คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Episode 4 : ขอไปรับได้ไหม [ 100%]
4
ขอไปรับได้ไหม
ฉันนั่งกินอาหารพร้อมกับคนในครอบครัวอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา
ก่อนที่คนในบ้านต่างพากันยิงคำถามใส่ฉัน ทั้งพ่อและแม่เลย โดยเฉพาะแม่...
“ คนที่มาส่งลูกเมื่อกี้นี่หล่อเนอะ ”
“ แม่ เกรงใจพ่อนิดนึงเถอะค่ะ
ดูสิมองตาขวางใหญ่แล้ว ”
ฉันเอ่ยเตือนแม่ในทันทีที่เห็นสายตาที่ไม่ค่อยจะพอใจของคุณพ่อเสียเท่าไหร่
“ อุ๊ย! แต่ยังไงพ่อของลูกก็หล่อที่สุดในใจแม่แล้วนะ ”
แม่เอ่ยตอบกลับอย่างยิ้มๆ เล่นเอาฉันถึงกับหลุดขำในความน่ารักของพ่อและแม่ตัวเอง
จะว่าไปพ่อฉันนี่ก็แอบขี้น้อยใจเหมือนกันนะเนี่ย
“ ก็แล้วไป ” พ่อเอ่ยตอบกลับแม่
ก่อนที่จะตักข้าวเข้าปากอีกคำ
แล้วเปลี่ยนสายตาจากที่มองแม่มามองฉันแทนแล้วพูดต่อ “ แล้วตกลงเราจะยังไง ”
“ ยังไงอะไรคะ ”
“ ก็ผู้ชายคนที่ชื่อซิวเวอร์นั่นไง ”
“ ก็ไม่มีอะไรนี่คะ ยังไงก็พี่น้องกัน ”
ฉันตอบกลับไปตามความจริง ในเมื่อตอนนี้มันยังไม่มีอะไรจริงๆ
เราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานเองนะ
อีกอย่าง...เราก็ไม่ได้สนิทกันมากถึงขนาดนั้น
“ แค่พี่น้องกันจริงนะ ” พ่อเอ่ยถามฉันอีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
เมื่อเห็นฉันพยักหน้าแล้วตอบกลับด้วยน้ำเสียงหนักแน่นเป็นการยืนยันก็ถึงกับโล่งออก
“ จริงแน่นอนค่ะพ่อ ”
“ แล้วในอนาคตละลูก แม่ว่าคนนี้แม่โอเคเลยนะ ”
แม่ยังคงพูดเชียร์ฉันกับพี่ซิวเวอร์ต่ออย่างอารมณ์ดี
ส่วนฉันนี่ก็ถอนหายใจออกมาเบาๆแล้วส่งยิ้มแห้งๆให้ คือ...ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะสิ
“ ไม่รู้ค่ะ ปล่อยให้มันเป็นเรื่องของอนาคตเถอะ ”
ฉันตอบกลับไปเพียงแค่นั้นก่อนที่จะดื่มน้ำแล้วเก็บจานเตรียมขึ้นห้องนอนไปพักผ่อน “ ฝันอิ่มแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ ”
“ จ๊ะ ไปพักผ่อนเถอะลูก ”
แม่เอ่ยตอบฉันไปเพียงแค่นั้น ก่อนที่จะเดินไปเก็บจานแล้วเดินขึ้นชั้นบนไปเพื่อไปพักที่ห้องนอนตัวเองทันที
เมื่อถึงห้องนอนได้ไม่นานฉันก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็กดูทันทีก่อนที่จะพบว่า...
