คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8 : เรากลับไปไม่ได้เเล้ว
ตอนที่ 8
เรากลับไปไม่ได้เเล้ว
“นาย ปาร์ค จินยองใช่ไหม"
ในระหว่างทางที่ร่างบางกำลังเดินไปโรงเรียน นี่นับเป็นไม่กี่ครั้งที่เขามาโรงเรียนเองเเบบนี้ เพราะปรกติมาร์คมักจะมารับ ถึงจะไม่ชิน เเต่ถ้าอีกฝ่ายบอกว่ามีธุระเขาก็พร้อมจะเข้าใจ
ขาทั้งสองข้างถูกหยุดลงด้วยน้ำเสียงเย็นๆจากทางด้านหลัง จินยองหันไปทางต้นเสียงก่อนจะพบว่าคนคนนั้นคือผู้หญิงที่ดูมีอายุคนหนึ่ง ข้างตัวของเธอถูกขนาบด้วยชายชุดดำหนึ่งคน
จินยองมั่นใจว่าไม่เคยรู้จักเธอมาก่อน เเต่ถึงอย่างนั้นก็ยอมเดินเข้าไปหาพร้อมกับโค้งทำความเคารพอย่างสุภาพ
“สวัสดีครับคุณน้า ใช่ครับผมปาร์ค จินยอง" จินยองโค้งตัวจนสันหลังตั้งฉากกับพื้นถนน ไม่มีรอยยิ้มเอ็นดูหรือคำตอบรับใดๆจากเธอผู้นั้นจนเขานึกเกร็งไปทั้งตัว
“หน้าตาแบบนี้นี่เอง เจ้ามาร์คถึงได้หลงไม่เลิก" ถ้อยคำที่สองถูกเอ่ยออกมา จินยองรู้สึกใจกระตุกกับชื่อของใครอีกคน เขาได้เเต่ส่งสายตาสงสัยไม่เข้าใจไปให้ผู้หญิงตรงหน้า
“ขึ้นรถก่อนเถอะ มีอะไรที่เธอต้องรู้อีกเยอะ" หญิงสาวขึ้นรถคันหรูไปเเล้ว ทิ้งเพียงจินยองที่ยืนนิ่งอยู่กับพื้นถนน
ถ้าเขาเดินเข้าโรงเรียนไปแทนที่จะเดินตามเธอคนนั้นขึ้นรถมา
เขาก็คงจะไม่ต้องเจ็บมาก...
มากขนาดนี้....
: : My favorite emotion : :
จินยองมองออกไปนอนหน้าต่างภายในรถยนต์คันหรู ตึกรามบ้านช่องตามท้องถนนเริ่มเปลี่ยนไป จากที่ๆเขาอยู่ ก่อนหน้านี้มันเป็นเพียงบ้านหลังขนาดกลางกับชีวิตในเมืองที่เเสนวุ่นวายหากทว่าตอนนี้มันไม่ใช่ สิ่งปลูกสร้างสวยงามที่มองเพียงด้วยตาก็รู้ได้ถึงราคาเเละฐานะของผู้อยู่อาศัย
ยิ่งเข้ามาในย่านคนรวย จินยองก็เริ่มรู้ไม่ดี เขาเหลือบมองผู้หญิงเเปลกหน้าที่ตนยอมขึ้นรถมาด้วยก่อนจะพบว่าเธอเองก็มองเขาอยู่ก่อนเเล้วเช่นกัน
จินยองหลบสายตาเย็นๆคู่นั้นก่อนจะหันไปทางหน้าต่างเช่นเดิม
“ฉันต๊วน ฮานึน แม่ของมาร์ค" การเเนะนำตัวอย่างกระทันหันพร้อมกับสถานะที่จินยองคาดไม่ถึงส่งผลให้ดวงตาโตกลมถลึงด้วยความตกใจ
“สวัสดีครับคุณน้าฮานึน ผมปาร์ค จินยอง...เพื่อน...ร่วมห้องของมาร์คครับ" จู่ๆก็เกิดการตะกุกตะขึ้นในบทสนทนาเเนะนำตัวเมื่อครู่ อันที่จริงเขากับมาร์คยังไม่มีสถนะที่เเน่ชัด เเฟนก็ไม่ใช่ เพื่อนสนิทก็คงยังไม่ถึงขั้น...
