[SF] CHANGE [1/4]

ข้อมูลเบื้องต้น

Fiction เรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่สมมติขึ้นมาโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

Warning: YAOI [BOY x BOY]

เนื้อเรื่อง

[SF] CHANGE

Pairing : TEMP x G

Author : AMPZ

Rate :  NC 20

Warning: YAOI [BOY x BOY]





 

ความรัก...หอมหวาน ตราตรึง

สัมผัส...ลึกซึ้ง หยั่งลึก

พิษสง...รัญจวน ให้ลิ้มลอง

 



“ ซึงฮยอน...นายทำอะไรอยู่น่ะ ถ้าช้ากว่านี้ เราจะตกเครื่องกันนะ ” เสียงตะโกนของควอนจียง เร่งเร้าคนรักของเขา ให้ออกมาจากบ้านให้เร็วที่สุด


“ คร๊าบบบบ..มาแล้วๆ ๆ...โอ๊ะๆ ๆ “ ซึงฮยอนตอบไปใส่รองเท้าไป บวกกับของที่หิ้วมาในมือ ทำให้ทุลักทุเลพอสมควร


“ ช้าจริงๆ ทุกทีเลย ให้ตายสิ “ คนตัวเล็กบ่นตามความเคยชิน  แต่ก็ยังยืนรอให้คนตัวใหญ่ ใส่รองเท้าให้เสร็จ เพื่อที่จะได้ขึ้นแท็กซี่ไปสนามบินพร้อมๆกัน เหมือนเด็กยังไงก็ยังคงเหมือนเด็กอย่างนั้น จียงคิด


ผม ชเวซึงฮยอน และเขา ควอนจียง ใช่ อย่างที่ทุกคนคิดนั่นแหละ เราเป็นคนรักกัน คบกันมาก็ อา...กี่ปีแล้วนะ ? สอง สาม หรือมากกว่านั้น เราสองคนเป็นสมาชิกบิ๊กแบง วงที่คุณๆรู้จักกันนั่นแหละครับ ไม่ได้คบกันเปิดเผย แล้วก็ไม่ได้แสดงออกว่ารักกันขนาดไหน แต่ถึงผมไม่ได้แสดงออกว่ารักขนาดไหน ใช่ว่าผมจะไม่รักนะครับ


“ ซึงฮยอน "

“...................”


“ เทมป์ ”


“.........................”


“ ไอ้อ้วน โว้ย !!!!!!! ”


“ หะ ..ห๊ะ ” คนตัวใหญ่ค่อยๆหันหน้ามาหาคนรักอย่างช้าๆ


“ ฉันเรียกนายตั้งหลายครั้ง นายทำไมไม่หันวะ  คิดอะไรอยู่กันเนี่ย ? ” จียงหงุดหงิดอย่างเสียไม่ได้ เมื่อกี้ก็ทีนึงแล้ว บอกหลายครั้งว่าให้ทำอะไรเร็วๆ((?))


“ แล้วเรียกพี่ทำไมล่ะครับจียง ” คนตัวใหญ่ที่ความรู้สึกช้า สมองประมวลผลไม่ทัน ได้แต่กระพริบตาปริบๆ กว่าจะตอบรับเสียงเรียกของคนตัวเล็กได้ก็ใช้เวลาอยู่พักหนึ่ง 


“ ก็ไม่มีอะไรอ่ะ แค่จะบอกนายว่าพวกนั้นไปรอที่สนามบินแล้ว ถ้านายช้ากว่านี้อีกล่ะก็...เราจะไม่ได้ไปพักร้อน !! ” จียงบ่น ทำไมกับคนๆนี้ เขาต้องบ่นเป็นบ้าเป็นหลังอย่างนี้ด้วยนะ  รู้สึกหงุดหงิดไปหมด เห็นแล้วขัดหูขัดตา


“ ก็เสร็จแล้วนี่ไงครับ ”ซึงฮยอนตอบอย่างเสียไม่ได้ ทำไมเขาจะไม่รู้ ว่าช่วงนี้จียงรู้สึกหงุดหงิด รำคาญเขาขนาดไหน ทำอะไรก็ขัดๆไปซะหมด แต่ซึงฮยอนก็เลือกที่จะ ‘ ยอม ’ คนตัวเล็กไปซะดีกว่า ดีกว่ามาทะเลาะกันใหญ่โต


“ งั้นก็ขึ้นรถได้แล้ว เค้ามารอนานแล้ว ไม่เห็นเหรอ ช้าอยู่ได้ ” คนตัวเล็กไม่พูดอะไรต่อ ได้แต่บอกให้คนตัวใหญ่รีบขึ้นรถ เพื่อที่จะไปสนามบินให้ทัน........

