คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Episode 2 : ขอเบอร์เธอหน่อย [ 120% ]
2
ขอเบอร์เธอหน่อย
ฉันถึงกับนิ่งไปชั่วขณะเลย
นี่ฉันตาฝาดอะไรไปหรือเปล่าเนี่ย บ้าไปแล้ว อย่างพี่ซิวเวอร์เนี่ยนะจะมาขอเบอร์ฉัน
เราเพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานเองนะ
Punfan : พะ...พี่ว่าไงนะ
Silver : ก็ขอเบอร์เราไว้ไง
Silver : เผื่อถึงวันจะได้โทรหาเลย
Silver : ไม่ต้องพิมพ์ไลน์มันช้า
Punfan : อ่อ
Punfan :
ที่ขอเบอร์ไว้เพราะแค่นี้ใช่ไหมคะ
Silver : ใช่
Silver :
พี่ไม่เอาเบอร์น้องไปแจกใครหรอกนะ
Punfan : แต่ว่า...
ฉันถึงกับนิ่งไปชั่วครู่และคิดพิจารณา
สิ่งที่พี่เขาคิดมันก็มีเหตุผลอยู่นะ แต่ว่าจะให้เบอร์เลยมันก็ยังไงๆอยู่นะ
คือขอตอนใกล้ถึงวันไม่ได้เหรอ
Silver : งั้นเอาแบบนี้
Silver : 081-928-xxxx
Silver : เบอร์พี่
Silver :
น้องไม่ต้องให้เบอร์พี่แล้วก็ได้ พี่ให้เบอร์น้องเอง
Silver : ถึงวันจริงที่นัดเจอกัน
น้องก็โทรเข้ามาที่เบอร์นี้ได้เลยนะ
เอ่อ...คือ แบบนี้ก็ได้เหรอ เพิ่งพบเจอ
Punfan : ok
Punfan : ตามนั้นค่ะ
Silver : เม็มไว้ด้วยนะ
Punfan : ค่ะๆ
ฉันตอบกลับไปแค่นั้น
แล้วปิดหน้าจอมือถือและโยนมันทิ้งไว้แถวบนเตียงทันที ก่อนที่จะเตรียมตัวไปอาบน้ำ
วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว
ให้ร่างกายได้พักบ้างเถอะ
แต่ยังไม่ทันที่จะฉันจะพักก็มีเสียงจากโทรศัพท์เรียกเข้ามาเสียก่อน
มันทำให้ฉันต้องเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์เจ้าปัญหามาดูแล้วกดรับสายทันทีเมื่อเห็นว่าเป็นเปียโน
“ ว่าไง โทรมาได้จังหวะจริงๆ ”
[ จังหวะไรย่ะ
กำลังทำไรอยู่หรือไงถึงโทรมาไม่ได้ ]
“ กำลังจะนอนพักไง พรุ่งนี้ก็ต้องไปรายงานตัวอีก
จำไม่ได้หรอ ”
[ อ้าว
พรุ่งนี้รายงานตัวที่มหาลัยฯเหรอ ]
“ ก็ใช่นะสิ อย่าบอกนะว่าลืมอ่ะ ”
[ สงสัยดีใจมากไปหน่อยจนลืมเลย ขอบใจที่เตือน ]
“ ไม่เป็นไรหรอก บอกกีตาร์มันด้วยล่ะ ”
[ ได้ เดี๋ยวบอกให้ ]
เพียงแค่นั้น ฉันกดตัดสายไปในทันที
ก่อนที่จะวางโทรศัพท์ไว้ยังชั้นวางของเล็กๆข้างเตียง
แล้วปิดไฟนอนในทันทีที่รู้สึกง่วง
พรุ่งนี้จะเป็นยังไงกันนะ
วันต่อมา....