ไม่มีคำตอบรับใดๆจากปากคุณนายต้วน ทั้งสองอยู่ด้วยกันใสความเงียบที่เเสนจะอึดอัดบนรถยนต์คันหรู
ไม่นาน รถยนต์คันนั้นก็จอดลงตรงหน้าร้านอาหารหรูหราร้านหนึ่ง คุณนายต้วนลงจากรถเเละนั่นถึงทำให้จินยองยอมลงตามมา ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในร้าน เขาคุณตาหับเเผ่นหลังกว้างเเละผมสีบลอนของผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่
ไม่ผิดหรอก เขาไม่มีทางจำมาร์ค ต้วน ผิดเเน่นอน
เเต่ทว่ามาร์คไม่ได้นั่งอยู่คนเดียว
เเต่ผู้หญิงที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันคนนั้น...
จินยองไม่รู้ว่าขาของเขามันสั่นเเบบนี้ตั้งเเต่เมื่อไหร่ เเล้วทำไมถึงได้รู้สึกเหมือนน้ำตากำลังจะไหลขนาดนี้ในตอนที่มาร์คยกมือของผู้หญิงคนนั้นขึ้นมาจูบ เเล้วสวมเเหวนเพชรเม็ดงามเข้าที่นิ้วเรียวๆของเธอ
จินยองหันหลังเดินหนีออกมาจากตรงนั้น เขาสับสนไปหมด ไ่รู้ว่าควรจะเดินเข้าไปหาไหมหรือเดินออกมา หรือว่าควรเข้าไปทัก หรือ หรือวรขจะร้องไห้ออกมา
ในตอนนี้นอกจากความรู้สึกปวดหนึบที่อกข้างซ้าย จินยองก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย
“ขึ้นรถก่อนสิ ดกี๋ยวฉันจะพาไปส่ง" หญิงสาวคนเดิมเดินนำจินยองกลับไปที่รถยนต์ เเต่ทว่าขาทั้งสองกลับไม่มีเเม้เเต่เรี่ยวเเรงที่จะเดินต่อ
คุณนายต้วนมองภาพเด็กหนุ่มตรงหน้า ปาร์ค จินยองนี่ไม่ต่างกับมาร์คลูกชายของเขาเลยจริงๆ
ไม่ต่างกัน ตรงที่ต่างฝ่ายต่างรักกันนี่เเหละ
เเต่เขาเป็นผู้ใหญ่ เขาจะปล่อยให้ความรู้สึกเพียงชั่ววูบเเบบเด็กๆ มาทำลายอนาคตขอมาร์คไม่ได้
จินยองขึ้นรถมาได้ด้วยสติที่เลือนลอย ตลอดทางเขานั่งเงียบมาตลอด รถทั้งคันมีเพียงเสียงเครื่องยนต์กับเครื่องปรับอากาศที่กำลังทำงานอยู่เงียบๆ
“นั่นคือมาร์คกับหนูคิมเเตอี"
“นายรู้ไหมว่ามาร์คเป็นใคร" แม้ความจะถูกทำลายโดยผู้ที่อวุโสกว่าก็ตาม เเต่ไม่รู้ทำไม จินยองถึงได้ยังรู้สึกไม่ดีเเบบนี้อยู่
“ผม...มาร์คเป็นเพื่อนร่วมห้องของผมครับ" จินยองยังคงยืนยันในคำๆเดิม ดวงตาหลุบต่ำมองฝ่ามือของตัวเองที่เกาะกุมกันเเน่นบนตัก
