all about love of shinzong รักวุ่นวาย สไตล์ชินซอง

-6-
คนสำคัญ

แล้วก็มาถึงวันที่เราต้องเดินทางไปเที่ยวบ้านของจามกันแล้ว ซึ่งแน่นอนครับว่าเมื่อวานเราได้ขึ้นโชว์ไปเรียบร้อย แต่เฮียคิวก็ยังเมินใส่ผม แม้แต่fanservice เฮียคิวยังไม่สนใจที่จะทำ แทบจะไม่พูดไม่จากับผมเลยด้วยซ้ำ และตอนนี้ก็ด้วย เอาตัวเองไปนั่งซะในสุดขนาดนั้น แถมทำเป็นหลับอีก ผมชักอึดอัดแล้วนะ รู้สึกหายใจติดขัดยังไงไม่รู้ ทำอะไรมันก็เหมือนคนตายไปแล้ว นี่ที่ผมเป็นขนาดนี้เพราะผมรักเฮียคิวใช่ไหม แคร์เค้ามากใช่ไหม แล้วทำไมไม่บอกเค้า จะบอกยังไงล่ะ ในเมื่ออีกคนยังไม่ยอมคุยด้วยเลย
รถตู้ที่จามบอกว่าทางบ้านส่งมารับ ขับเคลื่อนไปเรื่อยๆ แล้วก็แวะเติมแก๊ส และพักรถที่ปั้มน้ำมันในเขตจังหวัดชัยภูมิเรียบร้อยแล้ว จากที่จามบอก นั่งรถอีกชั่วโมงกว่าๆก็น่าจะถึงบ้านเธอแล้ว
ผมเดินลงมายืดเส้นยืดสาย เดินเล่นอยู่แถวๆนั้น คนขับรถบอกว่าจะพักที่นี่ประมาณ15นาที เพื่อให้ทุกคนได้หาอะไรกินด้วย
ผมเห็นเฮียคิวเดินไปเข้าห้องน้ำคนเดียว ผมเลยทำเป็นเดินไปเข้าห้องน้ำด้วย จังหวะที่เฮียคิวเดินออกจากห้องน้ำ เดินลงบันไดเตี้ยๆ แต่เฮียคิวอาจจะไม่ระวังมีบันไดอยู่เลยเสียหลัก ข้อเท้าพลิกแทบจะล้ม
"เฮีย!!!!!!" ผมตะโกนอย่างตกใจ ก่อนจะวิ่งเข้าไปช่วยพยุงตัวเฮียคิวไว้
"ไม่ต้องมายุ่ง" เสียงที่ดูเอาแต่ใจชองเฮียคิวดังขึ้น พลางปัดปร่ายไม่ให้ผมเข้าใกล้ แล้วพยายามจะเดินให้ได้ด้วยตัวเอง แต่ดูเหมือนจะเจ็บมากไปหน่อย เดินได้แค่ก้าวเดียวก็จะล้มอีกแล้ว
"ยังจะมาทำอวดเก่งอีก มะ ผมช่วย" ผมเข้าไปพยุงอีกครั้ง คราวนี้เหมือนจะฟึดฟัดเล็กน้อย แต่ก็ยอมให้ผมช่วย
ผมพยายามพยุงเฮียคิวได้อย่างยากลำบาก กว่าจะได้แต่ละก้าว แต่ก็มาถึงตรงที่รถตู้ของเราจอดอยู่ แต่.... แต่ทำไมไม่เห็นรถตู้คันนั้นเลยล่ะ เฮ้ยยยย อะไรกันเนี่ย พวกนั้นทิ้งเราไว้ที่นี่รึไงกัน ผมหันไปมองหน้าเฮียคิวที่มองซ้ายมองขวาอย่างประหลาดใจพอๆกับผม
ผมค่อยๆพยุงเฮียคิวให้ไปนั่งที่เก้าอี้ที่วางไว้แถวนั้น ผมตบกระเป๋ากางเกง ไม่มัอะไรเลย ทั้งกระเป๋าตังค์ทั้งมือถือ อะไรกันเนี่ย ปกติผมไม่เคยเอสของพวกนี้ไว้ห่างตัวเลย แต่ทำไมคราวนี้ลืมไว้ในรถตู้ได้ไง
"เฮีย เฮียได้เอามือถือลงจากรถไหม" ผมพุ้งเข้าไปถามเฮียคิวอย่างมีความหวัง
"ไม่" แค่นั้นแหละ ความหวังพังทลาย
