Kimberly and Kelly

7:45 a.m.

เสียงตั้งเตือนจากนาฬิกาทำให้ร่างสูงโปร่งขยับตัวเล็กน้อย  ก่อนจะยื่นมือเรียวไปปิดเสียงรบกวนยามเช้าแล้วกลับมาทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่มอีกครั้ง

คิมเบอร์รี่ ฮิลล์ หรือ คิม ฮิลล์ ขยับตัวไล่ความง่วงงุนก่อนจะค่อยๆ ปรับสายตาให้ชินกับแสงแดดยามเช้า  ฮิลล์ยิ้มเล็กๆ เมื่อสัมผัสได้ถึงผิวกายอุ่นที่ขยับตัวอยู่ใกล้ๆ นัยน์ตาสีฟ้าครามมองไปยังใครอีกคนที่ยังคงนอนหลับอย่างมีความสุขบนเตียงของเธอด้วยแววตาเป็นประกาย  เธอใช้นิ้วเรียวปัดปรอยผมสีน้ำตาลเข้มที่บดบังใบหน้าได้รูปออกอย่างอ่อนโยนก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปจูบเบาๆ ที่สันจมูกโด่งของแฟนสาว

“Good morning, beautiful”

เคลลี่ เมอร์ฟี่ ยกยิ้มเมื่อรับรู้สึกถึงสัมผัสอ่อนโยนจากเจ้าของเสียงทุ้มคุ้นหูที่เข้ามาคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ พร้อมกับขยับตัวเข้าหาอีกคนด้วยความเคยชิน

“ไอยังไม่อยากตื่นเลย”

ฮิลล์มองใบหน้าสวยที่เข้ามาซุกซบอยู่บริเวณหน้าอกด้วยรอยยิ้ม  เธอขยับตัวเล็กน้อยเพื่อให้เมอร์ฟี่นอนในท่าที่ถนัดก่อนจะจูบเข้าที่หน้าผากด้วยความเอ็นดู

“ไอชอบจังเวลามียูนอนกอดอยู่แบบนี้”

ฮิลล์กระซิบบอกแฟนสาวพร้อมกับใช้ฝ่ามือลูบหัวของเมอร์ฟี่ไปมาเบาๆ เธอมองเสี้ยวหน้าสวยของคนที่ยังนอนหลับตาอยู่ตรงหน้าอกของตัวเองด้วยแววตามีความสุข  เธอชอบเวลาที่เมอร์ฟี่มาค้างที่ห้องเพราะมันทำให้เธอได้ใช้เวลากับแฟนสาวมากกว่าปกติ  เธอและเมอร์ฟี่อยู่เมืองเดียวกันแต่เรียนกันคนละมหาวิทยาลัย  แม้จะไม่ได้อยู่ไกลกันมากนักแต่ด้วยความที่ทั้งเธอและเมอร์ฟี่ต่างเป็นนักกีฬามหาวิทยาลัยด้วยกันทั้งคู่ทำให้เวลาว่างหลังเลิกเรียนมักจะหมดไปกับการซ้อมและการอ่านหนังสือ

ฮิลล์มักจะอ้อนให้เมอร์ฟี่มาค้างด้วยเสมอช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์  และเมอร์ฟี่เองก็ชอบที่จะมาค้างกับฮิลล์ที่ห้องมากกว่าให้ฮิลล์ไปค้างกับตัวเองด้วยเหตุผลที่ว่าไม่อยากโดนรูมเมทจอมแสบเก็บเอาไปล้อ  ฮิลล์หลุดขำเมื่อนึกถึงความแสบของบรรดารูมเมทของแฟนสาว  การที่เธอได้เมอร์ฟี่มาเป็นแฟนส่วนสำคัญก็มาจากการช่วยเหลือของแก็งค์รูมแมทสาวทั้งนั้น

“Baby, do you remember the first time we met?”

..

..

“Hey! Hill, Lloyd right here!!”

