[TS9] DEWAON' SF | คืนจันทร์

ข้อมูลเบื้องต้น

คืนจันทร์ ☾

SF เรื่องที่สอง ปริ่ม เหตุใดคอนพี่อ้นจึงโศกเศร้าโศกาถึงเพียงนี้
ตอนแรกนึกว่าจะเอากีต้าร์เล่นบนคอน ร้องกะเปียโนซะงั้น ชิ ไม่เป็นไร
เรายุ้ย(จีรนันท์ มโนแจ่ม)สุดไรสุด เราทำได้ เป็นเรื่องเป็นราว ไม่ต้องมีโมเม้นต์ไรทั้งนั้น (ฮ่า)

คิดถึงบ้านนักใช่มั้ยกฎ เอาให้คิดถึงตายไปเลย
โหวตเข้าไป แกล้งเข้าไป อย่าให้ได้กลับไปหาพ่อหาแม่ สะใจ

แต่รับรองว่าฟิคเรื่องนี้ไม่ปล่อยให้พี่อ้นเหงาเดียวดายแน่นอน
อ้าว แล้วจะเหงากับใคร ต่อไปนี้มองจันทร์แล้วจะคิดถึงใคร อั้ยย้ะ
ไปอ่านเหอะ เลอะเทอะมากแล้ว 555


ฟิคเรื่องนี้เกิดจากความยุ้ยของผู้แต่งเพียงคนเดียว ไม่เกี่ยวข้องกับศิลปินที่มีชื่อในฟิคใดใดทั้งสิ้น โปรดมีวิญญาณในการอ่าน

 

apricot

เนื้อเรื่อง

 

 
           คืนจันทร์ ☾

                       คืนนี้จันทร์นวลผ่อง มองแล้วคิดถึงแต่เธอ

           ตัวฉันยืนมองเหม่อ ถามว่าเธออยู่ที่ใด

           วอนสายลมแผ่วๆ ให้นำช่วยพัดพาใจไป

           บอกกับเธอ .. ว่าคิดถึง

                           พี่เสกร้องเพลงกรอกหูเป็นรอบที่ล้านอย่างไม่รู้จักเหนื่อย

           อยากจะถามเหลือเกินว่าร้องอยู่เพลงเดียวเนี่ยเบื่อบ้างไหม

                           แต่คนฟังอย่างผมต่อให้ฟังกี่ล้านรอบก็คงเบื่อไม่ลง

           ในคืนที่พระจันทร์ส่องสว่างเพียงหนึ่ง

           คงไม่มีเพลงไหนตรงใจแทนความรู้สึกได้ดีเท่านี้อีกแล้ว

                           ผมเอนหลังนอนมองภาพในความคิดฉายบนท้องฟ้าสีดำ ปล่อยให้แสงจันทร์อาบไล้ผิวกาย

           ภาพทุกภาพไหลผ่านเข้ามาไม่ยอมหยุด

           มันฉายชัดยิ่งกว่าพระจันทร์เสียอีก

                       จันทร์เจ้ารู้หรือเปล่า ว่าฉันเหงาเกินกว่าใคร

           วันที่เธอลาไกล บอกไปแล้วจะกลับมา

                           พ่อครับ แม่ครับ ผมเหงาเหลือเกิน

           ผมคิดถึงพ่อ คิดถึงแม่ คิดถึงบ้าน

           คิดถึงเพื่อน คิดถึงเชียงใหม่

           คิดถึงทุกอย่างทุกคนที่อยู่ข้างนอก

 

                       คืนนี้ฉันรอเธออยู่ อยากบอกให้รู้คำเดียวว่า

           จะรอจนกว่า .. ค่ำคืนนี้ไม่มีจันทร์

                           แค่คิดขอบตาร้อนผ่าวก็ทำท่าเหมือนจะกักน้ำตาไว้ไม่อยู่แล้ว

                           “น้ำค้างสมัยนี้ไหลออกจากตาแล้วหรอเนี่ย”

                           เสียงแบบนี้.. กวนแบบนี้..

                           “ดิว !!!” ผมปาดน้ำตาทิ้งแล้วมองให้ชัดอีกที มันจะมาได้ไงวะ

                           “ครับผม”

                           ชัดเลย เสียงกวนประสาทกับยิ้มแฉ่งฟันขาวแบบนี้มีมันคนเดียวนี่แหละ

                           “มาได้ยังไง !”