                  Airport




สมาชิกบิ๊กแบงที่เหลือต่างก็รอคอยอย่างใจจดใจจ่อ เพราะอีก 30 นาทีเป็นเวลาที่เครื่องออก แต่สมาชิกอีกสองคนที่เหลือ ยังมาไม่ถึง

พวกเขาได้พักร้อน และที่ๆพวกเขาจะไปคือ มัลดีฟส์ ใช่ !!  มัลดีฟส์ ...สวรรค์บนดินเลยนะครับ แต่พวกมัน..ช้า !!!


“ ให้มันได้..อย่างนี้สิ ! ” ทงยองเบ ชายหนุ่มร่างสันทัด ใบหน้าหล่อเหลาสบถออกมา พลางพับโทรศัพท์มือถือลง หลังจากที่วางสายจาก ควอนจียง เพื่อนสนิทของเขา


“ อะไรเหรอครับพี่ ? ” คังแดซอง ชายหนุ่มอารมณ์ดี ถามขึ้นมาจากการที่เขาที่เห็นอารมณ์ของคนเป็นพี่เปลี่ยนไป หลังจากวางสายที่เขาคิดว่าน่าจะเป็นพี่จียง


“ ก็..จียงมันโทรมาบอกน่ะว่าจะมาช้าหน่อย...เออ ซึงรีไปไหนแล้วเนี่ย บอกจะไปเข้าห้องน้ำ แต่ไปนานชะมัด ” รู้อย่างนี้เขาไปด้วยตั้งแต่แรกจะดีกว่า ไม่ต้องมานั่งเป็นห่วงอยู่อย่างนี้ ยองเบคิดในใจ


“ อ๊ะ !!! โน่น เดินมาแล้วครับ มาพร้อมพี่ท็อปแล้วก็พี่จียงด้วย ” แดซองพูดพลางโบกไม้โบกมือให้ กลุ่มคนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้พวกเขา ตามประสาคนอารมณ์ดีไม่คิดอะไร


กลุ่มคนที่กำลังเดินมา ทางยองเบและแดซอง ดึงดูดสายตาคนรอบข้างได้เกือบทั้งหมด  ทั้งโครงหน้า หล่อเหลา สายตาคม ของพี่ใหญ่ซึงฮยอน การแต่งตัวล้ำโลก ของเพื่อนสนิทเขา ควอนจียง และ มักเน่ของวง ซึงรี ที่ตอนนี้กลายเป็นหนุ่มหล่อ ((?)) แล้วไหนบอกว่าจะมาช้าวะ ! ถ้าโทรมาแล้วอีกสองนาทีมาถึงเนี่ย ก็ไม่ต้องโทรมาหรอก จียง !!! ยองเบคิด


เมื่อสมาชิกทั้งห้าครบ ทั้งหมดก็เช็คอิน แล้วเดินผ่านเกท เพื่อที่จะเข้าไปนั่งรอที่ห้องพักรับรองผู้โดยสาร ระหว่างที่รอนั้น ยองเบสังเกตเห็นความแปลกไปของเพื่อนสนิท จึงเลือกที่จะเข้ามาสะกิดแขนจียง แล้วเดินเลี่ยงออกไปคุยกันสองคน โดยมีสายตาทั้งสามคู่มองตามอย่างไม่ใส่ใจ


“ เห้ย !! จียง มึงมีอะไรปัญหาอะไรกับพี่ท็อปหรือเปล่าวะ ? ” ยองเบเปิดประเด็น ถามในสิ่งที่เขาคิดออกมาเพราะ เขาคิดว่า การถามตรงๆแบบนี้ ดีกว่าการมานั่งถามอ้อมโลกเป็นไหนๆ

“..............................ก็ ไม่รู้ว่ะมึง กูรู้สึกหงุดหงิด รำคาญมันว่ะ ทำอะไรก็ขัดใจกูไปซะหมด ” จียงในตอนแรกเลือกที่จะเงียบ แต่สุดท้ายก็เลือกที่จะตอบเพื่อนสนิทของเขาไปดีกว่า เพราะการปิดบังเพื่อนสนิทของตัวเองไม่ช่วยอะไร แต่ทำไมเขาเลือกที่จะไม่พูดตรงๆกับคนตัวใหญ่ที่เป็นคนรักของเขาล่ะ จียงคิดพร้อมขมวดคิ้วมุ่น