เสียงตะโกนทำให้สองร่างสูงที่กำลังชะเง้อคอมองพากันยิ้มดีใจพร้อมกับพากันเดินเข้าไปหาต้นเสียง  เจ้าของขายาวเดินผ่านผู้คนมากหน้าหลายตาที่ไม่คุ้นเคยเข้าไปหาผู้หญิงหน้าสวยที่ยืนยิ้มรออยู่อีกฝั่งหนึ่งของสนามวอลเลย์บอล

“OMG! I miss you both so much” 

ฮิลล์ยิ้มกว้างพร้อมกับอ้าแขนรอรับร่างสูงเพรียวที่กำลังโถมตัวเข้ามากอดเธอและเพื่อนสนิทอีกคน

“ยูกอดแน่นจนกระดูกพวกไอจะหักอยู่แล้วเคช่า”

คาร์ลี ลอยด์ สาวผมบลอนด์มาดเท่พูดหยอก เคลซี่ย์ โรบินสัน เพื่อนสนิทสมัยมัธยมที่ออกอาการดีใจจนเกินเหตุ

“ก็ไอดีใจที่พวกยูมาเชียร์ไอแข่งนิ! แล้วอีกอย่างนะยูกล้ามแน่นขนาดนี้ตัวไม่แตกง่ายๆ หรอกคาร์ลี”  โรบินสันมองค้อนเพื่อนสนิทมาดเท่พร้อมกับเข้าไปกอดอ้อนเพื่อนสาวผมบลอนด์อีกคนแทน

“เบบี๋! ช่วยไอด้วย คาร์ลีแกล้งไออีกแล้ว”

ลอยด์มองการกระทำของโรบินสันด้วยสายตาหมั่นไส้  เรื่องอ้อนฮิลล์ของให้บอก  มีโอกาสเป็นไม่ได้

“ก็ยูอ้อนคิมมันแบบนี้ไงเคช่า! คิมถึงไม่มีแฟนสักที”

“อย่ามาโทษไอ! คิมไม่ยอมมีเองต่างหาก” 

ลอยด์แม้จะอยากเถียงอีกคนมากแค่ไหนแต่ก็ต้องยอมรับว่าที่โรบินสันพูดมามันคือความจริง  ลอยด์มองเพื่อนคู่หูดูโอ้สุดเพอร์เฟคที่ยืนยิ้มอยู่ใกล้ๆ ด้วยแววตาที่เต็มไปความไม่เข้าใจเหมือนเช่นทุกครั้ง  ผมบลอนด์ทองสว่างกับนัยน์ตาสีฟ้าสดที่มาพร้อมกับรอยยิ้มมีเสน่ห์ของฮิลล์เป็นจุดเด่นที่ทำให้เจ้าของส่วนสูง 194 ตกเป็นจุดสนใจได้อยู่เสมอ  แต่ฮิลล์กลับไม่เคยชายตามองผู้หญิงหรือผู้ชายคนไหนเลยสักครั้ง  แต่ยังไงก็ถือเป็นเรื่องส่วนตัวของเพื่อนที่เธอไม่ขอเข้าไปวุ่นวาย

“แล้วโทรี่ยังไม่ออกมาเหรอ”

“แหม! จะถามถึงลอร์เลนก็บอกมาเถอะ  ไม่ต้องทำเป็นอ้อมค้อมคุณคาร์ลี ลอยด์”

“ก็เออ! นั่นแหละ”  ลอยด์พูดปัดเขินๆ ที่โดนโรบินสันพูดดักคอ  ก็นะ! เธอกำลังเดินหน้าจีบรูมเมทของคุณโรบินสันเค้าอยู่นิหน่า

“เดี๋ยวก็มา  คงรอเมิร์ฟอยู่  งั้นเดี๋ยวไอขอตัวไปดูก่อนนะ, I’ll be back”

“เมิร์ฟ?”  ฮิลล์ที่ยืนเงียบอยู่นานก็ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย  เธอเคยเจอเพื่อนสนิทโรบินสันที่มอมาบ้างแล้วตามปาร์ตี้แต่คนชื่อเมิร์ฟเธอไม่เห็นจะเคยได้ยินชื่อมาก่อน

“รูมเมทเคช่าไง”

“ยูก็รู้จักเหรอคาร์ลี”

ฮิลล์ขมวดคิ้วเมื่อเธอดูจะเป็นคนเดียวที่ไม่รู้จักคนชื่อเมิร์ฟ … คนอะไรชื่อเหมือนตัว สเมิร์ฟ ?