“ หวังว่าเราจะได้เจอกันตอนเปิดเทอมนะคะ ” อาจารย์ที่สอบสัมภาษณ์ส่งยิ้มให้ฉันอย่างอารมณ์หลังจากที่สัมภาษณ์ฉันเสร็จ
ฉันจึงส่งยิ้มกลับให้ด้วยความเคารพ
“ แน่นอนค่ะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ” ฉันตอบกลับ
ก่อนที่จะเตรียมตัวลุกขึ้น แต่แล้วก็ต้องนั่งลงเพียงเพราะเสียงเรียกของอาจารย์
“ เดี๋ยวก่อนปันฝัน ”
“ มีอะไรคะอาจารย์ ”
“ คืออาจารย์อยากจะขอถ่ายรูปเก็บไว้หน่อยได้ไหม
และก็อยากขอลายเซ็นไปให้ลูกสาวที่บ้านด้วยนะจ๊ะ ลูกสาวจารย์นี้ชอบหนูมากเลยล่ะ ”
อาจารย์ตอบกลับฉันพร้อมกับถือกระดาษและปากกาเตรียมให้ฉันเซ็นให้
จนฉันถึงกับแอบขำเล็กน้อย เล่นเตรียมมาสะขนาดนี้ จะไม่เซ็นให้ได้ไงกันล่ะ
“ ได้ค่ะ ”
ฉันเอ่ยตอบรับออกไปพร้อมกับรับกระดาษมาเซ็นลายเซ็นให้แล้วส่งคืน
ก่อนที่จะยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆอาจารย์ที่ตั้งรอเตรียมจะเซฟฟี่ด้วย
พร้อมกับยิ้มให้กล้องหน้าในโทรศัพท์อาจารย์
“ ขอบคุณมากนะ ”
“ ยินดีค่ะ ” สิ้นคำพูดฉันก็ลุกขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มทันที พร้อมกับสวมแว่นดำอำพรางใบหน้าหลังออกมาจากห้องสัมภาษณ์ เพื่อป้องกันการถูกรุมล้อมขอถ่ายรูป
Silver : สอบสัมภาษณ์เป็นไง
ฉันมองข้อความตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเมื่อรู้ว่าใครเป็นคนส่งข้อความมา พร้อมกับเตรียมจะตอบกลับไป
แต่ยังไม่ทันที่จะกดเข้าไปตอบ ก็มีเสียงเรียกของใครบางคนแทรกเข้ามา
“ น้องครับ ”
เสียงเรียกของผู้ชายคนนึงเอ่ยเรียกฉันขึ้นพร้อมกับวิ่งตรงเข้ามาหาฉัน
“ คะ? ”
ฉันตอบกลับไปพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปจ้องใบหน้าเขาผ่านแว่นดำมืดนี้ คือแบบ...โอ๊ย
คุณพี่คะไม่ทราบว่าจะหล่อไปไหนคะ ฉันจ้องมองดวงตาเรียวคมที่ดำสนิทนั้นที่กำลังมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าเนียนใสนั้น
เรือนผมสีดำสนิทของเขาเคลื่อนไหวไปตามแรงลมจนทำให้ดูเซ็กซี่ขึ้นไปอีก
แต่ยังไม่ทันที่พี่แกจะตอบอะไรฉัน
เปียโนกับกีตาร์ก็เดินเข้ามาหาเสียก่อน
“ มีอะไรหรอแก ”
เปียโนเอ่ยขึ้นพร้อมกับมองหน้าฉันสลับกับมองหน้าพี่เขา
พร้อมกับกระพริบตาปริบๆสองสามที
คงอึ้งในความหล่อใสของพี่เขาจนกีตาร์ถึงกับสะกิดแล้วส่งยิ้มให้พี่เขา
“ พวกน้องเป็นเด็กนิเทศฯใช่ไหมครับ ”
“ ใช่ค่ะ ” ฉันตอบกลับไปในทันที
“ พี่ชื่อซีเคนะครับ อยู่นิเทศฯปีสาม ”
พี่ซีเคเอ่ยทักกับพวกฉันด้วยรอยยิ้ม กีตาร์ที่ยืนนิ่งเงียบจึงเอ่ยถามต่อด้วยความสงสัย
“ ครับ แล้วพี่มีอะไรหรือเปล่าครับ ”
“
คือพี่จะมาแจ้งนะครับว่าภายในวันพรุ่งนี้จะมีการรับน้อง