"กระเป๋าตังค์ล่ะ" ผมถามต่อ
"ก็ไม่อ่ะ" จบกันชีวิต ไม่มีมือถือ ไม่มีเงิน แถมไม่ใช่ทางที่เคยมาอีก ไม่รู้ด้วยว่าพวกนั้นออกไปนานแค่ไหนแล้ว แล้วจะรู้ตัวตอนไหนว่าลืมพวกเราไว้
ผมเพิ่งนึกได้ว่าควรจะดูข้อเท้าของเฮียคิว ผมสูดหายใจเข้าเพื่อเรียกพลังและกำลังใจหน่อย หวังว่าจามคงรู้ตัวและมารับเราเร็วๆนะ แล้วผมก็หันไปนั่งคุกเข่สตรงหน้าเฮียคิว
"จะทำอะไร อ่ะๆ!! เจ็บนะ เจ็บๆๆ" เฮียคิวตะโกนโวยวายพลางตีมือผมที่ดึงเท้าเค้ามาวางที่หน้าขาของตัวเอง
"อยู่เฉยๆ เถอะครับ" ผมบอกเฮียคิวแค่นั้น แล้วจับข้อเท้าเฮียพลิกกลับอย่างแรง
"อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก~~!!" เฮียคิวตะโกนลั่น ปั้มน้ำมันแทบแตก ผมแทบอยากมือมาปิดหูไว้
"โอเคขึ้นไหมครับ" ผมเงยหน้าขึ้นถาม
"อื้อ" เฮียคิวตอบพลางพยักหน้าน้อยๆ ผมวางเท้าเฮียคิวอย่างเดิม แล้วลุกไปนั่งข้างๆเฮียคิว
เราทั้งสองคนนั่งเงียบอยู่นาน แล้วก็ยังเงียบต่อไผ และต่อไป ก็ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมเอนตัวลงนอนหนุนตักเฮียคิวซะเฉยๆ ดูเหมือนว่าเฮียคิวจะไม่พอใจ แต่ก็ยอมให้ผมนอนหนุนตักแบบนั้น ผมว่าผมเห็นเฮียคิวแอบยิ้มนะ หรือผมตาฝาดไปเอง เฮียคิวเบือนหน้าไปมองทางอื่น ไม่สนใจคนที่นอนหนุนตักและเอาแต่มองหน้าเค้าอย่างผม ยิ่งอยู่ด้วยกันแค่สองคนก็ยิ่งอึดอัด
"เฮียคิว" ผมเรียกชื่ออีกคนด้วยเสียงแผ่วเบา
"ฮืม?"
"ผมขอโทษ" ผมพูดไปได้แค่นั้น รู้สึกเหมือนมีะไรเป็นก้อนๆ ตันที่ลำคอ อยากร้องไห้ชะมัด
"แดนทำอะไรผิดเหรอ เฮียไม่เห็นว่าแดนจะทำอะไรผิดเลยนิ" คำพูดของเฮีย ยิ่งทอ่มตำผมเข้าไปอีก ผมนอนนิ่งอยู่อย่างนั้น ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน ไม่แม้แต่กระทั่งหายใจ ผมทนความอึดอัดไม่ไหวอีกตาอไป ผมชันตัวขึ้นนั่ง
"ผมไปเข้าห้องน้ำนะครับ" ผมลุกเดินออกไป เฮียคิวมองหน้าผมนิ่ง นิ่งเสียจนน่ากลัว นิางจนไม่รู้จะอธิบายยังไง
"เฮ้!!!!! มานั่งสวีทหวานแหววอะไรแถวนี้" เสียงแหบแห้งของคนที่ผมไม่รู้จักแทรกเข้าโสตประสาทของผม ไม่รู้ว่าเพราะอะไรให้ผมคิดว่าเสีบงนั่นพูดกับผม ผมหันไปมองต้นเสียงนั้น เป็นวัยรุ่นอายุน่าจะประมาณเดียวกับจาม เป็นผู้ชาย 5 คน ดูท่าทางจิ๊กโก๋ไม่เบา ผมรู้เลยทันทีว่างานเข้าแน่
