คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 : วันแรกของการเปิดภาคเรียน
Chapter 5 : วันแรกของการเปิดภาคเรียน
'การทดสอบสมรรถภาพที่เดิมพันด้วยสิทธิในการเรียนที่ยูเอย์ แบบนี้ได้เหรอ!? '
-------------꧁༺°•✮•°༻꧂------------
เข้าฤดูใบไม้ผลิแล้ววันเปิดเทอมของโรงเรียนยูเอย์มาถึงสักที เช้าที่แสนสดใสหลังจากที่เด็กสาวผมม่วงนั่งซดโกโก้ร้อนรอให้ตะวันขึ้นตั้งแต่ตี3กว่าๆเหตุเพราะตื่นเต้นจนนอนไม่หลับทำให้ใต้ตาของเธอคล้ำพอตัว
เป็นหมีแพนด้าแน่ตัวฉัน...
ตอนนี้ชิออนอยู่ในชุดเครื่องแบบนักเรียนUAเรียบร้อย ถุงเท้าลายขวางสีดำ-ม่วง และขาดไม่ได้เลยคือหมวกบีนนี่ใบโปรด
อันที่จริงการเดินทางสำหรับเธอถือว่าสบายเพราะแค่เปิดพอร์ทัลไม่กี่ครั้งก็มาถึงโรงเรียนแล้ว ทว่าวันนี้เธอเลือกที่จะเดินมาโรงเรียนดีกว่า
"ใหญ่เว่อร์~"
ร่างบางเดินต๊อกแต๊กหาห้องของตน ทึ่งกับความใหญ่เวอร์วังของอาคารเรียนไม่น้อย แต่รู้สึกว่าจะเดินผ่านทางนี้มาแล้วนะ?
ถ้าไม่นับเด็กโควต้า4คน ปีนี้ยูเอย์มีคนสอบเข้าได้38คน แบ่งห้องละ21คน เป็นห้องAและห้องB
ซึ่งตัวชิออนนั้นได้อยู่ห้องA ตอนแรกก็ดีใจที่จะหาเรื่องไปให้คุณพ่อชมได้ แต่จู่ๆก็ฉุดคิดบางอย่างขึ้นมา
ไม่ใช่ว่า...
ชิออนยืนมองประตูขนาดใหญ่ที่มีอักษร1-Aเด่นชัดก่อนจะตัดสินใจเลื่อนเปิดมันออก เธอยิ้มแห้งให้กับชะตาชีวิตของตนเอง
อยู่ห้องเดียวกันจริงๆด้วยยย
"ทำไมต้องมาอยู่ห้องเดียวกับฉันวะยัยแมวจร!"
นั่นไม่ใช่ประโยคคำถาม ประโยคบอกเล่าล้วนๆ=_=
แบร่~
รอยยิ้มเหี้ยมปรากฏบนใบหน้าของคนที่ได้อันดับ1ในการสอบภาคปฏิบัติ เมื่อสิ่งที่เธอทำคือแลบลิ้นปลิ้นตาใส่อีกฝ่ายอย่างไม่กลัวอิทธิฤทธิ์ของไนโตรกลีเซอรีนเลยแม้แต่น้อย
สายตาหลายคู่พร้อมใจกันมองมาที่ร่างของเด็กสาวผู้มาใหม่ สายตาเหล่านั้นสื่อความหมายได้หลากหลายอารมณ์ทั้งตื่นเต้น แปลกใจ ขุ่นเคือง(รู้เนอะว่าใคร)และปิติยินดี
ซึ่งอย่างสุดท้ายนั้นมาจากชายที่เคยเจอกันเมื่อตอนสอบภาคปฏิบัตินั้นเอง อีกฝ่ายลุกจากที่นั่งแล้วเดินเข้ามาหาเธอด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอันเป็นเอกลัษณ์
"เจอกันอีกแล้วนะ! ฉัน'คิริชิมะ เอย์จิโร่'ฝากตัวด้วยนะ!"อีกฝ่ายยื่นมือมาตรงหน้า
ปากเรียวขยับยิ้มตาม"สุมิเระ ชิออนยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน"
ทว่าถึงปากจะกล่าวไปแบบนั้นแต่สุมิเระกลับเลิกคิ้วเล็กน้อยกับรูปลักษณ์ที่เปลี่ยนไปของเจ้าตัว
ผมแดง?
"แผลเมื่อตอนนั้นหายดีแล้วใช่มั้ย"
"หายสนิทตั้งแต่3วันแรกแล้วล่ะ"
"อ่า อย่างงั้นเหรอ"เจ้าตัวขานรับพลางเกาท้ายทอยแก้เขิน
เธอเดินหาที่นั่งของตัวเอง เพราะเลขที่เธอดันอยู่สุดท้ายคือเลขที่21แล้วดูจากคนอื่นๆที่เลือกนั่งตามเลขที่ก็ช่วยไม่ได้ที่เธอจะเลือกไปนั่งโต๊ะเดี่ยวหลังห้อง
แต่ตรงนี้มองไม่ค่อยเห็นกระดานเลยแฮะ
เธอเท้าคางครุ่นคิดก่อนความคิดจะแล่นขึ้นมา ในเมื่อเธอเป็นคนเดียวที่นั่งแถวหลังงั้นพื้นที่หลังห้องก็เป็นของเธอแล้ว!