นี้ครับใบรายละเอียดเกี่ยวกับการรับน้อง ยังไงก็มาร่วมสนุกกันด้วยนะครับ ”
“ ได้ค่ะ พรุ่งนี้พวกน้องจะมานะคะ ”
ฉันตอบกลับพร้อมกับรอยยิ้มที่เป็นมิตร
ก่อนที่จะขอตัวและเดินจากไปพร้อมกับกีตาร์และเปียโนทันที
มีแต่เรื่องสนุกๆรอทั้งนั้นเลย ว่าไหม
วันถัดมา
บรรยากาศรวมตัวในตอนนี้นั้นมีแต่เสียงดนตรีและนันทนาการของพวกพี่ๆเต็มไปหมด ทุกสายตาต่างจับจ้องมาที่พวกฉัน
ไม่ว่าจะเป็นฉัน เปียโน หรือกีตาร์ก็ตาม ในเวลานี้ฉันไม่ได้ใส่แว่นดำอำพรางแต่อย่างใด
และไม่มีผู้ใดมาเบียดขอถ่ายรูปเหมือนครั้งก่อนๆอีกแล้ว
เพราะคำสั่งของพี่ๆที่กล่าวเตือนไว้ เพื่อไม่ให้มีความวุ่นวายใดๆเกิดขึ้น ซึ่งก็ดีสำหรับพวกฉันสามคนมาก
“ ดีนะที่คนส่วนมากสนใจแก ” เปียโนแอบกระซิบที่ข้างๆหูฉัน มันทำให้ฉันถึงหันหน้าเหลือบมองคนที่ตัวเล็กว่าแล้วเห็นว่าดวงโตคู่สวยของเพื่อนกำลังเป็นประกายอย่างอารมณ์ดี
“ ไม่ขนาดนั้นหรอก จับจ้องมาที่แกก็ไม่น้อยนะ ” ฉันสวนกลับไปอย่างรู้ทัน ก็เพื่อนฉันน่ะเป็นถึงนักร้องและนักเปียโนแนวหน้าของประเทศเลยนะ
“ จับจ้องแกทั้งนั้นแหละ ทำมาเป็นพูด ”
“ เลิกเถียงกันได้แล้ว
ก็มองกันหมดทั้งคู่นั่นแหละ ” กีตาร์เอ่ยห้ามปราบพวกฉันทั้งสองคนที่กำลังซุบซิบกันอยู่
หลังจากที่เงียบมาตั้งนาน
“ มากันครบแล้วใช่ไหมครับ ”
เสียงของรุ่นพี่คนเมื่อวานที่เข้ามาทักฉันเอ่ยดังขึ้น
ทำให้ทุกคนละความสนใจจากการพูดคุยกันแล้วมองไปตามน้ำเสียงเรียบนิ่ง แม้ว่าพี่เขาจะมีสีหน้าจริงจังแค่ไหน ก็ไม่น่ากลัวเท่าไหร่อยู่ดี
สงสัยความหล่อจะบังตา
ทุกสายตาต่างจับจ้องเป็นที่พี่ซีเคแล้วถึงกับตาลุกวาว โดยเฉพาะพวกผู้หญิงที่ตอนแรกจ้องกีตาร์อย่างกับจะจับกลืนกินก็ยังต้องยอมละสายตาไปมองเขาเลย
“ กรี๊ดดดดดดดดดดด ” เสียงกรี๊ดจำนวนมากจากทั่วสารทิศรอบบริเวณพร้อมใจส่งเสียงมาในทันทีที่พี่เขาปรากฏตัวและเอ่ยพูด
แล้วยิ่งพี่เขาส่งยิ้มมาให้เพียงเท่านั้นทุกคนเป็นอันต้องใจเต้นแรงและละลายไปกับรอยยิ้มนั้น
ถึงพวกฉันจะไม่ได้กรี๊ดออกมาอย่างนอกหน้า
แต่แน่นอนว่าก็แอบเคลิ้มไปไม่น้อยกับรอยยิ้มของพี่เขาจนต้องแอบกรี๊ดในใจไปเหมือนกัน
“ เฮ้อ รอดสักที ” เสียงถอนหายใจของกีตาร์
ทำให้ฉันและเปียโนถึงกับหายเคลิ้มไปชั่วขณะแล้วหันมามองตามเสียงของเพื่อนตัวเอง
“ แค่นี้ถึงกับถอนหายใจเลยหรือไง ”
ฉันเลิกคิ้วขึ้นถามด้วยสงสัย
“ คนฮอตก็แบบนี้ละนะกีตาร์ ”
เปียโนเอ่ยแซวเพื่อนตัวเองอย่างขบขัน
“ ฮอตอะไรไอ้เปียโน
สู้พวกแกๆไม่ได้หรอกทำมาเป็นพูด ” กีตาร์ตอบอย่างปัดๆ ก่อนที่จะเตรียมลุกขึ้น
เมื่อได้ยินเสียงพวกพี่เขาประกาศเริ่มกิจกรรม