“ไม่เชิงรู้จัก  เคยเจอตามสนามแข่งเพราะเมิร์ฟก็เป็นนักวอลเลย์ของ WT เหมือนกัน”  ลอยด์คิดถึงผู้หญิงหน้านิ่ง  นัยน์ตาดุ  ไม่ค่อยพูด  ที่มักจะเจอกันตามสนามแข่งได้ขึ้นใจ … ไม่รู้ว่าวันๆ หนึ่งยิ้มเป็นบ้างหรือเปล่า

ฮิลล์พยักหน้าแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ  ร่างสูงโปร่งยังคงยืนมองไปรอบๆ สนามวอลเลย์บอลของ WT ด้วยความตื่นตา  WT ถือเป็นมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งของเมืองรวมถึงเป็นมหาวิทยาลัยประจำรัฐ  เธอเคยเกือบจะเข้าเรียนที่ WT แต่ก็เปลี่ยนใจสอบเข้าที่ ST มหาวิทยาลัยใหญ่อีกแห่งหนึ่งของเมืองแทน  เธอเคยมาที่ WT บ้างเป็นบางครั้งเวลาที่มีตารางแข่งแต่ไม่เคยได้ไปเที่ยวดูส่วนอื่นๆ นอกจากสนามบาสเกตบอล (เรื่องนี้ฮิลล์เป็นนักบาส)  แต่คราวนี้เธอคงได้มีโอกาสสำรวจ WT มากขึ้นเพราะ WT เป็นเจ้าภาพกีฬารวมมหาวิทยาลัยของรัฐประจำปีนี้

“เราไปหาที่นั่งดีกว่า  ไอว่าเคช่าคงไม่ได้ออกมาหาเราแล้วล่ะ”  ลอยด์ที่เห็นนักกีฬาของทั้งสองทีมเริ่มลงมาวอร์มในสนามก็ชวนเพื่อนสนิทหัวทองไปหาที่นั่งดีๆ รอดูโรบินสันแข่งจะดีกว่า

“ไอว่านะยังไง WT ก็ชนะอยู่แล้ว”

“ยูจะอวยเคช่าหรือลอร์เลนล่ะ”  ฮิลล์ยิ้มกวนใส่เพื่อนสนิทกล้ามแน่น  การได้เห็นคาร์ลี ลอยด์ จอมเจ้าชู้เขินจนพูดไม่ออกเป็นอะไรที่เธอชอบใจเอามากๆ

“ไม่ต้องมาแซวไอเลยคิม  นั่นไง! พวกเคช่าลงสนามแล้ว”

ฮิลล์มองตามเพื่อนสนิทก่อนจะลุกขึ้นยืนโบกมือส่งกำลังใจให้เพื่อนๆ ที่รู้จัก

แต่นัยน์ตาคมของคนที่เสี้ยววิหนึ่งเงยขึ้นมาสบตาทำให้ฮิลล์ถึงกับตกอยู่ในภวังค์  ใบหน้าสวยได้รูปของผู้หญิงผมสีน้ำตาลเข้มทำให้ฮิลล์ไม่อาจละสายตาออกจากผู้หญิงคนนั้นได้ 

“Who’s that?”

“Hmm… what?”  ลอยด์มองเพื่อนสนิทที่อยู่ๆ ก็นั่งนิ่งไปด้วยสายตางุนงง … เป็นอะไรของมัน?