คิดได้ดังนั้นก็เลื่อนโต๊ะของตัวเองไปอยู่ตรงกลางๆหน่อยอย่างน้อยก็ขอมองกระดานให้ชัดสักนิด
"เอาเท้าลงจากโต๊ะเดี๋ยวนี้เลย! ไม่คิดเหรอว่ามันเป็นการเสียมารยาทต่อพวกรุ่นพี่และคนสร้างโต๊ะนี่น่ะ!"
เสียงดังขึ้นจากอีกฝั่งเธอหันไปมองตาม
เสียงที่ดังขึ้นเป็นของชายตัวสูงสวมแว่นที่เธอเคยเห็นในหอประชุมเอ่ยว่าบาคุโกที่เอาขาพาดโต๊ะไว้ราวกับพวกนักเลงขาโหด ซึ่งก็เหมือนจริงๆนั่นแหละ=_=;;
"ฮ๊า!?ไม่มีหรอกเฟ้ยของแบบนั้น! ว่าแต่แกจบม.ต้นมาจากที่ไหนวะ ไอ้ตัวประกอบ!?"
"ฉันจบมาจากโรงเรียนเอกชนโซเมย์ ชื่อ'อีดะ เท็นยะ'"คนถูกถามหยุดชะงักก่อนจะเอ่ยแนะนำตัวเอง ดูเป็นคนเจ้าระเบียบจังนะ
"โซเมย์? ระดับหัวกะทิเลยนี่หว่า แบบนี้ค่อยมีค่าให้เชือดทิ้งหน่อย!!"
"เชือดทิ้ง!? โหดร้ายจริงนะนายแน่ใจนะว่าอยากจะเป็นฮีโร่น่ะ?"
"ชิ!"
ชิออนละความสนใจจากการปะทะฝีปากของทั้งสองคน แล้วให้ความสนใจกับคนมาใหม่แทน
"มิโดริยะ!"
"สุมิเระซัง ได้อยู่ด้วยกันสินะครั-"ยังไม่ทันจบประโยคดี เพื่อนผมเขียวของเธอชะงักไปเมื่อคนสวมแว่นที่ชื่อเท็นยะนั้นพุ่งตัวเข้ามาหาราวกับหุ่นยนต์บังคับ
ทั้งคู่พูดแนะนำตัวกันสักพักเด็กสาวผมสั้นสีน้ำตาลก็เดินเข้ามาร่วมวงด้วย เห็นว่าหลังสอบภาคปฏิบัติจบผู้หญิงคนนั้นก็ไปหาพรีเซนต์ไมค์เพื่อขอแบ่งคะแนนให้อิซึคุเลยสินะถึงจะแบ่งให้ไม่ได้เธอก็ขอชื่นชมในความมีน้ำใจของอีกฝ่ายล่ะนะ
"วันนี้จะมีแค่ปฐมนิเทศกับโฮมรูมอย่างเดียวหรือเปล่านะ? อาจารย์จะเป็นใครกันนะ? น่าตื่นเต้นเนอะ!"เด็กสาวที่ชื่อ'อุรารากะ โอชาโกะ'ตั้งคำถามไม่หยุด ท่าทางดุ๊กดิ๊กน่ารักแบบนั้นทำเอาเพื่อนผมสาหร่ายของเธอเขินม้วนไปเลย
"ถ้าจะมาเล่นเป็นเพื่อนกันล่ะก็...ช่วยไปเล่นที่อื่นเถอะ ที่นี่สาขาฮีโร่นะ"
เสียงดังขึ้นจากหน้าห้องเรียกสร้างความสนใจให้กับเหล่านักเรียนไม่น้อย เธอเองก็เช่นกันลงทุนยืดตัวไปมองเลยนะ
อะไรอ่ะ? หนอน? ดักแด้?
"ให้ตายสิ กว่าจะเงียบกันได้ก็ปาไป8วินาที ชีวิตคนเราแสนสั้นพวกเธอยังขาดจิตสํานึกกันอยู่สินะ"ร่างสูงหน้าห้องนั้นออกมาจากถุงผ้าสีเหลืองก่อนจะเอ่ยแนะนําตัว
"ฉันคืออาจารย์ประจำชั้น ชื่อ'ไอซาวะ โชตะ'ฝากตัวด้วยล่ะ"
เมื่อได้เห็นชัดเต็มตาทำเอาสุมิเระ ชิออนอยากกัดลิ้นตายมันซะตรงนี้
ถึงจะมีหนวดเพิ่มเข้ามาเล็กน้อย แต่ดูยังไงอาจารย์ประจำชั้นของเธอก็คือคนที่เทศน์เธอแล้วโดนประทุร้ายทางกายไปเมื่อตอนนั้นแน่ๆ!