"แฟนแกหน้าสวยดีนี่หว่า" เจ้าของเสียงเดิมพูดพลางมองไปทางเฮียคิว ที่นั่งทำหน้าหวาดเบาๆ ผมค่อยๆเดินไปดึงมือเฮียคิวมาจับไว้ แล้วดึงตัวเฮียคิวเข้ามาใกล้ เฮียคิวยังเจ็บที่ข้อเท้าอยู่ แบบนี้ไม่ไหวแน่ๆ
"เฮ้ย!! ไปเอาตัวแฟนมันมา" เสียงเดิมตะโกนสั่งพรรคพวก แล้วพวกมันก็วิ่งกรูเข้ามาทางผม ผมเตะสวนคนที่ 1 แต่ไอ้คนที่2 เตะเข้าที่ท้องผมอย่างแรง
อ๊อกกกก~
"แดนนนนน!!" นี่เสียงเฮียคิว ผมเผลอปล่อยมือเฮียไปตอนไหนไม่รู้ ผมพยายามยืนขึ้น คนที่ 1 ลุกขึ้นได้แล้วพุ้งเข้ามาหาผมทันที มันวาดวงแขนหวังว่าจะซัดเข้าหน้าผมให้ได้ แต่ผมหลบทัน แล้วชกเข้าท้องของมัน แต่ผมไม่ทันระวัง ผมโดนไอ้พวกนั้นเตะเข้าที่กลางหลัง แล้วโดนอีกคนชกเข้ากระพุงแก้ม 2-3 ทีติด โดนเข่าซัดเข้าท้องอีกทีสองที พอมันหยุดร่างสูงโปร่งของผมก็ทรุดลงกับพื้นทันที
"แดยนนนนนนนนนน" เฮียคิวตะโกนเรียกผม แล้ววิ่งเข้ามาหาผม แต่ยังไม่ถึง ไอ้สารเลวนั้นก็จับตัวเฮียคิวไว้ ไอ้คนที่เหมือนเป็นหัวหน้าลากตัวเฮียคิวเข้าไปกอดไว้
"ดูสิ ถ้าแกเห็นแฟนของแกโดนทำอะไรๆต่อหน้าต่อตา แต่ไม่มีสิทธิ์ทำอะไรได้เลย แกจะรู้สึกยังไง" ว่าแล้วมันก็กระชากผมของเฮียคิว ให้เฮียคิวเอียคอให้มัน เผยให้เห็นคอขาวๆของเฮียคิว มันก้มลงเลียที่คอเฮียคิว หน้าเฮียคิวบ่งบอกเป็นอย่างดีว่ารังเกียจสุดชีวิต ในขณะที่ผมโดนไอ้หมาสารเลวจับกดตัวลงกับพื้น
"อย่าทำอะไร'คนสำคัญ'ของฉันนะ" ผมตะโกนเสียงดังพลางพยายามดิ้น แต่มันก็ดิ้นไม่หลุดสักที ผมเห็นน้ำตาของเฮียคิวไหลผ่านแก้มใสดป็นทางยาว ชั่วขณะวินาทีนั้นเอง...
"เฮ้ย!! พวกนายกำลังทำอะไรกันไม่ทราบ" เสียงที่ผมคุ้นเคย เสียงของจาม จามเดินเข้ามาพร้อมกับใครบางคนที่ผมไม่รู้จัก ร่างสูงโปร่งใบหน้าหล่อหวาน เฮียคิวหันไปยิ้มให้คนๆนั้น แล้วคนนั้นก็ยิ้มกลับ พวกเค้ารู้จักกันเหรอ
"อ้าว นึกว่าใคร ที่แท้ก็คุณหนูจามลูกสาวเจ้าของ secret graden resort นี่น่า ไม่ใช่เรื่องของเธอ ไม่ต้องเข้ามายุ่ง" คนที่กอดเฮียคิวพูดขึ้น แต่ก็ไม่ยอมปล่อบเฮียคิวสักที
"คงไม่ได้ว่ะ ก็พวกมึงดันเข้ามายุ่งกับคนของกูเองนี่น่า" จามพูดเสียงเรียล จ้องคนพวกนั่น เหมือนเคยมีเรื่องกันอยู่แล้ว
"พวกกูไม่รู้ว่าเป็นคนของมึงว่ะ เฮ้ย! ปล่อยคนของมัน" ทั้งผมทั้งเฮียคิวถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ผู้ชายคนที่มากับจามเข้ามาดึงผมขึ้นแล้วพาไปนั่งที่เกาอี้ พร้อมกับที่เฮียคิวเดินมานั่งด้วย
