[Fic Inazuma Eleven Go] Taisetsuna Hito คนที่สำคัญ

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

 

นี้เป็นฟิคสั้นสนองตับไตไส้พุง(?)เราเองค่ะ

แต่ไม่ใช่แบบคู่รักนะคะ เราก็ไม่บ้าขนาดนั้น

เริ่มเรื่องมางงก็ขอโทษด้วยนะค่ะ
 

สิ่งที่ควรรู้(อ่านหน่อยนะ)
1.ถ้ายังดูอินาสึมะภาคโครโนสโตนไม่ถึงตอนที่46 ควรจะดูให้จบก่อนนะคะ เพราะท่านอาจจะหาว่าเราสปอยล์
2.ถ้ายังไม่รู้ความสัมพันธ์ของคินาโกะกับเฟย์ก็กลับไปดูอนิเมะให้รู้เรื่องก่อนนะคะ หรือถ้าขี้เกียจก็ถามอากู๋ได้ รู้ทุกอย่างค่ะ=..=
3.แล้วก็นี้ไม่ใช่ฟิคคู่รักนะคะ ไม่เข้าใจก็กลับไปดูอนิเมะให้รู้เรื่องเถอะค่ะ

Thank You

Shirakuma

เนื้อเรื่อง

[อยู่ในยุค200ปีข้างหน้า]

.

.

.

“เฟย์!!!!”

“เฟย์!!”

“อยู่ที่ไหนนะ!!”

ตอนนี้ทุกๆคนกำลังวิ่งวุ่นตามหาตัวของเฟย์ที่หายไปกันยกใหญ่ รวมถึงตัวของเธอคนนั้นด้วย

“กัปตัน!เจอมั้ยค่ะ”

“ไม่เลย คินาโกะละ”

“ไม่เจอ..เลย”

คินาโกะตอบด้วยเสียงที่สั่นเล็กๆ ด้วยความกลัว..กลัว ที่จะสูญเสียไป..คนที่สำคัญที่สุด

“ไม่เป็นไรนะคินาโกะจัง ยังไงก็ต้องเจอแน่ๆ!”

อาโออิพูดปลอบเธอที่ตอนนี้ทำหน้าเหมือนกับคนที่กำลังจะร้องไห้ ด้วยเสียงที่อ่อนโยน

“อืม..”

“งั้นเราไปตามหากันต่อเถอะนะ”

“แล้วจะไปต่อที่ไหนล่ะ เราไม่ใช่คนที่นี้นะ ถ้าไปไกลกว่านี้อาจจะป็นพวกเราก็ได้ที่หายไป!”

“ฉันก็ไม่รู้ว่าเฟย์จะไปที่ไหน..”

เฟย์..จะไปอยู่ที่ไหนกันนะ..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“นี้ๆเฟย์มีความฝันในอนาคตมั้ย?”

“ค..ความฝันงั้นหรอ? คือว่าฉัน..”

“หืม?”

“ฉ..ฉันยังไม่เคยคิดถึงเรื่องในอนาคตเลยนะ/////”

“งั้นหรอ..ส่วนฉันนะ อืม.. จริงๆแล้วมันไม่น่าเรียกว่าความฝันหรอก น่าจะ.. เป็นความใฝ่ฝันมากกว่านะ”

“..เธอ.. ฝันว่าอะไรงั้นหรอ..”

“ฉันนะใฝ่ฝันว่า อยากจะมีอนาคตที่กว้างไกล เหมือนกับดวงดาวนับล้านที่ล่องลอยอยู่บนท้องฟ้า อยากจะ.. ค้นหา.. ไขว่คว้า.. แล้วเก็บเกี่ยวเอามาให้หมด แล้วรวมทั้งหมดนั้นให้กลายเป็นฝันที่แสนสำคัญ.. อะฮะฮะ ดูตลกดีเนอะ ว่ามั้ย.. เฟย์..”

“...||||||”

“เป็นอะไรรึป่าวทำไมหน้าซีดไปละ!”

“ม..ไม่เป็นไรหรอก.. โทษทีนะ.. ฉัน..ขอกลับห้องก่อน..”

“เฟย์...”

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“อ๊ะ..!”

เฟย์..หรือว่าจะ..!!