ย้ายห้อง! เธออยากย้ายห้อง!
เสี้ยววิที่อีกฝ่ายเหล่ตามองมาทางนี้ ซึ่งแน่นอนคนกล้าหาญแบบชิออนผู้เคยกระทำอะไรไปก็กล้ารับนั้นก็...
หมอบลงสิคะรออะไร!
เพราะคนด้านหน้าเธอมีรูปร่างหนา ทำให้เธอสามารถซ้อนร่างน้อยๆของเธอได้สบาย จงอย่าเห็นหนู๊ววว
"เฮ้อ...ถึงจะช้าไปหน่อย แต่ใส่นี้แล้วไปร่วมตัวกันที่สนามซะ"ชุดพละของยูเอย์ถูกหยิบออกมาจากถุงนอนสีเหลืองก่อนพวกเราจะแยกย้ายไปเปลี่ยนเสื้อตามคำสั่งของคนเป็นอาจารย์ซึ่งแน่นอนชิออนพยายามที่จะหลบหน้าอีกฝ่ายสุดความสามารถ
สนามกีฬาของโรงเรียนยูเอย์
"การทดสอบความเข้าใจของอัตลักษณ์!?"นักเรียนห้องAตะโกนขึ้นพร้อมกันหลังอาจารย์ประจำชั้นพูดจบ
"แล้วปฐมนิเทศล่ะคะ?โฮมรูมด้วย??"อุรารากะถามไอซาวะ
"ถ้าอยากจะเป็นฮีโร่ล่ะก็ ไม่มีเวลาให้ไปสนใจของพวกนั้นหรอก"ไอซาวะเอ่ยกลับแล้วพูดต่อ"ยูเอย์ขึ้นชื่อเรื่องอิสระแน่นอนว่าทางฝั่งอาจารย์เองก็เช่นกัน"
อุปกรณ์ในมือของคนเป็นอาจารย์ยื่นมาตรงหน้าพวกเรา หน้าจอปรากฏหัวข้อของการทดสอบสมรรถภาพโดยมี8หัวข้อ
[1.ขว้างซอฟต์บอล
2.กระโดดไกล
3.วิ่ง50เมตร
4.วิ่งทางไกล
5.วัดแรงบีบมือ
6.กระโดดสลับข้าง
7.ออกกำลังส่วนบน
8.เหยียดแขนไปข้างหน้า]
"พวกเธอคงเคยทำมาแล้วเมื่อตอนม.ต้นใช่มั้ยล่ะ? การทดสอบสมรรถภาพร่างกายโดยห้ามใช้อัตลักษณ์น่ะ จนปานนี้ประเทศเราก็ยังไม่ให้ใช้อัตลักษณ์ในการทดสอบเพื่อเก็บผลลับเดิมๆอยู่ มันใช้ได้ที่ไหน"อีกฝ่ายบ่นเสียงเนิบนาบ
"ถ้าจะโทษก็คงต้องโทษพวกกระทรวงศึกษาธิการล่ะนะ แล้วคนที่สอบได้คะแนนสูงสุดคือบาคุโกสินะ ตอนม.ต้นนายขว้างลูกซอฟต์บอลได้กี่เมตร? "เขาหันไปถามเด็กชายผมตั้งสีฟาง
"ไกลสุด67เมตร"
นั่นแรงคนเหรอ? ถ้าจำไม่ผิดชิออนเธอปาไกลสุดได้แค่30กว่าๆเองนะ
ไอซาวะโยนลูกซอฟต์บอลให้เขา"คราวนี้ลองโยนโดยใช้อัตลักษณ์ควบคู่ไปด้วย"ส่วนตัวเองนั้นเดินไปยืนอยู่ข้างสนามขว้างซอฟต์บอลแทน
"ตราบใดที่อยู่ในวงกลมนั่น จะทำอะไรก็ได้ทั้งนั้น"
บาคุโกขยับแค่เล็กน้อยเพื่อวอร์มร่างกายแล้วตั้งจดจ่อกับครั้งแรกในการขว้างซอฟต์บอลโดยใช้อัตลักษณ์
"ตายซะ!!!!"
---ตู้ม!!
ลูกซอฟต์บอลพุ่งออกไปราวติดจรวด ชิออนเอามือปัดเศษฝุ่นเล็กน้อยก่อนหันไปให้ความสนใจกับค่าที่เครื่องวัดแสดงออกมา ไอซาวะชูขึ้นให้เหล่านักเรียนเห็นมันได้ชัดก่อนเกริ่นเล็กน้อย
"ก่อนอื่นก็ต้องรู้ขีดความสามารถของตัวเองก่อน นั่นล่ะตัวชี้วัดการสร้างพื้นฐานของการเป็นฮีโร่"
705.2เมตร คือค่าของระยะที่เจ้าของอัตลักษณ์ระเบิดทำได้ อีกฝ่ายยกยิ้มเมื่อผลออกมาเป็นที่น่าพอใจ
นายมันปีศาจ...