ทำให้พวกฉันจำเป็นต้องเตรียมตัวกันด้วย
โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังมีสายตาจากใครบางคนกำลังจ้องมองมาทางนี้อยู่
60%
[ Silver Part
]
สายตาของผมในตอนนี้กำลังจ้องมองไปยังร่างเล็กๆที่กำลังเข้าร่วมกิจกรรมรับน้องของคณะนิเทศฯ
อยู่แล้วก็อดยิ้มตามไม่ได้เลยเมื่อเห็นเธอคนนั้นกำลังยิ้มและหัวเราะกับเพื่อนๆของเธออยู่
แต่แล้ว...ก็มีมารสองตัวมาขัดจังหวะความคิดของผม
“
มองอยู่นั้นแหละ ”
เสียงของมารตัวที่หนึ่งที่นามว่ารีอาเอ่ยแขวะผมขึ้นพร้อมสีหน้าเซ็งๆ ก่อนที่มารตัวที่สองที่นามว่าซีเวียร์จะแขวะต่อ
“
ถ้าจะมองขนาดนี้ ขอน้องเขาเป็นแฟนเลยดีไหมเพื่อน ”
“
พูดบ้าอะไรของพวกแกสองคน แค่มองเฉยๆเองเปล่าวะ ” ผมตอบกลับไปเมื่อได้สติหลังจากที่ได้ยินคำว่า
‘แฟน’ จากปากเพื่อนสาวตัวดี
คือผมก็แค่มองน้องเฉยๆเองนะ ยังไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย
หรือเปล่าวะ?
“
มองแบบนี้เขาเรียกว่ามองเฉยๆเหรอ ”
รีอาเอ่ยขึ้นก่อนที่จะกระตุกยิ้มขึ้นอย่างมีเล่ห์นัย คือคุณเพื่อนครับ
อย่ามาส่งสายตาจับผิดกูตอนนี้จะได้ไหมครับ!!
สงสารอีซิวเวอร์คนนี้บ้างเถอะ
“
พวกมึงสองคนจะอะไรกับกูนักหนาวะ! ไปๆแยกย้ายไปหาผัวพวกมึงได้ล่ะ
” ผมเอ่ยตอบไปกลับในทันทีพร้อมทำท่าทีที่ไล่เพื่อนสาวทั้งสองคนให้ไปอยู่กับคนรักของแต่ละคนแล้วปล่อยผมไปสะ
“ ทำมาเป็นไล่
” รีอาเอ่ยขึ้นพร้อมกับทำท่าทีจิจ๊ะ
ก่อนที่ใบหน้าเธอจะเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มในเวลาไม่กี่นาทีต่อมาเมื่อเห็นว่าใครบางคนกำลังเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้ม “ พี่พีเจ! ”
จะใครเสียอีกละครับ
ถ้าไม่ใช่หนุ่มหน้าหวานเจ้าของเรือนผมสีส้มอ่อนๆที่พลิ้วไหวไปตามแรงลม อีกทั้งดวงตาสีเพลิงแดงที่กำลังส่งยิ้มมาให้คนที่กำลังมองอยู่
เอาง่ายๆเลยนะครับ
ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากผัวไอ้รีอามันนั้นแหละ
“ เป็นไงบ้างละเรา ” พีเจเอ่ยขึ้นเมื่อเดินมาถึงก่อนที่จะใช้ฝ่ามือใหญ่ขยี้ผมคนเป็นแฟนด้วยความเอ็นดู จนทำให้ผมถึงกับต้องหันหน้าหนีเลยทีเดียว
เหม็นความรักจริงๆ
“ ก็ดีค่ะ
แล้วพี่ล่ะ ”
รีอาตอบกลับคนเป็นแฟนด้วยรอยยิ้มพร้อมกับสบตากับคนที่สูงกว่าอย่างอารมณ์ดีจนเกินไป
ผมหมั่นไส้ครับ
ขอสักทีเถอะ
“
รุ่นน้องมาชอบเยอะดีใช่ไหมละรีอา ”
ผมฉีกยิ้มอย่างอารมณ์ดีเมื่อเอ่ยแซวอย่างนึกสนุก
เล่นทำพีเจถึงกับหันหน้าขวับแล้วขมวดคิ้วมามองที่ผมด้วยความสงสัย
“ ใครบ้าง ”
พีเจเอ่ยถามผมกลับ
“ เยอะแยะ ” ซีเวียร์เอ่ยตอบแทนผม
หลังจากที่ทนความหมั่นไส้ของคู่นี้ไม่ไหว
“