                           “เหาะมา นี่ไงเห็นปีกป่าว”

                          “ไม่ขำ มาทำไม รู้มั้ยถ้ามีใครเห็นเป็นเรื่องแน่” ทำอะไรไม่รู้จักคิดเลย ผมนี่ล่ะจะพลอยซวยไปด้วย

           เพราะจะโดนหาว่าติดต่อกับคนข้างนอก

                          “ดึกป่านนี้คนปกติเขาหลับกันหมดแล้ว ใครจะบ้ามานอนตากน้ำค้างกัน”

                          ขนาดยิ้มยังกวนประสาทเลยให้ตายเหอะ “กูไม่ได้บ้าเว้ย !”

                           “แล้วออกมาตากน้ำค้างทำไม เดี๋ยวก็ไม่สบาย”

                           “...แค่มีอะไรให้คิดนิดหน่อย” ตอบออกไปแล้วต้องหลบตาอย่างช่วยไม่ได้

                           ไม่อยากสบตา ไม่อยากให้เห็น ไม่อยากให้รู้

           ว่าความคิดที่วนเวียนอยู่ในหัว ไม่ได้นิดหน่อยอย่างที่พูดเลย

                           “ห้ะ” อยู่ๆมือขาวก็ยื่นข้ามกำแพงออกมา

                           “ส่งมือมาสิ”

                           “ทำไร” ผมถามอย่างระแวง ไม่ได้ล่ะ คนอย่างมันเคยไว้ใจได้ที่ไหน

                           “เถอะน่า” มันกระตุกมือเป็นเชิงเร่งให้ส่งมือไปให้

                           แล้วผมก็เชื่อคนง่ายซะด้วย..

                          “ระบายออกมาเถอะ” มือที่เพิ่งส่งไปถูกกระชับให้แน่นขึ้น ราวกับหัวใจผูกติดอยู่ที่ปลายนิ้ว
           แรงบีบที่มือบีบคั้นไปถึงหัวใจ

                           ไม่ไหวแล้ว ท่วมท้น ความรู้สึกกำลังจะท่วมท้นออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ “ฮึก”

                           ผมพิงหัวกับกำแพง หวังว่าความรู้สึกที่มีอยู่จะบรรเทาลงเมื่อส่งผ่านกำแพงไปถึงอีกคน

                          “รัก รักเธอหมดใจรู้หรือเปล่า ฮึก..

           อยากมีเพียงสองเรา อยู่กับจันทร์เหมือนเคย

           อยากฟังซ้ำ คำที่เธอเอื้อนเอ่ย

           บอกว่ารักเหมือนเคย อยู่ในอ้อมแขน”

                           ผมได้ยินเสียงตัวเองร้องเพลงและสะอื้นคลอไปกับเสียงเพลงจากหูฟังไอพอด

           ทั้งตัวสั่นไปหมด รวมถึงมือที่จับกันไว้ มือถูกบีบแรงจนเจ็บ

           แต่นั่นก็ทำให้ผมรู้ว่าผมไม่ได้อยู่คนเดียว ทั้งหมดคือเรื่องจริง คนอีกฝั่งกำแพงมีตัวตนจริงๆ

                           ความอบอุ่นในมือหลุดลอยหายไป เหลือเพียงความเย็นของอากาศ

                           อย่าบอกนะว่าทั้งหมดนี่ผมฝันไป..

                           “ตุบ”

                           เสียงของหนักตกลงมาอย่างแรง

           แต่ยังไม่ทันหันไปมอง ตัวของผมก็กลับสู่ความอบอุ่นอีกครั้ง

           อุ่น...ยิ่งกว่าน้ำตาของผมที่หยดลงสู่ไหล่กว้างตรงหน้าเสียอีก

                           ผมตัดสินใจฝังตัวลงหาความอบอุ่นในอ้อมกอดนี้ อ้อมกอดเดียว ที่มีให้ผมในเวลานี้

           ซบหน้าลงกับไหล่กว้าง ปล่อยให้น้ำตาหกรดคนตรงหน้าอย่างไม่อาย

           มือถูกส่งไปโอบรอบตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ตรงหน้า กำเสื้อแน่นกลัวว่าจะหายจากกันไปไหนอีก

                           ถ้านี่เป็นความฝัน ก็ขอฝันต่ออีกหน่อยละกันนะ

                           อินโทรเพลงดำเนินมาถึงท่อนฮุกสุดท้าย

                       รัก รักเธอหมดใจรู้หรือเปล่า

           อยากมีเพียงสองเรา อยู่กับจันทร์เหมือนเคย

           อยากฟังซ้ำ คำที่เธอเอื้อนเอ่ย     

           บอกว่ารักเหมือนเคย อยู่ในอ้อมแขน .. ของฉัน

                           .