"ว้าว!อะไรอ่ะ ดูน่าสนุกจัง!"เด็กสาวผิวชมพูดี๊ด๊า
"สามารถใช้อัตลักษณ์ได้เต็มที่เลยสินะ สมแล้วที่เป็นสาขาฮีโร่!"ชายอีกคนที่มีแขนลักษณะเหมือนแท่นตัดเทปเอ่ยเสริมขึ้นมา
เฮือก!?
ชิออนสะดุ้งเฮือกเมื่อจู่ๆขนแขนก็พากันตั้งแบบไม่มีสาเหตุ เธอค่อยๆหันไปมองคนเป็นอาจารย์ที่เริ่มเผยยิ้มร้ายออกมา
"น่าสนุกงั้นเหรอ?"น้ำเสียงเคร่งขรึมของอาจารย์ประจำชั้นพูดขึ้น"ช่วงเวลา3ปีในการเป็นฮีโร่คิดจะผ่านมันไปด้วยความคิดแบบนั้นจริงๆน่ะเหรอ?"
คราวนี้รอยยิ้มนั้นเผยออกมาชัดเจนกว่าเมื่อครู่ที่เผลอเห็นเข้า ทุกคนในห้องAต่างเงียบปากเมื่อสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่ถูกปล่อยออกมาจากผู้เป็นอาจารย์
"ดีล่ะ งั้นคนที่ได้คะแนนร่วมต่ำสุดจากแปดการทดสอบ ฉันจะถือว่าไร้ศักยภาพและทำการ'ไล่ออก'ทันที"
!!!!
"เอ๋!"
สีหน้าตกใจสุดขีดของเหล่านักเรียนไม่ได้ทำคนเป็นอาจารย์รู้สึกเห็นใจหรือสงสารแม้แต่น้อย
แม้ใบหน้าของชิออนจะนิ่งเฉยออกไปทางเด๋อด๋าเพียงใด แต่ในใจเธอกลับร้อนรนไม่ต่างจากคนอื่นเลย
"จะทำยังไงกับนักเรียนก็ได้นั่นคืออิสระของพวกเราเหล่าอาจารย์ และ..."เจ้าตัวเสยผมปลกหน้าขึ้นพร้อมรอยยิ้มที่ยิ่งฉีกก็ยิ่งทวีความน่ากลัวมากขึ้นไปอีก
"ยินดีต้อนรับสู่สาขาฮีโร่โรงเรียนยูเอย์"
"ด..เดี๋ยวนะคะที่ว่าอันดับสุดท้ายจะถูกไล่ออกนี่พึ่งวันแรกของการเข้าเรียนเองนะคะ ไม่สิ...ถึงไม่ใช่วันแรกก็ดูไม่ยุติธรรมอยู่ดี!"อุรารากะถามด้วยท่าทีที่ลนลานเธอคงทั้งห่วงตัวเอง และห่วงเพื่อนๆในห้องเพราะการตั้งกฏแบบนี้ออกจะดูโหดร้ายไปหน่อย
"ภัยธรรมชาติ อุบัติเหตุครั้งใหญ่เหล่าวิลเลินที่ยังออกอาละวาด เมื่อถึงตอนนั้นเหล่าฮีโร่คือผู้ที่ถูกคาดหวัง ประเทศในตอนนี้น่ะมีแต่เรื่อง'ไม่ยุติธรรม'และงานของฮีโร่ก็คือการทำให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม ถ้าคิดจะไปเที่ยวเกมเซ็นเตอร์หลังเลิกเรียนกับเพื่อนลืมไปได้เลย ชีวิต3ปีจากนี้ยูเอย์จะทุ่มพลังทั้งหมดให้พวกเธอพบกับความยากลำบากแบบไม่มีที่สิ้นสุด"
"สู่อีกฝากของขีดจำกัด'Plus ultra'นั่นไงล่ะ"นิ้วของอีกฝ่ายกวักเข้าหาตัวราวกับท้าทาย
"ทุ่มพลังทั้งหมดที่มี แล้วก้าวผ่านมันไปให้ได้ซะ"
คำพูดก้ำกึ่งให้กำลังใจของอาจารย์ไอซาวะทำเหล่าเด็กห้องAมีแรงใจขึ้นมา ชิออนเหล่มองคนรอบตัวที่ราวกับมีเปลวเพลิงลุกไหม้อยู่ในดวงตา
โดนสุมไฟกันเรียบร้อยแล้วสินะ
แต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้มีแต่ต้องทำให้ดีที่สุดเท่านั้น ร่างบางของเธอเริ่มวอร์มอัพเพื่อรอการทดสอบ
การทดสอบที่ 1 : วิ่ง50เมตร
ตอนนี้สุมิเระ ชิออนกำลังรู้สึกเหว่ว้าเมื่อทุกคนต่างพากันวิ่งคู่กันไปหมดแล้ว เหลือแค่เธอเพียงคนเดียว คนเดียว...คนเดียวนั่นแหละ
เศษ21ก็มีหัวใจนะ จารย์!มาวิ่งด้วยกันป่-ล้อเล่นน่ะ
ชิออนยืนประจำจุดของเธอตั้งท่าเตรียมพร้อมรอสัญญาณของกล้องจับเวลาที่ตั้งอยู่สุดทางวิ่ง
เข้าที่...