อย่าไปฟังมันนะพี่พีเจ ชอบบ้าอะไรกันไม่มีทั้งนั้นแหละ ”
รีอาถึงกับรีบปฏิเสธในทันที คงไม่อยากมีปัญหากับแฟนตัวเองละมั้ง
“ จริงหรอครับ
” พีเจหันมาสบตากับคนร่างเล็กที่กำลังแอบสั่นเบาๆเหมือนทำความผิดมา
“ จะ...จริงสิ ถึงเขาจะชอบรีจริงๆ
รีก็ไม่ได้ชอบเขาอยู่ดี ” รีอาตอบกลับด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
ก่อนที่จะหลบสายตาคนเป็นแฟน แล้วพูดต่อเพื่อให้ผู้ชายตรงหน้าเธออารมณ์ดีขึ้น “ ก็รีมีพี่อยู่แล้วทั้งคน จะชอบหรือจะรักใครอื่นได้ละ
ถ้าคนนั้นไม่ใช่พี่น่ะ ”
“ อ้วกแปป ”
ผมเอ่ยขึ้นลอยๆ ไม่ได้คิดหมั่นไส้เลยจริงๆนะเนี่ย
“
พูดดีแบบนี้... ”
พีเจเอ่ยขึ้นก่อนที่จะกระตุกยิ้มมุมปากขึ้นอย่างมีเล่ห์นัยราวกับคิดจะจับเพื่อนผมกินอยู่อย่างนั่นนั้นแหละ
ก่อนที่เขาจะโน้มตัวลงมากระซิบข้างหูรีอาจนทำให้เจ้าตัวถึงกับหน้าแดงแปร๊ดด้วยความเขินอายกันเลยทีเดียว
และด้วยเสียงที่มันไม่ได้เบามากจนเกินไป ผมเลยได้ยินทุกคำพูดทั้งหมดอย่างชัดเจน “ เดี๋ยวคืนนี้พี่มีรางวัลให้นะครับที่รัก ”
อือหื้ออออออ
ผมละอยากจะกรี๊ด
“
อะ...อะไรหรอคะ ” รีอาตอบกลับพีเจด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก
แม้จะพอรู้อยู่บ้างแล้วก็ตาม แต่ก็อยากถามให้แน่ใจ ว่ามันไม่ใช่สิ่งที่เธอคิดใช่ไหม
แต่ผมว่าใช่แน่นอนสิ่งที่เธอคิดน่ะ
“
เดี๋ยวก็รู้เอง งั้นเดี๋ยวพี่ไปทำงานต่อล่ะนะ พอดีคิดถึงเลยแวะมาหา
แค่ได้เห็นหน้าเราพี่ก็มีกำลังในการทำงานล่ะ ”
พีเจเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดีสุดๆก่อนที่จะโบกมือลาแล้วจากไป “ พี่ไปก่อนนะ บาย ”
“ เหม็นความรัก
” ซีเวียร์เอ่ยขึ้นมาลอยๆพร้อมกับเบะปากมองบน
“
อะไรของแกยัยเวียร์ ไปทำงานกันได้ล่ะพักนานแล้ว ”
รีอาเอ่ยขึ้นก่อนที่จะเตรียมตัวไปทำหน้าที่ต่อพร้อมกับพวกผม
ส่วนผมที่ได้ยินแบบนั้นก็จำเป็นต้องละสายตาจากคนไกลในทันทีด้วยความเสียดาย
แต่ก็ก้าวเดินไปได้ไม่กี่ก้าวเท่านั้น
ผมก็หันหลังกลับไปมองอีกครั้ง แล้วก็พบว่าปันฝันเองก็มองมาที่ผมอยู่ด้วยเช่นกัน
เราสบตากันอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะส่งรอยยิ้มพิมพ์ใจอย่างน่ารักมาให้ผม
ตึกตัก...ตึกตัก
รอยยิ้มที่ทำให้ผมใจเต้นได้ถึงเพียงนี้
“ นี่อีซิว
มึงจะมองน้องเขาอีกนานไหม ” เสียงของซีเวียร์แทรกขึ้นมาท่ามกลางความคิดผม
แม่งเป็นมารขัดจังหวะจริงๆเลย
ผมส่งยิ้มให้น้องอีกครั้ง
ก่อนที่จะหันกลับไปต่อว่าเพื่อนตัวเองต่อ
“
นานแค่ไหนก็ไม่ใช่เรื่องของมึงครับคุณเพื่อน ”
ผมตอบกลับไปในทันทีด้วยความหงุดหงิดใจ
นี่เพื่อนหรือมารผจญกันแน่วะ
ไม่คิดจะให้เพื่อนมีความสุขบ้างหรือไง!
