far well [8018]

          ในวันที่ฝนตกหนักจนแทบมองไม่เห็นทางเบื้องหน้า ชายหนุ่มร่างสูงที่เดินตากฝนจนเรือนร่างของเขาเปียกโชกไปทั้งตัว เขาเดินก้มหน้าก้มตาพร้อมกับเดินร้องไห้ไปเรื่อยๆเพราะเขาดันไปเห็นภาพที่ไม่ควรเห็นอีกแล้วยังไงล่ะ...

"กลับมาแล้วครับ"เมื่อร่างสูงเดินมาถึงร้านซูชิที่มีคนแน่นร้านเสียจนน่าตกใจ เขาเดินเข้าไปพร้อมกับมองหน้าทุกคนที่เป็ฯลูกค้าก่อนที่จะเดินขึ้นบ้านไปเงียบๆไม่พูดอะไร

เขาเดินเข้าไปในห้องนอนตัวเองที่รกไม่ตางอะไรกับห้องเก็บของ ก่อนที่จะถอดเสื้อผ้าออกแล้วเอาผ้าขนหนูมาเช็ดร่างกายเพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นหวัด แต่นั่นก็ไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลยสักนิดเดียว นั่นยิ่งทำให้เขาเข้าใกล้กับเชื้อหวัดมากยิ่งขึ้น 

"ฮัดชิ่ว!!!!"เขาจามออกมาก่อนที่เขาจะเอาผ้ามาเช็ดน้ำมูก พร้อมกับเดินขึ้นไปบนเตียงแล้วนอนหลับไป โดยที่ไม่คิดจะอาบน้ำเพื่ออบอุ่นร่างกายเลยด้วยซ้ำ

รุ่งเช้าที่แสงแดดส่องสว่าง อากาศแจ่มใสราวกับว่าเมื่อคืนไม่มีฝนตกสักหยด ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงพร้อมกับร่างกายที่่เป็นร่างทรงของเชื้อหวัดไปเรียบร้อยแล้วนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงพร้อมกับร่างกายที่สั่นเครือด้วยความหนาว

"ยามาโมโตะ ตื่นได้แล้ว"เสียงของผู้เป็นพ่อดังขึ้นพร้อมๆกับเสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นพร้อมๆกัน "ยามาโมโตะ พ่อบอกให้ตื่นได้แล้ว ยามาโมโตะ"ผู้เป็ฯพ่อเรียกอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะดึงผ้าห่มออกอย่างแรง

"พ่อ! ผมหนาวนะ"ร่างสูงตะโกนพร้อมกับเอามือทั้งสองข้างลูบแขนเพื่อทำให้ตัวเองอุ่นขึ้น

ผู้เป็นพ่อยื่นมือเข้าไปวางที่หน้าผากของร่างสูงด้วยความสงสัยก่อนที่จะรีบชักมือออกมาแล้วบอกว่า

"วันนี้ไม่ต้องไปโรงเรียนนะ เดี้ยวพ่อจะโทรไปบอกที่โรงเรียน แล้วก็เดี้ยวพ่อจะเอายากับข้าวเช้ามาให้นะ"ผู้เป็นพ่อสั่งก่อนที่จะวางผ้าห่มลงบนร่างของร่างสูงแล้วเดินออกจากห้องไป

ในตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยไปถึง 8.00 เป็นเวลาที่เข้าเรียนแล้ว ร่างสูงค่อยๆลืมตาขึ้นมาช้าๆก่อนที่จะผลิกตัวขึ้นมานอนหงายแล้วเอามือปิดตาเพราะแสงแดดมันแทงตาของเขา เขาค่อยๆลุกขึ้นมานั่งแล้วเอื้อมมือไปหยิบข้าวต้มมากิน ก่อนที่จะกินยาตาม แล้วนอนอีกสักงีบหนึ่ง แต่นั่นมันคงเป็นเพียงแค่ความฝันลมๆแล้งๆแล้วล่ะ

"โย่ว! ยามาโมโตะ"เสียงของเจ้าหนูรีบอร์นดังขึ้นมาจากทางหน้าประตูห้องนอนของยามาโมโตะพร้อมกับชุดคอสเพลย์คุณหมอที่เขามักจะใส่เพื่ออะไรก็ไม่รู้

"ไงเจ้าหนู"ยามาโมโตะกล่าวพร้อมกับยิ้มอย่างร่าเริง "นายมาทำอะไรที่นี่น่ะ?"ยามาโมโตะถามก่อนที่รีบอร์นจะเดินเข้ามาใกล้อีกสามก้าว

"ก็เอาการบ้านมาให้น่ะซิ ฮิบาริฝากมาให้น่ะ"รีบอร์นกล่าวพร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ก่อนที่ร่างสูงจะรีบหันมาสนใจทันที

'ฮิบารืน่ะหรอ?'ร่างสูงนึกในใจพร้อมกับทำหน้างงสุดๆ "อะ..อืม..ขอบคุณมากนะเจ้าหนูแล้วนายมีอะไรอีกไหม?"ยามาโมโตะถามก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบการบ้านมาแล้วเปิดอ่านทีละใบๆ