ระวัง...
---ปัง!
ก้าวแรกในการออกวิ่งของเธอดูองอาจส่วนก้าวที่สองของเธอก็มาถึงหน้าเส้นชัยแล้วเรียบร้อยโดยการเปิดพอร์ทัลเพียงครั้งเดียวชิออนก็สามารถมาถึงจุดหมายได้โดยแทบไม่ต้องออกแรงวิ่งเลยด้วยซ้ำ
'0.08วินาที'
ทุกคนตกใจกับผลลัพธ์ที่แสดงออกมา พอเดาออกแล้วว่าอัตลักษณ์ของเจ้าหล่อนคืออะไร แต่...
"แบบนี้ไม่โกงไปหน่อยเหรอ!?" ผู้ชายผมสีเหลืองที่มีลายสายฟ้าสีดำร้องขึ้น นี่มันเร็วกว่าเจ้าคนใส่แว่นที่มีอัตลักษณ์เอนจิ้นอีกไม่ใช่เหรอ!?
ได้ยินแบบนั้นเธอเองก็หน้าถอดสี ดึงหมวกบีนนี่ลงมาปิดหน้าแล้วถามอาจารย์ที่ยืนคุมอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล
"แบบนี้ถือว่าผ่านมั้ยคะ?"ชูนิ้วโป้งเป็นสัญลักษณ์ว่าให้อีกฝ่ายลงความเห็นอย่างไร ถ้าอนุมัติก็แล้วไปแต่ถ้าไม่ เธอก็แค่ไปวิ่งใหม่ซะ
"ก็นับเป็นการใช้อัตลักษณ์นั่นแหละ อนุมัติ"นิ้วโป้งถูกชูตอบกลับมาพร้อมการยืนยันของอาจารย์ทำให้เหล่าเพื่อนๆห้องAไม่คิดติดใจอะไรอีก โล่งอกไป
การทดสอบที่ 2 : วัดแรงบีบมือ
'50' การทดสอบนี้ชิออนทำออกมาได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก ถึงจะเป็นแรงปกติของเด็กผู้หญิงวัยนี้อยู่แล้วหรืออาจจะมากกว่านิดหน่อยแต่ด้วยอัตลักษณ์ของเธอไม่อำนวยต่อการใช้กำลังเท่าไหร่ผลลัพธ์จึงออกมาเช่นนี้
ส่วนมิโดริยะเหมือนจะได้'56'ซึ่งยังถือว่าน้อยเมื่อเทียบกับเพื่อนผู้ชายคนอื่นๆเช่นกัน เธอแปลกใจอยู่มากที่อีกฝ่ายไม่ใช้อัตลักษณ์ที่ได้รับมาสักทีถ้าใช้ล่ะก็เครื่องวัดแรงบีบมือนี่สามารถแหลกคามือเขาได้เลยด้วยซ้ำ
แต่เมื่ออีกฝ่ายยังไม่ต้องการที่จะใช้มัน ชิออนก็จะไม่เข้าไปคาดคั้นอะไรให้อีกฝ่ายไม่สบายใจ แถมสุ่มเสียงที่มิโดริยะจะรู้ด้วยว่าสุมิเระซังของเขารู้ความลับเรื่องพลังวัน ฟอร์ ออลแล้ว คงทำได้แค่ให้กำลังใจอยู่ห่างๆ
พยายามเข้านะมิโดริยะ
การทดสอบที่ 3 : กระโดดไกล
ชิออนกระโดดขึ้นสูงก่อนสร้างพอร์ทัลให้ส่งตัวเธอไปข้างหน้า ร่างของเธอเด้งจากพอร์ทัลจนมาสุดขอบสนาม การทดสอบนี้คนอื่นๆทำได้ค่อนข้างดี มีเพียงมิโดริยะเท่านั้นที่ยังคงทำผลลัพธ์ออกมาได้ธรรมดาๆ
การทดสอบที่ 4 : กระโดดสลับข้าง
การทดสอบนี้คนที่ชื่อ'มิเนตะ มิโนรุ'ทำได้ดีที่สุด เขาใช้อัตลักษณ์ลูกบอลเหนียวหนึบซึ่งกับเจ้าตัวจะมีผลเป็นเด้งดึ๋งมาใช้ให้เป็นประโยชน์ ผลคืออีกฝ่ายเด้งไปมาจนเหมือนแยกร่างได้ สุดยอดสุดๆ
การทดสอบที่ 5 : ขว้างซอฟต์บอล
อุรารากะซึ่งมีอัตลักษณ์ที่สามารถทำให้สิ่งของที่เธอแตะไร้น้ำหนักได้ ผลการขว้างซอฟต์บอลของเธอจึงเป็นค่า'∞'ซึ่งไม่สามารถวัดค่าที่แน่ชัดออกมาได้
จนมาถึงตาของมิโดริยะ ใบหน้ามีกระซีดเผือดร่างเขาสั่นงกๆท่าทางกังวลอย่างมาก
"มิโดริยะสู้ๆ นายทำได้นา"เธอกำหมัดพึมพำกับตัวเอง บาคุโกที่ยืนอยู่ด้านหลังเหล่มองพร้อมส่งเสียง'เฮอะ'
"มันจะไปทำได้ยังไงก็มันไร้อัตลักษณ์นี่หว่า!"