"เป็นยังไงบ้าง" เฮียคิวถามผม แต่ผมไม่ตอบอะไร ได้แต่มองหน้าเฮียนิ่ง
"เฮ้ย! พวกเรากลับ ขอโทษด้วยล่ะกันที่เข้าไปยุางกับของมึง" ไอ้คนที่เป็นหัวหน้าพูดขึ้น พลางจะเดินหนี
"เฮ้ยๆ มันไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ ทำพี่ชายฉันซระบมชนาดนั้น แล้วจะหนีแบบนั้ คิดว่าคนอย่างกูจะยอมเหรอ" เสียงจามพูดเสียงทะเล้น แต่กลับยิ้มเจ้าเล่ห์
"แล้วจะเอายังไง"
"ไหนๆ ก็ไม่ได้ปะทะกันมานาน ลองซะหน่อยไหม ไอ้หมาขี้เรื้อน" จามตอบพลางหักนิ้วมือยืดเส้นยืดสาย ไอ้หมาขั้เรื้อนวิ่งเข้าหาจามและคนที่มาปับจาม 5 กับ 2 มันดูหมาหมู่ไปหน่อย แต่เท่าที่ฒดูนั่น ยังไงฝ่ายจามก็เก่งกว่าเป็นไหนๆ ทั้งสองฝ่ายตะลุมบอนกันพักใหญ่ จบที่ผู้ชายพวกนั้นล้มไปนอนโอดโอยกับพื้น กับหน้าเหนื่อยๆ ของจามกับผู้ชายคนนั้น เฮ้ยย ไม่ใช่ผู้ชายนี่น่า ผมเห็นสเตย์รัดหน้าอก เพราะเสื้อเชิ้ตของเค้าโดนไอ้พวกนั้นดึงจนกีะดุมหลุดออกไป เป็นทอมหรอกเหรอ
"อะไรของพวกแกเนี่ย พวกแกมีตั้ง 5 คน ทำไมสู้ผู้หญิงตัวแค่นี้ไม่ได้" เสียงแหลมเล็กแสบแก้วหูโผล่เข้ามา ผมหันไปมอง ตัวเอ็ม ตัวเอ็มอีกแล้วเหรอ เธอลงมาจากรถตู้ที่จอดอยู่ตรงนั้นตั้งนานแล้ว
"ฉันจ้างพวกแกให้มาทำร้ายพี่คิว ทำไมพวกแกถึงเป็นแบบนี้" ชัดเจน เธอมันร้ายจริงๆ ตัวเอ็ม
"โอ๊ะ โอ่ ก็นึกว่าใคร กล้ามากนะที่มาซ่าส์ในถิ่นฉัน พี่คงคิดผิดที่จ้างคนในถิ่นฉันให้มาทำอะไรแบบนี้" จสมพูดพลางเสแสร้งเป็นตกใจ แล้วพูดเย้ยหยันไปด้วย
"ฉันจะร้ายกว่านี้อีก"
"น่ากลัวเน้อ มาดูกันว่าใครจะร้ายและแรงกว่ากัน" จามพูดด้วยสายตาดุดันราวกับสัตย์ป่า เธอล่วงมีดพกจากกระเป๋ากางเกง ค่อยๆกางมีดออก แล้วปาไปใส่ตัวเอ็มทัยที ด้วยความเร็วของมีด ผมมองไม่ทัน แล้วก็ลุ้นว่ามันจะโดนตัวเอ็มไหม ใบมีดเฉียดใบหน้าสวยของตัวเอ็ม เกิดเป็นรอยแผลที่แก้มขวา มีดนั้นพุ่งเข้าใส่กระจกรถู้จนแตกเป็นรู้ Ipadของตัวเอ็มหลุดมือตกกระแทกพื้น
"โอ๊ะโอ่ พลาดได้ไงเนี่ย" อีกครั้งที่จามเสแสร้งทำเป็นตกใจ ผมรู้ว่าจามตกใจให้โดนแค่นั้น คนรักสวยรักงามอย่างตัวเอ็มแต่หน้ามีแผล คงไม่กล้ามายุ่งกับพวกเราอีกแล้ว
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด" ตัวเอ็มกรีดร้องเมื่อเห็นแผลที่แก้มตัวเอง จามเดินเข้าไปหยิบIpadขึ้นมา จิ้มไปทีหนึ่ง
"อ้าว ยังไม่พังหรอกเหรอ" ว่าได้อย่างนั้นจามก็เขวี้ยงIpadลงพื้นอย่างแรง จนมันแตกกระจาย