“ เออ กูว่าละ เห็นมึงทำหน้าเหวี่ยงๆใส่พี่เขา แต่ก็อย่าให้มันมากเกินไปนะเว้ย คนเรามีขีดความอดทนนะมึง ”ยองเบพูดพลางตบไหล่เพื่อนสนิทเบาๆ เป็นเชิงบอกว่า อย่าให้มันมากเกินไป

“ ยองเบ กูอยากเลิกว่ะ ”

“!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ยองเบ ตาโต ได้แต่อึ้ง พูดไม่ออก เพราะไม่คิดว่า คนที่คบกันมาหลายปีจะพูดคำๆนี้ออกมาได้ คนสองคนที่เขาเห็นกระหนุงกระหนิง รักกันตลอดเวลานั่นน่ะเหรอ อีกอย่างพี่ท็อป รักจียงจะตายไป

“ มึงคิดก่อนพูดหรือเปล่าว่ะ อย่าเอาอารมณ์ชั่ววูบมาตัดสินหัวใจตัวเองนะเว้ย มันไม่มีอะไรดีขึ้น รังแต่จะทำให้ทุกอย่างแย่ลง ลองทบทวนทุกอย่างดีๆก่อน อีกอย่าง พี่ท็อปก็รักมึงขนาดนั้น ” ยองเบ พูดออกเป็นชุดมาตามที่ตนเองคิดในตอนแรก และได้เตือนสติคนตัวเล็ก แต่มันจะเก็บเอาไปคิดมั้ย นั่นก็อีกเรื่องนึง เพราะการตัดสินใจ ไม่ได้อยู่ที่ยองเบ

“ กูจะพยายามแล้วกันมึง ” จียงพูด พร้อมสายตาที่ว่างเปล่า

สองคนนั้นคุยอะไรกัน หน้าเครียดเชียว ทำไมซึงฮยอนรู้สึกได้ว่า มันเป็นเรื่องของเขากันนะ สีหน้า และแววตา ของคนตัวเล็กที่เขารักนั่น ดูเครียด และเหมือนมีอะไรอยู่ในใจ ก็อย่างที่บอกไป ซึงฮยอนรู้ว่าตอนนี้คนตัวเล็กหงุดหงิดเขาบ่อยครั้งขึ้น โมโห เขาง่ายๆ หรือบางทีไม่มีเหตุผล ไม่รู้สิ ซึงฮยอนไม่อยากจะคิดต่อ คิดมากไปก็ปวดหัว ถ้าจียงมีอะไรก็คงมาบอกเขาเองนั่นแหละ เพราะทุกครั้งจียงก็บอกเขาทุกเรื่องเสมอนี่นา คงไม่มีอะไรปิดบังหรอกมั้ง คนตัวใหญ่คิดในใจ ด้วยความที่เป็นคนไม่คิดอะไรมาก ซึงฮยอนเองก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรจียง หลังจากที่จียงกลับมา

ควอนจียงและทงยองเบ เดินกลับมา พร้อมบอกให้ทุกคนเตรียมตัวขึ้นเครื่อง เพราะเกทจะเปิดให้ผู้โดยสารเข้าไปแล้ว ทุกคนเก็บสัมภาระกันโดยพร้อมเพรียง ลุกขึ้นและเดินไปเข้าคิวเพื่อรอเช็ค bording past

เครื่องบินที่พวกเขาเลือกเดินทางไม่ใช่ชั้น First Class แต่เป็น Business Class เพราะอะไรน่ะเหรอ ก็ไอ้คนที่ไปจองตั๋วให้น่ะสิ ดันจองผิด แต่ก็โทษคนจองไม่ได้หรอก ก็ไปแบบรีบๆนี่นา ซึงฮยอนคิด

 


ซึงฮยอนและควอนจียงได้ที่นั่งติดกัน ส่วนอีกสามคนที่เหลือนั่งแถวถัดไป เมื่อนั่งประจำที่กันเรียบร้อยแล้ว จียง ก็เตรียมตัวจะพักผ่อน เพราะการเดินทางไปมัลดีฟส์นั้น คงไม่ใช่ภายในสองชั่วโมงเป็นแน่

               
“ จียง..นอนแล้วเหรอออ ? ”คนตัวใหญ่พูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วออดอ้อนคนตัวเล็กเหลือเกิน

               
“ อื้มม ..ก็นอนน่ะสิ นายคิดว่าไปมัลดีฟส์มันสามสิบนาทีหรือไงห๊ะ ! ” ควอนจียงพูดด้วยความรำคาญ

               
“ แต่พี่ไม่ง่วงนี่นา อยาก ‘ กอด ’ นายอ่ะ ” คนตัวใหญ่พูดด้วยแววตาเป็นประกาย พร้อมสอดมือเข้าไปในเสื้อของคนตัวเล็ก พลางลูบไล้