"พูดอะไรของนาย? ไม่เห็นที่เขาทำในการสอบเหรอ"อีดะแย้งเสียงแข็ง เขาเห็นมากับตาถึงอัตลักษณ์อันทรงพลังนั่นจะมาบอกว่ามิโดริยะคุงไร้อัตลักษณ์ใครจะไปเชื้อกัน
พอถึงเวลาที่ต้องขว้างลูกซอฟต์บอลออกไปมิโดริยะกลับทำได้เพียงแค่46เมตร
"เอ๊ะ...?"
"ฉันลบอัตลักษณ์ของนายออกไปเอง"
ทุกสายตาจับจ้องไปที่อาจารย์ประจำชั้นที่ตอนนี้เรือนผมสีดำสนิทของอีกฝ่ายกำลังลอยไปมาในอากาศนัยน์ตาสีเดียวกันในตอนนี้กับเรื่องแสงราวกับสีของโลหิต
"ฮีโร่ผู้ลบล้าง 'อีเรเซอร์เฮด'!?!"มิโดริยะพูดขึ้น คนภายในห้องเริ่มให้ความสนใจแล้วหันมาซุบซิบกัน
'อีเร-อะไรนะ?'
'ฉันเคยได้ยินอยู่นะ เป็นฮีโร่ใต้ดินสินะ'
ไอซาวะไม่สนใจประโยคพวกนั้นของเหล่านักเรียน เขาตั้งเป้าไปที่นักเรียนตรงหน้าที่กำลังตัดสินใจทำเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่ ทนมองมานานแล้วหงุดหงิดชะมัด
"คิดจะทำให้ตัวเองบาดเจ็บแล้วรอคนมาช่วยอีกหรือยังไง"
"เปล่านะครับ!"
ร่างของมิโดริยะถูกผ้าที่พันอยู่รอบคอของอาจารย์ไอซาวะลากเข้าไปหา อาจารย์ประจำชั้นพูดอะไรสักอย่างที่ได้ยินเพียงแค่2คน ก่อนมิโดริยะจะได้โอกาสขว้างซอฟต์บอลอีกรอบ
แสงบางอย่างจากปลาวยนิ้วของอิซึคุพร้อมกับแรงขว้างที่แรงพอๆกับการขว้างของบาคุโกเลยก็ว่าได้
'705.3'
เสียงหอบหายใจจากร่างสั่นเทาที่หันมายิ้มให้กับไอซาวะแม้ดวงตาจะคลอน้ำก็ตาม
"ผ...ผมยังไหวอยู่ครับ!"
ชิออนกระโดดร้องเฮมันซะตรงนั้นแต่ก็ไม่ทันมองร่างสูงที่ก่อนหน้านี้ยังประกบข้างเธออยู่เลย แต่ตอนนี้ร่างนั้นกลับพุ่งเข้าไปหามิโดริยะพร้อมแรงระเบิดที่ประทุในฝ่ามือ
แต่ไม่ทันถึงตัวร่างของเขาก็ถูกผ้าแบบเดียวกับของมิโดริยะรัดเอาไว้"อาวุธจับกุมทำจากคาร์บอนไฟเบอร์ที่ทอมาจากโลหะผสมชนิดพิเศษ" เจ้าของอาวุธจับกุมอธิบาย พลันนัยน์ตาของอาจารย์ไอซาวะก็แปรเปลี่ยนเป็นสีแดงอีกครั้ง
"ให้ตายสิ อย่าให้ฉันต้องใช้อัตลักษณ์บ่อยๆได้มั้ย...คนมันตาแห้งง่ายนะโว้ย"
'อัตลักษณ์เจ๋งดี แต่เสียของชะมัด!'
"มิโดรยะนิ้วไม่เป็นไรใช่มั้ยน่ะ?"เธอเดินเข้ามาหาเพื่อนผู้มีใบหน้าตกกระเจ้าตัวพยักหน้าหงึกๆ
"สุมิเระ ชิออนสินะ? เธอก็เอาไปขว้างซะด้วย"
ดึงหมวกลงแทบไม่ทันเมื่อเสียงต่ำของไอซาวะดังขึ้นจากด้านหลังของเราทั้ง2คน อิซึคุกลืนน้ำลายลงคอก่อนขยับตัวออกไปจากจุดขว้างบอล
เธอใช้วิธีเดียวกับรอบกระโดดไกล ปรับเปลี่ยนนิดหน่อยโดยกานโยนลูกซอฟต์บอลเข้าไปในพอร์ทัลให้มันเด้งไปจนถึงระยะที่เธอต้องการ
'639.5เมตร'
ไกลกว่าตอนม.ต้นที่เธอไม่ใช้อัตลักษณ์เยอะเลย!