"กรี๊ดดด" ตัวเอ็มกรัดร้องอีกครั้ง
"นิ่งไว้ๆ แค่Ipadเครื่องเดียว อย่างพี่เอ็มอ้ะ ซืเอใหม่ได้สบายมาก จำไว้นะอย่างสะเอ่อะทำตัวแรงต่อหน้าจามอัก แล้วก็อย่ามาทำตัวยุ้มย้ามกับพวกพี่ๆเค้าอัก ไม่งั้นล่ะก็ได้เจอจามที่แรงกว่านี้แน่" จามประกาศเสียงเรียบ พลางใช้นิ้วเช็ดเลือดออกจากแผลของตัวเอ็ม
~เพี้ยะ~
จามตบหน้าตัวเอ็ม
"นี่สำหรับที่จ้างไอ้หมาขี้เรื้อนนั้นทำอะไรแบบนั้นกับพี่คิว"
~เพี้ยะ~
ตบครั้งที่ 2
"นี่สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่พี่เอ็มทำกับพี่แดนพี่ว ไม่ว่าอะไรก็ชั่ง" ประโยคนี้ของจาม เหมือนจามรู้ว่าตัวเอ็มทำอะไรกับผม เหมือนว่าเฮียคิวก็คิดเหมือนกัน
~เพี้ยะ~
ตบอีกครั้ง
"นี่สำหรับการเสแสร้งของพี่ตลอดเวลาที่เรารู้จักกัน" จามพูดจบและเดินออกมา แต่..
~ อั้กกกก~
จามชกเข้าที่ท้องของตัวเอ็มจนตัวงอ
"และนี่ของแถม"

ผมนั่งอยู่ในรถ camery โดยข้างๆผมเป็นเฮีบคิวที่เอาแต่เงียบตลอดทาง ข้างหน้าผมคือ vampire (แวมไพร์) สาวหล่อแฟนของจาม และแน่นอนข้างๆ แวมไพร์ก็ต้องเป็นจาม หลังจากที่จามเล่าว่าเฮียคิวกับแวมไพร์เคยเจอกันแล้ว และบอกเหตุผลที่ฟังไม่ค่อยขึ้นเท่าไรที่ลืมพวกผมไว้แบบนั้น
จามเปิดกระจกรถลง ยื่นหน้าไปรับลมเย็นๆ ในขณะที่เฮียคิวก็มองไปนอกหน้าต่างเหมือนกัน ดูเหมือนว่าจามจะเหนื่อยกว่าใครๆ เฮียคิวก็เหมือนกัน จะเมินผมไปถึงไหนเนี่ย
แวม(ขอเรียกสั้นๆล่ะกัน) เอื้อมมือไปขยี้ผมของจามเล่น แวมน่าจะเชี่ยวชาญในการขับรถเป็นอย่างดี
"ค่ะ??" จามหันมาตอบรับ
"เป็นอะไรค่ะ" แวมถามจามด้วยเสียงนุ่มนวล
"แค่เหนื่อยหน่ะค่ะ" จามตอบพลางจับมือแวมมาทาบที่แก้มตัวเอง
"เป็นห่วงนะค่ะ" แวมพูด
"หืมม.." จามยิ้มเหนื่อยๆ กับสายตาอ้อนๆ เหมือนจะร้องไห้หน่อยๆ ผมสาบานได้เลยว่าผมไม่เคยเห็นจามทำหน้าตาแบบนี้มาก่อน คงจะทำเฉพาะกับคนรักเท่านั้นล่ะมั้ง
"ก็จามเป็น'คนสำคัญ'ของพี่นี่น่า" แวมพูด
"จามรู้แล้วล่ะคะ จะพูดให้เขินทำไม" จามว่าพลางมือแวมแรงๆ แล้วมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ดูคู่รักตรงหน้าผมทำสิ อิจฉานะโว้ยย นึกอยากทำกับคนข้างๆบ้าง ผมแอบเห็นเฮียคิวทำตาโต แล้วยิ้มหน่อยๆกับคำว่า 'คนสำคัญ' ของแวม อ่าา! คนสำคัญ คนที่รั่งข้างๆผม เค้าจะรู้ไหมนะ ว่าเค้าเป็น'คนสำคัญ' ของผมแล้ว