“Number 12!  Who is she?”  ฮิลล์ยังคงมองไปที่ผู้หญิงผมสีเข้มเบอร์ 12 ในสีเสื้อของ WT ตาไม่กะพริบ  ใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์สะกดทุกความสนใจของฮิลล์ได้อยู่หมัด

“เบอร์ 12! … ของ WT อ่านะ”  ลอยด์ที่เห็นฮิลล์พยักหน้าตอบรับก็รีบหันไปมองด้วยความตกใจ … เบอร์ 12 WT!

“เมิร์ฟ!”

“คนนี้เหรอที่ชื่อเมิร์ฟ”  ฮิลล์ยกยิ้มเมื่อรู้ว่าคนที่ดึงความสนใจของเธอได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นเป็นรูมเมทของโรบินสัน

“Yes, Murph!”

“Just Murph?”

“Murphy, Kelly Murphy”

..

..

เมอร์ฟี่ระบายยิ้มบางๆ ขณะฟังเรื่องราวความประทับใจแรกของฮิลล์มีต่อเธอพร้อมกับฟังเสียงหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะของคนร่างสูงโปร่งไปด้วย

“I can’t stop looking at you baby, You stole my attention since the first met”  ฮิลล์กระซิบบอกแฟนสาวเบาๆ ที่ข้างใบหู  พร้อมกับใช้ปลายจมูกเกลี่ยไปมาอยู่บริเวณหลังใบหูของเมอร์ฟี่  กลิ่นแชมพูจางๆ มักทำให้เธอต้องขโมยสูดกลิ่นหอมจากเรือนผมสีน้ำตาลเข้มอยู่บ่อยๆ

“ก็มีแต่ยูเท่านั้นแหละที่มาสนใจคนอย่างไอ”  เมอร์ฟี่บอกยิ้มๆ ก่อนจะขยับตัวเข้าหาฮิลล์มากขึ้นพร้อมกับกอดกระชับอีกคนไว้อย่าหวงแหน  เธอหวงความชัดเจนของฮิลล์ตั้งแต่ครั้งแรกที่ฮิลล์เอ่ยปากว่าอยากเป็นมากกว่าคนรู้จัก  ความเอาใจใส่ที่ฮิลล์มีให้เธอในทุกๆ วันขโมยความสนใจในตัวเธอที่มีต่อฮิลล์มากขึ้นทีละนิดๆ จนสุดท้ายฮิลล์ก็ได้มันไปจนหมด

“You’re my love at first sight, Kelly”

“แต่วันนั้นไม่ใช่วันแรกที่ไอเห็นหน้ายูนะ”

ฮิลล์ขยับตัวออกเพื่อจะได้มองใบหน้าสวยของแฟนสาวชัดๆ หลังจากได้ยินประโยคก่อนหน้า  เมอร์ฟี่มองคิ้วที่ขมวดเข้ากันของคนตรงหน้าด้วยแววตาขบขัน  คงจะแปลกใจมากทีเดียวที่รู้ว่าวันนั้นไม่ใช่วันแรกที่เธอได้เห็นหน้าคนร่างสูง  เธอยื่นหน้าเข้าไปจูบเข้าที่มุมปากของฮิลล์พร้อมกับกระซิบบอกบางอย่างเบาๆ อยู่ตรงนั้น

“ไอเห็นยูก่อนหน้านั้นอีกรู้หรือเปล่า”

..

..

Cheeeerrrs!!

เสียงที่ดังก้องจนทั่วทำให้สองขายาวที่กำลังก้าวเข้ามาในห้องถึงกับหยุดชะงัก  นัยน์ตาคมมองผ่านแว่นตากรอบหนาไปยังสามสาวที่นั่งล้อมวงอยู่ตรง living zone  ด้วยความระอา

“Hi!! Murph, come here!”  เทอโทรี่ ดิกสัน สาวร่างใหญ่เจ้าของรอยยิ้มอันเป็นเอกลักษณ์กวักมือเรียกรูมเมทสาวสุดเนิร์ดให้เดินเข้ามาร่วมวงฉลองเล็กๆ ที่เธอกับรูมเมทอีกสองคนช่วยกันจัดขึ้น