"ที่นายจะไปอเมริกาน่ะ รีบบอกเขาซะจะดีกว่านะ ก่อนที่อะไรๆมันจะเปลี่ยนแปลง"รีบอร์นกล่าวพร้อมกับทำหน้าตาย แล้วเอามือไขว่หลัง "แล้วก็นายน่ะ คิดดีแล้วจริงๆหรอที่จะปล่อยให้เจ้าม้าพยศแย่งคนที่นายรักไปจริงๆน่ะ ถ้าเป็นฉัน ฉันจะไปแย่งเขากลับมา..แค่นี้แหละที่จะบอกฉันไปละ"เมื่อรีบอร์นกล่าวจบเขาก็ยิ้มแล้วโบกมือลาก่อนที่จะเิดประตูเดินออกจากห้องไป

ร่างสูงนั่งเงียบพร้อมกับนั่งคิดทบทวนเรื่องที่รีบอร์นอุตส่าห์มาหาเขาแล้วเตือนให้เขาแย่งคนที่รักกลับมา ร่างสูงนั่งคิด ไม่เป็นอันนอนทั้งๆที่ตนได้กินยาไปแล้ว... เขาล้มตัวนอนลงบนเตียงก่อนที่จะเผลอหลับไปเพราะฤทธิ์ยาแก้ไข้

"เดี้ยว...!...เดี้ยว..เดี้ยวก่อน..อย่า..อย่าเพิ่งไป..อย่า..อย่า!!!"ร่างสูงตะโกนออกมาลั่นห้องพร้อมกับเอื้อมมือขึ้นไปเหมือนจะคว้าอะไรบางอย่างบนอากาศ ก่อนที่เขาจะสะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึก "ตีสองหรอ...เหลืออีกชั่วโมงกว่าๆเองซินะ"ร่างสูงพูดกับตัวเองพร้อมกับนั่งกอดเข่า



กริ๊ง!!!!!

เสียงของนาฬิกาปลุกที่ดังขึ้นตอนตีสามครึ่ง เป็นเวลาที่คนปกติยังนอนกันอยู่เลย แต่ร่างสูงลุกขึ้นมาแล้วเดินไปใส่เสื้อผ้าพร้อมกับหยิบกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ขึ้นมาสะพายแล้วเดินออกจากห้องนอนตัวเองไปโดยไม่ลืมที่จะเอาที่ชาร์ตแบทและโทรศัพท์ไปด้วย

เขาเดินเท้ามาที่สถานีรถไฟ ที่มีสมาชิกชมรมเบสบอลอยู่กันสองสามคน

"ไงยามาโมโตะ ทำไมวันนี้นายตื่นเช้าจังแฮะ"เพื่อนคนหนึ่งในชมรมเบสบอลดังขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาตบไหล่ยามาโมโตะเบาๆ

"นี่ยามาโมโตะทำไมนายต้องถือดาบไปไหนมาไหนด้วยล่ะ?"เสียงของเพื่อนอีกคนดังขึ้นพร้อมกับชี้ไปที่ดาบไม้ของญี่ปุ่นที่สะพายอยู่ที่หลังของยามาโมโตะ

"อ่อ..อันนี้น่ะหรอฉันต้องเอาไปด้วยน่ะ เพราะเป็นคำสั่งจากเจ้าหนูที่เมื่อเช้าส่งเมลมาหาฉัน"ยามาโมโตะกล่าวพร้อมกับยิ้มก่อนที่จะเอามือมาเกาหัว

"เจ้าหนูที่ว่าคือเจ้าหนูนั่นใช่ไหม?"เพื่อนในชมรมคนแรกกล่าวพร้อมกับชี้ไปที่รีบอร์นที่ใส่ชุดคอสเพลย์เป็นนักเบสบอล

"โย่ว! อรุณสวัสดิ์ทุกคน วันนี้ฉันจะเป็นตัวแทนของโค้ชที่วันนี้ไม่สามารถพาพวกนายไปได้เพราะเขาป่วยอยู่บ้านตอนนี้ เขาเลยฝากให้ฉันมาดูแลพวกนายเอง ฉันชื่อรีบอร์น"รีบอร์นกล่าวพร้อมกับยิ้มปกติทั่วไปตามสไตล์เขา ก่อนที่สมาชิกในชมรมสองคนนั้นจะทำหน้าเหวอ เพราะเด็กตัวแค่นี้คงไม่สามารถสอนเขาได้หรอก

"เจ้าหนู ทำไมนายต้องให้ฉันเอาดาบไปด้วยล่ะ?"ยามาโมโตะถามก่อนที่เขาจะเดินไปหารีบอร์นแล้วนั่งยองๆลงกับพื้นเพราะจะได้คุยกับรีบอร์นได้สะดวกมากขึ้น