และก็มีการทดสอบแบบอื่นอีกนั่นคือออกกำลังส่วนบน เหยียดแขนไปข้างหน้าและวิ่งระยะไกล
ตอนนี้ชิออนค่อนข้างมั่นใจว่าอัตลักษณ์ของเธอมักได้เปรียบกับการทดสอบที่เน้นเรื่องของระยะทาง
ผลที่ได้จากการทดสอบสุดท้าย ทดสอบวิ่งทางไกลนั้นไม่ค่อยต่างจากตอนทดสอบวิ่ง50เมตรเท่าไหร่นัก ชิออนเปิดพอร์ทัลเพียง3ครั้งก็สามารถมาถึงเส้นชัยได้ ทำเอา2สาวเจ้าของอัตลักษณ์กรดอย่าง'อาชิโดะ มินะ'กับสาวน้อยล่องหน'ฮากาคุเระ โทรุ'แอบงอแงออกมา
"พอเป็นการทดสอบแบบนี้เธอได้เปรียบชะมัดเลยอ่าสุมิเระ!"คนผิวชมพูฟรุ๊งฟริ๊งงอแงหลังจากหอบแฮ่ก ซึ่งเธอก็ทำแค่หัวเราะตอบอีกฝ่ายไป
หลังจากทดสอบสุดทรหดจบลงก็ถึงเวลาบอกคะแนนสอบ
"อ่อ เรื่องไล่ออกน่ะ'โกหก'นะ มันเป็นกลอุบายเพื่อให้พวกเธอแสดงศักยภาพออกมาได้เต็มที่"ไอซาวะกดรีโมตเพื่อแสดงผลสอบ
!!!??
WTF!
เกือบทั้งห้องร้องโหยหวนออกมา มีบางคนที่รู้อยู่แล้วว่าเป็นกลอุบายก็ได้แต่มองเพื่อนๆที่ดูเชื่ออะไรง่ายจนดูน่าสังเวช
เค้าไม่เห็นจะรู้เลย---
ชิออนมองผลคะแนนตนเองซึ่งอยู่ในอันดับที่5จาก21คน โดยร่วมก็ถือว่าดี
"ก็จบแค่นี้แหละส่วนพวกตารางเรียนก็อยู่ในห้องก่อนกลับอย่าลืมไปเช็กกันด้วยล่ะ อ่อ แล้วก็..."อีกฝ่ายเว้นช่วงก่อนเอ่ยต่อ
"สุมิเระ ชิออนตามฉันมาที่ห้องพักครู"
เจ้าของชื่อรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว เธอยิ้มค้างพลางส่ายหน้าดิ๊ก นัยน์ตาเบื่อโลกนั่นเหล่มามองเธอเล็กน้อยพร้อมเอ่ยประโยคคำสั่งแก่มบังคับ
"ถ้าคิดจะหนีล่ะก็เธอได้ถูกไล่ออกจริงๆแบบไร้กลอุบายแน่"
นั่นคือเหตุผลที่ร่างบางต้องเดินตามหลังคนตัวสูงมาต้อยๆ แอบสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อเดินมาจ๊ะเอ๋กับออลไมท์ที่เหมือนจะแอบดูอยู่นานแล้วเข้า
"ไอซาวะคุงคนขี้จุ๊ April Fools' Dayมันผ่านไปตั้งแต่อาทิตย์ก่อนแล้วนะ"สัญลักษณ์แห่งสันติภาพพูดขึ้นพลางเท้าเอว
ชิออนเบิกตากว้างนี่นับเป็นครั้งแรกที่เห็นอีกฝ่ายในร่างออลไมท์จริงๆในระยะใกล้ขนาดนี้
"ออลไมท์นี่คุณอยู่ด้วยเหรอ ว่างมากสินะครับ"ไอซาวะตัดบท
"ปีที่แล้วเธอยังไล่พวกนักเรียนปี1ออกไปยกห้องเลยไม่ใช่เหรอ? ถ้าเห็นว่าไร้ศักยภาพก็จะเขี่ยทิ้งทันที คนแบบเธอกลับถอนคำพูดแบบนี้แสดงว่าเธอเองก็เห็นศักยภาพในตัวของเด็กคนนั้นเหมือนกันใช่มั้ย!?"
ไล่ออกยกห้อง!?
งั้นที่ขู่ไว้ก่อนหน้านี้อาจารย์แกก็เอาจริงเต็มที่เลยน่ะเซ่!