                           .

                           .

                           “น้ำค้างแรงจริงๆนะเนี่ย ดูดิพี่ เสื้อเปียกหมดเลยอ่ะ”

                           พูดไปแล้วก็ได้แต่ยิ้มขำคนที่ยืนทำหน้าไม่ถูกที่โดนแซว

                           “เงียบไปเลย ไม่ต้องมายิ้มด้วย”

                           เสียงขึ้นจมูกกับรอยน้ำตาบนใบหน้าทำให้ผมไม่ไหวที่จะทำตามที่พี่อ้นสั่ง

                           มันขำจริงๆนี่ครับ ใครก็ได้ช่วยย้ำให้ผมมั่นใจทีว่าคนตรงหน้าผมเนี่ยอายุ 22 ไม่ใช่เด็กอายุ 2 ขวบ

           ร้องไห้แงๆคิดถึงบ้านแบบนี้เนี่ย หึหึ

                           “อย่าหัวเราะนะ โกรธจริงด้วย !”

                           “เปล่า ไม่ได้หัวเราะ” ผมสาบานนะว่าพยายามกลั้นแล้ว แต่อาการคนตรงหน้าน่ะ
           เขินจนแทบจะมุดกำแพงไปแล้ว แล้วจะผมให้ทนเก๊กหน้าขรึมต่อยังไงไหว

                           “ก็เห็นอยู่อ่ะ !!!”

                           “ชู่ววว อย่าส่งเสียงดังสิ”

                           เหล็กสีส้มถูกซ่อนหายไปในทันทีที่ผมพูดจบ

                           “ว่าง่ายจัง” ฉีกยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวไปอีกทีที่สั่งได้ดั่งใจ

                           “นอนแล่ว กลับไปเลยนะ !” เสียงอู้อี้พยายามออกคำสั่งอีกครั้งด้วยเสียงที่เบาลงอย่างเห็นได้ชัด

                           “เดี๋ยวดิพี่” มือถูกส่งไปคว้าแขนคนที่ทำท่าจะเดินเข้าบ้านไปจริงๆเอาไว้อัตโนมัติ

                           “อ่ะ” ผมยื่นพลาสติกแข็งรูปหยดน้ำสีประจำตัวของผมไปให้

                           “ปิ๊ก ? เพื่อ”

                           “แลกกันไง ผมไม่รับของใครฟรีๆหรอกนะ”

                           “ไม่เอา มี”

                          “เอ้า คนอุตส่าห์เอามาให้ น้อยใจ แย่” นี่แหน่ะ เขาบอกว่าเด็กทำอะไรก็ไม่ผิด
           จัดลูกอ้อนไปหนึ่งดอก

                           “เออๆๆๆ”

                           เยส สำเร็จครับ ปิ๊กที่เคยอยู่ในมือผมถูกอีกคนฉวยไปถือไว้ในมืออย่างเสียไม่ได้

                           “มีไรอีกป่าว จะไปนอนแล้ว” ทำเสียงแข็ง แต่รอยบุ๋มข้างแก้มนั่นน่ะ ผมเห็นนะ

                           “ปิ๊กสีฟ้า ผมจะเก็บไว้อย่างดี แต่ถ้าปิ๊กผมหาย หรือว่าใครบางคนไม่ยอมใช้ละก็...มีเคลียร์แน่”

                           คนฟังเลิกคิ้วขึ้นอย่างท้าทาย ก่อนจะหันหลังเดินเข้าบ้านไป

                           “ถึงจะไม่ใช่กระต่าย แต่ก็จะไปรออยู่บนดวงจันทร์นะ !”

                           “ไปให้ถึงดวงดาวนะพี่ !!!”

END