[ Punfan Part ]
ในขณะนี้ผู้คนต่างวุ่นวายกับการเตรียมตัวเข้ากิจกรรม
สายตาฉันก็เหลือบไปเห็นใครอีกคนที่กำลังมองมาทางฉันอยู่ เมื่อหันไปเห็นก็พบกับเจ้าของดวงตาเรียวคมสีฟ้าคู่สวยกำลังมองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้ม
รอยยิ้มที่ทำให้ฉันยิ้มตามในทันทีที่เห็น
ทั้งฉันและซิวเวอร์ต่างสบตากันนานนับนาทีจนกระทั่งเพื่อนเขาทั้งสองเรียกตามเขาจึงยิ้มให้ฉันอีกครั้งก่อนที่จะละสายตาและเดินจากไป
“ ปันฝัน ”
“ .... ”
“ เฮ้ย! ไอ้ฝัน ”
เสียงของเปียโนแทรกเข้ามาเลยทำฉันถึงกับสะดุ้งก่อนที่จะหันไปมองหน้าเพื่อนรักตัวเองที่กำลังจ้องมองมาพร้อมกับกีตาร์
“ อะ...อะไรของแกเปียโน ”
“ มองอะไรวะ เห็นมองและก็ยิ้มอยู่นั้นแหละ ”
เป็นกีตาร์บ้างที่พูดขึ้นมาพร้อมกับสายตาจับผิด ที่แบบนี้ละจับผิดกันใหญ่เลยนะ
อย่าให้ถึงคร่าวฉันบ้างแล้วกัน
“ มองผู้ชายอยู่หรอจ๊ะ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ยิ้มไม่หุบเลยนะ
” เปียโนเอ่ยถามมาอย่างล้อเลียน จนฉันแทบจะเก็บสีหน้าไว้ไม่ถูกเลย
“ จะมองใครได้ล่ะ ก็มองอะไรทั่วๆไปนั้นแหละ ”
ฉันตอบกลับไปอย่างไม่รู้ไม่ชี้ ใครจะกล้าบอกละว่ามองเดือนคณะบริหารอย่างพี่ซิวเวอร์อยู่
“ เหรอจ๊ะ ” น้ำเสียงตอแหลของกีตาร์
เล่นทำฉันถึงกับแอบหมั่นไส้
“ มองพี่ซิวเวอร์ละสิ ฉันเห็นนะว่าเขามองแกอยู่ ” เปียโนเอ่ยขึ้นพร้อมกับยักคิ้วให้หนึ่งที
“ ไม่รู้ไม่บอก
ฟังพวกพี่เขาอธิบายเกมได้แล้ว ”
ฉันเอ่ยตอบออกไปพลางชี้นิ้วไปที่พวกพี่ๆที่กำลังอธิบายเกมที่จะให้เล่นอยู่
รู้สึกจะเป็นตามหาตัวอักษรมาต่อเป็นคำหรือไงเนี่ยแหละ
“ แล้วตอนนี้นะครับ
พวกพี่ก็ได้นำตัวอักษรไปซ่อนในจุดต่างๆรอบคณะเราแล้ว
และจะปล่อยให้น้องๆไปตามหาตัวอักษรทั้งหมดมาต่อเป็นคำ
โดยนำตัวอักษรที่ได้มาพร้อมเรียงเป็นคำเรียบร้อยแล้ว มาถอดรหัสเพื่อรับสร้อยข้อมือรุ่นไปนะครับ
” เสียงของพี่ซีเคเอ่ยขึ้นพร้อมกับรอยยิ้ม
ก่อนที่เสียงกรี๊ดจากพวกสาวๆจะตามมาเป็นซาวด์แทรคประกอบหลังจากที่พี่แกพูดจบ
ฮอตเหมือนกันนะเนี่ยคุณพี่
“ จะว่าไป...พี่ซีเคนี่ก็หล่อเหมือนกันนะแก ”