Silver : Missed
Silver : Missed
Silver : Missed
Silver : Missed
Silver : Missed
Silver : พี่ถึงบ้านแล้วนะ
Silver : อย่าลืมโทรกลับพี่ด้วยล่ะ
ตายแล้ว!! ลืมรับสายพี่ซิวเวอร์ได้ไงเนี่ย
ไม่ได้การละต้องรีบโทรกลับเสียแล้ว ฉันรีบโทรกลับในทันทีที่เห็นแบบนั้น ไม่นานนัก
ปลายสายก็รับแทบจะในทันทีเหมือนรอสายจากฉันอยู่
“ ฮัลโหลค่ะ ”
[ ทำไมไม่รับสายพี่ ]
“ โทษทีค่ะ พอดีฝันลืมมือถือไว้บนห้อง
เพิ่งเห็นค่ะ ”
[ อ่อ...แล้วไป ]
“ แล้วนี่ถึงบ้านแล้วหรอคะ ”
[ ถึงแล้วครับ
ถึงแล้วก็โทรมารายงานเราทันทีเลย ]
ประโยคนี้นี่...ทำไมมันฟังแล้วมันดูเขินๆจังวะ
ฉันที่ได้ยินอย่างนั้นก็อดที่จะอมยิ้มไม่ได้เลยจริงๆ ทำไมต้องมาน่ารักใส่ฉันอย่างนี้ด้วยนะ
“ ก็ดีแล้ว งั้นพี่ก็ไปพักผ่อนเถอะค่ะ
ฝันจะไปอาบน้ำแล้ว ”
[ ให้พี่ช่วยอาบไหมครับ ]
“ พี่ซิวเวอร์!! ” ฉันถึงกับหน้าร้อนขึ้นมาทันที พูดอะไรของเขาเนี่ย
[ พี่ล้อเล่นครับ ฮ่าๆๆ ]
“ ฝันขอตัวก่อนนะคะ บาย! ”
ฉันพูดจบเพียงแค่นั้นก็กดตัดสายไปในทันทีด้วยความเขินอาย ก่อนจะรีบอาบน้ำให้เสร็จ
เพื่อที่จะได้มาพักผ่อนบ้าง เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
[ Silver
Part ]
ผมโดนน้องปันฝันตัดสาย...
ฉิบหายล่ะ! ผมทำอะไรผิดไปเปล่าวะเนี่ย!
เอาไงดีวะ ก็อยากคุยต่ออ่ะ แต่น้องน่าจะยังไม่ว่างคุย ต้องรอนานแค่ไหนก็ไม่รู้ ผมอยากคอล อยากเห็นหน้าน้อง อยากได้ยินเสียงน้อง
ทำไมผมต้องอยากขนาดนี้ด้วยวะ!
ก๊อกๆ
เสียงเคาะประตูผมดังขึ้น
ทำให้ผมต้องละสายตาจากมือถือแล้วเปิดประตูดูในทันทีว่าใครมา
ก่อนที่จะพบว่าพี่เคอิ*พี่สาวตัวเองนั่นเองที่เป็นคนมาเคาะประตู
“ พ่อแม่ให้มาตาม ลงไปข้างล่างได้แล้ว ”
“ รู้แล้วครับ ” ผมได้แต่ถอนหายใจแล้ว
เดินลงไปข้างล่างตามพี่สาวตัวดีไปอย่างน่าเบื่อหน่าย
ก่อนที่ผมจะมองลงไปข้างล่างแล้วเห็นว่าที่พี่เขยกำลังคุยกับพ่อแม่ของผมอยู่
สงสัยจะคุยเรื่องงานแต่งมั้ง ผมที่เห็นแบบนั้นก็คว้ามือพี่เคอิไว้ก่อนที่จะลงไป
“ อะไรของแกซิวเวอร์ ”
“ คุยเรื่องงานแต่งพี่ใช่ไหม ”
“ ใช่ และแกต้องไปฟังด้วย ”
พี่เคอิว่าอย่างนั้นพร้อมกับทำท่าจะลากผมลงไป
“ เดี๋ยวดิพี่ นี่งานแต่งพี่นะไม่ใช่งานแต่งผม
ทำไมผมต้องไปนั่งฟังด้วย ”
“ ไอ้ซิวเวอร์ แกเป็นน้องฉันจริงป่ะเนี่ย ”
“ เออครับ ไปนั่งฟังก็ได้ ”
ผมเอ่ยตอบกลับไปอย่างระอา สุดท้ายผมก็ต้องไปทนนั่งฟังอยู่ดี ฮือๆ ชีวิตมันเศร้า
อิจฉาคนมีคู่ ทั้งเพื่อนก็มีแฟน แถมพี่ตัวเองก็กำลังจะแต่งงานอีก แล้วผมล่ะ!?
