ORPHAN

A TALE : ORPHAN

ข้าพอใจแล้วกับสิ่งที่มีอยู่เด็กน้อย รำเพยกับตนเองเบาๆ ภายใต้ห้องใต้หลังคา ที่ซึ่งเป็นที่เก็บของเหลือใช้ต่างๆภายในบ้าน และเป็นสถานที่เพียงที่เดียวที่จะทำให้ เด็กน้อยรู้สึกผ่อนคลายมากที่สุด

ข้า เข้าใจ โจเซฟิน ว่าถึงแม้น มันจะไม่ เป็นที่สุด แต่ข้าก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ ข้าถึงมาหาเจ้าไงหล่อนหยิบตุ๊กตาที่วางอยู่ข้างๆขึ้นมาวางที่ตักพลางหวีผมให้อย่างเบามือ ด้วยความทะนุถนอมอย่างมาก   

จริงสิ! วันนี้ข้าวาดรูป เหมือนดวงตาได้สวยขึ้นแล้ว ด้วยล่ะ สวยไหม?หล่อนพูดกับตุ๊กตาพลางชูรูปให้ดู

นั้นคือ ดวงตาที่ข้าปรารถนา มันมากที่สุดไงล่ะ ดวงตาที่อ่อนโยนที่สุด...หล่อนพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าลง แล้วน้ำตาก็เริ่มไหลออกมา

เปล่านะ ข้าไม่ได้ร้องไห้หล่อนพูดขัดขึ้นกับตุ๊กตา ทันทีที่รู้สึกถึงน้ำตาที่หลินไหลและหยดลงไปที่รูปวาด

หล่อนรีบร้อนที่จะเช็ดน้ำตาบนใบหน้า และรูปวาด จึงทำให้กระดาษของรูปวาดขาดเป็นรู

อ่ะ หล่อนอุทาน ด้วยความตกใจปนเสียดาย เพราะรูปที่วาด ไม่ได้สามารถวาดออกมาได้ง่ายๆ

ไม่เป็นไรหรอกนะ ดีซะอีก จะได้ไม่ต้องกังวลกลัวว่าใครจะมาฉีก หล่อนพูดปลอบใจตัวเองอีกครั้ง

เอ้! บ่ายโมงแล้ว เดี๋ยว ข้าต้องไปซ้อมเปียโนแล้วล่ะ แล้วค่อยมาเล่นกันใหม่นะ โจเซฟินหล่อนกล่าวลาเพื่อนรักตุ๊กตาก่อนที่จะเดินลงจากห้องใต้หลังคาไปเสีย ก่อนที่ใครจะมาเห็นสถานที่ลับของเค้า

ลองเล่นใหม่อีกครั้งสิ ท่อนนี้ชั้นว่า เธอเล่นเพี้ยนไปมากเลยนะ จะให้สอนอีกกี่ครั้งนะถึงจะจำ การเล่นเปียโนเนี้ย สับแต่จะเล่นไม่ได้นะ มันต้องมีอารมณ์ และทวงทำนองของเพลงที่.............หญิงวัยกลางคนในชุดของคนชั้นสูง กำลังบรรยาย ถึงเรื่องซึ่ง เด็กน้อยวัย 5 ขวบ ฟังยังไงก็ไม่มีทางเข้าใจ อย่างเอาเป็นเอาตาย  ดังนั้นเด็กน้อยจึงได้แต่เฝ้ามองตามกิริยาท่าทางของหล่อนอย่าง งงงวย เท่านั้น

                 แต่ดูเหมือน เด็กน้อยจะรู้หน้าที่ดีว่าเมื่อหล่อนหรือเธอ คนนั้น บรรยายเสร็จ เธอจะต้องตอบรับด้วยคำว่า คะ แล้วจึงเริ่มต้นบรรเลงเพลงที่เล่นเพี้ยนนั้นใหม่อีกครั้ง