“คินาโกะเป็น..เดี๋ยวสิจะไปไหนนะ!!”

ร่างเล็กออกตัววิ่งไปโดยไม่ได้ฟังเสียงของคนด้านหลังเลยแม้แต่นิด เธอวิ่งออกไปในทิศทางที่คงมีแต่คนในยุคนี้เท่านั้นที่รู้

ที่นี่แหละ..

ในที่นั้นเป็นที่ที่มีป้ายศิลาหินมารวมกันอยู่มากมาย 

แล้วก็เป็นอย่างที่เธอคิด 

เฟย์ก็อยู่ที่นั้น..

เฟย์หยุดยืนอยู่ที่ป้ายศิลาหินป้ายหนึ่งที่ตัวเธอเอง..ก็รู้ว่าเป็น..

“ขอโทษนะฮะ.. ที่มาเอาป่านี้..”

ถึงตัวเธอจะคาดเอาไว้อยู่แล้วว่าป้ายนั้นจะเป็นชื่อของใคร แต่ว่า..

คำพูดของเฟย์ กับชื่อบนป้ายศิลาที่เฟย์จดจ้องอยู่ ทำให้ตัวเธอสั่นไหวเล็กน้อย 

ป้ายศิลาหิน..

ศิลา.. ที่จะสลักชื่อของคนตายเอาไว้..

แล้วชื่อที่สลักอยู่.. มันก็..

“คินาโกะ..ไม่สิ..คุณแม่..”

เสียงที่เศร้าหมองของเด็กหนุ่ม ทำให้ตัวของเธอยิ่งสั่นไหวมากขึ้น

ใช่แล้ว.. ชื่อที่สลักอยู่บนนั้น.. เป็นของเธอเอง..

‘คินาโกะ รูน’ 

ชื่อและหลุมฝังศพเธอ.. ในยุคนี้

“นี่.. แม่ฮะ.. ถ้าหากว่า..ตัวผม..”

เฟย์เริ่มพูดในสิ่งที่อยากระบายออกมา ต่อหน้าแม่ของเขา.. 

ต่อหน้าคินาโกะที่ตายไปแล้ว ได้รับฟัง

“หากว่า..ผม..ไม่ได้เกิดขึ้นมา..คุณจะยัง..มีชีวิตอยู่รึป่าว..”

…

“ถ้าเป็นอย่างนั้น..ความฝันของคุณ..จะดำเนินต่อไปรึป่าว..”

เฟย์...

“แล้วถ้า..คนที่เกิดขึ้นมา..ไม่ใช่ผม..คุณจะยัง..มีชีวิตอยู่ใช่ไหม..”

เรื่อนนั้น...

“ถ้าเป็นตัวคุณ..ในตอนนี้..ยังจะ..มอบรอยยิ้มให้ผม..อยู่ไหมนะ..”

“ต้องยิ้มสิ!!”

“คินาโกะ!!อ๊ะ!”

คินาโกะวิ่งเข้าไปสวมกอดเฟย์เอาไว้แน่น ตัวของเธอสั่นเล็กๆ แล้วน้ำใสๆก็ค่อยๆไหลรินออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างจนอาบแก้ม

“ฮึก..อึก..”

“คินาโกะ..ทำไม..”

“ฉัน..ได้ยิน.. ได้ยินหมดทุกอย่างแล้วละ.. ความรู้สึก..ของเฟย์ทั้งหมด..”

“…!”

เธอพูดออกไปด้วยเสียงที่สั่นเครือเล็กๆ คำพูดที่เธอเอ่ยออกไปนั้นดูเหมือนจะทำให้เฟย์ตกใจมาก..

“ต้องยิ้มสิ..ฉันนะ..ต้องยิ้มอยู่แล้วละ!!”

“!!..ท..ทำไมล่ะ!”

“อ๊ะ.!”

เฟย์ดันตัวของเด็กสาวที่กอดเขาไว้ออก แล้วจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอเอาไว้แน่น

“ทำไม..ทำไมถึง..ยังยิ้มได้..อึก..”