“ไม่ต้องมองพวกไอด้วยสายตาตำหนิขนาดนั้นเมิร์ฟ  พวกไอรู้สึกผิดไม่ทันหรอกนะ”  ลอร์เลน  กิ๊บบีเมเยอร์ สาวผมบลอนด์ร่างเพรียวสมส่วนพูดแทรกขึ้นมาพร้อมกับยักไหล่น้อยๆ เรื่องพูดจากวนประสาทเพื่อนสาวหน้ามึนมิสกิ๊บบีเมเยอร์คนนี้ถนัดเป็นที่สุด

“Come to join us, sweetie”  เคลซี่ย์ โรบินสัน ลุกขึ้นไปหารูมเมทสาวก่อนจะดึงให้เมอร์ฟี่มานั่งร่วมวงสังสรรค์กับพวกเธอ

“พวกยูดื่มเนื่องในโอกาสอะไร”  เมอร์ฟี่ขยับแว่นสายตาเล็กน้อยก่อนจะรับเอาแก้วเครื่องดื่มที่ดิกสันยื่นให้มาถือเอาไว้

“ก็ฉลองที่พวกเราได้อยู่คนละสายกับ ST ไง”

“ตารางแข่งออกแล้วเหรอ”  เมอร์ฟี่ถามด้วยสีหน้ามึนๆ เธอไม่เห็นรู้เลยว่าตารางแข่งของกีฬารวมมหาวิทยาลัยประจำปีนี้ออกมาแล้ว

“ก็ยูเอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องสมุดไงมิสเมอร์ฟี่!!”  กิ๊บบีเมเยอร์พูดแขวะเพื่อนสาวสุดเนิร์ดที่ช่วงนี้แทบจะกินนอนอยู่ในห้องสมุดจนพวกเธอต้องโทรตามกลับมาที่ห้อง

“พวกยูเลยโทรตามไอกลับห้องเพราะเรื่องนี้อ่านะ”

“Come on! Girl, just relax”

“ไอไม่อยากให้ยูเครียด พวกไอเป็นห่วงนะ” โรบินสันจับมือสาวแว่นด้วยความเป็นห่วง  นัยน์ตาคมที่เธอชอบมองทุกครั้งที่ไม่มีแว่นตากรอบหนาดูอ่อนเพลียจากการอ่านหนังสืออย่างหนักในช่วงอาทิตย์ที่ผ่านมา  จนพวกเธอต้องวางแผนจัดปาร์ตี้เล็กๆ ให้รูมเมทสาวเป็นการผ่อนคลาย

เมอร์ฟี่มองหน้าตาเป็นห่วงของรูมเมททั้งสามคนแล้วก็ได้ยิ้มอ่อนๆ ให้บรรดาเพื่อนสนิท  เพราะอาทิตย์หน้ามหาวิทยาลัยเธอจะเป็นเจ้าภาพจัดงานกีฬาประจำปีของรัฐทำให้เธอแทบไม่มีเวลาอ่านหนังสือ  เลยต้องใช้เวลานอกเหนือจากการซ้อมและเรียนไปกับการหมกตัวอยู่ในห้องสมุด  เพราะมันเป็นสถานที่เดียวที่เพื่อนๆ จะไม่กล้าเข้าไปรบกวน

“วันนี้วันเดียวนะ”

“YES!!!”