"เดี้ยวก็รู้เองแหละน่า"รีบอร์นกล่าวอย่างมีลับลมคมใน ก่อนที่สมาชิกที่เหลือจะทะยอยตามมาทีละห้าหกคน 

"ยามาโมโตะ"รีบอร์นเรียกยามาโมโตะก่อนที่จะกระโดดขึ้นมายืนบนไหล่ของยามาโมโตะ "เอาล่ะพวกนายมาครบแล้วนะ ตอนนี้เราก็ไปกันเถอะ"รีบอร์นกล่าวก่อนที่จะชี้นิ้วไปที่รถบัสสีฟ้าคันใหญ่

"เอ้า! อย่ามัวชักช้ารีบๆเดินเข้าไปเร็วเจ้าพวกหอยทาก เดี้ยวก็ตกเครื่องหรอกนะ"รีบอร์นกล่าวพร้อมกับยิ้มก่อนที่ยามาโมโตะจะเดินขึ้นไปบนรถแล้วนั่งหน้าสุดของรถ

เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง ทั้งขบวนรถก็มาถึงสนามบินพอดี ก่อนที่จะรีบเอากระเป๋าไปเช็คอินแล้วเข้าไปในเทอร์มินัลที่ 07 

"เห่อ..เซฟพอดีเลยนะ"เสียงของสมาชิกคนหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับยิ้มให้เพื่อนอีกสองสามคนแถวนั้น ก่อนที่จะเดินเข้าไปนั่งในเครื่องบินตามที่ที่ตนได้

"ฉันขอนั่งในนะ"เสียงของยามาโมโตะดังขึ้นพร้อมกับเดินเข้าไปนั่งข้างในริมหน้าต่างก่อนใครเพื่อน โดยมีรีบอร์นนั่งข้างๆ แต่เลออนดันหายไปไหนล่ะ?

"เจ้าหนูแล้วกิ้งก่าตัวนั้นล่ะ?"ยามาโมโตะถามก่อนที่จะมองหน้ารีบอร์นงงๆ

"อยู่ใต้เครื่องน่ะ เพราะว่าเขาห้ามเอาสัตว์เลี้ยงขึ้นเครื่องน่ะ"รีบอร์นกล่าวพร้อมกับนั่งกอดอก "แล้วนายน่ะ บอกฮิบาริรึยังล่ะ?"รีบอร์นถามก่อนที่ร่างสูงจะเปลี่ยนสีหน้าทันที

"ไม่ ฉันว่าฉันจะไม่บอกเขา เพราะดูท่าทางเขาจะดีใจมากกว่าเวลาอยู่กับคุณดีโน่ เวลาอยู่กับฉันเขากลายเป็นคนที่เย็นชามากกว่าเดิม นั่นแหละดีแล้ว"ร่างสูงกล่าวก่อนที่จะขมวดคิ้วเข้มจนคิ้วเกือบจะชนกันอยู่แล้ว

"ถ้านายคิดว่านั่นคือสิ่งที่ดีสำหรับนายแล้ว ฉันก็ไม่ว่าอะไร ถ้าเกิดในอีกสามปีข้างหน้าฮิบาริย้ายไปอยู่กับดีโน่ที่อิตาลีล่ะ นายจะว่ายังไง?"รีบอร์นถามพร้อมกับยิ้มก่อนที่ยามาโมโตะจะยิ้มมุมปากแล้วตอบกลับมาว่า

"ก็ต้องปล่อยให้เขาไป มันไม่มีอะไรที่ดีไปกว่าเห็นคนที่รักมีความสุขจริงไหม?"ยามาโมโตะหันมาบอกรีบอร์นพร้อมกับยิ้มแห้งๆ "แต่มันก็ยากที่จะทำใจ....ใช่ไหม?"ยามาโมโตะถามพร้อมกับยิ้มเนือยๆ

"อืม ถูกแล้วล่ะ"รีบอร์นตอบพร้อมกับทำหน้าตาย แล้วไม่พูดอะไรต่อ

"เจ้าหนู...ฉันขอถามอะไรอย่างซิ"ยามาโมโตะกล่าวก่อนที่รีบอร์นจะเงยหน้าขึ้นมามอง "ถ้าฉันเกิดยังรักเขาอยู่ในอีกสามปีข้างหน้าล่ะ มันจะเกิดอะไรขึ้น"ยามาโมโตะถามพร้อมกับนั่งก้มหน้า

"....มันคือเรื่องของอนาคตที่ฉันบอกนายไม่ได้ แล้วก็ฉันอยากให้นายรู้ไว้แค่ว่า ไม่ว่าอนาคตจะน่ากลัวแค่ไหน มันก็ไม่น่ากลัวไปมากกว่าการแข่งเบสบอลธีมชาติที่ต้องสามัคคคีและชนะให้ได้หรอกนะ"รีบอร์นกล่าวพร้อมกับนั่งทำหน้าตาย ทิ้งให้ร่างสูงนั่งเงียบไปคนเดียว...

[end of yamamoto part I]