คุณนายต้วนชักจะเอ็นดูเด็กน่ารักข้างๆตัว จินยองดูเป็นเด็กน้อย ยิ่งในตอนนี้ตัวของเขายิ่งเหมือนจะลีบเเละเล็กลงเข้าไปทุกๆที
การที่เขาถามคำถามเเบบนั้น โดยทั่วไปมักจะตอบว่า 'ลูกชายต้วนกรุ๊ป' 'ทายาทต้วนกรุ๊ป' อะไรทำนองนี้
หลายคนเเล้วที่เข้ามาหาลูกชายของเขาเพราะฐานะเเละธุรกิจทางบ้าน
เธอเคยคิดว่าจินยองเองก็คงไม่ต่างกับคนอื่นๆมากนัก
เเต่เมื่อได้ยินคำตอบเเบบนั้น คุณนายต้วนถึงได้รู้ว่าจริงๆเเล้วเด็กตรงหน้า ใส่ซื่อมากเเค่ไหน
“รู้จักต้วนกรุ๊ปไหม" เธอลองเปลี่ยนคำถามใหม่ เผื่อว่าคราวนี้อีกฝ่ายจะรู้จัก
จินยองนิ่งคิด หัวคิ้วขมวดเป็นปมจนเเทบจะชนกัน ต้วนกรุ๊ป... ต้วนกรุ๊ป...
อ้อ!! หรือว่า
“ระ...ร้านขายก๊วยเตี๋ยวใช่ไหมครับ" ร่างบางสบตาหญิงสาวอย่างใส่ซื่อ กระพริบตาปริบๆอย่างน่าเอ็นดู
“นี่นาย คิดจะเล่นตลกกับฉันหรือไง" น้ำเสียงดุๆถูกส่งออกมาประกอบกับใบหน้านิ่งๆของคุณนายต๊วน จินยองหน้าเสียไปหมด เเต่ถึงอย่างนั้นก็อยากอธิบายต่อให้เข้าใจ
“ก็หน้าปากซอยบ้านผมมันมีร้านก๊วนเตี๋ยวที่อร่อยมากๆอยู่ร้านนึง ชื่อร้านว่าต๊วนอี๋ชวนชิมอะฮะ ช่วงปิดเทอมบางทีผมก็ไปทำพาร์ททามที่นั่นนะ คนเยอะมากๆ เเถมยังอร่อยมากๆด้วย มาร์คก็เคยกินนะครับ มาร์คบอกว่าอร่อยมากๆเลย"
รอยยิ้มกว้างกับตาหยีๆของเด็กน้อยถูกส่งไปให้คุณนายต้วนอีกครั้ง เอาจริงๆเถอะ ไม่มีใครโกรธเด็กคนนี้ลงหรอก ขนาดเธอเองที่เป็นคนเด็ดขาดยังโกรธปาร์คจินยองไม่ลงเลย ไม่เเปลกใจที่ความสดใสนี้จะสามารถเอาชนะหัวใจของลูกชายเขาได้
“มาร์คเป็นทายาทของ ต้วนกรุ๊ป ที่นำเข้ารถสปอร์ต เป็นการร่วมหุ้นระหว่างอเมริกากับเกาหลี"
“ไม่ใช่ร้านขายก๊วนเตี๋ยวอะไรอย่างที่เธอคิดหรอก"
ท่าทางที่เเสนสุขุม น้ำเสียงเย็นๆยังคงเล่าเกี่ยวกับบริษัทของตัวเองให้เด็กน้อยข้างๆตัวฟัง
จินยองตั้งใจฟังมันเเต่ทว่าก็ไม่เข้าใจโลกของธุรกิจนัก
เขารู้เเค่ว่ามาร์ครวย มาร์คกำลังจะได้เป็นผู้บริหารคนใหม่
เอาเเล้วไง ยิ่งรู้ ความต่างระหว่าเรามันก็ยิ่งมาก
“ผู้หญิงคนนั้น คิมเเตอีเธอเป็นคู้ค้าคนสำคัญ เเละที่สำคัญ เธอก็ชอบพอมาร์ค"