เมอร์ฟี่ระบายยิ้มออกมาอย่างมีความสุข  มือเรียวยกเครื่องดื่มในมือขึ้นมาจิบพร้อมกับปลดปล่อยความตึงเครียดไปกับเสียงหัวเราะของบรรดารูมเมทสาว  เธอโชคดีที่เธอมีเพื่อนสนิทดีๆ แบบดิกสัน  โรบินสัน  และกิ๊บบีเมเยอร์  ก่อนจะหรี่ตาลงเมื่อดิกสันยื่นมือเข้ามาถอดแว่นสายตาของเธอออก

“Welcome to the party, beauty” ดิกสันตะโกนออกมาอย่างชอบใจที่สามารถถอดแว่นตากรอบหนาออกจากใบหน้าสวยของรูมเมทสาวได้  ให้ตายเถอะ! เธอเกลียดแว่นตาอันนี้จริงๆ

“วู้วววววว สเมิร์ฟถอดรูปเป็นเคลลี่ แอน เมอร์ฟี่ แล้วจร้า”

เมอร์ฟี่ส่ายหัวไม่เข้าใจว่าทำไมบรรดารูมเมทดูจะชอบอกชอบใจเสียเหลือเกินเวลาที่เธอถอดแว่น  ดูเอาเถอะนะ … ชอบใจจนแข่งกันป้อนเครื่องดื่มให้เธอไม่หยุด

“เคช่า ยูตัดต่อคลิปวันที่ไป Lake กับพวก ST เสร็จยัง  ไออยากเห็นแล้วอ่ะ”  กิ๊บบีเมเยอร์ผลักไหล่ถามเพื่อนสาวหน้าสวยจอมถ่ายวิดีโอเมื่อเธอรู้สึกอยากเห็นหน้าใครบางคนขึ้นมา

“อยากเห็นคลิปหรือเห็นใครยะ!”

เมอร์ฟี่มองความวุ่นวายของบรรดาสาวๆ ด้วยความมึนเล็กๆ เธอสะบัดหัวไล่ความมึนเบลอออกไปก่อนจะพยายามลุกขึ้นไปนั่งที่โซฟาใกล้ๆ … พรุ่งนี้เธอตื่นเช้าไม่ไหวแน่ๆ ให้ตายสิ!

“Hello! Miss Hill, how are you feeling today?”

เมอร์ฟี่ค่อยๆ หยิบแว่นตาขึ้นมาใส่อีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงทุ้มที่ดูจะสะดุดหูเธอเป็นพิเศษ

“Hmmm… great! but nothing special”

เมอร์ฟี่มองผู้หญิงผมบลอนด์ใส่แว่นกันแดดกับเสื้อเชิ้ตสีฟ้าที่กำลังยกยิ้มกวนๆ ด้วยความสนใจ  แม้ว่าเสียงทุ้มขึ้นจมูกดูจะไม่เข้ากับรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าสวยของอีกคนเท่าไหร่  แต่เธอยอมรับว่าทั้งหมดของผู้หญิงผมบลอนด์ที่เธอเห็นอยู่ตอนนี้มันมีเสน่ห์เปล่งประกายออกมาอย่างน่าประหลาด … แต่ท่าทางกวนๆ ของอีกฝ่ายทำให้เธอรู้สึกหมั่นไส้มากกว่าชื่นชอบ

“คิมมี่นี่ดูดีจริงๆ ไม่คิดว่าจะเป็นเพื่อนสนิทกับเคช่า  ยูคิดว่าไงเมิร์ฟ”  ดิกสันเงยหน้าขึ้นไปขอความเห็นเพื่อนสาวหน้ามึนผู้ที่ขึ้นชื่อว่าไม่เคยสนใจอะไรรอบข้าง

เมอร์ฟี่มองรูมเมทสาวที่พร้อมใจกันเงยหน้าขึ้นมองมาที่เธอก่อนจะยักไหล่เล็กน้อย

“ก็ทั่วไป!”

.. 

..