ผมมีอะไรบ้าง แฟนก็ไม่มี
งานแต่งนี่ไม่ต้องพูดถึงเลย ยังเรียนไม่จบครับ
แต่ไม่เป็นไรหรอก ถึงผมจะแอบเศร้าบ้าง
แต่ตอนนี้ผมมีเป้าหมายสำคัญแล้ว รอฟังให้เสร็จก่อนเถอะจะกลับไปคุยกับสาวต่อล่ะ
.
.
.
หนึ่งชั่วโมงต่อมา
คุยไรกันนักหนา! นานจังวะ
“ เอ่อคือ...ผมขอตัวไปพักก่อนได้ไหมครับ ” ผมเอ่ยขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ
ก็ดูสายตาที่พ่อแม่จ้องมองผมมาสิครับ ไหนจะสายตาพี่สาวตัวดีของผมอีก
ผมก็แค่ขี้เกียจฟังแล้วอ่ะ ปล่อยผมไปเถอะ
“ ไปพักหรือไปคุยกับสาว ”
พี่เคอิเอ่ยถามขึ้นพร้อมกับสายตาจับผิด
“ ไปพักสิพี่ วันนี้ผมเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ”
ผมเอ่ยตอบกลับอย่างโอดครวญ
พร้อมกับส่งสายวิงวอนไปให้พี่บีจีว่าที่พี่เขยของผมช่วยด้วยอีกแรง
“ ปล่อยน้องพักเถอะเคอิ น้องคงเหนื่อย ”
พี่บีจีที่เห็นแบบนั้นก็เออออตามผม ก่อนจะแอบส่งรอยยิ้มมาให้อย่างรู้ทัน
“ บีจี! ”
เคอิเอ่ยขึ้นพร้อมกับหันไปมองหน้าแฟนตัวเองด้วยความไม่พอใจ แต่ผมไม่สนอะไรละ
เรื่องนี้ซิวเวอร์ขอบายครับ
“ ขอบคุณครับพี่ ขอตัวก่อนนะครับ ”
ผมเอ่ยขึ้นก่อนจะฉีกยิ้มให้ทุกคนอย่างอารมณ์ดีแล้วรีบวิ่งขึ้นห้องนอนไปอาบน้ำให้สบายตัว
แล้วเตรียมหยิบโทรศัพท์มาโทรคุยกับน้องปันฝันต่อดีกว่า
ป่านนี้น้องน่าจะว่างคุยแล้วแหละ
[ ฮัลโหลค่ะ ]
“ น้องโกรธอะไรพี่หรือเปล่า
เห็นตัดสายพี่สะเร็วเลย ”
[ … ]
“ ถ้าเป็นอย่างนั้นพี่ก็ขอโทษด้วยนะ
ที่พูดจาไม่ดีกับน้องแบบนั้น ”
[ พี่จะขอโทษฝันทำไม
ฝันไม่ได้โกรธอะไรพี่สักหน่อย ]
“ อ้าว แล้ว.... ”
[ ฝันก็แค่...อายนิดหน่อย
แต่ไม่รู้จะกลบเกลื้อนยังไงก็เลยรีบตัดสายพี่ไป ]
ผมถึงกับยิ้มออกเลยเมื่อได้ยินแบบนั้น
ตอนแรกผมก็นึกว่าน้องจะไม่พอใจสะอีก แต่พอเห็นน้องไม่ได้คิดอะไรมากแบบนี้ก็ดี
มันเท่ากับว่าตอนนี้ผมกับน้องสนิทกันมากขึ้นแล้ว
“ งั้นถ้าพี่ขอเปิดกล้องคอลกับน้องได้ไหม ”
[ คะ? ]
“ พี่อยากเห็นหน้าเราอ่ะ เปิดกล้องหน่อยได้ไหม ”