"เหมือนกันงั้นเหรอครับ? ดูถ้าจะเป็นเด็กเส้นหน้าดูเลยนะ อาจารย์ทำนิสัยแบบนั้นมันจะดีเหรอครับ"เหยียดยิ้มก่อนจะก้าวเท้าต่อเห็นแบบนั้นชิออนก็เร่งฝีเท้าตามไปด้วยโดยในหัวก็ยังคิดถึงเรื่องนี้ไม่ตก
"ผมแค่เห็นว่าศักยภาพยังไม่เป็น0ก็แค่นั้น มันไม่มีอะไรโหดร้ายไปกว่าการที่ปล่อยให้คนๆหนึ่งวิ่งตามความฝันแบบครึ่งๆกลางๆอีกแล้วล่ะครับ"
ชิออนมองแผ่นหลังของอีกฝ่าย คิดตามประโยคที่คนเป็นอาจารย์พูดออกมา ก็จริงนะ เคยได้ยินว่ายิ่งอยู่สูงตกลงมาก็ยิ่งเจ็บความหมายคงไม่ต่างกันเท่าไหร่
เด็กสาวเดินตามจนมาถึงห้องพักครู ไอซาวะทิ้งตัวลงบนโซฟาฝั่งตรงข้ามแล้วบอกให้เธอนั่งลง
ร่างบางนั่งนิ่งเป็นรูปปั้น นัยน์ตาคมสีดำมองมาที่เธอราวกับกำลังพิจารณาอะไรอยู่
"เธอเป็นเด็กเมื่อตอนนั้นสินะ ไม่สิ มันก็ต้องใช่อยู่แล้วล่ะ"พูดเองตอบเองเสร็จสรรพ ทำเอาชิออนที่จะอ้าปากปฏิเสธถึงกับหุบฉับ
"ก่อนหน้านั้นที่บอกว่าจะโดนลากไปปรับทัศนคติก็อีกเรื่อง แต่ก็ไม่นึกว่าจะถูกพุ่งชาจน์ใส่แบบนั้นน่ะนะ"ไม่ว่าเปล่ามือหนายังลูบที่หน้าท้องของตนเอง ยิ่งทำเธอหน้าซีดกว่าเดิม
"ขอโทษค่า..."
"ทีนี้ตอบมาซะ ทำไมถึงขโมยของแบบนั้น?"
สายตาเฉื่อยชาแข็งขึ้นนิดหน่อยเมื่อเห็นเด็กที่ตอนนี้ได้ชื่อว่าเป็นนักเรียนในปกครองเม้มปากแสดงชัดเจนว่าถึงเอาคีมเหล็กมางัดก็จะไม่พูดออกมาเด็ดขาด
ได้...
"บอกเบอร์ผู้ปกครองเธอมา"เขายกโทรศัพท์ขึ้นขู่ เด็กสาวตาเบิกโพลงเอื้อมมือจะคว้าแต่มีหรือความเร็วจะสามารถสู้คนที่เป็นโปรฮีโร่ได้
ดวงตาสีดำจ้องเธอเขม็ง"ไม่อยากให้โทรก็บอกเหตุผลมา"
"...ฮืม!"
---ตุบ
ปากบางเม้มเข้าหากันแน่นก่อนหัวทุ่ยจะโขกเข้ากับโต๊ะรับแขก ก้อนสีม่วงนั้นส่ายไปซ้ายทีขวาทีมือบางทุบลงที่โต๊ะเบาๆเหมือนกำลังประท้วงอะไรอยู่
ทำตัวเป็นเด็กสามขวบไปได้...
ไอซาวะคิ้วกระตุกก่อนจะถอดถอนหายใจออกมา
"ถ้าไม่อยากบอก..." เจ้าก้อนหยุดส่ายแล้วแต่ยังคงก้มอยู่แบบนั้นราวกับรอคำตอบ ซึ่งดูแล้วต้องเป็นคำตอบที่เจ้าตัวต้องพอใจซะด้วย
"เธอต้องประพฤติตัวให้ดีขึ้นโดยฉันจะคอยจับตาดูอย่างเข้มงวด ถ้าเห็นว่าไปทำเรื่องแบบนี้อีกเธอได้ถูกลากมาปรับทัศนคติจริงๆแน่"ไอซาวะเอ่ยเสียงเข้ม เขาต่อให้มากแล้วจริงๆถ้าเด็กตรงหน้ายังไม่พอใจเขาได้จับหล่อนมาตีก้นจริงๆแน่
หงึกๆ---พยักหน้า
"ตอบให้มันดีๆหน่อย!"
"รับทราบค่า"
และแล้วการเรียนวันแรกแสนทรมาน(ในหลายๆความหมาย)ก็จบลง ชิออนจำได้ว่าพอถึงบ้านเธอก็ล้มตัวนอนไปทั้งๆอย่างนั้นกว่าจะตื่นมาอาบน้ำก็ปาไป5ทุ่มกว่าแล้ว
------------꧁༺°•✮•°༻꧂-------------
โดนอาจารย์หมายหัวไว้ซะแล้ว แฮะๆ มาอัพแล้วนะคะเดี๊ยวพรุ่งนี้อาจจะมาอีกตอน
รอดูกันไปนะคะ~
1 คอมเมนท์ 100 กำลังใจ
เมนท์กันเยอะๆนะ~
ความคิดเห็น