ตกอยู่ในห้วงเวลาแห่งความเศร้า
ไม่สามารถลุกขึ้นยื่นได้เพียงลำพัง
สีหน้าที่เฉยชา ไม่สามารถแสดงความรู้สึกอะไรได้อีก
เดินไปข้างหน้าอย่างไม่รู้หนทาง
เสียงปิดประตูที่ช่วยเตือนสติของฉัน
และมีเพียงหมอนข้างที่คอยซับน้ำตา
โทรทัศน์ที่ไม่มีภาพ
ดวงตาที่ยังไม่ปิดลง
ร่างกายที่ถูกดูดกลืนด้วยเงาของความมืดยามค่ำคืน
คำว่ารักนับครั้งไม่ถ้วน
ได้หลุดออกมาอย่างไม่มีความหมาย
เพราะมันไม่มีค่าอีกต่อไปแล้ว
ไม่อยากเห็นแสงของดวงตะวัน
ร่างกายชั่งหนักอึ้ง
เสียงหัวเราะของฉันที่ตรอกย้ำตัวเอง
เมื่อมองไปที่จุดสิ้นสุดของชีวิต
ลาก่อน.............
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น