               
“ อื้อออ..ไม่เอาน่าซึงฮยอน นี่มันบนเครื่องบินนะ อายคนอื่นบ้าง ”คนตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงกระซิบเบาๆ เพราะกลัวคนอื่นได้ยิน แต่ก็ไม่มีใครสนใจ เพราะพวกเขาขึ้น Fight ดึกมา อีกอย่างตอนนี้ในห้องโดยสารก็ปิดไฟหมดแล้ว

               
“ นะครับ ...” ไม่พูดเปล่า ซึงฮยอนได้จับคางเรียวของคนตัวเล็กมาแล้วประกบปาก บดขยี้ รุนแรง เร่าร้อน แต่อ่อนหวาน ลิ้นนุ่มๆ ที่คนตัวเล็กตอบรับเค้านั้น ช่างหวานเสียเหลือเกิน

               
“ อื้อ อ อ อ ... นายกำลังทำให้ฉันมีอารมณ์ นะเทมป์ ” พูดจบ คนตัวเล็กก็เกี่ยวกระหวัดแขนลงไปบนคอของคนตัวใหญ่ ตอบรับอารมณ์ของคนตัวใหญ่ที่ส่งให้ อย่างต่อเนื่อง

               
ซึงฮยอนไล้ลิ้นลงไปตามซอกคอขาว ขบเม้มดูดดึง เกิดเป็นรอยสีกุหลาบจางๆ มือพลางลูบไล้ยอดอกของคนตัวเล็กไปด้วย แล้วค่อยๆเลื่อนลงมาตรงส่วนที่อ่อนไหวที่สุดของร่างกาย  สร้างอารมณ์กระสันให้คนตัวเล็กที่ตอนนี้มีอารมณ์เต็มที่ ได้มากโข มือเล็กปัดป่ายไปมา เพราะความสุขที่คนตัวใหญ่มอบให้ พร้อมกับพลิกตัวเองให้ขึ้นมานั่งอยู่ข้างบนโดยการหันหน้าเข้าหาคนตัวใหญ่ รู้สึกได้ถึงส่วนที่แข็งขืนของคนตัวใหญ่ เช่นกัน...

               
“ ซึงฮยอน..เข้ามา..เร็วๆ เถอะ ” คนตัวเล็กพูดด้วยสายตาเชื่อมปรอย น้ำเสียงกระเส่า

              
“ ไม่ไหวแล้วเหรอจียง..ไหนเมื่อกี้นายบอกว่าจะนอน ” ซึงฮยอนพูดยั่วเย้าอีกฝ่ายให้หงุดหงิด

               
“ ก็แล้วแต่นายนะ จะทำหรือไม่ทำก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉัน ” คนตัวเล็กพูดด้วยน้ำเสียงติดงอน

               
“ พี่ล้อเล่นครับ ”พูดจบ ซึงฮยอนก็บรรจง กดริมฝีปากลงบนกลุ่มผมหอมๆของคนตัวเล็ก เรื่อยลงมาถึงหน้าผาก แก้ม นุ่ม และริมฝีปากแดงอิ่ม ใช้เวลาหยอกเย้ากับลิ้นเล็กๆนั่น ให้พอได้ชิมความหวาน

               
ซึงฮยอนเร้าอารมณ์ของคนตัวเล็กพลางถอดกางเกงของยีนส์ที่ใส่มาพอดีตัวของคนตัวเล็กออก จึงออกจะลำบากสักเล็กน้อย เพราะพื้นที่ก็ ‘ แคบ ’ เหลือเกิน  แต่นั่นก็ไม่ใช่อุปสรรคของซึงฮยอน

คนตัวเล็กเมื่อเห็นว่าคนตัวใหญ่ช้า ไม่ทันใจ ก็ลงมือ โดยปลดกระดุม และเลื่อนซิบกางเกงของคนตัวใหญ่ ออกเท่านั้นก็เพียงพอแล้วสำหรับกิจกรรมในครั้งนี้

เมื่อทั้งสองร่างที่ไฟอารมณ์ลุกโชนจนหยุดไม่อยู่ พร้อมที่จะสานต่อภารกิจแล้ว คนตัวเล็กก็ค่อยๆกดสะโพกนิ่มลงบนส่วนที่แข็งที่สุดของร่างตรงหน้า พร้อมกับคนตัวใหญ่คอยประคอง และบีบเค้นสะโพกคนตัวเล็กให้มีอารมณ์มากยิ่งขึ้น และเพื่อไม่ให้ทุกอย่าง ‘ เร็ว ’ เกินไป