“เฟย์..” เรียกชื่อของคนตรงหน้าออกไปเบาๆ

เสียงของเด็กหนุ่มค่อยๆสั่นมากขึ้นเรื่อยๆ แล้วน้ำใสๆในดวงตาคู่นั้น ก็ค่อยไหลรินลงมา มือที่จับไหล่ของคนตรงหน้าไว้แน่นค่อยๆคลายออกแล้วกลับไปอยู่ที่เดิม

“ทั้งๆที่..ทั้งๆที่เธอต้องตายไปแบบนี้..ก็เพราะฉันแท้ๆ!!”

“ม..ไม่!ไม่ใช่นะ!!”

“ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ!!ที่เธอต้องตายไปแบบนี้ก็เป็นเพราะฉัน!เพราะฉันๆ!เพราะฉัน..คนเดียว..”

“ไม่..”

“ถ้าเกิดว่าฉันไม่เกิดมา..เธอก็อาจจะ..ไม่ต้องจากไปแบบนี้..”

“ไม่นะ..ไม่ใช่..ที่ฉันต้องตายไปไม่ใช่เพราะเฟย์..!”

“ไม่!ไม่จริง!เธอโกหก!”

“ไม่ได้โกหกนะ!!ฉัน..!”

คินาโกะพยายามจะเอื้อมมือไปหาเฟย์ แต่ร่างที่สูงกว่ากลับเดินถอยหลังไปไม่ให้ร่างเล็กเอื้อมถึง

ทำไม..รู้สึก..เจ็บแปร๊บๆ..

“ทำไม..จะไม่ใช่ละ..ถ้าฉันไม่เกิดมาเธอก็อาจจะ..”

“...”

“อาจจะ..ไม่ต้อง..จากไป..”

“เฟย์..”

ฉันควรจะ.. ทำยังไงดี..

ตอนนี้ตัวเธอไม่รู้แล้วว่าควรจะสรรหาถ้อยคำพูดแบบไหนมาพูดกับคนตรงหน้านี้ดี

ได้แต่เรียกชื่อของเฟย์ซ้ำๆไปมา..

“อึก..ฮึก..”

“…”

น้ำตาของเด็กหนุ่มค่อยๆไหลลงมาเรื่อยๆอย่างต่อเนื่อง แล้วก็ไม่มีท่าทีว่าจะหยุดด้วย เด็กสาวได้แต่มอง..แล้วอ้อนวอน..

ได้โปรด..ช่วยหยุดความทรมาณนี้ทีเถอะ..

"เฟย์.."

“ถ้าฉันไม่เกิดมาล่ะก็..อนาคต..ความฝันของเธอก็อาจจะ..ไม่พังลงก็ได้..”

“..!”

“ตอนนี้..เธอก็อาจจะ..”

“ใครบอกละ..ว่าความฝันของฉันจะพังลง...”

“ห..เอ๊ะ..”

เฟย์มองใบหน้าของเด็กสาวด้วยความไม่เข้าใจกับถ้อยคำที่เธอได้เอ่ยออกมาเมื่อกี้

“ความฝันของฉัน..”

“…”

ร่างเล็กเอื้อมมือออกไปโอบแก้มของเฟย์ไว้แล้วลูบไปมา

และพยายามเอื้อนเอ่ยถ้อยคำพูดที่ตนปรารถนา..

“ความฝันของฉัน.. คือเฟย์ยังไงละ”

“ห..เห๊ะ..”

“แค่เฟย์..แค่เฟย์ได้เกิดมา..มีความสุข..สนุกสนาน.. ฉันก็ดีใจ..”

“...”

“เฟย์ยิ้มออกมา..เฟย์หัวเราะ.. ฉันก็..พอใจแล้ว”

เสียงของคินาโกะเริ่มสั่นขึ้นเรื่อยๆ น้ำใสๆเอ่อล้นดวงตาทั้งสองข้าง เธอพยายามเอ่ยเสียงออกมาให้นุ่มนวลและอ่อนโยนมากที่สุด..มากกว่านี้อีก

“ท..ทำไม..ฉันมันไม่น่าจะสำคัญขนาด..”

“สำคัญสิ..”

“!...”

“ก็เฟย์..มีสายเลือดของฉัน ไหลเวียนอยู่..”

“…”

“..สายสัมพันธ์แบบเดียวกัน..ที่เชื่อมกันและกันไว้..”

“คินาโกะ..”

“เพราะอย่างนั้น..”

“อ๊ะ!”