“ถ้าบริษัทของเราได้รวมกับบริษัทของเธอ นั่นคงจะดีไม่น้อย"
“เด็กน้อย เธอเข้าใจใช่ไหมว่าที่ฉันกำลังพูดอยู่หมายถึงอะไร"
“เลิกยุ่งกับมาร์คได้ไหม ตอนนี้ที่มาร์คยังทำดีกับเเตอีอยู่นั่นก็เพราะฉันเอาเธอมาขู่"
“เเต่ถ้าไม่มีเธอเลย อะไรๆมันก็คงจะดีกว่านี้"
ถ้อยคำร้ายกาจอย่างไม่น่าเชื่อถูกเอ่ยออกมาจนร่างบางนิ่งไป
จินยองที่ยังเสียใจกับภาพที่เห็นเมื่อครู่ ในคราวนี้มันจุกไปหมด
“คุณน้าเหมือนมาร์คจังเลยนะครับ"
“ชอบบังคับผมทั้งคู่เลย"
จินยองหันมายิ้มตาหยีเพื่อปิดซ่อนน้ำใสๆที่เริ่มคลอตามหน่วยตา
“ฉันรู้ว่าเธอทั้งสองคนรู้สึกอย่างไร"
“ให้มันจบตั้งเเต่ที่มันยังไม่เริ่มเถอะนะจินยอง ถือว่าฉันขอ"
"มาร์คไม่เหมือนเธอ มาร์คมีภาระที่ต้องเเบกรับอีกมาก"
“ครับผมเข้าใจ...” จินยองก้มหน้าปิดซ่อนเเววตาที่กำลังสั่นไหวเอาไว้
เข้าใจ...
ถ้าเข้าใจทำไมถึงได้เจ็บมากขนาดนี้
ตอนที่เขารู้จักมาร์ค ความรู้สึกของเรามันเริ่มจากติดศูนย์ด้วยซ้ำ
เเต่วันนี้ ตอนนี้ ความรู้สึกของผมมันเดินมาจนเกิน100 ไปมากเเล้ว
ผมกลับไปไม่ได้เเล้ว ผมกลับไปรู้สึกกับมาร์คเเบบเดิมไม่ได้เเล้ว
จะให้ผมเลิกยุ่งกับมาร์คได้ยังไง
ถ้าผมยังรักมาร์คเเบบนี้อยู่แบบนี้
-------- 50% -------
เฮือกกก ใจจริงอยากอัพ 100% นะคะ เเต่เพื่อนสุดที่รักก็เร่งงานอย่างหนักหน่วง งือออ การบ้านเยอะมากเลย เครียดมากจนผมร่วงจะหมดหัวเเย้ว ><
เราขอโทษรีดจริงๆ ไม่รู้จะทำอย่างไรให้รีดหายโกรธ เหิกกกกกกกกกก ;_; อีกสองตอนก็จบเเล้วนะคะ
ไม่รับปากว่าจะมาอัพในเร็วๆนี้ เเต่อีกสองอาทิตย์เราก็จะปิดเทอมหมดเวรหมดกรรมกันไปเสียที ตอนนั้นเดี๋ยวเเม่งเปิดเรื่องใหม่ประชดชีวิต 555 เดี๋ยวตอนจบเรื่องนี้เขียนไปเลย 500หน้าเวิด เก็บกดจัด55555
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตามนะคะ T_T ไรท์ชื่อส้มคะ อ่านกันมาเยอะ ไม่เคยเเนะนำตัว เรียกส้มเลยคะ ไม่ต้องเรียกไรท์ เรากับรีดทุกคนเป็นเพื่อนซี้กันเเล้ว โย่วๆ 55555
เเล้วจะคัมเเบ็คอย่างยิ่งใหญ่ ในความดร่ามาของมาร์คเนียร์ เอาให้ยิ่งกว่า ฟิค#ก็เพื่อนไง เลยคะ อิอิอิอิ
ความคิดเห็น