“ อ๊ะ..อา..เทมป์ ” คนตัวเล็กส่งเสียงครางออกมาเบาๆด้วยความคับแน่น ด้วยกลัวที่คนอื่นจะได้ยิน

“ ค่อยๆนะครับคนดี..อื้ม ม..อา ” ซึงฮยอนรู้สึกพอใจ ที่จียงยอมทำแบบนี้ให้เขา เพราะที่ผ่านมา น้อยครั้งเหลือเกินที่จียงจะเป็นฝ่าย รุก

ร่างทั้งสองจากที่ค่อยๆขยับเข้าจังหวะ สอดประสานเป็นหนึ่งเดียว ได้กลายเป็นโหมกระหน่ำ รุนแรง ราวกับพายุเพราะแรงอารมณ์ ของคนทั้งสอง  ริมฝีปากประกบดูดดื่ม คอยผลัดเปลี่ยนชิมความหวานจากกันและกัน
ซึงฮยอน ค่อยๆซุกไซร้ใบหน้าลงไปบนลำคอของคนตัวเล็ก เม้มให้เกิดรอยสีเข้ม  พร้อมกับที่คนตัวเล็กค่อยๆเชิดหน้าเพื่อรับสัมผัสของคนตรงหน้า

“ อือ อ อ....อ๊ะ...”

“ จียง..ร้องดังๆ สิครับ ”คนตัวใหญ่ได้ทีแกล้งคนตัวเล็ก

“อื้อ อ..อ๊า..จะบ้าหรือไง คนอื่น อ๊ะ ..ก็ได้ยินหมดสิ ” จียงตอบพลางทำหน้าเอียงอาย

เมื่อได้ทีแกล้ง คนตัวใหญ่มีหรือจะปล่อยให้ช่วงเวลานั้นผ่านไปง่ายๆ คนตัวใหญ่รอจังหวะที่คนตัวเล็กทิ้งตัวลงมา แล้วกระแทกกับสะโพกบางนั้น แรงๆ

“ อ๊า !!!!! ”คนตัวเล็กร้องออกมาเกือบสุดเสียง ยังดีที่ยั้งตัวเองได้ทัน

“ อะ..ไอ้บ้า นายแกล้งฉัน..อื้มม”พูดพร้อมตีไปที่ไหล่หนาหนึ่งที

“ ก็จียงทำตัวน่าแกล้งก่อนทำไมล่ะครับ หื้ม ม ” ซึงฮยอนพูดพลางพลิกให้คนตัวเล็กลงมาอยู่ข้างล่าง พร้อมเร่งความเร็วเพราะใกล้จะถึงจุดสูงสุด

“................................”

“ พร้อมกันนะครับ...คนดี ”คนตัวใหญ่ยิ้มก่อนจะขยับสะโพกรัวเร็ว พร้อมๆกับคนตัวเล็กที่ตอนนี้ ช่วยตัวเองไปด้วย

“อ๊ะ...อา ซึงฮยอน น” ควอนจียงรู้สึกได้ถึงความอุ่นวาบในร่างกายทันทีที่การกระแทกครั้งสุดท้ายจบลง

ซึงฮยอนยิ้มบางๆกับการที่คนตัวเล็กยอมโอนอ่อนผ่อนตาม กับการกระทำ ที่เขาคิดว่า ออกจะโจ่งแจ้ง เกินไปซักหน่อย แต่คนตัวใหญ่ไม่ได้คิดอะไรมาก ตามสไตล์ เพราะเขาคิดว่า ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครเห็นนี่นา หลับกันหมด หึ !

หลังจากที่คนตัวใหญ่ลุกออกไปจากร่างกายควอนจียง คนตัวเล็กก็หมดแรง นอนหลับไปเกือบจะทันที ไม่มีแม้แต่แรงที่จะพูดอะไรต่อกับคนตัวใหญ่ แม้แต่คำเดียว ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล ควอนจียง ต้องเจอกับอะไรอีกบ้างเนี่ย !

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++







TBC*






ps.เรื่องนี้อัพที่บ้าน GDONTOP เป็นที่แรกนะค่ะ ถ้าเคยอ่านแล้วยังไงก็ขอโทษค่ะ
pss.เรื่องนี้เป็นเรื่องราวสมมตินะคะ เป็นสิ่งที่ไรท์เตอร์จินตนาการเอาเอง
psss.ขอให้อ่านอย่างสนุกสนานคะ
pssss.เราขอซ่อนฉากนะค่ะ ถ้าจะดูก็ครอปดูเอา ขอโทษที่ต้องซ่อนค่ะ เพราะมันเรท 555