คินาโกะสลับจากมือที่ลูบแก้มของคนตรงหน้า มาโอบต้นคอไว้หลวมๆแล้วค่อยๆแน่นขึ้นตามความรู้สึก ร่างเล็กพยายามเขย่งเพื่อไม่ให้เฟย์ก้มตัวลงมามากนัก

“เฟย์..ก็คือความฝันของฉัน ความฝันของเฟย์ก็คือ ความฝันของฉันด้วยนะ..”

“...”

“แล้ว..ความฝันอันแสนสำคัญนั้น..”

“...”

“ก็คือเฟย์นะ..เฟย์ คือ ความฝันที่สำคัญของฉันนะ..”

“...”

“เป็น..อนาคต..”

“..คินาโกะ..”

เสียงของเด็กสาวเริ่มสั่นมากขึ้น เธอปล่อยมือที่โอบกอดเฟย์ไว้ออกแล้วเลื่อนลงไปจับที่มือทั้งสองข้าง

“ที่นี่..ไม่ใช่ที่ที่..เธอจะมาหยุดเดิน..ไม่จำเป็นต้องมาหยุดอยู่ตรงนี้เลย..”

“...”

“มัน..ไม่ใช่ความผิดของเธอเลย..เธอไม่จำเป็นต้องโทษตัวเองเลย..”

“..แต่..”

“ยิ่งเธอโทษตัวเองมากเท่าไหร่..ฉันก็ยิ่ง..ทรมาน..เหมือนหัวใจมันจะแตกสลาย..”

“อึก..”

“..ยิ่งเธอ..ร้องไห้..มันก็เจ็บ..ปวด..”

“..”

“ตอนที่..ได้ยิ้มร่วมกัน..หัวเราะร่วมกัน..ฉันชอบมากเลย..มีความสุขมากๆ..”

“.คินา..”

 “เพราะงั้น..ได้โปรด..นะ..”

“...”

 “ได้โปรดอย่าร้องไห้..อย่าโทษตัวเอง..เลย..ขอร้อง..ละ..”

 “..คินา..โกะ.”

 “..อ๊ะ!”

เฟย์อยู่ดีๆก็สวมกอดร่างของเด็กสาวไว้ เธอตกใจกับท่าทีของเด็กหนุ่มจนเผลอถลาไปข้างหลังเล็กน้อย

..เฟย์กอดฉัน..เป็นครั้งแรก..

น้ำตาใสๆที่ร่างเล็กพยายามกั้นเอาไว้ ค่อยๆไหลรินลงมาด้วยความตื้นตันใจ และไหลลงมาเรื่อยๆ

 “ทั้งๆที่บอกไม่ให้ฉันร้องไห้..แต่ดันร้องไห้เองเนี่ยนะ..”

“อ..แหะๆ..ขอโทษ..ก็มัน..ดีใจนี่น่า..”

คินาโกะยิ้มออกมาทั้งน้ำตาแห่งความดีใจ ก่อนจะเอื้อมมืออกไปกอดเฟย์ตอบ

“..คินาโกะ”

“หืม?”

“ไม่เป็นไรจริงๆนะหรอ..ถ้าเธอต้อง..ตาย..”

“…อืม..”

“ไม่กลัวงั้นหรอ..”

 “ถ้าบอกว่าไม่..ก็..คงโกหกแหละนะ..”

“…”

ร่างเล็กค่อยๆผละตัวออกจากอ้อมกอดของเด็กหนุ่ม แล้วเงยหน้ามองสบตากัน

“ใครมันจะไม่กลัวตายละ..จริงไหม?..แต่ว่านะ..”

“..?”

“ฉันก็ได้เจอเธอแล้วนี่นา..”

“..อืม..”

“แต่..ประวัติศาสตร์สามารถเป็นแปลงได้นี่ จริงไหม?”

“..!”

“ฉันจะพยายามนะเพื่อจะได้พบเธออีก จะข้ามผ่านการแทรกแทรงไป แล้วสร้างไทม์รูทใหม่ให้ได้เลยนะ”

“..อืม..หึ..”

“หืม?”

เฟย์หัวเราะออกมาเล็กน้อยทำให้เด็กสาวอดสงสัยไม่ได้

“โทษทีนะ คือ เธอพูดเหมือนกับเธอในอนาคตเลยละ”

“แหม..”