“หืมม! ทั่วไป  ยูหมายความว่าไงทั่วไป”  ฮิลล์พลิกตัวขึ้นมามองหน้าแฟนสาวที่นอนอมยิ้มอยู่ด้านล่างอย่างเอาเรื่อง

“หน้าตาแบบนี้เค้าเรียกว่าระดับพรีเมียมแล้วที่รัก”  ฮิลล์ก้มลงหอมแก้มแฟนสาวแรงๆ เป็นการลงโทษ

เมอร์ฟี่มองค้อนคนผมบลอนด์ด้วยความหมั่นไส้ … คนอะไรหลงตัวเองได้ขนาดนี้! …

“ก็ตอนนั้นยูทำตัวน่าหมั่นไส้นิ  ตอบมาได้ไง nothing special แต่ปากยูนะฉีกจนจะถึงหูอยู่แล้ว”  เมอร์ฟี่ยกมือหยิกเข้าที่แก้มของฮิลล์ก่อนจะส่ายไปมาด้วยความหมั่นเขี้ยว

“หมั่นไส้ไอเหรอ”  ฮิลล์ถามย้ำแฟนสาวอีกครั้งพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์

เมอร์ฟี่มองรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของฮิลล์พร้อมกับเลื่อนแขนเข้าไปคล้องคอร่างสูงโปร่งเอาไว้  เธอรั้งฮิลล์ให้ลงมาใกล้อย่างท้าทายก่อนจะใช้มือนวดเบาๆ ไปตามท้ายทอยของสาวผมบลอนด์

“Yes!, I am and until now, miss Hill”

ริมฝีปากบางกระตุกยิ้มนิดๆ นัยน์ตาสีฟ้ามองสบกับแววตาท้าทายของแฟนสาว … ฮิลล์ขยับลงไปใกล้คนช่างพูดที่มักทำให้เธอแปลกใจอยู่เสมอก่อนจะใช้ปลายจมูกโด่งคลอเคลียไปตามสันจมูกได้รูปของเมอร์ฟี่ช้าๆ

“Until now? … that great miss Murphy”

เมอร์ฟี่กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นเมื่อฮิลล์ยังคงใช้ปลายจมูกสัมผัสไปตามข้างแก้มใส  คนช่างกวนมักจะเอาใจใส่ทุกการกระทำเสมอไม่เว้นแม้แต่…

”You always turn me on, babe” 

“I do nothing, love”  เจ้าของนัยน์ตาคมบอกปฏิเสธเสียงสั่น … เธอไม่ได้ทำอะไรแบบที่ฮิลล์กล่าวหาซะหน่อย

“Yes!, you do”  แน่นอน! เมอร์ฟี่ไม่เคยรู้ตัวเลยว่าตัวเองชอบทำให้เธอหมดความอดทนบ่อยครั้งเท่าไหร่ … ไม่เคยรู้ตัวเลยว่าตัวเองมีแรงดึงดูดมากมายแค่ไหน

ฮิลล์เงยหน้าขึ้นมองคนช่างเถียงอีกครั้งก่อนจะก้มลงประทับริมฝีปากเข้าหาเมอร์ฟี่อย่างหมดความอดทน  เธอค่อยๆ ละเมียดจูบซับไปตามกลีบปากของแฟนสาวอย่างอ้อยอิ่ง  ฮิลล์รู้ดีว่าจูบแบบไหนจะทำให้เมอร์ฟี่ใจอ่อนยอมเคลิ้มตามไปกับเธอ  และเสียงในลำคอกับจังหวะหายใจที่ขาดห้วงของคนใต้ร่างก็ทำให้ฮิลล์ยิ่งเพิ่มความต้องการผ่านสัมผัสหวานที่ค่อยๆ เพิ่มระดับขึ้นทีละนิด  มือเรียวลูบไล้ไปตามผิวกายละเอียดก่อนจะเลื่อนลงไปสัมผัสกับเรียวขายาว

“Wait! … baby”  เมอร์ฟี่รีบพูดท้วงเมื่อฮิลล์เริ่มใช้ริมฝีปากสัมผัสไปตามลำคอ

“What?”  ฮิลล์ตอบรับคำเรียกแต่ก็ยังคงจูบซับไปตามลำคอระหงไม่หยุด

“ไอหิว”  เมอร์ฟี่พูดออกมาเขินๆ ก่อนจะรั้งตัวอีกคนเอาไว้ 

“ห๊ะ! ยูว่าอะไรนะ”  ฮิลล์เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของผมสีน้ำตาลด้วยแววตาตะลึงปนอ้อนวอน … ขอร้องล่ะเบบี๋! อย่าเพิ่งหิวตอนนี้เลย

“I’m hungry”

“Kelly!, are you kidding?” 