เปียโนเอ่ยขึ้นขณะจ้องมองไปยังซีเคอย่างพินิจพิจารณา ก่อนที่ประโยคถัดมาของกีตาร์จะทำให้ฉันและเปียโนถึงกับหน้าเหวอ
“ พี่ซีเคเขาหล่อก็จริง แต่...เขามีเมียแล้ว ”
“ วะ...ว่าไงนะ ”
ฉันเอ่ยขึ้นอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง นี่พี่เขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วหรอ
น่าเสียดายจริงๆ หน้าตาก็ดีไม่น่ารีบมีแฟนเลย
“ น่าเสียดาย ” เปียโนเอ่ยขึ้นพร้อมกับท่าทางเสียดาย
“ แถมแฟนพี่ซีเคนะก็สวยมากด้วย
เท่าที่ได้ยินมานะ ” กีตาร์บอกกับพวกฉันก่อนที่จะลุกขึ้นเมื่อได้ยินพวกพี่ๆประกาศบอกให้เริ่มไปหาตัวอักษรได้
เมื่อได้ยินอย่างนั้นทั้งฉันและเปียโนต่างก็ต้องลุกขึ้น
ก่อนจะเดินเกาะกลุ่มกันสามคนไปตามหาตัวอักษรด้วยกัน
โดยไม่รู้เลยว่ามันจะมีกี่ตัว และมีตัวอะไรบ้าง
“
พวกแกคิดว่ามันจะเป็นคำว่าอะไรวะ ” ฉันถามออกไปอย่างนึกสงสัย อยู่ๆก็ให้หาตัวอักษรแล้วมาเรียงเป็นคำว่าอะไรก็ไม่รู้
“ ไม่รู้วะ
ฉันว่าเราลองหาแถวม้านั่งใต้ต้นไม้บริเวณนี้ดูไหม ” เปียโนเอ่ยขึ้นหลังจากที่เดินมาถึงที่แล้วพลางใช้สายตากวาดมองไปทั่วบริเวณ
“ จะเริ่มหาจากตรงไหนก่อนดีละเนี่ย
ที่ก็ออกจะกว้างขนาดนั้น ” กีตาร์เอ่ยร้องขึ้นอย่างโอดครวญ
บริเวณที่พวกฉันมาหานั้นคนก็ไม่ได้เยอะมากมายถ้าเทียบกับที่อื่น
แต่ก็เยอะสำหรับพวกฉันอยู่ดี
“ เป็นไงเป็นกัน ”
.
.
40 นาทีต่อมา
“ โอ๊ย เหนื่อยจังวะ ”
เสียงบ่นของฉันดังขึ้นหลังจากที่เดินหามาตั้งนาน คนอื่นเขาหาได้ไปไหนต่อไหนล่ะ ขนาดกีตาร์กับเปียโนยังหาได้คนละตัวเลย
เหลือฉันเนี่ยยังหาไม่ได้เลยสักตัว
มันจะหายากขนาดนั้นเลยหรอวะ
ฉันถึงกับทิ้งตัวลงนั่งกับม้านั่งแล้วใช้มือพัดตัวเองให้เย็นขึ้น
ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นไปบนมองต้นไม้แล้วพบวัตถุต้องสงสัยเป็นกระดาษแข็งที่น้ำเงินเขียนว่า
‘ P ’
เฮ้ย! บทจะเจอก็เจอง่ายแบบนี้เลยหรอ
“ เจอแล้ว! ” เมื่อเห็นอย่างนั้นฉันก็เอ่ยร้องออกมา ก่อนที่จะยิ้มกว้างด้วยความดีใจแล้วค่อยๆลุกขึ้นยืนบนม้านั่งพร้อมเขย่งตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อที่จะหยิบกระดาษแผ่นนั้น ฉันก็มั่นใจนะว่าฉันก็สูงพอแต่ทำไมมัน....
