เฝ้ารอ (ไม่) ตลอดกาล

นิยายเรื่อง เฝ้ารอ (ไม่) ตลอดกาล

เป็นนิยายแนวกลับชาติมาเกิด รักโรแมนติก (ดรามาเล็กน้อย) 

พระเอกธงเขียว ไม่มีนอกกายนอกใจ

เกิดใหม่ครั้งนี้มีภารกิจเดียวคือตามจีบพี่สาวคนสวยอายุมากกว่า 7-8 ปี ให้สำเร็จ

***เพื่อความอิน กรุณาอ่านรุ่นพ่อแม่ก่อนค่ะ***

เป็นนิยายรุ่นลูกจากเรื่อง จากลา (ไม่) ตลอดกาล 

https://writer.dek-d.com/dekdee/writer/view.php?id=2563485

*****

ตัวอย่างในตอน

“ยิ้มหน่อยสิ”

“ยิ้ม”

“อือ ยิ้มให้กว้างเลย”

ยังไม่เมาเต็มที่ แค่กริ่ม ๆ เท่านั้น น่าแปลกที่พฤติกรรมนี้เหมือนคนเมาที่เอาแต่ใจ

นับหนึ่งยิ้มกว้างตามคำเรียกร้อง ยามที่ริมฝีปากแยกออกจากกัน น้ำขิงเห็นฟันเรียงกันเป็นระเบียบ

‘ไม่เหมือนภัทรเลย’ เธอคิดในใจ

พี่ชายของเขาฟันหายไปซี่หนึ่งตอนอยู่ชั้นประถมหนึ่ง นี่หรือเปล่าที่สองพี่น้องมีไม่เหมือนกัน

“สงสัยพี่เมาแล้วแหละ”

น้ำขิงส่ายหน้าไปมา มีบ้างที่ตบแก้มจนเป็นรอยแดง วันก่อนโดนนับหนึ่งต่อว่าเป็นผู้ใหญ่ไม่น่ารัก ตอนแรกไม่เข้าใจว่าตัวเองไม่น่ารักตรงไหน ตอนนี้รู้แล้วแหละ

ไม่น่ารักตรงที่มองนับหนึ่งเป็นพี่ชายของเขา

“เพราะคิดถึงพี่ภัทรเหรอ ถึงได้สั่งแบบนั้น”

“.....”

“พี่น้ำขิงอยากให้ทำอะไรอีกไหม ผมทำให้ได้ อยากให้ผมเป็นพี่ภัทรก็ได้ ผมทำได้ทุกอย่าง”

นับหนึ่งขยับเข้าใกล้ จ้องนัยน์ตาของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน คงเพราะเห็นน้ำใส ๆ ในดวงตานั้นของเธอกระมังทำให้เขารู้สึกใจคอไม่ดี

จู่ ๆ น้ำขิงร้องไห้ออกมาอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด

คนเมาชอบร้องไห้กันเหรอ ทั้งเขาทั้งเธอต่างชอบร้องไห้เวลาเมา ผิดปกติจริง ๆ คนสมัยนี้

“เป็นอะไร ร้องไห้ทำไม”

“พี่ชายของนายนิสัยไม่ดี ฮึก” กลั้นไว้น้ำขิง

หัวใจบอกให้กลั้นน้ำตาไว้ ห้ามร้องไห้เด็ดขาด

ทว่า...หัวใจไม่รักดีกลับร้องไห้โฮต่อหน้าเด็ก

“ทุกครั้งที่เห็นนับหนึ่ง พี่คิดถึงภัทรตลอด บางครั้งพี่อยากกระชากนายมากอดเลยด้วยซ้ำ แต่พี่ทำแบบนั้นไม่ได้”

อยากกระชากน้องชายเขามากอด นิสัยไม่ดีจริง ๆ น้ำขิงรู้ดี ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าเธอมองนับหนึ่งเป็นภัทรหลายครั้ง ไม่ว่าจะตอนเมาหรือไม่เมาก็ตาม

“นับหนึ่งไม่ใช่ภัทรนี่นา” เธอเอ่ยตามมา พรั่งพรูความในใจให้นับหนึ่งทราบ

เพื่ออะไรก็ไม่รู้

“ขอร้องสิ” มือใหญ่และอุ่นกำลังประคองใบหน้าน้ำขิง เอ่ยวาจาชวนหงุดหงิด “ขอร้องผมสิ ขอให้ผมเป็นพี่ภัทรสักคืน แล้วผมจะยอมเป็นให้ ขอร้องให้ผมทำตามที่พี่อยากให้เป็น แล้วผมจะทำตามทุกอย่างที่พี่ร้องขอ”

คนเมาเงยหน้ามองเด็กที่พูดจาไม่คิด

ใครมันจะอยากทำแบบนั้น

ใครมันนิสัยไม่ดีถึงขนาดทำแบบนั้นกันล่ะ

“ผมอนุญาตให้พี่กระชากผมไปกอด อึก”

ใครมันนิสัยไม่ดีจะทำแบบนั้นกันเล่า เหมือนว่ามีคนนิสัยไม่ดีแล้วหนึ่งคน

น้ำขิงกระชากร่างนับหนึ่งมากอดแรง ๆ โอบรัดคอแล้ววางใบหน้าลงบนบ่ากว้าง สะอื้นให้ไม่ยอมหยุด ยิ่งนับหนึ่งโอบกอดเอวบางเธอไว้ เธอยิ่งกอดแน่น

“ภัทรนิสัยไม่ดี” นิสัยไม่ดีสุด ๆ

“อือ ภัทรนิสัยไม่ดี”

นรภัทรเป็นเด็กชายที่ตกตายไปตั้งแต่อายุเจ็ดขวบด้วยโรคมะเร็งสมอง ก่อนรู้ว่าตัวเองต้องตายเขาถามหม่าม้าหลินซ้ำ ๆ ว่าความตายคืออะไร ตายแล้วไปไหน

พอรู้ว่าความตายคืออะไร เด็กน้อยเริ่มไม่อยากตายเสียอย่างนั้น เขายังอยากเติบโตไปเป็นผู้ใหญ่เหมือนคนอื่น ๆ ไม่อยากจากครอบครัวไปไหน ไม่อยากพรากจากน้ำขิงไปไหนด้วย

วันที่เขาเกิดใหม่ในร่างนับหนึ่ง เขามีความคิดเดียวคือการดูแลครอบครัว และตามหาน้ำขิง ครอบครองเธอ ดูแลเธอ

เฉกเช่นในตอนนี้

*****

ฝากกดเข้าชั้น กดใจ และคอมเมนต์ด้วยนะคะ