใช่! เขากำลังจะไปหาซีวอน

ฮยอกแจจำได้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น คิดได้แล้วก็รีบลุกขึ้นทันที แม้ในตอนแรกจะทั้งเจ็บ ไม่มีแรง แต่พอนึกถึงซีวอนก็กลับเรียกเรี่ยวแรงให้กลับมาอย่างน่าประหลาด เตรียมตัวจะพยุงร่างกายลงจากเตียง แต่ยังไม่ทันได้ไปไหนประตูห้องพักสีขาวก็เปิดออกเสียก่อน

"ซีวอน..." ร่างสูงที่เดินตรงเข้ามา มองฮยอกแจที่ลุกขึ้นมานั่ง ฮยอกแจมองอีกคนไม่ละสายตา ซีวอนเดินตรงเข้ามาดูแผลตามร่างกายของฮยอกแจก่อนจะเอ่ยถามอย่างเป็นห่วง

"พี่ยังเจ็บอยู่มั้ย" ซีวอนนั่งลงคุกเข่าที่พื้น มือหนาแตะลงเบาๆที่เฝือกหนา ฮยอกแจมองตามอีกฝ่าย อยู่ๆในอกก็รู้สึกจุกขึ้นมา ไม่ว่าเขาจะเป็นยังไง ซีวอนก็ยังคงเป็นห่วงเขาเสมอไม่เคยเปลี่ยนไป

 "ไม่ ไม่แล้ว.." ฮยอกแจตอบกลับไป น้ำใสๆเริ่มซึมในดวงตา 

 "ต้องให้ผมเรียกใครมาดูแลเป็นพิเศษมั้ย?" ซีวอนเงยหน้าขึ้นมามองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ ร่างบางจุกกับคำพูดที่แสนจะทำร้ายจิตใจ คนที่เจ็บช้ำอยู่แล้วน้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่

"ฮึก..ไม่..ไม่แล้ว ฉันอยากอยู่กับนาย.." มือบางที่วางอยู่ข้างกายถูกยกขึ้นมาปาดน้ำตา ซีวอนมองอีกคนอย่างนิ่งๆทั้งที่ในใจอยากจะเข้าไปเช็ดน้ำตาให้แล้วกอดปลอบคนตัวเล็กคนนี้เสียด้วยซ้ำ แต่เขาก็ไม่อยากทำแบบนั้น เพราะกลัวคนๆนั้นของฮยอกแจจะไม่พอใจ..

"พี่จะมาอยู่กับผมทำไม ผมกับพี่เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ผมโทรเรียกให้คนของพี่มาอยู่กับพี่จะดีกว่านะ เดี๋ยวผมโทรตามให้มั้ยล่ะ" ซีวอนเอ่ยคำพูดแสนทำร้ายออกไป ใบหน้าหล่อหัวเราะในลำคออย่างสมเพชตัวเอง คนเขาไม่ได้รักเราแล้วจะหน้าด้านอยู่ต่อไปทำไมกันล่ะ

"ไม่ ซีวอน...คนของฉันก็คือนาย นายอย่าทิ้งฉันไปไหนนะ" ร่างบางวิงวอนขอร้อง มือบางที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาเอื้อมลงมาจับมือหนาแล้วกุมไว้ นัยน์ตาชุ่มน้ำมองอีกคนอย่างรู้สึกผิดในใจ

"ฉันขอโทษนายที่ฉันแอบนอกใจนายไปมีคนอื่น..." ร่างบางเอ่ยเสียงสั่นสบตามองอีกคนที่ตอนนี้จ้องกลับมาในดวงตาเขาเองอย่าง ต้องการฟังถ้อยคำที่จะพูดต่อไป

 "แต่ต่อไปนี้ฉันสัญญาว่าฉันจะไม่มีใครอีกแล้ว นอกจากนายคนเดียว ฉัน..รักนายนะ ซีวอน" พูดจบน้ำตาก็ไหลลงมากระทบกับมือหนา ซีวอนมองอีกคนที่ร้องไห้อย่างหนัก ฮยอกแจสะอื้นจนตัวโยน เขาหวังว่าซีวอนจะเข้าใจเขาจริงๆ ซีวอนก้มมองมือเรียวที่กุมมือเขาไว้แน่น ก่อนจะตัดสินใจคลายมือออก ฮยอกแจมองตามอย่างสงสัย นี่ซีวอนไม่รับฟังคำขอโทษของเขาจริงๆใช่มั้ย ฮยอกแจต้องเสียซีวอนไปจริงๆใช่มั้ย?

ร่างสูงลุกขึ้นยืนตรงหน้าฮยอกแจ มองลึกเข้าไปในดวงตาที่ชุ่มไปด้วยน้ำอยู่ชั่วครู่ มือหนากำแน่น เสียงสะอื้นดังขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ร่างบางเข้าใจแล้ว ความรู้สึกของเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้จริงๆ ในอกรู้สึกจุกแน่นไปหมด

"ผมเข้าใจแล้ว" สุดท้ายซีวอนก็แพ้น้ำตาของคนๆนี้จนได้ ร่างสูงคลายมือหนา โอบกอดร่างบางไว้แทบอก ฮยอกแจซุกหน้ากับอก ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา ซีวอนกอดปลอบลูบหลังคนตัวเล็กไปมาไม่ต่างกับฮยอกแจที่กอดซีวอนไว้แน่นเช่น กัน ราวกลับกลัวว่าอีกคนจะหนีไปเสียจริงๆ