“แต่ก็นะ สมกับเป็นเธอแล้วละ”

“หึหึ..แต่ว่านะ..”

“..?”

“ถ้ามัน..เป็นไปไม่ได้..ฉันก็เชื่อนะ ว่าเราจะได้พบกันอีก..ที่ไหนสักแห่ง..”

“..อืม..”

“เฟย์จะต้องมีอนาคตที่ดีและอ่อนโยนอย่างแน่นอนเลย..”

“...”

“ไม่ว่าจะห่างไกลกันแค่ไหน สายสัมพันธ์จะคงอยู่ตลอดไป..”

“...”

“ตัวฉันจะคอยปกป้องเธอตลอดไปเลยละนะ ทั้งตัวฉันในตอนนี้..ในยุคนี้..และต่อๆไป”

“..คินาโกะ”

“ฉันรักเธอนะ..เฟย์”

“อืม ฉันก็..ไม่สิ..ผมก็รักคุณนะครับ..คุณแม่ ”

“..!”

เฟย์เรียกเด็กสาวตรงหน้าในแบบที่ไม่เคยเรียกมาก่อน ทำให้เธอตกใจเล็กน้อยและน้ำตาค่อยๆเอ่อล้นออกมาอีกครั้ง

“อย่าร้องไห้สิ..”

“อ..ก็แหม..อึก..เฟย์ดันพูดอะไร..แปลกๆ..”

ร่างเล็กใช้มือปาดน้ำตาที่ไหลออกมาออก แต่ปาดเท่าไหร่น้ำตามันก็ไม่หมดสักที..

“แปลกที่ไหนกันละ ถึงตอนนี้คินาโกะจะยังไม่ใช่แม่..แต่สักวันก็ต้องกลายเป็นแม่ของฉัน..ก็แค่อยากจะลองเรียกดู..สักครั้ง..”

“..อืม..ถึงจะรู้สึกแปลกๆก็เถอะ..แต่ฉันก็ดีใจมากเลยละ”

“..ฉันก็เหมือนกัน..ทุกวันที่ได้อยู่กับเธอ..มีความสุขมากเลยละ จะไม่ลืมเลย..”

“..อืม.. ฉันจะไม่พูด ‘ลาก่อน’หรอกนะ ”

“อืม..”

“..แต่ฉันจะเฝ้ารอวันที่จะได้พบกันอีก..”

“ฉันก็จะรอวันที่จะได้เจอเธออีกในสักวัน..”

“ถ้างั้นก็..”

“ ไว้พบกันใหม่นะ เฟย์ / คินาโกะ ”

ทุกวันที่เราได้อยู่ร่วนกัน จะไม่ลืมเด็ดขาด..

ตลอดกาลเลย!

(แถมท้าย)

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

“เฟย์ ~ คินาโกะ ~”

…

“อยู่ที่ไหนกันเนี่ย~~”

…

“แล้วที่นี้มัน..”

.

.

.

“ที่ไหนกันนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!!!!!!!!!~~~~~~~~~~”

~The end~

ไม่ต้องงงนะค่ะอยู่ดีๆก็มาโผล่200ปี แล้วเฟย์หายเลย แล้วเออ..พยายามแต่งให้มันออกแนวซาบซึ้งกินใจนะ..แต่ทำไมเรารู้สึกว่ามันจะไป..ทางคู่รักหวานซึ้งละเนี่ย=..=;; ชักมึน คู่นี้เป็นคู่ที่เราชอบมากๆๆๆมากที่สุดเลยละค่ะ เออ..ในฐานะแม่ลูกนะ= =;; เราไม่ใจถึงขนาดจิ้นแม่ลูกให้เป็นคู่รักหรอกนะ

แล้วก็ตอนสุดท้ายนี้เทนมะนะ555555เค้าวิ่งตามคินาโกะมาแล้วดันคาดกลางทางกลายเป็นหนูเทนหลงทาง5555 หาทางกลับให้ได้นะลูก

ปล.ถ้าเขียนคำไหนผิดก็ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ

Re : เขียนแก้ใหม่อีกรอบค่ะให้เนื้อเรื่องดูสมูทขึ้น..รึป่าวนะ? 555