ผมเอ่ยขึ้นพร้อมกับเปิดกล้องของตัวเองก่อน เผื่อน้องเห็นหน้าผมแล้วอาจจะใจอ่อนยอมเปิดตามก็ได้
อิอิ
ต้องมั่นหน้าในความหล่อขนาดไหนวะถึงจะทำแบบผมได้
[ ก็...ก็ได้ค่ะ ]
ผมตั้งหน้าตั้งตารอน้องปันฝันเปิดกล้องอย่างใจจดใจจ่อ
ไม่นานนักผมก็ได้เห็นใบหน้ารูปสวยของน้อง
เหมือนผมจะจ้องนานไปหน่อยน้องเลยยกมือปิดหน้าเฉย
“ ปิดทำไมครับ ”
[ หน้าสดค่ะ ไม่อยากให้ใครเห็น
]
“ ยกเว้นพี่คนเดียวไม่ได้หรอ หน้าสดเราก็น่ารักดีจะปิดหน้าทำไม
”
[ จริงหรอคะ ]
ปันฝันเอ่ยถามกลับมาอย่างไม่มั่นใจก่อนที่จะค่อยๆละมือออกใบหน้า
น้องยื่นกล้องให้ห่างออกไปเพื่อที่จะเห็นหน้าน้องได้อย่างชัดๆ
แล้วมันทำให้ผมได้เห็นเสื้อแขนกุดสีเทาที่น้องใส่นอน หืมม น้องครับ
พี่เห็นแล้วใจคอไม่ดีเลย แล้วดูสิ ยังจะมายิ้มใส่กล้องให้ผมอีก
นี่อ่อยผมอยู่เปล่าเนี่ย
“ จะ...จริงสิ ”
[ ทำไมต้องจ้องกันขนาดนั้นด้วย ]
“ ก็น้องน่ารัก ไม่ให้จ้องน้อง
จะให้ไปจ้องใครละครับ ”
[ หยอดเก่ง ]
“ อย่าไปทำแบบนี้กับใครนะรู้เปล่า ”
ผมเอ่ยขึ้นพร้อมกับสีหน้าดุๆ ให้ปันฝันเห็นว่าผมแอบจริงจังนะ ให้ผมเห็นเธอในมุมนี้คนเดียวก็พอแล้ว
ขืนใครเห็นเข้ามีหวังตายคาที่แน่ๆ
ขนาดผมยังเกือบตายเลย...หัวใจจะวายตายแล้ว
[ ทำอะไรคะ ]
เธอตอบกลับผมด้วยสีหน้างุนงงที่น่ารักที่สุดในโลกเลย
โอ๊ย ซิวเวอร์ขอกรี๊ดบ้างได้ไหมครับ เจอผู้หญิงมาเป็นร้อย
แต่ไม่เคยเจอใครมาทำน่ารักใส่อย่างที่น้องทำเลย
ผู้ชายก็ผู้ชายเถอะ เขินเป็นเหมือนกันนะเว้ย
“ ทำท่าน่ารักแบบเมื่อกี้ไงคะ ”
ผมเอ่ยขึ้นพร้อมกับฉีกยิ้มหวาน แอบเห็นนะว่าน้องกำลังเขินผมอยู่อ่ะ
แสดงว่าสกิลการอ่อยผมยังใช้ได้อยู่
[ นี่พี่อ่อยฝันอยู่ปะเนี่ย
]
“ พี่ไม่ได้อ่อยเรา เรานั้นแหละ ”
[ ฝันทำไม ]
“ อ่อยพี่อยู่หรือเปล่า ”
[ ไม่ได้อ่อยสักหน่อย
พี่เป็นรุ่นพี่ฝันนะจะอ่อยได้ไง ]
ได้สิครับน้อง ได้สิครับ! ผมก็ได้แต่พูดในใจแค่นั้นแหละ แหม ตัดความหวังกันจังเลยนะ นี่จะมองผมเป็นแค่รุ่นพี่จริงๆหรอ
จะไม่คิดอะไรกับผมจริงดิ งั้นก็ได้...
ถ้าน้องไม่อ่อยพี่ พี่จะอ่อยน้องเอง!!