"ไม่ต้องร้องแล้วครับ ผมเข้าใจพี่แล้ว" ยิ่งพูดก็เหมือนยุ ร่างบางร้องไห้สะอึกสะอื้นหนักกว่าเดิมซีวอนจึงได้แต่ปล่อยให้อีกคนร้องจน กว่าจะพอใจจึงค่อยๆคลายอ้อมกอดออก แล้วเช็ดน้ำตาบนใบหน้าหวานเบาๆ

 "...เรา... จะกลับไปเป็นเหมือนเดิมใช่มั้ย ?" ฮยอกแจถามซีวอนเสียงแผ่ว สบตาอีกคนอย่างต้องการคำตอบ ซีวอนยิ้มกลับมาให้ รอยยิ้มที่ไม่รู้ว่าหมายความถึงอะไรกันแน่

"ครับ เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม" รอยยิ้มเผยขึ้นบนใบหน้าหวาน ร่างบางโผเข้ากอดซีวอนอีกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แม้จะยังคงมีน้ำตา แต่ก็เป็นน้ำตาที่แสดงถึงความดีใจ ซีวอนกอดตอบอย่างเต็มใจ อ้อมกอดที่อบอุ่นเหมือนเดิม

"ขอบคุณนะ ซีวอน ขอบคุณจริงๆ"

"นี่ ซีวอน แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันโดนรถชนอ่ะ" ฮยอกแจที่นั่งกินผลไม้อยู่บนเตียงคนไข้ที่มีคนหล่อป้อนให้เอ่ยถาม เรื่องเมื่อวานยังทำให้เขาสงสัยไม่หายอยู่ดี ทำไมซีวอนถึงรู้ล่ะเนี่ย

 "ก็ตอนที่ผมเรียนอยู่ ก็มีคนโทรมาบอกว่าพี่ถูกรถชน ผมเลยรีบไปหาพี่แล้วพามาส่งโรงบาลนี่ไง" ซีวอนบอกแล้วหยิบแอปเปิ้ลชิ้นต่อไปใส่ปากให้ฮยอกแจ

"หรอ ใครอ่ะ ฉันอยากจะไปขอบคุณเค้าซะหน่อย" 

"ไม่รู้สิครับ เห็นเขาโทรมาบอกแล้วก็ตัดสายทิ้งไปเลย พอโทรไปอีกทีเค้าก็ปิดเครื่องไปแล้ว" ซีวอนนึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อวานที่ตัวเองก็ยังสงสัยอยู่เหมือนกันว่าคนๆนั้น เป็นใครกัน

"ช่างเหอะ คงเป็นคนที่ขับรถมาชนฉันแหล่ะมั้ง คงปิดเครื่องหนีความผิดล่ะสิ" ร่างบางบ่นงุบงิบอยู่คนเดียว ซีวอนมองอย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะดีดหน้าผากบางไปทีนึง

"อย่างน้อยเค้าก็ยังอุตส่าห์โทรมาบอกนะ ไม่งั้นพี่คงได้นอนตายเป็นผีเฝ้าถนนแน่" ซีวอนพูดหยอกร่างบาง (ที่ดูจะแรงไปนิดนึง - -* ) จนอีกคนหมั่นไส้ตีเข้าไปที่แขนอย่างแรง

"ทำไม อยากให้ฉันตายมากนักหรือไงฮะ" ฮยอกแจเมินหน้าไปทางอื่น ซีวอนจึงรีบง้อก่อนที่อีกคนจะงอนไปมากกว่านี้

"โหย ผมล้อเล่นอ่ะ ใครจะอยากให้แฟนตัวเองเป็นอะไรไปกันล่ะ ถ้าพี่เป็นอะไรไปผมจะอยู่ยังไง" ซีวอนกุมมือบางไว้แนบอก จ้องหน้าอีกคนไม่วางตา

"ปากหวานจริงนะเด็กคนนี้ ~ แฟนใครเนี่ย ~" ฮยอกแจหันมามองอีกคนยิ้มๆ

"แฟนพี่ไง...ผมรักพี่นะ อีฮยอกแจของผม"

"ฉันก็รักนาย ชเวซีวอนของฉัน..."

  ---------------END---------------

 ฮือ ไรเตอร์มาอัพแล้ว มีคนรออ่านมั้ยอ่ะ TvT
วันนี้นั่งปั่นแบบมาราธอน 4 ชม. (ได้แค่นี้? *ทรุด*)
ในที่สุดฟิคเรื่องนี้ก็จบอย่างสมบูรณ์แบบ ฮิฮิ
แค่ทุกคนเข้ามาอ่านไรเตอร์ก็ดีใจแล้ว T T
แต่ถ้าเม้นนี่ไรเตอร์โค่ดรักเลย 5555
ถ้าขี้เกียจเม้นก็ก็อบคำนี้ไปแปะแล้วกดโพสท์

"ไรเตอร์เรื่องนี้น่ารักจัง"

ไม่ยากใช่มั้ยคะ ^^ (รีดเดอร์ : ไรเตอร์เรื่องนี้ไร้สาระว่ะ = =) (ไรเตอร์ : TT^TT)
#พอเถอะ 5555

ตอนหน้าเจอกันกับ 83line เด้อ ใครเคะใครเมะเก็บไว้ก่อน ยังไม่บอก อิอิ
เจอกันตอนหน้าจ้า  จุ๊บ <3