ฮิลล์ซบหน้าลงกับซอกคอระหงอย่างคนสิ้นหวัง  และน้ำเสียงผิดหวังของฮิลล์ก็ทำเอาเมอร์ฟี่ต้องจูบซ้ำๆ เข้าที่แก้มอย่างปลอบประโลม

“Let get some breakfast for me, please”

น้ำเสียงออดอ้อนของแฟนสาวทำเอาฮิลล์ถึงกับใจอ่อน  แต่ก็ยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจด้วยการจูบเข้าที่ริมฝีปากของเมอร์ฟี่อย่างขอความเห็นใจ

“I don’t mind if you’ll eat me for breakfast baby”

“Maybe for dessert miss Hill”  เมอร์ฟี่หยิกปลายปลายจมูกโด่งด้วยความหมั่นเขี้ยวในความขี้อ้อนของฮิลล์  เวลาโดนเธอขัดใจทีไรคนกวนประสาทจะกลายเป็นคนขี้อ้อน ตาใส หน้าหงอยขึ้นมาทันที

“โอเค โอเค! ไอจะไปทำอาหารเช้าให้ยูเดี๋ยวนี้แหละ”  ฮิลล์ถึงกับพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ด้วยความเซ็ง  แต่สุดท้ายก็ยอมลุกจากเตียงไปทำอาหารเช้าให้แฟนสาวอยู่ดี  

เมอร์ฟี่มองคนที่กำลังจะก้าวลงจากเตียงด้วยรอยยิ้มขบขัน  ท่าทางกระฟัดกระเฟียดแบบนี้คงไม่มีใครได้เห็นนอกจากเธอคนเดียว

“เดี๋ยวก่อน!”  เมอร์ฟี่รีบคว้ามืออีกคนเอาไว้ก่อนจะดึงฮิลล์ให้กลับมาที่เตียง

“Just doing fast babe, I’m already wanna eat my  dessert”

ฮิลล์กระตุกยิ้มมุมปากพร้อมกับแววตาที่กลับมาเป็นประกายอีกครั้ง  คนช่างพูดก็ยังคงเป็นคงช่างพูด! … แต่เพราะคำพูดที่สื่อออกมาตรงๆ ของเมอร์ฟี่แบบนี้นี่แหละที่ทำให้คิมเบอร์ลี่ ฮิลล์ คนนี้….

“I love you my Kelly Murphy”

เมอร์ฟี่หลับตาลงรับสัมผัสอ่อนโยนที่ประทับลงมาที่หน้าผาก  … แววตาสีฟ้ายังคงจริงใจและเต็มไปด้วยความรักเสมอเหมือนทุกครั้งที่มองสบตากับเธอ  และเธอไม่มีอะไรจะตอบแทนความรัก  ความใส่ใจของฮิลล์ได้นอกจาก….

“l love you too my Kimberly Hill”

……………………………………………………

One Shot เรื่องนี้มาแบบงงๆ >< ... จริงๆ ก็คือเค้าคิดถึงงานเขียนมากพอสมควร  แต่ก็ด้วยอะไรๆ             หลายอย่างเลยทำให้หยุดเขียนไปนานอยู่เป็นปี ... คนที่เคยอ่านงานเค้ามาก่อนและยังคิดถึงกันก็ขอใช้เรื่องสั้น       แบบงงๆ เรื่องนี้มาส่งผ่านความคิดถึงนะคะ  ส่วนใครที่ไม่เคยได้ติดตามกันมา  ก็ยินดีที่จะได้รู้จักกันค่ะ

ปล. หยุดเขียนไปนานภาษาอาจจะแปลกๆ ไม่ดีเท่าไหร่ แต่ก็เขียนด้วยใจเหมือนเดิม ^^