“ โอเคๆ พี่ก็แค่ล้อเล่นนะ ”
[ แล้วนี่...พี่ยังไม่นอนอีกหรอ ]
“ ยังครับ เราละ ”
[ จะนอนแล้วค่ะ แต่พี่โทรมาพอดี
]
“ พรุ่งนี้พี่ไม่มีเรียน เราติดธุระอะไรไหม ”
เอาวะ ถึงเวลาจริงจังสักที ผมอยากเจอน้อง ก็เอาสัญญามาเป็นข้ออ้างเนี่ยแหละ
[ ไม่นะคะ จะเคลียร์สัญญาหรอ
]
“ ใช่แล้ว เลยว่าจะขอนัดเราไปกินข้าวกัน
ได้ไหมครับ? ”
[ ก็ได้นะ จะไปเจอกันที่ไหนละคะ
]
“ บ้านน้อง ”
[ หะ...อะไรนะ ]
“ เจอกันที่หน้าบ้านน้องนั้นแหละ
พี่ขอไปรับเราที่บ้าน ได้ไหมครับ ” ผมเอ่ยกลับไปอย่างมาดมั่น
ผมไม่อยากให้น้องลำบากออกข้างนอก ให้ผมไปรับน้องถึงหน้าบ้านดีกว่า
ปลอดภัยกว่าเยอะ
[ ก็ได้ค่ะ
งั้นพรุ่งนี้เจอกันกี่โมงคะ ]
“ สิบเอ็ดโมงได้ไหมเอ่ย เร็วไปไหม ”
[ ได้ค่ะ แล้วเจอกันนะคะ ]
“ เจอกันครับ ”
[ ฝันดีนะคะพี่ซิวเวอร์ ]
“ ครับ ฝันดีครับน้องปันฝัน ”
ผมเอ่ยลาน้องด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่น้องจะกดตัดสายผมไป โอ๊ยย เขินโว้ยยยยยย
พรุ่งนี้จะได้เจอน้องอีกวันแล้ว
คืนนี้คงเป็นคืนที่ผมมีความสุขที่สุดแล้วแหละ
[ Punfan
Part ]
เขิน...
บอกตามตรงว่าตอนนี้ฉันเขินมาก กรี๊ดดดดด
ผู้ชายในค่ายที่เกาหลียังไม่ทำฉันเขินขนาดนี้เลยนะ
พี่เขาเป็นใคร ทำไมถึงทำฉันเขินขนาดนี้
ไม่ได้ๆ หยุดความคิดบ้าๆเถอะปันฝัน
เขาเป็นรุ่นพี่เรา จำไว้ เป็นแค่พี่น้อง
แค่พี่น้อง แค่พี่น้อง!!
ต่อให้แกจะคิดเกินเลยกับพี่เขา พี่เขาคงไม่คิดอะไรกับเราเกินน้องสาวหรอก
ที่คุยกันเมื่อกี้เขาก็แค่แหย่เราเล่นนะ เขาไม่ได้คิดอะไรกับเราเกินพี่น้องหรอก
“ นอนๆ หยุดคิดได้แล้วปันฝัน ”
ฉันเอ่ยกับตัวเองก่อนที่จะปิดไฟเตรียมนอนทันที
เดี๋ยวพรุ่งนี้ตื่นไม่ทันนี่แย่เลยนะ ปล่อยให้แขกรอนานมันไม่ดี
อยากให้ถึงพรุ่งนี้ไวๆจัง
จะแต่งตัวแบบไหนไปดีนะ...
100%
[ Note* : เคอิ จากเรื่อง Shoe Love เล่นรักสะกดหัวใจยัยตัวดี เรื่องเคอิกับซิวเวอร์เป็นคนละ Set กันนะคะ อ่านแยกกันได้ค่ะ ]
----------------------------------------------------------------------
มาอัพต่อเต็มตอนแล้วนะคะ เย้! ขอโทษที่หายไปนานหลายเดือนเลยนะคะ ตอนนี้ไรท์กลับมาอัพต่อแล้วนะคะ จะพยายามรีบแต่งต่อและมาอัพต่อเร็วๆนะคะ ยังไงก็ขอบคุณมากๆนะคะที่ยังรอกัน (หรือเปล่า?) 55555555 เป็นกำลังให้คู่นี้กันด้วยนะคะ ติดตามกันเยอะๆนะคะ
เพจ : Amy07
ขอบคุณมากค่ะ
By : Amy07
27/3/62
ฝากอีกเรื่องของไรท์ด้วยจ้า
ความคิดเห็น