ไม่ถึงวะ!!
สองเท้าของฉันขยับเข้าไปใกล้ๆ จนกระทั่ง....
กึก!
“ ระวัง! ” เสียงของคนคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับร่างฉันที่กำลังเซจะตกจากม้านั่ง
เวร! มั่วแต่จะเก็บจนลืมดูเลยว่าตอนนี้เท้าฉันมันอยู่ขอบม้านั่งพร้อมจะพลาดท่าล้มลงเมื่อไหร่ก็ได้
บัดซบ! นี้ฉันกำลังจะตกจากม้านั่งจริงๆหรอเนี่ย
“ กรี๊ดดดดดดดดดดดด ” ฉันเอ่ยร้องขึ้นด้วยความตกใจพร้อมกับหลับตาปี๋ก่อนที่ร่างฉันจะร่วงตกจากม้านั่งในเวลาต่อมา
แต่...ทำไมฉันถึงไม่รู้เจ็บเลยแหะ
ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง
สิ่งแรกที่ฉันพบเห็นก็คือดวงตาเรียวคมสีฟ้าที่กำลังจ้องมองมาที่ฉันด้วยความตกใจในระยะประชิด
สายตาฉันเลื่อนต่ำลงแล้วพบว่าปลายจมูกของเราทั้งสองแตะกันเบาๆ
เป็นระยะใกล้ชิดที่น่ากลัวมากจริงๆ
เขาค่อยๆละใบหน้าห่างออกจากฉัน
เพื่อรักษาระยะห่าง แต่ตัวของเขาที่ยังประคองรับร่างฉันไว้ยังไม่ขยับไปไหน
ใบหน้าของฉันยังคงแนบชิดกับแผ่นอกกว้าง
มันใกล้จนกระทั่งฉันได้ยินเสียงหัวใจของผู้ชายตรงหน้าฉันว่ามันเต้นแรงแค่ไหน
“ ไม่เป็นอะไรใช่ไหม ” เสียงของเขาเอ่ยดังขึ้นข้างๆหูฉัน
ทำให้ฉันถึงกับได้สติแล้วเอ่ยเรียกชื่อเขาตอบกลับไปอย่างคาดไม่ถึงว่าจะเป็นเขาที่เข้ามาช่วยฉันเอาไว้
“ พะ...พี่ซิวเวอร์ ”
120%
-------------------------------------------------------------------------
ครึ่งแรกมาแล้ววววววววววววววว ขออภัยที่รอบนี้มาช้าชนิดนานนับเดือนได้เลยนะคะ 555555 ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ นี้เพิ่งมีเวลาเลยมาอัพต่อให้ทันทีเลยนะคะ อย่าเพิ่งทิ้งไรท์ไปตั้งแต่เริ่มเพียงสองตอนแรกแบบนี้นะคะ T^T ถึงจะมาช้าบ้าง ก็ยังดีกว่าไม่มาเลยนะ ยังไงก็ฝากติดตามเรื่องนี้กันด้วยนะคะ คอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้กันบ้างนะคะ
ฝากเพจด้วยจ้า : Amy07
By : Amy07
-------------------------------------------------------------
มาอัพต่อครึ่งยาวๆจนจบตอนแล้วนะคะ ไวกว่าอัศวินขี่ม้าขาวก็คุณพี่ซิวเวอร์ของเราเนี่ยแหละเจ้าค่ะ มาช่วยคุณน้องปันฝันได้ทันเวลาพอดี อย่างกับรู้ใจ 55555555555 ยังไงก็ฝากติดตามเรื่องนี้กันด้วยนะคะ โมเม้นต์ฟินๆเรื่องนี้ยังมีอีกเพียบ! คอมเม้นต์เป็นกำลังใจให้ไรท์คนนี้ด้วยนะคะ หรือจะกดปุ่มให้กำลังนักเขียนแทนก็ได้นะ
แล้วเจอกันตอนหน้าค่ะ :)
ขอบคุณค่ะ
By : Amy07
ฝากอีกเรื่องด้วยจ้าาาา
ความคิดเห็น