The Dome เคหาสน์สาปสยอง

บทนำ

เรื่องราวไม่น่าจดจำแต่ไม่อาจลบลืม

                แสงไฟฉายนับสิบๆกระบอกของชาวบ้านสาดส่องไปจนทั่วบริเวณบ้านร้างกลางพงหญ้าพร้อมๆกับเสียงร้องเรียกหาเด็กผู้ชายที่ชื่อ นัท ที่หายตัวไปจากบ้านตั้งแต่เมื่อบ่าย พวกเขาใช้เวลาร่วมชั่วโมงแล้วในการค้นหาตัวเด็กน้อยแต่ทว่ากลับไม่มีวี่แววว่าจะพบ ยิ่งนานไป ผู้เป็นแม่ยิ่งรู้สึกว่าใจคอไม่ดีเลย เธอร่ำๆอยากร้องไห้เสียเต็มประดา ลูกชายสุดที่รักอาจถูกแก๊งค์คนร้ายลักพาตัวไปก็ได้ หมู่นี้ข่าวการหายตัวไปของเด็กขึ้นหน้าหนึ่งเกือบจะทุกวัน

                ใจเย็นๆสิก่อนนะครับคุณ พีทผู้เป็นสามีเอ่ยปลอบโยนภรรยา

                จะเย็นยังไงได้อีกคะ นี่เราหาน้องนัทมาตั้งนานแล้วยังไม่เจอแม้แต่เงา ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้ ผู้เป็นแม่นามว่า มีเรีย เสียงสั่นครือราวกับอยากจะร้องไห้เสียเต็มประดา

          ผมเชื่อว่าน้องนัทต้องปลอดภัย... ชายหนุ่มบอกอย่างนั้นแต่ทว่าภายในใจกลับไม่ได้มั่นใจในสิ่งที่ปากบอก

                ลมเริ่มพัดแรงจนยอดไม้กวัดแกว่งไปมา เศษใบไม้ที่พื้นปลิวว่อนด้วยแรงลมจนทำให้ฝุ่นดินฟุ้งกระจายไปทั่ว เสียงฟ้าร้องครืนๆพร้อมประกายฟ้าแลบเริ่มก่อตัวเหมือนเป็นสัญญาณของพายุร้ายที่กำลังจะเข้ามาเยือนในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า

                เร่งมือกันหน่อย...ฝนตั้งเค้ามาโน่นแล้ว เสียงของชายคนหนึ่งตะโกนสั่งคนที่มาช่วยกันหาเด็กที่หายไป ทุกคนต่างพากันค้นซอกนั้นซอกนี้อย่างละเอียดและถี่ถ้วนแต่ทว่าก็ไม่พบแม้แต่ร่องรอยของเด็ก

          เพียงอึดใจเดียว...

          เจอแล้ว...เจอแล้วชายร่างอ้วนพ่อค้าร้านขายของชำร้องเสียงหลงมาจากอีกทางของบ้านร้าง ผู้เป็นแม่รีบวิ่งไปตามที่มาของเสียงด้วยความดีใจอย่างเป็นที่สุด แต่ทว่าทันทีที่เธอเห็นสภาพของลูกชายที่นอนหน้าเขียวอยู่ภายในโอ่งเปล่าใบนั้น หญิงสาวก็ถึงกับเข่าอ่อนกรีดร้องอย่างโหยหวน

                ไม่จริง...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

                มีเรียสะดุ้งขึ้นจากภวังค์...

                น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่อาจทราบได้ เธอเช็ดมันออกเบาๆแล้วลุกขึ้นจากเก้าอี้โยกไม้ตัวงามที่ตั้งอยู่ตรงหน้าต่างบานใหญ่เผยให้เห็นทิวทัศน์ของสวนหน้าบ้านที่ถูกตกแต่งอย่างวิจิตรบรรจง แสงแดดยามบ่ายสาดส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่างจนเจ้าของบ้านแสบนัยน์ตา มีเรียจึงเดินไปรูดผ้าม่านกำมะหยี่สีแดงปิด

                นัท...น้องนัทลูกแม่ มาหาแม่หน่อยสิลูก มีเรียตะโกนเรียกหาลูกชายสุดที่รัก เพียงอึดใจเดียวเสียงวิ่งดังก๊อกแก็ก ก๊อกแก็กก็วิ่งดังเข้ามาในห้อง ผู้เป็นแม่หันมองแล้วยิ้มกว้าง

          หุ่นไม้ขนาดความสูงประมาณห้าสิบเซนติเมตรสวมชุดทักสิโดสีเทาผูกหูกระต่ายสีแดงยืนอยู่ตรงหน้าประตู ดวงตากลมโตที่ทำมาจากลูกแก้วจ้องเขม็งตรงมาที่มีเรียราวกับมีชีวิต

                หุ่นกระบอกตัวนี้...มีชื่อว่าน้องนัท

          น้องนัทมาให้แม่ชื่นใจที

                เมื่อได้ยินอย่างนั้นหุ่นกระบอกน้องนัทก็วิ่งเข้ามาหามีเรียก่อนจะกระโดดกอดผู้เป็นแม่ มีเรียจับหน้าน้องนัทขึ้นมาแล้วหอมแก้มซ้ายขวาอย่างรักใคร่

                ไม่มีใครจะพรากเราจากกันได้แล้วน้องนัท...

......................................................................................................................................................................